Vermageren! Jawel, ook dit onderwerp houdt me veel bezig, zoals iedere meid. Ik heb geluk dat ik van nature mager ben aangelegd in vergelijking met anderen ondanks mijn grote eetlust. Maar dat liedje heeft tot een jaar geleden geduurd. Namelijk het laatste jaar ben ik maar liefst 10 kg aangekomen en mijn BMI bedroeg toen 23. Gezond dus volgens de wetenschap.
Maar ik begon me heel slecht te voelen. Subjectief voelde ik me enorm dik en uiterst zwaar. Leve hemel! Mijn buik zag er vreselijk uit. Het is allemaal uiteraard een subjectieve beleving, natuurlijk. Maar toch, het kan me niet schelen: wie zich dik voelt, voelt zich dus dik, vet en zwaar. Dus wil ik absoluut vermageren en afslanken.
Vele vrouwen voelen zich dik, dus dit gevoel deel ik ook: het meisje in me wordt duidelijk wakker. Nu wil ik flink slanker worden, onder een BMI van 20, liefst 18. Mijn omgeving kijkt natuurlijk raar op als ik opeens weinig eet omdat ik altijd een veeleter ben geweest. Dus geen bier meer, maar witte wijn, weinig vlees, fritkot-bezoeken beperken. Ondertussen is bij BMI al gezakt tot 21,7. Maar als een van de vele goede voornemens steek ik een tandje bij: geen ontbijt, geen lunch, kleine avondmaaltijd, veel water drinken.
De vakantie zit erop. Het was best wel bij momenten fijn zo de toerist uithangen. Maar elke avond begon ik het knap moeilijk te krijgen. Gedurende de hele dag kwamen we de mooiste klerenwinkels tegen, maar natuurlijk konden we niet binnengaan om iets te passen. Het was vreselijk balen. Je zag al die mooie jurkjes, kort en lang, met leuke motiefjes, zonder motiefjes, blinkend, mat, heerlijke feestkledij. Om maar te zwijgen over al die prachtige pumps in diverse kleurtjes en motiefjes. Je had ook nog die heerlijk mooie handtassen, vooral een wit-lak van Arbo. Na al die dagen kan ik die handtas niet vergeten: zo mooi, het perfecte verlengstuk van jezelf.
Deze ultra harde en shockerende confrontatie met de rauwe realiteit maakte me zodanig kribbig en lastig. Opnieuw werd deze rotwereld en mijn vervloekt leven zo hartstochtelijk verfoeid. Voor de zoveelste keer werd mijn hartje zo klein van jaloezie, of eerder zelfs afgunst op al die dames die kunnen doen en laten wat ze willen, hetgeen ik zo dolgraag elke seconde van mijn leven zou willen zijn, elke lichaamscel, elke vezel roept, neen, schreeuwt om als vrouw door het leven te gaan. Bij het typen moet ik tranen laten: ik haat mijn lichaam, ik haat mijn huidige leven: dit ben ik niet.
Er zijn momenten (eigenlijk vele, zoniet elke seconde) dat ik geobsedeerd omgaat met mijn genderprobleem. Het heeft een diepgaand metafysische en existentieel karakter gekregen. Dan probeer ik er alles over te lezen wat er op internet te verkrijgen is.
Ik probeer mijn probleem te kaderen, te begrijpen, te overdenken. Waarom reageer ik zo? Ik hoop dat ik niet zot, krankzinnig of gek ben, maar soms lijkt zo echt aan te voelen. Dan schreeuw ik zo hard mogelijk in mijn binnenste uit om normaal te doen, dan roep en tier ik tientallen keren dat ik een man ben, dat ik mezelf maar moet leren aanvaarden.
Vervolgens probeer ik niet aan mijn onderhuids probleem te denken. Ik verdring het zoveel en zo diep mogelijk en duwt het terug in de donkerste delen van de spelonken van mijn onderbewustzijn, netjes en veilig opgeborgen.
Maar zucht ...: dit hou ik nooit vol. Elke keer opnieuw hoop ik: dit is mijn allerlaatste folie, vanaf nu doen we normaal, geen verkleedpartijtjes, geen verlangens voor een mooie handtas , maar het komt altijd terug als een boemerang. Elke keer dat het terugverschijnt, maakt het me ongelukkiger, depressiever en raakt het me meer en meer de fundamenten van mijn zijn en mijn bestaan. Het duwt me psychisch dieper in de put. Daarom wil ik het niet meer wegduwen in mijn onderbewustzijn.
Het besef dat dit fataal zal aflopen als ik echt niets onderneem, terwijl ik zoveel van het leven hou, deed me research doen om mezelf te begrijpen omdat ik niet alleen ben. Ik hoop met meer mensen in contact te kunnen komen met hetzelfde of gelijkaardig probleem.
Vroeger gebeurde het dat ik een vrouw nog seksueel aantrekkelijk vond. Ik werd soms door lust aangetrokken, maar dit is er bijna niet meer. Jawel, ik kijk nog naar vrouwen, nu zelfs meer dan vroeger, soms is het echt nagijpen maar dan niet omwille van lust of seks. Neen. Maar omwille van het leuke tasje, mooie flamboyante rokje, een prachtig opgestoken haartooi of de elegante schoenen. Ik gaap ernaar omdat ik jaloers ben, zelfs vreselijk jaloers, omdat ik het fundamenteel onrechtvaardig vind dat ik niet zo kan zijn omdat ik innerlijk een meisje ben. Dat ik niet kan rondlopen met mooi opgestoken haar, dat ik niet regelmatig naar de kapper kan om mijn haar te kleuren, dat ik niet met vriendinnen kan kletsen zoals zij onder elkaar kletsen, dat ik niet kan gaan fitnessen met andere vriendinnen, dat ik niet de vrijheid heb om de Flair of Cosmopolitan te lezen.
