Street's like a jungle So call the police Following the herd Down to Greece On holiday Love in the 90's Is paranoid On sunny beaches Take your chances looking for
[Chorus] GIRLS WHO ARE BOYS WHO LIKE BOYS TO BE GIRLS WHO DO BOYS LIKE THEY'RE GIRLS WHO DO GIRLS LIKE THEY'RE BOYS ALWAYS SHOULD BE SOMEONE YOU REALLY LOVE
Avoiding all work Because there's none available Like battery thinkers Count your thoughts on 1 2 3 4 5 fingers Nothing is wasted Only reproduced Get nasty blisters Du bist sehr schon But we haven't been introduced
Vraag ik van mezelf het onmogelijke? Het leven biedt te veel vragen en te weinig antwoorden. Heb ik het vanaf het begin aangepakt? Het optimisme van een transitie is verdwenen. Wat als....?
Ik weet niet wat ik wil. Het enige wat ik wel weet, is dat verder doen zoals nu, geen zin heeft. Soms ben ik gewoon te laf om de problemen aan te pakken. Het vermijdgedrag, vluchten in plaats van ze op te lossen. Wat professioneel zo goed lukt, is een ramp op persoonlijk vlak. Waar moet ik heen gaan? Kan er iemand mij de weg wijzen?
Een mens wordt stilletjes aan depressief van al die regen en hagel. Het is zolang geleden dat ik eens buiten kon wandelen zonder nat te worden of zonder als ijsman terug thuis te komen. Bovendien was het te gevaarlijk om naar de bijeenkomst in St Joris Winge te gaan, regen met vriestemperaturen, ultraglad wegdek. Ik ben dit kutweer echt wel kotsbeu!
Gelukkig worden de dagen wat langer, maar ik snak echt wel naar een zalig voorjaarszonnetje. Gisteren had ik weer een dipje en begon ik weer te twijfelen aan mijn hele transitie die in het verschiet ligt. Natuurlijk was er hoop zelfmedelijden, wat natuurlijk bijzonder zielig was van mijn kant. Blijkbaar moet ik alles eens theatraal opvatten, overdrijven alsof het einde van de wereld nader is. Soms zie ik de werkelijkheid als een soap-serie. Iedereen-op-aarde-is-tegen-mij gevoel overheerst dan, plus nog eens allerlei verwensingen aan een Godheid waarin ik toch niet geloof (dit is echt wel triestig en pathetisch, he), alsof ik iets met de Schepper te maken heb terwijl ik al jaren een ongelovige ben. Waarom verwens ik Iemand waarin ik niet geloof (omdat ik natuurlijk van die theatraliteit hou?). Waarom ben ik zo? Omdat ik helaas een gestoorde moeder had, die altijd zo reageerde. Ik ben zo opgevoed. Ben ik dan altijd zo? Natuurlijk niet, maar ik heb zeldzame buien zoasl gisteren. Eigenlijk wilde ik gisteren niets, noch transitie, noch een status quo. Twijfels en geen twijfels.
Gelukkig ben ik vandaag iets stabieler. Het doel is weer voor ogen, maar prettig was het gisteren alleszins niet. En hopelijk wordt dit weer echt wel beter zodat ik eindelijk eens naar een bijeenkomst kan gaan.
Wat ben ik vandaag lastig. Geen zin om iets te doen. De coming-out lijkt echt niet gelukt. Ik haat soms de wereld terwijl het alleen mijn dikke schuld is. Dit zorgt natuurlijk voor vele verwijten aan mij adres: ik voel me een loser, soms grote mond, maar een piepklein hartje.
Hoe moet dit verder? Waarom ben ik zo zielig? Soms wil gaan lopen naar een bestemming waar niemand me kent, waar ik rustig Laura kan zijn zonder vooroordelen, zonder staren en gapen, zonder gelach achter mijn rug, zonder de mogelijkheid dat mijn vrienden me laten vallen: gewoon ver weg, alle shit achterlatende..................
