Auw, auw, mijn tepels zijn hypergevoelig geworden en zijn soms ook staalhard. Zelfs het schuren van mijn hemd of t-shirt doet soms pijn. De hormonen beginnen duidelijk te werken na een maand. Ergens is het wel prettig dat je weet dat die pilletjes die je slikt, niet voor niets zijn. Overigens heb ik een weekje geen spontane erecties meer in de ochtend, maar dat deert me niet
Bloedname
Vandaag heb ik een bloedname laten doen. Ik ben benieuwd hoe laag mijn testosteron zal zijn en hoe hoog mijn oestradiol. Hopelijk blijft mijn lever normaal, want oestrogenen kunnen een zware belasting zijn voor dit orgaan.
Toen ik mijn dagboek overliep, viel me het verschil in gemoedsgesteldheid op tussen nu en een paar maanden geleden. Toen zat ik volledig emotioneel aan de grond, overvrouwd door depressieve gevoelens. Ik zag een straatje met een mogelijk dodelijk einde. Een mens kan zich toch slecht voelen: bij mij ging het al jaren zo. Sinds mijn kindertijd heb ik dikwijls slechts gevoeld, onbegrepen, verloren. Ondanks dat het niet verstandig was van mij om al hormonen te starten, voel ik me zoveel beter met deze pilletjes. Het is een mirakel: het voelt gewoon goed. Blijkbaar was het echt wel nodig om deze actie te ondernemen, want ik werd knettergek. Ik ben er bijlange nog niet. Het is een start, maar nog steeds een superlange weg, geplaveid met triomfen, vernederingen, angsten, twijfels.
Ik heb nu ook geen spijt, wel soms twijfels omdat het eigenlijk niet verstandig is om hormonen te starten voor het sein van de psychiater. Ik sla een mea culpa. Maar ik heb alles onder controle.
Nog steeds weet ik niet hoe ik uit de kast ga komen. Al honderden scenarios heb ik uitgedacht. Het ligt dikwijls op mijn tong, maar het duwtje ontbreekt. Maar ik voel dat het ooit ga gebeuren. Laura kunnen ze niet meer stoppen. Ze leven en gelukkig zijn, glimlachen en genieten.
Middenin de poel door transseksualiteit: de âtwijfelâepisodes
Middenin de poel door transseksualiteit: de twijfelepisodes
Ondanks mijn overtuiging, denk en zucht ik soms: oei, ik zit er echt midden in. Wat heb ik gedaan? Kan ik nog terug? Wat een gezichtsverlies. Ik bedoel: Tja, nu heb je het ver gebracht. Je hebt een blog, je verklaart jezelf vrouw aan nobele onbekenden, je participeert in allerlei fora en websites, je hebt contact met al die transseksuelen. Heel mooi! Je houdt jezelf en al die anderen voor de gek. Je maakt jezelf belachelijk met je onrealistische wensen. Je bent helemaal niet zo, maar je zit nu wel middenin die transseksuele modderpoel. Op die momenten voel ik me zo rot en ben ik zelfs opstandig naar alles wat naar genderdysforie ruikt. Belieg ik mezelf niet? En al die mensen op die fora? Ben ik dat wel? Geen alterego? Geen dubbele persoonlijkheid? Geen spijtoptant?
De twijfel maakt de toestand alleen maar hopelozer en zinlozer, geen toekomstperspectief.
Het hele vreemde aan de zaak is het feit dat dit meestal maar een 20tal minuten tot een uur kan duren. Nadien keert alles terug in zijn oorspronkelijke plooi, dwz dat ik me een meisje voel in een mannenlichaam. De rest van de tijd voel ik me conform mijn genderdysfore gevoelens. Die twijfelepisodes heb ik ook niet elke dag, eerder om de drie à vier dagen.
Toch heb ik angst voor deze twijfelepisodes , zelfs reuze-angst want het maakt wel iets duidelijk over mijn genderdysfore gevoelens. Ik weet niet wat ik ermee moet aanvangen met deze opstoten. Is het normaal? Of zegt het iets over mezelf, nl. dat ik niet klaar ben voor de transitie? Nochtans ben ik nu, op dit ogenblik, op dit moment overtuigd dat ik de juiste weg volg, die me moet leiden naar de volledige transitie.
Ik heb altijd gezegd dat ik een rare ben, een abnormale. Mijn psychè moet nogal een speeltuin zijn voor Freudianen en andere zielenknijpers.
Slechte ochtend, gisterenavond slecht nieuws ontvangen. Niets vandoen met mijn genderprobleem, maar het maakt me doodsongelukkig.
Ik heb nu hoofdpijn, ultrakorte nacht, moe en uitgeput.
Lana Del Rey is toch een fantastische zangeres met de juiste stem en de prachtige looks. Ze is werelijk een stijlvolle prachtmeid. Nochtans wordt ze langs alle kanten aangevallen. Haar lippen zouden fake zijn. Ze zou een marketingprodukt zijn van de grote platenfirma's, ze zou haar nummers niet zelf schrijven. En er wordt niet meer over haar muziek gesproken.
Ze krijgt het toch hard te verduren door al die zogenaamde would-be muziekkenners. Een slecht optreden op televisie en zo wordt compleet de grond ingeboord. Waarom krijgt zij zo weinig respijt terwijl andere hiervoor juist bewondering afdwingen met hun fratsen en grollen. Het is echter allemaal afgunst. Hopelijk zet ze door en versaagt ze niet. Ik hou enorm van haar muziek, ze raakt mijn vrouwelijkheid op de juiste momenten. Ze weet hoe ze je gevoelens kan vertellen en vertalen op prachtige noten.
Soms wil ik opgeven. Het hele gedoe ben ik kotsbeu. Ontgoochelingen, tegenslagen, twijfels slaan weer toe. Ik weet wat ik wil maar het lijkt allemaal zo onbereikbaar. Er bekruipt me af en toe het gevoel van machteloosheid: mijn leven zit op het verkeerde spoor, maar het is zoeken naar die wissel om hem op de juiste rails te zetten in de juiste richting. Het vreselijke is dat ik weet welke richting maar ik kan die wissel niet vinden. Ik hoop die wissel in het UZ Gent te vinden, maar ik blijf onzeker, twijfelend aan de zin van alles.
Het voelt allemaal onwezenlijk. Uiteindelijk zal ik dit alleen moeten doen, maar de eenzaamheid schrikt me zo af. De angst voor ontgoocheling en om een verworpene te worden. In een heel klein hoekje wil ik huilen, vandaag voel ik me zo klein. Ik weet eigenlijk niet wat te doen, buiten wat doelloos wat op het internet surfen met Leonard Cohen op de achtergrond.
Ik moet doorzetten, maar hoe? Soms ben ik zo moe, te moe om door te zetten en te vechten. Is het allemaal wel waard. Zal ik wel gelukkiger worden ?
Ik heb mijn engel verteld dat ik naar de psychiater in Gent ga. Natuurlijk vroeg ze waarom daar. Omdat ze goed zijn, antwoordde ik. Eigenlijk heb ik medelijden met haar omdat ik verdomme alles verzwijg. Hoe noemen ze zo iemand? Een egoistische klootzak? Een leugenaar? Zal ze me ooit terug kunnen vertrouwen wanneer ik me bloot geef? Ik hou zielsveel van haar, mijn hartedief! Laat me niet vallen, schat!
Zucht, zucht, zucht, toch een beetje huilen, stiekem dan...............in een hoekje..........
Nog 2 keren slapen en dan naar het Genderteam in Gent. Zucht. Hopelijk zal dit meevallen?
Nog 1 nachtje slapen en dan is het zover: mijn intakegesprek bij het Genderteam. Ik ben vandaag al behoorlijk opgewonden en zenuwachtig. Morgen wil ik er absoluut als Laura naartoe gaan want dat is de persoon die ik tenslotte ben. De mensen kunnen dan weer naar me gapen maar ze doen maar.
Ik moet zeker nog een aantal dingetjes doen zoals mijn levensverhaal afprinten, mogelijk antwoorden repeteren, duidelijkheid in wat ik wil. Mijn hartje gaat nu fel te keer als ik hieraan denk: het gaat echt gebeuren, de verwachtingen zijn vreselijk hoog gespannen.
Het uit-de-kast-lomen: het probleem is weer daar. Het duikt uiteraard op elk moment van de dag op. Het houdt mijn psychè in een wurggreep. Wat een vreselijk individu ben ik toch. Ik durf het gewoon niet, wat een lafaard ben ik toch, verstijfd van angst. Maar ik denk constant aan de schaamte om mijn transseksualiteit mede te delen. Ik voel me zo verdomd beschaamd. Dit is een echte hel voor mij. Ik vraag me af hoe anderen dat gedaan hebben. Maar ik durf dus niet. Elke keer wil ik mijn borst nat maken om het te vertellen, altijd trek ik me terug, ondergedompeld in schaamte. Soms voel ik me een monster, een egoïst. Maar de schaamte is alomtegenwoordig. Hoe zal ik dit overwinnen? Hoe dit je dit Godsnaam toch? Waarom slagen anderen erin en ik niet? Waarom ben ik hierin zo laf?
