Vandaag ging de wekker van Sofie af om 3.40u. Dit was echter niet nodig geweest, aangezien om 3u ’s nachts de Hollanders met het grootste lawaai de lodge binnenkwamen. Helemaal vergeten dat er nog andere studenten in de D-lodge slapen, praatten (lees: brulden) ze vrolijk na over hun gebeurtenissen deze nacht. Nadat Sofie vriendelijk had gevraagd wat stiller te zijn, werd het wel ineens stil. Het nut hiervan was wel niet zo groot, want Sofie en Lennert besloten maar op te staan en alvast te ontbijten. Redelijk op tijd vertrokken Sofie, Lennert, Michiel, Katleen en Emilie richting tafelberg. Donald, zo bleek achteraf, was deze nacht bij zijn vader in een luxueus hotel blijven overnachten en had kunnen genieten van een uitgebreid ontbijtbuffet.. (hij heeft wel de amazing Tafelberg- hike gemist..). Om op de top van de Tafelberg te geraken, kan je verschillende routes volgen. Mensen uit de lodge vertelden ons dat de ‘Skeleton Gorge Route’, die start vanaf Kirstenbosch, zeer mooi is. Deze weg ligt op de oostkant van de berg. Waar de naam vandaan komt, kan men enkel raden. Men vermoedt dat er ooit, rond de jaren 1850 toen vele routes hun naam kregen, een menselijk skelet gevonden werd. Ondanks dat we vroeg waren opgestaan, begonnen we toch niet zo heel vroeg aan onze hike. Na eerst wat verkeerd te zijn gereden, wees aan de ingang van Kirstenbosch een bewaker ons op het feit dat we eerst elders toegangsticketjes moesten kopen om de route te kunnen starten. We wisten wel dat we een toegang moesten betalen, maar naar onze mening was het nogal onpraktisch dat de ticketverkoop niet op de start van de route lag.. Blijkbaar kan je er pas vanaf 8.00u kaartjes kopen.. We moesten dus naar een andere verkooppost even verderop (deze opende om 6.00u). Het was al 6.30u toen we dus eindelijk aan onze tocht konden beginnen. Ondanks dat het nog vroeg was, werden we genoodzaakt onze truien al na 100 meter uit te werpen. Het was al vrij warm, zelfs in de schaduw! Het was niet zo een heel moeilijke weg, wel mooi en aangenaam. Met de cupholder- speakers van Michiel wandelden we op de muziek van Lennert. We, zeker Emilie die af en toe last had van hyperventilatie, voelden het slaaptekort. Allen waren we blij eens we de top hadden bereikt na zo een 2,5uur. We beloonden ons zelf met ‘Mariakes’ en appels en bananen. We waren trots op onszelf. Het uitzicht was prachtig.

De afdaling ging, op zijn zwakst gezegd, gemakkelijk. Heel der stukken liepen we zelfs de berg af. Lopend op de muziek amuseerden we ons te pletter, tot een of andere Brit er ons op wees dat muziek niet hoort in de natuur.. Lennert antwoordde op zijn Lennerts: ‘Oh ja, but that is Duth music.’ Dit kon de man niet overtuigen en we zetten de muziek af. Nog gen vijf minuten later, luidde er weer muziek uit onze boxen..:).

Heel het einde van de afdaling bestond uit een soort treden. Al huppelend liepen we naar beneden, we voelden ons zo vrij als een vogel (of eerder als galopperende paarden, of als blije kinderen).

In de middag zouden we picknicken in de Kirstenbosch Botanical Garden. We deden hiervoor ‘even snel’ inkopen in de pick n pay (waar we door de kassiersters bijna 1,5u van onze kostbare tijd verloren aan ons winkelgebeuren..).

Eens gesetteld op een mooi plekje, waar zowel schaduw- als zonliefhebbers zich thuis voelden, aten we. Als dessert hadden we een appeltaart gekocht. Arme Lennert, die liever een chocoladetaart wou omdat hij niet van platte warme appels houdt, moest op zijn kin kloppen. Hij was te goed geweest om Sofie haar zin te geven en zijn eigen lusten aan de kant te zetten.. (hij probeerde zichzelf op te vrolijken met het feit dat wij allemaal zouden moeten bootcampen de volgende dag en hij niet). Nota bene, Sofie zal minstens tien keer moeten bootcampen, aangezien zij de helft van de taart heeft opgegeten..

Het was een fijne namiddag. Nu ja, als je bijslapen fijn kunt noemen toch (wij alvast wel).

Om 17.30u begon het ‘Cape Town Philarmonic Orchestra’ optreden. We hadden hier al even geleden kaarten voor geboekt. Omdat Donald die dag niet mee was gekomen, en hij de kaarten had besteld, konden we maar net op tijd (of eigenlijk net te laat, want alle mooie plekjes waren al ingenomen..), nadat hij de kaarten via mail had doorgestuurd, het concert binnen. De setting was prachtig: een overdekt podium in de buitenlucht, waarnaast en waarachter de Tafelberg en de Lions Head piepten. Er was enorm veel volk en bijna iedereen had zijn picknick meegenomen. Het orkest speelde en we genoten.

Omdat we nooit genoeg krijgen van muziek, speelden we uit de Bose box van Lennert op de terugrit luid meezingers. Michiel was de DJ. Aangekomen aan de security van onze lodge, beseften we dat niemand zijn geactiveerd pasje bij had om binnen te geraken. We zouden aldus weer onze naam en dergelijke moeten noteren vooraleer binnen te komen. Lennert had hier blijkbaar geen zin in en nadat de bareel openging voor de auto voor ons, gaf Lennert gas en reed door. De bewaker is ons nooit achterna gekomen.. Koesteren wij hier een vals gevoel van veiligheid..?

28-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Omdat we maar geen afscheid konden nemen van onze geliefde Amerikanen, hadden we gisteren besloten om deze ochtend nog mee met hen naar The Old Biscuit Mill te gaan voor ze aan de Garden Route zouden beginnen. Ying had Lennert en Sofie reeds betrapt op het nemen van een pre- ontbijtje muesli. De bedoeling was ontbijt te eten op de Old Biscuit Mill..

Omdat de Amerikanen eerst nog iets met hun auto moesten regelen, vertrokken Emilie, Michiel, Sofie en Lennert alvast. Donald was nog steeds ziek en ook Katleen voelde zich niet goed. Het is zo gezellig op de Old Biscuit Mill: de live muziek, het zonnetje, al die eetstandjes.

Sofie koos een blueberry smoothie, waar Lennert van mee genoot. Heel de Mill wandelden we af. We kwamen een bakkerij standje tegen waar Lennert een ciabattabroodje met olijfolie en vijgen kocht (niet echt een aanrader volgens Sofie.., Lennert was echter wel verbaasd dat vijgen er zo uitzagen en dat hij vijgen wel mocht). Een ander bakkerij standje trok het oog van Sofieke: Carrot Cake! Die moest ze proeven. Uiteraard was deze nog niet voor de helft zo goed als die van haar moeke! Lennert probeerde de Lamington en bij deze vond hij nog een extra reden om in Australië te gaan wonen. Het is een bekend Australisch cakeje, helemaal ondergedompeld in chocolade, bestrooid met cocosschilfers.

Omdat Michiel en Lennert graag een houten zonnebril hebben, gingen we na onze belevenis in de Old Biscuit Mill, welke zich bevindt in het Woodstockdistrict, naar het winkelcentrum waar ze allerlei dingen uit hout verkopen. De winkel waar we graag wilden binnengaan, was net gesloten voor ‘tien minuten’. Na een half uur was er nog altijd geen verkoper te bespeuren en gaven we het op.

België is niet zo onbekend hier. Het lijkt wel of ze van België houden. Dit weekend is er een event ‘a taste of Belgium 2016’ in Waterfront. Wat hebben wij weer geluk dat we net op dit moment in Zuid- Afrika zijn! We voelen ons hier al helemaal thuis, nu krijgen wij nog eens ons ‘eigen’ feest. We love South- Africa! De bedoeling van het gebeuren is de Zuid- Afrikanen België te laten ontdekken (en volgens ons vooral om de echte Belgen te plezieren met een goeie Belgische friet en een fris pintje, genietend van Regi en Kathleen).

