een prachtboek! ik heb nu nog een indringender beeld van de ierse hongersnood. het blijkt dat er in 1840 zo'n 8 miljoen ieren woonden in ierland. aan het begin van de 20ste eeuw waren er slechts de helft overgebleven. miljoenen stierven de hongerdood of emigreerden naar amerika.
prachtig boek. de schrijver schetst doorheen het verhaal een beeld van ierland, zowel door de ogen van de britten als van de engelsen. geleerd wat een palimpsest is. dankzij deze methode is een groot deel van overschreven tekst toch bewaard gebleven. perkament was duur. gelukkig maar.
bevindingen heden ten dage: -als de paus en de bisschoppen hun mijter dragen, is dat om hun horens te verbergen; -met de politie is het fout beginnen gaan vanaf de slogan: 'de politie, uw vriend!'. daarom: geef ons de rijkswacht terug! die paramilitairen hadden tenminste gezag en orde. zij hadden haar op hun tanden en ballen aan hun lijf! de politie van nu is een blauw fabriekje, zoals het nmkn indertijd ;-) -vrije meningsuiting is een illusie. voor je het beseft, heb je een klacht wegens racisme aan je been; vwala, that will do voor vandaag...
een ierse schrijver. en niet van de minste! midden 19 e eeuw zet de stella maris koers van ierland naar new york. vele ieren verlaten het verpauperde thuisland. een roman met heel wat genres: historische roman, thriller, liefdesgeschiedenis,... huiveringwekkend schetst o' connor de levensomstandigheden in het ierland van toen. in goed 24 uur heb ik 140 bladzijden gelezen. enkele prachtzinnen heb ik al willen noteren, maar ik blijf verderlezen en vergeet dan op welke pagina die staan. ik weet zeker dat ik ooit dit boek herlees.
aha! het is me gelukt. via de site van 'the town of cobh' mailde ik naar de stadssecretaris (?) i.v.m. mijn dilemma. ben benieuwd of ik antwoord krijg en of het me verder brengt...
en aha alweer! er is in cobh een 'casement square'. inderdaad, ik heb er gestaan. ooo... die mooie huizen met hun kleurrijke geschilderde voordeuren. hier stond ik dus. en rechts was dat huis met die gedenkplaat...
er bestaat zelfs een casement square in gibraltar. vernoemd naar... inderdaad! wat is de wereld klein!
'de droom van de ier' van mario vargas llosa. dat boek lees ik in de vakantie. echter... ik herinner mij dat we ooit in cobh (cove) in ierland aan het centrale plein een huis zagen waarop een gedenkplaat hing waarop de naam stond van een ier die meedeed aan een congo-expeditie in de 19de eeuw. is het casement? wikipedia maakt me niet veel wijzer. hij werd geboren in sandycove, maar dat zou dichtbij dublin liggen. en dublin ligt toch een heel eind van cobh, dat aan de atlantische oceaan ligt. het was dus niet casement uit cobh. hoe kan ik te weten komen welke ier uit cobh rondreisde in congo? het rare is dat casement ook rondreisde in congo en de wantoestanden onder het bewind van leopold II aankloeg. of is het toch dié casement en zie ik de eventuele link niet? wie zal het zeggen? o ja, ik had een foto van die gedenkplaat. maar alle foto's hier in huis werden 'ontvreemd'. door iemand die de ballen interesse heeft in geschiedenis!
heb naar de uitgeverij (de arbeiderspers) gemaild met de vraag naar het emailadres van enquist. 'stuurt u maar naar ons, wij sturen het wel door'. ah nee, in deze moderne mediatijd moet je dus via via passeren. mooi niet! als je een brief stuurt naar iemand, leest de post die dan ook eerst? pfff!
doordat ik gisteren op zolder op zoek was naar mijn boeken over bonsais, had ik het idee opgevat om er enkele aan te schaffen. bij de kweker konden we onze ogen de kost geven: van zaailingen tot bonsais van meer dan een meter hoog en meer dan 100 jaar oud. bomen met een geschiedenis dus en overgegaan van generatie over generatie tot... alles tentoongesteld in een natuurlijk decor in een bijna onbewoonde omgeving. ik kocht er drie: een azalea, een lork, een olm. beginnersboompjes dus. ik heb de olm al wat meer in vorm geknipt en ontdaan van kruisende of rechtomhoog schietende takjes. morgen een bonsaibeginnershoekje construeren in de tuin.
