Ik ben William
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is Magazijnier.
Ik ben geboren op 26/12/1969 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Egyptologie, geschiedenis, cultuur, architectuur, muziek, lezen, citytrips, .....
Als Ranoferhotep,It-Neter van Ra, dienaar van de Oude Egyptische Goden.
Klik hier onder op een categorie om alle artikels van die categorie te lezen!
Een sistrum is een muziekinstrument dat werd gebruikt in het Oude Egypte. Het is een ratelinstrument dat bestaat uit een soort metalen "U" vastgemaakt op een handvat, waartussen enkele draadjes zijn gespannen. Op deze draden zitten ringetjes, die geluid maken als er met het instrument geschud wordt. Het sistrum is de voorloper van de tamboerijn. De Oude Egyptenaren kenden twee varianten op de sistrum de sekhem welke de eenvoudige variant is en bestaat uit een gebogen metalen plaat op een (al dan niet versierd) handvat en de shesheset die de vorm van een naos had en die men ook terugvindt in de bouwkunst als de gekende Hathorzuilen.
Sistra werden veel gebruikt in de Oud Egyptische muziek. Het was een belangrijk instrument voor bij dansen en religieuze bijeenkomsten. Het instrument werd in het bijzonder bij de verering van de Godin Hathor en haar zoon Ihy gebruikt. Maar ook andere Goden werden er mee vereerd, zoals Bastet en Isis. Bastet wordt in de late tijd en Ptolemeïsche periode vaak afgebeeld als vrouw met het hoofd van een kat die een sistrum vasthoudt en zo haar rol als Godin, van dans, plezier en festiviteiten benadrukt.
Ook in de cultus van Isis wordt de sistrum gebruikt, waarbij men geloofde dat het ratelen van het instrument het rijzen van de Nijl begunstigde en de macht van Seth verjoeg.
Het sistrum vond in de Ptolemeïsche periode zijn weg via de cultus van Isis naar het oude Rome, maar na de Egyptische oudheid is het sistrum vrijwel uit de maatschappij verdwenen en vervangen door de tamboerijn. In de Koptische kerk wordt het sistrum soms nog gebruikt.
Anubis, de Jakhals God, Voorganger van de
Westerlingen leidde als beschermer van de overledenen het mummificatieproces. Diverse
afbeeldingen in graven beelden hem dan ook uit terwijl hij gebogen over de
mummie van de overledene de laatste hand legt aan het balsemingsproces.
Tombe van Senedjem, Vallei der Nobelen, Deir
el-Bahari
De afbeeldingen in de graven zijn natuurlijk
stilistisch. Lange tijd dacht men dan ook dat deze afbeeldingen een puur religieuze
voorstelling waren. Maar in de loop der jaren werden er drie zogenaamde Anubis-maskers
terug gevonden. Het mag een wonder heten dat dergelijke maskers, gemaakt van kartonnage
(gelijmde repen linnen en papyrus, bedekt met gips), maar ook hout en klei de
tand des tijds overleefd hebben.
Het beroemdste Anubis-masker, het zogenaamde
Hildesheim-masker, gedateerd tussen de 26ste en 30ste
dynastie, gebakken en beschilderd klei. Vindplaats onbekend.
Anubis-masker uit Armant, heden in het museum van
Cairo, Middenrijk, Hout, glas en verguldsel.
Het Benny Kent Anubis-masker, gedateerd ca 600 en
300 V. Chr., kartonnage, beschilderd, vindplaats Zuidelijk Egypte. .
Het laatste masker is waarschijnlijk het minst
bekende en bevindt zich momenteel in het Royal Pump Room Museum in Harrogate
(Groot Brittannië). Het is het enige Anubis-masker dat de priester ook toeliet
te spreken. Wat ons een goede indicatie geeft dat deze maskers effectief
gebruikt werden tijdens begrafenisrituelen, of althans een gedeelte daarvan.
Naast de drie gekende Anubis-maskers, zijn er nog
enkele andere maskers terug gevonden. O.a. een Bastet-masker uit kartonnage
gevonden door Flinders Petrie in Kahun uit de 12de dynastie en twee terracotta
maskers uit pre dynastieke tijd gevonden in Nekhen en die dateren uit ca 3600
V. Chr.
De Oude Egyptenaren waren ongelofelijke ambachtslieden.
En alhoewel hun kunst voornamelijk in het teken stond van hun Goden en de
Farao, en er gedurende de ganse Egyptische geschiedenis een vrij vast canon
bestond waarbinnen kunstenaars dienden te werken. Maakten zij schitterende
voorwerpen. Zoals deze albasten lamp die gevonden werd in het graf van
Toetanchamon door Howard Carter in 1922. Carter stond voor een raadsel dat deze
specifieke lamp in tegenstelling tot de vele andere exemplaren zeer sober was
en de kelk niet versierd.
Maar de ambachtsman die deze lamp maakte had daar
zo zijn reden voor. Toen men namelijk licht liet schijnen in de kelk kwam er
als bij wonder een liefelijk tafereel van Toetanchamon en zijn echtgenote Anchesenpaamon
tevoorschijn op de kelk. De oudst gekende toepassing van wat we kunnen noemen
een projectie.
De techniek is even geniaal als eenvoudig. Albasten
lampen lieten als de kelk niet al te dik gemaakt werd immers licht door. Door
een tweede exact passende kelk te maken met daarop een tafereel geschilderd, die
in de buitenste kelk geplaatst werd, op het eerste zicht onzichtbaar, maar
wanneer men de lamp aanstak, dus wel zichtbaar.
De Oude Egyptenaren waren vermoedelijk de eerste
miniatuurbouwers. Miniatuurmodellen zijn ons al bekend vanaf ca. de Eerste
Tussenperiode en bleven in gebruik tot in de Late Tijd. Ze geven ons een
levendig driedimensionaal beeld van hoe het Oude Egypte er uit zag.
Naast miniaturen die vaak als thema het dagelijkse
leven hadden, maakten de Oude Egyptenaren ook miniaturen van huizen en zelfs
tempels. In tegenstelling tot moderne miniaturen die nu eerder een decoratieve
functie hebben, hadden de miniaturen in het Oude Egypte een religieuze en zelfs
magische betekenis.
Dit toont volgende reconstructie aan van een zogenaamde
votief tempeltoegang dewelke te bezichtigen is in het Brooklyn Museum, USA en
dateert uit de regering van Seti I.
De basis van deze votief tempel werd gevonden in Tell
el Yahudiya in de Nijl Delta. Maar men vermoedt dat hij oorspronkelijk
geschonken werd aan een nu verloren gegane tempel in Heliopolis, het centrum
van de Zonnecultus. Op de basis wordt Seti I immers afgebeeld terwijl hij
offerandes brengt aan de drie vormen van de Zonnegod. Chipri, de ochtendzon, Ra-Harachti,
de middagzon en Atoem, de avondzon.
