Daar Donald de vorige dag vroeg in slaap gevallen was, was deze reeds wakker om 6u30. Papa ontwaakte iets later. Op de planning vandaag: “The Kalahari red dune road”. Dit is een circa 200km lange weg die ten Noorden van Upington, een stadje op zijn beurt ten Noord-Oosten gelegen van onze lodge, zich bevindt en bestaat uit rode duinen, gevormd door het Zand van de Kalahari woestijn. Deze weg leidt naar het Kgalagadi National Park. Ons plan was de rode duinen te gaan bewonderen en daar een mooie hiking route te vinden om te bewandelen.

 Vanuit de lodge rijden we eerst naar Upington om vervolgens “The Kalahrai red dune road” aan te vatten. De weg, loopt dwars door de rode duinen met een eindeloos zicht. Na de eerste 100km hebben we nog steeds geen bebouwing gezien. De enigste vorm van leven die we opmerken zijn de bestuurders van de wagens van Mercedes, met daarop de sticker “government approved speed testing”. Blijkbaar is dit gebied zo afgelegen dat autofabricanten hier hun wagens testen op snelheid en op uithoudingsvermogen. Een andere vorm van leven die we zagen waren de talrijke wevers die in en uit hun grote opvallende nesten vlogen, die steeds hoog tegen een piloon gebouw waren. Na ongeveer 160km besluiten we dat hier echt niets te doen is, overigens is het buiten zeker 40°C wat elke fysieke inspanning moordend maakt.

  In de terugweg zien we plots een bordje met Goerapan Lodge. We slaan de weg in die naar deze Lodge leidt, alhoewel we helemaal niets in de verte zien. We rijden eerst langst een zandweg om vervolgens aan te komen aan een gigantische vlakte, deels bedekt met zout. Een aantal kilometer in de verte zien we een huis op een berg gebouwd. Langzaam rijden we over deze zoutvlakte. Hoe meer we de lodge naderen, hoe meer we gerust gesteld geraken dat het niet enkel een fata morgana was dat we zagen. In de lodge gingen we op zoek naar leven. We vonden uiteindelijk de gastvrouw. Deze zei dat ze geen klanten had op het moment daar het buiten het toeristenseizoen was en dat hier inderdaad nu werkelijks niets te doen was. Ze meldde eveneens dat er wel een bar aanwezig was en dat we iets konden nuttigen. Dit voorstel lieten we niet aan ons voorbij gaan! De bar was gelegen op de bovenste verdieping van het pand met een prachtig uitzicht over de zoutvlakte. Hier dronken we 2 biertjes, terwijl een tv-zender, die uitsluitend Zuid-Afrikaanse muziek speelde, opstond.

Met hernieuwde krachten konden we beginnen aan onze terugreis richting de lodge. Tijdens de terugreis had de warmte papa wat moe gemaakt (of lag het aan de 2 biertjes?) waardoor hij in dromenland belandde voor 1,5 uur.

 Toen we weer de bewoonde wereld tegenkwamen waren we beiden opgelucht, de tank van de auto was namelijk bijna volledig leeg. Vervolgens gingen we in Upington naar de lokale Pick&Pay om avondeten + ontbijt voor de volgende dag te kopen. Daar zelf nuttigden we ook gezellig een pizza in een lokale pizza tent vergezeld van een koud drankje.

 Aangekomen in de lodge sprongen we onmiddellijk in het zwembad. Afgekoeld van de hitte aanschouwden we de zonsondergang. Ons buikje was nog vol van de pizza dus we besloten ons avondeten de ochtend erop te bereiden als lunch. Moe en voldaan gingen we slapen.