Is schrijven alleen maar een talent?

Kan je leren schrijven?

Waar haal je de inspiratie?

Deze en nog vele andere vragen (die je misschien niet durfde te stellen), krijgen een antwoord tijdens de kennismakingsles van literaire creatie.

Laat via literairecreatie.deinze@Hotmail.be  (of telefonisch via 09/381 96 40) weten welke donderdag je aanwezig bent:

ofwel op donderdag 12 juni om 19.30 u

ofwel op donderdag 19 juni om 19.30 u

Tot in de bib van Deinze.

Zo ziet muziek eruit

Punten en bogen

die vanonder balken

naar gekruiste bollen

staren

Zo ziet muziek eruit

Stille haviksogen

die vanaf hun stokken

op blinde mollen

jagen

Legato en staccato

Zelfs de hardste noot

kraakt verzoenend

ten teken van herstel

Da capo al fine

Ook de melomaan

zoekt in de partituur

een akkoord van rust


 EVA

Stiltesauna

Als kinderen op hun meester

wachten zij de stoot van stoom

Binnen deze blokhut van etherisch

isolement

Vertellen zij hun verhalen

binnen de grenzen van het hoofd

Erft hij hun dode huid

Voor ze zich samen wassen in

de stille oceaan

Pier

Pier rijmt niet voor niets op vertier. Als die chick op de rollercoaster nog één keer durft te gillen of als die machine in het lunapark nog één “money, money, money” uitspuwt, ga ik weg.

Anders is het hier wel goed zitten. Misschien moet ik wat zonnecrème smeren, rijkelijk zoals geadviseerd, een tepelkneepje melk per vierkante centimeter vel. Tenzij ik vannacht in de club wil lijken op het autochtone publiek, de meesten van nature oranjerood als een gekookte langoest en met sproeten als van een regenboogforel.

Mijn fragiele huidtype mag zich dan wel gemakkelijk aan de couleur locale conformeren, een dikkere hoornlaag zou me niet alleen beschermen tegen dit zon-, zee- en strandlicht. Ze zou me ook behoeden voor de ultraviolette opmerkingen van mijn moeder. Die is nu vast via de duur betaalde wifi in onze Victoriaanse hotelkamer aan het opzoeken hoe ze moet leven met een dochter die bij het minste conflict de benen neemt.

Zal je altijd zien, kies je een lege bank, komt er iemand naast je aan een overpriced softijs zitten zuigen. Jammer dat ik volgende maand die informatieavond over omgaan met hooggevoeligheid niet kan bijwonen. Ik wil het nu eindelijk wel eens weten, of dat het is.

De zelftests op internet geven alvast geen uitsluitsel. Aan mijn cliëntgerichte psycholoog hoef ik het ook niet te vragen. We zitten op de piste van “mijn moeder” en daar wijken we niet vanaf.

Zelfs aan de vooravond van een opname voor Tien Om Te Zien is het op de pier van Blankenberge nog minder druk. Geen mogelijkheid hier om de living skies en surplacende meeuwen te bestuderen, want om de drie seconden komt de slagschaduw van een stel Britten voorbij. De glazen van mijn Serengeti zonnebril blijken gelukkig opgewassen tegen dit knipperende licht. Als ik een aanval van epilepsie krijg, vertrouw ik alleen mijn moeder.

Die meeuw daar, heeft die ons vannacht wakker gekrijst? Mijn moeder was er in haar halfslaap van overtuigd dat in de kamer naast ons iemand klaarkwam. Bij het ontbijt merkte ze op dat ik wel een heel luid hotel had uitgekozen. Door de boxen van de eetzaal galmden de banjo en mandoline van The Levellers. Ik zong hoorbaar mee:

“There's only one way of life

and that's your own your own your own.”

Mijn moeder zat met beide handen tegen haar oren. Ik wierp haar toe dat het haar anglofiele verlangens waren die ons naar deze lawaaierige badplaats hadden gedreven. Dat was niet redelijk van me. Tenslotte heb ik op aanraden van mijn psycholoog voorgesteld om er een lang weekend op uit te trekken. Zij mocht uiteraard onze bestemming van toenadering kiezen.

