Honger in concentratiekamp Hoe lang ben ik hier nu al … Ik wou dat ik kon slapen om mijn honger te vergeten. Op het muurtje naast mijn bed heb ik met mijn nagels lijntjes gekerfd en er rest bijna geen plaats meer. Ik herken mijn eigen handen niet meer, mijn gezicht voelt ingevallen, mijn buik onbestaande. Wat zou ik kunnen eten ? Het is pas de volgende morgen dat er weer appèl is en dat we een kommetje lauwe pap krijgen met water. Dat houdt ons op de been. Mijn metgezellen zijn spiegelbeelden van mezelf en ik waan me in een spookstad. Uitgedoofde zielen als dagelijkse kost. Ik mag niet aan eten denken … ik wil slapen maar kan het niet. Mijn maag trekt samen in het ledige en blijft kleven aan zijn eigen huid. Mijn sandalen liggen naast mijn hoofd. Ik wil ze niet verliezen. Geobsedeerd begin ik met mijn vuile nagel in het binnenste van de voetzool te krabben. Onder mijn nagel vormt zich een zwart lijntje gemengd met puur voetzweet en zoet leder. Dit stop ik in mijn mond. Ik probeer me de borsten van mijn moeder voor te stellen en smaak de zoete heimwee. De idee maakt me rustig. Contrasteert met de wrange smaak van mijn voetzool. Een beetje vocht vormt zich in mijn ogen. Het doet deugd om het gemis te voelen. Ik besef hoe anders het toen was. Ik neem een beetje vocht in mijn mond… sluit mijn ogen. © Ria

Geld gezocht

Stille weldoeners zijn er altijd geweest, maar zouden ze ook wel willen doen voor hun door besparingen getroffen bibliotheek?

Steenrijke bejaarden die een rigoureuze fooi achterlaten op de krantenleestafel. Vijftigers die hun pas ontvangen erfenis liever uitdelen aan de medewerkers van de bib dan aan hun kinderen. Puissante tweeverdieners die geld-enveloppen tussen de boeken verbergen. Een actiegroep van leesgrage pubers die ‘s nachts overal te lande eurobiljetten in terugbrengbussen deponeert.

Onmogelijk dat de gebruiker zijn kapitaal met de arme bibliotheek wil delen. Hij gaat juist naar de bib, omdat hij geen frank wenst uit te geven. Oude boeken doneren, dat wel, maar grote sommen geld overmaken?

Toch komt er op een dag misschien een mecenas langs die een cheque uitschrijft. Een captain of industry, katholiek of bikkelharde ‘Wolf of Wall Street’.

Wie weet wie zich allemaal het lot van de bibliotheken aantrekt. Wie weet wie zomaar de ontoereikende aankoopbudgetten zal komen aanvullen.

Rijkaards genoeg bij wie het geweten knaagt, omdat ze in een ver verleden net iets te veel bladzijden uit boeken hebben gescheurd. Op een dag schenken zij hun hele hebben en houden weg. Aan de bibliotheek! Een fortuin zo groot dat zelfs Rem Koolhaas het nieuwe gebouw wil komen ontwerpen.

In de toekomst laten topmanagers hun excessieve opzegvergoedingen niet zomaar meer vallen. Ze storten hun vertrekpremie integraal door. Naar de plaatselijke bibliotheek! In ruil mag zo’n man op zijn minst een weekje als vrijwilliger meedraaien. Hij moet toch kunnen ervaren hoe nodig zijn centen zijn. Liefst onder het toeziend oog van een VTM-cameraploeg.

Wie weet welke miljonairs het zich allemaal persoonlijk aantrekken dat het met de bibliotheken bergafwaarts gaat.

Zal het ooit zover komen: de openbare bibliotheek als charitatieve instelling waaraan men zijn vermogen weggeeft? Krijgt deze sector weldra ook een crowdfundingplatform, druk bezocht door champagne slempende burgers? Besparingen zijn één ding, maar daarom beginnen geloven in met gouden kettingen omsnoerde weldoeners?

