Daar Donald de vorige dag vroeg in slaap gevallen was, was deze reeds wakker om 6u30. Papa ontwaakte iets later. Op de planning vandaag: “The Kalahari red dune road”. Dit is een circa 200km lange weg die ten Noorden van Upington, een stadje op zijn beurt ten Noord-Oosten gelegen van onze lodge, zich bevindt en bestaat uit rode duinen, gevormd door het Zand van de Kalahari woestijn. Deze weg leidt naar het Kgalagadi National Park. Ons plan was de rode duinen te gaan bewonderen en daar een mooie hiking route te vinden om te bewandelen.

 Vanuit de lodge rijden we eerst naar Upington om vervolgens “The Kalahrai red dune road” aan te vatten. De weg, loopt dwars door de rode duinen met een eindeloos zicht. Na de eerste 100km hebben we nog steeds geen bebouwing gezien. De enigste vorm van leven die we opmerken zijn de bestuurders van de wagens van Mercedes, met daarop de sticker “government approved speed testing”. Blijkbaar is dit gebied zo afgelegen dat autofabricanten hier hun wagens testen op snelheid en op uithoudingsvermogen. Een andere vorm van leven die we zagen waren de talrijke wevers die in en uit hun grote opvallende nesten vlogen, die steeds hoog tegen een piloon gebouw waren. Na ongeveer 160km besluiten we dat hier echt niets te doen is, overigens is het buiten zeker 40°C wat elke fysieke inspanning moordend maakt.

  In de terugweg zien we plots een bordje met Goerapan Lodge. We slaan de weg in die naar deze Lodge leidt, alhoewel we helemaal niets in de verte zien. We rijden eerst langst een zandweg om vervolgens aan te komen aan een gigantische vlakte, deels bedekt met zout. Een aantal kilometer in de verte zien we een huis op een berg gebouwd. Langzaam rijden we over deze zoutvlakte. Hoe meer we de lodge naderen, hoe meer we gerust gesteld geraken dat het niet enkel een fata morgana was dat we zagen. In de lodge gingen we op zoek naar leven. We vonden uiteindelijk de gastvrouw. Deze zei dat ze geen klanten had op het moment daar het buiten het toeristenseizoen was en dat hier inderdaad nu werkelijks niets te doen was. Ze meldde eveneens dat er wel een bar aanwezig was en dat we iets konden nuttigen. Dit voorstel lieten we niet aan ons voorbij gaan! De bar was gelegen op de bovenste verdieping van het pand met een prachtig uitzicht over de zoutvlakte. Hier dronken we 2 biertjes, terwijl een tv-zender, die uitsluitend Zuid-Afrikaanse muziek speelde, opstond.

Met hernieuwde krachten konden we beginnen aan onze terugreis richting de lodge. Tijdens de terugreis had de warmte papa wat moe gemaakt (of lag het aan de 2 biertjes?) waardoor hij in dromenland belandde voor 1,5 uur.

 Toen we weer de bewoonde wereld tegenkwamen waren we beiden opgelucht, de tank van de auto was namelijk bijna volledig leeg. Vervolgens gingen we in Upington naar de lokale Pick&Pay om avondeten + ontbijt voor de volgende dag te kopen. Daar zelf nuttigden we ook gezellig een pizza in een lokale pizza tent vergezeld van een koud drankje.

 Aangekomen in de lodge sprongen we onmiddellijk in het zwembad. Afgekoeld van de hitte aanschouwden we de zonsondergang. Ons buikje was nog vol van de pizza dus we besloten ons avondeten de ochtend erop te bereiden als lunch. Moe en voldaan gingen we slapen.

04-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Het is de eerste keer dat we zo hard naar het weekend snakken. Het is een vermoeiende week geweest en uitslapen zou wel eens goed doen. Sofie had vandaag operatiedag. Een exploratieve laparoscopie, een hysteroscopische polypectomie en een baarmoederextractie stonden op het programma. Toen deze eindelijk gedaan waren, werd ze nog verwacht de ‘postop round’ mee te volgen. De register gunde haar wel een half uur lunchpauze.. Gelukkig duurde de ronde niet zo lang en kon ze rond 15u al aan het weekend beginnen. Lennert, Sofie, Katleen en Emilie lagen gezellig aan het zwembad, Michiel deed een dutje. In Zuid- Afrika puilt het over van de ‘food-marketjes’ en aldus besloten ze vandaag naar zo een marktje te Hout Bay te gaan: ‘Bay Harbour Market’. De autorit daarheen duurde een uur en Sofie kon het toch niet laten eens te vragen of ze er al bijna waren.. De weg liep ook langs een bergpas en samen met Lennert’s rijstijl was dit een goede combinatie om misselijk te worden. Nog een extra factor die hiertoe kon bijdragen was de geur die in de Harbour Road hing. De stank was ondraaglijk. We parkeerden onze auto op een soort (ja wat was dat eigenlijk..) ‘afvalberg’ en zelfs zonder de deuren of ramen eerst te openen, trok de geur zich in onze auto. Heel oppervlakkig ademend (zoals Lennert ons dat had geleerd als het stonk..) stapten we naar de foodmarket. Gelukkig maakte de afvalgeur plaats voor de heerlijke geuren van kruiden, burgers, wafels en dergelijke. Op de markt kon je buiten voedsel en cocktails, ook kleren, souvenirs, olifantjes (vraag maar aan Katleen),.. kopen. We bestelden een heerlijke cocktail en nadat we allen eten hadden gehaald, verzamelden we ter hoogte van tafeltjes waar we voorheen een vrouw hadden gespot met vreemde letsels in haar gezicht. Ons doktersinstinct kon deze casus maar niet loslaten. We brainstormden gezamenlijk over mogelijke diagnosen, doch durfden we niet gaan vragen aan de dame wat er mis was. Het zal altijd een onwetendheid zijn die ons zal blijven achtervolgen.

Je moet duidelijk niet in Tygerberg zijn om interessante cases tegen te komen, ook op een food market kan je door de vreemde gevallen overspoeld worden. We zagen een man met een, op zijn zachts uitgedrukt, zéér laag hangende abdominale massa. Dit kon onmogelijk puur buikvet zijn. Was het 1 of andere tumor? Of had de man een immense breuk? We only can guess..

Buiten het spotten van opvallend uitziende mensen, konden we genieten van een tuna wrap, boboti cakejes (de onze zelfgemaakte was toch beter), nutella pancakes en ijsjes.

Aangekomen aan onze auto waren we blij dat deze er nog stond en niet in de afvalberg was opgegaan of door 1 of andere bewoner was gepikt. De stank was er jammer genoeg ook nog en met een grote snelheid probeerden we zo snel mogelijk uit het dorpje weg te rijden. Sofie was de Dj van de auto en alles konden haar song-keuzes wel appreciëren.

04-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

We sliepen deze ochtend lekker lang uit (vooral papa terwijl Donald genoot van het zwembad). Vervolgens bestelden we een ontbijtje bij Eric (de Amerikaanse gastheer). Dit ontbijt bestond uit brood en beleg, bacon, yoghurt, musli en een omelet met shiitakes en cheddar cheese,. Heerlijk. Met een volle maag stapten we de auto in en reden richting Augrabies falls, ongeveer 60km van de lodge vandaan.