De opkomst was niet heel groot, toch wapperden overal Belgische vlaggen en zat de sfeer er goed in. De verschillende foodstandjes verlekkerden ons. Hoewel we de kroket en de stroopwafels eerder Nederlands vinden, en we van het merk van de shampoo die er werd gepromoot nog nooit hadden gehoord, evenals niet van het Belgisch bier ‘Leopold’ dat blijkbaar al 5 jaar op de Belgische markt circuleert, hadden we een zotte tijd! Een frisse Liefmans voor de vrouwen maakte hun dag compleet! De sfeer kwam er al helemaal in toen we Kathleen spotte! Jaja de enige echte Kathleen van de allereerste K3! Onze jeugdherinneringen kwamen weer boven. Kathleen had al snel door dat we grote fan waren en was blij met ons enthousiasme. Hoewel ze geen ene hit van K3 zong, kon ze ons toch amuseren. Alles werd gefilmd en in het najaar zullen wij aldus te zien zijn op Vier in het programma ‘Kroost’. Daar kan je ons in de microfoon zien meezingen en onze dans skills bewonderen..

It was a lovely day!

Na het avondeten, keerden we terug naar de lodge en kropen we vroeg in ons bed. Morgenvroeg (afspraak om 4.45u aan de gemeenschappelijke zeteltjes) gaan Lennert, Sofie, Michiel, Katleen en Emilie tafelberg trotseren!

27-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Sofie en Lennert zijn al even wakker, wanneer ze beseffen dat ze Donald vandaag nog niet hebben gezien.. Rond 12u verschijnt deze, ongedoucht en met een slaapkop. Nog voor Donald vertelde dat het zijn ergste nacht ooit was (hij had 9x moeten overgeven), konden we dit al vermoeden aan zijn voorkomen. De ‘ramen’ van gisteren was hem duidelijk niet bevallen.

Surita en Samantha daarentegen bleken wel grote honger te hebben vandaag. Rond de middag sprak Surita Lennert aan met de vraag of de houtskolen van hem waren. Ze wilde deze middag een ‘braai’ houden op de international student lodge met haar collega’s. Ondanks het vele over en weer gemail tussen Lennert en Surita ivm betalingen, lijken Surita en Lennert precies nog steeds beste vriendjes. Ter compensatie van het gebruik van de houtskool van de studenten, sloot ze de deal met Lennert woensdag zelf de braai te komen aansteken. Nadat Sofie deze belofte had ‘gecut’ door met haar hand de handshake in twee te ‘cutten’ (zoals de Zuid- Afrikanen hier blijkbaar doen..), was de deal rond. Niet drinken tijdens de werkuren kennen de Afrikanen blijkbaar niet en de wijn vloeide overvloedig in Surita’s en Samantha’s mond.

Vandaag zijn we allen bedroefd, omdat het de laatste avond met de Amerikanen is. Morgen vertrekken ze op de Garden Route. Om onze vriendschap mooi af te sluiten, gaan we voor een laatste keer samen eten in een echt Afrikaans restaurant. Omdat Donald en Sofie vorige keer in Marco’s African Place het behoorlijk naar hun zin hadden gehad omwille van het Zuid- Afrikaanse entertainment, besloten we naar daar te gaan (nog niemand anders van de groep was er reeds geweest). Aangekomen was er nog geen live muziek en dans te zien, het podium stond echter wel al klaar. We hadden iets te vroeg geboekt blijkbaar. Een half uur na onze aanwezigheid, werden we verwend met een optreden.

Lennert genoot van zijn pla met verschillende soorten Zuid- Afrikaanse vleessoorten: sprinkbok, kuru en struisvogel. Sofie bestelde de beste Kipsalade ooit, die in tegenstelling tot de Caesar Salads in België, meer kip dan sla bevatte! Donald, die nog steeds ziek was, bleef thuis in de lodge.

We overtuigden de Amerikanen, die na het eten eigenlijk naar de lodge wilden omdat ze nog moesten inpakken, een gin te gaan drinken in de ‘Gin Bar’. In deze bar serveren ze verschillende soorten gin. Sofie koos voor ‘heart’, waarin aardbeien zaten. Lennert echter had zich opgeofferd om naar huis te rijden en bleef alcoholvrij.

De terugrit was fijn. Michiel reed met de Amerikanen mee, de rest met Lennert. Ondanks dat de Amerikanen pas in Zuid- Afrika met een manuele auto hebben leren rijden, lukt dat schakelen behoorlijk. Zelfs Ying lijkt een echte racepiloot. Met volle vaart steekt ze met haar Hyundai Getz onze Atos voorbij. Met deze zet verklaart ze ons de strijd voor geopend. Onze Atos kwam als eerste aan bij de security. We voelden de overwinning nabij. Ons lichaam had zich gevuld met adrenaline. De bewaker vroeg ons ons pasje. Helemaal zenuwachtig zocht Emilie naar haar pasje. De Getz was ook reeds bij de bewaking aangekomen. We voelden de moed in onze schoenen zakken. Onze overwinning was zo dichtbij geweest en we zouden deze nu moeten afstaan aan Michiel en de Amerikanen. We konden er ons hart niet van over.

26-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Donald en Sofie hebben vandaag een afspraak om 12.00u bij pediater Appel. Vandaag krijgen ze hun punten. De lieve dokteres was bereidwillig in het geven van punten, al had ze moeilijkheden met het berekenen van het gemiddelde.. De wiskunde van Afrikaanse dokters is blijkbaar nog veel slechter dan die van Belgische.

Na veel getwijfel (althans bij Sofie en Lennert) boekten Michiel, Donald, Sofie en Lennert een paraglide session vanaf Signal hill/Lions Head. Met een parachute loop je af een berg en zweef je in de lucht, kijkend naar de wereld onder je!

Al heel de dag vol zenuwen, denkend dat dit wel eens hun laatste dag zou kunnen zijn (volgens Sofie..), kregen ze, 2u voor ze werkelijk zouden paragliden, een bericht dat er te veel wind was. Er zou vandaag niet gevlogen worden en ze moesten een andere datum boeken. Teleurgesteld als ze waren, zochten ze naar een andere activiteit. Sofie, Donald, Lennert en Beks besloten samen met de Amerikanen en Sharona nog eens Lions Head te beklimmen (voor Lennert was dit de eerste keer). De bedoeling is voor zonsondergang op de top van Lion’s Head te staan om vandaar de zon te zien onder gaan. Een autorit naar daar duurt wel even (zo hadden Donald en Sofie geleerd uit hun vorige Lion’s Head hike). Er is meestal behoorlijk wat file richting Lion’s Head. Op tijd vertrekken, is niet de sterkste kant van Zuid- Afrikanen, en jammer genoeg moeten we toegeven dat we hun gewoontes deels hebben overgenomen.. Onderweg wilden Donald en Beks (tegen de zin van Sofie en Lennert, die niet te laat wilden komen voor zonsondergang) nog even langs de Pick n Pay passeren om een snack te kopen voor op Lion’s Head. Uit ervaring weten we dat je hier in Zuid- Afrika niet ‘even snel’ naar de Pick n Pay kan gaan. En het ergste van al is nog dat je daar zelf geen schuld aan treft! Wij gaan echt nooit meer zagen over de lange rijen in onze supermarkten in België. Hier in Zuid- Afrika werken de kassierster tien keer zo traag als de onze (en dat is niet overdreven!). Alles op’t gemakske, TIA (This Is Africa). Aan elke kassa staat ook een man of vrouw die alles in zakjes doet. Deze werken meestal nog trager dan de kassiersters, waardoor zij, als zij zelf klaar zijn met scannen, nog meehelpen met het inladen van de boodschappen, terwijl de klanten gefrustreerd toekijken op de te grote behulpzaamheid naar hun collega’s toe.

Aangekomen aan de voet van Lion’s Head begonnen we de klim. We zetten er de pas in. Het was opmerkelijk minder warm dan de vorige keer. Er stond een wind, en ook was het al later dan vorige keer voor we aan de klim begonnen. Tot onze verbazing waren de Amerikanen nog niet te bespeuren op de top, dit ondanks dat zij een uur vroeger met de auto vertrokken waren.. Pas tien minuten later, zagen we ze bekaf verschijnen. We dronken gezellig een glaasje rosé terwijl we nog net konden genieten van de zonsondergang.

De kou beet en snel daalden we af. We zouden samen met de Amerikanen gaan eten in restaurant ‘Downtown Ramen’, de eerste ‘Ramen Noodle Bar’ van Cape Town. Ying had ons overhaald er mee naartoe te gaan. ‘Ramen’ was ons onbekend en volgens haar moest je dat eens gegeten hebben! Ramen noodles zijn gebaseerd op Chinese noodles en werden zeer populair in Japan rond 1900.

