Eigenlijk feitelijk heb ik er helemaal geen zin in om over het te beginnen maar gisterenavond werd ik dan toch geconfronteerd met mijn eigen limieten en de afschuwelijke opofferingen. Zonder in details te treden, de muur was behoorlijk hard. De sterretjes van de botsing bleven maar rond mijn veelgeplaagde hoofd tollen. Ik voelde me gedegradeerd tot een bezoeker, een onbenullig iemand, een onnuttige toeschouwer, niet de persoon die in deze omstandigheden aan de knoppen en de regie zit. Weggestuurd, buitengezet, afgeweerd: netjes bij de anderen, bij zij die er niets van kennen, bij de toeschouwers, genietende van het spektakel. Wie en wat ben ik dan? Ik kon absoluut niet doen waar ik me goed in achtte want in deze affaire ben ik geen nul, noch zomaar een persoon, maar iemand met kennis van zaken, duizenden keren gedaan, mét toewijding en passie. Ik ben al het ware zo geprogrammeerd.
Het was een confrontatie met mijn problematiek, mijn genderdysforie. Nee, niet dat ik twijfel, helemaal niet. Maar het zijn de belangrijke opofferingen, het pijnlijk afgeven en afstaan van de regie die ik vroeger in handen had. Mijn job, waar ik ontzettend veel van hield, ook mijn passie: dag en nacht. Nee, dit kan ik niet meer doen. Wie wil een transseksueel in het type werk dat ik vroeger deed.
Mijn huidige job is weliswaar boeiend, en afwisselend, met fantastische collegae maar in essentie ben ik er niet voor opgeleid. Een combinatie zou een droom zijn, maar is waarschijnlijk niet mogelijk. Dus zit ik vast: mijn gevoelens en mijn professionele voorbestemming. Onverenigbaar.
Maar ik moet wachten. Daarom wil mijn transitie zo snel mogelijk afhandelen, de korte pijn, dat ik verder kan. Maar de volgende afspraak in Gent ligt nog 42 dagen voor me. Ook de coming-out moet in essentie nog gebeuren, behalve bij mijn allerliefste vrouw. Maar concreet sta ik nergens.
Dus het rotte gevoel overheerst. Eigenlijk weet ik wat ik exact wil. Maar waarschijnlijk nooit bereikbaar. In welke situatie ben ik toch beland?
Ik beken! Ik hou veel van schoenen en handtassen. Misschien nog lichtjes uitgedrukt. Eerder een obsessie. Ze kunnen zo ontzettend mooi zijn. Je krijgt er rillingen van. Ze maken of breken een vrouw. Een vrouw met de perfecte schoen en tas... schitterend.. niet? Gisteren was het bijna zo ver. Die handtas van Longchamp....die spookt nu door mijn hoofd, ... eerlijk... de prijs ook Wat kan ik er aan doen ?
Een mens wil al eens vooruitgaan. Ter plaatse trappelen en stilstaan is geen echte karaktertrek van de huidige westerse mens, tenzij die enkelingen in een zenmodus. Vermits ik ook een product van deze schizofrene neoliberale ratrace ben, wil ik ook voorwaarts. Maar welke richting?
De gemiddelde westerling mag dan besluiteloos aan keuzestress onderuitgaan, ik weet welke richting ik uit moet. Het ligt daar, ginder, achter die hordes, een eindje hiervandaan en vooral heel bereikbaar! Ik ken dus ook mijn eindpunt, de bestemming van mijn voorwaartse neigingen. Helaas zijn er vele hindernissen, een soort survival parcours met diverse obstakels, hoge en lage, kleine en grote, afschrikwekkende en gemakkelijke. Blijkbaar komen er ook altijd bij. Stemt me ongelukkig! Gaan er weg? Ja, maar alleen de gemakkelijksten. Verdomme toch!
Thans ga ik niet snel genoeg voorwaarts. Geen stroomversnellingen zoals een beekje. Eerder een vertraging: een stilstaand vennetje, obstakels die mijn voorgaande beweging hardnekkig de das om doet. Ja, er zijn van die griezelige saboteurs op pad.
Maar ik ben de hardnekkigheid zelve, een kauwgom op een hiel, ik geef niet af, en versaag niet. Ik moet en zal mijn bestemming bereiken: Voorwaarts dus! Liefst binnen 2 jaren. Geen uitstel, geen afstel. Wie me blokkeert en saboteert, zal zijn/haar in hun memorie gegrifte beste dag meemaken.
Mijn bestemming dus: voltijds en altijd en overal als vrouw leven en bewegen. Niet binnen 10 jaar. Mijn ritje mag geen NMBS-allures krijgen. Een aankomst op tijd: dit is niet alleen een verlangen maar ook een eis, met de vuist op tafel. Dus deadline december 2013. Als een wervelde storm, een alles opslorpende orkaan, recht op mijn doel af. Een snelle vervelling, op weg naar mijn ware IK.
Maar er zitten vertragingen op de rit, ruis op mijn traject: menselijke vertragingen, emotionele vertragingen, praktische vertragingen. Met andere woorden, ik zit niet meer op het geplande traject. Oeps Kleine correctie, wel op de geplande, maar er zit veel vertraging op. Wat? Een Vertraging? Neen, duizend keren Neen! Het lijkt eerder op een totale stilstand, mijn wortels zijn bijna la geschoten: de voorwaartse beweging is foetsie.
Binnen 40 dagen (hoe symbolisch, toch voor de katholiekjes onder ons) ga ik weer op stap bij de psychiater in Gent. Wat moet ik hem uitleggen? "Sorry dokter, geen progressie, niet van mening veranderd, hoor dokter Hallo? Ik ben geen spijtoptant. Maar je weet het wel, dokter. Die kleine dingetjes en plots: stilstand En die hormonen: ja, ik ben die gestopt, dokter Nee, hoor, niet van gedachte veranderd, echt niet Ik mis de hormoontjes enorm Maar ja, de omgeving, inspraak geven dus voorlopig geen hormoontjes, dokter toch niet voor de zaadcel-oogst " Dus stilstaan: op zijn NMBSs, In the Middle of Nowhere. Geen vooruitgang. Gosh, op die manier ben ik nog niet wie ik wil zijn wanneer ik op pensioen ga. (Opgelet: mijn generatie ga mogen travakken tot ons 70ste: inderdaad de factuurtjes van de huidige hangmatgeneratie moeten betaald worden).
Een accelerator: dit heb ik nodig: een CERN-toestel, een deeltjesversneller. Misschien ben ik wel het ontbrekende Higgs-deeltje ;-) A firm push into womanhood. Liefst met een turbo, een raketmotor: richting eindbestemming.
Dus dit weekend neem ik opnieuw een initiatief: richting womanhood en mezelf. En zo snel mogelijk terug aan de hormoontjes, zodat ik me beter voel, vrouwelijker, echter, meer mezelf. Ah-a! Initiatief nemen, wat een Sartriaanse benadering. Het leven in eigen handen nemen ... bijna pathetisch, een echte existentialist. Maar toch. Het zal van mezelf moeten komen: het is mijn leven, dus ik zal het zelf moeten doen.
Waarom die voorwaartse neiging? Wat een ongeduldig mens ben ik toch? Kinderen sterven van honger in Niger: en ik ben aan het zeuren over mijn voorwaartse beweging. Verachterlijk! N'est-ce pas?
Waarom dus? Het is de klik, het plotse besef: wie ik ben, wat ik ben, hoe ik wil leven! Hihihi de klik????? Komaan seg, de klik was er al 6 jaar geleden, je hebt er niets aan gedaan, maar nu moet het snel gaan Hoe noemen ze dit? Belachelijke mens!!