De openbare bibliotheken zijn vooralsnog niet het voorwerp van mecenaat. Niets belet hen verder te dromen van de altruïstische prins in de witte Porsche.

EVA

Gorilla’s in de bib

In de bib van Marseille patrouilleert een leger van bewakingsagenten. Zwarte broeken en truien, oortjes, combats, walkietalkies, alles erop en eraan.

Meer dan een op vier werknemers van de bib is beveiliger. Ze staan binnen en buiten, op elke verdieping, aan de liften en trappen, achter, in en onder elk boekenrek.

Er is vast een hiërarchie. Zoals bij de dealers op straat. Wie mag waar staan? Om aan de hoofdingang te geraken heb je eerst vijf jaar wortel geschoten in een hoekje bij de poëzie.

Geen gsm zal rinkelen. Geen hap zult gij eten en geen slok drinken. Gij zult proesten noch hoesten. Met dank aan zijn buitenwippers is deze bibliotheek stiller dan de stilste stiltesauna.

Onderwijl blijven de men in black omhuld met mysterie. Welke deontologie volgen zij? Ambiëren zij stiekem een job als bibliothecaris? Lezen ze wel eens een boek? Wat denken zij van de bezoekers? Dromen ze ervan GAS-boetes uit te schrijven?

Marseille is één hangstad. De rochels blijven op het trottoir hangen. De hondenstronten aan je schoenen. Er zijn hanginsecten en vooral veel hangende kwesties.

Hangdaklozen en hangbedelaars komen de bib niet in. Eenmaal werd ook ik, nochtans proper gewassen, als hangprobleem aanzien. Kom je buiten de openingsuren naar een activiteit, dan moet je een wachtwoord in het oor van de agent van dienst fluisteren. Dat kende ik niet. Na mijn “Je veux entrer” bleven de deuren gesloten als een paar door Hot Marijke vergrendelde handboeien.

Wel zijn het beslist uitsmijters van de vriendelijke soort. Als je hen bij de ingang de inhoud van je sacoche toont, krijg je daar een gulle lach voor terug. Heeft een oudje een arm nodig om tot bij het toilet te geraken, dan ontpoppen de surveillanten zich terstond tot escortes.

Zolang je maar niet denkt hier je siësta te komen houden. In deze bib dient gewerkt en gestudeerd, of toch op zijn minst in boeken geneusd.

De kalmte regeert en haar onderdanen houden de wacht. De bibliotheek is danig zen dat je er moe van wordt. Twee uur in dit slotklooster en je begint spontaan te hunkeren naar een invasie van hangjongeren.

Wat is een bib zonder de rommel en het heen en weer geren van haar pubers? Zonder de luide krantenkoppencommentaar van haar hangouderen?

Geen lust zonder last. Wie de sfeer te goed bewaakt, eindigt zonder sfeer.

EVA.

De tien versiertrucs van Kassa-nova

Bent u ook zo blij met uw octagonale boekpilaren en fluorescerende signalisatiepanelen? Staan en hangen ze geheel volgens het aangeprezen boekhandelmodel? Op verleidelijke hoogte en in aanlokkelijke kleuren?
Ooit aan gedacht om een stap verder te gaan? Waag dan de sprong naar het warenhuismodel.
In de supermarktbibliotheek is het echte leven voelbaar. Neus en oren leiden er naar het juiste plekje en rekje. Ze slaan er de klanten plat met voordelen die hen er wel moeten van overtuigen dat hún bibliotheek de beste is. Waarom uw boekentempel niet omtoveren tot een florissante bazaar?