Het was opnieuw een heftig weekje. Natuurlijk blijf ik wie ik ben en wie ik uiterlijk wil worden. Gewoon de kleine dingetjes en irritaties. En dan nog mijn coming out dat blijkbaar niet goed bij mijn schatje doordringt. Ik vrees dat ik een versnelling hoger zo spelen. Beter van open kaart te spelen dan stil te blijven staan want dat helpt niemand meer op dit moment. Dus weet ik niet wat me te wachten staat dit weekend, maar het zou best wel eens heel pijnlijk kunnen worden als het echt doordringt. Een weg terug is er ook niet meer want ik hét laten vallen.
Toch voel ik me ongemakkelijk: ik kan het niet langer verzwijgen. Ik moet het haar volledig vertellen zodat ze snapt wat er exact gaande is. Wat mijn 'probleem' inhoudt, wat de gevolgen zijn.
Hoe kom ik eigenlijk aan mijn naam Laura? Mijn mannelijke naam heeft geen vrouwelijk equivalent, dus moest ik op zoek. Het is niet evident om jezelf een nieuwe naam te vinden. Dus zocht ik ergens inspiratie en die vond ik in Italie dus een Italiaanse naam lag voor de hand.
Hoe ga je zoeken? Ik heb een passie voor literatuur, dus hier vond ik twee toepasselijke namen, zeker in hun context. Laura was de femme fatale van Francesco Petrarca en Beatrice de femme fatale van Dante Alighieri. Beatrice dreigt in het Nederlands verkeerd te worden uitgesproken, dan klinkt het afschuwelijk. Dus werd het Laura.
De Laura van Petrarca heeft echt bestaan en was afkomstig van Avignon, toen de pauselijk hoofdstad en waar Petrarca regelmatig verbleef. Hij zag haar voor het eerst in de kerk op Goede Vrijdag op 6 april 1327. De liefde blijf voornamelijk hoofs zoals dit paste voor de tijd. Haar volledige naam was trouwens Laure des Noves. De Canzoniere zijn opgedragen aan Laura, een verzameling prachtige sonnetten en andere gedichten, ter ere van zijn Laura (in de gedichten wordt dikwijls gerefereerd naar L'aura).
De Canzoniere worden als het begin van de Rinascente beschouwd en zijn een hoogtepunt in de wereldliteratuur. Alleen al de Italiaanse teksten luidoplezen doet deze gedichten leven als gezangen van engelen en godinnen. Laura stierf uiteindelijk door pest in 1348, die in die tijd de Europese bevolking decimeerde.
Ne letà sua piú bella et piú fiorita, quando aver suol Amor in noi piú forza, lasciando in terra la terrena scorza, è laura mia vital da me partita,
et viva et bella et nuda al ciel salita: indi mi signoreggia, indi mi sforza. Deh perché me del mio mortal non scorza lultimo dí, chè primo a laltra vita?
Ché, come i miei pensier dietro a lei vanno, cosí leve, expedita et lieta lalma la segua, et io sia fuor di tanto affanno.
Ciò che sindugia è proprio per mio damno, per far me stesso a me piú grave salma. O che bel morir era, oggi è terzo anno!
Alea iacta est. Ik heb mijn Rubico overgestoken. Een weg terug is er niet.
Wat weet mijn vrouw nu: dat ik geen travestiet ben (dacht ze soms, door verdachte spullen te vinden), maar dat ik een GID heb. De ernstige vorm, dan nog. Dat ik naar Gent ben geweest, naar het Genderteam bij dr H. En nog steeds wil ze vanavond pizza met me gaan eten en ze houdt nog steeds van mij.
Tot zo ver de coming-out. De komende dagen zal ik nog wat meer loslaten, zoals een heel waarschijnlijke transitie. Nu wil ik mijn allerliefste wennen aan het idee. Veel stress is van me afgevallen, maar ik ben er nog niet, binnenkort familie, vrienden en werk (dit laatste wordt heel moeilijk).