 Eerst een sigaret rollen en dan pas zonnemelk smeren. Misschien verjaagt de rook de slurpende ijslikker naast me. 

Fuck, ik ga weg. Die ghettoblaster is er te veel aan. Geen wonder dat de IRA ooit geprobeerd heeft om deze wandelweg-over-zee vol luidruchtige Engelsen op te blazen.

Overal waar je komt, weerklinkt muziek. Zijn het niet de vredesviolen van The Levellers, dan is het de draaitafel van Fatboy Slim, dat andere belangrijke exportproduct van dit oord.

De tekst van “Praise you” ken ik ondertussen uit mijn punthoofd:

“We've come a long long way together, through the hard times and the good, I have to celebrate you, baby, I have to praise you like I should.”

Dan geen nicotine, geen zonnebad, maar terug naar het Victoriaanse hotel om stijf te dineren met mijn dierbare moeder.

EVA

MUIZENISSEN IN DE BRIEVENBUS Veel werk kwam erbij kijken. De werf is nog steeds bezaaid met ijverige Kosovaren en het schilderen schiet goed op. De schrijnwerkers plaatsen de laatste, vooraf opgemeten, kasten. Alles verloopt harmonisch. Aan de overkant van de straat, tekent de Leie zich uit in twee dromerige meanders. De natuur in al zijn pracht, met de befaamde grazende koeien van de ‘Latemsche’ schilders, en de mopperende wilde ganzen wedijverend om hun plaatsje in de zon. Bedrijvigheid alom, en een hierbij horend tevreden gevoel van vooruitgang boetseert deze site tot een tafereel van aards geluk. Een moment van ondraaglijke lichtheid in dit soms contrasterende harde bestaan. Zelfs de post werd met een persoonlijk cachet afgeleverd. Deze werd in de brievenbus gretig gelezen door onschuldige tandjes. Facturen van Telenet en andere leveranciers moesten vlug worden onderschept zoniet losten noodzakelijke letter- en cijfertekens van deze buitenaardse schriften in het niets op. Dralen was geen optie. Geen muizenissen dus op deze vlekkeloze werf maar wel in de brievenbus ! Hun korrelige boodschap als stille getuige van hun bezoek in dit lyrisch tafereel… © Ria

Microfobie

Stelt u zich even Karel voor. In september bezoekt Karel een tweedaags bibliotheekcongres.

Dag 1. Het congres opent plenair. Met aandacht luistert Karel naar de sprekers G., P. en S. ‘In dit gezelschap hoor ik thuis’, vindt Karel. ‘Over deze zaken kan ik meepraten.’ Maar Karel denkt dat hij niet op kan tegen spraakwatervallen als G., P. en S.

Lunchtijd. Met tien broodjes in de hand en één beursbrochure in de lucht, neemt Karel het programma door. De lezing van G. lijkt hem wel wat. Is dat dezelfde G. als vanmorgen? Jawel. Je moet maar durven. Voor Karel is spreken nog altijd zilver en zwijgen goud. Ook al heeft hij die spreuk al lang van de muren van zijn bibliotheek verbannen.

Koffiepauze. Karel slurpt en werpt nogmaals een blik op het programma. Zo meteen treedt P. op. Dezelfde P. als vanochtend? Zeer zeker. Zie ginds klimt P. het podium al op. ‘Is niets voor mij’, denkt Karel. Tegenwoordig nemen ze je abracadabra gegarandeerd op voor een slidecast of filmen ze je voor een livestream. Dan moet je gladgeschoren zijn en het juiste pak aan. Karel heeft maar een sobere bibliothecarissengarderobe.

‘s Avonds ziet ongeschoren Karel ze allemaal op de receptie: G., P. en S. Hij schudt hun handen, kijkt in zijn glas en praat honderduit over zijn nieuwe website. G., P. en S. krijgen er geen woord tussen.