Om het restaurant binnen te kunnen, moesten we eerst doorheen de ‘Lefty’s Dive Bar’, zoals ook al werd aangegeven op hun site. Het was een vrij donkere, maar wel gezellige plek. De tafels en banken waren gemaakt uit hout. Het was er vrij klein en zat goed vol. Er waren 3 soorten Ramen waar we uit konden kiezen. De ober legde ons uit wat in elk gerechtje zat (wat ook al wel bij elk gerecht stond geschreven op een groot bord..). De ene was pikanter als de andere en volgens de ober was de ‘Shoyu Ramen’ de meest gegeerde en niet echt pikant. We weten niet goed wat zij hier onder ‘niet pikant’ verstaan, want onze monden stonden in brand! De presentatie was wel heel mooi! Het werd geserveerd in een grote donkerbruine houten kom met een grote donkerbruine lepel in. Op de tafel stonden stokjes, bestek kregen we niet (enkel bij Michiel legde de ober subtiel een vork neer..). In het gerecht zaten noodles, overgoten met een soyasaus, een paar groentjes, 2 halve lichtgekookte eitjes en een groot stuk ‘pork belly’, wat meer vet dan vlees bevatte. Beks en Donald bestelden ook Japanse thee, saki genaamd. Deze viel bij niemand echt in de smaak..

Die ‘Ramen’ zouden sommigen onder ons zich de nacht en dag nadien nog beklagen..

25-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

It is Wednesday again! This means: BRAAI!

In de morgen gaat Sofie braaf naar de les, Donald is reeds om 6.00u vertrokken richting Devil’s Peak voor een hike. De tocht duurde twee uur en het uitzicht was prachtig!

In de late namiddag splitste onze groep zich op: Donald, Michiel en Emilie gingen kayakken met de Amerikanen, terwijl Sofie, Lennert en Kathleen met nog een heleboel andere mensen van de lodge naar de Stellenbosch Street Soiree gingen.

De kayakkerslub vertrok vanaf Sea Point, om zo langsheen de kustlijn van Kaapstad te varen. Vanaf hier hadden ze uitzicht op de bergen Table Mountain, Lions Head en Signal Hill. De zonsondergang maakte van de lucht een kleurenpracht. Ook de dolfijnen waren niet vies van de mensen in hun bootjes en ze speelden in de golven. Tijdens dit gebeuren speelde de gids een tijd op een soort fluit, van welke de naam ons niet bekend is.

De Wine-gang verzamelde zich aan de gemeenschappelijke zetels van de lodge. Ze waren met een stuk of 15 studenten, maar er was maar 1 student die het blijkbaar niet zo belangrijk vond om wijn te kunnen drinken en zij wilde wel rijden. Omdat de Zuid- Afrikaanse auto’s nog kleiner zijn dan de Belgische, zou het nogal krap worden met zijn 15 in 1 auto.  Ze bestelden nog 2 Uber- taxi’s. De Stellenbosch Street Soiree startte om 18.00u en eindigde om 20.00u. Het concept is dat je een entree betaalt van 70 Rand, en in ruil hiervoor krijg je een toegangsbandje en een glas wijn. In een afgezette straat staan verschillende wijn- en food- standjes. Je kan overal gratis wijn proeven, enkel het eten is betalend, maar aangezien er in de avond weer een braai zou zijn, probeerden ze nog een plekje open te houden. De Soiree duurde maar twee uur, dus wilden ze graag op tijd aankomen. Dit was hen echter niet gegund, aangezien ze de Uber, zoals gewoonlijk.., weer veel te laat hadden besteld en omdat het verkeer hier in Zuid- Afrika nog erger is dan het verkeer op de Brusselse Ring. Uiteindelijk arriveerden ze een half uur te laat. Met hun glas in de hand, holden ze naar het eerste standje. Sofie riep heel uitbundig ‘oh Spier!’ Moeder Anneke had laten weten dat ze ooit eens een lekkere wijn had gedronken van wijnproducent ‘Spier’. De verkoopster zag haar uitbundigheid en nodigde hen heel vriendelijk uit wijn te proeven. Vol enthousiasme vertelde Sofie de verkoopster dat haar ouders van Spier wijn houden en dat ze eens zou langskomen op de ‘wine farm’. De verkoopster gaf een foldertje mee en bood de ‘Spier Creative Block 5’ uit het jaar 2012 aan. Voor een ‘prikje’ was deze fles rode wijn, bestaande uit 5 verschillende soorten druiven, van Sofie en Lennert! Het was een zeer leuke avond, heel gezellig, met zoveel mensen uit de lodge.

Om terug te geraken, reden ze mee met Oscar.

De braai was reeds begonnen. Beks (eigenlijk Renier, maar deze Hollander verkiest zijn achternaam boven zijn voornaam..) en Robbert (uit Oxford) zijn twee studenten die in de kamer naast Sofie en Lennert zijn ingetrokken. Heel leuke mannen! Samen smeten ze hamburgers en worsten en broodjes op de braai. Het ene vlees was al beter dan het andere, maar als je er genoeg braaisaus opdoet, is alles lekker!

Deze braai en de vorige waren veruit de beste braais. Weer veel te laten gingen we slapen..

24-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag niet veel speciale meldingen. Lennert ging heel de voormiddag in het ziekenhuis op zoek naar consulten die zijn Zuid- Afrikaanse beoordelings- en aanwezigheidsformulieren moesten tekenen. De professor van gynaecologie, dr. Steyn, is geen makkelijke mens. Lennert had elke week zijn formulieren laten handtekenen door de ‘registers’, maar dit was blijkbaar niet goed genoeg voor prof. dr. Steyn. In een mail had hij gestuurd dat hij geen punten kon geven als de formulieren niet door een consulent waren getekend.. Deze lakse Zuid- Afrikanen kunnen dus ook moeilijk doen..

Ter afwisseling (een hele maand pediatrie is best lang..) gingen Donald en Sofie de ‘ward round’ op dermatologie volgen (ze hadden gepland dit met de Amerikanen te doen, die een hele maand op dermatologie staan, maar toen ze om 7.50u moesten vertrekken, pasten de Amerikanen, die nog in bed lagen, beleefd).

Donald en Sofie waren zeer enthousiast, en zo was ook de consulent van dienst. Hij was blij hen te verwelkomen en gaf heel veel uitleg. Elke patiënt was boeiend. Een bulleus pemphigoid, een Burkitt lymfoom gepaard met gezwollen handen, een pyoderma gangrenosum, een disseminated lupus erythematosus en nog veel meer (nu ja, niet zo veel meer, want er lagen maar 8 patiënten ofzo).

Sinds gisteren hadden we de smaak van de gymlessen te pakken en gingen naar de pilates les van Nadia. Zij was echter ziek en dus ging deze niet door. Omdat de opzichter van de fitness dit zielig vond voor ons, besloot hij zelf een les te geven. Dit was echter geen pilates, maar een body functioning lesson (het leek eigenlijk vrij hard op bootcamp van gisteren). Ondanks dat de les nog geen half uur had geduurd, waren we kapot. Donald ging weer naar de lodge want hij voelde zijn armen en benen niet meer. Sofie en Lennert daarentegen, werden overhaald door  Bruce, de lesgever van de body toning, nog mee zijn les te volgen. Die spieren gaan een paar dagen pijn doen..

Gevarieerd als ze zijn, aten Sofie en Lennert weer kip guacamole..

23-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag is het maandag. Het weekend was weer leuk geweest. We gaan de laatste werkweek in op onze stageplaats. Volgende week veranderen we van plek. Sofie en Donald gaan naar gynaecologie en obstetrie, terwijl Lennert switcht naar chirurgie.

De temperatuur vandaag valt wel mee en Sofie en Lennert besluiten te gaan tennissen (ze zijn nog maar 1x gaan tennissen in Zuid- Afrika, en dit terwijl ze twee velden ter vrijer beschikking hebben..). Het bleef echter beperk tot een ‘poging’ tot tennis, want eens helemaal in outfit aangekomen op het veld, merkte Sofie dat haar rechter pols enorm veel pijn deed. Ze kon geen kracht zetten, waardoor haar forehand op niets trok (normaal is deze zeer goed..). Omdat ze zich helemaal uitgebreid hadden ingesmeerd met zonnecrème ter voorbereiding van hun tennismatch, meenden Lennert en Sofie dat ze ipv te tennissen dan wel buiten konden zwemmen.Dit sportief gebeuren bleef echter ook beperkt tot een poging, want wanneer ze eindelijk in het zwembad durfden springen (ja het zijn twee koukleumen), kwam Veena langs. Het gesprekje liep wat uit en van zwemmen kwam niets meer. Het was wel heel gezellig geweest.

