21-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Gisterenavond nog zitten discussiëren om hoe laat we vanochtend zouden vertrekken. Iemand uit de lodge, Jona, had gezegd dat de rit naar de watervallen 1,5u duurt (deze bevinden zich in Porterville). De klim zelf en het weer afdalen zouden samen 8uur duren, enkele zwempauzes meegerekend. Aldus raadde hij ons aan om rond 5.30u te vertrekken. Wij meenden echter dat wij de hike wel sneller zouden kunnen (wij meenden vooral dat we liever wat langer sliepen) en besloten om rond 7.30u te vertrekken, wat uiteindelijk 8.00u werd, want toen Sofie om 7.45u op de kamer van Donald ging kloppen om te zeggen dat we nu echt wel moesten vertrekken, lag deze nog in bed.

We waren met zijn tienen: 6 Belgen (de UA- gang), de 3 Amerikanen, en 1 Nederlandse (Sharona). Op onze autorit stopten we snel nog langs de spar om een picknick te kopen voor onze hike (snel is relatief, want eigenlijk duurde de stop lang.. PS: dit kwam eigenlijk vooral door Michiel, die blijkbaar al heel de reis sukkelt met ‘toiletsymptomen’ van gastro- enteritis..). Dit samen met het feit dat we eerst de weg naar de watervallen zelf niet goed vonden, maakten dat we pas om 10.30u echt begonnen aan de waterfall hike. Er zijn 22 watervallen die je passeert wanneer je naar boven wandelt. Aan de voet van de berg is er een camping. Deze is enorm gezellig, je zit volledig in de natuur.

Om de klim te mogen starten, moesten we elk zo’n 50 Rand (+/-3euro) betalen. Als bewijs van onze tocht, besloten we bij elke waterval een foto te nemen en met onze vingers duidelijk te maken aan de hoeveelste waterval we zaten. Dit raakten we echter snel beu ( lees: we hebben geen foto bij elke waterval, niet tegenstaande dat we wel helemaal naar de top zijn geweest!).

Het was zalig wandelen. Doordat de watervallen waren omgeven door bomen, konden we genieten van de aanwezige schaduw. In een groep van tien man, zijn er altijd trage en snelle stappers. Sommigen vinden het niet erg te wachten op de groep, anderen worden hier wat bitsig van (lees: Lennert). Op een gegeven moment liep Lennert vooraan, en het viel ons op dat het tempo was opgedreven. Tot op een bepaald moment kon iedereen nog volgen, maar uiteindelijk raakte de rest afgesplitst van Lennert en Donald. Sofie ambetant omdat Lennert met haar water was gaan lopen (wel even melden dat Lennert zo lief was al de spullen van Sofie in zijn rugzak te dragen, zodat zij ongeladen de hike kon ondernemen).

Om tot de top van de berg te geraken, moet je door planten stappen. Deze zijn echter niet allemaal zijdezacht.. en iedereen was verminkt op het einde van de dag. Lennert had een kap (kapje eigenlijk) in zijn neus, Donald een snee (sneetje eigenlijk) ter hoogte van zijn ooglid, Sofie een blauwe rechter knie en zowat iedereen zijn benen stonden vol schrammen.

Pas bijna helemaal op de top, ontmoette de rest van de groep Lennert en Donald. Ze waren aan het wachten in het enige schaduwplekje dat ze konden vinden op de berg (het laatste stuk van de klim was in de zon..). Hier aten we onze picknick. Het uitzicht vanop de top viel wat tegen en helemaal oververhit wandelden we dan maar terug naar beneden om ons ergens aan een waterval te placeren. We zwommen. Het water was koud, maar omdat we koud water wel gewoon zijn na onze zwemondernemingen in de Atlantische Oceaan, lieten we ons niet doen. Naar ons gevoel was dit water toch nog net iets warmer dan dat van de zee.

Rond 17u waren we terug beneden bij onze auto. Als we goed kunnen tellen, heeft deze hike ons dus 6,5u gekost. Het was zeker de moeite waard! We besloten om met zijn allen naar de lodge terug te rijden om gezamenlijk Bobotie te maken. Eerst stopten we nog langs de ‘Chekkers’ om wat meer vlees en andere ingrediënten te gaan halen. Pas rond 20.00u waren we uiteindelijk thuis, en omdat bobotie ook nog 45minuten in de oven moet staan, en iedereen zich ook nog graag wilde douchen, aten we pas om 22.30u! Het smaakte wel! Enkel Lennert voelde zich niet zo goed, maar hij kan morgen van de overschot genieten.

21-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag doen we de ‘Franschhoek Wine Tram hop-on hop- off tour’! Het concept is om de Franschhoek Vallei met zijn pittoresque wijngaarden te ontdekken. Zittend in een open tram (uiteindelijk hebben we meer op een soort open-tour-bus gezeten dan op een echte tram) passeer je langs verschillende wijngaarden. Er zijn verschillende tramlijnen en wij kozen om de Red Line te doen (kiezen is veel gezegd, enkel op deze lijn waren nog niet alle plaatsen gereserveerd, 1 plaats kost 200 Rand). De start was om stipt 11.30u en elke inzittende had recht op 5 stops met elks een duur van 1uur. Nadien werd je weer opgehaald door het busje om je weg verder te zetten naar de volgende wijngaard. In twee wijngaarden was de wijnproeverij gratis, in al de rest kon je meestal met wat reductie genieten van hun wijnen. Wij kozen te stoppen in de volgende wijngaarden: Dieu Donne, Leapards Leap, Maison, Eikehof en Grande Provence. 

In Dieu Donne gaven ze ons twee gratis wijnproevertjes. Zowel de witte als de rode wijn vielen niet echt in de smaak. Ook zouden we op het einde van onze Wine Tram Tour zeker nuchter zijn als de porties zo schraal zouden blijven en zouden we voor niets een discussie hebben gevoerd over de keuze met de auto te gaan of een Uber te bestellen (we zijn uiteindelijk met de auto gegaan, Michiel had zich opgeofferd). Het was er wel heel gezellig, ondanks dat de miezerregen ons niet met rust liet.In Leapards Leap, hoewel de minst gezellige van allemaal (volgens Sofie leek het iets weg te hebben van de IKEA, wel zonder de goei ballekes) aten we een hapje. Verschillende pasta's, slaatjes, en vlees kon je naar keuze opscheppen. Achteraf werd het gewogen en betaalde je naargelang het gewicht van je zelf samengestelde maaltijd. We moeten wel toegeven dat het lekker was. Aangekomen in wijngaard Maison was het zonnetje al volop aan het schijnen en zetten we ons in de zeteltjes. Ook hier was het heel mooi en was het uurtje veel te kort. Eikehof bood ons een welkomstdrankje aan, een zoete rosé. Tegen een kleine prijs kon je nog andere wijnen proeven.

Om tot bij onze laatste wijngaard te geraken, moesten we eindelijk echt af onze bus stappen en overstappen op het trammetje. We genoten van de mooie uitzichten. Deze wijngaard was veruit de mooiste. De bediening was iets te traag voor de korte duur dat we hier maar konden blijven, waardoor toen we moesten vertrekken de wijnproeverij nog maar in de helft was. Snel brachten ze ons de laatste twee wijnproevertjes. Het is jammer dat de stops altijd zo kort zijn. Voor de rest vonden we het een leuk concept.