welk boek zal ik nu lezen? villa des roses van elsschot? of één van die boeken waarin ik bezig ben? er liggen er nog zo'n vijftal die ik moet verderlezen. en ik ben een medicijnenvoorschrift kwijt. toeme, eerst dat briefje zoeken! 't leven hé...
een prachtig geschreven historische roman over ontdekkingsreiziger james cook en zijn tijd. maar vooral over zijn vrouw, elisabeth batts. ze baarde zes kinderen en ze overleefde hen allen. enquist heeft vast en zeker veel research gedaan voor dit boek: de geplogenheden van de britse admiraliteit, cook en zijn gezin, het leven ten tijde van de verlichting, brieven en logboeken, het leven eind 18de eeuw. elisabeth is een vrouw die altijd afscheid moet nemen en loslaten, telkens weer. een sterke vrouw, die na de dood van haar man in stilte revolteert tegen allen die haar alles hebben afgenomen. een vrouw ook die haar plaats zoekt in die verlichte tijden. die reflecteert over haar leven, over verleden, over toekomst. een sterke vrouw. door de correspondentie, logboeken en gesprekken met mede-officieren van cook, leert ze haar man pas na zijn dood beter kennen. ze komt te weten hoe james stierf. ze krijgt zelfs antwoorden over hoe james als kapitein was: de strenge, af en toe meedogenloze zeevaarder. die -tussen aankomst en vertrek- steeds bezig is: bemanning monsteren, gewassen uit de oude wereld of uit veroverde gebieden verzamelen om ergens op bewoonde eilanden te introduceren en te laten groeien. in de eerste plaats om eetbaars te hebben wanneer hij voedsel nodig heeft voor zijn bemanning op zijn jarenlange reizen. de inboorlingen mogen ze verbouwen. over de dieren die hij voor hetzelfde doel meeneemt aan boord. over het nodige tuigage (tui = touw) voor het schip. over het bevel van de engelse koning om britse dieren te importeren in de pacific. de inboorlingen eten ze op. doet me denken aan castro, die sterke melk- en veerassen naar cuba haalde om een superras te kweken. geen enkel ras bleek bestand tegen het klimaat en de ziektes op cuba. af castro. communisme.
prachtige beschrijvingen van enquist over emoties, zelfbespiegelingen van james en elisabeth. subliem.
alweer in boek over de meso-amerikaanse over hun religieus balspel (in het spaans: pelote of tlachtli bij de azteken en pokatok bij de maya) gekeken en gelezen. boeiend. hoe in ploegen of onder individuen deze wrede sport beoefend werd. in een door muren en talluds omgeven plein spelen zij op leven en dood met een rubberen bal van 5 kg. deze mag alleen worden aangeraakt met heupen en bovenlijf. de verliezer werd geofferd aan de goden. ik had het willen meemaken, als toeschouwer weliswaar. of als toeschouwende hoogwaardigheidsbekleder. en ja, ik wil in mijn tuin nog steeds zo'n precolumbiaans bouwwerk. alles kan.
soms heb ik van die rare buien. de ene keer zet ik rock&roll op, de andere keer chanson, dan weer folk. alles eigenlijk; het kan zelfs gebeuren dat ik van die onvervalste vlaamse levensliederen opzet. als ik 'de allereerste keer' van rita deneve hoor, brul ik steeds mee. of met 'diep in mijn hart kan ik niet boos zijn op jou' van jo leemans. ik vind dat best te pruimen. 't moeten niet altijd engelanders of amerikaanders zijn hé. nog zo enkele favorieten: will tura - eenzaam zonder jou ronny temmer: de ranke roos john terra: is er een ander ann christy: iemand heeft je pijn gedaan jimmy frey: rozen voor sandra
schoon, toch? puur vlaams. we zijn allemaal zo graag vlaming, maar we zijn verangelsakste vlamingen. en als de rode duivels (help, ik schrijf over voetbal! shame on me!) spelen, zijn we belg. rare jongens, die vlamingen. ach, die vlaamse liedjes behoren tot ons cultuurpatrimonium. en niemand wil die liedjes gekend hebben, maar op feesten zijn ze plots wel populair.
