Ik ben moe, opnieuw slechte nacht gehad, geirriteerd, lastig en slecht gehumeurd. Iets mis? Nee, hoor. gewoon een van mijn buien. Ik krijg dit meeatal als ik teveel nonsens lees en wanneer er te veel randdebielen idiote uitspraken doen (vandaag was het erg!). Dan wacht ik in het station op mijn trein en stond er een idioot naar mij te gapen alsof ik van Mars kwam... gewoon omdat ik vinylplaten (de nieuwe Therapy? en Mark Lanegan Band) had gekocht. Dan dacht ik diegenen was die problemen had maar er lopen er nog veel rond die een psychiater kunnen gebruiken..... en een training om hun lachspieren uit hun verzuring te krijgen. Soms lijk ik, ook al heb ik gigantische emotionele problemen, de meest opgewekte te zijn tussen allemaal zuurtjes.
Ondertussen geen probleem met mijn genderdysforie. De irritaties staan er los van. Mijn vrouw grapt wel eens dat ik mijn regels heb ;-)
Mijn ochtend begon vreselijk. Opnieuw slecht geslapen, vroeg moeten opstaan, een belangrijke ochtend op mijn werk: kortom ik bezat alle overeenkomsten om als zombie te fungeren, alleen had ik nog geen zin in hersenen als maaltijd. Maar deze middag voel ik me al flink beter ;-) Wat positiviteit allemaal kan veroorzaken.
Toch prettig om je zo te voelen. Morgen willen we misschien naar de Nacht van de Musea gaan in Brussel. Verder geen echte plannen in het weekend alhoewel ik opnieuw met mijn engeltje wil praten over een aantal prangende zaken (zoals mijn gendedysforie).
Met wat te 'googlen' vond ik dit artikeltje over transfobie. Heel goed geschreven, soms grappig. Mijn schrijfstijl valt in het niets met deze sublieme tekst. LEZEN DUS..................................!
De misplaatste genialiteit van een ontsnappingroute
Nog een aantal kleine werkjes en dan is het WEEKEND !!!!!!!!!!! Dan kan dit bezig bijtje een aantal anderen dingen doen. Zoals nadenken hoe dat het staat. Wat wil ik? Hoe ver wil ik gaan? Ten koste van wat ?
Blijkbaar moet ik altijd alles in vraag stellen alsof ik geen vertrouwen heb in wat ik doe. Over het algemeen voel ik nu goed sinds D-day. Maar ik begin misschien te veel vertrouwen te krijgen want dit kan betekenen dat ik er toch mee ophoud, dat ik denk dat er ontsnappingsroute is, dat verder kabbelen de meest pragmatische oplossing is. Maar ik weet van mezelf dat ik dit misschien enkele weken tot een maand volhoud en dan begint het spelletje van vooraf aan toen deze blog begon. Dus dat is weliswaar heel naïef dan van mijn kant, een vorm van zelfontkenning maar dan in de omgekeerde richting.
Dan is er nog de reden waarom ik er aan zou willen ontsnappen aan mijn genderdysfore gevoelens. Het is niet om mezelf maar om mijn omgeving, de oogkleppendragende maatschappij en schaamte die me een lafhartig gedrag aansmeren, een vorm van zelfcensuur van wie je juist bent, allemaal uit angst voor . Vroeger had ik nog die overbekende ontkenningsmodus maar sinds ik die door heb, werkt dit ook niet meer.
Dus de zoektocht zet ik verder, daarbij wordt praten toch steeds belangrijker.
Zaterdagochtend. koffie en krant (helaas zo'n dunne weekendeditie, niet te vergelijken met een degelijk Britse weekendkrant of met het NRC). Staat niets in, tenzij flauwekul. Opnieuw een vreetbui. Druilerig weer, gelukkig geen regen. Grote ergernis wegens bepaalde uitspraken van een corpulent politicus, die de grondwet als een vodje papier opvat. Hallo democratie? Petitie ondertekend tegen gaybashing. Stukjes kaas aan de kippen gegeven. Op het internet surfen. Muziekje luisteren. Tweede ergernis van de ochtend om de zoveelste uitspraak van een neoliberaaltje. Gegevens opgezocht over de Brussels Museum Night Fever (zie linkje).
Saaie dag. Slecht weer en een paar idiote neoliberaaltjes op de TV. Mijn externe harde schijf doet het blijkbaar niet, wat een gigantische catastrofe zou zijn want al mijn foto's staan er op, met ook veel belangrijke documenten. Ik zal morgen eens op mijn computer van het werk proberen maar ik ben toch bang dat ik al mijn persoonlijke gegevens verloren ben van de laatste 10 jaar.
Het is een feit dat je niets op een zondag kan doen. In vele landen zijn bijvoorbeeld veel winkels op op de dag des Heere, maar in het kleinburgerlijk Belgie dus niet. Je kan altijd wel naar een kleine zelfstandige meubelzaak die zijn deuren op een zondag openhoudt, maar dat interesseert me niet echt.
Ik wil echt wel eens goed gaan wandelen in een heuvelachtig gebied. Het Vlaamse boeren- en KMO-leven boeit me in het geheel niets.
Dus luister ik maar plaatjes, Lana Del Rey, Mark Lanegan Band, Placebo, Machine Head, Cannibal Corpse en Nina Simone, wat divers, maar wat wil je op een beresaaie zondag.
Oh ja, genderdysforie, daar ging deze blog toch over en niet over de escapades van een saaie kerkdag. Dus vrijdagavond had ik een heel leuke avond met een lotgenote. Deed wel deugd. Ieder heeft zijn eigen probleempjes en frustraties, maar ze zijn ook deels gemeenschappelijk. Eigen schuitje maar ook hetzelfde schuitje ;-)
Maar soms heb ik de indruk dat mijn genderdysforie me te veel in de greep houdt om verder te leven. Er zijn nog vele dingen die ik wil doen. Hierbij is mijn genderdysforie geen belemmering. Soms ben ik meer bezig met het cultiveren van mijn zelfmedelijden en zelfbeklag, terwijl de wereld toch niet stil staat en dat er mensen zijn die het veel erger en moeilijker hebben dan ik. Kijk naar Griekenland, slachtoffer van de neoliberale waanzin, waar gewone mensen op straat leven, hopende op een kom soep.
Angst, angst voor de toekomst. Het onbekende? Is die angst irrationeel, of eerder a-rationeel. Een vrees. Voor wat ? Schaamte om mezelf te zijn. Het gezoek? Het gezoek naar mezelf, naar erkenning, naar respect. Waar moet ik dan zoeken? Is er een handleiding? Moet ik zoeken in het wilde weg? Hoe weet ik dat ik op de juiste plaats zoek? Wat ik zal vinden, zal dit daadwerkelijk me helpen? Wat als ik valse hoop vind? Wat als ik vals comfort terugkrijg? Een schijngeluk, na een jarenlange zelfindoctrinatie. Misschien heb ik gewoon de verkeerde handleiding gebruikt of foutief geinterpreteerd. Dan ligt het toch aan mij. Misschien ben ik altijd angstig.
Eerlijk gezegd, ik weet het niet meer. Ik word er moedeloos van. Soms wil ik het gewoon opgeven, me concentreren op andere dingen. Weg van al die flauwekul.
Monday, Funday! Niets nieuws onder de zon. Zelfde zekerheden, zelfde twijfels, zelfde angsten. Hopelijk kan ik vrijdag as naar Hasselt voor de bijeenkomst, lijkt me wel belangrijk. Nog een leuke email gehad van een vriend uit London. Soms kriebelt het echt om terug te gaan. Ik weet wat me daar te wachten staat. De andere opties daarentegen blijven in een mistachtige zweem van onzekerheid hangen. Als controlefreakje kom me dit wel slecht uit ;-)
Ik zou dus toch nog verder moeten praten. Misschien zoek ik nog een zielenknijper op om me te helpen in keuzes te maken. De vraag is of ik echt wel keuze heb. Zo voelt het eigenlijk niet aan maar de confrontatie dat ik niet weg kan vluchten, valt me soms zwaar.
De onderhandelingen met mezelf gaan gewoon door. Enerzijds is het voor me zo duidelijk wie ik ben (ik voel echt een vrouw te zijn in een mannenlichaam), de overtuiging komt altijd en sterker terug hoe meer ik erover nadenk, maar anderzijds zou ik heel het gedoe van transitie en real life test willen vermijden om mezelf de schaamte en pijn te besparen en mijn omgeving niet te kwetsen. Het blijken eeuwigdurende onderhandelingen te zijn die nooit ophouden, juist onderbroken door nachtrust en maaltijden. Het beheerst mijn leven. Het heeft er de schijn van dat mijn lichaam bezeten is door een duivel en dat ik nood heb aan een vorm van uitdrijving: het exorcisme van mijn gender dysforie.
Eigenlijk is dit laatste wens want ik ben blij om vrouw te zijn. Soms voelt het aan als iets negatiefs omdat er veel hindernissen te nemen zijn, maar ik ben dolblij om vrouw te ku nen zijn, dat er een uitweg bestaat via transitie.
Soms wil ik stoppen met mijn hormonen. Het gevoel dat ik het wel ver drijf met mijn folietjes, maakt me onzeker. Mijn borsten en tepels zijn na twee maanden lichtjes verheven. Dit stemt me eigenlijk wel heel gelukkig maar het blijft een vorm van 'het vel van de beer verkopen voor hij geschoten is'. Gisterenavond zat ik dus met zelf te onderhandelen over de hormonen: nu stoppen en afwachten, later herbeginnen of gewoon doorgaan met een borstgroei die sneller verloopt dan mijn planning. Dus verkoos ik om deze ochtend geen te nemen. Voel ik me slecht want hormonen doen me juist zoveel deugd. Dus heb ik mijn ochtenddosis toch genomen. Zo blijf ik dus in cirkeltjes draaien als een doelloos kompas op de Noordpool.
Het besef dat hormonen me zo gelukkig maken en me echt nog meer vrouw doen voelen, drukt de realiteit op de feiten: ik ben genderdysfoor, een vrouw in een mannenlichaam. Het onderdrukken heeft geen zin en transitie is de enige mogelijjke uitweg.
Ik dacht een dagje op mijn blog over te slaan maar nee hoor. Ik weet het dat ik misschien te veel zeur en dat ik geen literair wonder ben maar ik ben dit dagboek in de eerste plaats begonnen als een therapeutische uitlaatklep. Ik kan me vreselijk voelen en dit ventileren op deze blog, nadien gaat het altijd wel iets beter. Zo had ik het gisterenochtend het weer 'erg' zitten, altijd die twijfels en schaamte.
Via deze blog krijg ik meestal wel leuke e-mailjes die veel steun bieden. Bedankt !
Vrijdag as. zou ik echt wel naar Anders-Gewoon willen gaan in Kuringen bij Hasselt. Vorige vrijdag vind ik het zo leuk om met een lotgenote 'echt' te kunnen praten ipv via e-mail, chat of forum. Eigenlijk was het een grote opluchting. Zonder contact zit ik toch maar opgesloten met mij gevoelens waar ik amper blijf weet (eigenlijk weet ik het wel, het gaat meer over de angst voor de onzekere toekomst).