We aten nog een hapje (pizza en burgers) in een restaurantje te Franschhoek. Uitgeput, maar voldaan van deze fijne dag, reden we terug naar Belville. Sofieke koos jammerlijk genoeg om met de Amerikanen mee te rijden. Donald, Michiel, Emilie, Kathleen en Lennert zaten echter een feest te bouwen in de Atos Prime! Schijf na schijf meezingers en klassiekers vlogen uit de Bose en uit de keelgaten van de inzittende feestneuzen. Sofie kon het zelfs horen wanneer we op een gegeven moment de armzalige Hyundai Getz van de tegenpartij voorbij schuurden. Met al dat zingen hadden we zelfs een verkeerde afslag genomen waardoor we midden in de Gated community van Belville binnenreden op zoek naar onze villa voor de nacht. Na wat sightseeing besloten we tot overnachten in onze eigen studentenlodge, waar we aan de poort werden tegengehouden door de security, die voor deze ene keer niet in een diepe slaap verzonken was. De muziek was natuurlijk gedempt want wat de agent niet mocht weten was dat er een mes (van het laatste restaurant) op de hoedenplank lag. Hij verzocht ons een badge te tonen, en toen dit niet genoeg was en we onze naam moesten noteren, werd besloten tot het spelen van een gepaste plaat: “Die Antwoord – Enter THE Ninja”. Voor de lezers die hiermee niet bekend zijn, de eerste zin is: “ ...”. Dit vond de agent heel amusant en opende de slagboom alvast. Hij was echter nog een informatieve uitleg aan het geven: “I know this isn't fun, but it is for your own safety and …”. Dit was het moment waarop Michiel de gaspedaal induwde en met gierende banden doorreed. Jammer dat we het hierdoor het einde van zijn inspirerende preek niet hebben kunnen meemaken.

20-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag was een rustige dag. In de namiddag deden Lennert en Sofie nog wat wetenschappelijk werk, terwijl Donald met de Amerikanen naar de Escape Room trok. Dit is een kamer waar je in zit en via een aantal opdrachtjes moet je er zien uit te geraken. Je krijgt hier 1uur de tijd voor. Eenmaal terug thuis, stoefte Ying dat ze slechts een half uur had nodig gehad om zich te bevrijden. Het was pas 3 dagen later dat de goedgelovige Sofie de waarheid te weten kwam. Donald, Ying & co waren door een kapitale blunder op het einde de escape Room net niet uitgeraakt. Niet te vertrouwen die Amerikaanse Chinezen! Lennert en Sofie genoten van de avond en maakten zelf pizza en dronken er een heerlijk glaasje rosé bij.

19-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag hebben de studenten van het 6jaar examen. Wij moeten hier gelukkig niet aan deelnemen. Voor de Zuid- Afrikaanse studenten is dit waarschijnlijk het meest spectaculaire van de dag, voor ons daarentegen was de komst van Surita voor Lennert het hoogtepunt!

Na over en weer gemail, en uitstel van betaling van de lodge en de fees, zagen we plots Surita, vergezeld van Samantha, verschijnen in onze lodge. ‘I need to speak you urgently, Lennart’. Lennert moest meekomen naar de chill-ruimte. Allereerst jaagde Surita de studenten weg die daar nog zaten: “This is very personal, so please go”. Surita haalde meteen het grote geschut boven en dreigde met ontslag uit de Lodge. “Lennart, I have trown people out of the lodge before, so you won't be the first.” Na deze wijze woorden zag Lennert het licht en haalde zijn MasterCard Gold Premium Nigga-proof uit z’n zak. Sofie wachtte gestresseerd tot het formele gesprek met Lennert en Surita afgelopen was maar zag Lennert met een grote glimlach op het gezicht buitenkomen.

 Vandaag ondernemen we een tweede poging om de Historical Tour te doen. Ditmaal vertrokken we meer dan een half uur vroeger dan gisteren, om tijd te hebben om een parkeerplaats te vinden. Echter was dat nog steeds niet te ruim gerekend. De stad stond vol en overal waar je kon parkeren, was dat voor ofwel max 60min, ofwel max 120min. Ergens in de straten met mooi gekleurde huizen, zagen we een plekje dat vrij was (die ene witte kegel niet meegerekend). We reden er in, nadat we de kegel wat hadden verplaatst, iets wat meteen door de andere buurtbewoners werd opgemerkt, en zelfs een man met een matrak kwam naar ons toe. Er zou zo meteen een camion aankomen die daar moest staan. Aldus konden we daar niet blijven. Aangekeken door boze blikken reden we weg en vonden we een plaats voor een minisupermarktje. Deze keer waren we op tijd voor de tour!

Onze gids was een jonge man die met veel enthousiasme vertelde over de apartheid. Vroeger was in Zuid- Afrika praktisch alles gescheiden tussen blank en zwart (tot in 1994!!). Ze hadden hun eigen wijken, en ook de kerken kozen zelf wie ze binnenlieten (vb. White Christians only). Ook waren er aparte banken met opschrift: ‘non-white people only’ ; of ‘white people only’. Een replica van deze banken staat momenteel voor het vroegere gerechtsgebouw. In dit gebouw werd onder andere geoordeeld over iemands huidskleur. Iedereen hoorde tot een bepaalde categorie van huidskleur en als het moeilijk was om uit te maken tot welke groep je behoorde, moest je naar de rechter. Via een aantal testen, oa door een potlood in het haar te steken en te zien of dit er dan uitval (pure wetenschap…) kon men uitmaken tot welke huidcategorie je behoorde. Ondanks dat deze praktijken niet meer worden uitgevoerd, voelen vele gekleurden zich nog steeds niet helemaal aanvaard in de maatschappij. Het valt ons ook op dat bijna alle dokters blank zijn en dat alle straat- en strandverkopers zwart zijn.

Na de tour reden we naar het City Shopping Center in Cape Town. Dit is echt een enorm winkelcentrum. Geboeid keken Lennert en Donald naar de nieuwste Apple elektronica, terwijl Sofie haar weg vond naar de parfumerie. Uiteindelijk hebben we geen shorten voor Lennert gevonden (wat 1 van de redenen was dat we er naartoe zijn geweest). We kwamen wel de Amerikanen uit onze lodge tegen. Zij waren opzoek naar een zonnebril voor Arrol (ik weet niet wat hij met zijn zonnebrillen doet, maar hij heeft al drie andere zonnebrillen kapot gemaakt).

Tot slot gingen we nog naar de pick n pay, waar Sofie en Lennert een hele voorraad muesli insloegen. Ook kochten we z'n allen ingrediënten om zelf bobotie te maken! Het karretje van de winkel, had een kinderstoeltje, en omdat de nostalgie opstak, kroop Sofie er in en raceten we door het winkelcentrum naar onze auto. 

