Vrouwen willen praten, mannen willen zwijgen. Ik, als fysische man, wil praten, mijn vrouw wil zwijgen. Waar zijn de cliches? ;-)
Gisterenavond ben ik mijn lading Nespresso-capsules gaan halen op de avenue Louise, uiteraard ter plekke verleid door hun heerlijke chocolade: dus 2 kleine pakjes speciale chocolade aangekocht aan de zachte prijs 7 euro het stuk (ja, inderdaad, ik laat me teveel laten verleiden, het was niet slim, ....... maar zoooo lekker, mmmmmmmm ;-)
Omdat ik lang moest wachten op mijn capsules, liep ik maar wat rond p de avenue Louise. Naast de Nespressoshop heb je de Karen Millenwinkel, echt een prachtige winkel met mooie jurkjes. Altijd wanneer ik er langs kom, gaat mijn hartje harder bonzen. Natuurlijk als mannelijke verschijning is toch altijd vervelend om aan de etalage te blijven staan.
Op dit ogenblik voel ik me goed. Effe alles laten rusten, kan blijkbaar geen kwaad. Mijn vrouwtje is veilig vertrokken naar haar werk en zal thans ergens vaststaan op de Brusselse ring, ik blijf vandaag thuis werken (ik heb zelfs al veel gedaan).
Gisterenavond is de bom dan gevallen: heel zwaar zelfs. Sinds mijn coming-out waarbij ik louter zei dat ik een ernstige genderdysforie (ik had dus nog niets over het fysisch vrouw worden gesproken, maar had haar wel informatie hierover meegegeven), was mijn vrouw gehuldigd in stilzwijgen en probeerde ieder aanzet tot gesprek te vermijden. Maar zwijgen ging voor mij niet meer.
Dus begon ik erover te praten, een kleine aanzet in bed, allemaal gisterenavond; ze luisterde toen wel. Ik hield me in het begin nog op de vlakte maar wilde dieper op het onderwerp ingaan. Blijkbaar kwam dit hard aan voor haar toen ze me vroeg wat het dan allemaal zou inhouden. Ik kreeg het toen steeds moeilijker, mij hart bonste als gek en barstte vervolgens in hevige tranen uit. Bedolven onder de emoties probeerde ik uit leggen dat ik het geprobeerd heb om het van me af te houden maar dat ik steeds ongelukkiger werd en dat de toestand voor mij onhoudbaar was geworden. Ik werd ook niet door haar getroost, iets wat ze normaal altijd doet. Door deze weigering verergerde mijn verdriet.
Opnieuw vroeg ze hoe het verder moest: opnieuw liet ik de tranen de vrije loop en huilde dat ik haar zeker niet wilde verliezen. Wel vijf maal heb ik haar uitgelegd dat haar verliezen het allerergste zou zijn dat me zou kunnen overkomen. Ze stond er zelf verstijfd en verdwaasd bij, toch iets abnormaal voor haar doen. Nadien kwam ze me toch dadelijk troosten. Opnieuw verklaarde ik dat ik ze niet wilde verliezen en altijd samen met haar wilde zijn maar dat mijn huidige leven een hel was en zou blijven, mocht alles hetzelfde blijven. Toen kwam ze dichter bij me, legde haar hand op mijn schouder en antwoordde dat ze het allemaal moest bekijken en ze dit niet nu kon beslissen, wel zei ze nog dat ze nog steeds van me hield.
Voor haar was het een schok die ze nog niet helemaal beseft. Ondertussen bleef ik verder snikken, mijn armen over mijn betraande ogen: allerlei negatieve gedachten flitsten door me heen: zelfmoord uiteraard, maar vragen zoals waarom, wat heb ik toch gedaan, wat doe ik ze aan, waarom maak ik alles kapot wat ik heb opgebouwd zowel relationeel als professioneel, wat gaan ze van me weggen, zie je wel: hij is altijd gestoord geweest. Een beetje later weende ik het uit dat ze met me zullen lachen dat ze me nooit meer au serieux gaan nemen. Ik riep dat ik me vies en pervers voelde en dat het hele gedoe me vervulde met schaamte.