De tweede klik: mijn mini-RLEtje, mijn tiendaagse beleving als voltijdse vrouw. De fantastische ervaring, ergens in maart van 2011. Mijn Eye-Opener: de bliksemschicht zoals bij Paulus. Mijn manheid ben ik echt wel beu, zelfs kotsbeu. Laat me dus zijn wie ik echt ben. Anders is de definitieve exit heel naderbij.
Goede Vrijdag en Xenofon achterna, mijn tocht van de Tienduizend
Dies Passionis Domini oftewel Goede Vrijdag: de Gezalfde of de Christos wordt aan het kruis genageld na een publieke vernedering, ter verlossing van onze zonden. Vreemde symboliek, toch?
Een mens wordt ondertussen al eens knettergek. De Verlossing is nog ver af, maar liefst niet via een kruisiging. Aan zelfkastijding doe ik niet mee.
Een verrijzenisje misschien? Absoluut, zoals een fenix, in een toffe vrouw. Maar zonder stigmata, zonder te moeten heen gaan. Maar mét hormoontjes, borsten, heupen en vagina.
Eloi, Eloi, Lama Sabachtani? Ondanks omringd, toch eenzaam voelen, verlaten, gisteren op Witte Donderdag, toen wijn Bloed werd en brood een Lichaam.
De kraaiende Haan, na een driemalige ontkenning. Hallo? Ik ben Petrus niet. Ik ontken niets, ik weet juist wat ik wil. Dat ze op zo een onbetrouwbaar figuur de Kerk hebben gebouwd. Een man dan nog. Een vrouw weet tenminste wat ze wilt. Ach ja, de Bijbel, allemaal mannenpraat.
Maar vandaag voel ik het zo sterk: ik ben een meisje, een vrouw. Het weggedrukte Ego herleeft, ik ben zo zeker van mezelf (weg twijfels), mijn wedergeboorte, ma renaissance, il mio rinascimento, mein Wiedergeburt. Ik wil me uiten, uitdrukken, expressioneren, laten gelden
Nog 39 dagen voor mijn tweede visite aan de psychiater. Hoop doet leven, mijn brein is terug. De tocht voorwaarts wordt verder gezet. Hopelijk richting verlossing en eindpunt: Thalatta, Thalatta zoals Xenofon en zijn 10,000 riepen bij hun eindbestemming na een moeilijke tocht.
Mijn Thalatta is nog ver, maar ik spiegel me aan Xenofon. Als zijn mannen het kunnen, dan ik het zeker als vrouw, eindstation van deze trein.
Ze snapt het nog steeds niet. Mijn oude mannelijke 'ik' zal verdwijnen, waarom ze dan steeds moet beginnen over nieuwe (mannen)schoenen of -broek voor de zomer. Is de hele coming-out dan voor niets. Of mag ik niet vooruitgaan. "Wat ga je doen? In je vrouwenschoenen naar je werk gaan?" Elk stuk optimisme werd op dat ogenblik de grond ingeboord. Moedeloos liep ik mijn hoofd hangen. Ze snapt er geen snars van.
Ondertussen kan ik niet slapen. Te tobben over mijn toekomst. Kwaad en ontgoocheld dat ik ben! Waar moet ik heen? Waar is mijn stukje privéleven? Ben ik 5 minuten op de WC, geklop: "Ben je daar?"; 5 minuten luchtje scheppen: "Waar ben je geweest?"; ben ik 10 minuten muziek aan het luisteren: "Kom je niet bij naar TV kijken?"; surf ik op internet, gaapt ze mee. In onze slaapkamer is geen hoekje veilig, geen privacy, mijn schoonmoeder moeit zich zelfs met de positie van mijn tandstokers. Is een plekje voor mezelf, een eigen half uurtje dan zoveel gevraagd?
Oh ja, ik had een privéplekje, mijn auto, maar een mechanisch mankement heeft me dit laatste stukje voor mezelf ontnomen.
Dus zit ik hier ... als man. Geen seconde van mijn leven voor mezelf en mijn vrouw die het niet door heeft ondanks mijn coming-out, infobrochures, mijn blog (die ze niet wil lezen), de hints. Geen kansen om me als vrouw uit te drukken. Dit kan echt niet verder gaan.
Steeds minder kan ik uiten, steeds meer kapsel ik me in. Cocooning. Opgesloten in mijn eigen wereldje van frustraties, gemiste kansen en onbegrepenheid.
Ik ben het beu. Vanaf nu zal ik een tandje bijsteken. De voorzichtige aanpak heeft gefaald. De geleidelijkheid werkt niet. Ik moet haar meer op de feiten drukken: "Dit ben ik, ... mezelf, ... niet die man, maar die vrouw, ... Laura. Zo wil ik verder leven en ja, ik zal in vrouwenschoenen gaan werken. Nee, niet volgende week, maar wel bij mijn coming-out op het werk, ... ergens in oktober-november."
Joggen ging vandaag beter, buiten het feit dat het berekoud was maar de beentjes deden het niet slecht. Maar mijn hoofd is minder tevreden en uit dit via hoofdpijn, ook mijn maag vond de op en neergaande beweging tijdens het lopen minder prettig wat me natuurlijk misselijkheid bezorgt. Verder niets speciaals. Een saaie dag en nog veel werk voor de boeg: morgen moet ik een aantal dingen af hebben.
Genderdysforie is dezelfde, zelfs op een Paasmaandag. ;-) Alhoewel, ik was weer vroeg wakker: the same old story: piekeren en nadenken. Er komt geen einde aan. Bovendien nog wat gezeur op de diverse fora neergepend: wie er scherpe opinies op nahoudt, moet maar in de 'klappen' delen; gelukkig zijn het heel verstandige mensen die me scherp houden en wat tegenwerk bieden: daar hou ik wel van en brengt leven in de brouwerij.
Ik heb dit liedje dikwijls afgespeeld, omdat het toepasbaar is op alle dromen die je wil bereiken. Het is Jacques Brel ten top, een sublieme ode aan de moeilijke weg die je moet afleggen om een bepaald doel te halen. Of het een gouden medaille is of je diploma. Je moet vechten om je wensen te verwezenlijkingen. Dit lied snijdt door merg en been, bezorgt je kippenvel maar zet je ook aan om te werken aan je dromen want ze zijn bereikbaar. Plots wordt de optie zelfmoord een gigantisch slecht alternatief. Met andere woorden: van dit lied blijf je in leven en kijk je je toekomst met een groter optimisme tegemoet.
Rêver un impossible rêve Porter le chagrin des départs Brûler dune possible fièvre Partir où personne ne part
Aimer jusquà la déchirure Aimer, même trop, même mal, Tenter, sans force et sans armure, Datteindre linaccessible étoile
Telle est ma quête, Suivre létoile Peu mimportent mes chances Peu mimporte le temps Ou ma désespérance Et puis lutter toujours Sans questions ni repos Se damner Pour lor dun mot damour Je ne sais si je serai ce héros Mais mon cur serait tranquille Et les villes séclabousseraient de bleu Parce quun malheureux
Brûle encore, bien quayant tout brûlé Brûle encore, même trop, même mal Pour atteindre à sen écarteler Pour atteindre linaccessible étoile.
Sad day, raining all the time. watched the trees outside and the falling rain drops. Very cloudy sky, some tiny birds flying around, fighting each other, the struggle for life or shouldn't it be the struggle of life. Nothing on the telly, boring day, spending and wasting my time on the internet.
Perhaps a DVD or Blu Ray, but again, don't want to do that. Will probably fall asleep on the sofa. So this is not an option. What else can I do to give this crap day an exciting twist?