Bijlagen:
DSC08628.JPG (2.3 MB)   
DSC08628.JPG (2.3 MB)   

Vandaag leek het ontbijt nogal op een zondagsontbijt in België. Aangezien we gisterenavond niet meer in de Pick n Pay waren geraakt, hadden we geen muesli meer. In de ‘7 Eleven’ kochten we geglazuurde rozijnenkoekjes die we deze ochtend verder afbakten in de oven. Ondanks dat de hoeveelheid aan rozijnen niet om over naar huis te schrijven was, smaakte het.

Sofie had een vrij saaie ochtend in de kliniek. Er waren te weinig patiëntjes om elke student (we stonden er met 20 studenten ofzo?) een patiënt te geven om te onderzoeken. Samen met Veena, een meisje uit de UK, besloot ze dan maar een aantal kindjes naar believen te onderzoeken (ja ik denk dat elk kind hier per dag wel 20x wordt onderzocht door 20 verschillende onderzoekers). Op de kamer waar baby’tjes met aangeboren hartproblemen liggen, kon Sofie heel duidelijk verschillende hartgeruisen detecteren. Het was leuk dit eens te kunnen horen.

In de namiddag wilden we de ‘Historical Tour’ te Cape Town gaan doen. We hadden van de anderen gehoord dat deze beter was dan de ‘Bo Kaap Tour’. Er zou worden verteld over de geschiedenis van de apartheid. Maar helaas, Kaapstad is drukbezocht, en we konden maar geen parkeerplaats vinden. Het was ondertussen al 14.15u en de Tour was al 15 minuten bezig..

Geen andere optie dan meteen door te rijden naar Clifton Beach! Dit strand bestaat eigenlijk uit 4 aparte stranden, van elkaar gescheiden door grote granieten rotsblokken. Langs een kronkelende trap, verlopend langs enkele mooie villa’s, daalden we af naar de beach. Het zand is wit en de zee is blauw, echt zoals het hoort! Ondanks dat we een frisse duik zeker hadden verdiend, hadden we toch graag gehad dat het water warmer was..

We huurden een parasol voor slechts 40 Rand. Ook werd regelmatig langsgekomen met ijs en frisdrank. Donald en Lennert kochten de caramel magnum (van een of ander lokaal merk) en Sofie ging voor de magnum chocolate almond. In de verte zagen we enkele rotsen. Lennert en Donald hadden het geniale plan er naartoe te zwemmen. Sofie had het nog genialere plan te blijven liggen op haar handdoek (om op de spullen te passen.., wat ze zich nadien wel beklaagde, want de jongens bleven lang weg en na een tijd geraak je het ‘looking at people and observing what they do’ wel beu..). De rots hadden de jongens echter nooit bereikt.. De zwembroek van Donald echter had zijn einde wel bereikt: zijn achterste was langs enkele gaten te bewonderen.

Johannes from Johannesburg, een man die Lennert op het strand aansprak en meldde dat hij uit de City of Fashion kwam (Milano), meende dat Lennert model moest worden (deze man had buiten het feit dat hij in Milaan woonde en afkomstig was van Johannesburg, niets met de mode industrie te maken btw). Hij vertelde dat hij net een huis had gekocht bovenop de berg aan Clifton Beach. Na een hele babbel nodigden Lennert en Donald Johannes from Johannesburg uit voor onze wekelijkse braai in de student lodge (wat Sofie bitsig maakte, want ze vertrouwde de man niet, bovendien vroeg hij aan ons zijn eten te kopen omdat hij zelf niet meer in de winkel geraakte..). Uiteindelijk kwam hij niet, omdat we zijn sms’en negeerden..

De derde braai was een topbraai! Niet wat het eten betreft (Lennert wilde perse lam kopen, maar uiteindelijk bleek het vooral lamsvet te zijn in een veel te pikante marinade..). Wijn vloeide, gesprekken waren amusant, iedereen had plezier. Als dessert aten we caramel ijs dat we in de pick n pay hadden gekocht (echt topijs eigenlijk!). Lokale studenten vergezelden onze braai. We ontmoetten een meisje dat IsiXhosa sprak. Het is een taal met veel clicks in en is grappig om te horen. Er zijn ruim acht miljoen mensen die de taal nog spreken, waarmee het na Zoeloe de tweede taal van het land is in aantal sprekers (het is bovendien ook de moedertaal van Nelson Mandela!). Ze leerde ons enkele woorden:

-Molo (hallo)

-Unjani (hoe gaat het?)

-Ndiphilile (alles gaat goed)

Ondanks Ying, onze Amerikaanse Chinese vriendin, klein is (echt nog een kop kleiner dan Sofie), beweerde ze Errol te kunnen dragen op haar rug. Sofie die niet wilde onderdoen, bewees dat ze dit ook kon, waarna Michiel op het geniale plan kwam een race te doen. Sofie zou Michiel dragen en Ying Errol en zo om ter eerste 20meter afleggen. Het Amerikaanse team won.. Wanneer Sofie echter op de rug van Michiel zat en Ying op die van Errol was het Belgische overwinning!     

17-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Het opstaan was niet gemakkelijk. Ondanks dat we meestal vrij vroeg gaan slapen, geraken we maar niet uitgerust. Het is vaak heel warm ’s nachts en aangezien we hier met nog andere mensen slapen, is er natuurlijk wel eens wat lawaai. Gelukkig gaan de meeste studenten in de chill ruimte zitten ’s avonds, zodat de studenten die fris op hun stage willen staan, dat ook kunnen.

We staan er van versteld hoe artsen hier bloed prikken. In België zijn het ook meestal de verpleegsters die dat doen, hier is het de taak van de arts. Met een naald proberen ze een ader te vinden. Ze zijn niet vies van meerdere pogingen te ondernemen. Ze voelen en kijken niet echt, het is meer trial and error. Vandaag een arts gezien die na eerst een aantal keer in de linker arm en linker hand, een aantal keer in de rechter arm een ader probeerde te vinden.  Uiteindelijk had ze prijs in de rechter hand. Arm kindje.

Na wat wetenschappelijk werk in de namiddag, vertrokken we naar Sea Point om de zonsondergang te gaan bewonderen. Er waren geen wolken aan de hemel. We zagen heel mooi te zon in de zee zakken. De kleurenpracht in de lucht was ongelooflijk. De wind was ook van de partij, maar deze keer was het een warme wind. We zochten nog een Pick n Pay om eten te kopen, maar deze was jammer genoeg net dicht. In de ‘7 Eleven’ konden we nog terecht. Lekker eten hebben ze daar..

We reden wat verder naar ‘the Crypt jazz restaurant’. Onderweg zagen we een zwarte jas over een klein paaltje hangen. Deze werd gespot door ons alle drie. Hij zag er eigenlijk best oké uit. ‘Ik wil die jas’ zei Donald vol enthousiasme. Zonder twijfelen stapte Lennert uit, greep de jas en nog geen second later kwam een boze zwarte in uniform op hem af. Afrikoans geschreeuw weergalmde te Sea Point. Blijkbaar had deze man het te warm gehad en zijn jas even gestockeerd over een paaltje.. Onze dokters in spe zullen zelf een jas moeten kopen. 