Creëer meer sfeer. Zet een muziekje op. Wedden dat het draaien van die chansons de uitleen van uw Franstalige boeken een boost zal geven?
Doe iets met geur. Een goedgekozen parfumkaars lokt de klanten blindelings richting boekenkast ‘Spiritualiteit en Esoterie’.
Op vrijdagavond en zaterdagvoormiddag zorgt u ervoor dat er iets te proeven valt in de buurt van uw assortiment kookboeken. U bent bang dat u daarmee een clientèle van profiteurs aantrekt? Vrees niet.
Deel ‘Extra Verlenging’-kaarten uit. Niet cumuleerbaar en maximum één verlenging per ticket.
Investeer in een intercom. “Reservering 546 is klaar aan de boekhouwerij.”
Werk met Rode Boetes, of Groene. Als iemand er in een andere bibliotheek goedkoper vanaf komt, betaalt u het verschil terug.
Mag het iets meer zijn? Ontwikkel een Servicebarometer. Zo kan de klant zelf het verschil volgen in dienstverlening met andere bibliotheken uit de streek. Bij u vindt hij zoveel meer vakmanschap tegen onklopbare voorwaarden.
Voorzie een DVD MaxiPack: hoe meer kijkbuiskinderen op de sofa, hoe meer films het gezinshoofd mag lenen uit uw bibliotheek. Let wel, OP = OP. Aanbod tijdelijk geldig.
Introduceer Select & Go: laat de klanten klikken en hun boeken oppikken aan het afhaalpunt.
Lanceer BibDirect: de klanten winnen tijd doordat u voor hen een keuze maakt. Wie 10 stempels spaart, krijgt de 11de bestelling gratis.

Kortom, de bibliotheekkaart is goud waard!

Hoor ik u protesteren? U verkoopt geen sla, tomaten, meubilair of ondergoed? Nee. Zelfs boeken verkoopt u niet. Geen oude en geen nieuwe. Dan hebt u helemaal geen model vol winstgevende trucs nodig. Toch?

EVA

Wollige hand perst

witte toefjes vlokkenmeel

wenkt ballengevecht

© Ilse

De witte loper

dropt  zachte paden,  voeten

vegen  wegen  zwart

© Ilse

ijslucht, geruisloos

duizend vleugels kruisen zich

tot bomen krijsen

© Lore

Kille zonnestreel

wasemt wolkjeszucht en breit

benen op sokken

© Ilse.

herfst hangt nog koppig

in het warhoofd van de wilg

het boerenpaard rilt

© Lore

Sneeuwzoenen vriezen

vleugels aan starre harten

tillen broze lucht

© Ilse

Gulle winterzon

ontfutselde boom en dak

hun witte slaapmuts

© Ann

Naar Titus Simoens

Foto: Las Vegas Sun City

Als van centauren bedreunt de roffel hunner poten het smeltasfalt

Wat komen ze doen, zeggen wij, en vanwaar de pretentie

van gekapselde stilte die elke beweging bestaansrecht ontneemt

onze taal monddood gemaakt door

doffe ogen in leder, op plastic en zeeën van steen

waarin wij dan weer willen verzwelgen maar

tijdsklokken werden al dichtgesnoerd

we zien te laat dat de fata morgana àchter hen is om

herkomst noch doel ooit te verraden

plompverloren stad blijft liggen

zoekt voor eeuwig haar ego, misbruikt, vertrappeld

voor ons resten nog de ijzeren kaders

© Lore

Angelina Jolie

Zo Jolie, zo Jolie 

Hoe keken we kwijlend naar haar

Zo mooi, zo mooi,

Hoe prachtig kunnen gezonde borsten zijn,

Hoe trots toonde je die op het scherm,

Massa's keken ernaar

Massa's dollars verdiende je ermee.

Angelina Survie,

Hoe lang denk je te overleven

Met of zonder mammae,

En hoe mooi kan je nog zijn?

Angelina Richie,

Maar je hebt geen dollars genoeg 

Om de dood uit je body te snijden

Om ouderdom te vermijden

Sterven zullen we allen

En daarom dansen we

Liever met echte borsten

Voor we toch sterven.

© Willy

Zoals een kind zijn wereld spint

Het leven een spiegel

Gewaggel – gewiegel

Willen wint al van wiegen

Het kader stopt nog het liegen

Zo weet ik

Dat zijn weten

Zijn spiegel – vergeten

Straks de hamer vindt

© Carolien

Ja, ’t is zover. Er scheelt weer iets.