Listening to music, just passing this boring and sad day. No excitement today, all the Easter bunnies are gone, some eggs left over, but I am not into eating chocolate at the moment.
Sleeping? Can't do that. Would stare at the ceiling all the time, thinking what I can/would do. Blame myself. It is me,
Alcohol? A possibility! But wouldn't be a good idea in my current mental state. So skip alcohol. Next stupid idea!
Conclusion: listening to music, surfing on the internet without a purpose or goal. Just boringly active, in accordance to my mental state. Depressed? No, not at all, just in a lower mood, wee bit negative,
What else would I enjoy? Dunno. Laura Marling's voice, some sad songs, unhappy stories, bad-ending films. Just texted a sibling - no answer. Even my family is ignoring me. Gosh, my family, my pretty family...
Another great option! Tears and crying, blaming this senseless life? Again? All this complaints and self compassions, it's better to end this. Crying won't help my situation. ... Next!
I really don't know. A good novel? Not now, don't wanna read. A poem? From Yeats perhaps? Nope, not in the mood too for poems.
So, music is the only option, together with gazing the garden, scanning for fighting birds and hungry cats. Enjoy the sole flower.
Feeling a woman now? Feeling just nothing, I am mute for feelings and emotions, lack of empathy, shortage of coping mechanisms. No male senses too.
Let's finish with a transsexual cliche: would like to listen to Antony and the Johnsons. Cool? No? Yes? Dunno!
Minder berichtjes op mijn blog en tweede coming-out
Troosteloze dag, mist en bewolkt, koud en grijs. Ik heb besloten om wat minder berichtjes op mijn blog te plaatsen. Meestal herhaal ik mezelf met mijn geweeklaag en gezeur: echt iets nieuw en constructief vertel ik toch niet op dit ogenblik. Bovendien dreig ik mezelf steeds opnieuw te wentelen in zelfmedelijden en zelfbeklag, dat het heel pathetisch wordt. Het steeds herhalen dat ik me niet goed voel omdat er geen vooruitgang is of om een ander probleempje, wordt saai en vervelend. Mijn zuurheidsgraad stijgt met de dag, terwijl ik toch wel in se een vrolijk en blij persoon ben. Mijn cirkelideetjes zijn dus niet boeiend genoeg voor de lezer(es) en ik geloof dat het duidelijk is hoe ik me voel en wat mijn problemen juist zijn.
Gisteren heb ik de volgende persoon ingelicht over mijn GID, wat toch wel moeilijk ging. Maar hoera! Hij is een van mijn beste vrienden, en vatte het goed op. Olé! Opnieuw een stapje gezet. Brava! Het was wel een pak van mijn hart en luchtte enorm op. Splendida! Nu dus richting volgende stap. Stunning! Nog 32 dagen wachten vooraleer ik de psychiater terugzie. Oh Gosh! Marrant! N'est-ce pas?
Ook goed: vandaag is het mijn geluksdag vol zwaveldampen. Vrijdag 13 april, dan komt Belzebub me halen om met Lucifer te dineren ;-)
Wentelen: De laatste tijd was het gewentel rondom mijn eigen medelijden en zelfbeklag zo obstruerend dat er nog maar weinig in huis kwam om mijn leven te leiden.
Genderdysforie, okay, dat het niet op schiet, ja goed. Maar stoppen om leuke dingen te doen die buiten de genderproblematiek liggen, was een brugje te ver. Maar het besef dat er buiten genderdysforie nog een leven bestaat die best wel aan genaam en prettig kan aanvoelen, was compleet met de noorderzon vertrokken.
Operatie actie: Dus er was actie nodig. Zoals in mijn vorig berichtje zal ik niet meer dagelijks iets posten omdat ik mezelf als een gefrustreerde krakende papagaai herhaalde. Steeds meer klonk ik als een 78 toerenplaat die vast bleef hangen. Een klets in mijn aangezicht en goed wakker geschud worden uit mijn zelfgeschapen nachtmerrie, met al mijn zielig geweeklaag.
Les journaux sont imprimés
Les ouvriers sont déprimés
Les gens se lèvent ils sont brimés
C'est l'heure où je vais me coucher
Vrijdagavond: kort en krachtig: Het was maar een korte verblijfje, het Anders-gewoonavondje voor de transgenders van Hasselt en omstreken. Gelukkig wat bekende vriendinnetjes tegengekomen, waarvan sommigen me echt al heel goed ondersteund hebben, waarvoor ontzettend veel dank. Dus toch heel blij dat ik geweest ben. Joepie!
Weekendje en Passies: Het voorbij weekend stond dan ik het teken om eens iets anders te doen dan te mokken en balen over mijn genderdysforie. Zo ben zowel vrijdag, zaterdag als vandaag gaan joggen (gaat echt wel beter). Voetstampend als een onwennig koe in haar nieuwe groene weide, zwalpend in het bos met Seal's Kiss from a Rose in de oortjes, vechtend met mijn omwillige lichaam, het spastisch geadem en gehijg voor elk microliter zuurstof.
Verder heb ik nog eens boek te hand genomen. Literatuur is nochtans een supergrote passie maar werd de laatste tijd wat verwaarloosd. Het deed eigenlijk feitelijk enorm deugd om aan "A Farewell to Arms" te beginnen met Ernest Hemingway's favoriete drankje, nl. mijn homemade daiquiri.
Ook mijn avondlessen wil ik opnieuw met grote motivatie aanpakken. Mijn Russisch heb ik de laatste maanden zo verwaarloosd, dat het nog moeilijk wordt om mijn jaar te redden. Een shotje Tsjaikowski en Rimski-Korsakow deze middag voedde opnieuw mijn interesse voor Moedertje Rusland, een land dat me altijd zo geboeid heeft. Vanavond wordt het tijd om een glasje heerlijke Kwas te drinken.
Mijn andere passie is in de bergen, eenzaam van de natuur genieten, klauteren en wandelen. Liefst in the middle of nowhere in de Schotse highlands of in de Engelse Lake District in de voetsporen van Coolerigde en Wordsworth. Misschien ook deze zomer de hoge Tatra in Slowakije. Het verlangen naar de bergen zwelt aan zoals gist in warm water. Ik alleen in gevecht met Gaia, de moeder der aarde, omgeven door herten, konijnen en vliegjes.
Change is gonna come: Is er dan iets veranderd? Nee, niet echt, buiten het feit mijn vrouw en ik een goed maar pijnlijk gesprek hebben gehad op vrijdagavond. Enkele dingen zijn wel duidelijker geworden. Opnieuw een bewijs dat we echt wat meer met elkaar moeten praten... dat ik zoveel van haar hou!!!!!!!!
Limportant cest la rose
Limportant cest la rose
Limportant cest la rose
Crois-moi
Maar vooral ikzelf moest mij leven heroppakken. Het gedraal en gewentel rondom mijn problemen, was mijn eigen verandwoordelijkheid. Je maakt van je leven wat je zelf wilt. Gosh, wat ben ik blij dat existentialisme van Sarte me op tijd en stond van pas komt, anders was ik er niet meer geweest.
Suis-je meilleure suis-je pire
Qu'une poupee de salon
Je vois la vie en rose bonbon
Poupee de cire poupee de son
Mes disques sont un miroir
Dans lequel chacun peut me voir
Je suis partout a la fois
Brisee en mille eclats de voix
30 dagen: Oh ja, nog 30 dagen, wachten om het aan mijn psychiater nog eens uit te leggen, maar hier lig ik niet meer wakker van. Het probleem is duidelijk, de richting staat vast: it's time to live and enjoy life.