In het Crypt jazz restaurant waren jammer genoeg alle tafeltjes vol en mochten we niet meer binnen. We  konden nog wel even van de muziek genieten terwijl we de galerij met info en prenten over de apartheidsgeschiedenis bekeken.We willen hier zeker eens voor reserveren. Het zag er heel gezellig en sfeervol uit.

16-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Het weekend zit er weer op. We zijn opgeladen (of net niet) voor de nieuwe stageweek! Lennert staat nu in de obstetric clinic department, Donald en Sofie zijn geswitcht van dienst. Na de dagelijkse les pediatrie moest Sofie, met een beetje tegenzin, aldus naar de G10 ipv de G7. Op G10 liggen de kindjes met gastro- intestinal diseases (waar ze naar uit kijkt), maar ook de kinderen met infectious diseases (waar ze niet naar uitkijkt). Ondanks dat in heel het ziekenhuis patiënten rondlopen met TB (tuberculosis), zie je op deze afdeling bijna enkel TB patiënten. Het is een infectieuze ziekte, veroorzaakt door Mycobacterium tuberculosum. De ziekte wordt vooral overgedragen via besmette druppeltjes die in de lucht zweven als de patiënt vb. hoest. De ziekte verloopt in een aantal stadia en gelukkig is enkel de open TBC besmettelijk. De therapieduur bedraagt 6 maanden of meer en je moet meerdere medicamenten innemen, dewelke nog eens een aantal neveneffecten geven. Om te concluderen: je wil liever geen TB opdoen. Als voorzorg draag je aldus best een neusmondmasker voor je de kamer van de patiënt binnengaat. Toch vreemd om te zien hoe laks de dokters met deze maatregel omspringen. Gelukkig voorziet de universiteit mondmaskers die je kan verkrijgen op de dienst ‘health’ (ja je moet ze zelf elders gaan halen als je het nodig vindt jezelf te beschermen..). Op de dienst zelf zijn ook wel maskertjes, maar een Afrikaanse student raadde aan beter de andere maskers te gebruiken, die passen beter aan.

Vandaag kunnen we onze tweede auto gaan halen. Net als vorige keer offerden Donald en Michiel zich op. Ditmaal kwamen ze wel meteen met de auto thuis, en rarara, het was weer een blauwe hyundai atos (waar we eigenlijk best tevreden mee zijn, de hyundai is een degelijke auto naar Zuid- Afrikaanse standaarden).

Na een heel weekend niet in de gym vertoefd te hebben, besloten Lennert, Sofie en Donald de les ‘body toning’ van Bruce te volgen. Dit beviel Lennert meer dan de les van Nadia (er was geen enkele oefening die met conditie te maken had..). We trainden de buikspieren, evenals onze houdingsbalans. Het avondeten eindigden we weer met heerlijk zelfgemaakte pudding à la Lennert.

15-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag gaan we op uitstap: Lennert, Sofie, Michiel en Donald. Normaal wilden we Chapmans peak gisterenavond nog doen, maar aangezien de planning nogal hard was uitgelopen, was dit niet meer haalbaar. Hierover hebben we niet getreurd, want zo was onze zondag ook weer volgeboekt. Chapmans peak is een berg en de meest bekende attractie is de ‘Chapmans peak drive’. Je neemt gewoon de auto, rijd de bergpas op en geniet van de mooie uitzichten. We konden niet geloven hoe mooi het er was! De route is voorzien van enkele autostopplaatsen, waar je kan parkeren en het uitzicht bewonderen. 

Na deze geweldige rit, reden we richting Camps Bay, welke een residentiële wijk is in Kaapstad. Er zijn parelwitte stranden en wat ons het meest opviel was de rijkdom. Chique huizen staan er naast elkaar, restaurantjes en barretjes bedekken de kustlaan. We aten zelf samengestelde pick n pay chickenburgers met frietjes op het strand. Ondanks de frisse wind, konden we niet anders dan genieten.

14-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

13-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag is het zaterdag en we gaan op uitstap! De Amerikanen (Errol, Ying en Matt) vergezellen ons. We hebben een strakke planning, aldus vertrekken we (Donald, Lennert, Sofie en Michiel) om 8.00u. Onze eerste stop: Simon’ s Town. Het is een dorp gelegen ten zuidoosten van Kaapstad aan de Valsbaai (de oostkant van Kaap de Goede Hoop). Het is een klein gezellig havenstadje met als enige bezienswaardigheden Jubilee square en enkele mooie Victoriaanse huizen. Op dat Jubilee square zijn nog enkele overblijfselen van de Tweede Wereldoorlog te vinden zoals het ‘Just Nuisance’. Dit is het standbeeld van een grote Deense dog die tijdens WO II de Royal Navy zeemannen gezelschap hield.

 Boulders beach ligt niet ver van Simon’s Town. Het is bekend voor zijn zwartvoetpinguïns en dat is ook de reden waarom wij er naartoe gaan. Donald al helemaal enthousiast omdat hij met pinguïns zou gaan zwemmen. Achteraf bleek dat dit niet zo eenvoudig zou zijn. Er waren nogal strenge regels opgesteld op Boulders beach. Zo waren we bij aankomst blijkbaar in een broeigebied van de pinguïns gegaan en werden we er weggejaagd. Als we pinguïns wilden zien, moesten we een andere route volgen en elk 65 rand betalen. Dit gaf recht op het bezichtigen van pinguïns en op toegang tot het strand. Het waren vrij kleine pinguïns, maar wel schattig. Nog 1 van de regels was: no selfiesticks. Er waren zelfs verbodsborden gemaakt met een tekeningetje bij. Lennert, die zich normaal altijd zo goed aan alle regels houdt, lapte deze regel aan zijn laars.  We zagen pinguïns zitten, liggen, broeden en zwemmen. De omgeving was er prachtig. Er was wel veel wind, waardoor het niet altijd even warm was. Na het bezichtigen van de pinguïns gingen we naar de beach zelf. Een regenbui stak net op. Gelukkig hadden we onze KWay bij (de Belgen althans, de Amerikanen waren iets minder voorbereid). Gelukkig verdween de regen bijna even snel als ze gekomen was en namen Donald, Errol en Ying een frisse (het water is heel koud!) duik. Lennert en Michiel konden de grote rotsen niet weerstaan en klommen er op. Sofie en Matt zaten relaxed in de schaduw, alhoewel Sofies vrees voor een val van Lennert af de rots maakte dat ze toch niet volledig ontspannen kon zijn. Op het strand zelf waren ook een aantal pinguïns. Deze stonden op de rotsen (die ze eigenlijk volledig hadden ‘ondergescheten’, wat we pas merkten toen we er op klommen voor het nemen van enkele foto’s en onze handen en broeken vol hingen).

 Ondertussen was de tijd voorbijgevlogen en kregen we honger. Op aanraden van iemand uit de lodge gingen we eten in Black Marlin, een visrestaurant. Het uitzicht was adembenemend! We gingen voor het driegangenmenu. Zo aten we calamares, mosselen, catch of the day, gamba’s…

Echt waar, het was superlekker! Jammer dat alles met rijst werd geserveerd, aangezien dat er duidelijk op de menukaart stond: rice or chips. Misschien omdat wij twee Amerikaanse Chinezen bij hadden dat ze er vanuit gingen dat wij allemaal van rijst houden?