 Augrabies staat bekend voor haar grote waterval, waar “the orange river” naar beneden dondert. Dit was werkelijk een spectakel voor het oog. We zagen de waterval vanuit 6 viewpoints. Bij één van de viewpoints zagen we een hagedis. Bij nader inzien krioelde het daar van de hagedissen en we amuseerden ons zeker een 45min met het fotograferen van deze mooie diertjes. Nadien besloten we een ijsje te verorberen en wat te drinken. Onderweg naar de lokale shop zagen we verscheidene aapjes. Deze bleken heel fotogeniek te zijn en mooie foto’s werden alweer getrokken. Bovendien waren we tijdens het verorberen van ons ijsje getuigen van een diefstal. Een van de aapjes was heel de tijd over en weer aan het lopen tijdens ons feestmaal en plots begon deze te lopen richting één tafeltje waar mensen aan het aperitieven waren. Vliegensvlug en met voorbedachte rade pakte hij een zak met recent gekocht nootjes van de stoel, waar de mensen al hun bagage hadden op geparkeerd en verdween trots met de Noordenzon. Nadien deden we nog de Dassie Trail. Een mooie wandelroute over de rotsen en doorheen de mooie natuur die Augrabies te bieden heeft.

 Het was reeds zonsondergang toen we de auto weer instapten richting de lodge. Onderweg stopten we bij een tankstation om te tanken en avondeten daar in te kopen.

 In de donkerte ontving onze Amerikaanse gastheer ons feestelijk, bij aankomst aan de lodge. We aten ons voorbereid diner smakelijk op en gingen vroeg naar bed. De drie chalets waren volgeboekt dus kregen we hele family unit voor ons getweeën voor de komende 2 nachten.

03-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag was een lange werkdag! Maar het gevoel van uitputting verdween snel toen de Amerikanen plots op de lodge verschenen. Ze waren terug van hun Garden Route en wensten samen uit eten te gaan. We gingen naar een Sushi restaurant (wow wat een surprise, die Amerikaanse chinezen willen enkel noodles of rijst..) in Waterfront. Ook Corinne, Eline, Sharona en Caroline gingen mee. Het was gezellig, jammer dat we allen zo ver uit elkaar zaten. De Sushi was lekker! Lennert (die hoogstwaarschijnlijk een lintworm heeft) at nog de helft van de pla van Eline op. Voldaan keerden we terug naar de lodge waar we als een blok in slaap vielen.

03-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Daar we een lange rit, richting Augrabies falls, tegemoet gingen moesten we vroeg uit de veren. 6u30 opstaan, 7u30 in de auto. We reden eerst naar Vanrhynsdorp, waar we de N7 verlieten, Noordwaarts de R27 op, recht naar de Cederberge. Een ware steile klim van 1000m bracht ons naar het Namakwaland plateau. Al gauw transformeerde het landschap tot een desolate halfwoestijn met slechts één geasfalteerde autoweg. Iets later arriveerden we bij het stadje Calvinia. Na hier een lekker ijsje te hebben gegeten vervolgden we onze trip.

 Het was gezellig in de auto en we genoten van de indrukken die het landschap ons bood. Ongeveer 1,5 uur later sprak papa de legendarische woorden uit: “laten we de GPS nog maar eens opzetten” uit. Dit welteverstaan na de even legendarische woorden, 3 uur eerder, “zet de GPS maar uit, die hebben we toch niet nodig”. Bleek dat we een afslag hadden gemist waardoor we reeds 140km uit de richting waren. Na ontzettend dankbaar te zijn het boerengat “Williston” te hebben gezien, en ontdekt te hebben dat alle wegen die hier naar het Noorden leiden niet geasfalteerd waren, begonnen we aan onze terugweg richting Calvinia.

Na 3 uur te zijn omgereden vervolgden we onze weg richting het Noorden. We reden door Brandvlei, getypeerd door zijn vele kokerbomen en even later door Kenhardt. Hier stopten we bij een lokaal schattig cafétje waar we opgevangen werden door Amanda. Een vriendelijke Zuid-Afrikaanse vrouw van middelbare leeftijd met veel wereldkennis. We bestelden wat drank en een slaatje. Ijverig begon de dame ons eten klaar te maken. Ondertussen begon een blanke local een praatje met ons te slaan. Ze sprak over het wanbeleid van de huidige president, Zuma, en hoe het leven in Zuid-Afrika de laatste 5 jaar enorm is verslechterd voor de blanken. Even later was ons heerlijk slaatje klaar. We betaalden en waren blij dat we afscheid konden nemen van onze kletskous.

 Laatste stuk naar Augrabies falls. We berekenden dat we tegen zonsondergang zouden aankomen en drukten het gaspedaal stevig in. Ondertussen zochten we ons een lodge uit in de buurt van de grote watervallen. De lodge “The outlook”, gelegen in Keimoes vlakbij Augrabies fall, met een rating van 9,3 op TripAdvisor was de gelukkige.

 Eenmaal daar aangekomen, dit terwijl de zon onderging, waren we onder de indruk van het prachtige uitzicht dat we hadden vanuit de lodge. De lodge bestond uit 3 mooie chalets, een mooi terrein met uitzicht over de naburige vineyards, een prachtig zwembad en het huis van de uitbaters met aansluitend daaraan een family unit. De uitbaters waren afkomstig van Amerika en hadden een nieuw leven opgebouwd in Zuid-Afrika. De lodge hadden ze zelf gebouwd en was het resultaat van 11 jaar werken. In de avond verorberden we ons slaatje, dronken wat wijn en babbelden gezellig. We gingen vroeg naar bed, voldaan van een mooie en drukke dag. We sliepen beiden in een king-size dubbelbed in één van drie chalets.

02-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

6.15u, de wekker van Sofie en Lennert wekt hen uit een diepe slaap. De nachten zijn hier zo kort. Sofie heeft een heel strikt schema gekregen van waar ze op welk moment van de dag moet zijn. “Wednesday: 7.30u: tud, 8.00u: go to theatre to see two sterilisations and then go back to gynaecology clinic, 14.00u: tud, 14.30u: return to clinic, 16.00u: if you are on call, stay until 24 o’clock.” Elke dag en elke week is anders, enkel de tuds zijn altijd om hetzelfde uur (en verplicht). Aangezien het Tygerberg Hospital ‘nogal’ groot is, vond Sofie na het zien van 1 sterilisatie en het meedoen van de andere sterilisatie, de studenten van haar firm niet meer terug.. (waarop ze besloot naar de lodge te gaan en terug te komen voor de tud, waar eens aangekomen de Zuid- Afrikaanse Annemie verbaasd vroeg waar Sofie was geweest.. nja volgende keer beter). Sofie hielp wel nog mee met het zien van patiënten in de kliniek nadien. Ze zag een vrouw met abnormale vaginale bloedingen en Ludo (een Afrikaanse student) leerde haar het memonic om de oorzaken van abnormale vaginale bloedingen te onthouden (de Zuid- Afrikaanse studenten hebben echt voor alles een ezelsbruggetje).

Vandaag gaan Lennert en Sofie nog eens naar de gym. Ze wilden de les van Earl volgen, die ondanks dat ze te laat waren, toch nog niet bezig was. Toen hij eindelijk begon met zijn les, vergat hij Sofie en Lennert te verwittigen, waardoor ze de eerste ronde van zijn bootcamp mistten.. Sofie, met haar ‘goede’ ogen spotte plots buiten enkele mensen zwetend en puffend oefeningetjes doen. Na de les verontschuldigde Earl zich braaf voor het feit dat hij Lennert en Sofie even totaal vergeten was..

Vandaag is het weer Braai. Braai N° 5! Surita had vrijdag beloofd te braai te komen aansteken, maar om 20u was ze nog steeds nergens te bespeuren. Lennert stuurde haar een mail (niet dat we antwoord verwachtten..). Onze kolen had ze wel opgebruikt, dus daar zaten we dan.. Gelukkig waren Jacob en Jona nog in de winkel en brachten ze kolen mee, waardoor om 20.30u dan toch uiteindelijk de braai kon worden aangestoken. Lennert en Robbert zochten rond die tijd echter net een stille ruimte om een voice-over op te nemen. Dat was geen eenvoudige klus, gezien er in elke lodge mensen aan het kokkerellen waren. Last option: de verlaten kamer van Donald. Lennert mocht de microfoon van de Zweedse militair Emil gebruiken, waardoor alles toch nog relatief professioneel klonk, maar de aandachtige luisteraar kan nog steeds, tussen het ‘British-English- penis- reconstructie-verhaal’ door, de feestende kreten van de braai horen. Nadien raakten Lennert en Sofie aan de praat met Leo, waardoor ze de kipfilets op de braai vergaten en deze dus helemaal taai doorbakken waren en er niets anders op zat dan (zoals vorige keer) voldoende braaisaus te gebruiken.. Maar eigenlijk was dat nog niets tegenover het vlees van Emilie, katleen en Michiel, dat door plotse torenhoge vlammen mooi zwart werd gebakken.

