Ondertussen zaten we dus op onze boot "Margarite Junk" tussen de eilanden. De activiteiten die ze voor ons bedacht hadden waren een bezoek aan een grot, kajakken in de zee, daarna zwemmen en de avond werd afgesloten met diner en natuurlijk karaoke... In de grot werden we rondgeleid en de gids vertelde over allerlei dingen die je kon zien in de vormen van de stalagtieten en mieten. Apen in bomen, leeuwen, schildpadden, vrouwen...Om alles te zien wat hij zag moest je al een stevige puntzak gerookt hebben. Na de grot gingen we naar de kajaks. De huisjes waar deze werden verhuurd stonden op vlotten gemaakt van bamboe en als vlotters werden grote blokken isomo (frigolit) gebruikt. De zee dreef dan ook vol met bollekes. Verschillende huisjes bij elkaar vormden echt kleine dorpjes. Na het kajakken terug naar de Margarite om te zwemmen. Daar werden we uitgedaagd om van het hoogste dek te springen, vermits het meiskes waren konden we ons niet laten doen en zijn we ook maar gesprongen (een meter of 9). Tijdens het zwemmen werden we belaagd door drijvende bootje waar je vanalles kon kopen. 's Avonds bij de karaoke is er niemand meer overboord gesprongen alhoewel dat aan mijn zangkwaliteit niet kan liggen (Assurancetourix is er niks tegen). De volgende dag nog wat tussen de eilanden gelaveerd om 's avonds terug in Hanoi te belanden. De dag erna stond een trip naar Tam coc en Hoa lu op het programma. Hoa lu is de oude hoofstad van Vietnam; zo'n 1000 jaar geleden, want in 2010 wordt 1000 jaar Hannoi gevierd. Tam coc zijn enkele grotten op een rivier en in een lange stoet bootjes wordt je over de rivier geroeid, en als de roeiers moe worden gaan ze gewoon verder door met hun voeten te roeien! Onder het motto no guts no glory hebben we de volgende dag ons leven gewaagd op een motoscooter (110cc met half automatische 4-bak en tip hiel schakeling). Het verkeer is hier zo mogelijk nog chaotischer en veel sneller dan in China. We zijn er uiteindelijk in geslaagd om zonder ongelukken een dagje rond te rijden. Oefff. Het was ondertussen de avond vd 7de oktober en de trein stond op ons te wachten om ons in omgekeerde richting terug naar het vertrouwde China te voeren.
Naar vietnam ga je met het vliegtuig, als je echter in Guangxi provincie zit kan je net zo goed de trein nemen. De reis gaat van Liuzhou naar Nanning met de bus (drie uur). In Nanning kopen we de tickets voor de trein waarbij een eerste keer ons paspoort en visum wordt gecontroleerd. Omdat de trein naar Vietnam niet elke dag rijdt zijn we één dagje later vertrokken (maar zo konden we natuurlijk wel meegenieten van de feesten). De trein vertrekt 's avonds rond 7uur en het is de bedoeling dat we aankomen in Hannoi rond 5uur in de ochtend de volgende dag. We hebben geboekt voor "softsleep"; dat wil zeggen dat je een coupé deelt met 4 bedden. In de heenreis zitten we met 7 mensen in een volledige wagon en wij hebben de hele coupé voor onszelf. In de hardsleep afdeling is het vollen bak. Als we na een uurtje even door de trein wandelen is het een ware chaos in de hardsleep: overal wordt gerookt, instant maaltijden worden gemaakt met warm water (dat is in China overal verkrijgbaar) en de chinezen kakelen er op los. Tegen middernacht naderen we de grens en onze paspoorten worden door verschillende Chinese personen gecontroleerd. Aan de grens zelf moet iedereen uit de trein met zijn bagage. Wederom controle. Allemaal terug in stappen en doorrijden naar Vietnam. Een uurtje later op Vietnamese bodem terug controle (van slapen komt dus niet veel in huis). Terug allemaal uitstappen met bagage en wederom controle, papier invullen, stempels zetten... We zijn al redelijk meurg als we terug mogen instappen en als we eindelijk kunnen gaan slapen. Om vijf uur staan we dan volledig meurg op een verlaten perron in een buitenwijk van Hannoi. Gelukkig hadden we met het hotel een regeling en er staat een taxi klaar die ons naar bed brengt. Wat later op de dag gaan we gewapend met een stadsplan op verkenning door Hannoi. Hoewel het een buurland is van China is het contrast groot. De huizen hebben er een koloniaal aandoend uiterlijk en moderne hoogbouw is volledig afwezig in het stadscentrum. Het eerste wat op onze weg ligt is een museum over de "amerikaanse oorlog" (wat zij dus de "Vietnam war" noemen). Na een bezoekje aan het museum kan je wel zien dat de Yanks zich hier niet populair hebben gemaakt. De rest vd dag volgen nog wat musea en snuiven we de sfeer van Hannoi op (letterlijk dan want het is een gekrioel van motoscooters met de nodig stank die er bij hoort). De volgende dag gaan we naar Halong Bay. Dit is een gebied uit de kust van Vietnam dat bezaaid ligt met eilanden (een kleine 2000) en op de lijst staat van de nieuwe wereld wonderen.