Toen verliet ik de slaapkamer en trok me terug in de koude living, geen lichten aangestoken, met de handen voor mijn ogen, lichtjes huilen. Opnieuw mijmerde ik dat kiezen voor geen-verandering geen oplossing was. Na een kwartiertje (eigenlijk wat ik niet na hoeveel tijd) kwam mijn schattebout dan toch naast mij zitten, haar hoofdje tegen mijn schouder en een arm om heen: ze vroeg tijd om begrip voor me op te brengen maar dat ze eigenlijk wel bij me wilde blijven. Na een pauze van een doodse stilte vroeg ze om terug naar bed te komen want ze had het koud en had me nodig om haar te verwarmen.
Langzaam vielen we in elkaars armen in slaap. De eerste emotionele confrontatie was achter de rug.
Vandaag wil ze erover zwijgen: ze vroeg me of we vandaag in alle rust Downton Abbey kunnen verder kijken met nootjes en chips. Ja, die rust heeft ze nu wel verdiend. Maar het is een kwestie van tijd of ze wordt opnieuw met de neus op de feiten gedrukt. Ondertussen zie ik mijn schatje zo graag (sorry voor de Nederlanders maar dit is een typische uitdrukking van bij ons ;-)!
Het weekend zit er bijna op. Soms werd ik toch heel ongemakkelijk door kleine eenvoudige dingen. Zo stak er bij Knack een modebijlage. Uiteraard wilde ik die eens goed bekijken dan voel ik toch ongemakkelijk wanneer mijn vrouw er bij zit. Schichtig kijk ik dan rond, bang zijnde dat ze iets door zal hebben. Ze weet uiteraard war er gaande is maar toch voelde ik me gewoon heel ongemakkelijk.
Dan had je op een zender Trinny and Suzanna on mission in Holland. Toen al die make-overs de revue passeerde, gaf ik natuurlijk commentaar over de schoenen, jasjes, jurkjes en het kapsel...in bijzijn van mijn vrouw. Opnieuw hield ik me in omdat het zo vreemd aanvoelde.
Eigenlijk ben ik het beu om me in te houden: als ik van mode hou dan wil ik daar vrij mee bezig zijn, geen belemmeringen. Me inhouden doe ik steeds minder maar ik kan duidelijk nog niet vrijuit gaan. Dus moet ik nog wat werken aan mijn coming-out. Ja, opnieuw. Wat een leven heb ik toch.
Op het forum van de Vlaamse Genderkring heb ik wat pijnlijke verhalen gelezen. Soms lijkt de keuze die je maakt richting transitie een verwoesting aan te richten. De offers zijn soms wel heel zwaar. Ik heb al genoeg miserie meegemaakt in mijn jeugd dus ben ik eigenlijk niet echt toe nog een nieuw rondje psychisch terreur. Maar het feit dat je voor transitie kiest, gaat meestal over hoe je jezelf voelt. Je kan dit niet ontsnappen, je kan jezelf niet ontvluchten. Soms ervaar ik het niet als een keuze maar een soort plicht en must omdat ik nu eenmaal zo ben. Ik heb hiervoor niet gekozen om in een verkeerd lichaam te huizen.
Maar het hindernissen parcours schrikt me soms echt wel af. Moet dit echt? Is het allemaal wel waard? (hoeveel keren heb ik me die vraag al niet gesteld). Hoe sterk ben ik om alles te overwinnen? Wat zal ik winnen? Wat zal ik verliezen?
Je hebt de psycho-sociale horden, de professionele obstakels, maar ook de fysische metamorfose dat op zich ook al geen lachertje is: epilatie, eventueel haartransplantatie, facial feminisation surgery, logopedie, Sex reassignment surgery, een flinke geldbeugel, enz.... Het is een behoorlijk lang lijstje: aan eentje ben ik al bezig en dat zijn hormonen (oef toch een stap).