Het is al weer een weekje geleden dat ik nog eens iets schreef voor mijn blog. Is er dan niets gebeurd? Bleef alles kalm op het emo-front? Euh, eigenlijk feitelijk een klein beetje wel. Maar ook meer van hetzelfde, het gewoonlijke blabla, het eentonige gezeur en het eeuwige geweeklaag. Dus... tja...
Heroppakken: Joggen: Het leven heroppakken lukt toch een heel klein beetje: op regelmatige tijdstippen loop/jog ik opnieuw; het voetstampen doet trouwens behoorlijk deugd, al is het in weer en wind want geluk met de dekselse weergoden hebben we nog niet gehad. Vandaag, in een zeldzame zonnige episode van deze donkere dag, 6 eenzame kilometers achter mijn kiezen. Voelt zo goed: toch een welgekome manier om wat gefrustreerde frustraties kwijt te geraken. Mijn mentale gezondheid vaart er ontzettend wel bij: een heerlijk gevoel, vol adrenaline en endorfines.
Uiteraard zonder hormonen komen mijn "stoere" krachten terug, dus echt vrouwelijk voelt het absoluut niet aan. Dus zo wordt mijn positief gevoel opnieuw getemperd met de grenzen van mijn mannelijke zijn en hoedanigheid. Dus genieten van het joggen, ja, maar liever als vrouw.
Ach, ... hopelijk kan ik ze snel terug beginnen nemen.
Heroppakken: Werk: De vorige week werd versierd met een heel produktieve werkweek. Ook dat voelt goed, eindelijk nog eens iets nuttigs en bijdragend aan deze gemeenschap. Goed voor mijn zwaar-onder-druk-zijnde "IK". Het EGO dat vecht voor haar bestaan en leven.
Heroppakken: Avondles: Slechte week. Ik ben gewoon niet geweest, te moe en uitgeput. Stoute Laura, dit is niet goed! Zielig van me! Soms ben ik gewoon een hopeloos individu, lui en vadsig. Dit heeft niet met mijn genderdysforie te maken. Gewoon te weinig karakter. Het luxediertje. Bah, verachterlijk. Soms haat ik mezelf voor mijn onwil tot presteren. Ondertussen maar klagen terwijl ik zelf de enige verantwoordelijke ben voor mijn daden.
Heroppakken: Lezen: Ik lees terug en veel en dat geeft me een goed gevoel. Genieten van Ernest Hemingway of George Orwell. Gelukkig heb ik dit terug herontdekt. Zeker "A Farewell to Arms", wat een prachtig boek. Heel pijnlijk, maar meesterlijk mooi geschreven. Het treurige verdriet, de flinke onzin van het donkere menselijk bestaan, het nutteloze gevecht voor het eigen overleven: het is meteen de harde confrontatie met jezelf. Elk meesterlijke literatuurstukje zou een botsing met je bestaan moeten voorstellen. Wat ben ik? Wie ben ik? Wat doe ik hier op aarde? Wat is de zin van dit alles? Hoe kan ik mezelf in deze wrede wereld mezelf ontplooien?
Shoppen: In deze koude en barre lenteweek slenterde ik nog eens rond in de Brussels Nieuwstraat: "Hallo?????? Niet doen, joh ?!?!" Tja, tegen beter weten in. Idiote dat ik ben! En dan gebeurt het: je ziet al die meisjes en vrouwen paraderen met hun kledij als vrouw. Ik, een gefrustreerde als man, jaloers op alles van vrouw is. Boos, kwaad, woest: waarom kan ik niet zoals hen zijn? Kan iemand dat uitleggen? Welk onrecht heb ik verdiend?
Oeps, weer bezig met mijn gezeur en zelfmedelijden.
Om verder te gaan: nadien ben ik met mijn teerbeminde vrouw gaan winkelen in de meeste vreselijk shoppingstad: Hasselt. Brrrrrr...ville morte. Iets actiever dan anders, iets meer nadrukkelijk wijzende op een aantal kledingstukken, maar toch. In mannenkleren rondneuzen in de Zara: het is toch niet DAT. Onwennig. misschien zelfs zielig. Eigenlijk wilde ik zelf zoveel proberen, passen, uittesten,... BONK! Opnieuw met mijn oerstomme hoofd gebotst tegen de realiteit, de alles vernietigende werkelijkheid. Boos, ... ja... opnieuw! The same old litany! Gosh!
Later bij een heerlijk en welverdiend koffietje: "Nu had ik toch wel wat meer van je verwacht tijdens het shoppen" vermeldde mijn wijze ega. Che cosa? Watte? Comment? Deze opmerking had ik nu echt niet verwacht, zelfs nog niet op gehoopt. Daar zat ik haar aante gapen met mijn mond vol tanden, sprakeloos, zonder klank... Ah zo, ze verwachtte dus een nadrukkelijkere participatie van mijnentwege. Okay, goed, next time!
Horloge: Een half weekje geleden stelde ik aan mijn allerliefste vrouw voor om eens naar een speciaal vrouwenhorloge te gaan kijken, want ik had er al heel mooie gezien en een paar in mij hoofd, nl. GO WATCHES. Vooral die onconventionele witte uurwerkjes met hun gekke bandjes droegen mijn selectieve voorkeur weg, dus wondermooie exemplaren, ... maar kiezen, ... mmmm...heel moeilijk, te veel keuze. Dus waarom niet het deskundig advies van mijn schat, dacht ik. Eerst was er de twijfende aarzeling, na wat aandringen in de loop van de volgende grijze dagen, twijfelde ze aarzelend nog wat. Nog wat concreter aarzelend aandringen wilde ze wel meezoeken en kijken, al was er twijfel in haar lieve blauwe oogjes. Hoera! Toch een kleine horde genomen. Mijn vrouw die aarzelend wil participeren aan mijn "genderdysforie", of hoe je dit ook moet noemen (ik vind de juiste omschrijving niet, mijn nederige excuses hiervoor). Een belangrijke stap dus. Langzaam maar zeker vooruitgaan. Eigenlijk sprong ik een gat in de grijze lucht toen ze meegaf om mee te willen kijken voor een horloge.
Ook al de reactie na het shoppen was eigenlijk feitelijk positief. Dus progressie, echt fantastisch.
Snelheid: Sneller mag altijd. Maar zoals eerder vermeld: geduld is een mooie deugd die ze bij me moeten uitvinden. Er is dus vooruitgang, maar wanneer ik de confrontatie ervaar met alles wat vrouwelijk is, dan bekruipt me weer een slecht gevoel van onbehagen om toch zo snel mogelijk te vooruitgaan. Maar goed. Sneller gaan, lukt toch niet zonder brokken te maken, dus beter deze langzame weg....
Terug naar de psychiater: Het aftellen om terug naar de psychiater te gaan is verlengd met 7 dagen. Hij is ziek. Jammer. Kan natuurlijk gebeuren, hopelijk gaat het goed met hem. Maar dit wil zeggen dat ik nog 30 dagen moet wachten. Niet erg, hoor. Op een weekje zal het niet aankomen.
Genderdysforie: evolutie? Mijn genderdysforie is dus niet veranderd, noch verslechterd, noch verbeterd. Identiek het/dezelfde: ik weet dus heel goed wat ik echt wil en elke nieuwe verse ochtendstonde van een goednieuwe grijsdonkere dag wordt mijn innerlijk gevoel en vrouwelijke overtuiging gesterkt. Twijfels, aarzelingen,... nergens te bespeuren. Mijn hopeloos objectief blijft hopeloos dezelfde: als vrouw leven, wonen, werken, eten, slapen, ... Ergens hoop ik na mijn zaadjesoogst in juni (hopelijk dan), terug met hormoontjes te beginnen, en mijn baard te laten doen. Okay, nieuw probleem: de baardepilatie. Hoe? Wat? Waar? Moeilijk om objectieve info te vinden. Daarom hoop op een afspraakje met een dermatoloog van het UZ Gent voor meer objective info. Het is echt een calvarietocht om dit uit te klaren, om maar te zwijgen over de prijs. Goedkoop is het niet.
