Ik begrijp mijn probleem heel goed: ik ben een meisje in een mannenlichaam. Ik ben geboren in een verkeerd lichaam. Al sinds mijn kleutertijd doe ik me liever voor als meisje dan als jongen. Dit is het probleem dat me al jaren depressief houdt. Het is dus duidelijk, geen discussie mogelijk, geen alternatieve interpretaties. Het is wat het is. Punt aan de lijn.
Maar kan ik het wel aanvaarden? Ben ik in staat het mentaal en geestelijk te aanvaarden wat ik begrijp? Eigenlijk niet! Waarom dan niet? Omdat ik zo geprogrammeerd ben, omdat dit mijn beeldvorming is die zich in de loop der jaren zo ontwikkeld heeft. Je probleem kennen en begrijpen, maar het moeilijk aanvaarden. Het is de maatschappij, de verwachtingspatronen, het conformisme dat zorgt dat ik het moeilijk kan aanvaarden dat ik transseksueel ben. Ik begrijp en voel dat dit mijn enige uitweg is, maar het aanvaarden, .. moeilijk!
Zo blijkt alles toch weer complexer te zijn, mijn geest doet altijd moeilijk, het is ook een van de oorzaken voor mijn schaamte om het aan mijn geliefden te zeggen. Daarom hoop ik wat lotgenoten tegen te komen om dit alles te overwinnen, om mezelf meer voor mezelf aanvaardbaar te maken. Dit zal de eerste stap zijn in het overwinnen van mijn schaamte.
Ondanks alle geestelijke problemen, ben ik zo blij dat morgen mijn intakegesprek plaats zal vinden en dat er als Laura naartoe zal gaan. Ook dat is een vorm van overwinning.
Het uit-de-kast-lomen: het probleem is weer daar. Het duikt uiteraard op elk moment van de dag op. Het houdt mijn psychè in een wurggreep. Wat een vreselijk individu ben ik toch. Ik durf het gewoon niet, wat een lafaard ben ik toch, verstijfd van angst. Maar ik denk constant aan de schaamte om mijn transseksualiteit mede te delen. Ik voel me zo verdomd beschaamd. Dit is een echte hel voor mij. Ik vraag me af hoe anderen dat gedaan hebben. Maar ik durf dus niet. Elke keer wil ik mijn borst nat maken om het te vertellen, altijd trek ik me terug, ondergedompeld in schaamte. Soms voel ik me een monster, een egoïst. Maar de schaamte is alomtegenwoordig. Hoe zal ik dit overwinnen? Hoe dit je dit Godsnaam toch? Waarom slagen anderen erin en ik niet? Waarom ben ik hierin zo laf?
Soms wil ik gewoon doen, mijn mannenleven heroppakken, geen onrust veroorzaken, geen verdriet: het leventje laten verder kabbelen. De mogelijk schaamte van mijn coming-out ontlopen: klinkt soms aanlokkelijk: het stabiele leven. Maar uitgerekend dit, een status quo of de zoveelste keer een poging te wagen om te verdringen wie ik echt ben, zie ik gewoon niet meer zitten. Dan begint de miserie van vooraf aan: de depressiviteit. Ondertussen ben ik te ver gevorderd in mijn bewustzijnswording van mijn zelf. Ik zit aan de hormonen en het voelt verdomme goed. Maar hoe kom ik toch uit de kast? Hoe overwin ik de schaamte? Alleen al de gedachte van HET te moeten zeggen, doet me hyperventileren, doet me een paniekaanval krijgen.
Nog 1 nachtje slapen en dan is het zover: mijn intakegesprek bij het Genderteam. Ik ben vandaag al behoorlijk opgewonden en zenuwachtig. Morgen wil ik er absoluut als Laura naartoe gaan want dat is de persoon die ik tenslotte ben. De mensen kunnen dan weer naar me gapen maar ze doen maar.
Ik moet zeker nog een aantal dingetjes doen zoals mijn levensverhaal afprinten, mogelijk antwoorden repeteren, duidelijkheid in wat ik wil. Mijn hartje gaat nu fel te keer als ik hieraan denk: het gaat echt gebeuren, de verwachtingen zijn vreselijk hoog gespannen.
Soms wil ik opgeven. Het hele gedoe ben ik kotsbeu. Ontgoochelingen, tegenslagen, twijfels slaan weer toe. Ik weet wat ik wil maar het lijkt allemaal zo onbereikbaar. Er bekruipt me af en toe het gevoel van machteloosheid: mijn leven zit op het verkeerde spoor, maar het is zoeken naar die wissel om hem op de juiste rails te zetten in de juiste richting. Het vreselijke is dat ik weet welke richting maar ik kan die wissel niet vinden. Ik hoop die wissel in het UZ Gent te vinden, maar ik blijf onzeker, twijfelend aan de zin van alles.