Mijn vrouw vraagt me wel continue of niet samen zullen blijven. 'Uiteraard antwoord ik dan' maar het lijkt of ze me niet altijd gelooft. Ik weer hoe ik haar kan overtuigen, maar het twentig keer zeggen, blijkt niet te helpen. Ik geloof meer in het andere scenario: dat ze me zal laten zitten, dat ze niet met een genderdysfoor persoon zal willen leven. Ik hoop dat dit echt niet gebeurd: ik hou te veel van haar om ze te verliezen.
Morgen begint een nieuwe week, ik ben benieuwd wat ze brengen zal. Ondertussen luister ik naar Joy Division, geen vrolijke muziek maar ik ben thans niet vrolijk.
I've got a lot of pain. No, I haven't been hurt or something like that. It's just I am missing the country I like the most. Till last year I lived for 2.5 years in the England, UK. This was absolutely my best experience ever. I loved my job, the place, the restaurants and the countryside with its beautiful meadows full of sheep, the fabulous mountains of the Lake District (the area of the romantic poets like Cooleridge and Wordsworth). The people were amazing and not narrow-minded at all. You're just living amongst all these people of different background: Brits don't matter whether you're black, muslim with a headscarf or Sikh copper with a turban. Tolerance is the corner stone of this fantastic society. They don't tolerate racism and in your professional live, you simply work with a lot of people of Pakistani, Indian or another background. And it works really well.
The other amazing experience are the Indian restaurants: they prepared stunning dishes. I am truly addicted to this kind of food, especially the spicy meals, yummy! Of course you've got the traditional pubs with their great ales and bitters.
What I miss the most, is the countryside. Go to Wales and Snowdonia and you'll find the most beautiful landscape, existing on earth. Of course it is raining a lot there. You won't escape the rain drops, but when you're properly wrapped up with decent clothing, it is amazing. It feels you're at the end of the world. Do climb the Snowdon, the highest Welsh mountain. Okay, it's very busy, but still, the views are stunning, certainly if you do the horseshoe path of the Snowdon. Even in snow, it is such a fantastic experience. In Snowdonia, they still speak real Welsh in the little pubs, where you can find the best and very authentic atmosphere with singing and drinking, with of course the best known Welsh sing-along of Tom Jones's Green, Green Grass of Home.
Even when I was cross-dressing and going out in pubs and clubs, Brits were accepting as I was, even more, I was very popular, attracting girls who wanted to chat with me about fashion and family/girlie matters. They considered me as one of them, which caused a absolutely pleasant feeling. Compared to my experience in Belgium, it was awesome in the UK. In Belgium they just avoid me, no contact, just remaining asocial like an autistic person.
What I also miss are the weekend newspapers with a nice cup of coffee. They have so many extra annexes that I don't have enough time to read everything. You can compare it to the marvellous weekend edition of the Dutch NRC Handelsblad. The Flemish newspapers are absolutely crap. There really nothing in theirweekend editions, except another interview with a cook or famous Flemish who hasn't anything to say than some superficial talk.
Fashion: the British adore it with all these awesome shops. You also have Zara, New Look and H&M. But other chains like Jane Norman, Lipsy, etc.... you won't find them in a Flemish town. Don't forget Harvey Nichols and Selfridges, both paradises of shopping and fashion. In the meantime, Flemish girls and women dress themselves like nuns and prudes. Trends arrives three- four years later in Belgium: they just miss the train of fashion, every year.
Of course, not everything is perfect: you've got these horrible Tories, but the entire UK package is just better than any other package.
Compared to this narrow-minded Flemish society, where people don't like anything that's different. It doesn't matter what it is: it can be anything like skin colour, religion, clothing or mother tongue. The intolerance against everything that's French-speaking, the hate against muslims with headscarfs, makes me so sad and depressed. I really hate this country and its people. Flemish think of themselves as they are so fantastic but it's a backwards culture. Even of their healthcare, they think they own the best system, but actually they are 10 years behind other more modern countries.
Flemish pretend they are good in languages, but hardly a few speaks properly English, even French is a big problem although it is the second language of this kingdom. Let's ignore German completely, the third language of this stripe of land in Europe, called Belgium, they don't teach it anymore in schools. The knowledge of the Goethe and Schiller language is totally gone.