Informatie:Briljante reportage op RTL4: VERPLICHT !
Dankzij een hele lieve dame van het forum van de Vlaamse GenderKring, geef ik jullie de link van de website waarop een 23tal minuten durende reportage over genderdysforie vertoont wordt. Alles is zo goed herkenbaar, het is dus een must en je plicht om dit te zien. Het is verdomd schitterend en briljant herkenbaar als een filpje over je eigen leven uitgezonden wordt, alleen met andere acteurs.
GO BIGGER zend me tweemaal daags een e-mailtje met als titel: ADD THREE INCHES TO YOUR MANHOOD NOW. Met hoofdletters en alles soorten leestekens alsof ik een ernstige visuele stoornis zou hebben. Nu heb ik geen echte ambitie om mijn Manhood verder uit te bouwen zoals autofreaks dat doen met hun speeltje. 'Pimpen' noemen ze dit ook. Maar ik ben 'het' liever kwijt dan rijk ;-) Nu die extra 3 inches (ongeveer 7,5 cm) zouden natuurlijk bruikbaar zijn om een vaginoplastie dieper te maken, in de volksmond 'kutdiepte' genoemd. Oei, wat een woordgebruik !
Verder krijg ik allerlei mailtjes in dezelfde trant, uitnodigingen voor dates, liefhebbers van shemales hebben me ook al gevonden, verder een voorstel om me eens goed door te palen (in die woorden! doekjes om er rond te winden hebben ze duidelijk niet ;-). Maar ik laat dit geheel aan me voorbijgaan. Dus liever niet.
Daarom gebruik ik het woord transseksueel eigenlijk niet meer. De connotatie die er aan vast hangt, is me te negatief en te veel op seks gericht alsof we aan niets anders denken.
Vandaag ben ik alleen thuis om te werken. Ik ben al vroeg begonnen (om 7u) dus wat pauzes genomen om hier en daar wat te lezen en te reageren op fora. Ik heb zojuist mijn vrouwenkledij wat opgeruimd. Dit was absoluut nodig want het was een grote ramp. Ik bewaar ze namelijk in de koffer van mijn auto. Omdat altijd alles vliegensvlug moet gebeuren, lagen ze dus er heel verfrommeld bij. Ik dus vloeken: "Hemel, wat moet ik nu aantrekken voor de bijeenkomst in Hasselt, alles is werkelijk gekreukt. Hoe is dit toch mogelijk?Straks komen mijn schoonouders terug, dus heb ik geen tijd om ze te strijken, wanneer eigenlijk wel. Dit een totale catastrofe". Ik ben dus thans niet echt 'happy' om het lichtjes uit te drukken. Mijn donderwolkachtige blikken verraden mijn gemoedsgesteldheid. Alles staat op onweer!
En ik was al vreselijk aan het tobben wat ik zou aandoen: de hartverscheurende keuze tussen mijn stretchy jeans of een rokje? Nu, die twee kledingsstukken zien er nog goed uit: gladjes gestreken, geen kreuken. Netjes heb ik alles in een reiskoffer geplooid zodat ik ze nu mooi kan opbergen. Maar mijn topjes, shirtjes en bloesjes, grrrrrrrrr...... echt allemaal verrompeld. Niet echt slim van me om alles zo te bewaren: teveel als man gereageerd, te weinig als vrouw gedacht: lesje opnieuw geleerd ;-(
Mijn eega is altijd in paniek wanneer we ergens naartoe gaan want ze vindt nooit geschikte kleren. Dan klaagt ze dat ze niets heeft (detail: hele kleerkasten hangen vol!) Nu kan ik me daar als man vreselijk in opwinden. Meestal begint dit al een halve dag voor vertrekuur. Als vrouw begrijp ik haar des te meer. Je wilt er goed uit zien wanneer je buitenkomt. Dus zit ik al 2.5 dagen hierover te piekeren, dus ik ben nog erger dan haar ;-) Het gevoel van niets te hebben, komt overeen met wat mijn allerliefste engel dikwijls denkt. Natuurlijk heb ik wat, ... maar het idee, gewoon het irrationeel idee. Absurd ... niet waar ? Waarschijnlijk is de modus van man en vrouw over kledij toch wel wat anders. Hoe zou dit komen? Is het juist de maatschappij? Is het toch genderbepaald?
Dus zit ik hier in paniek met mijn verrompelde bovenstukjes. Maar vooral voel ik me in zulke situaties echt een vrouw. Een persoon die panikeert als het om kledij gaat.
Mode is voor mij een passie en ik kan uren in winkeltjes rondlopen. Misschien vrijdagmiddag zal ik nog een mooi topje vinden? Wie weet? Ik kijk er in elk geval heel erg naar uit om als Laura nog eens een stapje in de wereld te zetten, dan voel ik echt mezelf, dan vallen alle twijfels weg, zelfs mijn schaamte lijk ik dan te overwinnen en heb ik slecht 1 doel: transitie. In mijn hoedanigheid als man twijfel ik constant, probeer weg te vluchten, mezelf te indoctrineren dat ik wel zo verder kan kabbelen. Als Laura valt alles op zijn plaats, ben ik meer mezelf zonder discussie.
Soms zijn genderdysfore personen echte vlinders die jarenlang in een 'pop' heb geleefd en zich later 'ontpoppen' tot een mooie vlinder. Mijn pop is mijn mannenlichaam, mijn transitie de ontpopping, hopelijk gevolgd door het vrouwendom als vlinder. Daarom vind ik het liedje van Boudewijn De Groot echt wel goed. Het liedje is natuurlijk niet volledig op mij en andere transgenders toepasbaar maar het beeld van de vlinder vind ik mooi.
Zo te sterven op het water met je vleugels van papier
Zomaar drijven, na het vliegen in de wolken drijf je hier
Met je kleuren die vervagen
Zonder zoeken zonder vragen
Eindelijk voor altijd rusten
En de bloemen die je kuste
Geuren die je hebt geweten
Alles kan je nu vergeten
Op het water wieg je heen en weer
Zo te sterven op het water met je vleugels van papier
als een vlinder die toch vliegen kan tot in de blauwe lucht
als een vlinder altijd vrij en voor het leven op de vlucht
wil ik sterven op het water
maar dat is een zorg van later
ik wil nu als vlinder vliegen
op de bloemen , blaren vliegen
maar zo hoog kan ik niet komen
dus ik vlieg maar in mijn dromen
altijd ben ik voor het leven op de vlucht
als een vlinder die toch vliegen kan tot in de blauwe lucht
Om te leven dacht ik je zou een vlinder moeten zijn
Om te vliegen heel ver weg van alle leven, alle pijn
Maar ik heb niet langer hinder van jaloersheid op een vlinder
Als zelfs vlinders moeten sterven laat ik niet mijn vreugd bederven
Ik kan zonder vliegen leven
Wat zou ik nog langer geven
Om een vlinder die verdronken is in mei
Om te leven hoef ik echt geen vlinder meer te zijn
Moet ik mij aangesproken voelen? Moeten weet ik niet, maar wel ik voel me zeer zeker aangesproken. In De Standaard staat trouwens een interessant artikel over de dictatuur van de prinsessencultuur (zie ook: http://www.destandaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=3P3N5S4G).
Essentieel gaat het over wat maakt iets tot een vrouw vanaf geboorte tot volwassenheid. Het gaat hier duidelijk om de culturele aanduiding. Cultureel gezien maakt iets in deze maatschappij een vrouw wanneer je typisch aan-vrouwen-gelinkt gedrag/ interesses/behoeften vertoont. Dit kan veranderen over de loop der tijden. Zo is roze pas met meisjes gelinkt na de WO II. Vroeger droeg een vrouw alleen rokken of jurken, nu ook broeken. Het is een interessante denkoefening, maar om als vrouw aanvaard te worden, wil ik me het liefst conformeren met de gaande maatschappelijk interpretaties want dat maakt van mij een vrouw in de samenleving. Ik vind dit ook niet erg en het is mijn eigen autonome beslissing, niet onder druk.
Maar dus vandaag is het een beetje mijn dag, alleen kan ik het niet laten merken in mijn mannelijke hoedanigheid. Het blijft frustrerend. Maar toch geniet ik er geniepig van.....hihihihi ;-)
Het is nu een maand geleden dat ik mijn intakegesprek had met de psychiater. Het voelt nog steeds fantastisch omdat ik er te horen kreeg wat ik langer wist maar nu van een specialist ter zake.
De afspraak maken was op zich al een overwinning maar ik me herinner het me zo goed: met trillende stem en beentjes naar de secretaresse bellen voor een datum. Nadien dat lange wachten..... pffffff. Bovendien moest ik mijn intakegesprek verplaatsen omdat ik juist dan een belangrijke vergadering had. Dus nog en maandje langer wachten. Maar ik wist dat ik iets moest doen. Terugtrekken had geen zin tenzij de andere optie ...... suicide solution. Maar ik leef eigenlijk te graag, dus dit was ook geen keuze.
Eigenlijk duurde de diagnosestelling dus een klein uurtje, daar waar de meesten er langer overdoen. Ik had me natuurlijk goed gedocumenteerd en voorbereid. Maar toch was er die twijfel over een mogelijke andere diagnose. Maar de differentieel diagnose had ik helemaal uitgeplozen en ik viel er niet onder.
Daarom was die dag enorm belangrijk. Ik beschouwde dit als een soort D-day (zie ook de titels van mijn blog). Maar D-day is dus nu een maandje geleden en ik voel me globaal gezien heel goed. Aan mijn coming-out ben ik ook begonnen maar erg succesvol was het nog niet.
De volgende afspraak is 15 mei. Dus nog lang wachten. Zucht. Hopelijk kan ik al iets meer vooruitgang maken in mijn coming-out. Maar de toekomst is onzeker. Ik weet welke richting ik uit wil maar hoe ver wil ik gaan en ten koste van wat? Ik ben niet bereid om mijn hele sociale leven op te geven, nog mijn vrouw en werk. Zonder werk, geen geld en ook geen transitie, dus is dit een noodzakelijke voorwaarde.
Vanavond hopelijk naar Hasselt, helaas ontplooit zich een familietragedie onder de vorm van een stervensgeval. Dus ik zal zien.
Heel hilarisch fenomeen: een klein koolmeesje wil dood: een suicide bird. Het vliegt constant tegen mijn ruit, al 4 dagen aan een stuk. Het vogeltje geeft echt niet af. Nog nooit een beest gezin dat zo gaarne dood wil. het pluimgeval kletste al zeker 50 keren tegen mijn venster. Altijd die tikjes die hoort, het vogeltje een seconde of twee groggy en nadien volgt de volgende poging. Het doet me denken aan een film met Jerry Lewis, die ook zelfmoord wil maar het lukt hem maar niet, ondanks alle verwoede pogingen.
Terwijl het meesje zijn kamikaze-aanvallen tegen het venster blijft volhouden met de meest hardnekkigste doodswens die je werkelijk kan indenken, heb ik natuurlijk over mijn eigen doodswensen die af en toe opduiken, eens nagedacht.