Soms wil ik gewoon doen, mijn mannenleven heroppakken, geen onrust veroorzaken, geen verdriet: het leventje laten verder kabbelen. De mogelijk schaamte van mijn coming-out ontlopen: klinkt soms aanlokkelijk: het stabiele leven. Maar uitgerekend dit, een status quo of de zoveelste keer een poging te wagen om te verdringen wie ik echt ben, zie ik gewoon niet meer zitten. Dan begint de miserie van vooraf aan: de depressiviteit. Ondertussen ben ik te ver gevorderd in mijn bewustzijnswording van mijn zelf. Ik zit aan de hormonen en het voelt verdomme goed. Maar hoe kom ik toch uit de kast? Hoe overwin ik de schaamte? Alleen al de gedachte van HET te moeten zeggen, doet me hyperventileren, doet me een paniekaanval krijgen.
Ik begrijp mijn probleem heel goed: ik ben een meisje in een mannenlichaam. Ik ben geboren in een verkeerd lichaam. Al sinds mijn kleutertijd doe ik me liever voor als meisje dan als jongen. Dit is het probleem dat me al jaren depressief houdt. Het is dus duidelijk, geen discussie mogelijk, geen alternatieve interpretaties. Het is wat het is. Punt aan de lijn.
Maar kan ik het wel aanvaarden? Ben ik in staat het mentaal en geestelijk te aanvaarden wat ik begrijp? Eigenlijk niet! Waarom dan niet? Omdat ik zo geprogrammeerd ben, omdat dit mijn beeldvorming is die zich in de loop der jaren zo ontwikkeld heeft. Je probleem kennen en begrijpen, maar het moeilijk aanvaarden. Het is de maatschappij, de verwachtingspatronen, het conformisme dat zorgt dat ik het moeilijk kan aanvaarden dat ik transseksueel ben. Ik begrijp en voel dat dit mijn enige uitweg is, maar het aanvaarden, .. moeilijk!
Zo blijkt alles toch weer complexer te zijn, mijn geest doet altijd moeilijk, het is ook een van de oorzaken voor mijn schaamte om het aan mijn geliefden te zeggen. Daarom hoop ik wat lotgenoten tegen te komen om dit alles te overwinnen, om mezelf meer voor mezelf aanvaardbaar te maken. Dit zal de eerste stap zijn in het overwinnen van mijn schaamte.
Ondanks alle geestelijke problemen, ben ik zo blij dat morgen mijn intakegesprek plaats zal vinden en dat er als Laura naartoe zal gaan. Ook dat is een vorm van overwinning.
Vandaag is het D-day, le jour de la vérité, the day of truth. Ik heb wel een slechte nacht achter de rug, maar dit kwam meer omdat mijn neus verstopt was en mijn neusspray leeg.
Ondertussen is mijn koelingswater van mijn auto bevroren: ik zal maar voorzichtig rijden. In auto's ben ik een volledige leek, dus 'fingers crossed'.
Het besluit staan vast dat ik als Laura ga, maar ik ben mega-zenuwachtig. De zenuwen gieren door mijn vezels. Hier heb ik zo lang naartoe geleefd en dreigt mijn auto en het weer me te boycotten.
Gisteren was het zover. Mijn gesprek met het Genderteam......als Laura. Ik was er een uur op voorhand. Maar nadien begon het: geen parkeerplaats, een half uur lang draaien en keren. Uiteindelijk ergens mijn auto 'illegaal' gezet. Vervolgens mijn make up afwerken (minstens 15 minuten). Nog 15 over: snel naar K1 voor de inschrijving. Onderweg door iemand eens goed uitgelachen, wel bedankt ..... Dan wachten om ingeschreven te geraken. Nadien hop naar het juiste gebouw. Natuurlijk niet te vinden (vanuit K1 hadden ze me verkeerd gestuurd met al die bouwwerken). Uiteindelijk was 15 minuten te laat bij de psychiater, een afspraak waarvoor ik maanden heb moeten wachten. Niet echt een gelukkige start.
Anderzijds ging het gesprek vlot. Ik heb zeker een uurtje kunnen babbelen en vertellen. Over mijn jeugd mijn genderdysfore gevoelens, de evolutie, hoe ik als klein kind was; mijn eerste speelgoed (dit waren poppen), mijn ouders, familie, de relatie met mijn vrouw. Allees gebeurde dus heel gemoedelijk. De psy was heel vriendelijk. Ik heb hem ook over mijn hormonengebruik verteld, maar dit was in mijn geval geen probleem.
De diagnose was voor de psychiater heel duidelijk: ik heb een ernstige GID(Gender Dysphoria Disorder). Hij zag alleen maar de weg naar transitie, maar het probleem was natuurlijk de coming-out. Ik heb hem in geuren en kleuren uitgelegd dat dit echt mijn grootste probleem is. Ik lijd ook aan een vrom van vermijdgedrag wat mijn coming-out niet gemakkelijker maakt. Ook het schaamtegevoel dat ermee gepaard gaat, heb ik uitvoerig besproken.
Conclusie: ik zit juist wat mezelf betreft: ik ben een vrouw in een mannenlichaam, en transtitie is voor mij de beste therapie. De coming-out wordt een gigantisch moeilijke klus. Ik zie de psychiater terug in mei en juni. Ondertussen ging hij al de endocrinoloog vragen want een verder begeleiding voor een duidelijke diagnostiek, hoefde voor hem niet meer: het was zonneklaar.
Het was dus toch nog een schitterende dag. Alles wordt bevestigd. Ik ben een vrouw, klaar om de wereld te veroveren ;-)
Er zijn nu al 3 dagen voorbijgegaan sinds mijn bezoek aan deze schitterende en een heel sympathieke psychiater van het Genderteam. Waren alle therapeuten zoals hem. Nog steeds voel ik me echt goed bij de diagnosestelling. Super zelfs. De twijfels zijn juist sterk verminderd wat de coming out hopelijk wat gemakkelijker zou maken.
Als ik nu naar meisjes kijk, denk nu dikwijls: "hey, ik lijk nog niet zo, maar ik ben wel degelijk een van jullie".
Vanavond is er een bijeenkomst in Hasselt. Ik wil er dolgraag heengaan maar..... Ik vind maar geen uitvlucht om vanavond alleen op stap te gaan. Meestal haal ik een optreden of fuif aan, maar vanavond is er in heel het land geen kneit te doen. Bovendien is het berekoud en in een auto met niet-werkende verwarming, waar ik me meestal omkleed, is dat niet echt comfortabel. Ik zal mijn best doen, tenzij iemand een schitterend uitvlucht heeft ;-)
Het voelt dus goed, ondanks de vele extra genderdysforische perikelen die me meestal van slag houden. Het duidt wel degelijk dat mijn onderliggend lijden in essentie mijn GID is.
Ik heb een deel van mijn uitslagen gekregen: eindelijke want het begon te duren en ik kon niet wachten om ze te zien. Dus mijn testosteroneniveau is superlaag, op het niveau dat je zou verwachten wanneer je anti-androgenen neemt. Joepie!!!!!!!!!!!!!
Mijn SHBG (Sex Hormone Binding Globulin) is super hoog. Ole!!!!!!!! Dit laatste betekent dat mijn oestrogenen hoog zijn en mijn testosterone laag (wat we al wisten).
Oestradiol, een soort oestrogeen, is lichtjes hoger. Dit zou nog hoger moeten zijn, ware het niet dat oestradiol gemaakt wordt van testosterone. Dit laatste heb ik niet meer, daarom moet het van 'buiten' komen wat ik doe met mijn ethinyloestradiol pilletjes.
Het is er biochemische allemaal goed uit en dit, na slechts een maand hormonen. Ondertussen heb ik nauwelijks bijwerkingen buiten het iets frequenter plassen en dit ik me duidelijk beter voel. Oh ja, mijn tepels zijn echt supergevoelig: het schuren van mijn scheren doet regelmatig pijn. Zelfs een lichte aanraking verdaag ik niet. Er bevinden zich ook al twee miniknopjes onder mijn tepels, het begin van echte borstgroei, maar ik maak me geen illusies: een C-cup zal ik niet vewachten, maar ik hoop op een B.
Gaandeweg gisteren kreeg ik meer keelpijn en voelde ik me zieker, zeker om naar de bijeenkomst van Hasselt te gaan. Nu blijf ik bed uitzieken, slikken doet vreselijk pijn (zeker mijn medicatie).