Terwijl Sofie en Lennert dus allerlei pogingen ondernamen sportief te wezen, zat Donald heel de tijd foto’s te selecteren, aan te passen, te bewerken (ja er kruipt toch behoorlijk wat tijd in het maken van een blog: tekstjes, foto’s..). Lennert genoot in de middag van zijn boboti die hij nog te goed had! Echt waar, we raden jullie aan het recept op te zoeken en aan de slag te gaan, je zal zien dat het verrukkelijk is!

Na wat getwijfel, waagden Sofie en Lennert zich aan het aanspreken van hun lievelingspoetsvrouw om hun was te doen. We zijn nu al bijna 3 weken verder en hun kleren geraken op. De angst dat er iets zou gebeuren met hun kleren, was toch wel vrij groot. De grote 2 vragen die in hun hoofd spookten, waren: zal de witte was proper worden en zal de witte was wit blijven? Na bang afwachten, bleek het wit niet helemaal proper, maar wel niet gekleurd. Onze lieve poetshulp zei dat ze de volgende ochtend Sofies kleed nog eens zou wassen, na een middel tegen vlekken er op aan te brengen. There is still hope..

Het was al geleden sinds vorige maandag dat Sofie, Lennert en Donald nog een voet in de gym hadden gezet. Daarom, en ook omwille van de uitspraak: derde keer, goeie keer, waagden Lennert en Sofie zich aan een derde poging tot sport. Donald ging ook mee. Ze boden zich aan voor de les ‘bootcamp’. Deze had vrij veel weg van de les ‘body conditioning’, die Lennert en Sofie ooit eens hadden geprobeerd. Deze keer deed Lennert de les wél helemaal uit! Zelfs Nadia, de lesgeefster, wenste hem proficiat: ‘You improved yourself no? The pervious time, you couldn’t make it until the end he?’ (ondanks dat het principe van de les hetzelfde was, deden we de oefeningen deze les wel maar 2,5 keer ipv 3,5. Dit zou kunnen verklaren waarom Lennert het tot het einde uithield..). Donald had toch ook moeite met de intensiteit van de les. Helemaal in het zweet, waren we alle drie voldaan (we plannen om volgende week terug te gaan, mooie woorden, volgen er ook daden..?).

Voor het avondeten, maakten Lennert en Sofie ‘Kip guacamole’. Maar niet zomaar een kip guacamole, maar volgens een verfijnde keuken. Het bord sierden ze met krokant gebakken oranje paprika overgoten met balsamico, fetakaas gekruid met peper en zout, olijfjes gevuld met Parmasaanse ham, en mais uit blik. Topgerechje! Als dessert aten ze melktaart. Dit is een typisch dessert. Het lijkt wat op rijsttaart (en eigenlijk proeft het daar ook wat naar).

‘s Avonds dronken Lennert, Sofie en Donald een warme chocomelk in de chillruimte, toen plots een hele groep Zuid- Afrikaanse naakte studenten hun ‘bomma- moment’ kwamen verstoren. Blijkbaar houden de Zuid- Afrikaanse studenten hier ook het dopen van de nieuwe studenten..

22-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

21-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Gisterenavond nog zitten discussiëren om hoe laat we vanochtend zouden vertrekken. Iemand uit de lodge, Jona, had gezegd dat de rit naar de watervallen 1,5u duurt (deze bevinden zich in Porterville). De klim zelf en het weer afdalen zouden samen 8uur duren, enkele zwempauzes meegerekend. Aldus raadde hij ons aan om rond 5.30u te vertrekken. Wij meenden echter dat wij de hike wel sneller zouden kunnen (wij meenden vooral dat we liever wat langer sliepen) en besloten om rond 7.30u te vertrekken, wat uiteindelijk 8.00u werd, want toen Sofie om 7.45u op de kamer van Donald ging kloppen om te zeggen dat we nu echt wel moesten vertrekken, lag deze nog in bed.

We waren met zijn tienen: 6 Belgen (de UA- gang), de 3 Amerikanen, en 1 Nederlandse (Sharona). Op onze autorit stopten we snel nog langs de spar om een picknick te kopen voor onze hike (snel is relatief, want eigenlijk duurde de stop lang.. PS: dit kwam eigenlijk vooral door Michiel, die blijkbaar al heel de reis sukkelt met ‘toiletsymptomen’ van gastro- enteritis..). Dit samen met het feit dat we eerst de weg naar de watervallen zelf niet goed vonden, maakten dat we pas om 10.30u echt begonnen aan de waterfall hike. Er zijn 22 watervallen die je passeert wanneer je naar boven wandelt. Aan de voet van de berg is er een camping. Deze is enorm gezellig, je zit volledig in de natuur.

Om de klim te mogen starten, moesten we elk zo’n 50 Rand (+/-3euro) betalen. Als bewijs van onze tocht, besloten we bij elke waterval een foto te nemen en met onze vingers duidelijk te maken aan de hoeveelste waterval we zaten. Dit raakten we echter snel beu ( lees: we hebben geen foto bij elke waterval, niet tegenstaande dat we wel helemaal naar de top zijn geweest!).

Het was zalig wandelen. Doordat de watervallen waren omgeven door bomen, konden we genieten van de aanwezige schaduw. In een groep van tien man, zijn er altijd trage en snelle stappers. Sommigen vinden het niet erg te wachten op de groep, anderen worden hier wat bitsig van (lees: Lennert). Op een gegeven moment liep Lennert vooraan, en het viel ons op dat het tempo was opgedreven. Tot op een bepaald moment kon iedereen nog volgen, maar uiteindelijk raakte de rest afgesplitst van Lennert en Donald. Sofie ambetant omdat Lennert met haar water was gaan lopen (wel even melden dat Lennert zo lief was al de spullen van Sofie in zijn rugzak te dragen, zodat zij ongeladen de hike kon ondernemen).

Om tot de top van de berg te geraken, moet je door planten stappen. Deze zijn echter niet allemaal zijdezacht.. en iedereen was verminkt op het einde van de dag. Lennert had een kap (kapje eigenlijk) in zijn neus, Donald een snee (sneetje eigenlijk) ter hoogte van zijn ooglid, Sofie een blauwe rechter knie en zowat iedereen zijn benen stonden vol schrammen.

Pas bijna helemaal op de top, ontmoette de rest van de groep Lennert en Donald. Ze waren aan het wachten in het enige schaduwplekje dat ze konden vinden op de berg (het laatste stuk van de klim was in de zon..). Hier aten we onze picknick. Het uitzicht vanop de top viel wat tegen en helemaal oververhit wandelden we dan maar terug naar beneden om ons ergens aan een waterval te placeren. We zwommen. Het water was koud, maar omdat we koud water wel gewoon zijn na onze zwemondernemingen in de Atlantische Oceaan, lieten we ons niet doen. Naar ons gevoel was dit water toch nog net iets warmer dan dat van de zee.

Rond 17u waren we terug beneden bij onze auto. Als we goed kunnen tellen, heeft deze hike ons dus 6,5u gekost. Het was zeker de moeite waard! We besloten om met zijn allen naar de lodge terug te rijden om gezamenlijk Bobotie te maken. Eerst stopten we nog langs de ‘Chekkers’ om wat meer vlees en andere ingrediënten te gaan halen. Pas rond 20.00u waren we uiteindelijk thuis, en omdat bobotie ook nog 45minuten in de oven moet staan, en iedereen zich ook nog graag wilde douchen, aten we pas om 22.30u! Het smaakte wel! Enkel Lennert voelde zich niet zo goed, maar hij kan morgen van de overschot genieten.

