Maandag 1 oktober 2012

Samenvatting van het overzicht van de stappen in de stand van zaken:

Ordening in de chaos van mijn blog: overzichtje

Prelude: wat vooraf ging!

Ongeveer een jaartje geleden openbaarde ik met een kersverse dagboek (waarvan deze blog een doorslagje is) het belangrijkste existentieel scharniermoment van mijn pseudolastig leven. Zwaar mentaal aangeslagen werd mijn erkenning van mijn aandoening ‘genderdysforie’ de handdoek in de ring. De capitulatie na jaren strijd tegen wat in mezelf leefde, moest salvatie brengen. Daarom de zwaarwichtige beslissing dat alles voorgoed op stelten zou zetten: ik voel me een meisje en wilde zo voor eeuwig verder leven, maar heb een mannenlichaam!

Reeds vanaf mijn fleurige kleutertijd speelde ik meer als meisje dan als jongen: poppen, winkeltje, huismoedertje. Naarmate mijn leeftijd om de 365 dagen met één eenheid de hoogte in ging, werd conformisme een eigenschap die ik me met glans toe eigende: mezelf inpassen in een voor mij vreemd aanvoelende wereld van jongens, ontstonden toch episodes van plezier: voetballen, met plastic soldaatjes spelen, etc. dus typisch een jongen als baken voor mezelf.
Was het dat? Achter de mooie façade kleedde ik me nog steeds regelmatig stiekem om, was tandenknarsend jaloers op meisjes en vond mezelf vooral vies en pervers.

Het crossdressingsgebeuren vond tijdens mij studentenjaren iets frequenter plaats: alleen op mijn kamer, geen supervisie van ouders of brusjes. Het cyclisch wederkeren van de drang naar zuivering en purificatie van mijn perverse en ellendige geest, deden me mijn gekochte kledij ergens in een vuilnisbakje in de stad verdwijnen. Maar mijn gezuiverd brein protesteerde dan na enkele weken en het hele spelletje herbegon tot de volgende purificatie.

Eindelijk mijn diploma behaald na veel bloed, zweet en tranen; succesvolle bijkomende opleidingen tot in de UK toe; het leven lachte me toe. Ik zag het helemaal zitten na jaren zwarte sneeuw! Zeker na mijn ontmoeting met de liefste vrouw, nu meer dan 11 jaren geleden. Getrouwd, samen bouwgrond gekocht, blablabla…. Maw het perfecte burgerleventje met een mooie conformerende façade.

Transseksualiteit was in de jaren negentig iets voor monstertjes en mentaal geschifte lieden: zo was ik zeker niet! Dana International’s overwinning veroorzaakte een zware deuk in het opgevoerde beeld van de standaard transseksueel: plots kon het ook anders!

Alles op sluimerstand begonnen de gedachten in mijn hoofd te zweven over een andere verklaring voor mijn vieze en perverse neigingen? Het hele gamma kwam voorbij: travestiet, shemale, seksmaniak, fetisjist, parafilie, SM. Maar ik paste nergens, overal voelde ik me een paria: voorgaande zaken spraken me niet aan: het draaide hoegenaamd niet om seks maar er was een gevoel. Was ik dan toch zot?

Wel … de allerlaatste optie, transseksualiteit, shockeerde me te veel, maar met hangende pootjes begon ik mijn research: de doos van Pandora. Ondanks mijn grote ontevredenheid met deze ‘diagnose’, klopte het plaatje wonder wel. Dus ik was een transseksueel of maw ik ben een meisje in een jongenslichaam, een vrouw in een mannenlijf. Harde confrontatie maar de oorzaak was tenminste gevonden.

Een demie-prelude: wat ook vooraf ging maar niet zo lang geleden!

Un piccolo problema: trouwen met een fantastische en heel liefdevolle vrouw en een ambitieuze job. Dus wat nu? Weten wat er scheelt, leidde niet direct tot een oplossing. De obstakels waren reusachtig. Dus in de kast er mee en blijven verder kabbelen: het leven lachte me toe, niet waar?