In the meantime Flemish adore their own films (they are terrible, I can assure you), their own music (it's just artie-fartie stuff) and if a Belgian band leaves a fart in a foreign country: the Flemish newspapers call it a 'world tour'. The perception of what the world exactly is, meets the criteria of hallucinations. They simply think they follow the newest evolutions, occurring in this world, but one small step across the border and you'll see they don't get it.
The piece of earth is full of racists, homophobics, and short minded people. Even the so-called progressives are stuck in their love with their church towers. But this is typical of this country: everyone is in love with the church towers of their home towns.
Flemish believe they have cities: please pay a visit: Antwerp: provincial town, Hasselt a small village with some shops. Yes, we've got one place, deserving to be called city: that's Brussels, because this is a fantastic multicultural place, but you won't find Flemish or he should have lost his way. A Flemish simply can't cope with multiculturality, so he is fleeing Brussels.
Why is this Flemish society so retarded? Because of this ill mentality. Flemish are sick to the mind! You can see it in its political choices they make. Of course they blame everything which is going wrong, on the politicians, but as a matter of fact these blamefull politicians are a mirror for what the Flemish really are: idiots and full of autistic persons who can't cope with normal social decent behaviour.
Waarom ben ik er pas een paar jaar geleden achtergekomen dat ik een ernstige vorm genderdysforie heb/had? .... Tja, moeilijke vraag. Achteraf is het dikwijls gemakkelijk om te zeggen: 'ah ja, stomkop dat ik was', maar het is de vraag die ik me wel regelmatig stel: 'waarom zo laat? Mijn leven had er misschien anders en beter uit gezien.'
Eigenlijk had ik het door moeten hebben wanneer ik 18-19 jaar was. Maar het was toen net een heel moeilijke periode met veel psychische ongemakken, niet alleen mijn genderdysforie maar de thuissituatie die onhoudbaar was geworden. Thuis werd ik constant gekleineerd en vernederd. Ik was niets waard, wat nogmaals werd benadrukt wanneer ik slechte examens deed. De psychische folteringen maakten me zo bang dat ik geen zelfvertrouwen meer had (echt alles was weg), laat staan om genoeg 'body' te hebben om te snappen wat er binnen in me gaande was. Ik voelde me toen heel eenzaam, maar vooral ongebegrepen en alleen zonder dat ik op iemand kon rekenen. Vrienden had ik wel en hebben me fantastisch geholpen maar ik zweeg over hetgeen in mijn donkerste spelonken van mijn onderbewustzijn af speelde: het verlangen een meisje te zijn, al kon het toen helemaal niet op die manier duiden. Het probleem was toen manifest maar het herkennen was toen niet mogelijk. Ook al omdat ik het niet wilde zien: soms vlogt je weg van de realiteit, omdat ze te hard is, te schandelijk, zeker in tijden van een zwaar minderwaardigheidsgevoel.
Natuurlijk had ik al van transseksualiteit gehoord, meestal waren het rare vogels die op een praatprogramma de grootste onzin uitkraamde. Nu weet ik dat ze niet representatief zijn, maar toen uiteraard niet. Ik was er echt van overtuigd dat ze een 'vijs' los haden staan. Compleet doorgeslagen. Uiteraard wilde ik niet tot die groep van geschiften horen. Dat er ook gewone transvrouwen bestonden, minder excentriek, wist ik natuurlijk niet.
Alleen aan de universiteit op een kamer deed uiteraard de mogelijkheden van cross-dressing verhogen (wat ik al deed sinds mijn kleutertijd). Ik deed het alleen op mijn kamer, buitenkomen als vrouw was er niet bij. Veel kledij had ik niet want de verlegenheid om een winkel voor vrouwen binnen te stappen, was gigantisch groot. Alhoewel ik make-up wilde dragen, was het water te diep om het te kopen.