21-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag doen we de ‘Franschhoek Wine Tram hop-on hop- off tour’! Het concept is om de Franschhoek Vallei met zijn pittoresque wijngaarden te ontdekken. Zittend in een open tram (uiteindelijk hebben we meer op een soort open-tour-bus gezeten dan op een echte tram) passeer je langs verschillende wijngaarden. Er zijn verschillende tramlijnen en wij kozen om de Red Line te doen (kiezen is veel gezegd, enkel op deze lijn waren nog niet alle plaatsen gereserveerd, 1 plaats kost 200 Rand). De start was om stipt 11.30u en elke inzittende had recht op 5 stops met elks een duur van 1uur. Nadien werd je weer opgehaald door het busje om je weg verder te zetten naar de volgende wijngaard. In twee wijngaarden was de wijnproeverij gratis, in al de rest kon je meestal met wat reductie genieten van hun wijnen. Wij kozen te stoppen in de volgende wijngaarden: Dieu Donne, Leapards Leap, Maison, Eikehof en Grande Provence. 

In Dieu Donne gaven ze ons twee gratis wijnproevertjes. Zowel de witte als de rode wijn vielen niet echt in de smaak. Ook zouden we op het einde van onze Wine Tram Tour zeker nuchter zijn als de porties zo schraal zouden blijven en zouden we voor niets een discussie hebben gevoerd over de keuze met de auto te gaan of een Uber te bestellen (we zijn uiteindelijk met de auto gegaan, Michiel had zich opgeofferd). Het was er wel heel gezellig, ondanks dat de miezerregen ons niet met rust liet.In Leapards Leap, hoewel de minst gezellige van allemaal (volgens Sofie leek het iets weg te hebben van de IKEA, wel zonder de goei ballekes) aten we een hapje. Verschillende pasta's, slaatjes, en vlees kon je naar keuze opscheppen. Achteraf werd het gewogen en betaalde je naargelang het gewicht van je zelf samengestelde maaltijd. We moeten wel toegeven dat het lekker was. Aangekomen in wijngaard Maison was het zonnetje al volop aan het schijnen en zetten we ons in de zeteltjes. Ook hier was het heel mooi en was het uurtje veel te kort. Eikehof bood ons een welkomstdrankje aan, een zoete rosé. Tegen een kleine prijs kon je nog andere wijnen proeven.

Om tot bij onze laatste wijngaard te geraken, moesten we eindelijk echt af onze bus stappen en overstappen op het trammetje. We genoten van de mooie uitzichten. Deze wijngaard was veruit de mooiste. De bediening was iets te traag voor de korte duur dat we hier maar konden blijven, waardoor toen we moesten vertrekken de wijnproeverij nog maar in de helft was. Snel brachten ze ons de laatste twee wijnproevertjes. Het is jammer dat de stops altijd zo kort zijn. Voor de rest vonden we het een leuk concept.

We aten nog een hapje (pizza en burgers) in een restaurantje te Franschhoek. Uitgeput, maar voldaan van deze fijne dag, reden we terug naar Belville. Sofieke koos jammerlijk genoeg om met de Amerikanen mee te rijden. Donald, Michiel, Emilie, Kathleen en Lennert zaten echter een feest te bouwen in de Atos Prime! Schijf na schijf meezingers en klassiekers vlogen uit de Bose en uit de keelgaten van de inzittende feestneuzen. Sofie kon het zelfs horen wanneer we op een gegeven moment de armzalige Hyundai Getz van de tegenpartij voorbij schuurden. Met al dat zingen hadden we zelfs een verkeerde afslag genomen waardoor we midden in de Gated community van Belville binnenreden op zoek naar onze villa voor de nacht. Na wat sightseeing besloten we tot overnachten in onze eigen studentenlodge, waar we aan de poort werden tegengehouden door de security, die voor deze ene keer niet in een diepe slaap verzonken was. De muziek was natuurlijk gedempt want wat de agent niet mocht weten was dat er een mes (van het laatste restaurant) op de hoedenplank lag. Hij verzocht ons een badge te tonen, en toen dit niet genoeg was en we onze naam moesten noteren, werd besloten tot het spelen van een gepaste plaat: “Die Antwoord – Enter THE Ninja”. Voor de lezers die hiermee niet bekend zijn, de eerste zin is: “ ...”. Dit vond de agent heel amusant en opende de slagboom alvast. Hij was echter nog een informatieve uitleg aan het geven: “I know this isn't fun, but it is for your own safety and …”. Dit was het moment waarop Michiel de gaspedaal induwde en met gierende banden doorreed. Jammer dat we het hierdoor het einde van zijn inspirerende preek niet hebben kunnen meemaken.

20-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag was een rustige dag. In de namiddag deden Lennert en Sofie nog wat wetenschappelijk werk, terwijl Donald met de Amerikanen naar de Escape Room trok. Dit is een kamer waar je in zit en via een aantal opdrachtjes moet je er zien uit te geraken. Je krijgt hier 1uur de tijd voor. Eenmaal terug thuis, stoefte Ying dat ze slechts een half uur had nodig gehad om zich te bevrijden. Het was pas 3 dagen later dat de goedgelovige Sofie de waarheid te weten kwam. Donald, Ying & co waren door een kapitale blunder op het einde de escape Room net niet uitgeraakt. Niet te vertrouwen die Amerikaanse Chinezen! Lennert en Sofie genoten van de avond en maakten zelf pizza en dronken er een heerlijk glaasje rosé bij.

19-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag hebben de studenten van het 6jaar examen. Wij moeten hier gelukkig niet aan deelnemen. Voor de Zuid- Afrikaanse studenten is dit waarschijnlijk het meest spectaculaire van de dag, voor ons daarentegen was de komst van Surita voor Lennert het hoogtepunt!

Na over en weer gemail, en uitstel van betaling van de lodge en de fees, zagen we plots Surita, vergezeld van Samantha, verschijnen in onze lodge. ‘I need to speak you urgently, Lennart’. Lennert moest meekomen naar de chill-ruimte. Allereerst jaagde Surita de studenten weg die daar nog zaten: “This is very personal, so please go”. Surita haalde meteen het grote geschut boven en dreigde met ontslag uit de Lodge. “Lennart, I have trown people out of the lodge before, so you won't be the first.” Na deze wijze woorden zag Lennert het licht en haalde zijn MasterCard Gold Premium Nigga-proof uit z’n zak. Sofie wachtte gestresseerd tot het formele gesprek met Lennert en Surita afgelopen was maar zag Lennert met een grote glimlach op het gezicht buitenkomen.

 Vandaag ondernemen we een tweede poging om de Historical Tour te doen. Ditmaal vertrokken we meer dan een half uur vroeger dan gisteren, om tijd te hebben om een parkeerplaats te vinden. Echter was dat nog steeds niet te ruim gerekend. De stad stond vol en overal waar je kon parkeren, was dat voor ofwel max 60min, ofwel max 120min. Ergens in de straten met mooi gekleurde huizen, zagen we een plekje dat vrij was (die ene witte kegel niet meegerekend). We reden er in, nadat we de kegel wat hadden verplaatst, iets wat meteen door de andere buurtbewoners werd opgemerkt, en zelfs een man met een matrak kwam naar ons toe. Er zou zo meteen een camion aankomen die daar moest staan. Aldus konden we daar niet blijven. Aangekeken door boze blikken reden we weg en vonden we een plaats voor een minisupermarktje. Deze keer waren we op tijd voor de tour!

Onze gids was een jonge man die met veel enthousiasme vertelde over de apartheid. Vroeger was in Zuid- Afrika praktisch alles gescheiden tussen blank en zwart (tot in 1994!!). Ze hadden hun eigen wijken, en ook de kerken kozen zelf wie ze binnenlieten (vb. White Christians only). Ook waren er aparte banken met opschrift: ‘non-white people only’ ; of ‘white people only’. Een replica van deze banken staat momenteel voor het vroegere gerechtsgebouw. In dit gebouw werd onder andere geoordeeld over iemands huidskleur. Iedereen hoorde tot een bepaalde categorie van huidskleur en als het moeilijk was om uit te maken tot welke groep je behoorde, moest je naar de rechter. Via een aantal testen, oa door een potlood in het haar te steken en te zien of dit er dan uitval (pure wetenschap…) kon men uitmaken tot welke huidcategorie je behoorde. Ondanks dat deze praktijken niet meer worden uitgevoerd, voelen vele gekleurden zich nog steeds niet helemaal aanvaard in de maatschappij. Het valt ons ook op dat bijna alle dokters blank zijn en dat alle straat- en strandverkopers zwart zijn.