Ik heb de laatste echt veel emails gekregen en ik wil iedereen minstens een miljoen keer bedanken voor alle steun en kritische opmerkingen. Er lopen daadwerkelijk nog vele fantastische mensen rond.
De week is vliegensvlug voorbij gegaan en ik ben nog altijd supertevreden na mijn passage bij het Genderteam. Deze afspraak was uiteindelijk essentieel om genoeg moed bij elkaar te schrapen voor de coming out. Ik wil dit op mijn eigen manier doen: geleidelijk. Mijn coming out is sinds gisteren begonnen. Tot nu gaat het goed. Maar langzaam aan laat ik informatie doorsijpelen, als ze om meer vraagt dan zal ze die krijgen maar ik wil me niet vergalopperen. Uiteindelijk is mijn droom om de transitie met haar te doen. De bedoeling is wel van open kaart te spelen als het moment rijp is: geen geheimpjes.
Maar een week na D-day zijn mijn gedachten niet veranderd, bijna geen twijfels (soms zijn ze er nog, hoor, maar ik ben ook een eeuwige twijfelaar). De overtuiging is alleen maar gegroeid. Nog steeds probeer ik me kritisch tegenover mezelf op te stellen, terug alles in vraag stellen. Wil je dit echt? Ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ik wil dit echt. Nog beter: dit ben ik echt!
Dit weekend lagen samen op bed naar het plafond te staren, elkaars handje vasthoudende, zalig genietende van dit eenvoudig maar intiem stukje tijd. Op die momenten beleef je toch het opperste geluk, het eenvoudig samen zijn en de vlindertjes in je buik. Dit zijn ook tijdsstonden die eigenlijk eeuwig zouden mogen blijven duren. Je weet natuurlijk dat na enkele minuten de orde van dag weer tevoorschijn komt. Maar toch. Een paar minuutjes het aartsparadijs voelen......
Dit ideale en idyllisch moment deed me toch nadenken over mijn hele transseksualiteit. Waarom verandering nastreven als je met een soort status quo je toch heel gelukkig kan voelen?
Moet ik echt deze opperste staat van geluk doorbreken, ja zelfs mogelijks vernietigen door mijn allerliefste te zeggen dat ik eigenlijk een meisje ben? Waarom zou ik niet verkiezen om verder te kabbelen zoals vroeger om zo geen onrust in onze relatie te veroorzaken? Gewoon verder doen, business as usual, samen genieten van de kleine dingen des levens met mijn vrouw. Eenvoudig toch?
Het klinkt verdomd aanlokkelijk: vergeet alles: vrouwenkledij, de hormonen, SRS, het genderteam. Kies voor het geluk met je liefste! Mijn vrouw is echt mijn allerliefste schat, elke dag dat we langer te samen zijn, hou ik nog meer van haar. Ze is mijn muze en rots wanneer ik het moeilijk heb. Ze staat altijd klaar en laat altijd alles vallen wanneer ik hulp nodig heb. Waarom zou ik dit mogelijks kapot willen maken? Waarom zou ik het fatum tarten als het fortuin voor me klaar staat?
Het klinkt dus aanlokkelijk. Het wordt opnieuw onderhandelen! Maar is dit echt wel zo aanlokkelijk? Mijn liefde voor mijn vrouw is echt daar, geen twijfel mogeliujk. Ik zou bijna sterven van verdriet als ze me zou laten zitten. Haar kwijt spelen zou het einde van de wereld zijn. Maarrrrrrr
Een grote maarrrrrrrrrrrr. Ondanks mijn fantastische vrouw, de steun, de tranen, de pijn die samen hebben overwonnen, voel ik me metafysisch en existentieel slecht in mijn vel. Ja, ik voel me gelukkig bij haar, maar er knaagt echt iets aan mij dat me slecht doet voelen. Ze is een drugs die me opkikkert maar mij fundamenteel niet verandert. Het ligt dus absoluut niet aan haar maar aan mezelf, louter mezelf, mijn eigen persoon, mijn eigen ziel, mijn ego en ik. Het verder kabbelen heeft dus geen zin. Dit heb ik al honderden keren geprobeerd. Er moet iets veranderen of ik ga ten onder. Niet door haar, maar door mezelf omdat ik een meisje ben in een mannenlichaam. De status quo zal me vernietigen, daarom wil de transitie om echt mezelf te voelen, maar mijn vrouw verliezen zou dus een ramp zijn.