Dikwijls droomde ik toen (ook lange tijd ervoor en erna) dat ik ontvoerd werd om omgebouwd te worden tot vrouw. Uiteraard eerst tegen mijn wil, maar eigenlijk had ik het stiekem graag. Dagelijks droomde ik van het hebben van borsten, hoe dat zou aanvoelen, hoe je ermee kon slapen, of ze niet altijd in de weg zitten. De ontvoeringen gebeurden in allerlei versies en formats. Ook mij transformatie was wisselend. Soms veranderde ze me stelselmatig waarbij ik meisjeskledij moest dragen en leren stappen op hakken. dan kreeg ik borstaugmentatie en een vaginoplastie. Uiteraard werd mijn aangezicht vervrouwelijkt. Soms werd ik na mijn ontvoering de gehele transitie uitgevoerd tijdens een lange narcose waarbij ik dan wakker werd, plots met borsten en make up, gelnageltjes, enz... in een kamer vol met roze spiulletjes, een grote spiegel en op het kastje ernaast een beautycase. Bij het ontwaken was ik uiteraard geshockeerd, maar aanvaardde mijn lot later met het grootste plezier. Natuurlijk wilde ik geen weg terug en was superblij met mijn vrouwenleven.
Deze dromen heb ik eigenlijk gehad tot ik door had wie ik exact was. Het weekje als vrouw leven in maart 2011 was zo'n eye-opener dat ik niet anders meer wil en kan dan als vrouw leven. Het bevestigde wat ik eigenlijk al duidelijk verlangde toen het voor me zonneklaar was dat ik ernstig genderdysfoor was, ergens in 2006.
Het bezoekje bij de psychiater van het genderteam was het ultieme verlossende schot. Sindsien voel ik me beter en aanvaard ik ook mijn lot en mezelf. De enige grote problemen is de outcome. Die ben ik inmiddels begonnen met mijn vrouw, later moet mijn familie volgen. Hopelijk kan ik in spetember het op mijn werk zeggen: dit vereist een voorbereiding waar ik al mee bezig ben. Hiervoor heb ik ook al een plan uitgedokterd. Uiteraard wil hier, als de tijd rijp ism adviezen vragen van lotgenoten over hoe zij hun werk hebben ingelicht.
In 'Koppen', een infotainment-programma op TV1 (VRT) was er een heel interessante reportage over het groot aantal mensen dat zich psychotherapeut durft te noemen (zie linkje in bijlage). Dikwijls zijn het gewoon charlatans. Als genderdysfore personen zoeken we allemaal een uitweg, en sommigen gaan raad zoeken bij een psychotherapeut. Maar de kans bestaat dat je bij een kwakzalver terecht komt, met soms meer psychische schade tot gevolg.
Ik kan alleen maar aanraden om voorzichtig te zijn in de keuze van psychotherapeut. Eis op zijn minst dat ze een master of licentiaatsdiploma psychologie hebben, met een bijzondere bekwaming in de psychotherapie, want niet iedere afgestudeerde psycholoog kan ook psychotherapie.
Ook een psycho-analytische benadering van genderdysforie is volledig achterhaald. Mocht je therapeut over de ontleding beginnen van je verleden zoals Freud en Lacan het bedoelen, wees dan zeker dat zij/hij je niet zal/kan helpen. De reden waarom bijvoorbeeld weinig Franstaligen een geslachtaanpassing ondergaan in vergelijking met Nederlandstaligen, ligt in het feit dat de meeste Franstaligen een psycho-analytische therapie krijgen met de bedoeling om hun genderdysforie om te keren door een traumatische oorzaak in je kindertijd (zelfs babytijd) uit te klaren. Uiteraard bestaat er geen wetenschappelijk bewijs voor psycho-analyse en is daarom waardeloos.
Informatie:Transseksuelen: nood aan steun in Vlaanderen, Joz Motmans
In de eerste bijlage vind je een prachtig en heel recent artikel, verschenen in De Wereld Morgen en Stampmedia, over Vlaamse situatie over transseksuelen. Vooral Joz Motmans trekt hier aan de bel. Deze briljante onderzoeker heeft al meedere wetenschappelijke publicaties over genderdysforie in de Vlaamse maatschappij geschreven en is thans een voortrekker in de emancipatie van transseksuelen. Hij blijft ook de problematiek in de aandacht houden in tijden van besparingen.