Tot vorige jaar in maart toen ik 10 dagen een mini Real Life Experience (RLE) ondernam: psychisch bevrijd maar ook uitgeput, erkende ik wat onmogelijk geacht werd. De transitie beginnen. Een gewichtje veel van me af: de capitulatie was bevrijdend. Hopla!

Meer info zoeken bleek soms een helse opdracht te zijn: linken met de prono-industrie zijn legio terwijl mijn genderdsyforie niet met seks te maken heeft. Het zegt natuurlijk genoeg over hoe buitenwereld naar ons kijkt.

Verder startte ik deze schrijfselen op, had een verlichtend gesprek met een lief persoon van de Genderstichting in december 2011 (kan ik iedereen aanraden wie twijfelt of de stap naar het Genderteam niet zetten wil).

Na een lange wachttijd van 3,5 maanden mocht ik dan ten tonele verschijnen bij de psychiater van de het genderteam. Tot dan zat ik tandenknarsend te twijfelen.

Main course!

Iets anders nu! Chaos lijkt te overheersen op mijn blog, een warrig geheel van losse indrukken, opwellende angsten en pijnen. Het gevoel van weinig bereikt te hebben, overheerste mijn diepste gevoel. Maar is dit wel zo? Daarom alles op een rijtje om het perspectief wat te objectiveren:

Genderteam te UZ Gent:

Tot op heden heb ik vier visites achter de rug bij de genderpsychiater (uitgesmeerd van februari tot september 2012). Een homerische kwestie was als man of als Laura gaan, maar ik was er snel uit: het werd Laura. De laatste keer kwam mijn vrouw mee, zonder veel resultaat.

Wachttijden zijn ook niet altijd aangenaam: minstens 3 à 4 maanden voor een intake-gesprek. Dit kan knagen maar wachten en goed beloond worden door een dienst met internationale kennis en faam, lijkt me toch ontzettend veel beter dan snel aankloppen bij een wannabe therapeut.

Persoonlijk heb ik al veel aan deze visites gehad. De psychiater was/is een kalme man, prettig om mee te praten, open voor je gevoelens en twijfels. Zulke positieve ervaring had ik nu niet echt verwacht.

Diagnostiek is natuurlijk een robbertje paniek spelen. Na de ijverige en vlijtige verwerking van de zowat alle wetenschappelijke literatuur over genderdysforie, stond mijn diagnose vast: GID. Mogelijke andere opties zoals PTSD, bipolaire stoornissen en schizofrenie kon ik met grote zekerheid uitsluiten. Dan bleef dat ongerust gevoel want zolang een genderpsychiater jouw diagnose niet bevestigt, kan je alles hebben. En dan heb je soms het geluk aan je zijde: de zielenknijper was er bij mij snel uit: jij hebt GID. Opnieuw een luide oef en bevrijdende opluchting: de oorzaak is gevonden!

De transitie kan beginnen (februari 2012)!

Uit de kast of coming-out:

Altijd leuk om te weten wat er exact met je scheelt. Maar het vervolg is een emotioneel hindernissen parcours waarvoor veel moed nodig is. Hoe zeg je tegen iemand: “ik ben eigenlijk een vrouw”, zonder te bruskeren?

Mijn allerliefste vrouw had de twijfelachjtige ‘eer’ om het als eerste te weten. Midden februari 2012 werd ze ingelicht: onhandig en met de staart tussen de benen. De reactie kon zich al raden: we zijn al immers 11 jaar samen. Eerst ging ze me verlaten, later draaide ze wat bij maar het hele proces is voor haar zo moeilijk , dat het me met gigantische schuldgevoelens opscheept.

Later volgde een goede vriend (mei), die heel positief reageerde. Mijn broer, schoonzus en zus waren in juli 2012 aan de beurt, mijn moeder en stiefvader in augustus. Iedereen steunt me behalve mijn lieve vrouw.