Dus terug over naar mijn genderdysforie: zekerder ben ik nooit geweest. Het is geen 'folie', geen fantasie maar een realiteit waar ik naar uitkijk. De rollercoaster moet ik nog instappen: een transitie is niet echt aangevangen. Maar de innerlijk klik, de essentiele schakel in mijn klein brein is in de juiste positie gezet. Ik voel me vrouw en wil dus zo leven. In die kleine dingetjes merk ik constant mijn vrouwelijke inslag, alhoewel ik die niet kan uiten, met frustraties en onrustig slapen tot gevolg.
Ondertussen staan mijn bestelde schoenen in zak tegen de kast. Aandoen gaat niet. Wat een vreselijk gevoel: de afremming is een afgrijselijke belevenis. Ondertussen kan ik nergens heen, geen auto, dus geen shoppingdag voor mij. Tja, opnieuw ben ik aan het zeuren. Mijn prietpraat blijft hangen.
Het mannelijk juk blijft een soort gevangenis waar ik uit wil, zo snel mogelijk. Maar er is nog veel werk: een berg waartegen ik op zie. Nog veel emotionele beslissingen te nemen. Dus ik sta ergens, maar ook nergens.
Genderdysforie of GID Gender Identity Disorder, het monster dat in mijn mannelijke hoedanigheid huist. Maar is het wel dat afgrijselijke monster, het puisterig gedrocht, de vreselijke Uruk-Hai van de psychiatrische aandoeningen!
Sommigen zien er echter iets moois in. Maar de prangende twijfel slaat bij me onverhoeds toe, een trillende paniekaanval, een angstige hyperventilatie, over wat ik moet doen en laten. Want GID is wat het is. De bittere conclusie is hard, kei-hard: er bestaat een vrij duidelijke genezing, een evidente behandeling: nl. de transitie, de ultieme heling voor je GID.
Wanneer vang je die helende transitie aan? Wanneer je een Real Life Experience (RLE) start? Wanneer je hormonen neemt? Wanneer je je GID nederig ten berde brengt aan je geliefden in je bedrukkende omgeving?
Vrouwtjes-zijn, een Vaag Gevoel:
Dat vrouwtjes zijn is me een vrij vage interpretatie van het al duistere mens-zijn. Je ziet ze lopen, de meisjes en vrouwen: grote en dikke, slanke en kleine, stinkende en vieze, mooie en elegante, oude en jonge.
En toch wil ik er bij horen. Vreemd? Waarom? Het steeds weer opduikende innerlijke gevoel dat me altijd een van hen doet voelen. Het is een terugkerend gevoel, zoals het ritmisch ademhalen, maar wie me bezig ziet, kan me nauwelijks een vrouw noemen.
Me gedragen als vrouw? Graag, en liefst altijd, maar hoe doe je dat? Vrouw willen zijn is zo VAAG. Wat wil het eigenlijk feitelijk zeggen? Ja, ik wil de typische vrouwendingetjes doen. Wel clichematig. Ik voel me meer verwant met vrouwen, ik voel hen beter aan. Ik heb het nooit begrepen op die vrouwonterende commentaren van mijn vrienden. Maar maakt me dat een vrouw?
Dus gevoel: altijd een weder/terugkerend fenomeen. Gaat het wel om aardse realiteit? De echte tastbare wereld? Het prangende gevoel blijft iets uiterst vaag en behoorlijk oppervlakkig, ongrijpbaar als lucht.
Maar heeft dit drukkende gevoel geen duistere gelijkenissen met lucht, de ijle hoedanigheid, een negatief aura, een positieve straling van een meridiaan?
En toch ... mijn innerlijk en diepste gevoel spreekt: Je bent een vrouw. Doe er wat aan! Leg je leven in zijn definitieve plooi. Ga er voor!
Het gevoel wordt ook steeds opnieuw bevestigd wanneer ik als Laura kan rondlopen, shoppen, rondneuzen, drinken, ...Het diepste verlangen wanneer ik me in modeblaadjes begeef, de moederlijke wens wanneer ik een kindje zie. Dus opnieuw de cliches.
De Cliches:
Eigenlijk wil ik niet liever een clichevrouw zijn. Ik kies er zelf voor, het is mijn eigen innerlijke verlangen om aan de vrouwenclihes te voldoen. ...
Wel wat hypocriet omdat ik de rigide cliches net haat. Ik stamp graag tegen de clichematige scheentjes, lok de soms kwetsende controverse uit, start de harde polemiek.
Het diepste aanvoelen bevestigt wie ik wil zijn en hoe ik in dit donkere leven wil verder gaan.
Monsterlijke diagnose: een wereld vol vaagheid, tranen en miserie:
Dus GID: mijn monsterlijke diagnose, gebaseerd op het ijle gevoel, op gebakken lucht, op de corrupte interpretatie van de onwezenlijke werkelijkheid.
De kronkelde weg naar de heling is begonnen. Wanneer ik het bordje transitie zal zien, weet ik niet? Misschien ben ik er al voorbij, misschien ligt het nog achter al die grillige bergen voor me, maar dit alles hangt af hoe de jury transitie interpreteert.
En dan heb je die beekjes vol bittere tranen en zielige miserie. Soms zijn deze tranenriviertjes zo breed en onvoorspelbaar dat erover springen niet zo gemakkelijk is (zelfs met een goede voorbereiding en een lange aanloop), soms val je er pardoes in en dan kruip je er zeiknat uit, doordrongen met tranenvocht en je mond vol bitterheid.
Eenrichtingsweg:
Maar het is een eenrichtingsweg: teruggaan gaat niet meer, dus voorwaarts over bergen en tranenbeekjes. Enige clementie is niet voor me weggelegd. Jaren heb ik op genadigheid geteerd, de vlucht weg uit de werkelijkheid, mijn innerlijke ijle gevoel weggedrumd in mijn donkerheid van de obscure hersenspinselen.
Maar de richting van dit grillig pad blijft onverbiddelijke dezelfde: een duidelijk pijltje met daarop in grote letters "transitie". Het is de richting die ik echt wel verlang, het zijn mijn diepste wensen (al is ze op het vage gevoel en gebakken lucht gebaseerd), de bevrijding uit dit beknellende mannenjuk, het doorknippen van de innerlijke Gordiaanse knoop.
Wat zal ik dolgelukkig zijn wanneer ik de finish zal bereiken. Want ik voel me Laura, een eigenzinnige vrouw en niemand anders.
Dit 'tekstje' had ik al wat langer klaar liggen maar ik heb het wat geredigeerd. Het is wel een lang geschrijfsel met titeltjes om het wat te ordenen, dus neem je tijd ;-).
Dus passabiliteit is voor mij levensbelangrijk: het innerlijke moet met het uiterlijke overeenkomen: anders kan ik niet verder leven, anders kan ik niet functioneren in deze ratrace.
Het niet meer (h)erkend worden als man op straat, in de winkel, op restaurant, in de cocktailbar. Eigenlijk is dit de ultieme droom voor me: het mooiste geschenk.
Maar, ... Maar hoe begin je eraan? Wat doe je eraan? Hoeveel zal het me kosten? Hoe lang doe je er over?
Dus het vrouwelijk voorkomen is mijn eerste prioriteit. Hiervoor doe ik alles, dus ook financieel.