Ik had de laatste dagen vele e-mailtjes gekregen maar wegens mijn ziekte was het onmogelijke om ze snel te beantwoorden. Ik zal vandaag mijn achterstand wegwerken.
Ik heb tijdens mijn 'verblijf' in mijn ziektebed een plan uitgedokterd voor mijn coming-out. Ik zal ik dit ook later uit de doeken doen op mijn blog. De coming-out is iets dat ik echt wel moet gaan doen. De schaamte van het verzwijgen wordt te groot en mijn borstjes beginnen nu heel lichtjes te groeien, zodat er twee opties zijn: 1. blijven verzwijgen en stoppen met hormonen 2. vertellen en mijn hormonen continueren.
Verder wil ik kiezen voor de geleidelijke aanpak. Wanneer wil ik dan springen? Dinsdag of Woensdag! Er is vanaf nu geen weg terug. Moge Dame Fortuna me bijstaan!
Dit weekend lagen samen op bed naar het plafond te staren, elkaars handje vasthoudende, zalig genietende van dit eenvoudig maar intiem stukje tijd. Op die momenten beleef je toch het opperste geluk, het eenvoudig samen zijn en de vlindertjes in je buik. Dit zijn ook tijdsstonden die eigenlijk eeuwig zouden mogen blijven duren. Je weet natuurlijk dat na enkele minuten de orde van dag weer tevoorschijn komt. Maar toch. Een paar minuutjes het aartsparadijs voelen......
Dit ideale en idyllisch moment deed me toch nadenken over mijn hele transseksualiteit. Waarom verandering nastreven als je met een soort status quo je toch heel gelukkig kan voelen?
Moet ik echt deze opperste staat van geluk doorbreken, ja zelfs mogelijks vernietigen door mijn allerliefste te zeggen dat ik eigenlijk een meisje ben? Waarom zou ik niet verkiezen om verder te kabbelen zoals vroeger om zo geen onrust in onze relatie te veroorzaken? Gewoon verder doen, business as usual, samen genieten van de kleine dingen des levens met mijn vrouw. Eenvoudig toch?
Het klinkt verdomd aanlokkelijk: vergeet alles: vrouwenkledij, de hormonen, SRS, het genderteam. Kies voor het geluk met je liefste! Mijn vrouw is echt mijn allerliefste schat, elke dag dat we langer te samen zijn, hou ik nog meer van haar. Ze is mijn muze en rots wanneer ik het moeilijk heb. Ze staat altijd klaar en laat altijd alles vallen wanneer ik hulp nodig heb. Waarom zou ik dit mogelijks kapot willen maken? Waarom zou ik het fatum tarten als het fortuin voor me klaar staat?
Het klinkt dus aanlokkelijk. Het wordt opnieuw onderhandelen! Maar is dit echt wel zo aanlokkelijk? Mijn liefde voor mijn vrouw is echt daar, geen twijfel mogeliujk. Ik zou bijna sterven van verdriet als ze me zou laten zitten. Haar kwijt spelen zou het einde van de wereld zijn. Maarrrrrrr
Een grote maarrrrrrrrrrrr. Ondanks mijn fantastische vrouw, de steun, de tranen, de pijn die samen hebben overwonnen, voel ik me metafysisch en existentieel slecht in mijn vel. Ja, ik voel me gelukkig bij haar, maar er knaagt echt iets aan mij dat me slecht doet voelen. Ze is een drugs die me opkikkert maar mij fundamenteel niet verandert. Het ligt dus absoluut niet aan haar maar aan mezelf, louter mezelf, mijn eigen persoon, mijn eigen ziel, mijn ego en ik. Het verder kabbelen heeft dus geen zin. Dit heb ik al honderden keren geprobeerd. Er moet iets veranderen of ik ga ten onder. Niet door haar, maar door mezelf omdat ik een meisje ben in een mannenlichaam. De status quo zal me vernietigen, daarom wil de transitie om echt mezelf te voelen, maar mijn vrouw verliezen zou dus een ramp zijn.
Een ding kan ik niet met haar bespreken: mijn gender dysforie. Waarom toch? Ik weet het zelf niet. Maar mijn besluit staat nog steeds vast: de coming out kan ik niet langer uitstellen. De geheimdoenerij moet stoppen, open kaart spelen, weliswaar geleidelijk aan......omdat ik zoveel van haar hou, omdat ik haar juist gaarne zie.
De week is vliegensvlug voorbij gegaan en ik ben nog altijd supertevreden na mijn passage bij het Genderteam. Deze afspraak was uiteindelijk essentieel om genoeg moed bij elkaar te schrapen voor de coming out. Ik wil dit op mijn eigen manier doen: geleidelijk. Mijn coming out is sinds gisteren begonnen. Tot nu gaat het goed. Maar langzaam aan laat ik informatie doorsijpelen, als ze om meer vraagt dan zal ze die krijgen maar ik wil me niet vergalopperen. Uiteindelijk is mijn droom om de transitie met haar te doen. De bedoeling is wel van open kaart te spelen als het moment rijp is: geen geheimpjes.
Maar een week na D-day zijn mijn gedachten niet veranderd, bijna geen twijfels (soms zijn ze er nog, hoor, maar ik ben ook een eeuwige twijfelaar). De overtuiging is alleen maar gegroeid. Nog steeds probeer ik me kritisch tegenover mezelf op te stellen, terug alles in vraag stellen. Wil je dit echt? Ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ik wil dit echt. Nog beter: dit ben ik echt!
Alea iacta est. Ik heb mijn Rubico overgestoken. Een weg terug is er niet.
Wat weet mijn vrouw nu: dat ik geen travestiet ben (dacht ze soms, door verdachte spullen te vinden), maar dat ik een GID heb. De ernstige vorm, dan nog. Dat ik naar Gent ben geweest, naar het Genderteam bij dr H. En nog steeds wil ze vanavond pizza met me gaan eten en ze houdt nog steeds van mij.
Tot zo ver de coming-out. De komende dagen zal ik nog wat meer loslaten, zoals een heel waarschijnlijke transitie. Nu wil ik mijn allerliefste wennen aan het idee. Veel stress is van me afgevallen, maar ik ben er nog niet, binnenkort familie, vrienden en werk (dit laatste wordt heel moeilijk).
Ik heb de laatste echt veel emails gekregen en ik wil iedereen minstens een miljoen keer bedanken voor alle steun en kritische opmerkingen. Er lopen daadwerkelijk nog vele fantastische mensen rond.
Hoe kom ik eigenlijk aan mijn naam Laura? Mijn mannelijke naam heeft geen vrouwelijk equivalent, dus moest ik op zoek. Het is niet evident om jezelf een nieuwe naam te vinden. Dus zocht ik ergens inspiratie en die vond ik in Italie dus een Italiaanse naam lag voor de hand.
Hoe ga je zoeken? Ik heb een passie voor literatuur, dus hier vond ik twee toepasselijke namen, zeker in hun context. Laura was de femme fatale van Francesco Petrarca en Beatrice de femme fatale van Dante Alighieri. Beatrice dreigt in het Nederlands verkeerd te worden uitgesproken, dan klinkt het afschuwelijk. Dus werd het Laura.
De Laura van Petrarca heeft echt bestaan en was afkomstig van Avignon, toen de pauselijk hoofdstad en waar Petrarca regelmatig verbleef. Hij zag haar voor het eerst in de kerk op Goede Vrijdag op 6 april 1327. De liefde blijf voornamelijk hoofs zoals dit paste voor de tijd. Haar volledige naam was trouwens Laure des Noves. De Canzoniere zijn opgedragen aan Laura, een verzameling prachtige sonnetten en andere gedichten, ter ere van zijn Laura (in de gedichten wordt dikwijls gerefereerd naar L'aura).
De Canzoniere worden als het begin van de Rinascente beschouwd en zijn een hoogtepunt in de wereldliteratuur. Alleen al de Italiaanse teksten luidoplezen doet deze gedichten leven als gezangen van engelen en godinnen. Laura stierf uiteindelijk door pest in 1348, die in die tijd de Europese bevolking decimeerde.
Ne letà sua piú bella et piú fiorita, quando aver suol Amor in noi piú forza, lasciando in terra la terrena scorza, è laura mia vital da me partita,
et viva et bella et nuda al ciel salita: indi mi signoreggia, indi mi sforza. Deh perché me del mio mortal non scorza lultimo dí, chè primo a laltra vita?
Ché, come i miei pensier dietro a lei vanno, cosí leve, expedita et lieta lalma la segua, et io sia fuor di tanto affanno.
Ciò che sindugia è proprio per mio damno, per far me stesso a me piú grave salma. O che bel morir era, oggi è terzo anno!