Na de tour reden we naar het City Shopping Center in Cape Town. Dit is echt een enorm winkelcentrum. Geboeid keken Lennert en Donald naar de nieuwste Apple elektronica, terwijl Sofie haar weg vond naar de parfumerie. Uiteindelijk hebben we geen shorten voor Lennert gevonden (wat 1 van de redenen was dat we er naartoe zijn geweest). We kwamen wel de Amerikanen uit onze lodge tegen. Zij waren opzoek naar een zonnebril voor Arrol (ik weet niet wat hij met zijn zonnebrillen doet, maar hij heeft al drie andere zonnebrillen kapot gemaakt).

Tot slot gingen we nog naar de pick n pay, waar Sofie en Lennert een hele voorraad muesli insloegen. Ook kochten we z'n allen ingrediënten om zelf bobotie te maken! Het karretje van de winkel, had een kinderstoeltje, en omdat de nostalgie opstak, kroop Sofie er in en raceten we door het winkelcentrum naar onze auto. 

Bijlagen:
DSC08628.JPG (2.3 MB)   
DSC08628.JPG (2.3 MB)   

Vandaag leek het ontbijt nogal op een zondagsontbijt in België. Aangezien we gisterenavond niet meer in de Pick n Pay waren geraakt, hadden we geen muesli meer. In de ‘7 Eleven’ kochten we geglazuurde rozijnenkoekjes die we deze ochtend verder afbakten in de oven. Ondanks dat de hoeveelheid aan rozijnen niet om over naar huis te schrijven was, smaakte het.

Sofie had een vrij saaie ochtend in de kliniek. Er waren te weinig patiëntjes om elke student (we stonden er met 20 studenten ofzo?) een patiënt te geven om te onderzoeken. Samen met Veena, een meisje uit de UK, besloot ze dan maar een aantal kindjes naar believen te onderzoeken (ja ik denk dat elk kind hier per dag wel 20x wordt onderzocht door 20 verschillende onderzoekers). Op de kamer waar baby’tjes met aangeboren hartproblemen liggen, kon Sofie heel duidelijk verschillende hartgeruisen detecteren. Het was leuk dit eens te kunnen horen.

In de namiddag wilden we de ‘Historical Tour’ te Cape Town gaan doen. We hadden van de anderen gehoord dat deze beter was dan de ‘Bo Kaap Tour’. Er zou worden verteld over de geschiedenis van de apartheid. Maar helaas, Kaapstad is drukbezocht, en we konden maar geen parkeerplaats vinden. Het was ondertussen al 14.15u en de Tour was al 15 minuten bezig..

Geen andere optie dan meteen door te rijden naar Clifton Beach! Dit strand bestaat eigenlijk uit 4 aparte stranden, van elkaar gescheiden door grote granieten rotsblokken. Langs een kronkelende trap, verlopend langs enkele mooie villa’s, daalden we af naar de beach. Het zand is wit en de zee is blauw, echt zoals het hoort! Ondanks dat we een frisse duik zeker hadden verdiend, hadden we toch graag gehad dat het water warmer was..

We huurden een parasol voor slechts 40 Rand. Ook werd regelmatig langsgekomen met ijs en frisdrank. Donald en Lennert kochten de caramel magnum (van een of ander lokaal merk) en Sofie ging voor de magnum chocolate almond. In de verte zagen we enkele rotsen. Lennert en Donald hadden het geniale plan er naartoe te zwemmen. Sofie had het nog genialere plan te blijven liggen op haar handdoek (om op de spullen te passen.., wat ze zich nadien wel beklaagde, want de jongens bleven lang weg en na een tijd geraak je het ‘looking at people and observing what they do’ wel beu..). De rots hadden de jongens echter nooit bereikt.. De zwembroek van Donald echter had zijn einde wel bereikt: zijn achterste was langs enkele gaten te bewonderen.

Johannes from Johannesburg, een man die Lennert op het strand aansprak en meldde dat hij uit de City of Fashion kwam (Milano), meende dat Lennert model moest worden (deze man had buiten het feit dat hij in Milaan woonde en afkomstig was van Johannesburg, niets met de mode industrie te maken btw). Hij vertelde dat hij net een huis had gekocht bovenop de berg aan Clifton Beach. Na een hele babbel nodigden Lennert en Donald Johannes from Johannesburg uit voor onze wekelijkse braai in de student lodge (wat Sofie bitsig maakte, want ze vertrouwde de man niet, bovendien vroeg hij aan ons zijn eten te kopen omdat hij zelf niet meer in de winkel geraakte..). Uiteindelijk kwam hij niet, omdat we zijn sms’en negeerden..

De derde braai was een topbraai! Niet wat het eten betreft (Lennert wilde perse lam kopen, maar uiteindelijk bleek het vooral lamsvet te zijn in een veel te pikante marinade..). Wijn vloeide, gesprekken waren amusant, iedereen had plezier. Als dessert aten we caramel ijs dat we in de pick n pay hadden gekocht (echt topijs eigenlijk!). Lokale studenten vergezelden onze braai. We ontmoetten een meisje dat IsiXhosa sprak. Het is een taal met veel clicks in en is grappig om te horen. Er zijn ruim acht miljoen mensen die de taal nog spreken, waarmee het na Zoeloe de tweede taal van het land is in aantal sprekers (het is bovendien ook de moedertaal van Nelson Mandela!). Ze leerde ons enkele woorden:

-Molo (hallo)

-Unjani (hoe gaat het?)

-Ndiphilile (alles gaat goed)

Ondanks Ying, onze Amerikaanse Chinese vriendin, klein is (echt nog een kop kleiner dan Sofie), beweerde ze Errol te kunnen dragen op haar rug. Sofie die niet wilde onderdoen, bewees dat ze dit ook kon, waarna Michiel op het geniale plan kwam een race te doen. Sofie zou Michiel dragen en Ying Errol en zo om ter eerste 20meter afleggen. Het Amerikaanse team won.. Wanneer Sofie echter op de rug van Michiel zat en Ying op die van Errol was het Belgische overwinning!     

17-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Het opstaan was niet gemakkelijk. Ondanks dat we meestal vrij vroeg gaan slapen, geraken we maar niet uitgerust. Het is vaak heel warm ’s nachts en aangezien we hier met nog andere mensen slapen, is er natuurlijk wel eens wat lawaai. Gelukkig gaan de meeste studenten in de chill ruimte zitten ’s avonds, zodat de studenten die fris op hun stage willen staan, dat ook kunnen.

We staan er van versteld hoe artsen hier bloed prikken. In België zijn het ook meestal de verpleegsters die dat doen, hier is het de taak van de arts. Met een naald proberen ze een ader te vinden. Ze zijn niet vies van meerdere pogingen te ondernemen. Ze voelen en kijken niet echt, het is meer trial and error. Vandaag een arts gezien die na eerst een aantal keer in de linker arm en linker hand, een aantal keer in de rechter arm een ader probeerde te vinden.  Uiteindelijk had ze prijs in de rechter hand. Arm kindje.

Na wat wetenschappelijk werk in de namiddag, vertrokken we naar Sea Point om de zonsondergang te gaan bewonderen. Er waren geen wolken aan de hemel. We zagen heel mooi te zon in de zee zakken. De kleurenpracht in de lucht was ongelooflijk. De wind was ook van de partij, maar deze keer was het een warme wind. We zochten nog een Pick n Pay om eten te kopen, maar deze was jammer genoeg net dicht. In de ‘7 Eleven’ konden we nog terecht. Lekker eten hebben ze daar..

We reden wat verder naar ‘the Crypt jazz restaurant’. Onderweg zagen we een zwarte jas over een klein paaltje hangen. Deze werd gespot door ons alle drie. Hij zag er eigenlijk best oké uit. ‘Ik wil die jas’ zei Donald vol enthousiasme. Zonder twijfelen stapte Lennert uit, greep de jas en nog geen second later kwam een boze zwarte in uniform op hem af. Afrikoans geschreeuw weergalmde te Sea Point. Blijkbaar had deze man het te warm gehad en zijn jas even gestockeerd over een paaltje.. Onze dokters in spe zullen zelf een jas moeten kopen. 

In het Crypt jazz restaurant waren jammer genoeg alle tafeltjes vol en mochten we niet meer binnen. We  konden nog wel even van de muziek genieten terwijl we de galerij met info en prenten over de apartheidsgeschiedenis bekeken.We willen hier zeker eens voor reserveren. Het zag er heel gezellig en sfeervol uit.