Probleem 1:
Baard en beharing:
Hemel, ik sta vol met haar, al die vervelende draadjes op mijn lijf. Vreeeeeeeeeeeeselijk! Een bosaap ben ik nog net niet, maar toch!
Mijn borsthaar valt wel mee, maar rond mijn navel, nee, nee, afgrijselijk..., en op mijn benen en armen groeit mijn pelsje hevig: verschrikkelijk. IK WIL ZE KWIJT! VERDORIE! WEG ERMEE! Het is vies, zo mannelijk en lelijk. Weinig elegant, weinig passende bij mezelf. En mijn allerliefste vrouw houdt net van mijn pelsje. Conflict ! ;-)
Er dan volgt mijn baard en snor. Elke dag, opnieuw voor die spiegel: de aan-schouwing van dat haar dat me langs alle kanten pest op mijn wangen, onder mijn neus, onder mijn kind en mijn hals. Dat tergend tijdverlies aan het scheren, en me vervolgens snijden. Hopeloos!
Liever mijn tijd steken in make-up en zalfjes. Niet dus! Alles zoals een echte vent. Afschuwelijk! Wat droom ik van elegantie in plaats van dat harig wolfsbeest dat voor me opduikt in de spiegel.
Als Laura rondlopen is dus een helletocht op gebied van het verdoezelen van mijn beharing. Dikke pantys om mijn benenpels te verbergen, lange mouwen voor mijn armen, en heeeeeeeeel veeeeeeeeeel foundation voor mijn baard.
Oplossing voor baard en beharing:
Hormonen:
Vertragen heel duidelijk de dekselse lichaamsbeharingsgroei. Het effect is heel efficient. Ik moest me nog maar wekelijks naar het verdomde scheermes grijpen om die afschuwelijke handel te verwijderen. Goed toch ?!?
Maar het blijft wel scheren, de tegennatuurlijke activiteit die ik dagelijks moet ontplooien. Het blijft wel iets mannelijks, dus ... niet iets elegants, vrouwelijks, maar iets ... oermensachtigs, iets dierlijks.
Epilatie:
DE oplossing, mijn salvatie. Allelujah! Het einde van mijn tormentatie, mijn confronterende kwelling ;-) Bovendien kan ik kiezen: wat een luxe, seg!
Joepie: je hebt twee soorten vormen van definitieve epilatie: de laser- en electrische epilatie. Voor donkerharigen, zoals ondergetekende, blijkt laser de beste oplossing. Hehe!
Quanto costa? Caro, troppo caro! Maar het is toch de moeite waard. Slechts een sessie? Ben je zot? Meerdere keren: sommigen doen er 9 maal over, ander zijn klaar na 5 zittingen. Dan heb ik het over 1 lichaamsregio.
Hoe zal het met mij zitten? Weet ik veel? ...... zucht, een diepe zucht.....
Objectieve informatie blijft heel schaars en dus frusterend. Moet ik naar een dermatoloog of een beauty centre? Dus: wie kan me uit de nood helpen? Please, Help me! I would be very very grateful!
Waar op mijn lichaam eerst mijn epilatie?
Eerst mijn baard, absoluut eerst mijn baard: die moet zo snel mogelijk weg. ZO SNEL MOGELIJK GEEN BAARD. Weg met die hopen foundation lotion.
Hopelijk kan ik aan de laser beginnen ergens in de zomer: dit is mijn planning.
Nu nog een iemand vinden die het goed doet en voor een zacht prijsje. Wanneer dit klusje geklaard is, dan moet mijn behaarde genitale regio volgen: om me te prepareren voor mijn SRS (voor details hoe en waarom: zie onder).
En andere gebiedjes? Ja, uiteraard: mijn buik en borstkas. Weg met het bosaapgevoel! En je benen en armen dan? Minder prioritair, evenals mijn oksels. Mijn vrouw moet zich daar ook scheren, dus staan deze regionen niet op mijn verlanglijstje.
De hormoontjes zullen de groei van deze streken toch sterk verminderen.
Probleem 2:
Haar op het hoofd:
Ik heb dus te veel beharing, MAAR NIET WAAR IK ZE WIL HEBBEN, nl. op mijn halve kletskop is het woestenij, mijn persoonlijke Sahara! Er groeit werkelijk niets. Kijk, dit maakt me enorm BOOS.
Overal heb ik haar, behalve aan mijn glimmende bovenkant, waar het maanlicht naar hartelust kan weerkaatsen.
Een prikkende pruik voelt soms zo beknellend ... en onecht. Je kan er ook geen leuke dingen mee doen. Haar opsteken, staartje, kleurtje geven, mooie speldjes gebruiken, een ander fancy model. Een echte vrouw kan ik dus niet wezen: mijn partiele kaalheid verbiedt me dat. LASTIG ben ik hierdoor!
Dus snak ik naar een oplossing voor mijn glanzend voorhoofd (helaba, ik heb nog wel haar opzij, achteraan en bovenaan aan de achterkant op mijn kroontje).
Oplossing voor mijn hoofdhaar:
Haartransplantatie:
Ja, ... een haartransplantatie. Nieuwe haartjes op mijn glimmende bol ... Het is een van mijn vele dromen om mijn ontluikende vrouwelijkheid waar te maken.
Nadien: naar de kapper, de barbier. Hier kijk ik zo naar uit om ooit als vrouw naar de kapper te gaan.
Elke keer wanneer ik een kapper voorbijwandel ben ik JALOERS: zij kunnen er naartoe gaan, ik niet. Moeder Natuur of Vader de Schepper hebben me bij deze niet echt geholpen. Vervloekt zij beiden!
Maar het prijskaartje: duur, erg duur (2 euro per haartje). Ik moet me nog in detail informeren. Maar ik reken op een kostelijke ingreep, maar heel noodzakelijk!
Probleem 3:
Mannelijke gelaatstrekken:
Daar sta ik voor de spiegel, mezelf observerende, speurende naar mijn mannelijke trekken.
Een koud gevoel bekruipt me: hier staat geen vrouw, maar een man, een mannelijke man, echt waar: een MAN. Hemel! Vervloekt zij allen! Red mij!
Een gevoel van hopeloosheid, dus. Afgrijselijk! Ik voel me een vrouw en wil me zo uiten: innerlijk = uiterlijk, maar helaas!
Lijstje:
Mijn voorhoofd en orbita: te prominent en dus te mannelijk.
Mijn wenkbrauwen hangen te laag: te mannelijk.
Mijn bovenste oogleden hangen door en trekken mijn wenkbrauwen naar beneden: te mannelijk en het maakt het aanbrengen van smoky eyes tot een onmogelijke taak.
Mijn grote en dikke neus: te mannelijk.
Mijn bolle kaakslijn: te mannelijk.
Mijn maxillae zijn te plat: te mannelijk.
Mijn bovenlip te dun: te mannelijk.
Oplossing voor mijn mannelijk aangezicht:
Hormonen:
Zij moeten zich zetten op je mannelijk aangezicht en duurt uiteraard een paar jaren voor je het effect van vrouwelijkheid ziet. ... Dus het helpt wel maar gaat te traag, veel te traag.
Hiermee komen we aan de volgende oplossing: het snijden, het beeldhouwerswerk:
Facial Feminization Surgery (FFS):
Dit is de meest radicale vorm maar wel de effectiefste om mijn vervloekte aangezicht te vervrouwelijken en om me dus passabel te maken. Het vreselijke gevoel om als man herkend te worden, wil ik koste wat het kost kwijt. Dus moet mijn FFS dus echt wel zo snel mogelijk waar gemaakt worden en staat heel heel heel hoog op mijn prioriteitenlijstje.