Het was opnieuw een heftig weekje. Natuurlijk blijf ik wie ik ben en wie ik uiterlijk wil worden. Gewoon de kleine dingetjes en irritaties. En dan nog mijn coming out dat blijkbaar niet goed bij mijn schatje doordringt. Ik vrees dat ik een versnelling hoger zo spelen. Beter van open kaart te spelen dan stil te blijven staan want dat helpt niemand meer op dit moment. Dus weet ik niet wat me te wachten staat dit weekend, maar het zou best wel eens heel pijnlijk kunnen worden als het echt doordringt. Een weg terug is er ook niet meer want ik hét laten vallen.
Toch voel ik me ongemakkelijk: ik kan het niet langer verzwijgen. Ik moet het haar volledig vertellen zodat ze snapt wat er exact gaande is. Wat mijn 'probleem' inhoudt, wat de gevolgen zijn.
Wat ben ik vandaag lastig. Geen zin om iets te doen. De coming-out lijkt echt niet gelukt. Ik haat soms de wereld terwijl het alleen mijn dikke schuld is. Dit zorgt natuurlijk voor vele verwijten aan mij adres: ik voel me een loser, soms grote mond, maar een piepklein hartje.
Hoe moet dit verder? Waarom ben ik zo zielig? Soms wil gaan lopen naar een bestemming waar niemand me kent, waar ik rustig Laura kan zijn zonder vooroordelen, zonder staren en gapen, zonder gelach achter mijn rug, zonder de mogelijkheid dat mijn vrienden me laten vallen: gewoon ver weg, alle shit achterlatende..................
Een mens wordt stilletjes aan depressief van al die regen en hagel. Het is zolang geleden dat ik eens buiten kon wandelen zonder nat te worden of zonder als ijsman terug thuis te komen. Bovendien was het te gevaarlijk om naar de bijeenkomst in St Joris Winge te gaan, regen met vriestemperaturen, ultraglad wegdek. Ik ben dit kutweer echt wel kotsbeu!
Gelukkig worden de dagen wat langer, maar ik snak echt wel naar een zalig voorjaarszonnetje. Gisteren had ik weer een dipje en begon ik weer te twijfelen aan mijn hele transitie die in het verschiet ligt. Natuurlijk was er hoop zelfmedelijden, wat natuurlijk bijzonder zielig was van mijn kant. Blijkbaar moet ik alles eens theatraal opvatten, overdrijven alsof het einde van de wereld nader is. Soms zie ik de werkelijkheid als een soap-serie. Iedereen-op-aarde-is-tegen-mij gevoel overheerst dan, plus nog eens allerlei verwensingen aan een Godheid waarin ik toch niet geloof (dit is echt wel triestig en pathetisch, he), alsof ik iets met de Schepper te maken heb terwijl ik al jaren een ongelovige ben. Waarom verwens ik Iemand waarin ik niet geloof (omdat ik natuurlijk van die theatraliteit hou?). Waarom ben ik zo? Omdat ik helaas een gestoorde moeder had, die altijd zo reageerde. Ik ben zo opgevoed. Ben ik dan altijd zo? Natuurlijk niet, maar ik heb zeldzame buien zoasl gisteren. Eigenlijk wilde ik gisteren niets, noch transitie, noch een status quo. Twijfels en geen twijfels.
Gelukkig ben ik vandaag iets stabieler. Het doel is weer voor ogen, maar prettig was het gisteren alleszins niet. En hopelijk wordt dit weer echt wel beter zodat ik eindelijk eens naar een bijeenkomst kan gaan.
Vraag ik van mezelf het onmogelijke? Het leven biedt te veel vragen en te weinig antwoorden. Heb ik het vanaf het begin aangepakt? Het optimisme van een transitie is verdwenen. Wat als....?
Ik weet niet wat ik wil. Het enige wat ik wel weet, is dat verder doen zoals nu, geen zin heeft. Soms ben ik gewoon te laf om de problemen aan te pakken. Het vermijdgedrag, vluchten in plaats van ze op te lossen. Wat professioneel zo goed lukt, is een ramp op persoonlijk vlak. Waar moet ik heen gaan? Kan er iemand mij de weg wijzen?
Street's like a jungle So call the police Following the herd Down to Greece On holiday Love in the 90's Is paranoid On sunny beaches Take your chances looking for
[Chorus] GIRLS WHO ARE BOYS WHO LIKE BOYS TO BE GIRLS WHO DO BOYS LIKE THEY'RE GIRLS WHO DO GIRLS LIKE THEY'RE BOYS ALWAYS SHOULD BE SOMEONE YOU REALLY LOVE
Avoiding all work Because there's none available Like battery thinkers Count your thoughts on 1 2 3 4 5 fingers Nothing is wasted Only reproduced Get nasty blisters Du bist sehr schon But we haven't been introduced
Mijn bestelling van een weekje geleden is mislukt. De bank had een nieuwe VISA-kaart klaarliggen en mijn huidige geannuleerd (allemaal achter mijn rug, bedankt bank). Maar ze hebben het in orde gemaakt, goed zo bank! Volgende week krijg ik een nieuwe, misschien een nieuwe poging, hopelijk zijn ze niet uitverkocht ;-)
Het is prachtig buiten. Het zonnetje schijnt, geen ijskoude wind, het voelt goed. Ondertussen weet ik dat mijn vrouw in shock is na mijn coming-out. Prettig is het niet maar verder wil ze er niet over praten. Ze negeert me niet, hoor. Maar ze gaat gewoon over tot de orde van de dag alsof er niets gebeurd is.
Ik hoop dat dit deel uitmaakt van het beseffen wat is er exact gaande is. Ik blijf ook hopen dat ze me niet achterlaat. In elk geval wil ik er vanavond over praten. Leuk zal het niet worden omdat er natuurlijk nog andere varkentjes te wassen zijn zoals het werk waar ik tegenwoordig verzuip van de te afwerken opdrachten.
Was het misschien beter om alles uit te stellen? Ik geloof het niet. Het juiste moment bestaat niet. Het doet verdomd pijn, wetende dat mijn allerliefste schat in shock is. Door zoveel mogelijk mijn coming-out te negeren, verdedigt ze haarzelf en schermt ze haarzelf af. Waarschijnlijk zou ik in haar plaats identiek hetzelfde doen. Ik begrijp haar reactie tenvolle maar zij begrijpt mij niet of nog niet. Daarom moeten we meer praten.
Ondertussen geniet ik wat van de stralende zon en de heldere hemel, versiert met slingers van wolken door de vliegtuigen. Het doet me echt deugd. Er is toch nog iets waaraan ik me kan optrekken.
Het blijft raar doen. De coming-out, bekennen dat je iemand anders bent, dat je in een verkeerd lichaam huist. Soms vraag ik me af of het wel allemaal waard is. Het zijn zoveel hindernissen. Emotionele breekijzers waarheen je door moet. Soms heb ik het gevoel dat ik een emotioneel slagveld zal achterlaten met verbijsterde en teleurgestelde mensen. De schade lijkt groter te zijn dan de baten.
De verleiding blijft om gewoon verder te kabbelen om de goede vrede te bewaren. Of het mij vooruit zal helpen, waarschijnlijk niet maar ik vermijd zo wel een aantal andere kopzorgen.
Ik moet het allemaal opnieuw op een rijtje zetten, nadenken en piekeren. Ik geloof nog steeds dat transitie uiteindelijk voor mij persoonlijk de beste oplossing is. Maar ik ben dus niet alleen. Maar als de offers te veel eisen, dan begin ik serieus te twijfelen of het allemaal wel waard is.
Het hele proces stopzetten lijkt me geen oplossing. Ik zal binnen de kortste keren even diep zitten zoals enkele maanden geleden, misschien deze keer met fatale gevolgen.
Hectisch, hectisch..... Verzopen in het werk, bovenop de 'probleempjes' ;-) Het was wel zalig om opnieuw zoals elke ochtend, wakker te worden naast mijn allerliefste. Soms denk ik van mezelf: 'kijk daar, de boeman'.
Hopelijk kunnen we een en ander uitklaren in het weekend want 's avonds ben ik meestal doodmoe.
Godverdomme, deze blog doet al dagen moeilijk met het inbrengen van berichtjes. Lettertype, ordening van mijn teksten in paragrafen: allemaal een chaos. Gelukkig kan ik thuis op mijn Mac wat rechttrekken (het ligt dus aan mijn debiele PC)
17 dagen geleden, op 7 februari had ik mijn intakegesprek met het Genderteam van Gent. De ontmoeting is en blijft de verlossing die ik echt nodig had ondanks alle overwoekerende problemen. De doagnose was al gesteld na een uurtje praten. De snelheid van diagnose deed natuurlijk heel wat twijfels wegnemen, te meer omdat vele anderen er dikwijls maanden over doen.
Dit gesprek heeft me definitief op het juist pad gezet, misschien met heel veel hindernissen, maar het doel is bekend. Alleen dit al is een grote geruststelling en een zwaar te torsen last dat weg is gevallen. De belangrijkste horde die ik nu neem is mijn 'probleem' aanvaardbaar te maken bij mijn allerliefste vrouw.