Ik kan je verzekeren dat ik met trillende stem en een drukkende lege blaas al stotterend de woordjes genderdysforie en transseksualilteit uitsprak. Maar er viel wel een zware ballast weg na de coming-out, wat een gigantische bevrijding en opluchting is. Achteraf gezien ging het heel vlot en zonder zware emotionele problemen. Alleen diegene waarvan ik zoveel hou, kan het heel moeilijk verwerken tot mijn scha en schande want het is en blijft mijn eigen dikke schuld en egoïsme.

Misschien is een slak sneller maar mijn langzame uit-de-kast-treding is één van mijn betere keuzes geweest.

Een tip: voor iedereen had ik mapjes klaar met mijn eigen verhaal, brochures en teksten over transseksualiteit want na de bekendmaking hebben de personen natuurlijk veel info nodig en wanneer je wilt voorkomen dat ze idiote website zullen terechtkomen , is het dus beter hen correct te informeren.

Natuurlijk ben ik er nog niet: de moeilijke klip van mijn werk zal een hels karwei blijven. Als alles mee zit zal ik ook hier eind oktober uit de kast komen (hangt af van financiën en planning FFS).

Hormonen:

Vanaf 2 augustus zit ik opnieuw aan het spul, na het invriezen van sperma. In den beginne rezen wat twijfels maar ondertussen voel me kiplekker en ben ontzettend blij dat ik ze neem. Begin september bekropen met de emoties maar ondertussen is het op dat vlak wat stabieler.

Geen echte bijwerkingen en mijn tepels zijn gevoelig, mijn huid droger. Verder geen bijzonderheden.

Ethinyloestradiol           50 microgram, tweemaals daags

Spironolactone              100 mg, tweemaal daags

Aspirine                       100mg, eenmaal om de twee dagen

Baard-laser-epilatie:

Sinds mei 2012 ben ik aan deze pijnlijke taak begonnen maar een noodzakelijk kwaad: het geklungel met grote hoeveelheden foundation, dat overal aan blijft hangen (kledij, jasjes, topjes, vingers en via deze vingers op mijn rokken en broeken) moest definitief ten einde worden gesteld. Zelfs met een dikke laag plamuursel zag je nog steeds mijn vreselijke baardschaduw.

Al vier zittingen (gemiddeld duren ze 30 à 45 minuten) achter de rug sinds mei 2012: niet alles is helaas weg, maar het resultaat is wel bevredigend, natuurlijk blijken de snorharen het hardnekkigst om te verwijderen (jammer).

Bij mij is het echt wel een heel pijnlijke affaire: je krijgt het gevoel dat ze constant elastiekjes op je afvuren. Bovenlip en kaaklijn zijn supergevoelig. Ik gebruik wel Emla zalf en paracetamol met codeïne als pijnstiller maar de gedachte van een nieuwe sessie doet mij lichtjes hyperventileren.

Dus als gelukkige mag ik op 31 oktober mijn vijfde zitting afwerken. Ik hoop op totaal 7 sessies: nadien volgt electrolyse voor mijn blonde haartjes.

Logopedie:

Van je bromstem geraakt niet spontaan vanaf: hormonen doen niets dus is hier hulp van buitenaf nodig. Via logopedie krijg je stemtraining die je klanken vrouwelijker moeten doen laten klinken.

Sinds 3 augustus pendel ik bijna wekelijks naar de logopediste van het Genderteam , wat buiten verwachting goed loopt. Mijn natuurlijk stembereik is 130 Hz. Die van een man ligt tussen 80 en 120 Hz (van nature heb ik dus een iets hogere stem) en die van een vrouw bedraagt die hoger dan 220 Hz. Het doel is rond de 150 à 160 Hz te zitten maar ik probeer 170 à 180 Hz te geraken. Al bij al maakt ik goede vorderingen: je moet wel dagelijks oefenen (het begint met klinkers, dagen, en maanden op te zeggen, nadien lezen, eindigend met spreken). Hoogte halen is thans geen probleem maar het klinkt allemaal wat monotoon. Dus variatie moet verbeteren met oefening.

