Proust gaat om zijn post

Met blote voeten staan we op de mat aan de voordeur, op weg naar de brievenbus om de krant te halen, die we willen lezen bij het ontbijt van verse koffiekoeken en Colombiaanse koffie. De harde bruine kokosmat masseert de gevoelige onderkant van onze voeten, en slorpt het zweet en stof dat we met ons meezeulen op in zijn harige vel. Even een glijbeweging, als een langlaufer die zich afzet voor een zoveelste stap in zijn ritmische weg door een besneeuwd dal, en onze voetzolen voelen de warmte, die niet alleen het gevolg is van de wrijving tegen dat ruwe materiaal maar ook van de betere doorbloeding omdat ons bloed zich naar de uiterste bloedvaten spoedt in een poging door haar aanwezigheid de geteisterde zones warm te houden.

Eén stapje slechts om de met klinkers bestrate oprit, die als een grijs lint door het midden van een cadeautje de twee groene grasperken aan weerszijden van de klassieke voordeur scheidt, te overbruggen.

Dan over de zachte graszoden naar de brievenbus aan de straatkant die in het nog ochtendlijke duister de wacht houdt, maar toch al zijn roestige mond heeft moeten openen voor de onverhoedse aanval van de krantenman die zoals elke morgen ruw en zonder pardon de krant in het krocht van zijn roestige ingewanden perste.

Het gras, dat in het middaglicht een heldergroene glans heeft, is nu nog zwart en nat van de vroege dauw – of is het motregen – en priemt zijn scherpe stengels tussen onze tenen door zodat we ze bij een volgende stap meedogenloos recht sleuren.

                                                           © Barbara