Sofie, heel plichtsbewust, ging op tijd naar bed. Ze zou donderdag een patiënt moeten presenteren aan de consulent. Lennert echter vond het nodig haar wat later wakker te maken en de verhalen van op de braai nog even te vertellen voor hij ging slapen.

02-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag beginnen Donald en papa Koen aan hun 6 daagse trip. Koen heeft al een mooie groepsreis achter de rug van 3 weken en deze eindigd vandaag in Kaapstad. Zoals gepland zou hij dan samen met zoontje Donald het gebied van Afrika, tegen de Kalahari-woestijn aan gelegen, verkennen. Donald haalde papa op in Fountains Hotel, Kaapstad, rond 10u.

 Vervolgens reden we naar de international student lodge, die alle internationale studenten huist die hun stage doen in het Tygerberg hospital. Daar stockeerden we al ons gerief en laden onze koffers enkel in met hetgeen we de komende 6 dagen zouden nodig hebben (uiteindelijk hadden we 2 koffers en 2 rugzakken mee).

 En route! Donald zijn data, van zijn smartphone, was net opgeraakt dus papa deed zijn eerste poging om te navigeren met zijn iets ouder smartphone model. Dit liep niet van een leien dakje en navigeren volgens de windrichting was eveneens een moeilijke opgave (na reeds 3w te hebben vertoeft in Zuid-Afrika had papa nog steeds niet door dat de zon ‘s middags in het Noorden staat, en ondergaat in het Zuiden). Oplossing: naar Canal Walk rijden van Century City, daar naar de Vodacom winkel gaan en data kopen. Zogezegd, zogedaan. Gaan met die banaan!

 De bestemming voor de eerste dag: Citrusdal, een dorpie gelegen in de Cederberge. Eens Kaapstad achter ons gelaten volgden we de N7 richting Noord-West. Grote vlaktes, weinig begroeiing en eindeloze zichten typeren hier het landschap. Eenmaal aangekomen in Citrusdal zagen we aan onze rechterzijde in het Noorden de Cederbergen oprijzen. We vonden niet direct een mooie wandelroute, en met nog veel energie in ons lichaam besloten we verder te rijden tot Klawer. Hier zochten we onszelf een mooie lodge, Oasis Country Lodge, waar we ontvangen werden door een vrouw die werkelijk niets afwist van de streek. Bleek even later dat het haar 3e werkdag was. In de avond zijn we nog even gaan wandelen in de aanloopvlakte naar de Cederberge, waar we konden genieten van een mooie zonsondergang. Voldaan en moe aangekomen in de lodge, duurde het niet lang voor onze ogen toevielen.

01-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Donald is er niet. Vandaag is hij rond 10u vertrokken met zijn vader. Wij, arme schaapjes, maken ons vroeg klaar voor een nieuwe werkdag in een nieuwe discipline. Omdat Samantha ons geen mail had gestuurd met wanneer we waar werden verwacht, gingen Lennert, Sofie, Michiel, Katleen en Emilie gezamenlijk naar de ‘international office’.

Adrew was blij ons te zien: ‘oh you were the guys we were looking for yesterday!’ (blijkbaar werden we al verwacht op 29 februari voor de start van onze nieuwe rotatie..). Hij vertelde ons dat Samantha er momenteel niet was, maar dat hij ons zou brengen naar onze nieuwe stagemeesters. Eerst werden Katleen, Michiel en Emilie afgezet op pediatrie. Sofie werd erna afgezet bij gynaecologie en obstetrie. Daar werd ze door een vrolijke zwarte dame (de secretaresse van prof Steyn) ontvangen: ‘hey sweetiepie’. Het duurde wel een tijd tot ze klaar was met alle documenten, nodig voor het kunnen starten op de rotatie gynaecologie, had afgedrukt. Maar dat wachten was nog niets tegenover het gesprek dat volgde met prof Steyn. Meer dan 1,5uur bijna zat ze binnen in de vergaderzaal met hem. Hij kon maar niet ophouden met verhalen te vertellen over zijn bezoek aan Engeland en België (iets was hij volgens de secretaresse al langer de buitenlandse studenten aandoet..). Ook vond hij het nodig te melden dat Belgen altijd te hoge punten willen en dat hij geen hoge punten kan geven en om het beter te duiden, tekende hij een Gauss curve van de punten die Zuid- Afrikaanse studenten behalen en stelde hij voor dat eens af te drukken als Sofie dat wenste..). Helemaal verward toen hij plots merkte dat het al zo laat was, schreef hij een nota aan Mrs Bunnistar: please call the register of firm 1 so that Sofie knows where she has to go’. Met deze nota in haar hand werd ze van hier naar daar gestuurd, de register zou ze pas de volgende dag vinden..

Zaterdag waren we langs de ‘Fat Cactus’ gelopen in Woodstock. Katleen nam het initiatief om in de ‘whale watchers’ groep (= de groep op whats app met alle mensen in de lodge) te vragen wie er met ‘de Belgen’ mee wenste te gaan eten in de Fat Cactus. Populair als we zijn, kregen we vele positieve antwoorden. De Fat Cactus is een populair restaurantje: best tex-mex restaurant in Kaapstad sinds ’98. De burgers, fajitas en tacos waren overheerlijk!

01-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Na een vermoeiend weekend, sliepen we uit (tot 8.00u). Nog even een dagje genieten voor we weer aan de slag moeten. Na een lekker ontbijtje en een douche gingen Sofie en Lennert aan het bloggen. Donald reed naar Ulf Car Rental om 1 auto in te ruilen tegen een andere die meer dan een straal van 200km rond Kaapstad mag afleggen. Donald vertrekt morgen met zijn papa op een trip tot en met zondag. Hoewel deze dag niet zo boeiend is om over te schrijven (en waarschijnlijk ook niet om over te lezen..) vonden wij het in ieder geval een fijne dag!

Als lunch bereidde Lennert een scrumbled egg met ui, tomaat en toast. Robbert die, hoe toevallig ook, elke keer in de keuken is als wij cullinaire dingen verrichten, zat verlekkerd te kijken, toen Lennert vroeg of hij ook een eitje wilde. Op zijn Lennerts zei hij erbij: ‘you can put something else in too’. En zo kwam het dat wij ei met ui, tomaat, champignons en struisvogelworst aten.. In de namiddag zaten we wat aan het zwembad met een ijsje en een glaasje rosé. Omdat inkopen doen ook bij het zelfstandig leven hoort, besloten Lennert en Sofie naar de pick n pay te rijden. De dichtstbijzijnde pick n pay bleek 1 te zijn waar we nog niet naartoe waren geweest. We hadden nog maar net onze auto geparkeerd, toen een jongen en een meisje op ons afkwamen. Hun handjes staken ze uit.. deze beurt had duidelijk veel armoede, zoals nog vele buurten. Terug buiten gekomen, laadden we de auto in en gaven we ze een banaan. De verbazing en vertwijfeling die te zien was op hun gezicht bij onze liefdadigheid, deed iets in ons knappen. Pas na 5 seconden namen ze de banaan dan toch aan.. Is enkel geld goed genoeg?