Vorige week werd ik losgelaten, mijn stem is klaar voor dagdagelijks gebruik. Nu nog 3-wekelijkse visites maar het grote logopedische werk is achter de rug: hoera!!!

Facial Feminisation Surgery (FFS):

Op 7 augustus was ik langs geweest bij dr Bart van de Ven te Gent: bestekje is pittig maar ik ben er supertevreden over: mijn ultieme droom om volgende jaar eind januari een FFS te kunnen ondergaan, krijgt stilletjes aan vorm. Vanaf kan mijn leven terug vooruitgaan!

Il futuro!

Ondanks de vele stappen, zijn er nog enkele cruciale te nemen. Hierbij is vooral de coming-out op mijn werk de ontbrekende sleutel: overleef ik dit, dan houdt niemand of niets mijn transitie tegen.

Verder te zetten: baardlasering, logopedie en hormonen

Nog te doen: verhuizen, coming-out op werk, start RLE, Facial Feminisation Surgery en Sexual Reassignment Surgery, …

Samenvattend:

Mini RLE:                              maart 2011 gedurende 10 dagen

Blog:                                   sinds sept 2011

Afspraak Genderstichting:       december 2011

Afspraken Genderteam Gent:

Psychiater dr H.:             4 visites sinds februari 2012, laatste keer met mijn vrouw, volgende    
                                    afspraak op 23 november 2012

Afspraak Prof Monstrey :  19 oktober 2012 ter bespreking SRS (hij is chirurgijn)

Afspraak Prof T’sjoen:      Endocrinoloog, wil maar niet lukken en heel pissed, afspraak 22 januari
                                    2013

Baard-laser-epilatie:              4 zittingen sinds mei 2012: resultaat is bevredigend, volgende sessie op
                                          31 oktober 2012

Logopedie:                           augustus- september: stem is klaar voor dagdagelijks gebruik

Coming-out:                         vanaf februari 2012: naaste familie en vrienden ingelicht, behalve
                                          schoonouders; werk volgt later dit jaar

Hormonen:                           sinds 2 augustus 2012: droge huid en lichte borstgroei

Sperma-invriezing:                 volbracht in juli 2012

Afspraak FFS:                        7 augustus bij dr Bart van de Ven: informatieve visite, pittig bestekje 
                                          mede gekregen

Prioriteiten voor de komende maanden:

1. Werk inlichten (de mapjes worden in gereedheid gebracht)

2. RLE starten, liefst zo snel mogelijk, huidige situatie (moeilijk uit te leggen) laat het nog niet toe

3. FFS regelen

01-10-2012 om 00:00 geschreven door Laura  

Vrijdag 5 oktober 2012

De uit-de-kast-treding op het werk

Het moment der waarheid nadert met rassenschreden. Wijken wil ik niet! De emancipatie-ambtenaar van mijn dienst heb ik vandaag heel constructief gesproken. Er ligt een begin van een plan klaar maar de vragen blijven uiteraard en er zijn er zoveel.

Wie eerst inlichten, directe collegae of mijn leidinggevende?

Hoe inlichten, persoonlijk met/of zonder mapjes, op een vergadering, via e-mail?

Wanneer juist inlichten, tussen de soep en de aardappelen, extra bespreking inlassen, op een drink?

Hoe zal iedereen reageren op de vele vergaderingen die ik moet beleggen? Zullen ze me niet te vragen persoonlijke vragen stellen? Wie zal geshockeerd zijn?

Wat moet er concreet na het inlichten gebeuren?

Hoe voor de eerste keer als vrouw komen werken? Wat met mijn verschijning? Plots in pruik, plots hogere stem? In welke kledij? Wanneer ik er aan denk, dan besterf ik het van schaamte. Hoe diep zal ik dan niet in de grond zinken? Is dit niet het summum van vernedering?