Een ding kan ik niet met haar bespreken: mijn gender dysforie. Waarom toch? Ik weet het zelf niet. Maar mijn besluit staat nog steeds vast: de coming out kan ik niet langer uitstellen. De geheimdoenerij moet stoppen, open kaart spelen, weliswaar geleidelijk aan......omdat ik zoveel van haar hou, omdat ik haar juist gaarne zie.
Ik had de laatste dagen vele e-mailtjes gekregen maar wegens mijn ziekte was het onmogelijke om ze snel te beantwoorden. Ik zal vandaag mijn achterstand wegwerken.
Ik heb tijdens mijn 'verblijf' in mijn ziektebed een plan uitgedokterd voor mijn coming-out. Ik zal ik dit ook later uit de doeken doen op mijn blog. De coming-out is iets dat ik echt wel moet gaan doen. De schaamte van het verzwijgen wordt te groot en mijn borstjes beginnen nu heel lichtjes te groeien, zodat er twee opties zijn: 1. blijven verzwijgen en stoppen met hormonen 2. vertellen en mijn hormonen continueren.
Verder wil ik kiezen voor de geleidelijke aanpak. Wanneer wil ik dan springen? Dinsdag of Woensdag! Er is vanaf nu geen weg terug. Moge Dame Fortuna me bijstaan!
Gaandeweg gisteren kreeg ik meer keelpijn en voelde ik me zieker, zeker om naar de bijeenkomst van Hasselt te gaan. Nu blijf ik bed uitzieken, slikken doet vreselijk pijn (zeker mijn medicatie).
Ik heb een deel van mijn uitslagen gekregen: eindelijke want het begon te duren en ik kon niet wachten om ze te zien. Dus mijn testosteroneniveau is superlaag, op het niveau dat je zou verwachten wanneer je anti-androgenen neemt. Joepie!!!!!!!!!!!!!
Mijn SHBG (Sex Hormone Binding Globulin) is super hoog. Ole!!!!!!!! Dit laatste betekent dat mijn oestrogenen hoog zijn en mijn testosterone laag (wat we al wisten).
Oestradiol, een soort oestrogeen, is lichtjes hoger. Dit zou nog hoger moeten zijn, ware het niet dat oestradiol gemaakt wordt van testosterone. Dit laatste heb ik niet meer, daarom moet het van 'buiten' komen wat ik doe met mijn ethinyloestradiol pilletjes.
Het is er biochemische allemaal goed uit en dit, na slechts een maand hormonen. Ondertussen heb ik nauwelijks bijwerkingen buiten het iets frequenter plassen en dit ik me duidelijk beter voel. Oh ja, mijn tepels zijn echt supergevoelig: het schuren van mijn scheren doet regelmatig pijn. Zelfs een lichte aanraking verdaag ik niet. Er bevinden zich ook al twee miniknopjes onder mijn tepels, het begin van echte borstgroei, maar ik maak me geen illusies: een C-cup zal ik niet vewachten, maar ik hoop op een B.
Er zijn nu al 3 dagen voorbijgegaan sinds mijn bezoek aan deze schitterende en een heel sympathieke psychiater van het Genderteam. Waren alle therapeuten zoals hem. Nog steeds voel ik me echt goed bij de diagnosestelling. Super zelfs. De twijfels zijn juist sterk verminderd wat de coming out hopelijk wat gemakkelijker zou maken.
Als ik nu naar meisjes kijk, denk nu dikwijls: "hey, ik lijk nog niet zo, maar ik ben wel degelijk een van jullie".
