Mona Lisa gaat biometrisch
Sinds gisteren reikt stad Gent biometrische
reispassen uit.
Omdat ik niet gespeend ben van enig
wantrouwen, belde ik eerst naar het lokale dienstencentrum om te informeren of
het nieuwe vingerafdruksysteem up-and-running was (en inmiddels niet gecrasht).
Ja, het liep. Ik was welkom met oude reispas,
ID, 89 euro, en een pasfoto waarop ik niet lachte.
- Pardon, niet lachen?
- Nee, dat mag niet.
- En glimlachen?
- Glimlachen is ook lachen.
- En als het maar een klein glimlachje is?
- Dat kan ik van hieruit niet zeggen, mevrouw.
Onze machine zal dat beoordelen en naast die machine heeft ook de ambtenaar het
recht uw foto af te keuren. Wij dragen de eindverantwoordelijkheid, mevrouw.
Naar welk land gaat u?
- Verenigde Staten.
-
Oei oei, nee, nee, dan gaat het zéker niet goed zijn.
-
Het is maar een monkellachje à la Mona Lisa.
- ...
- De foto is genomen door een professionele
fotograaf.
- We hebben alle fotografen in Gent ervan op
de hoogte gebracht dat de mensen niet meer mogen lachen.
- Zal ik er gewoon mee langskomen en het
machien zijn oordeel laten vellen?
- Ja, mevrouw, doet u dat. Maar ik herhaal dat
wij ook zelf kunnen beslissen uw foto te weigeren.
- Ok, bedankt voor de informatie en tot zo.
- Goeiedag, ik ben de mevrouw die zopas gebeld
heeft.
- Ah, met die foto.
- Ja, hier is hij.
- Oei oei.
- Niet goed?
- Ik durf dit toch niet te laten passeren.
Ambtenaar 2 komt erbij.
- Mmm, mmm, zullen we eens in de map kijken?
Ambtenaar 3 snelt met een dikke map onder de arm tot bij haar collega's. Een
map vol voorbeeldpasfoto's met het label 'goed' dan wel 'niet goed'. Ambtenaar
1 tot ambtenaar 3:
- Deze hier, die is 'goed' en die man
glimlacht toch ook een beetje? Vervolgens worden zowat honderd foto's bekeken
en van commentaar voorzien:
- Deze kan natuurlijk niet, met die te laag
hangende sjaal (sic)! Oh, en die trekt een scheve mond! Ja, mevrouw, dat mag
ook niet, je mag ook niet te boos of ongelukkig kijken.
- Zullen we het eens aan de machine
voorleggen?
- Ok, mevrouw, maar dan zullen we toch nog
zelf moeten beslissen.
Foto gaat in de machine. Meteen groen licht.
Tweestrijd bij drie ambtenaren. Ze bladeren nog wat verder in de map. Of het
echt de Verenigde Staten is, waar ik naartoe wil? Ja, echt. Moeilijk. Moeilijk.
Moeilijk. En dan, plots, met drieën tegelijk:
- Als het systeem akkoord gaat, kunnen wij dat
toch niet tegenspreken? Waarop ik, ondertussen volgelopen met wantrouwen jegens
het machien, nog even overwoog te vragen:
- Zijn jullie daar wel helemaal zeker van?
Maar in plaats daarvan besloot gauw 89 euro neer te tellen. Een getal dat zich
tot nader order niet door drie laat delen.
EVA
|