ach, ik heb vanalles. een greep in mijn muziekgeheugen: the rolling stones mumford & sons abba heavy metal bach (tientallen cd's met cantates) luka bloom nick cave leonard cohen bob marley massive attack blue blot jazz blues toots thielemans frans chanson kleinkunst the scene the lau de kreuners gorki studio brussel josh rouse filmmuziek jame staylor rammstein donna summer johnny cash anouk anastacia billy joel kate bush santana the buena vista social club jj cale
maya's, paleizen en piramiden in het oerwoud (henri stierlin, taschen)
jep, ik ben precolumbianofiel. of hoe zeg je dit anders? alles wat met oude culturen te maken heeft, interesseert me. ik was aan het boekenruglezen, toen ik het boek opmerkte. lang geleden dat ik het doorbladerd heb. goh, ik zou het wel willen: een toegankelijke mayapiramide in mijn tuin. deels overwoekerd door struiken en klimplanten. met kamertjes. en een kamertje met al mijn boeken over die precolumbiaanse culturen en alles wat ermee gerelateerd is. ik zeg nooit dat iets onmogelijk is. een oude treinwagon in de tuin zou ook fantastisch zijn. allez... straks kan ik er hier al een themapark van maken. een wagon dus op echte sporen, met een klein perronnetje. en met een krantenkiosk met mijn favoriete krant. dat kioskske baat ik zelf uit. ik ben ook treinbegeleider. ik wil houten banken en deuren tussen de banken. direct in en uit. geen geklooi. en op het raam van zo'n deur het ijzeren plaatje met: 'ne pas se déclencher dehors'. echt zoals vroeger. en dan een stoomfluit en mijn geliefde die in een witte dikke rook met kartonnen valies naar mij op zoek is. ik hang uit het raam, berustend dat het lief niet meer komt. maar zie, daar hoor ik het geluid van haar schoenen, het is haar stap en van niemand anders. nog enkele meter. haalt ze het? ze vertraagt. en als zij niet bij mij kan komen, ga ik naar haar toe. (omhelzing)
goh, stationsromantiek. en poëzie. want terwijl ik daarnet aan het boekensurfen was, zag ik poëzie. enkele gedichten gelezen van: claus, de coninck, lorca, pessoa, baudelaire, de coninck, neruda. en ondertussen luisterde ik naar 'la forza del destino' van verdi. uit de film 'jean de florette/manon des sources'. en die film brengt me bij isabelle huppert in 'l' été meurtrier'. prachtfilm met een bloedmooie huppert.
en ergens heb ik nog een boek van maarten 't hart liggen over bach. ergens op zolder. één van mijn eerste elpees waren de brandenburgse concerten. bloedmooi. maar welke muziek zou nu best passen bij het zojuist beschreven perrongeluk? ff denken: eentje van trenet of iets van rachmaninoff? aznavour? brel? moet iets frans zijn of klassiek. daarover ben ik het al eens met mezelf.
gisteren het mas bezocht. prachtig gebouw, mooie lokatie, gerenoveerde buurt. maar... 't is niet omdat je een architectonisch mooi gebouw neerpoot, dat de inhoud navenant is. niet dus. de permanente collectie is te klein. sommige delen zijn onderbelicht, labels met uitleg bij de kunstwerken zijn te klein geschreven en hangen in het donker. foei! wel mooi dus is het gebouw: knap om indiase baksteen te gebruiken, heerlijk hoge gewelfde 'ramen', prachtig stadsgezicht over antwerpen vanop het dak.