Weer waren we ons pasje in de lodge vergeten (eigenlijk hebben we het nog nooit geactiveerd, waardoor het ook gewoon niet zou werken..). Dit keer vulde Lennert wel flink de gegevens in aan de security. Sofie keek echter verbaasd toen Lennert vlotjes de nummerplaat van de net nieuwe auto opschreef.. This can’t be right.

For dinner we got home made pizza hawaaaaai hmmmmmm. Robbert stond er bij en keek er naar. Poor Oxford guy..

29-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag ging de wekker van Sofie af om 3.40u. Dit was echter niet nodig geweest, aangezien om 3u ’s nachts de Hollanders met het grootste lawaai de lodge binnenkwamen. Helemaal vergeten dat er nog andere studenten in de D-lodge slapen, praatten (lees: brulden) ze vrolijk na over hun gebeurtenissen deze nacht. Nadat Sofie vriendelijk had gevraagd wat stiller te zijn, werd het wel ineens stil. Het nut hiervan was wel niet zo groot, want Sofie en Lennert besloten maar op te staan en alvast te ontbijten. Redelijk op tijd vertrokken Sofie, Lennert, Michiel, Katleen en Emilie richting tafelberg. Donald, zo bleek achteraf, was deze nacht bij zijn vader in een luxueus hotel blijven overnachten en had kunnen genieten van een uitgebreid ontbijtbuffet.. (hij heeft wel de amazing Tafelberg- hike gemist..). Om op de top van de Tafelberg te geraken, kan je verschillende routes volgen. Mensen uit de lodge vertelden ons dat de ‘Skeleton Gorge Route’, die start vanaf Kirstenbosch, zeer mooi is. Deze weg ligt op de oostkant van de berg. Waar de naam vandaan komt, kan men enkel raden. Men vermoedt dat er ooit, rond de jaren 1850 toen vele routes hun naam kregen, een menselijk skelet gevonden werd. Ondanks dat we vroeg waren opgestaan, begonnen we toch niet zo heel vroeg aan onze hike. Na eerst wat verkeerd te zijn gereden, wees aan de ingang van Kirstenbosch een bewaker ons op het feit dat we eerst elders toegangsticketjes moesten kopen om de route te kunnen starten. We wisten wel dat we een toegang moesten betalen, maar naar onze mening was het nogal onpraktisch dat de ticketverkoop niet op de start van de route lag.. Blijkbaar kan je er pas vanaf 8.00u kaartjes kopen.. We moesten dus naar een andere verkooppost even verderop (deze opende om 6.00u). Het was al 6.30u toen we dus eindelijk aan onze tocht konden beginnen. Ondanks dat het nog vroeg was, werden we genoodzaakt onze truien al na 100 meter uit te werpen. Het was al vrij warm, zelfs in de schaduw! Het was niet zo een heel moeilijke weg, wel mooi en aangenaam. Met de cupholder- speakers van Michiel wandelden we op de muziek van Lennert. We, zeker Emilie die af en toe last had van hyperventilatie, voelden het slaaptekort. Allen waren we blij eens we de top hadden bereikt na zo een 2,5uur. We beloonden ons zelf met ‘Mariakes’ en appels en bananen. We waren trots op onszelf. Het uitzicht was prachtig.

De afdaling ging, op zijn zwakst gezegd, gemakkelijk. Heel der stukken liepen we zelfs de berg af. Lopend op de muziek amuseerden we ons te pletter, tot een of andere Brit er ons op wees dat muziek niet hoort in de natuur.. Lennert antwoordde op zijn Lennerts: ‘Oh ja, but that is Duth music.’ Dit kon de man niet overtuigen en we zetten de muziek af. Nog gen vijf minuten later, luidde er weer muziek uit onze boxen..:).

Heel het einde van de afdaling bestond uit een soort treden. Al huppelend liepen we naar beneden, we voelden ons zo vrij als een vogel (of eerder als galopperende paarden, of als blije kinderen).

In de middag zouden we picknicken in de Kirstenbosch Botanical Garden. We deden hiervoor ‘even snel’ inkopen in de pick n pay (waar we door de kassiersters bijna 1,5u van onze kostbare tijd verloren aan ons winkelgebeuren..).

Eens gesetteld op een mooi plekje, waar zowel schaduw- als zonliefhebbers zich thuis voelden, aten we. Als dessert hadden we een appeltaart gekocht. Arme Lennert, die liever een chocoladetaart wou omdat hij niet van platte warme appels houdt, moest op zijn kin kloppen. Hij was te goed geweest om Sofie haar zin te geven en zijn eigen lusten aan de kant te zetten.. (hij probeerde zichzelf op te vrolijken met het feit dat wij allemaal zouden moeten bootcampen de volgende dag en hij niet). Nota bene, Sofie zal minstens tien keer moeten bootcampen, aangezien zij de helft van de taart heeft opgegeten..

Het was een fijne namiddag. Nu ja, als je bijslapen fijn kunt noemen toch (wij alvast wel).

Om 17.30u begon het ‘Cape Town Philarmonic Orchestra’ optreden. We hadden hier al even geleden kaarten voor geboekt. Omdat Donald die dag niet mee was gekomen, en hij de kaarten had besteld, konden we maar net op tijd (of eigenlijk net te laat, want alle mooie plekjes waren al ingenomen..), nadat hij de kaarten via mail had doorgestuurd, het concert binnen. De setting was prachtig: een overdekt podium in de buitenlucht, waarnaast en waarachter de Tafelberg en de Lions Head piepten. Er was enorm veel volk en bijna iedereen had zijn picknick meegenomen. Het orkest speelde en we genoten.

Omdat we nooit genoeg krijgen van muziek, speelden we uit de Bose box van Lennert op de terugrit luid meezingers. Michiel was de DJ. Aangekomen aan de security van onze lodge, beseften we dat niemand zijn geactiveerd pasje bij had om binnen te geraken. We zouden aldus weer onze naam en dergelijke moeten noteren vooraleer binnen te komen. Lennert had hier blijkbaar geen zin in en nadat de bareel openging voor de auto voor ons, gaf Lennert gas en reed door. De bewaker is ons nooit achterna gekomen.. Koesteren wij hier een vals gevoel van veiligheid..?

28-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Omdat we maar geen afscheid konden nemen van onze geliefde Amerikanen, hadden we gisteren besloten om deze ochtend nog mee met hen naar The Old Biscuit Mill te gaan voor ze aan de Garden Route zouden beginnen. Ying had Lennert en Sofie reeds betrapt op het nemen van een pre- ontbijtje muesli. De bedoeling was ontbijt te eten op de Old Biscuit Mill..

Omdat de Amerikanen eerst nog iets met hun auto moesten regelen, vertrokken Emilie, Michiel, Sofie en Lennert alvast. Donald was nog steeds ziek en ook Katleen voelde zich niet goed. Het is zo gezellig op de Old Biscuit Mill: de live muziek, het zonnetje, al die eetstandjes.

Sofie koos een blueberry smoothie, waar Lennert van mee genoot. Heel de Mill wandelden we af. We kwamen een bakkerij standje tegen waar Lennert een ciabattabroodje met olijfolie en vijgen kocht (niet echt een aanrader volgens Sofie.., Lennert was echter wel verbaasd dat vijgen er zo uitzagen en dat hij vijgen wel mocht). Een ander bakkerij standje trok het oog van Sofieke: Carrot Cake! Die moest ze proeven. Uiteraard was deze nog niet voor de helft zo goed als die van haar moeke! Lennert probeerde de Lamington en bij deze vond hij nog een extra reden om in Australië te gaan wonen. Het is een bekend Australisch cakeje, helemaal ondergedompeld in chocolade, bestrooid met cocosschilfers.

Omdat Michiel en Lennert graag een houten zonnebril hebben, gingen we na onze belevenis in de Old Biscuit Mill, welke zich bevindt in het Woodstockdistrict, naar het winkelcentrum waar ze allerlei dingen uit hout verkopen. De winkel waar we graag wilden binnengaan, was net gesloten voor ‘tien minuten’. Na een half uur was er nog altijd geen verkoper te bespeuren en gaven we het op.

