El Sympatico

Beroering in televisieland: VTM stopt met ‘De Pfaffs’.

Daar zijn ze weer, de smalende en venijnige commentaren op de beroemdste familie van Vlaanderen. Verwende aandachtszoekers! Luiwammesen! Dikke nekken! Profiteurs!

Ik hoor en lees wel af en toe iets over het wel en wee van de Pfaffs, maar een aflevering van de realityserie heb ik nooit gezien. Toch erger ik mij mateloos aan de scherpe uithalen.

Kennen al die mensen-met-een-mening dan niet het verhaal van de pater familias uit de reeks? Hoe hij opgroeide in een woonwagen, als een van de elf kinderen van een weduwe? Hoe hij door keihard werken, de beste keeper van de wereld werd? Hoe hij de nationale voetbalheld van de jaren tachtig werd?

Speelt mijn drang om het op te nemen voor de prinsen Laurent en de Britneys van deze wereld mij parten? Waarschijnlijk wel.

Uit een interview met dochter Lindsey, begreep ik dat het haar pijn doet dat haar geliefde vader zich niet gewaardeerd voelt. Haar woorden raakten me.

Ik was een enorme fan van Jean-Marie Pfaff, de doelman.

Posters van SK Beveren, de Rode Duivels, Jean-Marie en portretten van z’n jonge gezin overwoekerden de kast en het lelijke behangpapier van m’n slaapkamer. Ik koesterde de keepertrui, de keeperhandschoenen en het trainingtruitje die ik van hem kreeg.

De kleinere schatten verzamelde ik in een fotoalbum. Afbeeldingen uit weekbladen, uit reclames en op sigarenbandjes, stickers uit de befaamde boeken van Panini, alle gesigneerde postkaarten die hij mij opstuurde. En natuurlijk de échte foto’s, mijn dierbare getuigen van ontmoetingen met m’n grote idool.

Vandaag doorblader ik dit album en voel weer de impact van deze man op m’n kindertijd.

Heel bijzonder vind ik de momentopnames van een dorpskermis toen ik dertien was. Ik droeg een geel T-shirt waarop ik in grote blauwe letters Jean-Marie Pfaff geschreven had. De organisatoren hadden Jean-Marie kunnen strikken voor een speciale acte de présence, in een doel van het lokale voetbalveld. Alle opgedaagde fans mochten de uitdaging aangaan: een strafschop nemen tegen de beste doelman van België. De kinderen mochten de bal van iets dichterbij trappen.

Jean-Marie etaleerde met veel flair z’n talent. Bij de mannen, z’n meesterschap in het stoppen van penalty’s. Bij de kinderen, z’n geloofwaardig ‘doen alsof’. Hij haalde alles uit de kast om z’n kleine supporters te laten scoren. Toen dit bij een peutertje niet lukte, leek hij oprecht aangedaan. En ik? M’n perfecte krul in de winkelhaak was net onbereikbaar.

Pas jaren later drong het langzaam tot mij door dat ik misschien wel tot de doen-alsof-categorie behoorde.

Vandaag hou ik helemaal niet van opgezette scènes en onoprechte complimenten. Maar voor het meisje van dertien betekende elke aanmoediging – oprecht of niet – een stevige duw in de rug. Een heel klein beetje dankzij Jean-Marie, was ik toch een talentvolle voetbalster geworden.

Wel was ik nogal traag. Ik wist al lang dat ik nooit snel zou kunnen lopen. Maar op m’n vijfde waande ik me nog een echt sprinttalent. Eenmalig, enthousiast en vol van mezelf daagde ik mijn vader uit: “Kijk papa, ik kan al heel rap lopen! Doen we een keer om ter rapst?”

Heel gedreven, perste ik alles uit mijn kleine lijfje. Vertederende kinderlijke bezieling, zo’n twintig meter lang. Ik zag mijn vader op z’n dooie gemak huppen, met z’n handen in de broekzakken van z’n zondagse pak. Ik zag hem, met zijn grote trage passen - als in slowmotion - mij zelfvoldaan aankijken. Ik zag hem winnen.

Mijn archief voert mijn gedachten terug naar een speciaal weerzien met Jean-Marie, na een wedstrijd tussen mijn favoriete ploeg en SV Waregem. Ik, net geen veertien, had mezelf opgetut met mijn gepimpt geel T-shirt en m’n zelf gehaakte geelblauwe sjaal. Op de achtergrond flaneerde een knappe Carmen.

Na deze ontmoeting was ik enkele dagen helemaal in de war. Jean-Marie had mij een zoen op de wang gegeven! En dan nog voor de ogen van z’n vrouw Carmen! Een zoen géven, dat kende ik wel. Dat hoorde bij het ritueel voor het slapengaan, een verplichte slaapwel-kus aan m’n vader. Ook het uitwisselen van kussen met nieuwjaar kende ik. Maar een zoen kríjgen? Dat had ik bij volwassenen wel eens gezien, in een film of zo. Maar voor kinderen was dat toch alleen iets voor verjaardagen?

Een foto van mijn allereerste persoonlijk contact met Jean-Marie trekt m’n aandacht. Hij en ik, dicht bij elkaar op de parking van het Waregemse Regenboogstadion. Ik was twaalf en had speciaal voor mijn eerste ervaring als supporter, mijn truitje van SK Beveren aangetrokken.

Een andere afdruk van deze ontmoeting heeft een heel parcours afgelegd tussen de handen van mijn schoolvriendinnetjes. “Ooh, is dat uw vader? Je lijkt zo op hem!” De verrassende uitroep deed mij wegdromen. Een sympathieke man als Jean-Marie voor mijn moeder? Een lieve vader voor mij? Sinds die dag op school heeft de foto een plaatsje in m’n portefeuille, nu al meer dan dertig jaar.

Ik sla m’n boek vol herinneringen dicht en denk weer aan de criticasters die mij zo irriteren.

Ben ík jaloers op de Pfaffs? Eigenlijk wel.

Afgunstig? Helemaal niet!

©Peanut