Vandaag voel ik me goed. Geen twijfels, geen opwinding: misschien was het aangename telefoontje gisteren van een lotgenote wel een uitstekende zaak: het deed alleszins deugd. Misschien zou ik toch eens eindelijk naar een bijeenkomst moeten gaan. Het lijkt wel heel belangrijk te zijn.
Ik was ze bijna vergeten maar ze zijn er natuurlijk ook, weliswaar minder talrijk. Mensen die de omgekeerde beweging maken dan dat ik die beoog. Eigenlijk begrijp ik het niet zo goed, maar het zal wel aan mijn klein breintje liggen. ;-) Hoe kan je nu geen vrouw willen zijn? Terwijl ik alle moeite van de wereld doe om van mijn mannelijkheid af te geraken, kiezen transmannen net het omgekeerde en het tegenovergestelde: ze willen verliezen wat ik graag zou willen hebben. Ze willen hebben wat ik graag zou willen verliezen.
Ergens kan ze wel begrijpen naar analogie van mijn genderdysforie maar het is wel grappig dat inderdaad de omgekeerde beweging bestaat vanuit mijn specifieke vorm van genderdysforie, nl. dat ik een vrouw ben in een mannenlichaam. Ik wil dat lichaam weg. Transmannen willen net dat lichaam. Hoe bestaat het dat je geen borsten wil? Hoe kan het toch dat je geen jurkjes wil dragen?
Ik wil natuurlijk niemand schofferen, maar het was louter een absurde gedachtegang die in me opkwam. Voor diegenen die zich beledigd voelen, er zit wel wat ironie in deze tekst. Ik wens uiteraard iedere transman veel succes en een oplossing voor zijn probleem. Ook zij worstelen in essentie met wat ik worstel: je woont in een verkeerd lichaam. Je moet vele psycho-sociale drempels overwinnen. Trouwens, er bestaat een heel aangename blog van een transman www.bloggen.be/genderdysforie die zijn gevoelens, de twijfels en de drempels prachtige beschrijft.
Het gekke opnieuw is ondanks mijn beklag over het feit dat ze van hun vrouwenlichaam afwillen (hetgeen ik net zo graag wil), dat er veel herkenbare dingen in staat over gevoelens, over het in-het-verkeerde-lichaam-wonen, over de maatschappelijke en psychosociale drempels.
Ik denk dat je als transvrouw even goed iets kan leren hoe een transman met zijn probleem worstelt. Uiteindelijk zitten we in hetzelfde schuitje.
When I get to Warwick Avenue Meet me by the entrance of the tube We can talk things over a little time Promise me you won't step outta line
When I get to Warwick Avenue Please drop the past and be true Don't think we're okay, just because I'm here You hurt me bad, but I won't shed a tear
I'm leaving you for the last time baby You think you're loving but you don't love me I've been confused outta my mind lately You think you're loving but I want to be free Baby you've hurt me
When I get to Warwick Avenue We'll spend an hour, but no more than two Our only chance to speak once more I showed you the answers, now here's the door
When I get to Warwick Avenue I'll tell you baby that we're through
I'm leaving you for the last time baby You think you're loving but you don't love me I've been confused outta my mind lately You think you're loving but you don't love me I want to be free, baby you've hurt me
All the days spent together, I wished for better But I didn't want the train to come Now it's departed I'm broken hearted, seems like we never started All those days spent together, when I wished for better And I didn't want the train to come
You think you're loving but you don't love me I want to be free, baby you've hurt me You don't love me, I want to be free Baby you've hurt me
Informatie:Transseksuelen: nood aan steun in Vlaanderen, Joz Motmans
In de eerste bijlage vind je een prachtig en heel recent artikel, verschenen in De Wereld Morgen en Stampmedia, over Vlaamse situatie over transseksuelen. Vooral Joz Motmans trekt hier aan de bel. Deze briljante onderzoeker heeft al meedere wetenschappelijke publicaties over genderdysforie in de Vlaamse maatschappij geschreven en is thans een voortrekker in de emancipatie van transseksuelen. Hij blijft ook de problematiek in de aandacht houden in tijden van besparingen.
Joz Motmans heeft een lijvig rapportje geschreven over de juridische situatie van transseksuelen (http://igvm-iefh.belgium.be/nl/binaries/Workshop%20juridisch_verslag_tcm336-85766.pdf). Een ander meesterwerkje van zijn hand: http://tonderzoek.files.wordpress.com/2007/03/onderzoek-belgie.pdf
Verder heb ik een mooi interview in De Standaard gevonden met Joz Motmans (zie laatste bijlage: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=VA3J9GOS)
Het is toch fijn dat onderzoekers hun nek durven uitsteken om onze situatie in kaart te brengen en te verbeteren, de politiek te mobiliseren en wijzen op de tekortkomingen van het beleid. Dit is zeker nodig omdat in deze tijden van crisis vooral de rechtse axiomata en dogmata van het casinokapitalisme overheersen.
Groetjes,
Laura, xxx
PS. Alle linkjes heb ik nog eens in bijlage toegevoegd. Veel leesplezier ! ;-)
In 'Koppen', een infotainment-programma op TV1 (VRT) was er een heel interessante reportage over het groot aantal mensen dat zich psychotherapeut durft te noemen (zie linkje in bijlage). Dikwijls zijn het gewoon charlatans. Als genderdysfore personen zoeken we allemaal een uitweg, en sommigen gaan raad zoeken bij een psychotherapeut. Maar de kans bestaat dat je bij een kwakzalver terecht komt, met soms meer psychische schade tot gevolg.
Ik kan alleen maar aanraden om voorzichtig te zijn in de keuze van psychotherapeut. Eis op zijn minst dat ze een master of licentiaatsdiploma psychologie hebben, met een bijzondere bekwaming in de psychotherapie, want niet iedere afgestudeerde psycholoog kan ook psychotherapie.
Ook een psycho-analytische benadering van genderdysforie is volledig achterhaald. Mocht je therapeut over de ontleding beginnen van je verleden zoals Freud en Lacan het bedoelen, wees dan zeker dat zij/hij je niet zal/kan helpen. De reden waarom bijvoorbeeld weinig Franstaligen een geslachtaanpassing ondergaan in vergelijking met Nederlandstaligen, ligt in het feit dat de meeste Franstaligen een psycho-analytische therapie krijgen met de bedoeling om hun genderdysforie om te keren door een traumatische oorzaak in je kindertijd (zelfs babytijd) uit te klaren. Uiteraard bestaat er geen wetenschappelijk bewijs voor psycho-analyse en is daarom waardeloos.
Waarom ben ik er pas een paar jaar geleden achtergekomen dat ik een ernstige vorm genderdysforie heb/had? .... Tja, moeilijke vraag. Achteraf is het dikwijls gemakkelijk om te zeggen: 'ah ja, stomkop dat ik was', maar het is de vraag die ik me wel regelmatig stel: 'waarom zo laat? Mijn leven had er misschien anders en beter uit gezien.'
Eigenlijk had ik het door moeten hebben wanneer ik 18-19 jaar was. Maar het was toen net een heel moeilijke periode met veel psychische ongemakken, niet alleen mijn genderdysforie maar de thuissituatie die onhoudbaar was geworden. Thuis werd ik constant gekleineerd en vernederd. Ik was niets waard, wat nogmaals werd benadrukt wanneer ik slechte examens deed. De psychische folteringen maakten me zo bang dat ik geen zelfvertrouwen meer had (echt alles was weg), laat staan om genoeg 'body' te hebben om te snappen wat er binnen in me gaande was. Ik voelde me toen heel eenzaam, maar vooral ongebegrepen en alleen zonder dat ik op iemand kon rekenen. Vrienden had ik wel en hebben me fantastisch geholpen maar ik zweeg over hetgeen in mijn donkerste spelonken van mijn onderbewustzijn af speelde: het verlangen een meisje te zijn, al kon het toen helemaal niet op die manier duiden. Het probleem was toen manifest maar het herkennen was toen niet mogelijk. Ook al omdat ik het niet wilde zien: soms vlogt je weg van de realiteit, omdat ze te hard is, te schandelijk, zeker in tijden van een zwaar minderwaardigheidsgevoel.
Natuurlijk had ik al van transseksualiteit gehoord, meestal waren het rare vogels die op een praatprogramma de grootste onzin uitkraamde. Nu weet ik dat ze niet representatief zijn, maar toen uiteraard niet. Ik was er echt van overtuigd dat ze een 'vijs' los haden staan. Compleet doorgeslagen. Uiteraard wilde ik niet tot die groep van geschiften horen. Dat er ook gewone transvrouwen bestonden, minder excentriek, wist ik natuurlijk niet.