Ik ga er van uit dat iedereen wel eens denkt dat hij/zij liever dood zijn of willen zijn, weg van alle miserie en pijn. Het komt op in vlagen, snel en verdwijnt zoals het opkwam, als een flits. Meestal moet je die reflectie maken om alles eens op een rijtje te zetten en de zin van alles beter te ervaren. Het zijn werkelijk bliksemschichten van zelfmoordverlangens die niet verder gaan dan 'was ik maar niet beter dood?'. Uiteindelijk eindigen die heel zelden tot concrete plannen. Zoals eerder gesteld, het gaat om een existientiele rechtzetting of wedervraagstelling: wat doe ik hier in 's hemelsnaam?
Persoonlijk heb al vrij vroeg deze gedachten in mijn hoofd gehad: kort en krachtige boodschappen van de dood, die mijn leven in doet vraagstellen en wat ik exact op deze verdomde aardbol doe. Het zet me op het rechte pad en doet me kiezen wat ik echt wil. Dus concrete plannen om te sterven heb dan niet.
Maar er zijn wel degelijk momenten geweest dat het allemaal concreter werd en dit voor diverse redenen die buiten mijn genderdysforie liggen, alhoewel ik nu meer dan ooit overtuigd ben dat het wel heeft meegespeeld. In mijn leven (net zoals bij iedereen) heb ik een paar keren diep gezeten en ik vroeg me toch af wat ik hier nog zou uitsteken tot ionenfluxen stoppen en mijn metabolisme het begeeft. Vorig jaar in de herfst was ik er toch dicht bij: een koolstofmonoxidevergiftiging via een draaiende en ronkende automotor in een afgesloten garage: volledig pijnloos. Een trein vond ik vroeger de oplossing, gewoon omdat ik dan geen auto had, maar het blijft een vieze boel. Springen van een hoog iets leek me eerst wat, maar toen ik op verkenning ging, vond ik het maar niets. De grote angst: wat als het mislukt en je blijf dusdanig kreupel dat je geen tweede poging kan doen: het was een vreselijk en afgrijselijke gedachte. Mijn leven beschouwde ik als mislukt, mocht dit ook nog eens mislukken, tja wat een .... zou ik dan wel niet zijn.
Het gebeurde dat ik me naar de spoorweg begaf en wilde springen, maar dan zag ik die mooie gele bloem, vol leven met het heerlijk gezoem van de bezige bijtjes en luisterde ik naar een schattige zingende vogel, die alles uit de kast haalde om zijn vrouwtje te verleiden: opeens kreeg alles weer zin, ondanks de zwarte gedachten.
Het zijn deze kleine dingen die me eigenlijk recht houden. Zo ook in de herfst toen ik heel diep zat: er was een uitweg: de transitie.
Bij deze kleine, pietluttige dingetjes begin je te relativeren. Eigenlijk hebben zoveel mensen het slechter dan mezelf. Eigenlijk zijn mijn 'probleempjes' luxeproblemen. Vele mensen weten zelfs niet of ze morgen kunnen eten en ik maak me druk om mijn genderprobleem. Heb ik wel reden om te klagen? Beschouw ik mezelf soms niet te veel het centrum van mijn leefwereld?
Alles relativeren brengt je natuurlijk ook nergens. In welke positie je je ook bevindt, je zal altijd wel iemand vinden die er erger aan toe is dan jezelf.
In elk geval ben ik blij dat ik nooit de daad bij de gedachte heb gevoerd: ik hou te veel van het leven, de bloemen, de zingende vogels, de eenzaamheid van de bergen en het klotsende water van de zee. Hoe vreselijk onze wereld kan zijn, hoe een kat een muis verscheuren kan, hoe wreed we tegenover elkaar kunnen zijn, toch maken die kleine zaakjes me soms heel gelukkig.
Vrijdagavond ben ik naar de bijeenkomst in Hasselt geweest en ik moet zeggen: het was super fantastisch. Zoveel lieve mensen. Uiteraard weer veel geleerd: dus de zin om verder te doen, wordt nogmaals bevestigd. Mensen ontmoeten kan me echt gelukkig maken, weg van de zwarte gedachten. Het zijn opnieuw de kleine dingen die het doen: een ondersteundend schouderklopje, een leerrijke en boeiende woorden-uitwisseling, een begrijpend knikje, het drankje dat je krijgt, ......... Bedankt!
Terwijl ik dit typ, blijft het meesje verwoede pogingen ondernemen om zich dood te maken: altijd het getik tegen de ruiten. Ik heb bewondering voor het doorzettingsvermogen van het lieve en mooie koolmeesje. Het doet me denken aan mijn eigen weg die ik wil volgen: namelijk het doorzettingvermogen om de transitie door te zetten. Hopelijk kan ik zo vastberaden worden als dit schattig vogeltje, maar dan naar een nieuw leven, MET mijn schattebout en engel, van wie ik zoveel hou!
Ondertussen zie ik een roodborstje heen en weer fladderen, materiaal voor zijn liefdesnestje verzamelend: dan denk ik: dit is toch zo mooi, laat dit voor eeuwig zijn
De schitterende Duitse film Requiem: een reflectie
Gisterenavond heb ik een uitstekende Duitse film gezien over een reeks fatale duivelsuitdrijvingen van een jong en knap meisje, zot gemaakt door de grootste misdaadorganisatie ter wereld: de Katholieke Kerk. Het was gebaseerd op een waar gebeurd verhaal over Anneliese Michel uit Beieren. Het was een epileptisch kind, begin jaren zeventig toen de medicatie voor dit fenomeen absoluut ontoereikend was. Bovendien kreeg ze wanen en psychoses. Uiteindelijk was het wel een slim en lief meisje. Mocht ze nu leven dan zou ze absoluut goed geholpen zijn geweest.
Ze dacht dat ze bezeten was door de Duivel, dat die stemmen van de Lucifer en Belzebub kwamen (zie bijlage voor de details en een linkje van live opgenomen exorcismesessies op dit meisje: vreselijk om horen). De film Requiem gaat hierover en deed me mezelf twijfelen: ben ik niet op een of andere manier bezeten? Is heel die genderdysforie geen obsessie en een psychotische bezetenheid? Is het geen waan om te denken dat je in een verkeerd lichaam bent geboren? Is het niet eerder een foute synaps in mijn brein die me zo bezeten maakt dat ik een meisje ben in een jongenslichaam?
Heb ik niet hetzelfde probleem als Anneliese Michel?
Vorrei scrivere qualcosa o delle paroli in italiano del mio problema perchè é la mia lingua favorita e preferita.
Una piccola presentazione della mia persona:
Ho trentacinque anni e sono sposato. Sono una donna in un corpo maschile. Questo problema vuol dire che voglio assolutamente cambiare della genera, ma che fa la mia vita molto difficile. Mia moglie non ha pensato che sono qualcuna con questo problema. Lei non può accettare che sono una questa persona. Però, ho già pensato durante gli anni scorsi che c'era un problema con la mia identità.
Ora, sono molto contento di aver un nome per il problema: Disforia delle Genere o Disturbo dell'identità delle genere (DIG). Un altro nome più usato, e trasessualità.
Devo ancora vincere molti problemi nel futuro ma sono certo questo momento: sono una donna!
De zelfmoordvogel heeft er genoeg van: geen getik meer op de ruiten. Morgen nieuwe pogingen ? ;-)
Ondertussen een bedrukte sfeer ten huize van.......een mogelijk overlijden in het verschiet. Het doet pijn mensen in je omgeving te zien lijden omdat een geliefde heengaat. En ik kan niets doen: troost helpt niet want de geliefde komt hiermee niet terug.
De tranen van mijn vrouw krijg ik niet weg. Het valt me wel zwaar dat ik echt niets kan doen: als controlefreak is dit afgrijselijk.
Zelf heb ik zoveel sterfgevallen meegemaakt vanuit mijn professionele achtergrond: het went wel wat (vreselijk, niet waar) maar het blijft wel hard. Helaas hoort het bij het leven. De wereld stopt niet en doet rustig verder met zijn onzin, onrecht en pijn.
Mijn genderdysforie is slechts peanuts wanneer het leven van iemand die heel haar leven goed is geweest, wordt afgenomen door de meneer Kanker. Mocht er een God bestaan dan zou ik mijn eerste moord begaan: de moord op God. Er is niets verachterlijks dan een God die door de boekjes als oneindig goed wordt bestempeld. Het is zelfs degoutant en ik krijg er kotsneigingen van.
Ja, ondertussen zit ik wel met mijn genderdysforie.
Deze ochtend hebben we een kort, maar moeilijk gesprek gehad. Voor mijn engel is het huwelijk voorbij! Dat ze er zo over dacht, valt me heel zwaar: het lijkt wel het einde van de wereld.
Ik zit op de trein vol met zuurpruimen die de zoveelste triomf van de corpulente Messias aan het lezen zijn, dus tijd en plaats om te huilen is er helemaal niet. Het liefst zou ik nu toch in tranen willen barsten: ik haat mijn leven! Ik heb de vrouw van mijn leven teleurgesteld. Ik zal mijn omgeving moeten ontgoochelen. Het lijkt er op dat ik het dierbaarste in mijn leven kwijt ben, voor goed en eeuwig.
Keuze, choix, choice! Heb ik dat echt? Ik moet een keuze maken: inderdaad en die zijn: zelfmoord of als mezelf door het leven gaan. Echt fantastisch, de keuze die ik heb!
Ze was met een man getrouwd. Het gaat dus niet om mijn persoon, maar om mijn mannelijke hoedanigheid. Ze wil geen relatie met een vrouw. Zal ik dan zoveel anders zijn?
Natuurlijk heb ik vandaag belangrijke vergaderingen! Afgrijselijk in de gegeven omstandigheden. Ik weet wat beginnen buiten de hele dag wenen en huilen.
Ga ik echt alles weggooien? Ik hou zoveel van mijn schattebout, mijn engeltje in goede en slechte tijden. Is het allemaal mijn schuld? Ben ik de zieke factor in ons huwelijk?
Ik zal voor mijn relatie vechten: de huidige aanpak trok op niets. We gaan vanavond eten in Brussel. Als ik het haal want nachtrust was deze keer niet aan mij besteed: altijd dat gepieker over onze toekomst, met de nadruk op "onze" en het "wij"-gevoel.
Een vastzittend gevoel maakt nu deel uit van mijn gemoed: wat kan ik doen? Is het dan toch een vorm van een diabolische bezetenheid? Ben ik dan misschien krankzinnig?
Ik blijf blijkbaar een kampioen in zelfmedelijden. Terwijl mensen echt lijden, zit ik hier te grienen over mijn geslacht. Je kan het rationaliseren maar het doet verdomd vreselijk veel pijn om mijn allerliefste hartedief te gaan verliezen. Ik wil dit echt niet, laat dit niet waar zijn, laat het fatum haar niet van me afnemen!
Verdorie, ik zou liefste thuis alleen willen zitten met mister Alcohol en dame Cocktail. Nu heb ik die verdomde vergaderingen en andere ultrabelangrijke opdrachten uit te voeren. Ik kan thans de gezichten van de mensen missen als kiespijn. Het liefst zou ik willen zwijgen, mondje dicht, geen gezeik rondom mij, alleen in een hoekje. Geen wezen van vlees en bloed rondom mij. Zeker geen vrolijke Harry's.