Vanavond is er een bijeenkomst in Hasselt. Ik wil er dolgraag heengaan maar..... Ik vind maar geen uitvlucht om vanavond alleen op stap te gaan. Meestal haal ik een optreden of fuif aan, maar vanavond is er in heel het land geen kneit te doen. Bovendien is het berekoud en in een auto met niet-werkende verwarming, waar ik me meestal omkleed, is dat niet echt comfortabel. Ik zal mijn best doen, tenzij iemand een schitterend uitvlucht heeft ;-)
Het voelt dus goed, ondanks de vele extra genderdysforische perikelen die me meestal van slag houden. Het duidt wel degelijk dat mijn onderliggend lijden in essentie mijn GID is.
Gisteren was het zover. Mijn gesprek met het Genderteam......als Laura. Ik was er een uur op voorhand. Maar nadien begon het: geen parkeerplaats, een half uur lang draaien en keren. Uiteindelijk ergens mijn auto 'illegaal' gezet. Vervolgens mijn make up afwerken (minstens 15 minuten). Nog 15 over: snel naar K1 voor de inschrijving. Onderweg door iemand eens goed uitgelachen, wel bedankt ..... Dan wachten om ingeschreven te geraken. Nadien hop naar het juiste gebouw. Natuurlijk niet te vinden (vanuit K1 hadden ze me verkeerd gestuurd met al die bouwwerken). Uiteindelijk was 15 minuten te laat bij de psychiater, een afspraak waarvoor ik maanden heb moeten wachten. Niet echt een gelukkige start.
Anderzijds ging het gesprek vlot. Ik heb zeker een uurtje kunnen babbelen en vertellen. Over mijn jeugd mijn genderdysfore gevoelens, de evolutie, hoe ik als klein kind was; mijn eerste speelgoed (dit waren poppen), mijn ouders, familie, de relatie met mijn vrouw. Allees gebeurde dus heel gemoedelijk. De psy was heel vriendelijk. Ik heb hem ook over mijn hormonengebruik verteld, maar dit was in mijn geval geen probleem.
De diagnose was voor de psychiater heel duidelijk: ik heb een ernstige GID(Gender Dysphoria Disorder). Hij zag alleen maar de weg naar transitie, maar het probleem was natuurlijk de coming-out. Ik heb hem in geuren en kleuren uitgelegd dat dit echt mijn grootste probleem is. Ik lijd ook aan een vrom van vermijdgedrag wat mijn coming-out niet gemakkelijker maakt. Ook het schaamtegevoel dat ermee gepaard gaat, heb ik uitvoerig besproken.
Conclusie: ik zit juist wat mezelf betreft: ik ben een vrouw in een mannenlichaam, en transtitie is voor mij de beste therapie. De coming-out wordt een gigantisch moeilijke klus. Ik zie de psychiater terug in mei en juni. Ondertussen ging hij al de endocrinoloog vragen want een verder begeleiding voor een duidelijke diagnostiek, hoefde voor hem niet meer: het was zonneklaar.
Het was dus toch nog een schitterende dag. Alles wordt bevestigd. Ik ben een vrouw, klaar om de wereld te veroveren ;-)
Vandaag is het D-day, le jour de la vérité, the day of truth. Ik heb wel een slechte nacht achter de rug, maar dit kwam meer omdat mijn neus verstopt was en mijn neusspray leeg.
Ondertussen is mijn koelingswater van mijn auto bevroren: ik zal maar voorzichtig rijden. In auto's ben ik een volledige leek, dus 'fingers crossed'.
Het besluit staan vast dat ik als Laura ga, maar ik ben mega-zenuwachtig. De zenuwen gieren door mijn vezels. Hier heb ik zo lang naartoe geleefd en dreigt mijn auto en het weer me te boycotten.
Ik begrijp mijn probleem heel goed: ik ben een meisje in een mannenlichaam. Ik ben geboren in een verkeerd lichaam. Al sinds mijn kleutertijd doe ik me liever voor als meisje dan als jongen. Dit is het probleem dat me al jaren depressief houdt. Het is dus duidelijk, geen discussie mogelijk, geen alternatieve interpretaties. Het is wat het is. Punt aan de lijn.