Sofieke was hier niet mee gediend, en nadat ieder zijn hoofdgerecht al op was, werden later bij haar de gewenste frietjes opgediend.

Het dessert was een typisch Afrikaans dessert geserveerd met vanille ijs: ‘malva pudding’, wat niet echt lijkt op pudding zoals wij die kennen, maar eerder op een sponsachtig cakeje. Het was overgoten met een caramelsaus en viel bij iedereen in de smaak!

 Het is al voorbij 15u als we naar Kaap de Goede hoop rijden. Er moet per passagier in de auto 125 rand worden betaald om de berg op te mogen, maar we kunnen jullie vertellen dat dit het geld waard is! De bergpas oprijdend werden we verblind door het mooie uitzicht (zoals zo vaak hier in Zuid- Afrika!). We parkeerden onze auto en waren helemaal klaar for hiking! Er waren twee routes: 1 die leidt naar Cape Point en 1 die leidt naar Cape of Good Hope. We besloten eerst Cape Point te doen. Donald echter was nergens meer te bespeuren, aldus dachten we dat hij zelf al begonnen was aan de klim. Dit bleek achteraf ook zo te zijn, maar hij was al begonnen, omdat hij dacht dat wij al begonnen waren. We ontmoetten hem aan de top. Foto’s zeggen meer dan duizend woorden, so enjoy the pics!

 Het was al 18u toen we aan de start van de weg richting Kaap de Goede Hoop stonden. Heen en terug zou dit ons 1,5uur kosten stond er op een bord geschreven. Het park sluit om 19.42u (zonsondergang) en bij een te late terugkeer moet een boete worden betaald (gelukkig dat wij allemaal professionele hikers zijn!).

 Wat we nu gaan vertellen, heeft Sofie weer een jaar van haar leven gekost. Net als we de weg naar Kaap de Goede Hoop wilden starten, merkten we op de parking 2 baboons (bavianen) op. En zij hadden ons ook opgemerkt. Op onze weg naar Cape Point hadden we al verschillende waarschuwingsborden gezien met opschrift: ‘Baboons are dangerous and attracted to food’.

Een opzichter van het park hield zich bezig met het wegjagen van de apen. Op een gegeven moment rende een baboon af op Errol die een fles water bij zich droeg. Het was heel eng om te zien. Gelukkig kwam Errol er goed vanaf, echter richtte de aap zijn oog nu op de rugzak van Ying. Met een snelle beweging greep hij deze vast, terwijl Ying rende voor haar leven. Sofie stond er bij en keek er naar, verstijfd van de angst, terwijl Lennert  er voor zorgde dat hij alles zeker op camera had! Ook Ying kon uiteindelijk haar rugzak redden en nu was Matt aan de beurt. Het was tegelijkertijd grappig als eng om te zien hoe de aap achter hem aan rende. Als je wordt aangevallen door een baviaan is het blijkbaar beter niet weg te lopen, maar te laten zien wie er de baas is. Je moet met je handen in de lucht bewegingen maken om hem weg te jagen en je stem verheffen.

Na deze bijna doodservaring, vertrokken we dan eindelijk naar Kaap de Goede Hoop (see pictures).

 In de terugrit naar huis waren we allemaal uitgeput. Het was een fantastische dag geweest!

13-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag begon de les pediatrie om 7.30u. Donald en Sofie vergezelden aldus Lennert, die elke dag om 7.30u begint, op zijn weg naar het ziekenhuis. Om eerlijk te zijn, eigenlijk valt er over deze dag niet veel speciaal te vertellen. Lennert bleef die dag tot 15u in het ziekenhuis, terwijl Donald en Sofie zich buiten hadden geïnstalleerd met pc, water en versnaperingen. Het is wel relevant te melden dat in die tijd dat we buiten zaten, Cornelia zo’n 100tal keer op en neer passeerde. Van die 100 keer had ze in de helft van haar passages iets te vragen of te vertellen. Haar over en weer geloop maakte ons, op zijn zachtst uitgedrukt, zenuwachtig. Niet alleen zij, maar ook wij waren dan ook zeer gelukkig toen het haar uiteindelijk gelukt was haar trip doorheen The Garden Route te boeken.

Het hoogtepunt van de dag was, de dame blanche..Op een van de eerste dagen van de Zuid- Afrikaanse reis, hadden Lennert en Sofie 2L vanille ijs gekocht. Aangezien chocolade in zeer kleine verpakkingen, aan zeer scherpe (lees: dure) prijzen worden verkocht, kochten ze Smooth Chocolate Minth Sauce om bij het ijs te serveren. Jammer dat het lekkerder klinkt dan het was.

Nadat Lennert al meer dan 10 dagen had moeten wachten om eindelijk een dame blanche te kunnen verorberen (Lennert stelde steeds op de meest ongepaste tijden voor ijs te eten, waardoor hier telkens met een negatief antwoord op werd gereageerd door Sofie) was vandaag dé dag aangebroken. Sofie maakte met veel liefde ijs voor Lennert, Donald en haarzelf. Ondanks dat de smaak van de munt overheerste en onze tong de smaak van chocolade maar niet kon vinden, proefden de jongens dat het met liefde bereid was geweest. Goed genoeg voor nog een portie! (maar misschien volgende keer toch maar gewoon chocolade ijs ofzo kopen..)

Aangezien we nog maar 1 keer waren gaan fitnessen sinds ons abonnement, verplichtten we onszelf vandaag nog te gaan. Het is vrijdag en we konden ons herinneren dat de fitness op vrijdag vroeger sluit dan op andere weekdagen. Na het verorberen van ons ijs (18.15u) ging Donald snel eens kijken naar de openingsuren: sluitingstijd op vrijdag: 19.00u! (was dus weer een geweldige timing geweest om ons ijs te eten). Snel trokken we onze sportkleren aan om nog een half uur aan onze spieren te kunnen werken.

’s Avonds dronken Sofie en Lennert gezellig rosé aan het zwembad. Het is nog maar sinds twee dagen dat de kapotte lamp (er zijn er twee) in het zwembad weer gemaakt is. Het is prachtig er te zitten, terwijl de twee blauwe lampen het zwembad verlichten.

12-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Na ellenlange discussie over het wel of niet starten van de Garden Route morgen (uiteindelijk besloten niet te vertrekken, aangezien ons werd afgeraden Cornelia mee te nemen..), reden we rond 15u naar Muizenberg. Onze eerste echte trip met de auto! Het is hier echt zalig rijden. De uitzichten zijn prachtig! Het is soms wel moeilijk om geen Afrikaan omver te rijden, maar voor de rest zijn de wegen hier vrij goed en bij een hongertje kan je gewoon aan elk verkeerslicht wel iets kopen.