Ik weet niet wat ik beginnen moet? Mijn huwelijk lijkt over. Wie zal me nu troosten?
Het voelt allemaal alsof ik keihard tegen een muur heb aangelopen, wakker geschud uit een droom of fantasie. Mijn vrouw kan niet met me samenleven wanneer ik me naar een vrouw zou transformeren. De vooroordelen hebben hun werk gedaan. Het is mes recht in mijn hart en het bloedt pijn, veel pijn!
Er mogen thans honderden in de goot liggen en het veel erger dan mij hebben. Ik dreig alles wat ik begeer kwijt te geraken: mijn allerliefste hartedief! Ze is me meer waard dan al mijn bezittingen. Snapt ze het dan niet?
Maar nu wil ik echt alleen zijn! Geen gebel, geen gerinkel, helemaal alleen.
Alhoewel ik er nog steeds niet goed van ben, was mijn nachtrust behoorlijk, maar kon beter, uiteraard. Gisteren zijn we in Brussel iets gaan eten en alles leek peis en vree. We hadden lol en het smaakte goed. Het was een avond zoals altijd: perfect!
Later zette ze zich voor het televisiescherm voor Bones. Ik trok me terug in onze kamer om nog wat op het internet te surfen. Mijn Mac staat natuurlijk zo dat mijn scherm naar de deur is gericht. Uiteraard komt ze regelmatig binnen en moet ik mijn schempjes wegklikken. Toen barstte ze volop in tranen uit dat ik altijd stiekem op het internet zit.
Wat kon ik daar op zeggen? Ze heeft groot gelijk. Al dat stiekem gedoe ben ik dan ook kotsbeu: het is/was niet eerlijk tegenover haar, vandaar dan ook mijn coming-out. Het geheimdoenerij doet me zo schuldig voelen: ik lieg haar iets voor. Mijn duistere kantjes mag ze weten en ik zou haar alles willen en kunnen vertellen. Al mijn gevoelens: wat er in me om gaat, de schaamte, de schuldgevoelens, mijn gevecht, wat ik haar aandoe, hoe ik haar ongelukkig maak. Ik zou echt willen dat ze mijn blog leest, maar het lijkt me nog niet het juiste moment, gezien haar reactie gisteren
Eigenlijk wil ik volledige open kaart spelen, weg van de geheimen. Maar ze is er niet klaar voor. Wanneer dan wel?
Ik hou toch zoveel van haar: ze is zo mooi en grappig, knap en stijlvol, lief en begrijpend. Ze is mijn muze, mijn prinses en koningin. Wat moet ik zonder haar beginnen. De angst die ik heb en altijd heb gehad over wat komen zal, wordt waarheid: dit was ook de reden waarom alles werd weggeduwd in de duistere hoekjes van de spelonken in mijn brein.
Ik hoop echt dat ze meer begrip zal opbrengen en me zal aanvaarden zoals ik ben, maar dan ook als koppel kunnen doorgaan tot de dood ons scheidt.
Suicide Bird: part IV: the Saga Continues: the Interpretation of Behaviour
Ik werk vandaag thuis, met een Nespressootje naast me en Beethoven's Vioolsonates op de achtergrond. Dan begint dit getik tegen mijn ruit. Jawel, de zelfmoordvogel leeft en heeft ondertussen weer tientallen kamikazepogingen ondernomen. Dit is toch een gek wezentje. Ik schiet toch spontaan in de lach. Waarom wil dit meesje dood?
Het is natuurlijk een menselijk interpretatie van zijn/haar gedrag. Vogls herkennen spiegelbeelden echter niet, daarom ziet de vogeltje zichzelf in de ruiten voor een andere vogel. Eentje die hem na-aapt, wat hij beslist niet grappig vindt, en vervolgens aanvalt.
Onze interpretaties van gedrag kan ons op het verkeerde been zetten. We zien dingen die er niet zijn. Ook mijn genderprobleem zag ik niet alhoewel ik het typische gedrag vertoonde. Deze blindheid heeft me op een pad gezet die het inzicht met een bijbehorende correctie, ernstig schade heeft toegebracht. Deze blindheid zorgde ervoor dat ik zo vast zat in de patronen van een conformistisch leven, in de hoop dat mijn 'abnormaal' gedrag zou verdwijnen. Niet dus.
Maar het eerste schadegeval is wel daar, dankzij mijn blindheid. Mijn huwelijk, de echt met mijn schattebout, staat op invallen. Hoe kan ik de destructie van ons verbond tegenhouden zonder dat ik mezelf niet in gevaar breng? Zijn de twee echt niet verenigbaar? Bestaat er geen toverdrank of een geheime formule die me kan geven en houden wat me zo dierbaar is en me gelukkig houdt? Wie kan me uit dit tranendal houden?
Ik heb mijn pietje in geen enkel ander wezen gestoken, ben altijd hondstrouw geweest, ook in de maanden dat we fysiek niet samen waren. Mijn hart ligt/lag ALTIJD bij haar. Onze relatie leek een onzinkbaar schip, maar het blijkt een kopie van de Titanic te zijn.
Allemaal schade door de blindheid van gedrag, zoals we het vogeltje een zelfmoordmissi toedichten maar eigenlijk boos is op zijn spiegelbeeld. Idioot/Idiote dat ik ben: gestraft voor mijn eigen blindheid.
Vroeg wakker. Ik kan niet slapen: te veel stress. Lay-out van mijn blog doet ook weer moeilijk. Vreselijke nachtmerries gehad. Vandaag heb ik op mijn werk een belangrijke opdracht. Mijn huwelijk staat onder spanning. Ik ben het noorden kwijt. Wat met mijn genderdysforie? Ik kan natuurlijk niet terug: dit is na zovele jaren duidelijk. Soms wel zin om alles 'on hold' te zetten, maar zal het iets uitmaken? Eigenlijk ben ik best wel angstig voor de onzekere toekomst en de angst om alles te verliezen. Ik beeld me allerlei negatieve scenarios in. Afgrijselijk.
Tranen schieten tekort. Krop in de keel. Hoe moet het nu voor hen die nog leven, verder? Ik ben er niet goed van. 28 doden, 22 kinderen. God waarom ? Is dit je masterplan?
Lay out trekt voor de zoveelste keer op niets: het verschil tussen pc en Mac. Zal thuis op mijn mac wel alles recht trekken.
Ik heb de psychiater van het UZ Gent geinformeerd over de stand van zaken, mijn gemoed, de angsten, de zekerheden, de coming-out aan mijn allerliefste engel. Leek me belangrijk om aan mijn dossiertje toe te voegen. En dan is het nog exact 60 dagen wachten vooraleer ik opnieuw aan de hopeloze opdracht van het vinden van een parkeerplaats in het UZ Gent mag beginnen voor mijn volgende afspraak bij de psychiater. Hopelijk zullen ze me dan niet langs het mortuarium sturen (toch wel luguber), eigenlijk een plaats die voor mij nog te vroeg komt. Een ander hoop is dat ik dat niet 5 meter achter mijn rug door Magrebijnse snotneuzen, die hun pet altijd scheef op hun hersenpan dragen, wordt uitgelachen zoals in februari toen ik naar de inschrijving ging.
Gisteren opnieuw met mijn vrouw iets gaan eten in een Leuvense brasserie. Daar heb ik heb even over mijn genderdysforie gehad en het feit dat iemand uit mijn beroepsklasse, heel succesvol is ondanks haar transitie, wat me natuurlijk heel opgetogen had gemaakt (blijkbaar is het toch mogelijk!). Maar ik zag duidelijk dat ze het moeilijk had wanneer ik erover begon. Ze heeft tijd nodig, maar ik kan nu wel tenminste wat meer over mijn gevoelens praten ipv het op mijn blog te gooien.
Eigenlijk zie ik het wel zitten om uit de kast te komen. Het stilhouden maakt me ook meer zenuwachtig en geeft me meer tijd om te piekeren. Zo ben ik elke dag om 5 u wakker geworden wegens een verstopte neus maar nadien ging het slapen niet meer: te veel nadenken. Niet over mijn genderdysforie en de transitie: hiervan ben ik zeker maar van het hele gedoe errond.
Zo ook het financiele plaatje: mijn auto heeft grote kosten en die kan ik me nu niet veroorloven. En het brengt een hypotheek mee op mijn financiele toestand ronddom mijn kostelijke transitie.
Maar de 'winning mood' is er zeker. Morgen is het Saint Patrick's Day, dus zullen we dan in een Ierse pub rondhangen: Ofwel in Leuven ofwel elders. In de Stapleton's hebben ze tenminste Kilkenny, mijn favoriet Iers bier.
Maar vanavond eerst een heerlijke pizza met mijn vrouw. Ik kijk er al naar uit.
Hopelijk een zonnig weekend, zoemende bijtjes, wijntje op het terras of mijn zelfgemaakte Daiquiri. Waarschijnlijk zal ik weer mijn befaamde Linguine con pollo e pomodori klaarmaken.
Het moet ongeveer 2 jaren geleden zijn toen ik als Laura ging in een pub. Na een hele leuke avond, vooral met biovrouwen, kwam in de late uurtjes een jongeman naar me toe, me een biertje trakterende. Eerst was hij vol lof over mijn uiterlijk en dat ik lief was, nadien vroeg hij of ergens konden gaan zitten waar minder lawaai was om te praten (er was echt wel veel lawaai!). Dus gingen we in een hoekje zitten, niet dat ik er veel zin in had maar ach ja, hij had me getrakteerd, moeilijk om dan iets te weigeren. Ik was behoorlijk beschonken dus heldere beslissingen nemen was er niet meer bij.
Na een kwartiertje begon hij me te betasten, handen onder mijn rok, ondertussen me onder complimenten bedelvende. Hij verklaarde me zijn "liefde" en zijn verlangen om seks met me te hebben. Dit wilde ik absoluut niet, trouwens ik val niet op mannen, dus duwde ik hem van me af, maar dan trok hij me geheel onverwachts naar zich toe met brute kracht. Wat was ik geschrokken, ik wist niet wat me overkwam, hij begon met hard te kussen in mijn hals en op de mond. Hij verklaarde zo geil te zijn dat hij me een goede beurt wilde geven met een hoop vleierij over de grootte van zijn lid. Totaal geschrokken en angstig, gaf ik hem een stomp op zijn familiejuwelen, trok mezelf los uit zijn handen en liep snel naar buiten op mijn pumps. Vreselijk ervaring.
Eigenlijk heb ik het altijd vlaggen in de latere uurtjes, dus na 4 am. Ik trek perverse mannen aan, gekken die geil worden van shemales. Het is echt niet prettig om allerlei oneerbare voorstellen te krijgen, nochtans ben ik niet als een prostituee te gekleed.
Het was afgrijselijk traumatische ervaring, niet dat ik bang ben maar toch. Bovendien begrijp ik biovrouwen nog beter wanneer ze het over partnergeweld, seksuele intimidatie en aanranding hebben.
