Naar Titus Simoens

Foto: Las Vegas Sun City

Als van centauren bedreunt de roffel hunner poten het smeltasfalt

Wat komen ze doen, zeggen wij, en vanwaar de pretentie

van gekapselde stilte die elke beweging bestaansrecht ontneemt

onze taal monddood gemaakt door

doffe ogen in leder, op plastic en zeeën van steen

waarin wij dan weer willen verzwelgen maar

tijdsklokken werden al dichtgesnoerd

we zien te laat dat de fata morgana àchter hen is om

herkomst noch doel ooit te verraden

plompverloren stad blijft liggen

zoekt voor eeuwig haar ego, misbruikt, vertrappeld

voor ons resten nog de ijzeren kaders

© Lore

Angelina Jolie

Zo Jolie, zo Jolie 

Hoe keken we kwijlend naar haar

Zo mooi, zo mooi,

Hoe prachtig kunnen gezonde borsten zijn,

Hoe trots toonde je die op het scherm,

Massa's keken ernaar

Massa's dollars verdiende je ermee.

Angelina Survie,

Hoe lang denk je te overleven

Met of zonder mammae,

En hoe mooi kan je nog zijn?

Angelina Richie,

Maar je hebt geen dollars genoeg 

Om de dood uit je body te snijden

Om ouderdom te vermijden

Sterven zullen we allen

En daarom dansen we

Liever met echte borsten

Voor we toch sterven.

© Willy

Zoals een kind zijn wereld spint

Het leven een spiegel

Gewaggel – gewiegel

Willen wint al van wiegen

Het kader stopt nog het liegen

Zo weet ik

Dat zijn weten

Zijn spiegel – vergeten

Straks de hamer vindt

© Carolien

Ja, ’t is zover. Er scheelt weer iets.

Is hij boos? Pfff, als er iémand kwaad mag zijn, ben ik het! Ik ben hier in m’n eentje ons boeltje aan het opruimen. En ík heb ook het eten klaargemaakt. Meneer kon gewoon aanschuiven. En het vlees en de groenten kwamen hier ook niet spontaan binnenwandelen.

Aan tafel moest hij weer doordrammen over onbekwame collega’s en zíjn fenomenale vakkennis. Maar ik deed m’n best om nóg eens te luisteren en geduldig mijn beurt af te wachten. Ja, ik had voor de verandering ook wel eens wat te vertellen! Begon ik dan eindelijk over het probleem op mijn werk, onderbrak de lomperik mij omdat hij het nieuws wou zien op tv.

Zie hem daar nu liggen, onderuit in z’n aftandse vijftig-tinten-groen zetel met z’n voeten op de dito poef. Helemaal betoverd door dat magische bakje met zicht op de boeiende wereld buiten. Maar toch lukt het hem nog om subtiel te tonen dat hij mij iets verwijt. Maar wat?

Maak ik te veel lawaai met de pannen en het bestek? Straks brult hij - net als Kevin Eén toen ik die eens wou verrassen met z’n favoriete schuimdessert - dat ik moet stoppen met mijn hemeltergend kabaal in de keuken terwijl hij tv kijkt. Die mannen! Ondankbare honden! Hun rol in het huishouden is doen alsof ze op hotel zijn. Waarom laat ik me altijd in met zulke onverschillige lamzakken? Of had mama gelijk? Zijn alle mannen schoften en ben ik beter af alleen?

‘Ventie, ben je boos op mij? Heb ik iets verkeerd gedaan?’

‘Maar nee, ssst, laat mij het nieuws volgen.’

Oeps, slecht moment. Dom van mij. Liegt hij nu om er van af te zijn? Denk ik niet. Mogelijk vindt hij mij stom. Ja, hij etaleert toch een soort minachting.

Draag ik te slonzige kleren? Verwacht hij stiekem, net als bekakte Vincent, dat z’n mamzel altijd in een deux-pièces en hoge hakken rondloopt? Dat hij verdomme eens naar zichzelf kijkt, de would-be voetbalkenner in z’n trainingstenue van – godbetert - Club Brugge. Hé, ‘would-be voetbalkenner’ en ‘Club Brugge fan’… een pleonasme, toch?