Dag 2. Karel netwerkt zich door het ontbijt en houdt zich klaar voor de voordracht van S. Toch niet weer dezelfde S.? Het is ‘m. Die rederijker heeft vast een cursus welsprekendheid gevolgd.

Tweede lezing van de dag. P., die zoetgevooisde vrouw, heeft nóg wat nieuws te melden. Niet dat Karel niets te vertellen heeft. Integendeel. In zijn bibliotheek werken ze met een alternatief bibliotheeksysteem. En de jonge nerd onder zijn medewerkers heeft net een mobiele app ontwikkeld. Niet voor niets hebben ze een Bib Web Award gekregen!

’s Namiddags luistert Karel samen met honderden collega’s voor de derde keer op deze tweedaagse naar G. ‘Da’s straf’, vindt Karel. ‘Die staan hier allemaal drie keer achter de katheder. Wat is onze sector klein!’

Op weg naar huis. Karel zucht. ‘Verdorie, ‘k heb veel te weinig tijd gehad om in de wandelgangen over mijn nieuwe projecten te praten. Bij een volgende editie toch maar een presentatie indienen. Dan scheer ik me vijf keer, duik mijn garderobe in en spring in blue suede shoes het podium op!’

© EVA

Leven in death row

Doe maar. Ik ben er helemaal klaar voor. Voer mij nu maar af. Wied mij.

Bijna twee jaar heb ik elke bezoeker gesmeekt om mij mee te nemen. Geen kat die naar me omkeek. Ook al hebt u er een jaar geleden voor gezorgd dat ik geen eurocent meer kost, het heeft niet mogen baten.

Zet nu maar gauw die stempel: NULUITLEEN. Mijn proces sleept al te lang aan.

Samen met mijn collega’s zit ik in deze bak gevangen, dit cellenblok voor terdoodveroordeelden.

Wachtend tot u zal zeggen dat de tijd gekomen is. De evergreens kunnen dat lot maar moeilijk aanvaarden. Zij hopen dat u hun doodstraf zal omzetten in een levenslang verblijf in het magazijn. De Vlaamse schlagers tekenen telkens opnieuw beroep aan. Denkend dat producten van eigen bodem zullen mogen blijven van de overheid. Enkele gouwe ouwen willen u genade vragen. Zij rekenen erop dat u zal zwichten onder druk van de publieke opinie. De best of’s hopen alsnog te ontsnappen naar de jaarlijkse 11.11.11 verkoop.

Maar wie maalt nog om mij en mijn kompanen? Enkele senioren die niet weten hoe te downloaden? Wat een grove onderschatting! Ook zij gebruiken mijn soort hoogstens nog als kerstboomversiering of vogelverschrikkers.

Opgesloten in dit blok van dodencellen zit ik me krom te vervelen, uitgesloten van elke lichaamsbeweging. Ik wil rondjes draaien, weet u, swingen als een hoelahoep!

In deze pover ingerichte bakken ben ik gedwongen tot eindeloos slapen. Tot ik op een keer definitief plaats zal moeten ruimen voor uw overaanbod aan boeken en DVD’s. Hoe denkt u dat ik me daarbij voel?

Ik ben deze mentale foltering beu. Ik heb geen hoop meer. Ik ben uitgeput. Ik vraag mijn executie aan met onmiddellijke ingang. Al ben ik onschuldig, ik verwelkom mijn lot. 

Laat me nu maar sterven. Gun me mijn laatste privilege: nog één keer draaien. Op de dag des oordeels wil ik blinkend van trots mijn laatste woorden zingen: 'Dead disc walking'.

Breng nu maar mijn ouders op de hoogte. Het nieuws zal hard aankomen bij de families Philips en Sony.

Breng me naar de executieruimte. Ik weet wie er achter het glas zal toekijken: mister YouTube en miss Spotify.