De zoektocht naar juiste chirurg-beeldhouwer blijft een moeilijke klus. Dus zou ik eerst het advies willen van Dr Bart van de Ven in Gent en Dr. Noorman van der Dussen in Antwerpen.
Wanneer FFS? Ten vroegste 1 jaar nadat ik hormonen ben gestart, maar ik weet al dat ik niet ga kunnen wachten.
Prijskaartje: duuuuuuuuuuuuuuur. Reken maar op 15000 euro. Maar dit lijkt me echt noodzakelijk om mijn RLE tot een goed einde te brengen.
Van mijn mogelijke FFS woel ik al ook nachtenlang in mijn bed en doet me steeds opnieuw wakker schieten: het houdt me in een geestelijke wurggreep, die niet zal verdwijnen voordat mijn FFS achter de rug is. Dus mijn FFS-obsessie neemt ultragrote proporties aan. Een oplossing is dus hangende.
Probleem 4:
Borsten:
Tjah, ik wil ze eigenlijk dolgraag. Borsten maken je toch echt een vrouw! Of niet, soms? Dus wil ze het liefst zo snel mogelijk.
Nachten lig ik wakker over mijn potentiele borsten. Eindelijk naar de lingeriewinkel kunnen gaan om BHs te passen en proberen. De drang zit inwendig diep om deze activiteiten te kunnen ontplooien.
JALOERS ben ik wanneer ik een lingeriewinkel passeer. Want zonder borsten heb je er niets te zoeken.
Mijn falsies zijn maar falsies, nep, niet echt, fake, dus niet echt vrouwelijk.
Oplossing voor mijn borstgebrek:
Hormonen:
Ah, mijn geliefde pilletjes. Ja wel, en ze doen hun werk. Oestrogenen zorgen voor borstgroei. En ze werken bij me snel. Na 5 weken had ik borstgroei en heel gevoelige tepels. Fantastisch gevoel. Een overwinning. Maar ik ben gestopt, voor de zaadjesoogst.
Borstaugmentatie:
Niemand kan voorspellen hoe groot je borsten zullen worden. Dus de kans is groot dat een borstvergrotende operatie nodig zal zijn. Ik wil sowieso minstens een B-cup, liefst een C-cup. Dit laatste haal ik niet met hormonen.
Prioritair? Ja en Nee, ik wil mijn hormonen volop hun werk laten doen, maw, dus 2 jaar na start van mijn teerbeminde pilletjes.
Probleem 5:
Stem:
Ja, ik klink als een brombeer. Een baritonstem. Niet echt vrouwelijk dus. En heel mannelijk: afschuwelijk, ja opnieuw afschuwelijk: ik gebruik het adjectief veel omdat het afschuwelijk is. PUNT. Een vrouwenstem is net zo mooi: die timbre, die buigingen, dat zwoele. Dit wil ik ook, om me volledig als vrouw te kunnen uitdrukken.
Prettig is anders om als Laura rond te dartelen en in de winkel als een brombeer te klinken. Mijn stem geforceerd verlagen klinkt gewoon belachelijk en idoot.
Dus ... heb ik hulp nodig, een helpende hand, iemand die mijn brombeerstem doet verdwijnen.
Oplossing voor mijn baritonstem:
Logopedie:
Een stemcoach dus. ;-) Waar vind ik die? Hoeveel zal me dat kosten? Hoe lang doe je er over? Minstens een jaar. Dus wil ik deze zomer beginnen. Opnieuw heel belangrijk om me passabel te maken.
Dit wil zeggen: eerst nog langs een KNO-arts gaan, hopelijk kan ik dat in het UZ Gent. Maar waar vind ik een goede logopedist(e) die me kan helpen. Niet elke spraaktherapeut is geschikt of heeft ervaring. Is er een lijstje? Waar kan ik dat lijstje vinden?
Probleem 6:
Penis:
Het ding hangt er altijd en eeuwig: zolang ik besta. Ik haat het niet, maar vrienden zijn we nooit geworden. Soms wel, waneer de testosteron me zo opjaagde, dat ik stoom moest aflaten: die primaire dierlijke reflexen die zich in mijn verkeerde hormonaal stelsel hebben gewrongen.
Maar het wordt dus tijd dat we afscheid van elkaar nemen. Ik ga mijn gang en wel met een vagina. Het wordt gedropt in een vuilniszakje voor organisch afval, met bestemming verbrandingsoven.
Het ligt ook altijd in de weg: bij stretchy broeken en jurkjes. 'Het' belet me om me volledig als vrouw uit te drukken. Zwemmen kan ik niet als vrouw met die verheving tussen het begin van mijn benen. Een hatelijke bobbel/hobbel, ... die ik niet wil, dus weg er mee.
Ik moet het niet. Dient voor niets en staat mijn vrouwelijkheid in de weg.
Oplossing voor het:
Hormonen:
De mirakelpilletjes zijn weer daar ;-) Wat doen ze? Ze casteren me chemisch. Den drang is dan weg. Ik heb het al mogen ervaren. Ik miste den drang niet echt. Natuurlijk ben ik een seksueel wezen, maar als man aggressief stoten is nooit echt iets voor mijn geweest.
Seks wil ik alleen als vrouw ervaren en vermits ik alleen op vrouwen val, ben ik dus een lesbische vrouw. :D ...
Maar, die fantastische pilletjes veranderen mijn verfoeide anatomie niet. Inderdaad, een eenvoudig oplossing bestaat ook hiervoor niet.
Hiervoor hebben we dus de beruchte snijder-beeldhouwers nodig. Alweer ;-)
Sex Reassignment Surgery (SRS):
Een penectomie met een vaginoplastie: met andere woorden het verwijderen van de penis en het construeren van een vagina met clitoris, ook wel een neovagina genoemd. Van het scrotum- (balzak) en penishuid wordt dan de neovagina ge-re-construeerd en buitenste binnen geduwd en gefixeerd (een pexie genoemd).
Daarom moet ook alles deftig onthaard worden want het teruggroeien van haartjes kan ontstekingen veroorzaken in de neovagina. En je moet voor de rest van je leven dilateren. ... De diepte hangt af van hoeveel huid je hebt in je balzal en van je penislengte.
Met het nemen van hormonen krimpt alles dus schiet er minder huid over. Om dit te vermijden moet je je penis blijven stretchen in genoeg huid over te houden. Begin er maar aan ! ;-)
Soms gebruiken de chirurgijntjes een stuk colon (dikke darm) om de neovagina dieper te maken maar hiermee heb je meer complicaties. Het voordeel is dat je stukje colon uit mucosa (slijmvlies) bestaat en dus voor een excretie van slijm (mucus) zorgen, met een goede smering van je neovagina, wat prettiger is bij seks ;-) ...
Wat met seks? ... Die kan nog steeds hebben met orgasmen. Via je zwellichamen in je penis en via je glans (eikel) wordt een prachtige clitoris ge-re-construeerd. Dus alles lijkt echt, en voelt echt. Het enige wat je niet zal hebben is een baarmoeder en eierstokken. Tja, de natuur toch, de vervloekte Schepper. ...
Maar dit alles betekent dat je een heel goede chirurg moet hebben. Gelukkig is er in Gent eentje met een uitstekende internationale reputatie, nl. Prof Monstrey. Helaas doet hij er eentje per week (van horen zeggen, zal ik dus nog verifieren), dus een lange wachtlijst als teleurstellend resultaat. Maar een SRS vind ik thans niet hoog-prioritair.
Een FFS is toch belangrijker omdat mijn aangezicht me voor de buitenwereld me als vrouw maakt. Dus het SRSje kan wachten: maar niet te lang, he!