Zullen ze me niet nagapen, nastaren en me mijden? Zullen ze niet te veel roddelen en kwaad over mij spreken? Wanneer ik gegiechel zal horen, zal het dan over mij gaan? Misschien zal ik gewoon te paranoïde gedragen?

Wat op de overdrukke treinen met al dat gefriemel? Zullen ze opnieuw nagapen, stiekem met de ellebogen tegen elkaar stoten om erop te wijzen dat ik daar zit of sta.

Het zal mentaal een moeilijke periode worden, maar eenmaal door de zure appel heen, wacht op me hopelijk het walhalla (met enige overdrijving).


Groetjes,

Laura, xxx

05-10-2012 om 00:00 geschreven door Laura  

Woensdag 10 oktober 2012

Een aantal zaken zijn in een stroomversnelling gekomen. Eureka! Coming out aan mijn leidinggevende zal morgen rond 13u00 plaatsvinden. De nervositeit giert door mijn lichaam en weet geen blijf met mezelf. Maar alles is klaar: mapjes, documentjes en argumentjes. Het blijft bang afwachten op haar reactie.

Gisteren nog met mijn moeder gebeld: bleek toch dat ze wat aangedaan is want haar zoon zal verdwijnen: even duidelijk gemaakt dat ik als persoon dezelfde blijf met al mijn kwaliteiten en kleine kantjes. Blijkbaar willen mijn broer en zus samenkomen om afscheid te nemen van hun broer. Uiteraard zie ik het zo niet maar mijn bril is natuurlijk niet de hunne. 
Dat de emoties loskomen had ik eerlijk gezegd eerder verwacht: hun reactie was me al wat te positief. De communicatie wat verbeteren en meer anticiperen op mogelijk emotionele kwesties zijn werkpunten in de komende dagen en weken. Gelukkig steunen ze me nog altijd: het is een zegen die ik voor niets anders zou willen inruilen.

Groetjes,

Laura

10-10-2012 om 00:00 geschreven door Laura  

Donderdag 11 oktober 2012

Wereld Coming Out Dag

Vandaag, uitgerekend vandaag op de Wereld Coming Out Dag, had ik samen met de emancipatie-ambtenaar dus een gesprekje gepland met mijn leidinggevende over mijn uit-de-kast-treding als transvrouw met de hele bataclan.

De introductie was wat moeilijk, went eigenlijk nooit en ik wil niemand voor het hoofd stoten. Maar ze reageerde eigenlijk wel vlot en had er geen problemen mee. Taboes waren er niet. Eerst hadden we het over de chronologie wie we eerst moeten en zouden inlichten. Mij leek het evident om de AG (Administrateur-Generaal) als tweede in te lichten op maandag as., nadien de directe collegae op een persoonlijk manier op dinsdag as., later via e-mail de anderen.

Kwamen ook aan bod: dag om als vrouw te beginnen werken, de gekende euvels en formaliteiten zoals een aangepast e-mailadres, vrouwentoilet, ed. Blijkbaar zouden hier geen obstakels mogen zijn. Mijn leidinggevende had zelfs geen problemen om als vrouw de gepaste wc’s te gebruiken (heerlijk toch, nooit meer met een pisbak geconfronteerd worden).

Dus was dit een zeer goed en vlot gesprek. Een vreselijke last viel van me af! Maar een toemaatje volgde in de namiddag. Mijn leidinggevende had nog een afspraakje met de AG en vroeg of ik niet meekwam.

Totaal mentaal onvoorbereid, bleek het een schot in de roos te zijn. Ze had er geen problemen mee en stelde zelfs voor om duidelijk te communiceren dat discriminatie niet getolereerd wordt. We bespraken nog het verdere traject van de bekendmaking: ze vond dat we er niet te veel woorden aan vuil moesten maken want anders wordt mijn geval speciaal wat net niet op die manier mag opgevat worden.

Mijn dag kan dus niet meer stuk. Volgende week volgt de rest op het werk maar met de steun van de AG en mijn leidinggevende zie ik het volledig zitten.