en ja, we hadden dorst. maar geen terras zonder parasol deze keer... bij 'oink' stonden parasols. en de 'oink', da's een homocafé, waar net een heel weekend homoskinheads een feestje hadden. man man man! veel lonsdale, polo's met 2 biesjes aan kraag en mouwen, bretellen vanachter uit de broek tot aan de knieholtes en veel prentjes ;-) op armen en borst en eigenlijk overal. en combatboots of hoe noem je zoiets... en de insiders droegen t-shirts met: 'oink, the piggest place in antwerp!' maar brave jongens, daar niet van; waarschijnlijk nog aan het bekomen van de nacht ervoor, want de barmannen (m/v) hadden niet geslapen. de ober -het anusje-van-alles- liep rond als een gesjeesde met ketting en hangslot rond de nek. en echt het prototype van een janet. aan de bar zaten enkele jagers en prooien en wat verder ook, handtastelijk tot en met, gewenste intimiteiten dus. en toen mijn vriendin zich verslikte in een slok koffie, kwam de ober met een los handje op haar rug kloppen. toch schoon hé! die gasten waren dus echt gesjeesd. er liep er één rond met een joekel van een ring in zijn neus en dito ringen in zijn tepels. en overal spinnewebben getatoeëerd. me nen buik/pens van hier tot ginder. en dan was er ook nog die ene die live reclame maakte voor zijn tentje, euh zeg maar tent. die moest oppassen dat hij er niet over stroenkelde. goh, mijn aantwaarps wordt elke dag beter.
eten bij giovanni dan. altijd goed. alleen komt dat haantjesgedoe van die italianen mij soms de strot uit. ze zouden zelfs 'ciao bella' zeggen tegen een koe. wat kuieren, genieten en dan afzakken bij 't veurleste. aja, ze kennen mijn vriendin daar nog. denk dat ik niet alles gehoord heb... ;-)
tja, het eilandje... mooi voor bezoekers, ergerlijk voor de bewoners. een man die ons bezig hoorde, reageerde -hij was vriendelijk hoor- dat het voor hen niet zo prettig is als bewoner. de hele dag meutes toeristen, maar vooral: de huur- en koopprijzen voor huizen swingen de pan uit. hij toonde ons een appartement in een herenhuis: 6000 per maand! bijgevolg trekken vele huurders daar weg wegens 'niet meer te betalen'. ze vluchten uit het centrum. een artiest -zijn naam ontsnapt me- mag daar voor 40 jaar wonen met een soort pacht, voor een prijsje dus. en zo trekt de stad nog andere dure vogels aan. die wel dus.
't was een prachtdag. veel gedronken op terrasjes. boswandeling en bollekes enzo. boswandeling, dat zijn boskruiden dus. en natuurlijk hebben we mensjes gespot vanop de terrassen. maar zonder kritiek te geve ofzo hoor ;-) er loopt wat rond... allez, mijn antwerpse heeft genoten. en ik ook!
vandaag dus naar het mas. benieuwd wat jan hoet ervan vindt. in ds vindt hij het gebouw prachtig, over de rest is hij blijkbaar minder opgetogen. straks lezen in de krant. nog even en ik kan haar gaan halen. mmm, leesvoer. ach, het gaat me niet om het gebouw en de kunst an sich. belangrijk is ook de mooie omgeving: het plein, het uitzicht, de vliegboot van panamarenko, de jachthaven, de mensen. mensen kijken is leuk. mijn vriendin en ik vinden dat ontspannend. en neen, wij geven nooit kritiek ;-)
gisteren gefeest. nouja, het was vooral een gezellig samenzijn met collega's en ex collega en hun respectievelijke partners. heet was het ook, lekker bijgekleurd, zo van dat roodbruin. en alweer iemand die de ex zo koel en afstandelijk en hooghartig vond. het leuke was babbelen en zeveren met mensen 'met een vijs los'. da's nog altijd de beste garantie voor plezier.
en het lijkt vakantie. het zomert. de krant al gelezen. bezig in de letterenbijlage. vandaag en morgen weg. niks doen en genieten. met maten en misschien met mate. zien we nog wel.
doordat ik gisteren op zolder op zoek was naar mijn boeken over bonsais, had ik het idee opgevat om er enkele aan te schaffen.
een prachtig geschreven historische roman over ontdekkingsreiziger james cook en zijn tijd. maar vooral over zijn vrouw, elisabeth batts. ze baarde zes kinderen en ze overleefde hen allen.
alweer in boek over de meso-amerikaanse over hun religieus balspel (in het spaans: pelote of tlachtli bij de azteken en pokatok bij de maya) gekeken en gelezen. boeiend. hoe in ploegen of onder individuen deze wrede sport beoefend werd. in een door muren en talluds omgeven plein spelen zij op leven en dood met een rubberen bal van 5 kg. deze mag alleen worden aangeraakt met heupen en bovenlijf. de verliezer werd geofferd aan de goden.
jep, ik ben precolumbianofiel. of hoe zeg je dit anders?