We waren met vijf (Donald, Lennert, Sofie, Kathleen en Michiel), omdat Emilie van wacht was. We zouden een strandwandeling maken, maar eenmaal gearriveerd werden de boys verleid door de vele surfers. Na twee surfboardverhuurders te zijn afgegaan, hadden we eindelijk bij de derde verhuurder prijs. De andere twee gingen in minder dan een uur reeds sluiten en aldus was het daar niet meer de moeite een board te huren. Het aantrekken van de wetsuits duurde betrekkelijk lang, waardoor de tijd om te kunnen surfen verminderde (100 rand voor 1,5uur surfplezier). Eenmaal aangekleed, zagen de boys er uit als echte surfers. Strak in het pak en met hun board onder de arm, wandelde ze richting zee. Sofie en Kathleen bleven aan het droge (iemand moet toch foto’s trekken..).

Donald had al eerder gesurft, Lennert en Michiel nog nooit. Spannend! Die spanning was voor Lennert echter slechts van korte duur. Bij het nemen van zijn eerste golf, dislokeerde hij zijn linker schouder. De nietsvermoedende Sofie bleef vrolijk foto’s trekken, terwijl Lennert , vergaand van de pijn, zich uit het water probeerde te redden. Donald was zo vriendelijk Lennert te verlossen van zijn surf leash en om zijn board mee te nemen. Aan wal waagde Donald zich aan de repositie van de schouder, en met succes! Lennert bracht zijn board terug en tot hier reikt Lennert zijn surfervaring.

Uitgehongerd besloten we iets te gaan eten. Onze aandacht werd getrokken door een ‘visrestaurant’ (de ‘Lucky Fish and Ships’ van Muizenberg). We bestelden ons eten waarna we gingen zitten. Volgens 1 of andere dame was het de bedoeling dat je eerst ging zitten en erna bestelde.. Haar blik toonde duidelijk een enorme frustratie toen we aan de lange tafel naast haar kwamen zitten. Maar last hadden we er niet van, want na enige discussie over wat je eerst hoort te doen (zitten vs bestellen) ging ze aan een andere tafel zitten. Het was echt lekker! Jammer genoeg voor Michiel kreeg hij zijn eten pas toen dat van de rest al bijna op was. Zijn bestelling bestond uit Kaapse koningklip, een vis die leeft aan de Zuid-Afrikaanse kust, en viel in de smaak. 

Voldaan genoten we nog wat van de frisse zeewind. Het was behoorlijk koud. 

De rit terug naar huis was memorabel. Het begon al bij de parking. Een parking vol witte auto’s, nergens een blauwe hyundai atos te zien! Onze auto al gepikt na dag 1???? Sofie en Michiel waren bijna in deze, toch wel choquerende mop, van Donald en Lennert getrapt. Door een groot wit busje werd onze geliefde hyundai helemaal verstopt. Onderweg zongen we luidkeels mee met ‘Wake me up’ van Avici (filmmateriaal beschikbaar bij Donald).

In de lodge maakten we nog vanillepap (Lennert was zo slim geweest om van thuis puddingpoeder mee te nemen, waarmee de monden van een heel leger gevuld kunnen worden). Gezellig aan het zwembad, met de Boze box van Lennert op het luidst, aten we.

It was a lovely day!

11-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Toen Sofie ’s morgens wakker werd, was Lennert verdwenen. Om 5.00u had hij bericht gekregen dat er een vrouw op spoed was gekomen met een gynaecologisch probleem, wat uiteindelijk niets ernstig bleek te zijn.

Vandaag kunnen we E-I-N-D-E-L-I-J-K onze auto gaan halen bij ULF Car Rental!!  Een Hyuandai Atos, met airco (wat hier echt wel nodig is). De Amerikanen van onze lodge zijn zo vriendelijk om Donald en Michiel (die zich hebben opgeofferd de auto te gaan halen) tot ergens nabij Cape Town te brengen op hun weg naar het strand (ja ergens ‘nabij’ Cape Town, maar ze hebben wel beloofd de helft van de schuld op zich te nemen als Donald en Michiel niet weer heel terugkeren).

Om 15u stonden Michiel en Donald terug in de Logde, hun handen vol boodschappen, maar zonder auto.. De afspraak was dat we de auto om 13u zouden ophalen. Donald en Michiel waren al gewend aan het Zuid-Afrikaanse tijdsgevoel (“Vous avez la montre, nous avons le temps”) en kwamen tegen half twee aan. Meneer Ulf was nergens te bespeuren en wanneer we hem contacteerden zei hij momenteel andere afspraken te hebben en dat hij ons stipt om 13u had verwacht. We waren met verstomming geslagen. Is dit wel een echte Zuid- Afrikaan?! Het bleek achteraf dan ook een Duister te zijn… Er werd vriendelijk gevraagd om op 18u terug te komen. U vraagt, wij draaien Meneer Ulf! Donald en Michiel hadden echt een fantastische woensdag..

Lennert en Sofie besloten een van de groepslessen, die door het fitnesscentrum worden aangeboden, uit te proberen. De ‘body work out lesson’ van Nadia was toch was zwaarder dan gedacht. Lennert heeft voor het einde van de les moeten opgeven.. Hij kreeg zelfs kots neigingen en ging op 1 van de stoeltjes zitten, totaal uitgeput, kijkend naar al die meisjes die hem hadden overtroffen. Misschien toch eens tijd om wat aan de conditie te doen?

Deze avond braai N° 2. Lennert en Sofie waren té voldaan na het eten van elk twee overvol belegde hamburgers. Donald ging voor wat meer delicatesse en at struisvogel, bleu gebakken.

10-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Net zoals gisteren gingen Sofie en Donald naar de les pediatrie (over diabetische ketoacidose bij diabetici) voor de zesde jaars. Lennert is vanavond van wacht. Gelukkig eindigden we alle drie vroeg de werkdag en zetten we ons met pc, Ipad, fototoestel,.. in de chill ruimte om wat te werken aan de blog en onze kennis over diabetische ketoacidose te updaten. De werkvrouwen van de lodge hebben duidelijk af en toe een dutje nodig. Zonder schaamte lagen ze te slapen op de zetels..

In de namiddag lagen we wat aan het zwembad met een wijntje. Het was een prachtige dag en we waren blijkbaar niet de enigen die dit hadden opgemerkt. Zowat alle studenten lagen bij de pool.

Om 17.00u vertrokken Donald en Sofie naar Lion’s head te Cape Town for hiking (Lennert kon niet mee wegens zijn wacht, die deze keer tot 23u duurde in tegenstelling tot vorige week waar hij al meteen naar huis mocht bij zijn aankomst). We kregen een lift van Emil en Sebastian (uit Zweden). Ook Dan van de UK kwam mee. 

Sofie zag af tijdens de klim. De 4 mannen bijhouden was niet gemakkelijk. Correctie: de 3 mannen, want Sebastian had het duidelijk nog moeilijker: bloed, zweet en tranen!Gelukkig was Dan zo vriendelijk af en toe op de twee achterblijvers te wachten. Ondanks dit vond iedereen het fantastisch! Het uitzicht was prachtig, lekker weertje, bezwete mensen bij elkaar. We zagen de zon ondergaan. Puur genieten.