Of stoort hij zich aan mijn recente vetaanwinst? Heeft hij net als Kevin Twee schrik dat z’n kameraden obscene grappen zullen maken over de ‘love handles’ van z’n vriendin? Waarschijnlijk al lang geleden dat hij zelf in de spiegel keek. Of zich gewoon eens afvroeg waarom al z’n hemden gekrompen lijken.

Of ligt m’n haar belachelijk? Schaamt hij zich voor mij, zoals Wim die keer dat ik mij aan een nieuw kapsel gewaagd had? Awel, dat dit heertje dat elke week een tube haargel leegmaakt nog maar eens voor de spiegel gaat staan! Maar dan zonder het gebruikelijke zelfbedrog. Dat wordt schrikken!

Ach, misschien vond hij het avondeten niet lekker. Een complimentje kreeg hij alleszins niet uit z’n strot. De worteltjes iétsje te grof gesneden? Te langwerpig? Verkiest de edelachtbare ronde schijfjes? Vond hij ze niet zacht genoeg of net dat tikkeltje te gaar? Waren de patatjes niet bloemig genoeg? Of de servetten niet origineel geplooid? Verfoeit hij de papieren zwanen en bloemen en wenst hij een tijger, of een motor? Straks eist de muggenzifter nog dat ik een cursus servettenplooien volg. Of een origamiboek koop.

Och trut, zij ook eens eerlijk tegen jezelf. Wie weet was mijn culinaire creatie gewoon niet te vreten. Zou kunnen. Ik vrees dat ik net als mama een kluns ben in de keuken - ’t zal ongetwijfeld iets genetisch zijn. Papa was vroeger heel direct met z’n ‘Die troep trekt op niets!’ of ‘Wanneer ga je dit eindelijk eens leren klaarmaken zoals mijn moeder dat deed, jij koppige tang?!’. Waarschijnlijk heeft mijn ventje de hele zwik met veel moeite in z’n keelgat gewurmd en niets durven zeggen om mij niet te kwetsen. De lieverd. Morgenavond heb ik wat meer tijd om te koken, dan kan ik z’n lievelingsgerecht klaarmaken. ‘Van stoverie mee frieten, kan elke kerel genieten’, orakelt de misprezen dichter in hem af en toe; er hoort ook een idioot dansje bij. Dus morgen, stoverij van varkenswangetjes met lever en gehaktballen, zoals z’n moeder die altijd voor hem maakte. En met handgesneden frietjes natuurlijk.

Om mijn kookdebacle van vandaag te compenseren zullen we straks maar weer naar zijn favoriete tv-programma kijken. Ik durf al niet meer voor te stellen om naar die romantische komedie te kijken. Hij zou vast even onthutst reageren zoals Testosteron Mike toen die me betrapte op ‘t kijken naar zo’n ‘stomme wijvenfilm’. ‘k Zal maar gewoon lief doen en hopen dat hij straks vergeten is waarom ik hem irriteer, wat dat dan ook mag zijn.

Verdorie, wijf, je laat je weer platwalsen. Al enkele weken hetzelfde scenario. Elke avond lukt het hem zijn zin door te drijven. De manipulator. Hoe slaagt hij daar toch iedere keer weer in? Ik zal me naast hem in de zetel nestelen en hem er straks mee confronteren.

Oh, nu zie ik het. Dat is het! Dat voorhoofd! Die wenkbrauwen! Daarnet deed hij het weer. Een verdienstelijke imitatie van het betere smoelwerk van papa. Mijn eigen beeldwoordenboek uit m’n kindertijd omschrijft deze gezichtsuitdrukking als papa’s manier om duidelijk te maken dat hij razend is en zo meteen zal ontploffen; voorbode van ‘Jij godverdomse rotte teef!’; tip: zoek dekking.