1 oktober 2009, de chinese volksrepubliek bestaat 60 jaar. 60 jaar is in China belangrijker dan vijftig dus dit moet een feest worden en in China zullen ze het geweten hebben. Omdat de trein naar Vietnam pas morgen vertrekt gaan we 1 oktober nog meemaken in China. Eerst uitslapen van de werkweek en daarna wat gaan rondwandelen in de stad. Het is overal druk, de winkels zijn natuurlijk allemaal open en aan sommige winkels (GSM winkels) staan de mensen in lange rijen aan te schuiven omdat er iets te winnen valt of omdat er grote kortingen zijn. In Liuzhou zijn de straten versierd met rode lampionnen en op het "people square" staan grote versieringen om het feest extra luister bij te zetten. Het top evenement overdag is zeker de militaire parade in Bejing en deze wordt dan ook op vele straathoeken geprojecteerd. Als je hier langer dan 5 minuten naar kijkt dan kan je niet anders dan een ongeloofelijk respect krijgen voor de discipline en het nationaliteitsgevoel vd Chinezen. En 's avonds zal dit nog extra in de verf gezet worden. Tegen de avond zak ik terug af naar het centrum vd stad waar we gaan eten. Het is een helse klus om er te geraken want straten zijn afgezet voor alle verkeer en alleen te voet kom je (een beetje) vooruit. Om het zo vol mensen te krijgen hebben ze nog enkele extra blikken met chinees opengetrokken want waar deze massa vandaan komt...? In het restaurant werden we opgeschrokken door enkele luide knallen, snel betalen want het vuurwerk was begonnen. In België heb je op het einde van een vuurwerk de traditionele "bloemekee", de grote finale. Hier is het één langgerekte bloemekee. Als je een chinees vuurwerk hebt gezien dan is de rest klein bier. We staan op een kilometer van waar het vuurwerk wordt afgestoken, m'n hemd flappert en mijn maag voelt de klappen van de explosies; alarmen van auto's gaan spontaan af. Dit is pas vuurwerk. Na het vuurwerk gaan we kijken in één vd bars om de vakantie goed in te zetten. De sfeer zit er goed in; Zhongguo boven!!!
Sinds ik hier een fiets heb zijn de grenzen van m'n territorium uitgebreid. Ik rijd nu dagelijks met de fiets naar het werk, dat is een dikke 10km verwijderd van het appartement, dit kost me een 35minuten. Sneller gaat misschien wel maar nu zweet ik me al te pletter. Leuk is wel dat ze hier met honderden op een electrische scooter rijden, die gaan gemiddeld tussen de 20 en 35km/u. Der is er dus altijd wel eentje met de goede snelheid om wieltje te zuigen. Dit bezorgt me dikwijls rare blikken want dat kennen ze hier echt niet. In het weekend ook al de omgeving buiten de stad verkend. De kleine weggetjes worden al snel grindpaden met aan de kant tropische begroeiing van suikerriet, bananenbomen, en veel andere dinges die ik niet ken. Nog enkele dagen en het is 1 oktober. Vanaf dan start in heel China een feestweek die zal duren tot 8 oktober en dit voor de 60ste verjaardag van de Chinese Republiek. Voor deze feestweek worden er geen risico's genomen. Enkele voorbeelden: vanaf 20 september liggen alle bedrijven met gevaarlijke activiteiten al verplicht stil, kwestie van ontploffingen of andere rampen te vermijden in de aanloop naar deze week. In opdracht van de regering heeft iedereen (inclusief ikzelf ) deze zondag 27-9 gewerkt om een dag in te halen voor deze feestweek, en dit wordt dan maar een week vooraf door de regering officieel meegedeeld, moesten ze bij ons is proberen. Als compensatie hebben we een cadeautje gekregen: Mooncake. Dat is een traditionele cake die elk jaar met het 'mid autumn' festival wordt uitgedeeld, je ziet ze hier met stapels dozen rondlopen. In de stad hier wordt alles versierd, er zijn hier al duizenden bloempotjes geplaats in de stad rond lantaarnpalen, fonteinen, bankjes...Je ziet ook meer politie in de straat, maar nog steeds ongewapend en op dezelfde slungelige manier van anders (je kan gerust door het rood rijden, terwijl er een politie op het kruispunt staat).