16-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Het weekend zit er weer op. We zijn opgeladen (of net niet) voor de nieuwe stageweek! Lennert staat nu in de obstetric clinic department, Donald en Sofie zijn geswitcht van dienst. Na de dagelijkse les pediatrie moest Sofie, met een beetje tegenzin, aldus naar de G10 ipv de G7. Op G10 liggen de kindjes met gastro- intestinal diseases (waar ze naar uit kijkt), maar ook de kinderen met infectious diseases (waar ze niet naar uitkijkt). Ondanks dat in heel het ziekenhuis patiënten rondlopen met TB (tuberculosis), zie je op deze afdeling bijna enkel TB patiënten. Het is een infectieuze ziekte, veroorzaakt door Mycobacterium tuberculosum. De ziekte wordt vooral overgedragen via besmette druppeltjes die in de lucht zweven als de patiënt vb. hoest. De ziekte verloopt in een aantal stadia en gelukkig is enkel de open TBC besmettelijk. De therapieduur bedraagt 6 maanden of meer en je moet meerdere medicamenten innemen, dewelke nog eens een aantal neveneffecten geven. Om te concluderen: je wil liever geen TB opdoen. Als voorzorg draag je aldus best een neusmondmasker voor je de kamer van de patiënt binnengaat. Toch vreemd om te zien hoe laks de dokters met deze maatregel omspringen. Gelukkig voorziet de universiteit mondmaskers die je kan verkrijgen op de dienst ‘health’ (ja je moet ze zelf elders gaan halen als je het nodig vindt jezelf te beschermen..). Op de dienst zelf zijn ook wel maskertjes, maar een Afrikaanse student raadde aan beter de andere maskers te gebruiken, die passen beter aan.

Vandaag kunnen we onze tweede auto gaan halen. Net als vorige keer offerden Donald en Michiel zich op. Ditmaal kwamen ze wel meteen met de auto thuis, en rarara, het was weer een blauwe hyundai atos (waar we eigenlijk best tevreden mee zijn, de hyundai is een degelijke auto naar Zuid- Afrikaanse standaarden).

Na een heel weekend niet in de gym vertoefd te hebben, besloten Lennert, Sofie en Donald de les ‘body toning’ van Bruce te volgen. Dit beviel Lennert meer dan de les van Nadia (er was geen enkele oefening die met conditie te maken had..). We trainden de buikspieren, evenals onze houdingsbalans. Het avondeten eindigden we weer met heerlijk zelfgemaakte pudding à la Lennert.

15-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag gaan we op uitstap: Lennert, Sofie, Michiel en Donald. Normaal wilden we Chapmans peak gisterenavond nog doen, maar aangezien de planning nogal hard was uitgelopen, was dit niet meer haalbaar. Hierover hebben we niet getreurd, want zo was onze zondag ook weer volgeboekt. Chapmans peak is een berg en de meest bekende attractie is de ‘Chapmans peak drive’. Je neemt gewoon de auto, rijd de bergpas op en geniet van de mooie uitzichten. We konden niet geloven hoe mooi het er was! De route is voorzien van enkele autostopplaatsen, waar je kan parkeren en het uitzicht bewonderen. 

Na deze geweldige rit, reden we richting Camps Bay, welke een residentiële wijk is in Kaapstad. Er zijn parelwitte stranden en wat ons het meest opviel was de rijkdom. Chique huizen staan er naast elkaar, restaurantjes en barretjes bedekken de kustlaan. We aten zelf samengestelde pick n pay chickenburgers met frietjes op het strand. Ondanks de frisse wind, konden we niet anders dan genieten.

14-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

13-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag is het zaterdag en we gaan op uitstap! De Amerikanen (Errol, Ying en Matt) vergezellen ons. We hebben een strakke planning, aldus vertrekken we (Donald, Lennert, Sofie en Michiel) om 8.00u. Onze eerste stop: Simon’ s Town. Het is een dorp gelegen ten zuidoosten van Kaapstad aan de Valsbaai (de oostkant van Kaap de Goede Hoop). Het is een klein gezellig havenstadje met als enige bezienswaardigheden Jubilee square en enkele mooie Victoriaanse huizen. Op dat Jubilee square zijn nog enkele overblijfselen van de Tweede Wereldoorlog te vinden zoals het ‘Just Nuisance’. Dit is het standbeeld van een grote Deense dog die tijdens WO II de Royal Navy zeemannen gezelschap hield.

 Boulders beach ligt niet ver van Simon’s Town. Het is bekend voor zijn zwartvoetpinguïns en dat is ook de reden waarom wij er naartoe gaan. Donald al helemaal enthousiast omdat hij met pinguïns zou gaan zwemmen. Achteraf bleek dat dit niet zo eenvoudig zou zijn. Er waren nogal strenge regels opgesteld op Boulders beach. Zo waren we bij aankomst blijkbaar in een broeigebied van de pinguïns gegaan en werden we er weggejaagd. Als we pinguïns wilden zien, moesten we een andere route volgen en elk 65 rand betalen. Dit gaf recht op het bezichtigen van pinguïns en op toegang tot het strand. Het waren vrij kleine pinguïns, maar wel schattig. Nog 1 van de regels was: no selfiesticks. Er waren zelfs verbodsborden gemaakt met een tekeningetje bij. Lennert, die zich normaal altijd zo goed aan alle regels houdt, lapte deze regel aan zijn laars.  We zagen pinguïns zitten, liggen, broeden en zwemmen. De omgeving was er prachtig. Er was wel veel wind, waardoor het niet altijd even warm was. Na het bezichtigen van de pinguïns gingen we naar de beach zelf. Een regenbui stak net op. Gelukkig hadden we onze KWay bij (de Belgen althans, de Amerikanen waren iets minder voorbereid). Gelukkig verdween de regen bijna even snel als ze gekomen was en namen Donald, Errol en Ying een frisse (het water is heel koud!) duik. Lennert en Michiel konden de grote rotsen niet weerstaan en klommen er op. Sofie en Matt zaten relaxed in de schaduw, alhoewel Sofies vrees voor een val van Lennert af de rots maakte dat ze toch niet volledig ontspannen kon zijn. Op het strand zelf waren ook een aantal pinguïns. Deze stonden op de rotsen (die ze eigenlijk volledig hadden ‘ondergescheten’, wat we pas merkten toen we er op klommen voor het nemen van enkele foto’s en onze handen en broeken vol hingen).

 Ondertussen was de tijd voorbijgevlogen en kregen we honger. Op aanraden van iemand uit de lodge gingen we eten in Black Marlin, een visrestaurant. Het uitzicht was adembenemend! We gingen voor het driegangenmenu. Zo aten we calamares, mosselen, catch of the day, gamba’s…

Echt waar, het was superlekker! Jammer dat alles met rijst werd geserveerd, aangezien dat er duidelijk op de menukaart stond: rice or chips. Misschien omdat wij twee Amerikaanse Chinezen bij hadden dat ze er vanuit gingen dat wij allemaal van rijst houden?

Sofieke was hier niet mee gediend, en nadat ieder zijn hoofdgerecht al op was, werden later bij haar de gewenste frietjes opgediend.

Het dessert was een typisch Afrikaans dessert geserveerd met vanille ijs: ‘malva pudding’, wat niet echt lijkt op pudding zoals wij die kennen, maar eerder op een sponsachtig cakeje. Het was overgoten met een caramelsaus en viel bij iedereen in de smaak!

 Het is al voorbij 15u als we naar Kaap de Goede hoop rijden. Er moet per passagier in de auto 125 rand worden betaald om de berg op te mogen, maar we kunnen jullie vertellen dat dit het geld waard is! De bergpas oprijdend werden we verblind door het mooie uitzicht (zoals zo vaak hier in Zuid- Afrika!). We parkeerden onze auto en waren helemaal klaar for hiking! Er waren twee routes: 1 die leidt naar Cape Point en 1 die leidt naar Cape of Good Hope. We besloten eerst Cape Point te doen. Donald echter was nergens meer te bespeuren, aldus dachten we dat hij zelf al begonnen was aan de klim. Dit bleek achteraf ook zo te zijn, maar hij was al begonnen, omdat hij dacht dat wij al begonnen waren. We ontmoetten hem aan de top. Foto’s zeggen meer dan duizend woorden, so enjoy the pics!

 Het was al 18u toen we aan de start van de weg richting Kaap de Goede Hoop stonden. Heen en terug zou dit ons 1,5uur kosten stond er op een bord geschreven. Het park sluit om 19.42u (zonsondergang) en bij een te late terugkeer moet een boete worden betaald (gelukkig dat wij allemaal professionele hikers zijn!).