Ben ik er al? Nee, natuurlijk niet, maar een belangrijke stap is gezet. Opnieuw!

Ondertussen feesten met Asian Dub Foundation en Ed Rush & DJ Optical, goeie ouwe Drum ’n Bass.

Groetjes

Laura

11-10-2012 om 21:44 geschreven door Laura  

Maandag 15 oktober 2012

The Big Jump:

Morgen is het zo ver, dan worden mijn directe collegae door mij en mijn overste ingelicht. Blijkt wel dat er eentje niet aanwezig zal zijn: de volgende 'meeting' waar iedereen (in totaal 5) voor een vergadering samen zal zitten is 29 november, inderdaad, ... over 6 weken.
Lieve hemel, dit overleef ik niet, dus wordt de rest in samenspraak met mijn leidinggevende morgen ingelicht.
Aan hen vraag ik een embargo van 24 u om op woensdag alle anderen via mail in te lichten. Deze mail heb ik trouwens uitgebreid herschreven, geschaafd, nagekeken: stonden er nog joekels van DT-fouten in . Gelukkig dat ik de emancipatie-ambtenaar mijn document heb laten nalezen. Deze persoon is trouwens tot nu toe zo fantastisch geweest om me te helpen. 

Blijven over: een boel vrienden, de verdere familieleden en mijn schoonouders. Deze laatste zullen door mijn allerliefste vrouw op de hoogte worden gebracht wanneer ik elders een bed heb voor het geval dat ze me buiten zullen zetten. Mijn vrienden en familieleden zullen via Facebook berichtje over mijn genderdysforie krijgen.

De hele uitgebreide coming-out blijkt een kwestie van coördinatie te zijn want tongen zijn losse organen. Angst dat iemand het van iemand anders zou horen is voor mezelf een vreselijke gedachte. Het blijft op hete kolen lopen. Mentaal is elke stap in de coming out een psychische energievreter. Daarom begin ik het beu te worden en kan ik niet meer wachten om hét te zeggen. 

Maar de troost dat ik Laura niet meer opbergen moet over een tweetal weken, is gigantisch: La comedia sarà finita!

groetjes,

Laura

15-10-2012 om 20:24 geschreven door Laura  

Wat een dag, wat een week

Vrijdag 19 oktober 2012

Vandaag moest ik ultravroeg op: om 8:30 werd ik in de Artevelde stad verwacht voor een rondje logopedie. Mijn intensieve kuur stemtherapie is al achter de rug. De bedoeling is om gewoon elke 3 à 4 weken te kijken hoe het loopt.

Dus om 5:30 opgestaan, doodmoe naar het station gereden want om 6:15 wachtte mijn treintje, hoopte ik, want het eeuwige gezeik met de NMBS begon opnieuw: 10 minuten vertraging, diepte later uit tot 15 keer 60 seconden, grrrrrrrrrrr!
Dus flink te laat in Termont Town Sint Pieters was rennen de enige oplossing om op tijd mijn afspraak met de logopediste te halen.

Gedurende een half uurtje mocht ik, bezweet door mijn gehaast, nog eens alle registers opentrekken: eerst lezen, en jawel meer dan 180 Hz. Nu gewoon praten, eerst 160 Hz, op het einde haalde ik vlot 175 Hz. Een klein probleem: ik klonk monotoon. Verdorie! Het belanrgijkste is dat ik een heel goede hoogte hou. ;-)

9 am, hollen geblazen naar K12 voor een andere inschrijving: de vriendelijke jonge dame bekeek mijn gegevens en vroeg mijn SIS-kaart. Bij het overhandigen vertelde ik haar om te anticiperen dat ze niet in orde was. Leek me een duidelijke uitleg: zei ze bij het insteken van de kaart: “je bent met je mutualiteiten niet in orde” Hallo? Wat zei ik niet? Dus weer de hele blablabla over de UK en dat de ziekenfondsen er niets van snappen en het gezeur om de juiste formulieren, enz… Veel gepalaver, ik mocht toch mooi 71 euro dokken.