Joz Motmans heeft een lijvig rapportje geschreven over de juridische situatie van transseksuelen (http://igvm-iefh.belgium.be/nl/binaries/Workshop%20juridisch_verslag_tcm336-85766.pdf). Een ander meesterwerkje van zijn hand: http://tonderzoek.files.wordpress.com/2007/03/onderzoek-belgie.pdf
Verder heb ik een mooi interview in De Standaard gevonden met Joz Motmans (zie laatste bijlage: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=VA3J9GOS)
Het is toch fijn dat onderzoekers hun nek durven uitsteken om onze situatie in kaart te brengen en te verbeteren, de politiek te mobiliseren en wijzen op de tekortkomingen van het beleid. Dit is zeker nodig omdat in deze tijden van crisis vooral de rechtse axiomata en dogmata van het casinokapitalisme overheersen.
Groetjes,
Laura, xxx
PS. Alle linkjes heb ik nog eens in bijlage toegevoegd. Veel leesplezier ! ;-)
When I get to Warwick Avenue Meet me by the entrance of the tube We can talk things over a little time Promise me you won't step outta line
When I get to Warwick Avenue Please drop the past and be true Don't think we're okay, just because I'm here You hurt me bad, but I won't shed a tear
I'm leaving you for the last time baby You think you're loving but you don't love me I've been confused outta my mind lately You think you're loving but I want to be free Baby you've hurt me
When I get to Warwick Avenue We'll spend an hour, but no more than two Our only chance to speak once more I showed you the answers, now here's the door
When I get to Warwick Avenue I'll tell you baby that we're through
I'm leaving you for the last time baby You think you're loving but you don't love me I've been confused outta my mind lately You think you're loving but you don't love me I want to be free, baby you've hurt me
All the days spent together, I wished for better But I didn't want the train to come Now it's departed I'm broken hearted, seems like we never started All those days spent together, when I wished for better And I didn't want the train to come
You think you're loving but you don't love me I want to be free, baby you've hurt me You don't love me, I want to be free Baby you've hurt me
Ik was ze bijna vergeten maar ze zijn er natuurlijk ook, weliswaar minder talrijk. Mensen die de omgekeerde beweging maken dan dat ik die beoog. Eigenlijk begrijp ik het niet zo goed, maar het zal wel aan mijn klein breintje liggen. ;-) Hoe kan je nu geen vrouw willen zijn? Terwijl ik alle moeite van de wereld doe om van mijn mannelijkheid af te geraken, kiezen transmannen net het omgekeerde en het tegenovergestelde: ze willen verliezen wat ik graag zou willen hebben. Ze willen hebben wat ik graag zou willen verliezen.
Ergens kan ze wel begrijpen naar analogie van mijn genderdysforie maar het is wel grappig dat inderdaad de omgekeerde beweging bestaat vanuit mijn specifieke vorm van genderdysforie, nl. dat ik een vrouw ben in een mannenlichaam. Ik wil dat lichaam weg. Transmannen willen net dat lichaam. Hoe bestaat het dat je geen borsten wil? Hoe kan het toch dat je geen jurkjes wil dragen?
Ik wil natuurlijk niemand schofferen, maar het was louter een absurde gedachtegang die in me opkwam. Voor diegenen die zich beledigd voelen, er zit wel wat ironie in deze tekst. Ik wens uiteraard iedere transman veel succes en een oplossing voor zijn probleem. Ook zij worstelen in essentie met wat ik worstel: je woont in een verkeerd lichaam. Je moet vele psycho-sociale drempels overwinnen. Trouwens, er bestaat een heel aangename blog van een transman www.bloggen.be/genderdysforie die zijn gevoelens, de twijfels en de drempels prachtige beschrijft.
Het gekke opnieuw is ondanks mijn beklag over het feit dat ze van hun vrouwenlichaam afwillen (hetgeen ik net zo graag wil), dat er veel herkenbare dingen in staat over gevoelens, over het in-het-verkeerde-lichaam-wonen, over de maatschappelijke en psychosociale drempels.