 Wat we nu gaan vertellen, heeft Sofie weer een jaar van haar leven gekost. Net als we de weg naar Kaap de Goede Hoop wilden starten, merkten we op de parking 2 baboons (bavianen) op. En zij hadden ons ook opgemerkt. Op onze weg naar Cape Point hadden we al verschillende waarschuwingsborden gezien met opschrift: ‘Baboons are dangerous and attracted to food’.

Een opzichter van het park hield zich bezig met het wegjagen van de apen. Op een gegeven moment rende een baboon af op Errol die een fles water bij zich droeg. Het was heel eng om te zien. Gelukkig kwam Errol er goed vanaf, echter richtte de aap zijn oog nu op de rugzak van Ying. Met een snelle beweging greep hij deze vast, terwijl Ying rende voor haar leven. Sofie stond er bij en keek er naar, verstijfd van de angst, terwijl Lennert  er voor zorgde dat hij alles zeker op camera had! Ook Ying kon uiteindelijk haar rugzak redden en nu was Matt aan de beurt. Het was tegelijkertijd grappig als eng om te zien hoe de aap achter hem aan rende. Als je wordt aangevallen door een baviaan is het blijkbaar beter niet weg te lopen, maar te laten zien wie er de baas is. Je moet met je handen in de lucht bewegingen maken om hem weg te jagen en je stem verheffen.

Na deze bijna doodservaring, vertrokken we dan eindelijk naar Kaap de Goede Hoop (see pictures).

 In de terugrit naar huis waren we allemaal uitgeput. Het was een fantastische dag geweest!

13-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag begon de les pediatrie om 7.30u. Donald en Sofie vergezelden aldus Lennert, die elke dag om 7.30u begint, op zijn weg naar het ziekenhuis. Om eerlijk te zijn, eigenlijk valt er over deze dag niet veel speciaal te vertellen. Lennert bleef die dag tot 15u in het ziekenhuis, terwijl Donald en Sofie zich buiten hadden geïnstalleerd met pc, water en versnaperingen. Het is wel relevant te melden dat in die tijd dat we buiten zaten, Cornelia zo’n 100tal keer op en neer passeerde. Van die 100 keer had ze in de helft van haar passages iets te vragen of te vertellen. Haar over en weer geloop maakte ons, op zijn zachtst uitgedrukt, zenuwachtig. Niet alleen zij, maar ook wij waren dan ook zeer gelukkig toen het haar uiteindelijk gelukt was haar trip doorheen The Garden Route te boeken.

Het hoogtepunt van de dag was, de dame blanche..Op een van de eerste dagen van de Zuid- Afrikaanse reis, hadden Lennert en Sofie 2L vanille ijs gekocht. Aangezien chocolade in zeer kleine verpakkingen, aan zeer scherpe (lees: dure) prijzen worden verkocht, kochten ze Smooth Chocolate Minth Sauce om bij het ijs te serveren. Jammer dat het lekkerder klinkt dan het was.

Nadat Lennert al meer dan 10 dagen had moeten wachten om eindelijk een dame blanche te kunnen verorberen (Lennert stelde steeds op de meest ongepaste tijden voor ijs te eten, waardoor hier telkens met een negatief antwoord op werd gereageerd door Sofie) was vandaag dé dag aangebroken. Sofie maakte met veel liefde ijs voor Lennert, Donald en haarzelf. Ondanks dat de smaak van de munt overheerste en onze tong de smaak van chocolade maar niet kon vinden, proefden de jongens dat het met liefde bereid was geweest. Goed genoeg voor nog een portie! (maar misschien volgende keer toch maar gewoon chocolade ijs ofzo kopen..)

Aangezien we nog maar 1 keer waren gaan fitnessen sinds ons abonnement, verplichtten we onszelf vandaag nog te gaan. Het is vrijdag en we konden ons herinneren dat de fitness op vrijdag vroeger sluit dan op andere weekdagen. Na het verorberen van ons ijs (18.15u) ging Donald snel eens kijken naar de openingsuren: sluitingstijd op vrijdag: 19.00u! (was dus weer een geweldige timing geweest om ons ijs te eten). Snel trokken we onze sportkleren aan om nog een half uur aan onze spieren te kunnen werken.

’s Avonds dronken Sofie en Lennert gezellig rosé aan het zwembad. Het is nog maar sinds twee dagen dat de kapotte lamp (er zijn er twee) in het zwembad weer gemaakt is. Het is prachtig er te zitten, terwijl de twee blauwe lampen het zwembad verlichten.

12-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Na ellenlange discussie over het wel of niet starten van de Garden Route morgen (uiteindelijk besloten niet te vertrekken, aangezien ons werd afgeraden Cornelia mee te nemen..), reden we rond 15u naar Muizenberg. Onze eerste echte trip met de auto! Het is hier echt zalig rijden. De uitzichten zijn prachtig! Het is soms wel moeilijk om geen Afrikaan omver te rijden, maar voor de rest zijn de wegen hier vrij goed en bij een hongertje kan je gewoon aan elk verkeerslicht wel iets kopen.

We waren met vijf (Donald, Lennert, Sofie, Kathleen en Michiel), omdat Emilie van wacht was. We zouden een strandwandeling maken, maar eenmaal gearriveerd werden de boys verleid door de vele surfers. Na twee surfboardverhuurders te zijn afgegaan, hadden we eindelijk bij de derde verhuurder prijs. De andere twee gingen in minder dan een uur reeds sluiten en aldus was het daar niet meer de moeite een board te huren. Het aantrekken van de wetsuits duurde betrekkelijk lang, waardoor de tijd om te kunnen surfen verminderde (100 rand voor 1,5uur surfplezier). Eenmaal aangekleed, zagen de boys er uit als echte surfers. Strak in het pak en met hun board onder de arm, wandelde ze richting zee. Sofie en Kathleen bleven aan het droge (iemand moet toch foto’s trekken..).

Donald had al eerder gesurft, Lennert en Michiel nog nooit. Spannend! Die spanning was voor Lennert echter slechts van korte duur. Bij het nemen van zijn eerste golf, dislokeerde hij zijn linker schouder. De nietsvermoedende Sofie bleef vrolijk foto’s trekken, terwijl Lennert , vergaand van de pijn, zich uit het water probeerde te redden. Donald was zo vriendelijk Lennert te verlossen van zijn surf leash en om zijn board mee te nemen. Aan wal waagde Donald zich aan de repositie van de schouder, en met succes! Lennert bracht zijn board terug en tot hier reikt Lennert zijn surfervaring.

Uitgehongerd besloten we iets te gaan eten. Onze aandacht werd getrokken door een ‘visrestaurant’ (de ‘Lucky Fish and Ships’ van Muizenberg). We bestelden ons eten waarna we gingen zitten. Volgens 1 of andere dame was het de bedoeling dat je eerst ging zitten en erna bestelde.. Haar blik toonde duidelijk een enorme frustratie toen we aan de lange tafel naast haar kwamen zitten. Maar last hadden we er niet van, want na enige discussie over wat je eerst hoort te doen (zitten vs bestellen) ging ze aan een andere tafel zitten. Het was echt lekker! Jammer genoeg voor Michiel kreeg hij zijn eten pas toen dat van de rest al bijna op was. Zijn bestelling bestond uit Kaapse koningklip, een vis die leeft aan de Zuid-Afrikaanse kust, en viel in de smaak. 

Voldaan genoten we nog wat van de frisse zeewind. Het was behoorlijk koud. 

De rit terug naar huis was memorabel. Het begon al bij de parking. Een parking vol witte auto’s, nergens een blauwe hyundai atos te zien! Onze auto al gepikt na dag 1???? Sofie en Michiel waren bijna in deze, toch wel choquerende mop, van Donald en Lennert getrapt. Door een groot wit busje werd onze geliefde hyundai helemaal verstopt. Onderweg zongen we luidkeels mee met ‘Wake me up’ van Avici (filmmateriaal beschikbaar bij Donald).

In de lodge maakten we nog vanillepap (Lennert was zo slim geweest om van thuis puddingpoeder mee te nemen, waarmee de monden van een heel leger gevuld kunnen worden). Gezellig aan het zwembad, met de Boze box van Lennert op het luidst, aten we.

It was a lovely day!

11-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S