Alleen aan de universiteit op een kamer deed uiteraard de mogelijkheden van cross-dressing verhogen (wat ik al deed sinds mijn kleutertijd). Ik deed het alleen op mijn kamer, buitenkomen als vrouw was er niet bij. Veel kledij had ik niet want de verlegenheid om een winkel voor vrouwen binnen te stappen, was gigantisch groot. Alhoewel ik make-up wilde dragen, was het water te diep om het te kopen.
Dikwijls droomde ik toen (ook lange tijd ervoor en erna) dat ik ontvoerd werd om omgebouwd te worden tot vrouw. Uiteraard eerst tegen mijn wil, maar eigenlijk had ik het stiekem graag. Dagelijks droomde ik van het hebben van borsten, hoe dat zou aanvoelen, hoe je ermee kon slapen, of ze niet altijd in de weg zitten. De ontvoeringen gebeurden in allerlei versies en formats. Ook mij transformatie was wisselend. Soms veranderde ze me stelselmatig waarbij ik meisjeskledij moest dragen en leren stappen op hakken. dan kreeg ik borstaugmentatie en een vaginoplastie. Uiteraard werd mijn aangezicht vervrouwelijkt. Soms werd ik na mijn ontvoering de gehele transitie uitgevoerd tijdens een lange narcose waarbij ik dan wakker werd, plots met borsten en make up, gelnageltjes, enz... in een kamer vol met roze spiulletjes, een grote spiegel en op het kastje ernaast een beautycase. Bij het ontwaken was ik uiteraard geshockeerd, maar aanvaardde mijn lot later met het grootste plezier. Natuurlijk wilde ik geen weg terug en was superblij met mijn vrouwenleven.
Deze dromen heb ik eigenlijk gehad tot ik door had wie ik exact was. Het weekje als vrouw leven in maart 2011 was zo'n eye-opener dat ik niet anders meer wil en kan dan als vrouw leven. Het bevestigde wat ik eigenlijk al duidelijk verlangde toen het voor me zonneklaar was dat ik ernstig genderdysfoor was, ergens in 2006.
Het bezoekje bij de psychiater van het genderteam was het ultieme verlossende schot. Sindsien voel ik me beter en aanvaard ik ook mijn lot en mezelf. De enige grote problemen is de outcome. Die ben ik inmiddels begonnen met mijn vrouw, later moet mijn familie volgen. Hopelijk kan ik in spetember het op mijn werk zeggen: dit vereist een voorbereiding waar ik al mee bezig ben. Hiervoor heb ik ook al een plan uitgedokterd. Uiteraard wil hier, als de tijd rijp ism adviezen vragen van lotgenoten over hoe zij hun werk hebben ingelicht.
I've got a lot of pain. No, I haven't been hurt or something like that. It's just I am missing the country I like the most. Till last year I lived for 2.5 years in the England, UK. This was absolutely my best experience ever. I loved my job, the place, the restaurants and the countryside with its beautiful meadows full of sheep, the fabulous mountains of the Lake District (the area of the romantic poets like Cooleridge and Wordsworth). The people were amazing and not narrow-minded at all. You're just living amongst all these people of different background: Brits don't matter whether you're black, muslim with a headscarf or Sikh copper with a turban. Tolerance is the corner stone of this fantastic society. They don't tolerate racism and in your professional live, you simply work with a lot of people of Pakistani, Indian or another background. And it works really well.
The other amazing experience are the Indian restaurants: they prepared stunning dishes. I am truly addicted to this kind of food, especially the spicy meals, yummy! Of course you've got the traditional pubs with their great ales and bitters.
What I miss the most, is the countryside. Go to Wales and Snowdonia and you'll find the most beautiful landscape, existing on earth. Of course it is raining a lot there. You won't escape the rain drops, but when you're properly wrapped up with decent clothing, it is amazing. It feels you're at the end of the world. Do climb the Snowdon, the highest Welsh mountain. Okay, it's very busy, but still, the views are stunning, certainly if you do the horseshoe path of the Snowdon. Even in snow, it is such a fantastic experience. In Snowdonia, they still speak real Welsh in the little pubs, where you can find the best and very authentic atmosphere with singing and drinking, with of course the best known Welsh sing-along of Tom Jones's Green, Green Grass of Home.
Even when I was cross-dressing and going out in pubs and clubs, Brits were accepting as I was, even more, I was very popular, attracting girls who wanted to chat with me about fashion and family/girlie matters. They considered me as one of them, which caused a absolutely pleasant feeling. Compared to my experience in Belgium, it was awesome in the UK. In Belgium they just avoid me, no contact, just remaining asocial like an autistic person.
What I also miss are the weekend newspapers with a nice cup of coffee. They have so many extra annexes that I don't have enough time to read everything. You can compare it to the marvellous weekend edition of the Dutch NRC Handelsblad. The Flemish newspapers are absolutely crap. There really nothing in theirweekend editions, except another interview with a cook or famous Flemish who hasn't anything to say than some superficial talk.
Fashion: the British adore it with all these awesome shops. You also have Zara, New Look and H&M. But other chains like Jane Norman, Lipsy, etc.... you won't find them in a Flemish town. Don't forget Harvey Nichols and Selfridges, both paradises of shopping and fashion. In the meantime, Flemish girls and women dress themselves like nuns and prudes. Trends arrives three- four years later in Belgium: they just miss the train of fashion, every year.
Of course, not everything is perfect: you've got these horrible Tories, but the entire UK package is just better than any other package.
Compared to this narrow-minded Flemish society, where people don't like anything that's different. It doesn't matter what it is: it can be anything like skin colour, religion, clothing or mother tongue. The intolerance against everything that's French-speaking, the hate against muslims with headscarfs, makes me so sad and depressed. I really hate this country and its people. Flemish think of themselves as they are so fantastic but it's a backwards culture. Even of their healthcare, they think they own the best system, but actually they are 10 years behind other more modern countries.
Flemish pretend they are good in languages, but hardly a few speaks properly English, even French is a big problem although it is the second language of this kingdom. Let's ignore German completely, the third language of this stripe of land in Europe, called Belgium, they don't teach it anymore in schools. The knowledge of the Goethe and Schiller language is totally gone.
In the meantime Flemish adore their own films (they are terrible, I can assure you), their own music (it's just artie-fartie stuff) and if a Belgian band leaves a fart in a foreign country: the Flemish newspapers call it a 'world tour'. The perception of what the world exactly is, meets the criteria of hallucinations. They simply think they follow the newest evolutions, occurring in this world, but one small step across the border and you'll see they don't get it.
The piece of earth is full of racists, homophobics, and short minded people. Even the so-called progressives are stuck in their love with their church towers. But this is typical of this country: everyone is in love with the church towers of their home towns.
Flemish believe they have cities: please pay a visit: Antwerp: provincial town, Hasselt a small village with some shops. Yes, we've got one place, deserving to be called city: that's Brussels, because this is a fantastic multicultural place, but you won't find Flemish or he should have lost his way. A Flemish simply can't cope with multiculturality, so he is fleeing Brussels.
Why is this Flemish society so retarded? Because of this ill mentality. Flemish are sick to the mind! You can see it in its political choices they make. Of course they blame everything which is going wrong, on the politicians, but as a matter of fact these blamefull politicians are a mirror for what the Flemish really are: idiots and full of autistic persons who can't cope with normal social decent behaviour.
Het weekend zit er bijna op. Soms werd ik toch heel ongemakkelijk door kleine eenvoudige dingen. Zo stak er bij Knack een modebijlage. Uiteraard wilde ik die eens goed bekijken dan voel ik toch ongemakkelijk wanneer mijn vrouw er bij zit. Schichtig kijk ik dan rond, bang zijnde dat ze iets door zal hebben. Ze weet uiteraard war er gaande is maar toch voelde ik me gewoon heel ongemakkelijk.
Dan had je op een zender Trinny and Suzanna on mission in Holland. Toen al die make-overs de revue passeerde, gaf ik natuurlijk commentaar over de schoenen, jasjes, jurkjes en het kapsel...in bijzijn van mijn vrouw. Opnieuw hield ik me in omdat het zo vreemd aanvoelde.
Eigenlijk ben ik het beu om me in te houden: als ik van mode hou dan wil ik daar vrij mee bezig zijn, geen belemmeringen. Me inhouden doe ik steeds minder maar ik kan duidelijk nog niet vrijuit gaan. Dus moet ik nog wat werken aan mijn coming-out. Ja, opnieuw. Wat een leven heb ik toch.