Ja, het lijkt er wel héél sterk op. Ja toch? In feite heeft het ook iets weg van de ‘Oh wat vind ik je stom’ - mimiek van mama. Maar dan zonder de rollende ogen.

‘Ventie… mag ik eens storen?’

‘Tuurlijk, liefje, ’t journaal is afgelopen. Wat is er?’

‘Dat gedoe met je wenkbrauwen, wat bedoel je daar mee?’

‘Welk gedoe?’

‘Kijk, ik toon het je. Zó!’

‘Doe ik dat? Echt? Oei, dat besefte ik niet. Waarschijnlijk een tic. Of doordat m’n bril niet goed zit. Nu je er mij aan doet denken, ik stel het al weken uit, maar ik moet dringend eens langsgaan bij de opticien. Kom, kruip eens wat dichter, dat ik je een dikke zoen kan geven voor de alweer heerlijke maaltijd. En vertel… wat is er vandaag gebeurd op je werk?’

© Peanut.

Naar Nero

Belgiummers zaain nog very naif

De te dikke man heeft zijn leven gestrikt

Voeten omhoog voor de kamerbrede dag

Wereld met asbak en lampenkap

Platte rust in de jachtige Elviskramp

Belgiummers zaain nog very naif you now

Draadloos al belt de zoon zijn onrust wakker

Roze hoop van te vroeg te veel te groot

Stoffen luier vol kennis draagt zijn toekomst

de ouderlijke kamer in. Sluitspeld op het leven

Ho yes, Belgiummers zaain nog very naif you now

© Carolien

Grond hard als ijzel

Kille sneeuw op kale boom

De hutsepot dampt

© Vera

Vrieskou krast koude

Rozen rillend op mijn rug

Voetstap op mijn graf

© Willy

Kurk snoert fles de hals

De wekker klemt het wachten

Nieuwjaar knalt open

© Ilse

Winter bedekt ons

Wanneer de sneeuw dan toch smelt

Blijkt dat wij naakt zijn

© Bo

Naalden pennen sjaal

Grauwe wolken droppen sneeuw

Wegsmelten in wol

© Ilse.

Door sneeuw en haard

Heeft Sint zijn Pieten uitgedaagd

Voor ons wollen sokken

En speculaas

Terwijl dieren de kou

Verslapen

            ©Peanut.

Indrukwekkende boekpresentatie! Heeft u wat tijd voor onze vragen?

Ok, maar hou het kort.

‘Super CEO. Mijn weg naar de top’ opent met uw diploma-uitreiking. Maar wie was u als kleine jongen? Hoe was uw jeugd?

Goh, wat een vraag. Welnu… ik had een heel fijne kindertijd. De klassieke plattelandsidylle: voetballen met de jongens uit de buurt, kampen bouwen in het bos, kikkervisjes vangen in de sloot, stiekem sigaretten roken in het hoge maïsveld. En elke vakantie gingen m’n broers en ik klussen bij de boeren van het dorp. Dieren voederen en helpen bij de oogst.

Bent u in een warm nest opgegroeid?

Jazeker. Maar we liepen niet met onze gevoelens te koop. Ook geen gênant geknuffel of zo. M’n ouders werkten heel hard om ons een zorgeloze jeugd te geven. We hadden het grootste huis en de chicste auto van de buurt. Iedereen in het dorp keek naar ons op. Zelfs de pastoor van de parochie. M’n ouders waren streng katholiek en heel vrijgevig bij elke kerkdienst. Ook thuis dwongen ze veel respect af. Mijn moeder was een lieve maar keiharde vrouw die haar job en vier zonen perfect de baas kon. Mijn vader zagen we niet zo veel. Hij had een veeleisende baan. Maar als hij thuis was, vormden hij en m’n moeder een sterk front.

Met een kort lontje zoals u daarnet?

Helemaal niet. En ík een kort lontje? Dat lijkt misschien zo omdat ik overal te maken krijg met een stelletje idioten!