Maar nu nog naar beneden, in het donker!!! Sofie kwam een Duits meisje, Sara, uit de lodge tegen met een zaklamp die ze op haar hoofd droeg. Ondanks dat de afdaling best wel beangstigend was, redde iedereen het tot aan de voet van de Lion’s Head. Volgende keer als we gaan (Lennert en Michiel hebben deze klim nog niet kunnen doorstaan wegens wachtdienst) brengen we ook best een lampje mee!

Sofies wens om thuis een goede douche te nemen, werd niet vervuld. Blijkbaar was er een reservatie gemaakt in Marco’s African Place Restaurant. Aangezien onze chauffeur daar naartoe ging, was er eigenlijk geen andere optie dan mee te gaan (in onze bezwete kleren..). Het was een Afrikaans restaurant met 220 plaatsen. Er was een band die Afrikaanse muziek speelde en er waren zwarte mannen en vrouwen die dansten. We voelden ons echt in Zuid- Afrika! Donald en Sofie waren blij dit mee te kunnen maken. Misschien komen we hier nog wel eens!

09-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Maandag. De werkweek begint weer. Donald en Sofie besloten naar de pediatrielessen voor de zesde jaars te gaan in de ochtend. Deze vinden elke dag plaats van 8.00u tot 9.00u. De professor sprak over hematologie en kanker bij kinderen. De les was heel interactief. Er werden continu vragen gesteld en alle leerlingen werkten mee. De medische kennis van de Zuid- Afrikaanse 6^de jaars is zeer ruim. We verschoten ervan hoeveel dingen zij weten en hoe zij in hun lessen gericht zijn op de klinische praktijk. Als we dit vergelijken met het Belgische onderwijs moeten we vaststellen dat deze studenten, tot onze grote spijt, veel beter kunnen meedraaien in de kliniek. Terwijl wij enorm gericht zijn op theorie en er heel veel nadruk wordt gelegd op de fysiologie en pathologie van ziektebeelden, leren zij veel beter dan ons hoe ze praktisch een probleem moeten aanpakken. Zo werd ons altijd verteld: “Dosissen, oh dat moet je nog niet kennen”. Nu staan we hier in de kliniek en weten we niet hoeveel we moeten geven (nogal onpraktisch niet waar?) Deze Zuid- Afrikaanse studenten weten exact hoeveel vocht, voeding, medicatie gegeven moet worden. Ook worden zij vanaf jaar drie al in de kliniek geworpen. Zij werken hier in blokken. Elk blok duurt een aantal weken (zo’n 4 tot 8 weken) waarin zij zowel theoretische als medisch praktische lessen hebben, en moeten meedraaien in de kliniek. Op het einde van zo een blok hebben zij een theorie examen, evenals een praktisch examen waarbij hen een patiënt wordt toegewezen die zij moeten onderzoeken en waarbij ze een beleid moeten opstellen. Onze complimenten voor het Zuid Afrikaanse onderwijssysteem voor geneeskunde.

Onze campus is uitgerust met verschillende faciliteiten. Soms wanen we ons hier zelfs in zo een typisch Amerikaanse “Rich Kid University” uit een film. We hebben een zwembad, twee tennisvelden, een fitnesscentrum van twee verdiepen, werkvrouwen die dagelijks onze keuken en badkamers kuisen (soms zelfs onze afwas doen, maar nadien wel tegen ons over komen zagen). Ook zijn ze altijd bereid onze was te doen tegen een prijsje (in het zwart weliswaar). We moeten enkel 30 rand op onze wasmand leggen (of 60 rand voor een volle) met eventueel een lekkernijtje bij. Deze wasmand mag je absoluut niet buiten op de gang zetten, want als big boss Surita langskomt en dit ziet, zwaait er wat voor onze bereidwillige werkvrouwen.

Sinds dit jaar is er ook een ‘chill’ ruimte gebouwd voor de internationale studenten. Deze is uitgerust met twee big flat screen tv’s, zetels, tafels, stoelen, keuken en WC’ s. Tijdens onze wekelijkse braai wordt in deze ruimte gegeten met zen allen.

Vandaag besloten Donald, Lennert, Sofie en Evie (een Nederlands meisje) een maandabonnement te nemen op de fitness (deze is jammer genoeg niet gratis te gebruiken in tegenstelling tot het zwembad en de tennisvelden). Donald en Lennert worden hier continu geconfronteerd met gespierde geneeskunde studenten. Je kan hier gewoon niet niet gaan fitnessen als jongen.. Jaja dat beloofd een heleboel knappe en gespierde dokters in de toekomst!

Tonight it is rugby time! Het nieuwe seizoen is vandaag van start gegaan en het rugby team “Maties” van de Stellenbosch University speelt vandaag haar eerste match. De tegenspeler is “Cut”. Het was echter een hele karwei bij het stadion te geraken (we hebben nog steeds geen auto). Uiteindelijk konden we meerijden met Evie, Eva en Jennifer. We zaten met 6 in de auto, iets of wat ongemakkelijk, maar vooral de opmerkingen van Eva (die duidelijk maakten dat we ongewenst waren) deden pijn in ons hart. Onze oren moesten aanhoren dat we met zes zaten in een auto voor 5 en dat zij daardoor heel oncomfortabel zat en de benzine veel sneller opging (Sofie is dan ook heel zwaar...).

We hebben na de match de Uber teruggenomen…

Er was enorm veel volk! De studenten van Stellenbosch zijn duidelijk grote fan van hun rugbyclub. Bijna iedereen droeg een purper T-shirtje met “Maties” op (wat je blijkbaar gratis krijgt als je een seizoenabonnement koopt). Er was heel veel sfeer. Luide muziek speelde over heel het stadion en verschillende mascottes dansten er op los. Er waren geen cheerleaders, maar de mannen konden tijdens de pauze aanschouwen hoe twintig vrouwen met blote benen heel het veld rondstapten. Zij waren blijkbaar de kandidaten van 1 of andere missverkiezing.

Het was best wel gek om te zien hoe tijdens het rugbyspel alle spelers op de speler met de bal vliegen. De match eindigde met 40-0 voor Maties. Feest!

08-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vroeg uit de veren (en deze keer echt wel vroeg: om 4.40u gaat onze wekker af).Tafelberg beklimmen staat op de planning.  Met zen zessen (Donald, Lennert, Sofie, Kathleen, Emilie en Michiel) bestelden we een Uber.

“Where do you want to go?”

“To table mountain!”

“Today??”

“Yes” (wanneer anders.. vonden we nogal een vreemde vraag..)

Op onze autorit richting Table Mountain zagen we de donkere wolken al rond de berg hangen.Windsnelheid: 5 beaufort. Weather: cloudy. Nu wisten we wat de taxi driver had bedoeld. Hij raadde ons af vandaag de klim te doen. Het zou gevaarlijk zijn met de sterke wind en door de bewolking zouden we niet veel van de zonsopgang kunnen zien. Heel vriendelijk stelde hij voor ons naar Signall Hill te rijden. Hier kan je de zonsopgang heel mooi zien. Ondanks de koude wind, genoten we van het uitzicht. Het vroeg opstaan was dan toch niet voor niets geweest.