Op het forum van de Vlaamse Genderkring heb ik wat pijnlijke verhalen gelezen. Soms lijkt de keuze die je maakt richting transitie een verwoesting aan te richten. De offers zijn soms wel heel zwaar. Ik heb al genoeg miserie meegemaakt in mijn jeugd dus ben ik eigenlijk niet echt toe nog een nieuw rondje psychisch terreur. Maar het feit dat je voor transitie kiest, gaat meestal over hoe je jezelf voelt. Je kan dit niet ontsnappen, je kan jezelf niet ontvluchten. Soms ervaar ik het niet als een keuze maar een soort plicht en must omdat ik nu eenmaal zo ben. Ik heb hiervoor niet gekozen om in een verkeerd lichaam te huizen.
Maar het hindernissen parcours schrikt me soms echt wel af. Moet dit echt? Is het allemaal wel waard? (hoeveel keren heb ik me die vraag al niet gesteld). Hoe sterk ben ik om alles te overwinnen? Wat zal ik winnen? Wat zal ik verliezen?
Je hebt de psycho-sociale horden, de professionele obstakels, maar ook de fysische metamorfose dat op zich ook al geen lachertje is: epilatie, eventueel haartransplantatie, facial feminisation surgery, logopedie, Sex reassignment surgery, een flinke geldbeugel, enz.... Het is een behoorlijk lang lijstje: aan eentje ben ik al bezig en dat zijn hormonen (oef toch een stap).
Mijn vrouw vraagt me wel continue of niet samen zullen blijven. 'Uiteraard antwoord ik dan' maar het lijkt of ze me niet altijd gelooft. Ik weer hoe ik haar kan overtuigen, maar het twentig keer zeggen, blijkt niet te helpen. Ik geloof meer in het andere scenario: dat ze me zal laten zitten, dat ze niet met een genderdysfoor persoon zal willen leven. Ik hoop dat dit echt niet gebeurd: ik hou te veel van haar om ze te verliezen.
Morgen begint een nieuwe week, ik ben benieuwd wat ze brengen zal. Ondertussen luister ik naar Joy Division, geen vrolijke muziek maar ik ben thans niet vrolijk.
Gisterenavond is de bom dan gevallen: heel zwaar zelfs. Sinds mijn coming-out waarbij ik louter zei dat ik een ernstige genderdysforie (ik had dus nog niets over het fysisch vrouw worden gesproken, maar had haar wel informatie hierover meegegeven), was mijn vrouw gehuldigd in stilzwijgen en probeerde ieder aanzet tot gesprek te vermijden. Maar zwijgen ging voor mij niet meer.
Dus begon ik erover te praten, een kleine aanzet in bed, allemaal gisterenavond; ze luisterde toen wel. Ik hield me in het begin nog op de vlakte maar wilde dieper op het onderwerp ingaan. Blijkbaar kwam dit hard aan voor haar toen ze me vroeg wat het dan allemaal zou inhouden. Ik kreeg het toen steeds moeilijker, mij hart bonste als gek en barstte vervolgens in hevige tranen uit. Bedolven onder de emoties probeerde ik uit leggen dat ik het geprobeerd heb om het van me af te houden maar dat ik steeds ongelukkiger werd en dat de toestand voor mij onhoudbaar was geworden. Ik werd ook niet door haar getroost, iets wat ze normaal altijd doet. Door deze weigering verergerde mijn verdriet.
Opnieuw vroeg ze hoe het verder moest: opnieuw liet ik de tranen de vrije loop en huilde dat ik haar zeker niet wilde verliezen. Wel vijf maal heb ik haar uitgelegd dat haar verliezen het allerergste zou zijn dat me zou kunnen overkomen. Ze stond er zelf verstijfd en verdwaasd bij, toch iets abnormaal voor haar doen. Nadien kwam ze me toch dadelijk troosten. Opnieuw verklaarde ik dat ik ze niet wilde verliezen en altijd samen met haar wilde zijn maar dat mijn huidige leven een hel was en zou blijven, mocht alles hetzelfde blijven. Toen kwam ze dichter bij me, legde haar hand op mijn schouder en antwoordde dat ze het allemaal moest bekijken en ze dit niet nu kon beslissen, wel zei ze nog dat ze nog steeds van me hield.
Voor haar was het een schok die ze nog niet helemaal beseft. Ondertussen bleef ik verder snikken, mijn armen over mijn betraande ogen: allerlei negatieve gedachten flitsten door me heen: zelfmoord uiteraard, maar vragen zoals waarom, wat heb ik toch gedaan, wat doe ik ze aan, waarom maak ik alles kapot wat ik heb opgebouwd zowel relationeel als professioneel, wat gaan ze van me weggen, zie je wel: hij is altijd gestoord geweest. Een beetje later weende ik het uit dat ze met me zullen lachen dat ze me nooit meer au serieux gaan nemen. Ik riep dat ik me vies en pervers voelde en dat het hele gedoe me vervulde met schaamte.
Toen verliet ik de slaapkamer en trok me terug in de koude living, geen lichten aangestoken, met de handen voor mijn ogen, lichtjes huilen. Opnieuw mijmerde ik dat kiezen voor geen-verandering geen oplossing was. Na een kwartiertje (eigenlijk wat ik niet na hoeveel tijd) kwam mijn schattebout dan toch naast mij zitten, haar hoofdje tegen mijn schouder en een arm om heen: ze vroeg tijd om begrip voor me op te brengen maar dat ze eigenlijk wel bij me wilde blijven. Na een pauze van een doodse stilte vroeg ze om terug naar bed te komen want ze had het koud en had me nodig om haar te verwarmen.
Langzaam vielen we in elkaars armen in slaap. De eerste emotionele confrontatie was achter de rug.
Vandaag wil ze erover zwijgen: ze vroeg me of we vandaag in alle rust Downton Abbey kunnen verder kijken met nootjes en chips. Ja, die rust heeft ze nu wel verdiend. Maar het is een kwestie van tijd of ze wordt opnieuw met de neus op de feiten gedrukt. Ondertussen zie ik mijn schatje zo graag (sorry voor de Nederlanders maar dit is een typische uitdrukking van bij ons ;-)!
Vrouwen willen praten, mannen willen zwijgen. Ik, als fysische man, wil praten, mijn vrouw wil zwijgen. Waar zijn de cliches? ;-)
Gisterenavond ben ik mijn lading Nespresso-capsules gaan halen op de avenue Louise, uiteraard ter plekke verleid door hun heerlijke chocolade: dus 2 kleine pakjes speciale chocolade aangekocht aan de zachte prijs 7 euro het stuk (ja, inderdaad, ik laat me teveel laten verleiden, het was niet slim, ....... maar zoooo lekker, mmmmmmmm ;-)
Omdat ik lang moest wachten op mijn capsules, liep ik maar wat rond p de avenue Louise. Naast de Nespressoshop heb je de Karen Millenwinkel, echt een prachtige winkel met mooie jurkjes. Altijd wanneer ik er langs kom, gaat mijn hartje harder bonzen. Natuurlijk als mannelijke verschijning is toch altijd vervelend om aan de etalage te blijven staan.
Op dit ogenblik voel ik me goed. Effe alles laten rusten, kan blijkbaar geen kwaad. Mijn vrouwtje is veilig vertrokken naar haar werk en zal thans ergens vaststaan op de Brusselse ring, ik blijf vandaag thuis werken (ik heb zelfs al veel gedaan).
Ik keur normaal elke reactie goed maar sommigen blijken niet door te komen. De reden is me niet echt bekend maar ik ben dan ook een totale computerleek. Ik heb mijn instellingen veranderd, hetgeen het plaatsen van reacties zou moeten vergemakkelijken, maar ik wil benadrikken dat extreem rechtse vuilspuiterij, racistische opmerkingen of discriminerende berichten absoluut NIET getolereerd worden. Kritiek met behoud van respect kan absoluut, zelfs al ben ik er niet gelukkig mee.
Verder bied ik mijn verontschuldigingen aan voor de problemen.
Toch altijd fijn om te moeten vaststellen hoe enggeestig onze maatschappij wel niet is. Volgens een bepaald individu zijn 'we' psychologisch verknipt. Hoera! Er zijn dus daadwerkelijk mensen die achter de ideeen van Rick Santorum staan.
Natuurlijk heb ik problemen en heb ik al diep gezeten, maar wie niet. Het is niet zo dat ik me nooit was of nooit andere kleren aantrek. Ik rook niet, neem geen drugs en mijn leefwereld bestaat niet uit louche nachtclubs en andere oorden. Iedereen uiteraard zijn ding ;-)
Ach, ja. Sommigen zijn toch compleet hopeloos door hun vooroordelen: tegen domheid bestaat helaas nog geen pil, maar mocht ze alsnog op de markt komen, dan zijn er heel veel kandidaten.