België is niet zo onbekend hier. Het lijkt wel of ze van België houden. Dit weekend is er een event ‘a taste of Belgium 2016’ in Waterfront. Wat hebben wij weer geluk dat we net op dit moment in Zuid- Afrika zijn! We voelen ons hier al helemaal thuis, nu krijgen wij nog eens ons ‘eigen’ feest. We love South- Africa! De bedoeling van het gebeuren is de Zuid- Afrikanen België te laten ontdekken (en volgens ons vooral om de echte Belgen te plezieren met een goeie Belgische friet en een fris pintje, genietend van Regi en Kathleen).

De opkomst was niet heel groot, toch wapperden overal Belgische vlaggen en zat de sfeer er goed in. De verschillende foodstandjes verlekkerden ons. Hoewel we de kroket en de stroopwafels eerder Nederlands vinden, en we van het merk van de shampoo die er werd gepromoot nog nooit hadden gehoord, evenals niet van het Belgisch bier ‘Leopold’ dat blijkbaar al 5 jaar op de Belgische markt circuleert, hadden we een zotte tijd! Een frisse Liefmans voor de vrouwen maakte hun dag compleet! De sfeer kwam er al helemaal in toen we Kathleen spotte! Jaja de enige echte Kathleen van de allereerste K3! Onze jeugdherinneringen kwamen weer boven. Kathleen had al snel door dat we grote fan waren en was blij met ons enthousiasme. Hoewel ze geen ene hit van K3 zong, kon ze ons toch amuseren. Alles werd gefilmd en in het najaar zullen wij aldus te zien zijn op Vier in het programma ‘Kroost’. Daar kan je ons in de microfoon zien meezingen en onze dans skills bewonderen..

It was a lovely day!

Na het avondeten, keerden we terug naar de lodge en kropen we vroeg in ons bed. Morgenvroeg (afspraak om 4.45u aan de gemeenschappelijke zeteltjes) gaan Lennert, Sofie, Michiel, Katleen en Emilie tafelberg trotseren!

27-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Sofie en Lennert zijn al even wakker, wanneer ze beseffen dat ze Donald vandaag nog niet hebben gezien.. Rond 12u verschijnt deze, ongedoucht en met een slaapkop. Nog voor Donald vertelde dat het zijn ergste nacht ooit was (hij had 9x moeten overgeven), konden we dit al vermoeden aan zijn voorkomen. De ‘ramen’ van gisteren was hem duidelijk niet bevallen.

Surita en Samantha daarentegen bleken wel grote honger te hebben vandaag. Rond de middag sprak Surita Lennert aan met de vraag of de houtskolen van hem waren. Ze wilde deze middag een ‘braai’ houden op de international student lodge met haar collega’s. Ondanks het vele over en weer gemail tussen Lennert en Surita ivm betalingen, lijken Surita en Lennert precies nog steeds beste vriendjes. Ter compensatie van het gebruik van de houtskool van de studenten, sloot ze de deal met Lennert woensdag zelf de braai te komen aansteken. Nadat Sofie deze belofte had ‘gecut’ door met haar hand de handshake in twee te ‘cutten’ (zoals de Zuid- Afrikanen hier blijkbaar doen..), was de deal rond. Niet drinken tijdens de werkuren kennen de Afrikanen blijkbaar niet en de wijn vloeide overvloedig in Surita’s en Samantha’s mond.

Vandaag zijn we allen bedroefd, omdat het de laatste avond met de Amerikanen is. Morgen vertrekken ze op de Garden Route. Om onze vriendschap mooi af te sluiten, gaan we voor een laatste keer samen eten in een echt Afrikaans restaurant. Omdat Donald en Sofie vorige keer in Marco’s African Place het behoorlijk naar hun zin hadden gehad omwille van het Zuid- Afrikaanse entertainment, besloten we naar daar te gaan (nog niemand anders van de groep was er reeds geweest). Aangekomen was er nog geen live muziek en dans te zien, het podium stond echter wel al klaar. We hadden iets te vroeg geboekt blijkbaar. Een half uur na onze aanwezigheid, werden we verwend met een optreden.

Lennert genoot van zijn pla met verschillende soorten Zuid- Afrikaanse vleessoorten: sprinkbok, kuru en struisvogel. Sofie bestelde de beste Kipsalade ooit, die in tegenstelling tot de Caesar Salads in België, meer kip dan sla bevatte! Donald, die nog steeds ziek was, bleef thuis in de lodge.

We overtuigden de Amerikanen, die na het eten eigenlijk naar de lodge wilden omdat ze nog moesten inpakken, een gin te gaan drinken in de ‘Gin Bar’. In deze bar serveren ze verschillende soorten gin. Sofie koos voor ‘heart’, waarin aardbeien zaten. Lennert echter had zich opgeofferd om naar huis te rijden en bleef alcoholvrij.

De terugrit was fijn. Michiel reed met de Amerikanen mee, de rest met Lennert. Ondanks dat de Amerikanen pas in Zuid- Afrika met een manuele auto hebben leren rijden, lukt dat schakelen behoorlijk. Zelfs Ying lijkt een echte racepiloot. Met volle vaart steekt ze met haar Hyundai Getz onze Atos voorbij. Met deze zet verklaart ze ons de strijd voor geopend. Onze Atos kwam als eerste aan bij de security. We voelden de overwinning nabij. Ons lichaam had zich gevuld met adrenaline. De bewaker vroeg ons ons pasje. Helemaal zenuwachtig zocht Emilie naar haar pasje. De Getz was ook reeds bij de bewaking aangekomen. We voelden de moed in onze schoenen zakken. Onze overwinning was zo dichtbij geweest en we zouden deze nu moeten afstaan aan Michiel en de Amerikanen. We konden er ons hart niet van over.

26-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Donald en Sofie hebben vandaag een afspraak om 12.00u bij pediater Appel. Vandaag krijgen ze hun punten. De lieve dokteres was bereidwillig in het geven van punten, al had ze moeilijkheden met het berekenen van het gemiddelde.. De wiskunde van Afrikaanse dokters is blijkbaar nog veel slechter dan die van Belgische.

Na veel getwijfel (althans bij Sofie en Lennert) boekten Michiel, Donald, Sofie en Lennert een paraglide session vanaf Signal hill/Lions Head. Met een parachute loop je af een berg en zweef je in de lucht, kijkend naar de wereld onder je!

Al heel de dag vol zenuwen, denkend dat dit wel eens hun laatste dag zou kunnen zijn (volgens Sofie..), kregen ze, 2u voor ze werkelijk zouden paragliden, een bericht dat er te veel wind was. Er zou vandaag niet gevlogen worden en ze moesten een andere datum boeken. Teleurgesteld als ze waren, zochten ze naar een andere activiteit. Sofie, Donald, Lennert en Beks besloten samen met de Amerikanen en Sharona nog eens Lions Head te beklimmen (voor Lennert was dit de eerste keer). De bedoeling is voor zonsondergang op de top van Lion’s Head te staan om vandaar de zon te zien onder gaan. Een autorit naar daar duurt wel even (zo hadden Donald en Sofie geleerd uit hun vorige Lion’s Head hike). Er is meestal behoorlijk wat file richting Lion’s Head. Op tijd vertrekken, is niet de sterkste kant van Zuid- Afrikanen, en jammer genoeg moeten we toegeven dat we hun gewoontes deels hebben overgenomen.. Onderweg wilden Donald en Beks (tegen de zin van Sofie en Lennert, die niet te laat wilden komen voor zonsondergang) nog even langs de Pick n Pay passeren om een snack te kopen voor op Lion’s Head. Uit ervaring weten we dat je hier in Zuid- Afrika niet ‘even snel’ naar de Pick n Pay kan gaan. En het ergste van al is nog dat je daar zelf geen schuld aan treft! Wij gaan echt nooit meer zagen over de lange rijen in onze supermarkten in België. Hier in Zuid- Afrika werken de kassierster tien keer zo traag als de onze (en dat is niet overdreven!). Alles op’t gemakske, TIA (This Is Africa). Aan elke kassa staat ook een man of vrouw die alles in zakjes doet. Deze werken meestal nog trager dan de kassiersters, waardoor zij, als zij zelf klaar zijn met scannen, nog meehelpen met het inladen van de boodschappen, terwijl de klanten gefrustreerd toekijken op de te grote behulpzaamheid naar hun collega’s toe.