Toegekomen in de lodge besloten Lennert en Sofie eens gebruik te maken van het tennisveld (jaja we hebben hier twee tennisvelden tot onzer beschikking). Beiden hadden de smaak te pakken, de skills nog niet helemaal (maar daar kan aan gewerkt worden). Donald wilde gaan joggen. Met zijn drieën vol goede moed vertrokken, Donald de echte volhouder.

Dit weekend is er een wijnfestival in Stellenbosch. Aan een inkomprijs van 180 Rand ( zo een 11 euro) kan je er allerlei wijnsoorten proeven (of kappen..). Het was er chique en gezellig, en onmogelijk om alle standjes af te gaan. Lennert was wel fan van zowat alle Chardonnays en van de Chenin Blanc van Stellenrust. Iedereen kon de dessertwijn van Keermont appreciëren. Eén van de laatste standjes verkocht ‘infusions’ in 4 soorten fruitsmaken. Het is geen echte wijn, maar eerder een frisse zoete drank.

Flammkuchen, ofwel Tarte Flambée, of ‘witte pizza’, is een traditioneel ovengerecht uit de Elzas. Jammer dat er zoveel wind was, want toen Sofie met grote vreugde de Flammkuche naar de tafel op de festivalweide bracht, vloog de helft van het beleg er af.. Donald deelde onze culturele interesse in de Elzas niet en kocht een Amerikaanse hamburger (dewelke wel windbestendig was).

Rond 18u werden we de festivalweide uitgestuurd. Omdat we nog vol energie zaten, besloten we de berg die zich naast het festival bevindt te beklimmen (Sofie in haar wit kleed). Eindelijk boven aan de top van de berg gekomen, genoten we van de zonsondergang. Door dit prachtige tafereel waren we bijna vergeten dat we de berg nog moesten afdalen. Met elks een steen in de hand ter verdediging van mogelijke aanvallen, doorstonden we de afdaling in het donker. Het was een geweldig avontuur!

07-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

06-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Zaterdag! Heel de dag vrij. Wat Sofie niet snel gaat vergeten, is het indoen van haar lenzen die ochtend. Het enorm brandend en pikkend gevoel bij het insteken van de rechter lens was onbeschrijflijk. ASAP in de douche gestapt en het oog een half uur gespoeld met water. Nadien Lennert nog eens gekeken of er een corpus alienum in het oog te vinden was: negatief. Lens en lenzenpotje weggesmeten: this never again. Alles opgelost.

The Old Biscuit Mill, een gezellige deels overdekte food market in Woodstock, Cape Town. Live muziek speelde (wel niet echt onze stijl). Een kraam met een groot opschrift ‘Belgische wafels’ trok onze aandacht. We are famous in South Africa! Elk kraampje verkocht lekkernijen: smoothies, pizza’s, patisserie, sushi, en many more! Ook verkochten ze biltong. Dit is gedroogd vlees met een specifieke oorsprong. Nederlanders die in de Kaapkolonie kwamen, brachten uit de Oude Wereld het recept voor gedroogd vlees mee, omdat het conserveren van etenswaar een noodzaak was geworden in de kolonie. De jacht op Afrikaanse wild zorgde voor grote hoeveelheden vlees die moesten worden geconserveerd. Door het cureren en drogen van het vlees werd het in een kort tijdsbestek beschermd tegen insecten en bederf. De opbouw van kuddes nam veel tijd in beslag.

De naam biltong komt uit het Nederlands. 'Bil' duidt het deel van het dier aan dat gebruikt is en tong staat voor de vorm; reepje of strook.

Mimosa pudica (of kruidje- roer- mij –niet) is een plant uit de vlinderbloemenfamilie. Het grappige is dat, als je een blaadje aanraakt, deze zich toevouwt om zich te beschermen. Was leuk om te zien!

Op onze weg naar het centrale plein van de biscuit mill, waar zich allerlei restaurantjes bevinden, werden we door een Afrikaan met een schotel chocoladeproevertjes tegengehouden. Vooral de chocolade met passion fruit viel bij Lennert in de smaak, Donald moest niets van de chocolade weten (tenzij deze geassocieerd was met een lekker ijsje ofzo). In de Pick and Pay merkten we al dat chocolade hier een echte delicatesse is. Hier hebben ze slechts een beperkt assortiment en deze zijn te koop aan stevige prijzen.. Terwijl ze in België rekken vol verschillende chocola hebben, moesten we hier echt zoeken naar plakken chocolade. Toch wordt hier ook zelf chocolade gemaakt. We bezochten het kleine chocolade fabriekje. Een zwarte Afrikaan vertelde ons hoe witte, bruine en zwarte chocolade wordt gemaakt, te beginnen vanaf de cacaoboon (die we ook zelf mochten proeven). Hij liet alle machines zien die hiervoor worden gebruikt. Om af te sluiten mochten we ons volledig laten gaan op een tafel die vol lag met verschillende chocolade. Nadien kregen we nog een ijsje. Was een leerrijke en lekkere ervaring!

Rond 15u reden we (Donald, Lennert, Sofie, Jacob, Tea en Renate) naar Kirstenbosch. Daar bevindt zich één van werelds beste Botanical Gardens.  Enjoy the pics! It was so B-E-A-utiful (https://www.youtube.com/watch?v=ulE1G5AieSA)!!

06-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag laatste dag voor het weekend! Sofie had vandaag een zeer leerrijke ward round op G7 pediatrics. De consulente komt op maandag en vrijdag echte bedside teachings geven tijdens de ward roud. In de namiddag amuseerden we ons aan het zwembad. Een Zuid- Afrikaanse student sprak Sofie aan toen ze net wilde gaan zwemmen. Hij vertelde, met duidelijk een enorme frustratie in zijn stem, de hele historie over de apartheid. Hij werd geboren in Zuid- Afrika, echter had hij Indiaanse roots en klaagde over het feit dat, hoewel het nu al meer dan 20 jaar geleden is dat de apartheid werd opgeheven, er nog steeds een apartheid te merken valt. Dit zowel tussen blank en zwart, maar nog meer tussen rijk en arm. Het kost gekleurde jongeren blijkbaar enorm veel moeite om geneeskunde te kunnen gaan studeren. En inderdaad, het valt ons op dat bijna alle dokteres blank zijn, en bijna alle patiënten zwart…Verder leerde hij Lennert en Donald duiken (maar eigenlijk konden ze dat al, of course..)

Tegen 17u besloten we aan onze blog te werken. Een blog up to date houden is nog niet zo gemakkelijk eigenlijk! Sorry voor onze vertragingen. Maar ja, wij zijn hier dan ook Zuid Afrika, een mooi land vol adembenemende bezienswaardigheden en events. En natuurlijk is er ook nog de kliniek Tygerberg, waar we heel wat uren doorbrengen. Na uren van blogwerk, besloten Lennert en Donald te koken voor Sofieke (picture below). Jaja, een carrière als kok is ook nog weggelegd voor deze jongens.

05-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S