‘Discipline en plichtsbesef’ was het motto van m’n ouders. Zowel thuis als op school mocht niets fout gaan. Elke mep die ik kreeg had ik verdiend want ik was geen gemakkelijk kind. Een echte speelvogel met een brutale bek. Ik had af en toe een ‘duwtje’ in de goede richting nodig. Net zoals m’n eigen zoon nu, hij is nochtans al zes. Ik vind het heel belangrijk om hem de West-Vlaamse nuchterheid en werkethiek van m’n ouders mee te geven. Ze schonken mij het gereedschap waarmee ik aan een succesvolle toekomst kon bouwen. Daarom heb ik m’n boek aan hen opgedragen.

Zijn ze trots op u?

Dat denk ik wel. Ik merk het aan de kleine dingen: hun interesse in de beursgang van m’n firma, de twinkeling in hun ogen elke keer ik m’n nieuwste BMW op hun oprit parkeer. Ze hadden beloofd naar de persvoorstelling te komen maar misschien vonden ze geen parkeerplaats. Ze komen vast wel naar de receptie straks. Wilt u mij nu excuseren? Ik wil eens checken hoe het buiten zit met al die wagens.

Bedankt voor dit interview en veel succes met uw boek.

© Peanut.

Hoe ik m’n depressie overwon

Alsof je je moet voortbewegen op een veel te hoge fiets met afvallige ketting, terwijl je sowieso al een hekel hebt aan fietsen: niets lukt en alles lijkt zinloos als je depressief bent. Je ziet alleen het negatieve; ook in jezelf. Je voldoet niet, telt niet meer mee.

Om je zelfbeeld wat op te krikken heb je veel positieve ervaringen nodig. En activiteiten die je voldoening geven. Daarom moet je nagaan wat je wilt, wat je graag doet en waar je goed in bent.

Mij kostte het járen om daar achter te komen. In een verloederd zijweggetje op de grimmige tocht door m’n jeugdherinneringen vond ik het: ik ben een geboren vouwer!

Al als klein kind was m’n begaafdheid onmiskenbaar. Ik had de scherpe blik van een radioloog en het ruimtelijk inzicht van een ingenieur. Bij elke uitstap met ons gezin, was het mijn taak om de wegenkaarten na gebruik weer dicht te klappen. En m’n vader kennende, begreep ik heel goed dat dit rap moest gebeuren. Én perfect! Zoals m’n vader dikwijls brulde: ‘Ge moet toch een on-ge-lo-fe-lij-ke stommekloot zijn om niet te besnappen dat zo’n kaart sneller degenereert als ge ze abusief terugplooit!’ Niet alleen m’n vouwtalent heb ik aan hem te danken, maar ook m’n fascinatie voor taal. Misschien moet ik daar ook eens iets mee doen.

Ik werd zo handig met alle types wegenkaarten dat ik op zoek moest naar een nieuwe uitdaging. Daarom specialiseerde ik me toen in bijsluiters. M’n omgeving bood me de ideale omstandigheden voor m’n hobby. Iets interessanter dan in medicijnkastjes snuisteren viel er toch niet te beleven op familiebijeenkomsten. Met de gebruiksaanwijzingen van alle antipsychotica, antidepressiva, kalmeermiddelen, angstremmers en morning-afterpillen die ik vond, was ik uren in trance. Bij elk samenzijn waren er weer nieuwe doosjes met maagdelijke bijsluiters. Zo werd ik een echte expert.