Om 9:45 stond de chirurgijn voor mijn neus met een ‘clinical observer’ uit Californië, dus werd het zaakje dan maar in de taal van Shakespeare bekokstoofd. Eigenlijk was het kort en dus duur. Voordeel is dat ik nu voor mijn SRS (Sex Reassignment Surgery) op de wachtlijst sta … van 18 maanden.  Beter dan geen wachtlijst natuurlijk. Betekent dus dat hét gebeuren zal ergens in maart 2014. Zucht. Eerst de genitale epilatie volbrengen: zal al een vreselijke taak op zich zijn. Dus na een kwartiertje ben ik niet veel wijzer geworden en verliet ik het ziekenhuisgebouw met hangende schoudertjes en toch wel wat ontgoocheld.

Werken: moest ook gebeuren! Op de trein heen en terug: drie uurtjes, in het ziekenhuis in de wachtzaal. Het was dus een holder-de-bolder dag. Niet ideaal!

Doodmoe van de voorbije week: de hele coming out vreet zoveel energie van je weg. Dan had die studiedag die ik donderdag 18 oktober organiseerde. Stressfactor nummer twee. Vroeg opstaan elke ochtend deze week (rond 5 am). Gisteren zelfs rond 3 am. Als een freak controleren, checken en dubbel nakijken: behoorlijk fanatiek dus! Maar de studiedag verliep beter dan verwacht. Mooie presentaties, uitstekende sprekers, leerrijke inhouden. Ik ben wel fier gezien de tijd en energie die ik hier in stak.

Vanavond ben ik leger dan leeg, en doodmoe. Eigenlijk wil ik de coming out zo snel mogelijk afwerken want dit zuigt alle levenskracht en –energie van me weg. Genoeg is genoeg! Het tekstje op Facebook voor de vrienden sloeg wel in als een bom: de meeste reacties zijn fantastisch goed. Ze laten me niet vallen: heerlijk! Maar het blijft voor hen moeilijk want ik als man, diegene die ze kende zal verdwijnen en Laura komt in de plaats. Dan heb je nog de clichés die ook meespelen. Tijd zal raad brengen.

Ik blijf wel overtuigd van wie ik juist ben: namelijk een vrouw in een mannenlichaam. Mijn doel is er. Er zijn geen twijfels. De hormonen doen hun werk (inderdaad al kleine heuveltjes zijn aanwezig, binnen een maand kan ik geen T-shirt meer aandoen).

De volgende stressfactor zal op 19 november zijn wanneer ik daadwerkelijk als vrouw zal gaan werken. Wat moet ik aandoen om niet te veel te shockeren? Wie zal me hier raad geven?
Nu wil ik genieten van mijn weekend. Begin november kan ik me dan richten tot mijn garderobe voor de bewuste dag en een nieuwe mijlpaal in mijn leven!

Groetjes

Laura, xxx

PS. Woensdag 24 oktober is mijn autootje daar: een witte Mini One ;-) Vandaag heb ik de cheque al ingeleverd. Dit moet een mooie dag worden: eindelijk mijn mobiliteit terug!

19-10-2012 om 00:00 geschreven door Laura  

Bright Star - John Keats

Bright star, would I were steadfast as thou art —
Not in lone splendour hung aloft the night
And watching, with eternal lids apart,
Like Nature's patient, sleepless Eremite,
The moving waters at their priestlike task
Of pure ablution round earth's human shores,
Or gazing on the new soft-fallen mask
Of snow upon the mountains and the moors —
No — yet still stedfast, still unchangeable,
Pillow'd upon my fair love's ripening breast,
To feel for ever its soft swell and fall,
Awake for ever in a sweet unrest,
Still, still to hear her tender-taken breath,
And so live ever — or else swoon to death.

19-10-2012 om 00:00 geschreven door Laura