Voltrek mijn straf. Verbrijzel mijn jewelcase. Verscheur mijn boekje. Kras mijn spiegelend schijfje.

Laat me in stilte rusten.

EVA

Zonnig

Zonnig, zingt zij als de regen zachtjes valt
Zonnig, zingt zij als de storm door straten holt
Dan verdwijnt wolk na wolk, verschijnt hemelsblauw
Zij verdrijft al het grijs, heel heel gauw
Zonnig zal het zijn, als zij zingt

Liedjes, zingt zij als de DJ met draaien stopt
Liedjes, zingt zij als de jukebox is uitgeloeid
Dan weerklinkt noot na noot, vol melodie
Zij verspreidt toverklank, sans soucis
Liedjes zullen er zijn, als zij zingt

Nog één, zingt zij als 't café de deuren sluit
Nog één, zingt zij als de tap is toegedraaid
Dan verschijnt glas na glas, vol hemels bier
Zij verstrooit zo elkeen, met plezier
Nog één zal er zijn, als zij zingt

Happy, zingt zij als je droevig voor je kijkt
Happy, zingt zij als je somber bent gestemd
Dan smelt traan na traan, klinkt een lach
Zij verzacht alle leed, weg die smart
Happy zal je zijn, als zij zingt

Zonnig, zingt zij als de regen zachtjes valt
Zonnig, zingt zij als de storm door straten holt
Dan verdwijnt wolk na wolk, verschijnt hemelsblauw
Zij verdrijft al het grijs, heel heel gauw
Zonnig zal het zijn, als zij zingt

© EVA.

Mona Lisa gaat biometrisch

 Sinds gisteren reikt stad Gent biometrische reispassen uit.

 Omdat ik niet gespeend ben van enig wantrouwen, belde ik eerst naar het lokale dienstencentrum om te informeren of het nieuwe vingerafdruksysteem up-and-running was (en inmiddels niet gecrasht).

 Ja, het liep. Ik was welkom met oude reispas, ID, 89 euro, en een pasfoto waarop ik niet lachte.

 - Pardon, niet lachen?

 - Nee, dat mag niet.

 - En glimlachen?

 - Glimlachen is ook lachen.

 - En als het maar een klein glimlachje is?

 - Dat kan ik van hieruit niet zeggen, mevrouw. Onze machine zal dat beoordelen en naast die machine heeft ook de ambtenaar het recht uw foto af te keuren. Wij dragen de eindverantwoordelijkheid, mevrouw. Naar welk land gaat u?

 - Verenigde Staten.

- Oei oei, nee, nee, dan gaat het zéker niet goed zijn.

- Het is maar een monkellachje à la Mona Lisa.

 - ...

 - De foto is genomen door een professionele fotograaf.

 - We hebben alle fotografen in Gent ervan op de hoogte gebracht dat de mensen niet meer mogen lachen.

 - Zal ik er gewoon mee langskomen en het machien zijn oordeel laten vellen?

 - Ja, mevrouw, doet u dat. Maar ik herhaal dat wij ook zelf kunnen beslissen uw foto te weigeren.

 - Ok, bedankt voor de informatie en tot zo.

 - Goeiedag, ik ben de mevrouw die zopas gebeld heeft.

 - Ah, met die foto.

 - Ja, hier is hij.

 - Oei oei.

 - Niet goed?

 - Ik durf dit toch niet te laten passeren. Ambtenaar 2 komt erbij.

 - Mmm, mmm, zullen we eens in de map kijken? Ambtenaar 3 snelt met een dikke map onder de arm tot bij haar collega's. Een map vol voorbeeldpasfoto's met het label 'goed' dan wel 'niet goed'. Ambtenaar 1 tot ambtenaar 3:

 - Deze hier, die is 'goed' en die man glimlacht toch ook een beetje? Vervolgens worden zowat honderd foto's bekeken en van commentaar voorzien:

 - Deze kan natuurlijk niet, met die te laag hangende sjaal (sic)! Oh, en die trekt een scheve mond! Ja, mevrouw, dat mag ook niet, je mag ook niet te boos of ongelukkig kijken.