Is hij boos? Pfff, als er iémand kwaad mag zijn, ben ik het! Ik ben hier in m’n eentje ons boeltje aan het opruimen. En ík heb ook het eten klaargemaakt. Meneer kon gewoon aanschuiven. En het vlees en de groenten kwamen hier ook niet spontaan binnenwandelen.

Aan tafel moest hij weer doordrammen over onbekwame collega’s en zíjn fenomenale vakkennis. Maar ik deed m’n best om nóg eens te luisteren en geduldig mijn beurt af te wachten. Ja, ik had voor de verandering ook wel eens wat te vertellen! Begon ik dan eindelijk over het probleem op mijn werk, onderbrak de lomperik mij omdat hij het nieuws wou zien op tv.

Zie hem daar nu liggen, onderuit in z’n aftandse vijftig-tinten-groen zetel met z’n voeten op de dito poef. Helemaal betoverd door dat magische bakje met zicht op de boeiende wereld buiten. Maar toch lukt het hem nog om subtiel te tonen dat hij mij iets verwijt. Maar wat?

Maak ik te veel lawaai met de pannen en het bestek? Straks brult hij - net als Kevin Eén toen ik die eens wou verrassen met z’n favoriete schuimdessert - dat ik moet stoppen met mijn hemeltergend kabaal in de keuken terwijl hij tv kijkt. Die mannen! Ondankbare honden! Hun rol in het huishouden is doen alsof ze op hotel zijn. Waarom laat ik me altijd in met zulke onverschillige lamzakken? Of had mama gelijk? Zijn alle mannen schoften en ben ik beter af alleen?

‘Ventie, ben je boos op mij? Heb ik iets verkeerd gedaan?’

‘Maar nee, ssst, laat mij het nieuws volgen.’

Oeps, slecht moment. Dom van mij. Liegt hij nu om er van af te zijn? Denk ik niet. Mogelijk vindt hij mij stom. Ja, hij etaleert toch een soort minachting.

Draag ik te slonzige kleren? Verwacht hij stiekem, net als bekakte Vincent, dat z’n mamzel altijd in een deux-pièces en hoge hakken rondloopt? Dat hij verdomme eens naar zichzelf kijkt, de would-be voetbalkenner in z’n trainingstenue van – godbetert - Club Brugge. Hé, ‘would-be voetbalkenner’ en ‘Club Brugge fan’… een pleonasme, toch?

Of stoort hij zich aan mijn recente vetaanwinst? Heeft hij net als Kevin Twee schrik dat z’n kameraden obscene grappen zullen maken over de ‘love handles’ van z’n vriendin? Waarschijnlijk al lang geleden dat hij zelf in de spiegel keek. Of zich gewoon eens afvroeg waarom al z’n hemden gekrompen lijken.

Of ligt m’n haar belachelijk? Schaamt hij zich voor mij, zoals Wim die keer dat ik mij aan een nieuw kapsel gewaagd had? Awel, dat dit heertje dat elke week een tube haargel leegmaakt nog maar eens voor de spiegel gaat staan! Maar dan zonder het gebruikelijke zelfbedrog. Dat wordt schrikken!

Ach, misschien vond hij het avondeten niet lekker. Een complimentje kreeg hij alleszins niet uit z’n strot. De worteltjes iétsje te grof gesneden? Te langwerpig? Verkiest de edelachtbare ronde schijfjes? Vond hij ze niet zacht genoeg of net dat tikkeltje te gaar? Waren de patatjes niet bloemig genoeg? Of de servetten niet origineel geplooid? Verfoeit hij de papieren zwanen en bloemen en wenst hij een tijger, of een motor? Straks eist de muggenzifter nog dat ik een cursus servettenplooien volg. Of een origamiboek koop.

