Getroffen

Zwarte, rode aarde vol

zware, dode paarden

gevallen adem gestold

in trage moddermond

Zwetende benen geplant

in vers gevelde velden

leven te kort; geschoten

in kortgesloten ogen

Getroffen door dit stil

schreeuwende beeld

slijpt hij hierbij zijn

eigen verhaal, bijtend

geschreven in krimpende

groeiende stenen

                   © Carolien

Een hippe stoere begijn uit Gent

wordt op de gladde dansvloer getemd

Na veel joint plezier

belandt ze met zwier

bij de monnik die haar goed verwent

              © Marijke

Goud

Lichaam enkel benen

blik voorbij de meet

oor wacht op het teken

handpalm streelt het zweet

Strakke snaar

vlakke baan

wachten maar

ja!

Hoek, hand, hoek, hand

hakken, hakken

hak, hak

ha!

          © Carolien

El Sympatico

Beroering in televisieland: VTM stopt met ‘De Pfaffs’.

Daar zijn ze weer, de smalende en venijnige commentaren op de beroemdste familie van Vlaanderen. Verwende aandachtszoekers! Luiwammesen! Dikke nekken! Profiteurs!

Ik hoor en lees wel af en toe iets over het wel en wee van de Pfaffs, maar een aflevering van de realityserie heb ik nooit gezien. Toch erger ik mij mateloos aan de scherpe uithalen.

Kennen al die mensen-met-een-mening dan niet het verhaal van de pater familias uit de reeks? Hoe hij opgroeide in een woonwagen, als een van de elf kinderen van een weduwe? Hoe hij door keihard werken, de beste keeper van de wereld werd? Hoe hij de nationale voetbalheld van de jaren tachtig werd?

Speelt mijn drang om het op te nemen voor de prinsen Laurent en de Britneys van deze wereld mij parten? Waarschijnlijk wel.

Uit een interview met dochter Lindsey, begreep ik dat het haar pijn doet dat haar geliefde vader zich niet gewaardeerd voelt. Haar woorden raakten me.

Ik was een enorme fan van Jean-Marie Pfaff, de doelman.

Posters van SK Beveren, de Rode Duivels, Jean-Marie en portretten van z’n jonge gezin overwoekerden de kast en het lelijke behangpapier van m’n slaapkamer. Ik koesterde de keepertrui, de keeperhandschoenen en het trainingtruitje die ik van hem kreeg.

De kleinere schatten verzamelde ik in een fotoalbum. Afbeeldingen uit weekbladen, uit reclames en op sigarenbandjes, stickers uit de befaamde boeken van Panini, alle gesigneerde postkaarten die hij mij opstuurde. En natuurlijk de échte foto’s, mijn dierbare getuigen van ontmoetingen met m’n grote idool.

Vandaag doorblader ik dit album en voel weer de impact van deze man op m’n kindertijd.

Heel bijzonder vind ik de momentopnames van een dorpskermis toen ik dertien was. Ik droeg een geel T-shirt waarop ik in grote blauwe letters Jean-Marie Pfaff geschreven had. De organisatoren hadden Jean-Marie kunnen strikken voor een speciale acte de présence, in een doel van het lokale voetbalveld. Alle opgedaagde fans mochten de uitdaging aangaan: een strafschop nemen tegen de beste doelman van België. De kinderen mochten de bal van iets dichterbij trappen.

Jean-Marie etaleerde met veel flair z’n talent. Bij de mannen, z’n meesterschap in het stoppen van penalty’s. Bij de kinderen, z’n geloofwaardig ‘doen alsof’. Hij haalde alles uit de kast om z’n kleine supporters te laten scoren. Toen dit bij een peutertje niet lukte, leek hij oprecht aangedaan. En ik? M’n perfecte krul in de winkelhaak was net onbereikbaar.

Pas jaren later drong het langzaam tot mij door dat ik misschien wel tot de doen-alsof-categorie behoorde.

Vandaag hou ik helemaal niet van opgezette scènes en onoprechte complimenten. Maar voor het meisje van dertien betekende elke aanmoediging – oprecht of niet – een stevige duw in de rug. Een heel klein beetje dankzij Jean-Marie, was ik toch een talentvolle voetbalster geworden.

Wel was ik nogal traag. Ik wist al lang dat ik nooit snel zou kunnen lopen. Maar op m’n vijfde waande ik me nog een echt sprinttalent. Eenmalig, enthousiast en vol van mezelf daagde ik mijn vader uit: “Kijk papa, ik kan al heel rap lopen! Doen we een keer om ter rapst?”

Heel gedreven, perste ik alles uit mijn kleine lijfje. Vertederende kinderlijke bezieling, zo’n twintig meter lang. Ik zag mijn vader op z’n dooie gemak huppen, met z’n handen in de broekzakken van z’n zondagse pak. Ik zag hem, met zijn grote trage passen - als in slowmotion - mij zelfvoldaan aankijken. Ik zag hem winnen.

Mijn archief voert mijn gedachten terug naar een speciaal weerzien met Jean-Marie, na een wedstrijd tussen mijn favoriete ploeg en SV Waregem. Ik, net geen veertien, had mezelf opgetut met mijn gepimpt geel T-shirt en m’n zelf gehaakte geelblauwe sjaal. Op de achtergrond flaneerde een knappe Carmen.

Na deze ontmoeting was ik enkele dagen helemaal in de war. Jean-Marie had mij een zoen op de wang gegeven! En dan nog voor de ogen van z’n vrouw Carmen! Een zoen géven, dat kende ik wel. Dat hoorde bij het ritueel voor het slapengaan, een verplichte slaapwel-kus aan m’n vader. Ook het uitwisselen van kussen met nieuwjaar kende ik. Maar een zoen kríjgen? Dat had ik bij volwassenen wel eens gezien, in een film of zo. Maar voor kinderen was dat toch alleen iets voor verjaardagen?

