Gisterenavond nog zitten discussiëren om hoe laat we vanochtend zouden vertrekken. Iemand uit de lodge, Jona, had gezegd dat de rit naar de watervallen 1,5u duurt (deze bevinden zich in Porterville). De klim zelf en het weer afdalen zouden samen 8uur duren, enkele zwempauzes meegerekend. Aldus raadde hij ons aan om rond 5.30u te vertrekken. Wij meenden echter dat wij de hike wel sneller zouden kunnen (wij meenden vooral dat we liever wat langer sliepen) en besloten om rond 7.30u te vertrekken, wat uiteindelijk 8.00u werd, want toen Sofie om 7.45u op de kamer van Donald ging kloppen om te zeggen dat we nu echt wel moesten vertrekken, lag deze nog in bed.

We waren met zijn tienen: 6 Belgen (de UA- gang), de 3 Amerikanen, en 1 Nederlandse (Sharona). Op onze autorit stopten we snel nog langs de spar om een picknick te kopen voor onze hike (snel is relatief, want eigenlijk duurde de stop lang.. PS: dit kwam eigenlijk vooral door Michiel, die blijkbaar al heel de reis sukkelt met ‘toiletsymptomen’ van gastro- enteritis..). Dit samen met het feit dat we eerst de weg naar de watervallen zelf niet goed vonden, maakten dat we pas om 10.30u echt begonnen aan de waterfall hike. Er zijn 22 watervallen die je passeert wanneer je naar boven wandelt. Aan de voet van de berg is er een camping. Deze is enorm gezellig, je zit volledig in de natuur.

Om de klim te mogen starten, moesten we elk zo’n 50 Rand (+/-3euro) betalen. Als bewijs van onze tocht, besloten we bij elke waterval een foto te nemen en met onze vingers duidelijk te maken aan de hoeveelste waterval we zaten. Dit raakten we echter snel beu ( lees: we hebben geen foto bij elke waterval, niet tegenstaande dat we wel helemaal naar de top zijn geweest!).

Het was zalig wandelen. Doordat de watervallen waren omgeven door bomen, konden we genieten van de aanwezige schaduw. In een groep van tien man, zijn er altijd trage en snelle stappers. Sommigen vinden het niet erg te wachten op de groep, anderen worden hier wat bitsig van (lees: Lennert). Op een gegeven moment liep Lennert vooraan, en het viel ons op dat het tempo was opgedreven. Tot op een bepaald moment kon iedereen nog volgen, maar uiteindelijk raakte de rest afgesplitst van Lennert en Donald. Sofie ambetant omdat Lennert met haar water was gaan lopen (wel even melden dat Lennert zo lief was al de spullen van Sofie in zijn rugzak te dragen, zodat zij ongeladen de hike kon ondernemen).

Om tot de top van de berg te geraken, moet je door planten stappen. Deze zijn echter niet allemaal zijdezacht.. en iedereen was verminkt op het einde van de dag. Lennert had een kap (kapje eigenlijk) in zijn neus, Donald een snee (sneetje eigenlijk) ter hoogte van zijn ooglid, Sofie een blauwe rechter knie en zowat iedereen zijn benen stonden vol schrammen.

Pas bijna helemaal op de top, ontmoette de rest van de groep Lennert en Donald. Ze waren aan het wachten in het enige schaduwplekje dat ze konden vinden op de berg (het laatste stuk van de klim was in de zon..). Hier aten we onze picknick. Het uitzicht vanop de top viel wat tegen en helemaal oververhit wandelden we dan maar terug naar beneden om ons ergens aan een waterval te placeren. We zwommen. Het water was koud, maar omdat we koud water wel gewoon zijn na onze zwemondernemingen in de Atlantische Oceaan, lieten we ons niet doen. Naar ons gevoel was dit water toch nog net iets warmer dan dat van de zee.

Rond 17u waren we terug beneden bij onze auto. Als we goed kunnen tellen, heeft deze hike ons dus 6,5u gekost. Het was zeker de moeite waard! We besloten om met zijn allen naar de lodge terug te rijden om gezamenlijk Bobotie te maken. Eerst stopten we nog langs de ‘Chekkers’ om wat meer vlees en andere ingrediënten te gaan halen. Pas rond 20.00u waren we uiteindelijk thuis, en omdat bobotie ook nog 45minuten in de oven moet staan, en iedereen zich ook nog graag wilde douchen, aten we pas om 22.30u! Het smaakte wel! Enkel Lennert voelde zich niet zo goed, maar hij kan morgen van de overschot genieten.