Ik kon wel nergens uithuilen, mijn vrouw was boos omdat ik met een zuigplek in mijn hals naar huis kwam. Dus heb ik het alleen moeten verwerken, zoals zovele dingen.
Het is nog vroeg. Ik kan opnieuw niet slapen na het bijspuiten in mijn verstopte neus. Niet dat ik nu zit te piekeren. Gewoon niet kunnen slapen. Hier zit ik in een koude keuken ipv warm naast mijn allerliefste vrouwtje. ;-) Het koffietje smaakt heerlijk. Zo dadelijk begint de zotte morgen: de machinerie van de dag, met vreugde en pijn, blijdschap en verdriet, winst en verlies.
Ik voel me goed op Saint-Patrick's Day. Sinds de diagnose bij de dokter gaat het met me globaal beter, bijna 40 dagen geleden.
Informatie: website Jacinta De Roeck, oud senatrice AGALEV en Groen!
Jacinta De Roeck is een van onze betere politica. Helaas geraakte ze niet meer herkozen. Jammer want ze deed fantastisch werk. Op haar website staat een briljante pagina over transseksualiteit. Bezoeken dus!
Zondag, saaidag. Gisteren een saaie St Paddy's Day gehad in een saaie Ierse Pub (gewoon teveel Belgen). Geen ander nieuws. Ik voel me goed, de hele dag plaatjes luisteren.
Ik heb wel het gevoel dat ik misschien vrijdag ll. beter naar de bijeenkomst in Antwerpen was geweest. Maar dit is mosterd na de maaltijd.
Opnieuw vroeg op. Te veel gepieker over alles en nog wat. Soms voel ik me radeloos en weet ik het zelf niet meer. Zal er iemand in mijn omgeving me ooit begrijpen? Het drukt nu op me. Het liefst zou ik vandaag willen thuisblijven, in bed, slapende. De wereld maakt me horendol, ik kan mezelf niet zijn.
Geeuw, geeuw.....
Ik ben echt moe, maar slapen lukt niet. Te veel om na te denken, te veel stappen die kunnen mis gaan. Wat met mijn toekomst? Zal ze me verlaten? Wat financieel? Hoe moet het verder?
Soms ben i het echt beu in mijn mannenkleren. Altijd maar verstoppertje spelen. Eigenlijk wil ik gewoon mezelf kunnen zijn, zowel in expressie als gevoelens, weg van de maskers en het theater.
Hopelijk zullen ze me accepteren zoals ik ben. Maar ben te cynisch of pessimistisch? Ben ik te goedgelovig om te denken dat mijn engeltje bij me zal blijven?
Nachtmerries, elke dag opnieuw, geen monsters, UFO's of trollen: het dagelijks leven is vaak een nachtmerrie.
Binnen een paar uren begint de nieuwe werkdag, het arbeidsmoment dat me geen vreugde zal schenken. Mijn hoofd staat er niet naar, mijn gedachte zweven ergens tussen hoop en wanhoop.
Ze wil voor me kleren kopen, maar ik wil geen mannenkleren meer. Geen nieuwe mannenschoen, geen nieuwe mannenbroeken, .... Ze begrijpt het niet. Anderzijds is ze zo lief, zo attent.....ik hou zo veel van haar, maar begrijpt ze me, wil ze bij me blijven.
Ik zit even vast. Ik wil me uitdrukken tegenover de maatschappij zoals ik dat wil anders word ik gek. De gevangenis van het mannenzijn wordt me te veel.
Misschien wil ik plots te snel gaan, zeker voor mij engeltje. Maar hoe of wat moet ik het aanpakken? Heeft er iemand raad?
Braken, misselijkheid, slecht voelen... ik ben niet eens ziek maar ik voel me ziek. Zware maag, bonzend hoofd, droge mond, allemaal psychosomatische klachten, ergens supra-tentorieel, tussen de oren en achter mijn ogen. Mijn hart gaat te keer, mijn darmen verstoppen me. Maar ziek ben ik niet, geen oorzaak, geen microbe, geen orgaanfalen, maar eerder een psychisch falen, het gebrek aan "coping".
De zotte morgen ontwaakt, de machinerie van de dag herbegint, de zotheid van het bestaan wordt herbevestigd, ....
Zucht, zucht....geeeeeeeuw..... ik ben zo moe, maar slapen lukt niet meer. Het is immers bijna 7u. Tijd voor actie: ook ik maak deel uit van de zotte morgen, de rush naar het werk, het aanschuiven aan de lichten, het friemelen op de treinen, het vloeken bij een late trein, het opwinden bij een domme opmerking, de ergernis aan een corpulent politicus.....
Wanneer zou ik voltijds mezelf kunnen zijn? Zal ze me aanvaarden wie ik echt ben?
Het gaat niet meer..........gewoon huilen..............hoe moet dit verder............wenen in een hoekje zodat niemand het ziet.........wie geeft er om mijn gevoelens.........wat ben ik toch een sakkeraar, een zaag, een ....... maar nu wil ik huilen........heel stilletjes............het kan me niet meer schelen...........ik wil alleen zijn....... weg van de wererld........weg van de mensen en het onrecht.........weg van mezelf............binnen enkele minuten worden ze wakker.............. huilen kan ik zelfs niet alleen..........ook dat masker op ik opzetten...........alles is zo fake..........kan er echt niemand mij met rust laten.........
Genesis 19: het verhaal van Lot of hoe hij zijn dochters aanbiedt voor een verkrachting
Vrouwen in de Bijbel zijn volgens God niets waard: ze zijn goedkoop verkrachtingsmateriaal voor de lusten van de man : getuige Genesis 19: het verhaal van Lot
Genesis 19
1Die avond kwamen de twee engelen bij de stadspoort van Sodom aan, waar Lot zat. Hij zag hen, stond op en heette hen welkom.
2"Heren", zei hij, "kom naar mijn huis en wees mijn gasten voor de nacht. Morgenochtend kunt u zo vroeg opstaan als u wilt en uw weg vervolgen." "Bedankt voor uw aanbod", antwoordden de twee engelen, "maar wij brengen de nacht liever op straat door."
3Lot drong echter zo aan dat zij tenslotte met hem meegingen. Hij bood hun een maaltijd aan, compleet met ongezuurde broden.
4-5 Na het eten, toen iedereen zich klaarmaakte voor de nacht, omsingelden de mannen van Sodom (oud en jong) het huis en schreeuwden naar Lot: "Laat je gasten eens naar buiten komen, dan kunnen wij ze verkrachten!"
6Lot kwam naar buiten en sloot de deur achter zich.
7"Toe, beste vrienden", drong hij aan, "dat kunnen jullie me niet aandoen.
8Ik heb twee dochters, die nog maagd zijn, die kunnen jullie wel krijgen. Daar mag je mee doen wat je wilt. Maar laat die mannen met rust, want als gasten staan zij onder mijn bescherming."
9"Wat zullen we nu krijgen", schreeuwden de mannen. "Ga opzij! Wil jij (een vreemde) ons vertellen wat we wel en niet moeten doen? Pas maar op, wat wij met die mannen gaan doen, zal nog kinderspel zijn, vergeleken met wat we met jou zullen doen." Zij kwamen dreigend op Lot af en probeerden de deur te forceren.
10Maar de twee mannen trokken Lot snel naar binnen en gooiden de deur dicht.
11Tegelijk verblindden zij de woeste menigte, zodat die de deur niet kon vinden.
12-13 "Hoeveel familieleden hebt u hier in de stad?" vroegen de engelen aan Lot. "Haal ze bij elkaar, schoonzonen, zonen, dochters en anderen en verlaat de stad dan zo snel mogelijk, want wij gaan haar vernietigen. De slechte naam van de stad is tot de hemel doorgedrongen en de HERE heeft ons gestuurd om haar te verwoesten."
14Toen zocht Lot de verloofden van zijn dochters op en riep: "Snel, verlaat de stad, want de HERE gaat haar verwoesten!" Maar zij geloofden hem niet.
15Bij het aanbreken van de volgende dag kregen de engelen haast. "Schiet op", zeiden zij tegen Lot. "Maak dat u wegkomt met uw vrouw en uw twee dochters, die hier in huis zijn, nu het nog kan. Anders wordt u ook het slachtoffer van de vernietiging van de stad!"
16Lot aarzelde nog, maar de engelen grepen hem, zijn vrouw en zijn twee dochters bij de hand en renden de stad uit. God wilde hen sparen.
17"Ren voor uw leven", drukten de engelen hen op het hart. "Kijk niet om en vlucht naar de bergen. Hier op de vlakte blijven zou uw dood betekenen!"
18-20 Maar Lot stribbelde tegen: "Ach nee, heren", smeekte hij, "nu u zo vriendelijk bent geweest mijn leven te redden, laat mij dan alstublieft naar dat kleine stadje mogen vluchten in plaats van naar de bergen, want ik ben bang dat het onheil mij dan zal achterhalen. Kijk maar, dat stadje is dichtbij en maar klein. Ziet u niet hoe klein het is? Daar zal ik mijn leven kunnen redden."
21"Goed", zei de engel, "ik aanvaard uw voorstel en zal dat kleine stadje niet verwoesten.
22Maar schiet wel op, want ik kan niets doen zolang u hier staat." (Sinds die tijd heette het stadje Zoar: kleine stad).
23De zon was al op toen Lot de kleine stad bereikte.
24-25 Toen liet de HERE vuur en brandend zwavel op Sodom en Gomorra regenen en vernietigde alle steden en dorpen op de vlakte. Vele mensen, dieren en planten stierven.
26Maar Lots vrouw keek tijdens de vlucht om en veranderde in een zoutpilaar.
27Diezelfde ochtend was Abraham vroeg opgestaan en hij haastte zich naar de plaats, waar hij voor de HERE had gestaan.
28Hij keek over de vlakte naar Sodom en Gomorra en zag dikke rookwolken opstijgen uit de puinhopen.
29Zo willigde God Abrahams verzoek, Lot te sparen, in en haalde hem op tijd uit het gebied van de enorme vernietiging en massale dood.
30Naderhand verliet Lot Zoar en ging met zijn twee dochters in een grot in de bergen wonen.
31Op een dag zei Lots oudste dochter tegen haar zuster: "Hier in deze streek is geen enkele man met wie vader ons zal laten trouwen. Zelf zal hij al gauw niet meer in staat zijn kinderen te verwekken.
32Laten wij hem dronken voeren met wijn en met hem slapen, zodat onze familie niet uitsterft."
33Zo voerden de meisjes hun vader die avond dronken en de oudste dochter ging bij hem liggen en had gemeenschap met haar vader. Lot merkte niet dat zij bij hem kwam en weer weg ging.
34De volgende morgen zei de oudste dochter tegen haar zuster: "Ik heb vannacht met vader geslapen. Laten wij hem vanavond weer dronken voeren, dan kun jij het ook doen. Zo zal onze familie blijven voortbestaan."
35Die avond voerden zij hun vader weer dronken en het jongste meisje ging de grot in en sliep met haar vader. Net als de eerste keer merkte Lot er niets van.
36Zo raakten de beide meisjes in verwachting van hun vader.
37De zoon van de oudste werd Moab genoemd; hij werd de vader van de Moabieten.