Aangekomen aan de voet van Lion’s Head begonnen we de klim. We zetten er de pas in. Het was opmerkelijk minder warm dan de vorige keer. Er stond een wind, en ook was het al later dan vorige keer voor we aan de klim begonnen. Tot onze verbazing waren de Amerikanen nog niet te bespeuren op de top, dit ondanks dat zij een uur vroeger met de auto vertrokken waren.. Pas tien minuten later, zagen we ze bekaf verschijnen. We dronken gezellig een glaasje rosé terwijl we nog net konden genieten van de zonsondergang.

De kou beet en snel daalden we af. We zouden samen met de Amerikanen gaan eten in restaurant ‘Downtown Ramen’, de eerste ‘Ramen Noodle Bar’ van Cape Town. Ying had ons overhaald er mee naartoe te gaan. ‘Ramen’ was ons onbekend en volgens haar moest je dat eens gegeten hebben! Ramen noodles zijn gebaseerd op Chinese noodles en werden zeer populair in Japan rond 1900.

Om het restaurant binnen te kunnen, moesten we eerst doorheen de ‘Lefty’s Dive Bar’, zoals ook al werd aangegeven op hun site. Het was een vrij donkere, maar wel gezellige plek. De tafels en banken waren gemaakt uit hout. Het was er vrij klein en zat goed vol. Er waren 3 soorten Ramen waar we uit konden kiezen. De ober legde ons uit wat in elk gerechtje zat (wat ook al wel bij elk gerecht stond geschreven op een groot bord..). De ene was pikanter als de andere en volgens de ober was de ‘Shoyu Ramen’ de meest gegeerde en niet echt pikant. We weten niet goed wat zij hier onder ‘niet pikant’ verstaan, want onze monden stonden in brand! De presentatie was wel heel mooi! Het werd geserveerd in een grote donkerbruine houten kom met een grote donkerbruine lepel in. Op de tafel stonden stokjes, bestek kregen we niet (enkel bij Michiel legde de ober subtiel een vork neer..). In het gerecht zaten noodles, overgoten met een soyasaus, een paar groentjes, 2 halve lichtgekookte eitjes en een groot stuk ‘pork belly’, wat meer vet dan vlees bevatte. Beks en Donald bestelden ook Japanse thee, saki genaamd. Deze viel bij niemand echt in de smaak..

Die ‘Ramen’ zouden sommigen onder ons zich de nacht en dag nadien nog beklagen..

25-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

It is Wednesday again! This means: BRAAI!

In de morgen gaat Sofie braaf naar de les, Donald is reeds om 6.00u vertrokken richting Devil’s Peak voor een hike. De tocht duurde twee uur en het uitzicht was prachtig!

In de late namiddag splitste onze groep zich op: Donald, Michiel en Emilie gingen kayakken met de Amerikanen, terwijl Sofie, Lennert en Kathleen met nog een heleboel andere mensen van de lodge naar de Stellenbosch Street Soiree gingen.

De kayakkerslub vertrok vanaf Sea Point, om zo langsheen de kustlijn van Kaapstad te varen. Vanaf hier hadden ze uitzicht op de bergen Table Mountain, Lions Head en Signal Hill. De zonsondergang maakte van de lucht een kleurenpracht. Ook de dolfijnen waren niet vies van de mensen in hun bootjes en ze speelden in de golven. Tijdens dit gebeuren speelde de gids een tijd op een soort fluit, van welke de naam ons niet bekend is.

De Wine-gang verzamelde zich aan de gemeenschappelijke zetels van de lodge. Ze waren met een stuk of 15 studenten, maar er was maar 1 student die het blijkbaar niet zo belangrijk vond om wijn te kunnen drinken en zij wilde wel rijden. Omdat de Zuid- Afrikaanse auto’s nog kleiner zijn dan de Belgische, zou het nogal krap worden met zijn 15 in 1 auto.  Ze bestelden nog 2 Uber- taxi’s. De Stellenbosch Street Soiree startte om 18.00u en eindigde om 20.00u. Het concept is dat je een entree betaalt van 70 Rand, en in ruil hiervoor krijg je een toegangsbandje en een glas wijn. In een afgezette straat staan verschillende wijn- en food- standjes. Je kan overal gratis wijn proeven, enkel het eten is betalend, maar aangezien er in de avond weer een braai zou zijn, probeerden ze nog een plekje open te houden. De Soiree duurde maar twee uur, dus wilden ze graag op tijd aankomen. Dit was hen echter niet gegund, aangezien ze de Uber, zoals gewoonlijk.., weer veel te laat hadden besteld en omdat het verkeer hier in Zuid- Afrika nog erger is dan het verkeer op de Brusselse Ring. Uiteindelijk arriveerden ze een half uur te laat. Met hun glas in de hand, holden ze naar het eerste standje. Sofie riep heel uitbundig ‘oh Spier!’ Moeder Anneke had laten weten dat ze ooit eens een lekkere wijn had gedronken van wijnproducent ‘Spier’. De verkoopster zag haar uitbundigheid en nodigde hen heel vriendelijk uit wijn te proeven. Vol enthousiasme vertelde Sofie de verkoopster dat haar ouders van Spier wijn houden en dat ze eens zou langskomen op de ‘wine farm’. De verkoopster gaf een foldertje mee en bood de ‘Spier Creative Block 5’ uit het jaar 2012 aan. Voor een ‘prikje’ was deze fles rode wijn, bestaande uit 5 verschillende soorten druiven, van Sofie en Lennert! Het was een zeer leuke avond, heel gezellig, met zoveel mensen uit de lodge.

Om terug te geraken, reden ze mee met Oscar.

De braai was reeds begonnen. Beks (eigenlijk Renier, maar deze Hollander verkiest zijn achternaam boven zijn voornaam..) en Robbert (uit Oxford) zijn twee studenten die in de kamer naast Sofie en Lennert zijn ingetrokken. Heel leuke mannen! Samen smeten ze hamburgers en worsten en broodjes op de braai. Het ene vlees was al beter dan het andere, maar als je er genoeg braaisaus opdoet, is alles lekker!

Deze braai en de vorige waren veruit de beste braais. Weer veel te laten gingen we slapen..

24-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag niet veel speciale meldingen. Lennert ging heel de voormiddag in het ziekenhuis op zoek naar consulten die zijn Zuid- Afrikaanse beoordelings- en aanwezigheidsformulieren moesten tekenen. De professor van gynaecologie, dr. Steyn, is geen makkelijke mens. Lennert had elke week zijn formulieren laten handtekenen door de ‘registers’, maar dit was blijkbaar niet goed genoeg voor prof. dr. Steyn. In een mail had hij gestuurd dat hij geen punten kon geven als de formulieren niet door een consulent waren getekend.. Deze lakse Zuid- Afrikanen kunnen dus ook moeilijk doen..

Ter afwisseling (een hele maand pediatrie is best lang..) gingen Donald en Sofie de ‘ward round’ op dermatologie volgen (ze hadden gepland dit met de Amerikanen te doen, die een hele maand op dermatologie staan, maar toen ze om 7.50u moesten vertrekken, pasten de Amerikanen, die nog in bed lagen, beleefd).