Het voelt allemaal onwezenlijk. Uiteindelijk zal ik dit alleen moeten doen, maar de eenzaamheid schrikt me zo af. De angst voor ontgoocheling en om een verworpene te worden. In een heel klein hoekje wil ik huilen, vandaag voel ik me zo klein. Ik weet eigenlijk niet wat te doen, buiten wat doelloos wat op het internet surfen met Leonard Cohen op de achtergrond.
Ik moet doorzetten, maar hoe? Soms ben ik zo moe, te moe om door te zetten en te vechten. Is het allemaal wel waard. Zal ik wel gelukkiger worden ?
Ik heb mijn engel verteld dat ik naar de psychiater in Gent ga. Natuurlijk vroeg ze waarom daar. Omdat ze goed zijn, antwoordde ik. Eigenlijk heb ik medelijden met haar omdat ik verdomme alles verzwijg. Hoe noemen ze zo iemand? Een egoistische klootzak? Een leugenaar? Zal ze me ooit terug kunnen vertrouwen wanneer ik me bloot geef? Ik hou zielsveel van haar, mijn hartedief! Laat me niet vallen, schat!
Zucht, zucht, zucht, toch een beetje huilen, stiekem dan...............in een hoekje..........
Nog 2 keren slapen en dan naar het Genderteam in Gent. Zucht. Hopelijk zal dit meevallen?
Lana Del Rey is toch een fantastische zangeres met de juiste stem en de prachtige looks. Ze is werelijk een stijlvolle prachtmeid. Nochtans wordt ze langs alle kanten aangevallen. Haar lippen zouden fake zijn. Ze zou een marketingprodukt zijn van de grote platenfirma's, ze zou haar nummers niet zelf schrijven. En er wordt niet meer over haar muziek gesproken.
Ze krijgt het toch hard te verduren door al die zogenaamde would-be muziekkenners. Een slecht optreden op televisie en zo wordt compleet de grond ingeboord. Waarom krijgt zij zo weinig respijt terwijl andere hiervoor juist bewondering afdwingen met hun fratsen en grollen. Het is echter allemaal afgunst. Hopelijk zet ze door en versaagt ze niet. Ik hou enorm van haar muziek, ze raakt mijn vrouwelijkheid op de juiste momenten. Ze weet hoe ze je gevoelens kan vertellen en vertalen op prachtige noten.
Slechte ochtend, gisterenavond slecht nieuws ontvangen. Niets vandoen met mijn genderprobleem, maar het maakt me doodsongelukkig.
Ik heb nu hoofdpijn, ultrakorte nacht, moe en uitgeput.
Middenin de poel door transseksualiteit: de âtwijfelâepisodes
Middenin de poel door transseksualiteit: de twijfelepisodes
Ondanks mijn overtuiging, denk en zucht ik soms: oei, ik zit er echt midden in. Wat heb ik gedaan? Kan ik nog terug? Wat een gezichtsverlies. Ik bedoel: Tja, nu heb je het ver gebracht. Je hebt een blog, je verklaart jezelf vrouw aan nobele onbekenden, je participeert in allerlei fora en websites, je hebt contact met al die transseksuelen. Heel mooi! Je houdt jezelf en al die anderen voor de gek. Je maakt jezelf belachelijk met je onrealistische wensen. Je bent helemaal niet zo, maar je zit nu wel middenin die transseksuele modderpoel. Op die momenten voel ik me zo rot en ben ik zelfs opstandig naar alles wat naar genderdysforie ruikt. Belieg ik mezelf niet? En al die mensen op die fora? Ben ik dat wel? Geen alterego? Geen dubbele persoonlijkheid? Geen spijtoptant?
De twijfel maakt de toestand alleen maar hopelozer en zinlozer, geen toekomstperspectief.
Het hele vreemde aan de zaak is het feit dat dit meestal maar een 20tal minuten tot een uur kan duren. Nadien keert alles terug in zijn oorspronkelijke plooi, dwz dat ik me een meisje voel in een mannenlichaam. De rest van de tijd voel ik me conform mijn genderdysfore gevoelens. Die twijfelepisodes heb ik ook niet elke dag, eerder om de drie à vier dagen.