Probleem 7:
Mannelijke houdingen en lengte:
Ik loop gebogen en gebukt door de wereld, als een lompe man. Hangende schouders, idiote gang. Als een idiote boer lig ik in de zetel en hang ik op een stoel.
Verder ben ik lang. Heel lang: dus als vrouw altijd opvallend. Wanneer ik over de straat slenter als Laura, dan kijken de mensen meestal naar me omdat ik zo groot ben, niet dat ik als man in vrouwenkleren rondloop. Lange vrouwen trekken altijd de aandacht.
Dus het gapen ligt zeker niet aan mijn mannelijk postuur. Maar doordat ze me bekijken door mijn lengte, zie ze plots wel dat ik toch wat mannelijktrekjes heb. En zie ik ze lachen. Jammer, daarom een dringende FFS.
Oplossing voor probleem 7:
Observatie:
Kijken en bestuderen hoe vrouwen lopen, wandelen, zitten, eten en lachen. Wanneer ik dat doe, dan word ik altijd JALOERS. Erg, he!
Lengte: te accepteren. Korter worden gaat nog niet ;-)
Kostenplaatje:
Ik schat toch de totale kosten toch op minstens 25000 tot 30000 euro. Dit moet haalbaar zijn wanneer ik mijn werk kan behouden. Dus werkzekerheid is zo belangrijk, anders valt alles in duigen. Hiervoor heb ik dan weer veel angst. Daarom wil ik dit zo goed mogelijk aanpakken.
Oplossing voor de kosten:
Bank overvallen:
Een optie, maar ik schuw geweld, ik ben immers hierin een sissie. Trouwens in de gevangenis brommen wil ik ook niet. GEEN OPLOSSING ;-)
Sponsor:
Heb ik niet, helaas. Alhoewel alle giften zijn welkom :D
Lotto:
Kans lijkt heel klein. Alhoewel ik met Win for Life al 39,5 euro heb gewonnen (over de verliezen zwijgen we).
Lenen:
Zal wel moeten. Een goed financieel plan ben ik nu aan het uitdokteren. Met als prioriteit:
- Baardepilatie,
- Stem,
- FFS in het eerste jaar.
Later dan haartransplantatie (moet ik nog bespreken met de FFS-chirurgijn welke volgorde voor hem/haar het beste lijkt). Nog later de SRS.
Verder geduld, een deugd die ik niet ken maar naar het schijnt toch nuttig kan zijn.
Wachten: zie bij geduld.
Ziezo, wat een boterham. Maar het moest er toch even uit!
Alle feedback is trouwens welkom!!!!!!!!!!!!!!!!!! (ook de kritische)
Het vervloekte weer blijft rotslecht. Gister was ik een regelrechte spons en dus compleet zeiknat. Nochtans verlang ik zo naar het zonnetje, buiten zitten en genieten. Wolken maken me depressief. Donkere wolken dreigen zich verder op te stapelen. Een vuurwerk van bliksem en donder kondigen zich aan:
Nadat ik mijn vrouw en een goede vriend heb ingelicht, is de volgende stap in mijn coming-out gezet: mijn brusjes. Via e-mail liet ik ze weten dat ik een belangrijke mededeling heb maar dat ze moeten zwijgen tot november. Zonder deze plechtige belofte zal ik het hen niet laten weten. De bekendmaking wil ik het liefst persoonlijk doen.
Na het versturen van deze emotioneel-moeilijke e-mail brak me het angstzweet uit. Oei? Wat nu? Plots minimaliseerde ik mijn genderdysforie: de gebruikelijke wegvluchtreactie. Verder wil ik hen niet ontgoochelen maar het besef dat er echt geen andere weg is, doet me zuchtend doorzetten.
Wat me wel weer opvalt, is het manifest gebrek aan degelijke informatie over GID voor de familieleden op de diverse fora en websites. Toen ik in de UK werkte, had je voor allerlei aandoeningen information packs voor de ouders, familieleden en partners. Hier heb je niets, rien, nothing, nichts, niente, nada. Los het zelf op is hier de mentaliteit. Trek je plan want Belgen zijn plantrekkers, niet waar. Daarom hebben we de hoogste zelfmoordcijfers op deze aardkloot. Hoe je draait of keert maar op gebied van psychosociale begeleiding mankeren we hier in dit landje nog veel en dan heb ik het niet alleen over genderdysforie maar ook voor andere aandoeningen, ondanks alle sympatico-initiatieven van bijvoorbeeld premier Peeters als doekje voor het bloeden.
Ondertussen probeer ik zelf een pakketje samen te stellen, wat wel wat tijd zal vragen. Maar het is echt wel nodig. Betrokken partijen en drukkingsgroepen blijken gewoon megalui te zijn en houden zich meer bezig met het strelen van de eigen egos in plaats van aan echte hulpverlening te doen.
Het zij zo: bijna mijn hele leven heb ik zelf moeten uitzoeken en ik besta nog, dus nu zal ik er me ook wel doorheen slaan.
Dat er soms toch een zonnestraaltje mogelijk is op de moeilijke weg naar jezelf: een goed en heel lieve vriendin heeft haar officiele aanvraag tot naamsverandering goedgekeurd gekregen in een duistere periode. Ik zou ontzettend euforisch worden bij zo een fantastische gebeurtenis en was daarom heel blij voor haar. In het Engels zeggen ze: "Well done, very brave, good girl". Officieel jezelf zijn, 'het staat eindelijk op papier' moet gewoon een inwendig orgasme veroorzaken (ik spreek nu voor mezelf).
Verder nog 25 dagen wachten voordat ik voor de tweede keer naar de psychiater kan. Ondertussen heb ik al een dagelijks aangevuld lijstje klaar om hem 'lastig' te vallen. Maar het zou toch goed zijn om eens mijn frustraties te kunnen uiten. In elk geval is een heel bekwaam iemand en wens hem een uitstekend herstel toe.
Terug naar mijn coming-out: de moelijke aanzet tot de volgende stap is gezet. Ergens maakt het me heel verdrietig dat ik mijn brusjes zwaar zal ontgoochelen en dat ik hun vredig leven helemaal overhoop zal halen. Soms smeek ik mezelf om hier aan te onsnappen, een plotse ingeving dat ik geen GID heb, een hallucinatie om me op het juiste pad te brengen, .
Dus emotioneel zal het een zware week worden. Een klip die ik niet omzeilen moet maar juist moet nemen!
Tijdens mijn middagpauze ben ik even ontsnapt om enkele inkopen te gaan doen in de Waterstones in Brussel. Wat nergens anders te vinden is in dit kloteland, vind je daar wel: Fifty Shades of Grey. Nu kan je me wel verwijten dat ik op een hype spring. Mijn stoïcijns antwoord: ja, inderdaad, affirmatief ;-)
Uiteraard kon ik de dichtbijliggende Fnac niet overslaan, alwaar ik me twee vinylschijfjes heb aangeschaft: Norah Jones en Jack White met op de achtergrond de zingende Vlaamse muze, Renée, die er net een showcase ten berde bracht.
Gedurende mijn korte trektochtjes tussen de verkooppunten onderling en de metro werd ik overvallen door het onbehaaglijke gevoel van niet te kunnen participeren in deze maatschappij als de zijnspersoon van mijn innerlijke zelf. Met andere woorden, de confrontatie met kledingwinkels en flanerende vrouwen over de Rue Neuve deden me behoorlijk veel pijn en bleef daarom autistisch naar de grond staren, mijn fysieke omgeving emotieloos negerende. De vrouw in mij diep begraven achter het mannelijk juk.