Donald en Sofie waren zeer enthousiast, en zo was ook de consulent van dienst. Hij was blij hen te verwelkomen en gaf heel veel uitleg. Elke patiënt was boeiend. Een bulleus pemphigoid, een Burkitt lymfoom gepaard met gezwollen handen, een pyoderma gangrenosum, een disseminated lupus erythematosus en nog veel meer (nu ja, niet zo veel meer, want er lagen maar 8 patiënten ofzo).

Sinds gisteren hadden we de smaak van de gymlessen te pakken en gingen naar de pilates les van Nadia. Zij was echter ziek en dus ging deze niet door. Omdat de opzichter van de fitness dit zielig vond voor ons, besloot hij zelf een les te geven. Dit was echter geen pilates, maar een body functioning lesson (het leek eigenlijk vrij hard op bootcamp van gisteren). Ondanks dat de les nog geen half uur had geduurd, waren we kapot. Donald ging weer naar de lodge want hij voelde zijn armen en benen niet meer. Sofie en Lennert daarentegen, werden overhaald door  Bruce, de lesgever van de body toning, nog mee zijn les te volgen. Die spieren gaan een paar dagen pijn doen..

Gevarieerd als ze zijn, aten Sofie en Lennert weer kip guacamole..

23-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag is het maandag. Het weekend was weer leuk geweest. We gaan de laatste werkweek in op onze stageplaats. Volgende week veranderen we van plek. Sofie en Donald gaan naar gynaecologie en obstetrie, terwijl Lennert switcht naar chirurgie.

De temperatuur vandaag valt wel mee en Sofie en Lennert besluiten te gaan tennissen (ze zijn nog maar 1x gaan tennissen in Zuid- Afrika, en dit terwijl ze twee velden ter vrijer beschikking hebben..). Het bleef echter beperk tot een ‘poging’ tot tennis, want eens helemaal in outfit aangekomen op het veld, merkte Sofie dat haar rechter pols enorm veel pijn deed. Ze kon geen kracht zetten, waardoor haar forehand op niets trok (normaal is deze zeer goed..). Omdat ze zich helemaal uitgebreid hadden ingesmeerd met zonnecrème ter voorbereiding van hun tennismatch, meenden Lennert en Sofie dat ze ipv te tennissen dan wel buiten konden zwemmen.Dit sportief gebeuren bleef echter ook beperkt tot een poging, want wanneer ze eindelijk in het zwembad durfden springen (ja het zijn twee koukleumen), kwam Veena langs. Het gesprekje liep wat uit en van zwemmen kwam niets meer. Het was wel heel gezellig geweest.

Terwijl Sofie en Lennert dus allerlei pogingen ondernamen sportief te wezen, zat Donald heel de tijd foto’s te selecteren, aan te passen, te bewerken (ja er kruipt toch behoorlijk wat tijd in het maken van een blog: tekstjes, foto’s..). Lennert genoot in de middag van zijn boboti die hij nog te goed had! Echt waar, we raden jullie aan het recept op te zoeken en aan de slag te gaan, je zal zien dat het verrukkelijk is!

Na wat getwijfel, waagden Sofie en Lennert zich aan het aanspreken van hun lievelingspoetsvrouw om hun was te doen. We zijn nu al bijna 3 weken verder en hun kleren geraken op. De angst dat er iets zou gebeuren met hun kleren, was toch wel vrij groot. De grote 2 vragen die in hun hoofd spookten, waren: zal de witte was proper worden en zal de witte was wit blijven? Na bang afwachten, bleek het wit niet helemaal proper, maar wel niet gekleurd. Onze lieve poetshulp zei dat ze de volgende ochtend Sofies kleed nog eens zou wassen, na een middel tegen vlekken er op aan te brengen. There is still hope..

Het was al geleden sinds vorige maandag dat Sofie, Lennert en Donald nog een voet in de gym hadden gezet. Daarom, en ook omwille van de uitspraak: derde keer, goeie keer, waagden Lennert en Sofie zich aan een derde poging tot sport. Donald ging ook mee. Ze boden zich aan voor de les ‘bootcamp’. Deze had vrij veel weg van de les ‘body conditioning’, die Lennert en Sofie ooit eens hadden geprobeerd. Deze keer deed Lennert de les wél helemaal uit! Zelfs Nadia, de lesgeefster, wenste hem proficiat: ‘You improved yourself no? The pervious time, you couldn’t make it until the end he?’ (ondanks dat het principe van de les hetzelfde was, deden we de oefeningen deze les wel maar 2,5 keer ipv 3,5. Dit zou kunnen verklaren waarom Lennert het tot het einde uithield..). Donald had toch ook moeite met de intensiteit van de les. Helemaal in het zweet, waren we alle drie voldaan (we plannen om volgende week terug te gaan, mooie woorden, volgen er ook daden..?).

Voor het avondeten, maakten Lennert en Sofie ‘Kip guacamole’. Maar niet zomaar een kip guacamole, maar volgens een verfijnde keuken. Het bord sierden ze met krokant gebakken oranje paprika overgoten met balsamico, fetakaas gekruid met peper en zout, olijfjes gevuld met Parmasaanse ham, en mais uit blik. Topgerechje! Als dessert aten ze melktaart. Dit is een typisch dessert. Het lijkt wat op rijsttaart (en eigenlijk proeft het daar ook wat naar).

‘s Avonds dronken Lennert, Sofie en Donald een warme chocomelk in de chillruimte, toen plots een hele groep Zuid- Afrikaanse naakte studenten hun ‘bomma- moment’ kwamen verstoren. Blijkbaar houden de Zuid- Afrikaanse studenten hier ook het dopen van de nieuwe studenten..

22-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

21-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Gisterenavond nog zitten discussiëren om hoe laat we vanochtend zouden vertrekken. Iemand uit de lodge, Jona, had gezegd dat de rit naar de watervallen 1,5u duurt (deze bevinden zich in Porterville). De klim zelf en het weer afdalen zouden samen 8uur duren, enkele zwempauzes meegerekend. Aldus raadde hij ons aan om rond 5.30u te vertrekken. Wij meenden echter dat wij de hike wel sneller zouden kunnen (wij meenden vooral dat we liever wat langer sliepen) en besloten om rond 7.30u te vertrekken, wat uiteindelijk 8.00u werd, want toen Sofie om 7.45u op de kamer van Donald ging kloppen om te zeggen dat we nu echt wel moesten vertrekken, lag deze nog in bed.

We waren met zijn tienen: 6 Belgen (de UA- gang), de 3 Amerikanen, en 1 Nederlandse (Sharona). Op onze autorit stopten we snel nog langs de spar om een picknick te kopen voor onze hike (snel is relatief, want eigenlijk duurde de stop lang.. PS: dit kwam eigenlijk vooral door Michiel, die blijkbaar al heel de reis sukkelt met ‘toiletsymptomen’ van gastro- enteritis..). Dit samen met het feit dat we eerst de weg naar de watervallen zelf niet goed vonden, maakten dat we pas om 10.30u echt begonnen aan de waterfall hike. Er zijn 22 watervallen die je passeert wanneer je naar boven wandelt. Aan de voet van de berg is er een camping. Deze is enorm gezellig, je zit volledig in de natuur.

Om de klim te mogen starten, moesten we elk zo’n 50 Rand (+/-3euro) betalen. Als bewijs van onze tocht, besloten we bij elke waterval een foto te nemen en met onze vingers duidelijk te maken aan de hoeveelste waterval we zaten. Dit raakten we echter snel beu ( lees: we hebben geen foto bij elke waterval, niet tegenstaande dat we wel helemaal naar de top zijn geweest!).