38De baby van de jongste dochter werd Ben-Ammi genoemd; hij werd de vader van de Ammonieten.
Homobashing is een hot issue in Belgie. Zeker in Brussel en Antwerpen worden holibi's dikwijls uitgescholden, zelfs fysiek uitgedaagd en zijn het voor werp van aggressie. Daarom een nultolerantie tegenover deze groepen en dit is maar goed ook. Discriminatie op basis van seksuele voorkeur is een schande voor deze moderne maatschappij. Helaas halen vele homobashers hun inspiratie in de verderfelijk Bijbel en/of Koran. Van God mag je geen seks hebben met geslachtsgenoten.
Maar de nultolerantie is mi. een prachtig initiatief, weliswaar laat, maar beter laat en nooit. Vele politici sprongen op de kar. Uitstekend! Er is eindelijk aandacht voor deze groep. Ik kan het alleen maar toejuichen.
Transbashing:
Volgende.......Transbashing? Nergens tegengekomen. Niet in de pers, noch door de vertegenwoordigers van de holibi-gemeenschap. Niemand die het probleem opwerpt, aanbrengt, erover spreekt. Waarom zou de holibi-gemeenschap erover waken? Zij zijn niet het slachtoffer van transbashing, maar ik wel! Nochtans worden we bij dezelfde hoop gegooid: LGBT, one happy family.
Het komt niet veel voor, maar ik word toch af en toe goed en luidruchtig uitgelachen, altijd achter mijn rug zodat ik het altijd goed horen kan. Ik sluit me psychisch hiervoor af, anders moet ik thuisblijven, maar het blijft hard en pijnlijk: het is een vorm van transbashing. Dus niet te tolereren en accepteren. Het uitlachen is een uiting van een gebrek aan respect. Ik heb geen problemen met gapen en/of staren. Ik ben een transgendertaliban maar een minimum aan eerbied is echt niet te veel gevraagd. Helaas hebben de holibi's dit niet door en zijn ze te veel bezig met hun eigen belang, wat hun goed recht is maar ze vergeten ons.
Misschien zijn we politiek niet sexy genoeg? De pers interesseert zich alleen in genderdysforie als het om exentrieke exemplaren gaat. Iedereen gebruikt de verkeerde terminologie. Van "ombouwen" tot het woord "transseksueel". Heeft de maatschappij geen oog voor transgenders? Wie verdedigt ons zowel maatschappelijk als politiek? De holibi's!? Waarom zwijgen ze dan over transbashing? Is dit misschien minder erg dan homobashing?
Drukkingsgroepen: onze rechten:
Zoals Joz Motmans het herhaalt, er zijn geen organisaties die alleen opkomen ten voordele van de transgendergemeenschap. Er is nood aan een eigen drukkingsgroep. Vroeger had je er een, de prachtige organisatie "Genderstichting" te Gent. Deze organisatie was een uitstekende spreekbuis. Maar om budgetaire redenen opgedoekt --> Transgenderisme ligt niet hoog in de lade bij de politici. Je scoort inderdaad beter als verdediger van de holibi's.
Vroeger had je ten tijde van de Genderstichting allerlei wettelijke initiatieven. Misschien bedrieg ik me maar nu lijkt alles stil te zijn gevallen (buiten een initiatiefje van Milquet).
Er is dus veel werk aan de winkel en het zal niet van buiten komen. Waarom zijn genderdysfore personen beter beschermd op de werkvloer in de USA dan bij ons? Omdat ze een heel belangrijke en invloedrijke drukkinggroep hebben!
Uiteindelijk hebben we dit ook nodig: het wordt tijd voor een krachtige en invloedrijke drukkings-/ lobbygroep die opkomt voor de belangen van de transgender en die er zich op focust zonder verstrengeling met andere belangen!
Invloed betekent: 1. Aanwezig in de pers en alle pers, dus niet alleen De Wereld Morgen, maar ook Humo, Dag Allemaal, Story. Doel: een juiste beeldvorming scheppen & kort op de bal spelen bij fenomenen zoals homobashing anders vergeten ze ons & eigenheid van transgenderisme uitleggen 2. Invloed in de politieke partijen, desnoods zelf aanwezig zijn en opkomen op kieslijsten 3. Invoeld bij werkgeversorganisaties (in Belgie: VOKA, UNIZO, VBO) 4. Info-avonden, niet voor de beperkte kring maar bij de Boerenbond, OKRA, .... 5. Vul zelf aan:........
Op dit ogenblik is in Belgie slechts 1 persoon actief bezig met het informeren van de pers en dat is Joz Motmans, een medewerker van de Antwerpse universiteit. Die man doet fantastisch werk, maar ik heb de indruk dat hij er vaak alleen voor staat.
Daarom zouden we meer uit de kast moeten, eigen organisatie, eigen communicatiecentrum, eigen aanspreekpunten; zoiets zoals de Genderstichting. Het lot in eigen handen nemen is belangrijk want wachten op de buitengemeenschap is als wachten op Godot.
OPROEP, DADEN!
Niet niet klagen en zeuren over foute terminologie die de gemeenschap gebruikt, want dit is slechts een symptoom voor het algemeen onbegrip, wat fundamenteel onrechtvaardig is. Het zal ook niet spontaan veranderen, daarom moet de actie van ons komen. Actief de bevolking inlichten! Niet klagen maar daden!
Zwarte gedachten, donkere gevoelens. Vandaag gaat het niet goed met me. Werken lukt niet. Altijd afgeleid en andere gedachten. Wil en versnelling hoger schakelen, zal mijn omgeving kunnen volgen. Situatie kotsbeu. Betraande ogen.
Wat kan ik vandaag toch zeuren! en dit op een zonnige dag.
Zonnige ochtend. Vandaag ben ik niet te vroeg moeten opstaan, te moe en geen verstopte neus die me midden in de nacht wakker maakt. So far, so good. Een later trein genomen, langer geslapen, toch ben ik moe! Hoe kan dit ? Weet ik veel?
Gisteren zag de nachtegaal in de Ancienne Belgique, Laura Marling (nee, mijn naam is niet op de hare gebaseerd). Ze verblijdde mij en het publiek met prachtige liedjes over liefde, relaties, het zijn en het leven. Met betraande ogen genoot ik van alle facetten van haar stem, gitaarwerk, haar band. De smekende en oprechte woorden van het verlegen meisje gingen door merg en been.
Sterfgeval in de familie, opgehaald door sint Pieter, heengegaan op katholieke wijze met de nodige therapeutische hardnekkigheid en lijden. God en zijn dienaars zijn weer goed bezig!
Ik heb zoveel aan mijn hoofd. Niet alleen mijn genderdysforie want dit is zonneklaar (ik weet wat ik wil), maar vele andere dingen, onze grond, ons potentieel huis, financiën, mijn auto, mijn werk . Allemaal onzekerheden en daar kan ik absoluut niet tegen. Mijn leven lijkt een opeenstapeling van problemen zonder dat er eentje opgelost geraakt.
Mijn auto is kapot, een onderdeel moet vervangen worden en het lijkt een heel kostelijk grap te worden. Het is een ondragelijk gedachte. Waarom zo een treurnis om een hoopje ijzer: wat een absurditeit voor de buitenwereld! Wat een idiote gedachte van mijn kant!
Omdat mijn auto mijn leven is: in mijn auto bewaar ik de zaken die me Laura maken voor de buitenwereld. Het is mijn stukje privéterrein dat daar nu staat in weer en wind. Ik kan nergens naartoe: het rijdt niet meer. Mijn leven staat stil. Geen rijdende auto is een opgesloten Laura. Ik kan me niet meer uitdrukken: mijn stukje ijzer wordt op die manier mijn metafysische expressie. Door het kapotte onderdeel wordt de essentie van mijn leven afgenomen: het meisje in me. Ik ben er echt ongelukkig en depressief van. Ik treur dagelijks dat ik nergens naartoe kan om eens Laura te zijn want thuis lukt het niet.
Radeloosheid, dit voel ik thans. Heb ik al die moeite gedaan om tot inzicht te komen en nu kan ik me niet uitdrukken in wie ik echt ben.
Onmacht, waarom nu? Waarom mijn auto? Waarom moet mijn existentieel voertuig stilvallen, mijn existentie is nu ook stil gevallen en vooral frustratie maakt me zo kribbig en lastig. Niemand begrijpt dat mijn auto zoveel psychisch leed veroorzaakt.
In een dagboek van een heel lieve vrouw las ik tot mijn eigen verbazing dat ze enkele maanden geleden de Rorschach test ondergaan had. Ik viel compleet van mijn stoel. Waarom gebruiken psychologen testen die wetenschappelijk nonsens zijn, ze zijn dikwijls niet beter dan de sterrenbeeldvoorspellingen in de blaadjes. Een meta-analyse heeft de Rorschach test volledig onderuit gehaald: het hoort thuis bij het goeroe-isme, de scientology-kerk, de handopleggerij en zweverij.
Deze testen kunnen ernstige schade toe brengen aan personen die het op dat moment het erg moeilijk hebben: het is een vorm van misbruik maken van de goedgelovigheid van een andervrouws/mans miserie. Zij hebben vooral steun nodig, geen zoefie-zoefie testen.
Vele psychologische testen staan op wetenschappelijk losse schroeven. Een psycholoog die gebruik maakt van deze testen, mag terecht in vraag worden gesteld. De Rotschach test afdoen als valabel, plaatst zichzelf in de caterogie mensen die nog steeds overtuigd zijn dat de aarde plat is, dat we regelmatig bezoek krijgen van Ufootjes, dat de aarde geschapen is in 7 dagen (ongeveer 7000 jaar geleden) en dat je de toekomst kan voorspellen aan de hand van de stand van de sterren.
Het is ook de reden waarom ik heel wantrouwig tegenover psychologen sta: het zijn dikwijls meer goeroes dan wetenschappelijke hulpverleners. Sommigen hebben misschien baat aan zulken lui, maar ze moeten toch beschermd worden voor deze charlatans.
Wie een test op mij wil uitvoeren, zal de valaditeit voor me moeten bewijzen met wetenschappelijke artikels, waarbij de juiste methodologie en statistiek een belangrijke factor zal zijn.
Genderdysfore personen verdienen betere testen om hun problematiek uit te klaren. Je hebt geen Rorschach test nodig om te weten of je in een verkeerd lichaam huist. Bijkomende testen zijn nodig, niet om je genderdysforie te diagnosticeren maar om ander pathologien (schizofrenie, borderline disorder, OCD, bipolaire stoornissen, ASS, schizofrenoiede aandoeningen, depressie met genderdysforie als vlucht uit de realiteit) uit te sluiten die op genderdysforie kunnen lijken. Hiervoor bestaan wetenschappelijk gevalideerde testen. Je moet wel oppassen, vele genderdysfore personen zijn bv. ook depressief.
Ik bied mijn oprechte excuses aan, mocht ik met mijn woorden sommigen shockeren. De bedoeling is wel om mensen te beschermen tegen valse testen, die soms meer schade dan goed kunnen aanrichten.