Stilletjesaan verdwijnen de buitenlanders en word ik verplicht om me te integreren. Ik ben al een keer gaan voetballen op zandveldje met ploegjes van 5 tegen 5. Voor de aftrap werd het veldje helemaal nat gemaakt om het stof een beetje temperen. De ploegjes bestaan uit groepjes van verschillende bedrijven die mekaar wekelijks uitdagen. Iedereen die mijn voetbal kwaliteiten kent kan de uitslag van deze week wel raden. Juist, compleet afgedroogd zo'n beetje echt belgisch voetbal dus. Wat me beter afgaat, geloof het of niet, is badmingtonnen. Als je eens deftig wil zweten dan is het klimaat hier wel juist, na zo'n voetbal matchke of badmington spel dan loopt het water gewoon van je lijf. Vorige zondag ben ik in de rivier gaan zwemmen met een chinees. In m'n enthousiasme sprong ik in het water met m'n bril.Bye bye bril, deze ligt nu ergens op de bodem van de Li. Gelukking dat dit in China gebeurt want op een zondagavond een bril kwijtraken in België wil zeggen dat je minstens tot maandag moet wachten in het beste geval. Niet zo hier, even naar de optieker (om 20.30u); montuurke kiezen, ogen testen op de oude manier met letterkes lezen en een uurke later is uwe nieuwen bril klaar. En dit voor de schappelijke prijs van 19 EUR. Een andere vorm van integratie is natuurlijk het eten en de plaatselijke gebruiken. Deze week nog 2 dagen naar Guangzhou geweest. Dat is een mega stad (15 miljoen chinezen) in het zuiden aan de zee. Daar heb ik de next level van eten bereikt: krokodil met vel en al en koppen van kleine kreeftjes (hetgeen wat wij dus weggooien). Ik was daar voor het werk om machines bij klanten te gaan bekijken. Voor er over het werk gesproken kon worden eerst thee. Deze wordt via een vast ritueel opgediend en al naar gelang wie het doet kan het een boeiende belevenis zijn om naar te kijken. De gedroogde theeblaadjes worden overgoten met kokend water en onmiddelijk wordt dit water terug afgegoten in de kleine kopjes. Dit is om de blaadjes te spoelen, de kopjes worden dan één voor één in elkaar gewassen terwijl ze worden vastgenomen met een groot metalen pincet. Als de kopjes zijn uitgewassen wordt al dit theewater gewoon weggegoten in de speciale plateau. Pas hierna kan het uiteindelijke theedrinken beginnen. Na een vermoeiende dag van hier naar ginder rijden in Guangzhou lag ik 's avond met opengesperde ogen in bed van al die liters thee. China heeft ook z'n eigen fast food keten: Kung Fu; nee geen hamburgers maar rijst en libbetjes in zoetzure saus. Er was niet veel volk maar er werd toch duchtig geslurpt en gesmakt. De laatste foto heb ik er even opgezet om de Frans jaloers te maken: in Guangzhou op bezoek op een scheepswerf waar ze veel compressoren hadden staan voor zandstralen en schilderen. Ik moet zeggen dit is wel indrukwekkend. Verspreid over een terrein van verschillende vierkante kilometer liggen overal stukken van een boot die uiteindelijk in elkaar gezet worden tot een vrachtschip. Er lag er net eentje klaar van 280m lang van 78000 ton (als ik ze goed verstaan heb). Ondertussen ben ik ook al een fiets rijker. Het is een Giant met sportief mandje aan het stuur. Dit weekend ga ik vast en zeker op fietstocht dus verslag volgt