Maar kan ik het wel aanvaarden? Ben ik in staat het mentaal en geestelijk te aanvaarden wat ik begrijp? Eigenlijk niet! Waarom dan niet? Omdat ik zo geprogrammeerd ben, omdat dit mijn beeldvorming is die zich in de loop der jaren zo ontwikkeld heeft. Je probleem kennen en begrijpen, maar het moeilijk aanvaarden. Het is de maatschappij, de verwachtingspatronen, het conformisme dat zorgt dat ik het moeilijk kan aanvaarden dat ik transseksueel ben. Ik begrijp en voel dat dit mijn enige uitweg is, maar het aanvaarden, .. moeilijk!
Zo blijkt alles toch weer complexer te zijn, mijn geest doet altijd moeilijk, het is ook een van de oorzaken voor mijn schaamte om het aan mijn geliefden te zeggen. Daarom hoop ik wat lotgenoten tegen te komen om dit alles te overwinnen, om mezelf meer voor mezelf aanvaardbaar te maken. Dit zal de eerste stap zijn in het overwinnen van mijn schaamte.
Ondanks alle geestelijke problemen, ben ik zo blij dat morgen mijn intakegesprek plaats zal vinden en dat er als Laura naartoe zal gaan. Ook dat is een vorm van overwinning.
Het uit-de-kast-lomen: het probleem is weer daar. Het duikt uiteraard op elk moment van de dag op. Het houdt mijn psychè in een wurggreep. Wat een vreselijk individu ben ik toch. Ik durf het gewoon niet, wat een lafaard ben ik toch, verstijfd van angst. Maar ik denk constant aan de schaamte om mijn transseksualiteit mede te delen. Ik voel me zo verdomd beschaamd. Dit is een echte hel voor mij. Ik vraag me af hoe anderen dat gedaan hebben. Maar ik durf dus niet. Elke keer wil ik mijn borst nat maken om het te vertellen, altijd trek ik me terug, ondergedompeld in schaamte. Soms voel ik me een monster, een egoïst. Maar de schaamte is alomtegenwoordig. Hoe zal ik dit overwinnen? Hoe dit je dit Godsnaam toch? Waarom slagen anderen erin en ik niet? Waarom ben ik hierin zo laf?
Soms wil ik gewoon doen, mijn mannenleven heroppakken, geen onrust veroorzaken, geen verdriet: het leventje laten verder kabbelen. De mogelijk schaamte van mijn coming-out ontlopen: klinkt soms aanlokkelijk: het stabiele leven. Maar uitgerekend dit, een status quo of de zoveelste keer een poging te wagen om te verdringen wie ik echt ben, zie ik gewoon niet meer zitten. Dan begint de miserie van vooraf aan: de depressiviteit. Ondertussen ben ik te ver gevorderd in mijn bewustzijnswording van mijn zelf. Ik zit aan de hormonen en het voelt verdomme goed. Maar hoe kom ik toch uit de kast? Hoe overwin ik de schaamte? Alleen al de gedachte van HET te moeten zeggen, doet me hyperventileren, doet me een paniekaanval krijgen.
Nog 1 nachtje slapen en dan is het zover: mijn intakegesprek bij het Genderteam. Ik ben vandaag al behoorlijk opgewonden en zenuwachtig. Morgen wil ik er absoluut als Laura naartoe gaan want dat is de persoon die ik tenslotte ben. De mensen kunnen dan weer naar me gapen maar ze doen maar.
Ik moet zeker nog een aantal dingetjes doen zoals mijn levensverhaal afprinten, mogelijk antwoorden repeteren, duidelijkheid in wat ik wil. Mijn hartje gaat nu fel te keer als ik hieraan denk: het gaat echt gebeuren, de verwachtingen zijn vreselijk hoog gespannen.