Ik ben altijd bereid om te discussieren, mocht iemand het niet met me eens zijn: probeer me maar met wetenschappelijk gegevens te overtuigen: ik sta er open voor, want heel zelden is iets zeker.
Zonnige dag, niet vroeg opgestaan. (7:30 am is voor mij laat). Vanavond terug naar Russisch, nadat ik enkele weken gemist heb: shame on me! Ik kijk er naar uit om me terug te buigen over de taal van Talstoi en Dastajevski (een onbenadrukte O in het Russisch wordt als A uitgesproken).
Gisteren ben ik begonnen met de het lezen van A Vindication of the Rights of Woman van Mary Wollstonecraft, de allereerste politiek actieve feministe, eind 18de eeuw. Ze heeft oa. felle kritiek op Edmund Burke's Reflections on the French Revolution, zoals Thomas Paine dat met zijn Rights of Man deed.
Ze breken Burke compleet af en dus ook de Vlaemsche Messias, Bart De Wever, die al meermaals heeft laten verstaan dat de Reflections van Burke de basis voor zijn denken vormen. De grootste kritiek van Thomas Paine was dat de Reflections vol met historische leugens stond. Zo ook Bart De Wever die de ene historische leugen na de ander uit zijn mouw schud, laat staan zijn politieke visies die echt op niets trekken en vooral herkauwing is van de Oostenrijkse School (von Hayek en von Mises) en Ayn Rand (met als volgelingen Allen Greenspan en Milton Friedman), die hebzucht als ideologie propageerde. Dit laatste wordt door Den Leider wel zedig verzwegen want dit verkoopt minder bij de kiezer. Zo opportunistisch is Den Dikke wel.
Maar eigenlijk gaat het dus over feminisme, een fenomeen dat Liesbet Homans van de NVA krachtdadig bestrijdt. Mary Wollstonecraft, moeder van Mary Shelley (schrijftster van Frankenstein!), zag heel duidelijk dat de vrouw de moderne slavin was in een wereld die riep om vrijheid (van de man). Haar gevecht was niet sucesvol. Stemrecht kregen de vrouwen slechts 130 jaar later.
Nog steeds worden vrouwen als mineur behandeld. Daarom leek het me relevant om haar pamfletten te gaan lezen. Samen met Emmeline Pankhurst (http://nl.wikipedia.org/wiki/Emmeline_Pankhurst) waren ze de grote voorteksters van vrouwenrechten.
Het is dus zonnig en ik voel me goed. Het sterfgeval in de familie drukt natuurlijk op de sfeer. Maar het zonnetje doet iets en maakt me los. Ik ben wel heel gevoelig voor licht en zon. Meestal ben ik redelijk depressief in de winter met zijn korte dagen en lange donkere nachten. Het is niets voor mij: ik zou het zeker in Zweden nooit kunnen uithouden in de winter.
Rustig espressootje, yoghurtje, kalme ochtend. En ik voel me dus goed en gelukkig, het juiste pad bewandelend. De zon doet me ook altijd vrouwelijker voelen: ik wil paraderen in een rokje, jurkje, kleurrijke panties, stijlvol en vrolijk. Het wordt eens shoppingtijd: hoe ik dat ga regelen, weet ik niet. Zonder auto gaat het moeilijk. Bovendien heb ik alleen vrouwelijke winterkleren zodat ik me hopeloos belachelijk zal maken. Dus dringend een uitfitje voor het lenteweer uitzoeken.
En dan nog de schoenen: oei, niets voor de lente. Ik zal eens op het internet kijken. Alle suggesties zijn welkom!
De lentekriebels, de eerste bloemen, de zoemende bijtjes: genoeg krijg ik er nooit van. Laat het altijd zo wezen: het genot van eenvoudige en kleine dingen.
In De Standaard staat een artikeltje in over vrouwenzenders in Belgie. Ik moet toegeven, alhoewel ik weinig televisie kijk, wanneer ik kijk dat dit dikwijls een vrouwenzender is. Mijn vrouw gaf er al commentaar over enkele jaren geleden dat ik toch wel heel veel naar vrouwenzenders keek. 't zal de aard van het beestje geweest zijn. ;-)
Waarom zolang typisch man gebleven? Het Stanford Gevangenis Experiment!
Waarom man?
Al jaren vraag ik me af hoe het in 's hemelsnaam mogelijk is geweest om jarenlang als man te leven, volledig geintegreerd met heel typische mannelijke gedragingen, terwijl ik me in het binnenste een vrouw voelde. Waarom heb ik zo lang de schijn hoog kunnen houden? Wat maakt dat iemand zijn gedrag kan afstemmen op een groep die hem cultureel werd toegewezen zoals iemand met mannelijke kenmerken tot de mannenwereld wordt geallokeerd en met vrouwelijke kenmerken tot de vrouwenwereld, met al zijn clichematige gedragingen. Hoe is dit mogelijk? Is er geen afdoende verklaring mogelijk? Of ben ik gewoon kierewiet of een speciaal geval?
Das Experiment:
Het antwoord heb ik gevonden in een beroemd experiment: het Stanford-Gevangenis Experiment (SGE) uit 1971, onder leiding van Philip Zimbardo. Dit experiment is losjes verfilmd in Das Experiment. Het experiment bestond uit het volgende: 20 studenten werden uitgenodigd tot een experiment waarbij willekeurig 10 werden toegewezen als gevangenisbewaker en de andere 10 als gevangen. De bedoeling was het gevangeniswezen na te bootsen en de gedragingen van de twee groepen te bestuderen. Hierbij moet opgemerkt worden dat het allemaal brave en lieve, niet-geweldadige studenten waren. Het experiment was dus een soort rollenspel, maar bleek niet zo onschuldig te verlopen. Maar het experiment is vroegtijdig afgebroken omdat de 2 groepen zich te veel begonnen te vereenzelvigen met hun rol: men ging echt te ver en dreigde uit de hand te lopen, het was geen spel meer! Zo werden de oorspronkelijk zachte gevangenisbewakers, agressief en begonnen ze hun macht te misbruiken tegen de gevangen (zelfs met folteringen en zware vernederingen). De laatsten schikten zich meer en meer in hun onderdanige rol, ondanks het feit dat ze heel kritische studenten waren voor het experiment begon. Het experiment is dan ook na 6 dagen afgebroken omdat het gewoon te gortig werd door de gevangenisbewakers: de zachte studenten waren in monsters veranderd.
Das Experiment op mezelf:
Dit experiment heeft me al jaren aan het denken gezet: hoe is dit mogelijk? De conclusie is onder andere dat wanneer je in een bepaalde groep wordt gezet, dan conformeer je jezelf binnen die groep en neem je hun gedrag over alhoewel je oorspronkelijk niet altijd zo bent.
Dit is de sleutel waarom ik binnen de mannenwereld zo lang kon functioneren. Het principe is hetzelfde: ik ben geboren met een pietje, dus werd ik tot de mannengroep toegewezen. Door deze toewijzing, conformeerde ik me volledig in deze groep met de typische mannelijke trekken tot gevolg. Oorspronkelijk was ik niet zo. Ik voel me een vrouw maar door de verkeerde allocatie, heb ik dus jaren verspild. Dit experiment toonde ook aan dat je jezelf conformeert binnen enkele uren of dagen. Het kan dus snel gaan.
Das Experiment als zelfbedrog:
Het toont aan hoe je jezelf bedriegt en heel vlot verloopt zonder dat je het doorhebt: hierdoor kon ik jarenlang als man leven zonder dat ik iets door had. Mijn mannengedrag werd ook steeds bevestigd door de conformistische buitenwereld.
Das Experiment: mislukt!
Uiteindelijk botst het met jezelf. Ik kon niet meer doorgaan in deze rol. De toewijzing was fundamenteel verkeerd: ik was geen man maar een vrouw.
Das Experiment: het herstel?
De schade is er natuurlijk. Hopelijk kan ik toch nog de transitie doortrekken maar ik wil mijn engeltje niet verliezen. Hopelijk kan ik toch ooit worden die ik echt zou moeten zijn: een vrouw. Maar gemakkelijk zal het niet worden. Mezelf heb ik overtuigd, nu mijn omgeving en de maatschappij.
Liefs,
Laura, xxx
PS. Wie meer over het SGE wil weten: surf naar deze link voor de details en het verloop:(wel in het Engels): http://en.wikipedia.org/wiki/Stanford_prison_experiment
PPS. Wie het niet eens is mag altijd feedback geven. Alle suggesties zijn heel welkom.
Ik kan niet tegen geheimen. Dat ben ik tot nu toe wel geweest, Heimelijk tegenover mijn engel. Dat schuldgevoel druk me soms helemaal neer: eigelijk hypocriet en achterbaks. Iedereen kan me doodschieten, en ze hebben gelijk ook maar ik laat mijn blog los op mijn allerliefste schattebout. Vanaf nu mag ze alles lezen: geen geheimen, geen achterbaksheid.
Hopelijk wil ze me na het lezen nog zien. Ik verga van de zenuwen.
De hormonen ben ik sinds kort gestopt: ik wil het met haar toestemming pas terugnemen: het was gewoon intellectueel oneerlijk om het achter haar rug te blijven nemen.
1 ding hoop ik echt: dat ze me niet buiten shot want ik zie haar verdomme zo graag en dat ze me een kans geeft. Zucht...
Lisa Hannigan: an Irish singer songwriter and former side-kick of Damien Rice (yes, it is her stunning voice on the famous song 9 crimes). The latter fired her and she has made two beautiful records since then. Watch this video as attachment, very funny and simple.
Hoe meer ik lees over genderdysforie, hoe meer ik stuit op bezwarende terminologie die de vooroordelen nog maar eens open en bloot leggen tegenover ons. Het gebeurt zelfs dat ik me van deze oneerbiedige woorden bedien. SHAME ON ME!!!!!! Maar het legt wel bloot dat ook ik door de maatschappelijke conformiteiten ben geindoctrineerd of aangetast zoals een hardnekkige ziekte.
Voor een goed begrip: we laten ons niet OMBOUWEN of VERBOUWEN. Hoe moet je het dan wel zeggen? Er zijn zelfs geen deftige woorden om de transitie aan te duiden. Zelfs dat ontbreekt. Culturen die het woord "Duivel"niet kennen, kennen inderdaad geen duivel. Ze houden er geen rekening mee. Dus wat met de transitie? Wat gebeurt er met ons hetgeen door de maatschappij zo oneerbiedig OMBOUWEN of VERBOUWEN wordt genoemd? Er bestaat zelfs geen fatsoenlijk woord omdat de maatschappij met ons geen rekening houdt. Het beste woord blijft TRANSITIE. Dus laten we dat gebruiken, helaas is het geen werkwoord.
We VERKLEDEN ons niet. Het dragen van of wisselen van mannenkleren naar vrouwelijke, is voor ons geen verkleedpartij: het is geen fenomeen, vergelijkbaar met carnival (om onnozel te doen). Neen, het dragen van vrouwenkleren brengt ons dichter met wie we innerlijk zijn: een vrouw. Persoonlijk gebruik ik het woord OMKLEDEN, maar dit werkwoord omvat niet alles. Voorlopig zal ik het hiermee doen, tenzij iemand een betere suggestie heeft.