Toch heb ik angst voor deze twijfelepisodes , zelfs reuze-angst want het maakt wel iets duidelijk over mijn genderdysfore gevoelens. Ik weet niet wat ik ermee moet aanvangen met deze opstoten. Is het normaal? Of zegt het iets over mezelf, nl. dat ik niet klaar ben voor de transitie? Nochtans ben ik nu, op dit ogenblik, op dit moment overtuigd dat ik de juiste weg volg, die me moet leiden naar de volledige transitie.
Ik heb altijd gezegd dat ik een rare ben, een abnormale. Mijn psychè moet nogal een speeltuin zijn voor Freudianen en andere zielenknijpers.
Toen ik mijn dagboek overliep, viel me het verschil in gemoedsgesteldheid op tussen nu en een paar maanden geleden. Toen zat ik volledig emotioneel aan de grond, overvrouwd door depressieve gevoelens. Ik zag een straatje met een mogelijk dodelijk einde. Een mens kan zich toch slecht voelen: bij mij ging het al jaren zo. Sinds mijn kindertijd heb ik dikwijls slechts gevoeld, onbegrepen, verloren. Ondanks dat het niet verstandig was van mij om al hormonen te starten, voel ik me zoveel beter met deze pilletjes. Het is een mirakel: het voelt gewoon goed. Blijkbaar was het echt wel nodig om deze actie te ondernemen, want ik werd knettergek. Ik ben er bijlange nog niet. Het is een start, maar nog steeds een superlange weg, geplaveid met triomfen, vernederingen, angsten, twijfels.
Ik heb nu ook geen spijt, wel soms twijfels omdat het eigenlijk niet verstandig is om hormonen te starten voor het sein van de psychiater. Ik sla een mea culpa. Maar ik heb alles onder controle.
Nog steeds weet ik niet hoe ik uit de kast ga komen. Al honderden scenarios heb ik uitgedacht. Het ligt dikwijls op mijn tong, maar het duwtje ontbreekt. Maar ik voel dat het ooit ga gebeuren. Laura kunnen ze niet meer stoppen. Ze leven en gelukkig zijn, glimlachen en genieten.
Auw, auw, mijn tepels zijn hypergevoelig geworden en zijn soms ook staalhard. Zelfs het schuren van mijn hemd of t-shirt doet soms pijn. De hormonen beginnen duidelijk te werken na een maand. Ergens is het wel prettig dat je weet dat die pilletjes die je slikt, niet voor niets zijn. Overigens heb ik een weekje geen spontane erecties meer in de ochtend, maar dat deert me niet
Bloedname
Vandaag heb ik een bloedname laten doen. Ik ben benieuwd hoe laag mijn testosteron zal zijn en hoe hoog mijn oestradiol. Hopelijk blijft mijn lever normaal, want oestrogenen kunnen een zware belasting zijn voor dit orgaan.
Dan neem ik een vroegere trein om wat eerder op mijn werk te zijn omdat ik nog zoveel moet doen. Kwam ik meer dan 20 minuten te laat aan, grrrrrrrrr.
Nog 7 keren slapen en dan mag ik naar het Genderteam van het UZ Gent. Joepie! Ondertussen heb ik gevoelige tepels, lastig om op je buik te slapen, beginnen de hormonen toch hun effect te tonen. Wie weet? In elk geval is mijn huid heel droog geowrden, zodat ik een uitvlucht heb om een gezichtcrème te smeren.
Een spijtoptant is een persoon die initieel kiest voor transitie maar er spijt van krijgt en terug naar het oorspronkelijke geslacht wil gaan. Dit is natuurlijk best pijnlijk als je bijvoorbeeld een vaginoplastie hebt ondergaan. Daarom moet je een Real Life Experience (RLE) door maken van ettelijke maanden tot een jaar. Zo wordt de kans op spijtoptantisme verkleind.
Zou ik geen kandidaat spijtoptant kunnen zijn? 100% zal ik hierop nooit kunnen antwoorden maar door kritisch met mezelf om te gaan en altijd alles opnieuw in vraag te stellen hoop ik toch die kans te verkleinen tot een minimum. Ik voel me een meisje sinds mijn peutertijd, wat de kans op spijtoptantisme ook verkleind.
Voor mezelf is het een uitgemaakte zaak. Ik ben een meisje, het enige wat me tot nu toe tegenhield was mijn omgeving en mijn dierbaren, ten koste van mijn eigen geluk.
Nog 8 keren slapen, en dan mag ik naar het UZ Gent. De nervositeit stijgt.