Trouwens het is wetenschappelijk bewezen dat conservatieven en racisten een lager IQ hebben. zie deze link: http://www.demorgen.be/dm/nl/992/Wetenschap/article/detail/1388849/2012/02/02/Conservatieven-en-racisten-hebben-lager-IQ.dhtml
Informatie: blog van Catherine B: bepalend voor mij
De blog van Catherine B is fantastisch. Wie vragen, twijfels heeft kan veel vinden in deze blog. Haar verhaal is zelfs bepalend geweest om de stap te zetten naar verdere hulpverlening. Deze blog gaf me het vertrouwen dat je een succesvolle en gelukkige transitie kan door maken ondanks alle hindernissen en vooroordelen.
Het is een boeiend relaas over genderdysforie met veel informatie, dus........... VERPLICHTE LECTUUR!!!!!!!!!!!!!!!
Moi je n'étais rien Et voilà qu'aujourd'hui Je suis le gardien Du sommeil de ses nuits Je l'aime à mourir Vous pouvez détruire Tout ce qu'il vous plaira Elle n'a qu'à ouvrir L'espace de ses bras Pour tout reconstruire Pour tout reconstruire Je l'aime à mourir
Elle a gommé les chiffres Des horloges du quartier Elle a fait de ma vie Des cocottes en papier Des éclats de rire Elle a bâti des ponts Entre nous et le ciel Et nous les traversons À chaque fois qu'elle Ne veut pas dormir Ne veut pas dormir Je l'aime à mourir
[Refrain] : Elle a dû faire toutes les guerres Pour être si forte aujourd'hui Elle a dû faire toutes les guerres De la vie, et l'amour aussi
Elle vit de son mieux Son rêve d'opaline Elle danse au milieu Des forêts qu'elle dessine Je l'aime à mourir
Elle porte des rubans Qu'elle laisse s'envoler Elle me chante souvent Que j'ai tort d'essayer De les retenir De les retenir Je l'aime à mourir Pour monter dans sa grotte Cachée sous les toits Je dois clouer des notes À mes sabots de bois Je l'aime à mourir
Je dois juste m'asseoir Je ne dois pas parler Je ne dois rien vouloir Je dois juste essayer De lui appartenir De lui appartenir Je l'aime à mourir
[Refrain] : Elle a dû faire toutes les guerres Pour être si forte aujourd'hui Elle a dû faire toutes les guerres De la vie, et l'amour aussi
Moi je n'étais rien Et voilà qu'aujourd'hui Je suis le gardien Du sommeil de ses nuits Je l'aime à mourir Vous pouvez détruire Tout ce qu'il vous plaira Elle n'aura qu'à ouvrir L'espace de ses bras Pour tout reconstruire Pour tout reconstruire Je l'aime à mourir
Ic sach noyt so roden mont: ode aan mijn schattebout
Brabanders zijn in Nederland fier op hun afkomst. In Belgie worden Brabanders verkeerdelijk Vlamingen genoemd en ze zijn niet fier op zichzelf. Van Dyck, Rubens en Bruegel zijn Brabantse schilders, geen Vlaamse. In zijn testament schreef Antoon van Dyck in het Engels dat hij afkomstig was uit Antwerpen in Brabant. Hij noemde zichzelf geen Vlaming. Hij zou trouwens zich omdraaien in zijn graf mocht hij weten dat hij plots een Vlaams schilder is. Vlamingen zijn anders dan Brabanders.
Hertog Jan van Brabant schreef deze parel uit de Nederlandse letterkunde (de Vlaamse graven spraken en schreven Frans): een betere ode aan de vrouw die je begeert, kan je niet bedenken. Daarom speciaal voor de vrouw van mijn leven:
Ic sach noyt so roden mont Noch oec so minlike oegen, Als si heeft, die mi heeft gewont Al in dat herte dogen. Doch leve ic in hogen Ende hope des loen ontfaen: Geeft si mi qualen dogen Si mach mis beteren saen. Lief, mi hevet u minne So vriendelike bevaen, Dat ic u met sinne Moete wese onderdaen.
LGBT (Lesbian Gay Bisexual Transgender) is eigenlijk een vuilnisbaknaam voor al wie niet hetero is in de klassieke zin. Eigenlijk heb ik hier problemen mee omdat dit de clichés kan versterken. Het enige wat iedereen die in deze potpourri bindt is dat ze het voorwerp van gebrek aan respect, discriminatie, vooroordelen en fobieën kunnen zijn en dat ze niet beantwoorden aan de klassieke norm zoals de joods-christelijk traditie dit voorschrijft. Uiteraard is dit historisch gegroeid en kan de strijd voor een gelijkwaardige behandeling misschien beter samen gevoerd worden, het blijft een versimpeling van de realiteit.
Ondanks alle sympathie en steun voor gayrechten (zoals adoptie, trouwen, erfenis, enz...) zou ik me als transgender toch niet willen begeven in een Gay-parade. Hierbij wil ik benadrukken dat ik aantal van mijn beste vrienden gay zijn en dat ik hen volop steun in hun strijd voor rechten en tegen discriminatie.
Als genderdysfoor persoon is mijn probleem fundamenteel anders dan holibis want zij zijn wel in het juiste lichaam geboren en beogen geen transitie. Hun maatschappelijk probleem is dat de samenleving een klassieke man-vrouw relatie als norm voorstelt. Holibis en transgenders vallen niet onder die norm: daarom worden we samengezet. Het Bijbels verhaal van Lot en zijn dochters illustreert trouwens hoe afschuwelijk de christelijke visie is op de gelijkwaardigheid van man en vrouw en hoe holibis erger worden behandeld dan een verkrachte vrouw.
Het maatschappelijk probleem van genderdysforie is anders want ze gaat of je al dan niet je eigen lichaam moet accepteren of niet. De Bijbel is hier duidelijk: je moet je lichaam aanvaarden zoals het is want God heeft je zo geschapen (probeer dit maar is aan een rolstoelpatiënt verkocht te krijgen).
Dit is natuurlijk mijn persoonlijke mening zonder de bedoeling iemand te kwetsen of het vele en harde werk dat er verzet wordt, af te breken. Ik heb ook te weinig inzicht in hoe de verhoudingen juist liggen (een typische newbie) maar uit de wetenschappelijke teksten van Joz Motmans blijkt toch dat transgenders zich duidelijker als één groep moeten profileren om hun stem luider te laten klinken in plaats van het wagentje achter die van de holibis te hangen. Uiteraard is de LGBT geen monster- of duivelspact tegen een gemeenschappelijk vijand zoals Von Ribbentrop en Molokov die ooit hebben afgesloten in 1939. Samen kunnen we wel veel sterker staan, en samenwerking is natuurlijk heel erg nodig, maar onze stem moet wel luider klinken! Dus LGBT
Ik verwacht wel commentaar en reacties in de zin van: wat weet dat groentje er nu van? Het is maar een gedachte met de beste bedoeling en zeker niet kwetsend bedoeld want holibi's zijn immers mijn vriendjes en vriendinnetjes ;-)
De tijd vliegt, drie weken na D-day. Ik ben nog steeds blij met de diagnose, maar wat minder met mijn coming-out. Soms ben ik echt bang voor wat komen gaat. Wat zal er met me gebeuren? Ik probeer me al scenarios uit te denken over hoe ik het op het werk ga zeggen. Maar eerst zou ik advies van de sociale dienst willen. Ook het Centrum voor Gelijke Kansen heb ik juist ge-emaild.
Maar de angst om alles te verliezen blijft. Misschien moet ik toch naar een psycholoog gaan, zoals sommigen aanraden, maar ik heb wel niet zo een positieve ervaring met een zieleknijper. Eerder heb ik nood aan praten, veel praten. Op deze blog ventileer ik mijn frustraties maar ik praat niet en blijft opgesloten met mijn probleem. Gelukkig krijg ik regelmatig lieve e-mails, wat me toch wel wat deugd doet. Bedankt allemaal! ;-)
Gisteren had ik dan weer een heel nare ervaring op het forum van sekswoordenboek over transgenders waar ik eigenlijk werd uitgemaakt voor labiele mens en andere rotzooi. Het was een knap staaltje van transfobie van een aantal individuen. Natuurlijk heb ik het emotioneel moeilijk en twijfel ik veel, maar de oorzaak zoek ik toch eerder aan de maatschappelijk moeilijke aanvaarding van dysforie die toch een rem zet om je uit te drukken. De hele groep transgenders werd er aan de schandpaal genageld: blijkbaar is er iets grondig mis met onze psychè.
Deze uitlatingen die nogmaals de negativiteit uitdrukken van de maatschappij tegen over genderdysforie, kunnen natuurlijk de angst om maatschappelijk uit de kast te komen nog meer voeden. Zo word je natuurlijk nog emotioneler en zelfs depressiever.
Eigenlijk zou ik het liefst openlijk met mijn engel hierover willen praten, maar ze sluit haarzelf af. Deze nacht kon ik dan ook moeilijk slapen. Constant was ik aan het woelen en draaien. Geen twijfel over mijn diagnose maar de angst voor de toekomst.