 - Zullen we het eens aan de machine voorleggen?

 - Ok, mevrouw, maar dan zullen we toch nog zelf moeten beslissen.

 Foto gaat in de machine. Meteen groen licht. Tweestrijd bij drie ambtenaren. Ze bladeren nog wat verder in de map. Of het echt de Verenigde Staten is, waar ik naartoe wil? Ja, echt. Moeilijk. Moeilijk. Moeilijk. En dan, plots, met drieën tegelijk:

 - Als het systeem akkoord gaat, kunnen wij dat toch niet tegenspreken? Waarop ik, ondertussen volgelopen met wantrouwen jegens het machien, nog even overwoog te vragen:

 - Zijn jullie daar wel helemaal zeker van? Maar in plaats daarvan besloot gauw 89 euro neer te tellen. Een getal dat zich tot nader order niet door drie laat delen.

EVA

Met zijne smartphone

Des avonds als het schemert,

dan is de nood het hoogst, ja hoog.

Dan blijft de drukke zakenman

nog schar’len op kantoor, ja hoor.

Met zijne smartphone, met zijne iPhone,

met zijne laptop, met zijne desktop,

met zijne zijden, van lirre lom lijde,
met zijne zijden stropdas aan,
met zijne zijden, van lirre lom lijde,
met zijne zijden stropdas aan.

Het sexy secretaressetje

klikte haar muisje aan, ja aan,

opdat die rijpe zakenman

haar wat dicteren zou, ja zou.

Met zijne smartphone, met zijne iPhone,

met zijne laptop, met zijne desktop

met zijne zijden, van lirre lom lijde,
met zijne zijden stropdas aan.

“Wat hebt gij hier geschreven,

Wat hebt gij hier getypt, ja dit,

dat ik u eerst moet nemen

voor ik naar huis mag gaan, ja gaan.

Met mijne smartphone, met mijne iPhone,

met mijne laptop, met mijne desktop

met mijne zijden, van lirre lom lijde,
met mijne zijden stropdas aan.”

“Ik heb het hier geschreven,

Ik heb het hier getypt, ja dit,

Gij moet mij een beurt geven

Eer gij uw vrouw moogt zien, ja zien.

Met uwe smartphone, met uwe iPhone,

met uwe laptop, met uwe desktop

Honger in concentratiekamp Hoe lang ben ik hier nu al … Ik wou dat ik kon slapen om mijn honger te vergeten. Op het muurtje naast mijn bed heb ik met mijn nagels lijntjes gekerfd en er rest bijna geen plaats meer. Ik herken mijn eigen handen niet meer, mijn gezicht voelt ingevallen, mijn buik onbestaande. Wat zou ik kunnen eten ? Het is pas de volgende morgen dat er weer appèl is en dat we een kommetje lauwe pap krijgen met water. Dat houdt ons op de been. Mijn metgezellen zijn spiegelbeelden van mezelf en ik waan me in een spookstad. Uitgedoofde zielen als dagelijkse kost. Ik mag niet aan eten denken … ik wil slapen maar kan het niet. Mijn maag trekt samen in het ledige en blijft kleven aan zijn eigen huid. Mijn sandalen liggen naast mijn hoofd. Ik wil ze niet verliezen. Geobsedeerd begin ik met mijn vuile nagel in het binnenste van de voetzool te krabben. Onder mijn nagel vormt zich een zwart lijntje gemengd met puur voetzweet en zoet leder. Dit stop ik in mijn mond. Ik probeer me de borsten van mijn moeder voor te stellen en smaak de zoete heimwee. De idee maakt me rustig. Contrasteert met de wrange smaak van mijn voetzool. Een beetje vocht vormt zich in mijn ogen. Het doet deugd om het gemis te voelen. Ik besef hoe anders het toen was. Ik neem een beetje vocht in mijn mond… sluit mijn ogen. © Ria