Een foto van mijn allereerste persoonlijk contact met Jean-Marie trekt m’n aandacht. Hij en ik, dicht bij elkaar op de parking van het Waregemse Regenboogstadion. Ik was twaalf en had speciaal voor mijn eerste ervaring als supporter, mijn truitje van SK Beveren aangetrokken.

Een andere afdruk van deze ontmoeting heeft een heel parcours afgelegd tussen de handen van mijn schoolvriendinnetjes. “Ooh, is dat uw vader? Je lijkt zo op hem!” De verrassende uitroep deed mij wegdromen. Een sympathieke man als Jean-Marie voor mijn moeder? Een lieve vader voor mij? Sinds die dag op school heeft de foto een plaatsje in m’n portefeuille, nu al meer dan dertig jaar.

Ik sla m’n boek vol herinneringen dicht en denk weer aan de criticasters die mij zo irriteren.

Ben ík jaloers op de Pfaffs? Eigenlijk wel.

Afgunstig? Helemaal niet!

©Peanut

Het monster van de afgunst.

De zon staat hoog aan de hemel. Enkele stralen beschijnen de ingang van een rots.

Daarbinnen schuilt hij. Diep weggedoken, ogen afgedekt door een masker.

Het groen van zijn handen steekt scherp af tegen het grijs van de rots.

Zijn gespierde borstkas en slanke taille zijn niet in verhouding met het kolossale hoofd. Grijphanden met zwartgelakte nagels bewegen rusteloos. Vlijmscherpe tanden tussen de bloedeloze, dunne lippen.

"Moe, zo moe. Wanneer zal ik eindelijk rust krijgen?"

© Marijke

20/10/11

Erik Vlaminck is romanschrijver en theatermaker. Hij publiceerde o.a. een zesdelige familiekroniek over het leven van gewone mensen in het Vlaanderen van de 20e eeuw. In 2008 verscheen de roman 'Suikerspin', een boek over het leven van een Siamese tweeling en vier generaties kermisreizigers.

Erik Vlaminck is ook een zeer goede performer. Hij speelt en imiteert personages uit zijn boeken, hij brengt met veel humor verrassende verhalen, en vertelt tussendoor over wat hem drijft als schrijver.

Yves Van Durme praat met Erik Vlaminck.  Dit is een organisatie van de leeskringen van de bibliotheek en de opleiding literaire creatie (Stedelijke Academie voor Muziek, Woord en Dans)

Wannneer? Woensdag 26 oktober om 20 u.
Waar? Bibliotheekkelder, ingang via Markt

Prijs: 3 euro, 2 euro (vvk), inclusief een drankje
Maximum 100 aanwezigen, reserveren aanbevolen

Info:
Stedelijke Bibliotheek
09 381 95 60
bibliotheek@deinze.be
www.bibliotheekdeinze.be

A van artistieke verkenning

K van kunstzinnig

A van amusant

D van dansende woorden

E van enthousiast en eigenzinnig

M van muzikale uitspattingen

I van inventief

E van energiek

A van artistiek

K van kunstkraamkliniek

A van amusante alliteraties

D van dieptewerking

E van eigen stemklankontwikkeling

M van muzikaliteit

I van intensieve beweging,

E van expressief

A rtistiek

C urieuzeneuzesleutelgaten

A chter de schermen

D romen om voor te gaan

E rvaring

M oederhard, niet met een t

I ngenieuze pointes

E gelcreatief.

A anleg

K ade

A rcadische poëzie

D eining

E rvaring

M eander

I llusie en verdwijning

E gellicht

A rtistiek genieten

C atharsis

A ctuele accordeonisten

D eeltijdse danseressen

E rudiete dichters

M eerwaarde

I ntens beleven

E lementaire deeltjes

A anwezige authenticiteit

K akafonische klanken

A angename adolescenten

D rummende docenten

E xcentrieke études

M usicerende muzikanten

I nspirerende invallen

E clatante Eva’s.

A anleg

K oor

A mbitie

D oorzetting

E rvaring

M oeizame momenten

I nspanning beloond

E nergieke emotie.

Wil je nog wat meer informatie over de opleiding Literaire Creatie?  
Dat kan.   Tot eind september ben je welkom op maandag, woensdag of donderdag om 18u30 in de bibliotheek van Deinze. 

Of mail naar literairecreatie.deinze@hotmail.com 

Inschrijven kan nog tot eind september.

Tijd om wat meer te lezen?  Tijd om wat meer te schrijven?   Onder begeleiding?  Dat kan op de Academie voor Muziek, Woord en Dans van Deinze.    Lees verder in deze blog wat de opleiding Literaire Creatie je allemaal te bieden heeft.
Eens je overtuigd bent, aarzel niet en schrijf je in of stuur een mailtje naar: literairecreatie.deinze@hotmail.com

Inschrijven kan op de volgende dagen in de academie van Deinze, Kalkhofstraat 25, 9800 Deinze

donderdag 25 aug van 10.00 tot 12.00 &
van 16.00 tot 18.00 uur
vrijdag 26 aug van 10.00 tot 12.00 &
van 16.00 tot 18.00 uur
maandag 29 aug van 10.00 tot 12.00 &
van 16.00 tot 18.00 uur
dinsdag 30 aug van 10.00 tot 12.00 &
van 16.00 tot 18.00 uur
woensdag 31 aug van 10.00 tot 12.00 &
van 16.00 tot 18.00 uur

Tot in september 2011.

Traag ploegt de man

Verder aan de horizon

Zindert het maïsveld

Onder de zwetende zon

Brulvijver omlijst kikker

En op het halfslapende erf

Waak ik toegewijd.

© Marijke.