Het was zalig wandelen. Doordat de watervallen waren omgeven door bomen, konden we genieten van de aanwezige schaduw. In een groep van tien man, zijn er altijd trage en snelle stappers. Sommigen vinden het niet erg te wachten op de groep, anderen worden hier wat bitsig van (lees: Lennert). Op een gegeven moment liep Lennert vooraan, en het viel ons op dat het tempo was opgedreven. Tot op een bepaald moment kon iedereen nog volgen, maar uiteindelijk raakte de rest afgesplitst van Lennert en Donald. Sofie ambetant omdat Lennert met haar water was gaan lopen (wel even melden dat Lennert zo lief was al de spullen van Sofie in zijn rugzak te dragen, zodat zij ongeladen de hike kon ondernemen).

Om tot de top van de berg te geraken, moet je door planten stappen. Deze zijn echter niet allemaal zijdezacht.. en iedereen was verminkt op het einde van de dag. Lennert had een kap (kapje eigenlijk) in zijn neus, Donald een snee (sneetje eigenlijk) ter hoogte van zijn ooglid, Sofie een blauwe rechter knie en zowat iedereen zijn benen stonden vol schrammen.

Pas bijna helemaal op de top, ontmoette de rest van de groep Lennert en Donald. Ze waren aan het wachten in het enige schaduwplekje dat ze konden vinden op de berg (het laatste stuk van de klim was in de zon..). Hier aten we onze picknick. Het uitzicht vanop de top viel wat tegen en helemaal oververhit wandelden we dan maar terug naar beneden om ons ergens aan een waterval te placeren. We zwommen. Het water was koud, maar omdat we koud water wel gewoon zijn na onze zwemondernemingen in de Atlantische Oceaan, lieten we ons niet doen. Naar ons gevoel was dit water toch nog net iets warmer dan dat van de zee.

Rond 17u waren we terug beneden bij onze auto. Als we goed kunnen tellen, heeft deze hike ons dus 6,5u gekost. Het was zeker de moeite waard! We besloten om met zijn allen naar de lodge terug te rijden om gezamenlijk Bobotie te maken. Eerst stopten we nog langs de ‘Chekkers’ om wat meer vlees en andere ingrediënten te gaan halen. Pas rond 20.00u waren we uiteindelijk thuis, en omdat bobotie ook nog 45minuten in de oven moet staan, en iedereen zich ook nog graag wilde douchen, aten we pas om 22.30u! Het smaakte wel! Enkel Lennert voelde zich niet zo goed, maar hij kan morgen van de overschot genieten.

21-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag doen we de ‘Franschhoek Wine Tram hop-on hop- off tour’! Het concept is om de Franschhoek Vallei met zijn pittoresque wijngaarden te ontdekken. Zittend in een open tram (uiteindelijk hebben we meer op een soort open-tour-bus gezeten dan op een echte tram) passeer je langs verschillende wijngaarden. Er zijn verschillende tramlijnen en wij kozen om de Red Line te doen (kiezen is veel gezegd, enkel op deze lijn waren nog niet alle plaatsen gereserveerd, 1 plaats kost 200 Rand). De start was om stipt 11.30u en elke inzittende had recht op 5 stops met elks een duur van 1uur. Nadien werd je weer opgehaald door het busje om je weg verder te zetten naar de volgende wijngaard. In twee wijngaarden was de wijnproeverij gratis, in al de rest kon je meestal met wat reductie genieten van hun wijnen. Wij kozen te stoppen in de volgende wijngaarden: Dieu Donne, Leapards Leap, Maison, Eikehof en Grande Provence. 

In Dieu Donne gaven ze ons twee gratis wijnproevertjes. Zowel de witte als de rode wijn vielen niet echt in de smaak. Ook zouden we op het einde van onze Wine Tram Tour zeker nuchter zijn als de porties zo schraal zouden blijven en zouden we voor niets een discussie hebben gevoerd over de keuze met de auto te gaan of een Uber te bestellen (we zijn uiteindelijk met de auto gegaan, Michiel had zich opgeofferd). Het was er wel heel gezellig, ondanks dat de miezerregen ons niet met rust liet.In Leapards Leap, hoewel de minst gezellige van allemaal (volgens Sofie leek het iets weg te hebben van de IKEA, wel zonder de goei ballekes) aten we een hapje. Verschillende pasta's, slaatjes, en vlees kon je naar keuze opscheppen. Achteraf werd het gewogen en betaalde je naargelang het gewicht van je zelf samengestelde maaltijd. We moeten wel toegeven dat het lekker was. Aangekomen in wijngaard Maison was het zonnetje al volop aan het schijnen en zetten we ons in de zeteltjes. Ook hier was het heel mooi en was het uurtje veel te kort. Eikehof bood ons een welkomstdrankje aan, een zoete rosé. Tegen een kleine prijs kon je nog andere wijnen proeven.

Om tot bij onze laatste wijngaard te geraken, moesten we eindelijk echt af onze bus stappen en overstappen op het trammetje. We genoten van de mooie uitzichten. Deze wijngaard was veruit de mooiste. De bediening was iets te traag voor de korte duur dat we hier maar konden blijven, waardoor toen we moesten vertrekken de wijnproeverij nog maar in de helft was. Snel brachten ze ons de laatste twee wijnproevertjes. Het is jammer dat de stops altijd zo kort zijn. Voor de rest vonden we het een leuk concept.

We aten nog een hapje (pizza en burgers) in een restaurantje te Franschhoek. Uitgeput, maar voldaan van deze fijne dag, reden we terug naar Belville. Sofieke koos jammerlijk genoeg om met de Amerikanen mee te rijden. Donald, Michiel, Emilie, Kathleen en Lennert zaten echter een feest te bouwen in de Atos Prime! Schijf na schijf meezingers en klassiekers vlogen uit de Bose en uit de keelgaten van de inzittende feestneuzen. Sofie kon het zelfs horen wanneer we op een gegeven moment de armzalige Hyundai Getz van de tegenpartij voorbij schuurden. Met al dat zingen hadden we zelfs een verkeerde afslag genomen waardoor we midden in de Gated community van Belville binnenreden op zoek naar onze villa voor de nacht. Na wat sightseeing besloten we tot overnachten in onze eigen studentenlodge, waar we aan de poort werden tegengehouden door de security, die voor deze ene keer niet in een diepe slaap verzonken was. De muziek was natuurlijk gedempt want wat de agent niet mocht weten was dat er een mes (van het laatste restaurant) op de hoedenplank lag. Hij verzocht ons een badge te tonen, en toen dit niet genoeg was en we onze naam moesten noteren, werd besloten tot het spelen van een gepaste plaat: “Die Antwoord – Enter THE Ninja”. Voor de lezers die hiermee niet bekend zijn, de eerste zin is: “ ...”. Dit vond de agent heel amusant en opende de slagboom alvast. Hij was echter nog een informatieve uitleg aan het geven: “I know this isn't fun, but it is for your own safety and …”. Dit was het moment waarop Michiel de gaspedaal induwde en met gierende banden doorreed. Jammer dat we het hierdoor het einde van zijn inspirerende preek niet hebben kunnen meemaken.

20-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag was een rustige dag. In de namiddag deden Lennert en Sofie nog wat wetenschappelijk werk, terwijl Donald met de Amerikanen naar de Escape Room trok. Dit is een kamer waar je in zit en via een aantal opdrachtjes moet je er zien uit te geraken. Je krijgt hier 1uur de tijd voor. Eenmaal terug thuis, stoefte Ying dat ze slechts een half uur had nodig gehad om zich te bevrijden. Het was pas 3 dagen later dat de goedgelovige Sofie de waarheid te weten kwam. Donald, Ying & co waren door een kapitale blunder op het einde de escape Room net niet uitgeraakt. Niet te vertrouwen die Amerikaanse Chinezen! Lennert en Sofie genoten van de avond en maakten zelf pizza en dronken er een heerlijk glaasje rosé bij.

19-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S