Ik denk dat je als transvrouw even goed iets kan leren hoe een transman met zijn probleem worstelt. Uiteindelijk zitten we in hetzelfde schuitje.
17 dagen geleden, op 7 februari had ik mijn intakegesprek met het Genderteam van Gent. De ontmoeting is en blijft de verlossing die ik echt nodig had ondanks alle overwoekerende problemen. De doagnose was al gesteld na een uurtje praten. De snelheid van diagnose deed natuurlijk heel wat twijfels wegnemen, te meer omdat vele anderen er dikwijls maanden over doen.
Dit gesprek heeft me definitief op het juist pad gezet, misschien met heel veel hindernissen, maar het doel is bekend. Alleen dit al is een grote geruststelling en een zwaar te torsen last dat weg is gevallen. De belangrijkste horde die ik nu neem is mijn 'probleem' aanvaardbaar te maken bij mijn allerliefste vrouw.
Vandaag voel ik me goed. Geen twijfels, geen opwinding: misschien was het aangename telefoontje gisteren van een lotgenote wel een uitstekende zaak: het deed alleszins deugd. Misschien zou ik toch eens eindelijk naar een bijeenkomst moeten gaan. Het lijkt wel heel belangrijk te zijn.
Godverdomme, deze blog doet al dagen moeilijk met het inbrengen van berichtjes. Lettertype, ordening van mijn teksten in paragrafen: allemaal een chaos. Gelukkig kan ik thuis op mijn Mac wat rechttrekken (het ligt dus aan mijn debiele PC)
Hectisch, hectisch..... Verzopen in het werk, bovenop de 'probleempjes' ;-) Het was wel zalig om opnieuw zoals elke ochtend, wakker te worden naast mijn allerliefste. Soms denk ik van mezelf: 'kijk daar, de boeman'.
Hopelijk kunnen we een en ander uitklaren in het weekend want 's avonds ben ik meestal doodmoe.
Het blijft raar doen. De coming-out, bekennen dat je iemand anders bent, dat je in een verkeerd lichaam huist. Soms vraag ik me af of het wel allemaal waard is. Het zijn zoveel hindernissen. Emotionele breekijzers waarheen je door moet. Soms heb ik het gevoel dat ik een emotioneel slagveld zal achterlaten met verbijsterde en teleurgestelde mensen. De schade lijkt groter te zijn dan de baten.
De verleiding blijft om gewoon verder te kabbelen om de goede vrede te bewaren. Of het mij vooruit zal helpen, waarschijnlijk niet maar ik vermijd zo wel een aantal andere kopzorgen.
Ik moet het allemaal opnieuw op een rijtje zetten, nadenken en piekeren. Ik geloof nog steeds dat transitie uiteindelijk voor mij persoonlijk de beste oplossing is. Maar ik ben dus niet alleen. Maar als de offers te veel eisen, dan begin ik serieus te twijfelen of het allemaal wel waard is.
Het hele proces stopzetten lijkt me geen oplossing. Ik zal binnen de kortste keren even diep zitten zoals enkele maanden geleden, misschien deze keer met fatale gevolgen.
Het is prachtig buiten. Het zonnetje schijnt, geen ijskoude wind, het voelt goed. Ondertussen weet ik dat mijn vrouw in shock is na mijn coming-out. Prettig is het niet maar verder wil ze er niet over praten. Ze negeert me niet, hoor. Maar ze gaat gewoon over tot de orde van de dag alsof er niets gebeurd is.
Ik hoop dat dit deel uitmaakt van het beseffen wat is er exact gaande is. Ik blijf ook hopen dat ze me niet achterlaat. In elk geval wil ik er vanavond over praten. Leuk zal het niet worden omdat er natuurlijk nog andere varkentjes te wassen zijn zoals het werk waar ik tegenwoordig verzuip van de te afwerken opdrachten.
Was het misschien beter om alles uit te stellen? Ik geloof het niet. Het juiste moment bestaat niet. Het doet verdomd pijn, wetende dat mijn allerliefste schat in shock is. Door zoveel mogelijk mijn coming-out te negeren, verdedigt ze haarzelf en schermt ze haarzelf af. Waarschijnlijk zou ik in haar plaats identiek hetzelfde doen. Ik begrijp haar reactie tenvolle maar zij begrijpt mij niet of nog niet. Daarom moeten we meer praten.
