Hoe ik m’n depressie overwon

Alsof je je moet voortbewegen op een veel te hoge fiets met afvallige ketting, terwijl je sowieso al een hekel hebt aan fietsen: niets lukt en alles lijkt zinloos als je depressief bent. Je ziet alleen het negatieve; ook in jezelf. Je voldoet niet, telt niet meer mee.

Om je zelfbeeld wat op te krikken heb je veel positieve ervaringen nodig. En activiteiten die je voldoening geven. Daarom moet je nagaan wat je wilt, wat je graag doet en waar je goed in bent.

Mij kostte het járen om daar achter te komen. In een verloederd zijweggetje op de grimmige tocht door m’n jeugdherinneringen vond ik het: ik ben een geboren vouwer!

Al als klein kind was m’n begaafdheid onmiskenbaar. Ik had de scherpe blik van een radioloog en het ruimtelijk inzicht van een ingenieur. Bij elke uitstap met ons gezin, was het mijn taak om de wegenkaarten na gebruik weer dicht te klappen. En m’n vader kennende, begreep ik heel goed dat dit rap moest gebeuren. Én perfect! Zoals m’n vader dikwijls brulde: ‘Ge moet toch een on-ge-lo-fe-lij-ke stommekloot zijn om niet te besnappen dat zo’n kaart sneller degenereert als ge ze abusief terugplooit!’ Niet alleen m’n vouwtalent heb ik aan hem te danken, maar ook m’n fascinatie voor taal. Misschien moet ik daar ook eens iets mee doen.

Ik werd zo handig met alle types wegenkaarten dat ik op zoek moest naar een nieuwe uitdaging. Daarom specialiseerde ik me toen in bijsluiters. M’n omgeving bood me de ideale omstandigheden voor m’n hobby. Iets interessanter dan in medicijnkastjes snuisteren viel er toch niet te beleven op familiebijeenkomsten. Met de gebruiksaanwijzingen van alle antipsychotica, antidepressiva, kalmeermiddelen, angstremmers en morning-afterpillen die ik vond, was ik uren in trance. Bij elk samenzijn waren er weer nieuwe doosjes met maagdelijke bijsluiters. Zo werd ik een echte expert.

Ontstellend hoe mijn geheugen deze mooie herinneringen zo lang weggemoffeld had. Opgepept door de openbaring, heb ik me drie jaar geleden ingeschreven bij Deinze Plooit, een van de grootste bijsluiterclubs van Vlaanderen. Het liep meteen goed: mijn allereerste wedstrijd won ik. Ik kreeg een imposante trofee. Bovenaan een grote kelk waaruit ik die dag champagne gedronken heb. Daaronder een bronzen beeld van een sporter met een bal naast z’n hoofd. Op het handgeschreven etiket op de marmeren sokkel prijkt: Deinze Plooit. Clubkampioen seizoen 2009. Onder deze sticker schuilt nog een plakkaatje: Damesvoetbaltornooi Ladies Olympia. Juni 1999. Beste speelster. Doordat mijn club bij m’n debuut al een tijdje met financiële problemen kampte, was er geen geld voor dure bekers. Dus schuimden alle leden rommelmarkten en kringloopwinkels af om de trofeeënvoorraad op peil te houden. Die donkere periode is gelukkig voorbij. Doordat de sport alsmaar populairder werd, vond de club een geldschieter. Vandaag verdringen de farmaciereuzen elkaar om de kampioenschappen te kunnen sponsoren in natura.

Ik hoop ooit van bijsluitervouwen m’n beroep te maken. Want door de sport en het contact met gelijkgestemde zielen, heb ik m’n depressie overwonnen. En dankzij de media-aandacht voor m’n prestaties heeft m’n familie weer contact met me opgenomen. Ik heb ondertussen al enkele nationale prijzen behaald maar die eerste trofee met kelk is m’n pronkstuk. Ze belichaamt m’n geslaagde reïntegratie in deze fantastische maatschappij. Ik heb weer genoeg zelfvertrouwen om onder de mensen te komen en de sombere gedachten zijn werkeloos afgedropen. Nu zie ik alles weer in het juiste perspectief.

Tijdens m’n depressie was ik een specialist in situaties negatief interpreteren. Zo ben ik nogal verstrooid in het verkeer. Als een andere chauffeur dan toeterde, dacht ik dat zo iemand kwaad was. Dat hij mij uitschold via z’n claxon. Dan schaamde ik me enorm voor m’n stommiteit en vond ik mezelf een te vermijden gevaar op de weg. Nu weet ik hoe ik dat getoeter moet opvatten. Zo’n bestuurder bedoelt gewoon: ‘Je moet je geen zorgen maken, madammeke, niemand is altijd even alert. Ik laat je hierbij graag weten dat ik nog tijd genoeg had om op m’n claxon te duwen. Er was dus helemaal geen gevaar.’

Nog zo iets: jouw ‘Hoe is ‘t?’ van daarnet. Vroeger dacht ik dat mensen dan zomaar wat zeiden. Dat ze niet écht in mij geïnteresseerd waren en dat ik gewoon een even loos ‘Goed en met u? Toch wel slecht weer, hé, vandaag’ moest antwoorden. Nu besef ik dat elke ‘Hoe is ‘t?’ oprecht is. Ik ben nu ook in staat om iedere keer weer honderduit te vertellen over al m’n pretjes, kwaaltjes en pijntjes.

Dus met mij gaat alles goed. En met jou? Eigenlijk wel lang geleden dat we elkaar zagen, hé. Oei, is ’t al zó laat? Och, jammer, ik moet nu echt wel vertrekken. Tot de volgende keer dan maar? Dáaag!
 

© Peanut

Hans de Booij

Maakte waterzooi

In zijn lied

Had de kip verdriet

© Ilse