Voor de buitenwereld zijn we TRANSSEKSUELEN. Nog zo een vreselijk woord. Bah.... Ik hou er niet omdat het een lading dekt met een uiterst negatieve connotatie. Het legt de nadruk op seks, terwijl ons probleem een genderprobleem is. Bij het woord denken mensen meestal aan een soort dragqueen, bekleed met pluimen en veren, I Will Survive brullende. Nee, zo zijn we niet. Natuurlijk maken we plezier, maar we hebben niets van doen met dit fenomeen. Anderen denken dat we in de goot belande prostituees zijn, met een drugverleden, half schizofreen, op zoek naar media-aandacht. Nee, ook dit zijn we niet. we zijn gewone vrouwen, geboren in een mannenlichaam, lijkende op mannen, maar we zijn ze niet. Onwetenden denken dat we gewoon aandacht missen en dit trachten te bereiken met een geslachtoperatie, dat we gewoon willen opvallen omdat we mislukte showbisscarriere achter de rug hebben. Neen, dat is het ook niet. Ik haat trouwens aandacht.
HIJ heeft een geslachtsoperatie ondergaan. HIJ is nu een vrouw en heeft ZIJN lichaam laten om/verbouwen. HIJ wordt nog steeds met MENEER aangesproken. Deze HEER draagt nu een rok want HIJ is een transseksueel. Dit zal wel de meest oneerbiedigste benadering zijn die je kan mee maken. Beste lui, we zijn vrouwen (= MEVROUW). Dus zijn we ZIJ in HAAR lichaam. Het niet gebruiken van deze woordjes, maakt ons uiterst droevig en komt zelfs beledigend over. Niet doen dus.
WAT zijn we wel? ........ Maar opnieuw verkeerd! ........ Wat is dat toch.......We zijn levende mensen met gevoelens en een levensverhaal. Dus WIE zijn we wel? WAT duidt op dingen? Wij zijn geen zielloze objecten. Dus gebruik WIE!
Nee, het is geen meneer met een besmettelijke ziekte. Ze is trouwens geen meneer maar een mevrouw. Nee, ze heeft ook geen besmettelijke ziekte. Nee, ze eet geen kindjes. Nee, ze is geen seksuele pervert. Je hoeft haar dus niet te vermijden: ze wil zelfs contact, een praatje, begin over het weer: ze zal blij zijn.. Ja, haar stem klinkt wat zwaar, maar daar werkt ze aan. Beschouw haar zoals ze wil zijn: een vrouw.
Wie zijn we dan wel: personen met een GENDERDYSFORIE: een persoon met een ziel en gevoelens die innerlijk zichzelf tot het andere geslacht voelen. We wensen dan ook zo benaderd te worden, zelfs al lijken we, zeker in het begin, wat gek. Het is dus ZIJ, HAAR, MEVROUW. We kleden ons zoals we ons willen voelen: het is dus geen verkleedpartij! De meesten hebben een normale job zoals zo velen onder ons en de bevolking, we leven onopvallend en zoeken geen aandacht. We vragen respect omdat de transitie sowieso moeilijk is. Er zijn zovele kapen te overbruggen. Een beetje respect, de juiste woordjes, kunnen al helpen.
Ik ben nog eens gaan joggen. Een ramp.....Alle kracht was weg. Ik geraakte geen meter ver. De hormoontje hebben hun werk gedaan, naast het stilliggen sinds september vorig jaar. Langzaam opbouwen.... Vandaag van de zon proberen te genieten.... moeilijk.... ik erger me weer aan van alles...
Misschien mijn home made Strawberry Daiquiri nog eens bereiden en van het rietje nippen.....
Zalig weer, zonnig...... Maar ik loop rond in een korte broek, ..... wat wil ik zo graag in een rokje of jurkje rondlopen. Een korte broek voelt zo kunstmatig... Dit ben ik niet, nooit geweest...
Kleine dingen maken mijn leven zo hard. Het is eigenlijk absurd omdat het alleen meer over een kledingstuk gaat...maar het is meer uiteraard.... het is het symbool van mijn " vrouwelijke zijn"
In bed met migraine, hoofdpijn, gebonk in mijn brein...waarschijnlijk allemaal supratentorieel...maar genoeg om mezelf af te sluiten van licht en klank. Geen honger.
Alleen hoofdpijn, uiteraard slecht geslapen, want dit hoort erbij...
Toen Narcissus zichzelf in een meertje zag en stante pede verliefd werd op zijn eigen prachtig evenbeeld, verdronk hij toen zijn eigenliefde te enthousiast werd en teveel vooroverboog om in het water te sukkelen. De term Narcisme is geboren. Eigenliefde heeft een uitleg.
Inderdaad, ik zit veel op Facebook (Twitteren doe ik niet), nog erger, ik zit ook veel op internetfora en mijn blog. Heb ik dan niets beter te doen? Soms heb ik het gevoel dat ik mezelf graag bezig hoor: ik ben dus een Narciste. Deze hele blog draait om mijn persoontje, het 'IK'. Kortom: het op straat gooien van mijn diepste gedachten en gevoelens: is dit Narcisme? Wie heeft er boodschap aan? Dit lijkt toch op eigenliefde, het sublimeren en cultiveren van mezelf of het 'IK' als centrum van het universum? Het uitvoerig beschrijven van mijn zielenroeselen vol zelfmedelijden en zelfbeklag moet toch het hoogtepunt van mijn egocentrisme zijn?
Wat met alle anderen die de idiootste ideeën lanceren op Facebook, Twitter en internetfora? Zij moeten zichzelf toch wel gaarne bezig horen? Zijn zij ook niet verliefd op zichzelf zoals Narcissus? Is de hele maatschappij niet übernarcistisch?
Mijn genderdysforie is op zich al een vorm van Narcisme, Individualisme en Egocentrisme. Het willen van een SRS, FFS en HRT is de fysische handdruk van mijn übernarcisme, het sublimeren van mezelf tot een goddelijk status die mijn eigen schepping tot mijn eigen creatie herleidt.
Zijn we ooit zo niet geweest? Zijn we ooit met belangrijke dingen beziggeweest in plaats van met onszelf, ons eigen 'IK'? De Grieken hebben het individualisme "uitgevonden". Denken was geboren, de filosoof, de sportman, de schrijver, de dichter, het theater,... De Romeinen copieerden ze naar hartelust. Echt origineel waren ze niet. Maar hun individualisme bracht mooie dingen voort: Horatius, Catullus, Vergilius, Seneca... Toen kwam de Kerk, voor wie het individu een gevaar was. Een autonoom denkend mens was een gevaar voor wie het Evangelie de Enige waarheid was. Dus het egocentrisme verdween. Weggeborsteld in de geschriften, ergens bewaard in een klooster. In de middeleeuwse kunst kennen we niet altijd de kunstenaar want dat zou het individu in de belangstelling brengen. Zo is Reynaert de Vos door Willem die Madoc maakte, geschreven. Maar we kennen Willem niet! Toen kwam de Rinascente, Michelangelo, Petrarca en Boccaccio: het Griekse ideaal werd uit de kast gehaald. Het individu was herboren. Het Narcisme ook: wat anders is de Davide van Michelangelo de uitdrukking van. Het egocentrisme van de mens: de kunstenaar op een pedestal, de smeekbede voor fans en bewondering. Het mooiste kunstwerk van het universum is de sublimatie van de eigenliefde. Narcisme als kunstwerk.
Toen kwam de Enlightment, Franse Revolutie, Rechten van de Mens en algemeen stemrecht. Het geboortrecht werd afgeschaft, de laatste instantie die het individu wilde wegvegen, verloor zijn geloofwaardig door de narcistische drang van het individu. Het Narcisme begon zijn opmars tot de laatste mens besmet werd.
Thans wordt de Narcist op al zijn wenken bediend. Zeuren en larieverkopen alsof je het centrum van de wereld bent: Facebook, Twitter, Bloggen en internetfora: je eigenliefde kan je 24 op 24, 7 op 7, fulmineren, sublimeren, cultiveren, potverteren en massacreren.
En ik dan? Ik doe rustig mee aan de narcistische carrousel, het gezeik van zelfmedelijden en zelfbeklag, het cultiveren van mijn lijden, leed, pijn en angsten. Ik ben fysiek een man, voel me een vrouw, ik wil ook fysisch een vrouw worden, het hele traject aflopen, mijn dolgedraaide narcistische gevoelens achterna.
Wat als ik het zou doen? De transitie? Zelfmoord! Opnieuw de expressie vol met egocentrisme en narcisme.
Is Narcisme nodig? Sommigen dat eigenliefde essentieel is het menselijk overleven. Maar toch niet op de schaal zoals mijn cultivatie van mijn problemen, het persoonlijk gezeik dat ik overal moet rondstrooien, het eigengelijk verdedigen alsof ik het wiel heb uitgevonden, het uitdragen van zelfmedelijden en het centraliseren van mijn genderdysforie, mijn leven en mijn toekomst.
Boos, kwaad en woest op alles en nog wat...gaande van mijn veters tot mijn WC-bezoek. Geen honger. Koud weer voorspeld voor zaterdag. Verfoei mezelf, verwens de hele wereld. Lachspieren zijn in staking. Lastig op alles en iedereen.
Jippy, mijn schoenen zijn aangekomen en ze zijn zo mooi. Maar liefst 3 paar. Schoeiselgewijs ben ik gewapend voor de zomer. Ik moet alleen nog ballerinaatjes hebben, en zomerkleren! Zaterdag wilde ik shoppen maar het wordt barkoud. We zullen zien...
Maar ik ben echt zo gelukkig met mijn schoenen, prachtig, superstijlvol en vrouwelijk.... Ja, ik heb een schoenenfetisj.
Toch nog een leuke dag gehad na al mijn negatieve hersenspinselen.
Oh ja, ik heb de daad bij het woord gevoerd. Mijn Facebook account is gedesactiveerd.
Een prachtige tekst over oordelen en veroordelen. Van toepassing op de buitenwereld en de relatie met de transgendergemeenschap. De oor- en vooroordelen, de clichés en de geslotenheid. We zijn er allemaal slachtoffer maar ook de bediener van. Niemand ontsnapt. Maar dit betekent niet dat we met de pakken moeten blijven zitten. Respect en openheid zijn de sleutelwoorden, maar je hoeft het daarom niet altijd eens te zijn. Helaas misbruiken extremisten deze sleutelwoorden in hun voordeel om ze juist te vernietigen.
Als atheiste vind ik dit een van de sterkere Bijbelse teksten.
Liefs,
Laura
Mattheus 7
1 Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt.
2 Want met welk oordeel gij oordeelt, zult gij geoordeeld worden; en met welke mate gij meet, zal u wedergemeten worden.
3 En wat ziet gij den splinter, die in het oog uws broeders is, maar den balk, die in uw oog is, merkt gij niet?
4 Of, hoe zult gij tot uw broeder zeggen: Laat toe, dat ik den splinter uit uw oog uitdoe; en zie, er is een balk in uw oog?
5 Gij geveinsde! werp eerst den balk uit uw oog, en dan zult gij bezien, om den splinter uit uws broeders oog uit te doen.