Ik realiseerde het zopas maar binnen 9 dagen heb ik mijn intakegesprek met het Genderteam van het UZ Gent. Een grote dag dus. Ik kijk er echt naar uit. Eigenlijk zou ik als Laura willen gaan zoals naar de Genderstichting, maar ik weet het niet goed. Je moet een deel van het UZ door vanaf de inschrijving tot de visiteruimten. Die dag moet ik ook werken en weet dus niet wanneer er zich een gelegenheid zou voordoen om me om te kleden. Anderzijds toen ik als Laura naar de Genderstichting ging, voelde dit zoveel beter. Ik denk ook dat ik mijn gevoelens beter zal kunnen uiten als ik naar de psychiater ga als Laura.
In elk geval, de grote stap komt nader en dit lucht al zoveel op!
Eindelijk terug van een congres. Veel oude collagas gezien, opnieuw aanbieden gekregen voor fantastische jobs. Even was de verleiding er wel: professioneel succes maar ....... dit zou ook betekenen om Laura op te bergen. Maar dit gaat echt niet meer. Een nieuwe job betekent een status quo: ik zou me opnieuw ongelukkig voelen om Laura weg te steken, de ontkenning van mezelf. De zelfmoordgedachten zullen er dan dadelijk terugstaan.
Ik ben en voel me Laura: wil ik gelukkig zijn, dan is de enige keuze duidelijk: het meisje in mij.
Ik ben er vandaag vroeg bij wegens een professionele trip naar het buitenland. Waarschijnlijk zal ik geen nieuwe updates kunnen geven in de volgende dagen.
Ondertussen blijf ik me verrassemd goed voelen. Misschien omdat ik hormonen neem? In elke geval binnen 13 dagen heb ik mjn grote dag: mijn eerste afspraak bij het Genderteam van het UZ Gent bij een psychiater. Best spannend!
Wat is zich vrouw voelen? Kan je dit wel definiëren? Op het forum van travestie.org ontspon zich hierover een interessante discussie. Uiteindelijk is dit een heel moeilijke vraag om zomaar te beantwoorden. Hoe kan een man trouwens weten hoe een vrouw zichzelf "vrouw" voelt? En andersom? Je gaat vrij gemakkelijk ook altijd in clichés beginnen denken. Maar is dit niet onvermijdbaar? Maar anderzijds voel je jezelf man of vrouw omdat je juist voldoet aan een aantal conformistische uitingen die de maatschappij van je verwacht. Mensen beschouwen je als vrouw omdat je bepaalde dingen doet die het label typisch vrouw opgeplakt krijgen. Deze labels kunnen over de loop der geschiedenis wijzingen en zijn ook cultureel bepaald. Typische vrouwelijke gedragingen kunnen bijvoorbeeld winkelen zijn, bepaalde weekbladen lezen zoals Flair, gevoeliger zijn, voetbal haten, enz. Maar het is niet zwart-wit. Ik ken vrouwen die helemaal niet graag winkelen, die wel van voetbal houden.
Is "vrouw zijn" dan alleen een uiterlijke zaak: je bent vrouw omdat ...... je lang haar hebt, je een rok draagt, omdat je borsten hebt, geen penis maar een vagina, omdat je een kind kan baren, enz.... Maaaaaaaaar.........Vele vrouwen hebben kort haar, dragen een broek, spelen voetbal. Wat is het eigenlijk? Wat maakt iemand een vrouw? Wat maakt, dat iemand zich vrouw voelt?
Wat maakt mij dat ik me vrouw voel? Een moeilijke vraag! Ik zou kunnen antwoorden: het is mijn innerlijk gevoel, moeilijk te beschrijven: het is gewoon zo, het is een toestand van "zijn". Wel een weinig concreet antwoord, heel vaag, misschien zelfs oppervlakkig, en heel zweverig. Valt niets mee te doen! Dit kan ik toch niet aan de psychiater vertellen! Wat zal die lachen met mijn esoterisch gezwets.
Waarom voel ik me vrouw? Waarom voel ik me geen man ondanks mijn duidelijke uiterlijk kenmerken en soms typische mannelijke houdingen en gedragingen? Beeld ik het me in? Fantaseer ik misschien? Heb ik waanbeelden? Is het een vlucht uit de realiteit? Moeilijke aanvaarding van mezelf?