Och trut, zij ook eens eerlijk tegen jezelf. Wie weet was mijn culinaire creatie gewoon niet te vreten. Zou kunnen. Ik vrees dat ik net als mama een kluns ben in de keuken - ’t zal ongetwijfeld iets genetisch zijn. Papa was vroeger heel direct met z’n ‘Die troep trekt op niets!’ of ‘Wanneer ga je dit eindelijk eens leren klaarmaken zoals mijn moeder dat deed, jij koppige tang?!’. Waarschijnlijk heeft mijn ventje de hele zwik met veel moeite in z’n keelgat gewurmd en niets durven zeggen om mij niet te kwetsen. De lieverd. Morgenavond heb ik wat meer tijd om te koken, dan kan ik z’n lievelingsgerecht klaarmaken. ‘Van stoverie mee frieten, kan elke kerel genieten’, orakelt de misprezen dichter in hem af en toe; er hoort ook een idioot dansje bij. Dus morgen, stoverij van varkenswangetjes met lever en gehaktballen, zoals z’n moeder die altijd voor hem maakte. En met handgesneden frietjes natuurlijk.

Om mijn kookdebacle van vandaag te compenseren zullen we straks maar weer naar zijn favoriete tv-programma kijken. Ik durf al niet meer voor te stellen om naar die romantische komedie te kijken. Hij zou vast even onthutst reageren zoals Testosteron Mike toen die me betrapte op ‘t kijken naar zo’n ‘stomme wijvenfilm’. ‘k Zal maar gewoon lief doen en hopen dat hij straks vergeten is waarom ik hem irriteer, wat dat dan ook mag zijn.

Verdorie, wijf, je laat je weer platwalsen. Al enkele weken hetzelfde scenario. Elke avond lukt het hem zijn zin door te drijven. De manipulator. Hoe slaagt hij daar toch iedere keer weer in? Ik zal me naast hem in de zetel nestelen en hem er straks mee confronteren.

Oh, nu zie ik het. Dat is het! Dat voorhoofd! Die wenkbrauwen! Daarnet deed hij het weer. Een verdienstelijke imitatie van het betere smoelwerk van papa. Mijn eigen beeldwoordenboek uit m’n kindertijd omschrijft deze gezichtsuitdrukking als papa’s manier om duidelijk te maken dat hij razend is en zo meteen zal ontploffen; voorbode van ‘Jij godverdomse rotte teef!’; tip: zoek dekking.

Ja, het lijkt er wel héél sterk op. Ja toch? In feite heeft het ook iets weg van de ‘Oh wat vind ik je stom’ - mimiek van mama. Maar dan zonder de rollende ogen.

‘Ventie… mag ik eens storen?’

‘Tuurlijk, liefje, ’t journaal is afgelopen. Wat is er?’

‘Dat gedoe met je wenkbrauwen, wat bedoel je daar mee?’

‘Welk gedoe?’

‘Kijk, ik toon het je. Zó!’

‘Doe ik dat? Echt? Oei, dat besefte ik niet. Waarschijnlijk een tic. Of doordat m’n bril niet goed zit. Nu je er mij aan doet denken, ik stel het al weken uit, maar ik moet dringend eens langsgaan bij de opticien. Kom, kruip eens wat dichter, dat ik je een dikke zoen kan geven voor de alweer heerlijke maaltijd. En vertel… wat is er vandaag gebeurd op je werk?’

© Peanut.

Naar Nero

Belgiummers zaain nog very naif

De te dikke man heeft zijn leven gestrikt

Voeten omhoog voor de kamerbrede dag

Wereld met asbak en lampenkap

Platte rust in de jachtige Elviskramp

Belgiummers zaain nog very naif you now

Draadloos al belt de zoon zijn onrust wakker

Roze hoop van te vroeg te veel te groot

Stoffen luier vol kennis draagt zijn toekomst

de ouderlijke kamer in. Sluitspeld op het leven

Ho yes, Belgiummers zaain nog very naif you now

© Carolien

Grond hard als ijzel

Kille sneeuw op kale boom

De hutsepot dampt

© Vera

Vrieskou krast koude

Rozen rillend op mijn rug

Voetstap op mijn graf

© Willy