Ondertussen geniet ik wat van de stralende zon en de heldere hemel, versiert met slingers van wolken door de vliegtuigen. Het doet me echt deugd. Er is toch nog iets waaraan ik me kan optrekken.
Mijn bestelling van een weekje geleden is mislukt. De bank had een nieuwe VISA-kaart klaarliggen en mijn huidige geannuleerd (allemaal achter mijn rug, bedankt bank). Maar ze hebben het in orde gemaakt, goed zo bank! Volgende week krijg ik een nieuwe, misschien een nieuwe poging, hopelijk zijn ze niet uitverkocht ;-)
Street's like a jungle So call the police Following the herd Down to Greece On holiday Love in the 90's Is paranoid On sunny beaches Take your chances looking for
[Chorus] GIRLS WHO ARE BOYS WHO LIKE BOYS TO BE GIRLS WHO DO BOYS LIKE THEY'RE GIRLS WHO DO GIRLS LIKE THEY'RE BOYS ALWAYS SHOULD BE SOMEONE YOU REALLY LOVE
Avoiding all work Because there's none available Like battery thinkers Count your thoughts on 1 2 3 4 5 fingers Nothing is wasted Only reproduced Get nasty blisters Du bist sehr schon But we haven't been introduced
Vraag ik van mezelf het onmogelijke? Het leven biedt te veel vragen en te weinig antwoorden. Heb ik het vanaf het begin aangepakt? Het optimisme van een transitie is verdwenen. Wat als....?
Ik weet niet wat ik wil. Het enige wat ik wel weet, is dat verder doen zoals nu, geen zin heeft. Soms ben ik gewoon te laf om de problemen aan te pakken. Het vermijdgedrag, vluchten in plaats van ze op te lossen. Wat professioneel zo goed lukt, is een ramp op persoonlijk vlak. Waar moet ik heen gaan? Kan er iemand mij de weg wijzen?
Een mens wordt stilletjes aan depressief van al die regen en hagel. Het is zolang geleden dat ik eens buiten kon wandelen zonder nat te worden of zonder als ijsman terug thuis te komen. Bovendien was het te gevaarlijk om naar de bijeenkomst in St Joris Winge te gaan, regen met vriestemperaturen, ultraglad wegdek. Ik ben dit kutweer echt wel kotsbeu!
Gelukkig worden de dagen wat langer, maar ik snak echt wel naar een zalig voorjaarszonnetje. Gisteren had ik weer een dipje en begon ik weer te twijfelen aan mijn hele transitie die in het verschiet ligt. Natuurlijk was er hoop zelfmedelijden, wat natuurlijk bijzonder zielig was van mijn kant. Blijkbaar moet ik alles eens theatraal opvatten, overdrijven alsof het einde van de wereld nader is. Soms zie ik de werkelijkheid als een soap-serie. Iedereen-op-aarde-is-tegen-mij gevoel overheerst dan, plus nog eens allerlei verwensingen aan een Godheid waarin ik toch niet geloof (dit is echt wel triestig en pathetisch, he), alsof ik iets met de Schepper te maken heb terwijl ik al jaren een ongelovige ben. Waarom verwens ik Iemand waarin ik niet geloof (omdat ik natuurlijk van die theatraliteit hou?). Waarom ben ik zo? Omdat ik helaas een gestoorde moeder had, die altijd zo reageerde. Ik ben zo opgevoed. Ben ik dan altijd zo? Natuurlijk niet, maar ik heb zeldzame buien zoasl gisteren. Eigenlijk wilde ik gisteren niets, noch transitie, noch een status quo. Twijfels en geen twijfels.
Gelukkig ben ik vandaag iets stabieler. Het doel is weer voor ogen, maar prettig was het gisteren alleszins niet. En hopelijk wordt dit weer echt wel beter zodat ik eindelijk eens naar een bijeenkomst kan gaan.