Ontstellend hoe mijn geheugen deze mooie herinneringen zo lang weggemoffeld had. Opgepept door de openbaring, heb ik me drie jaar geleden ingeschreven bij Deinze Plooit, een van de grootste bijsluiterclubs van Vlaanderen. Het liep meteen goed: mijn allereerste wedstrijd won ik. Ik kreeg een imposante trofee. Bovenaan een grote kelk waaruit ik die dag champagne gedronken heb. Daaronder een bronzen beeld van een sporter met een bal naast z’n hoofd. Op het handgeschreven etiket op de marmeren sokkel prijkt: Deinze Plooit. Clubkampioen seizoen 2009. Onder deze sticker schuilt nog een plakkaatje: Damesvoetbaltornooi Ladies Olympia. Juni 1999. Beste speelster. Doordat mijn club bij m’n debuut al een tijdje met financiële problemen kampte, was er geen geld voor dure bekers. Dus schuimden alle leden rommelmarkten en kringloopwinkels af om de trofeeënvoorraad op peil te houden. Die donkere periode is gelukkig voorbij. Doordat de sport alsmaar populairder werd, vond de club een geldschieter. Vandaag verdringen de farmaciereuzen elkaar om de kampioenschappen te kunnen sponsoren in natura.

Ik hoop ooit van bijsluitervouwen m’n beroep te maken. Want door de sport en het contact met gelijkgestemde zielen, heb ik m’n depressie overwonnen. En dankzij de media-aandacht voor m’n prestaties heeft m’n familie weer contact met me opgenomen. Ik heb ondertussen al enkele nationale prijzen behaald maar die eerste trofee met kelk is m’n pronkstuk. Ze belichaamt m’n geslaagde reïntegratie in deze fantastische maatschappij. Ik heb weer genoeg zelfvertrouwen om onder de mensen te komen en de sombere gedachten zijn werkeloos afgedropen. Nu zie ik alles weer in het juiste perspectief.

Tijdens m’n depressie was ik een specialist in situaties negatief interpreteren. Zo ben ik nogal verstrooid in het verkeer. Als een andere chauffeur dan toeterde, dacht ik dat zo iemand kwaad was. Dat hij mij uitschold via z’n claxon. Dan schaamde ik me enorm voor m’n stommiteit en vond ik mezelf een te vermijden gevaar op de weg. Nu weet ik hoe ik dat getoeter moet opvatten. Zo’n bestuurder bedoelt gewoon: ‘Je moet je geen zorgen maken, madammeke, niemand is altijd even alert. Ik laat je hierbij graag weten dat ik nog tijd genoeg had om op m’n claxon te duwen. Er was dus helemaal geen gevaar.’

Nog zo iets: jouw ‘Hoe is ‘t?’ van daarnet. Vroeger dacht ik dat mensen dan zomaar wat zeiden. Dat ze niet écht in mij geïnteresseerd waren en dat ik gewoon een even loos ‘Goed en met u? Toch wel slecht weer, hé, vandaag’ moest antwoorden. Nu besef ik dat elke ‘Hoe is ‘t?’ oprecht is. Ik ben nu ook in staat om iedere keer weer honderduit te vertellen over al m’n pretjes, kwaaltjes en pijntjes.

Dus met mij gaat alles goed. En met jou? Eigenlijk wel lang geleden dat we elkaar zagen, hé. Oei, is ’t al zó laat? Och, jammer, ik moet nu echt wel vertrekken. Tot de volgende keer dan maar? Dáaag!
 

© Peanut

Hans de Booij

Maakte waterzooi

In zijn lied

Had de kip verdriet

© Ilse

Gisteren hoorde ik Marc Didden

Voor een nieuwer ik bidden

Gelukkig voor ons allemaal

Ging God niet met zijn humor aan de haal

© Peanut

De witte Streuvels

Keek uit over de heuvels

Vanuit een windvrije hoek

Pende hij verder aan zijn boek.

© Ilse

Alsof een vrouw

Al die willen ter scheiden varen

Zullen mannen met

Bakkebaarden zijn

Alsof een vrouw

Een huwelijk lang kan kijken

Naar een tronie

Waarop de hele pot choco

Voorgoed aan mondhoeken en kaken

Is blijven vasthaken

Travolta, mijn beste heren,

Die is zich al lang in eigen vet aan ’t keren.

© Eva.

Stap nooit na Hitchcock

In het douchehok

Want met shampoo in de angstige ogen

Kun je geen messteken afdrogen

© Eva