Waarom voel ik me dus vrouw? Op die vraag moet ik toch een helder antwoord kunnen formuleren. Hier komt het dan: omdat ik dikwijls meer affiniteiten heb met vrouwen en wat ze clichématig doen. Zo hou ik ontzettend veel van winkelen en kledij passen (nochtans haat ik deze activiteit als man). Ik hou van me opmaken als vrouw, ik lees gaarne over make-up en typische vrouwen zaken, zoals relaties, mode, beauty, enz . Wanneer ik een schattig kind zie, voel ik me haast moeder ipv een vader. Ik kan ook genieten van typische vrouwenprogrammas, zoals Gossip Girl of Greys Anatomy. Wanneer ik een clichématige vrouwenfilm zie, vereenzelvig ik me met de vrouwelijke hoofdpersonages, ik heb dit eigenlijk met elke film. Ik droom als een vrouw. Ik haat boertig mannengedrag en verkies typische vrouwenautootjes zoals een Mini Cooper of een Fiat 500. Met vriendinnen praat ik liefst over mode, vriendinnen, beauty en relaties/kinderen. Als vrouw rondlopen doet me gewoon lekkerder in mijn vel voelen, natuurlijker. Dan voel ik wat en wie ik ben.
Maakt dit me een vrouw? Of eerder een man met vrouwelijke kantjes? Een verwijfde man ? Iemand met veel fantasie en weinig zin voor realiteit? Wie zal me zeggen wat het is? Autogynaefilie?
Of is het toch allemaal subjectief? Misschien is het gewoon belangrijk wat ik voel, al is het vaag, weinig concreet en subjectief. Het gaat om mij en mezelf.
Maar zal ik me als vrouw altijd goed voelen? Is het geen oprisping? Geen opwelling van zinsverbijstering?
Ik probeer kritisch tegenover mezelf te blijven, alle opties open te houden. Maar uiteindelijk beland ik altijd op hetzelfde punt: nl. dat ik ongelukkig ben als man en me meer vrouw voel. Als ik blijf verder kabbelen zoals ik nu bezig ben, dan loopt het verkeerd af. Er moet dus iets gebeuren. Na grondige analyse en het doornemen van talrijke literatuur, meen ik de kunnen concluderen dat een transitieproces mijn beste heil is. Het lichamelijk worden wat innerlijk in me heerst.
De coming-out, het uit-de-kast-komen, het zichzelf-prijs-geven-aan-de-buitenwereld, het meisje-in-me-laten-leven. Hoe meer ik hierover denk, hoe groter de gruwel. Donkere wolken stapelen zich op. Het onweer guurt. De rillingen gaan door merg en been. Alles voelt ijskoud.
Soms wil ik de hele operatie gewoon staken. Weg van de miserie van de coming-out, terug naar mijn mannenleventje, de pijn gewoon uitzitten, de schijn hooghouden, de façade opboenen, glimlachen en mijn kop houden. That's it. Case closed.
Ach, was het maar zo eenvoudig! Was ik maar als meisje geboren! Helaas niet. Geen genade. Doe ik dit mezelf aan, of mijn omgeving, of is het iets anders?
De coming-out: hierover zou ik zo graag hulp willen. Dit kan ik niet alleen. Maar terug naar mijn klassiek leventje? Het wordt mijn dood, ik zal de schijn niet meer kunnen hooghouden.
De coming-out: gaat iedereen me verstoten? Ik heb het gevoel dat ik me belachelijk zou maken, aanstellen, de aandachtszoeker spelen. Ik zou niet weten hoe ik me tegenover hen moet gedragen. Zij zullen me ook niet als Laura zien.
De coming-out: waarom heb ik hiermee net zoveel problemen? Is het de schaamte? De kans om een spijtoptant te zijn? Wat houdt me tegen? Wat bezielt er mij om niet uit de kast te komen?
Een nieuwe werkweek, nog steeds dezelfde verzuurde en triestige gezichten op de trein. Blijkbaar is iedereen zijn leven beu. Deze ochtend ben ik de enige met functionerende lachspieren, nochtans heb ik reden genoeg om niet vrolijk te zijn, ... toch voel ik een soort gelatenheid, een vorm van rust. Lachen helpt gewoon: een goede morgen, een glimlach, beter dan een pruilmondje opzetten.
Ik voel me goed en slecht. Goed: omdat er een einde zal komen aan de comedie van mjn mannelijkheid. Slecht: omdat ik nog steeds bezig ben hoe ik mijn coming out zou organiseren zonder mensen te kwetsen.
Reeds 3 weken hormonen, nog geen verandering, wel wat minder erecties, maar daar treur ik niet om. Tepels zijn iets gevoeliger maar soms lijkt dit laatste meer een wishful thinking.