Wat ben ik dan? Wie ben ik?
De zoektocht naar mezelf:
De laatste 10 jaren ben ik veel met het onderwerp bezig. Ik lees veel mogelijk om mezelf te leren kennen en om eindelijk te begrijpen wie of wat ik ben. Zit er een meisje in me? Draag je gewoon graag vrouwenkleren? Wil je meer? Die vagina waarvan je droomt, wil je die echt? Wil je echt zo radicaal zijn? Misschien zijn er betere oplossingen? Misschien heb je gewoon een psychiatrisch syndroom dat met medicatie verholpen kan worden? Misschien is je wens om vrouw te zijn een verborgen drang om gewoon te breken met je huidig leven? Misschien is het een surrogaat voor je depressieve neigingen?
Daarom wil ik zelf kritisch toetsen aan de schakeringen die je binnen het transgenderisme of gender dysforie hebt. Om te beginnen, je hebt drie soorten genders die in elkaar overvloeien; er zijn dus geen duidelijk afgescheiden categorieën.
Travestie:
Soms heb ik een gevoel dat ik een gewone travestiet ben. Travestie is de seksuele opwinding bij het omkleden naar vrouw maar zonder de drang om dagelijks op elk moment van de dag als vrouw door het leven te gaan. Maar ik ben helemaal niet seksueel opgewonden bij het omkleden, jawel, ik ben toch opgewonden, hoor, maar niet in seksuele zin: ik krijg er geen stijve van, ik heb geen drang om me af te trekken. Ik voel me vooral opgewonden omdat ik dan meer mezelf kan zijn.Het meisje in me komt buiten en presenteert zich aan de wereld.
Er wordt ook gesteld dat travestie voornamelijk bij heteros voorkomt. Wat ben ik dan? Ik beschouw me hetero met een biseksueel kantje. Ik val meer op vrouwen dan op mannen. Maar ik ben zeker geen 'drag-queen'. Echte travestieten kleden zich erover. Travestie gaat ook over de manier van kleden, bv. sexy kledij. Ja, ik hou wel van licht seksueel getinte kledij, kort rokje, pumps met een hak, strak T-shirtje: maar stijlvol, niet wulps. Maar ik wil niet vulgair zijn, ik ben jaloers op stijlvolle sexy vrouwen, niet op goedkope meiden. Zo wil ik absoluut niet zijn. Ik wil er niet als een potentiële prostituee rondlopen. Stijlvol dus, maar ook niet bomma-achtig, wel de laatste trends in de mode (daarom lees ik hartstikke gaarne modebladen), geen uitdagende kledij.
Beantwoord ik dan tot de definitie van travestie? Of niet? Maar er is nog een verschil: ik verlang om permanent als zich door het leven te gaan, travestieten slechts op momenten. Ik verzoen me niet met mijn huidig geslacht, travestieten doen dit wel. Het meisje in me wil permanent naar de buitenwereld treden. Er is ook nooit een jongetje in me geweest, alleen een meisje dat zich conformeerde naar de buitenwereld toe omdat ze uiterlijk op een man geleek.
Fetisjistische travestie?
Is mijn probleem dan een vorm van parafilie? Ik ben wel geobsedeerd door zich-als-vrouw-kleden. Maar hoe moet je jezelf doen uitdrukken als vrouw. Het is een verpakking, maar zo beschouwen we iemand als vrouw of als man. Ik herhaal het. Ik heb geen sexual arousal bij het omkleden.
Transseksualiteit?
Definitie: een transseksuele persoon is iemand die zichzelf op psychisch, sociaal en seksueel vlak beleeft als behorendetot de andere sekse.
Val ik hier onder? Echt? Eerst dacht ik van niet! Je moet wel zo gek zijn om te willen dat je het andere geslacht wil zijn. Alleen echte weirdos doen dit in mijn toenmalige leefwereld en wereldbeeld. Bij deze geschifte groep kon ik toch niet toe behoren. Daarom duwde ik deze optie van me weg: het kon toch niet waar zijn, omdat ik mijn probleem niet wilde aanvaarden. Ik verdrong het steeds omwille van psycho-sociale redenen. Het meisje in me werd weggeduwd, bijna verplettererd. Soms doe ik het nog steeds, maar het maakt me gek en kierrewiet! Daar gaat mijn mooie toekomst als man!
Maar het meisje klopt harder dan ooit in me. Ik blijk zelfs innerlijk geen jongen te zijn. De laatste jaren besef ik dat ik hiertoe behoor. Elke dag wens ik een vrouw te zijn, ik wil als vrouw leven, ik wil me zo gedragen, ik voel dat dit mijn innerlijke gevoelens het beste beantwoord: ik ben innerlijk een vrouw, ik ben dat altijd geweest sinds mijn herinneringen van mijn kleutertijd.
Ik haat ook mijn ding. Het vreselijke ding. Het moet absoluut weg. Daarom wil ik me laten opereren om het meisje in me ook fysisch haar die eigenschappen te geven waar ze recht op heeft.
Dus ik beantwoord aan alle criteria van transseksualiteit. Dit is wat ik ben.
Psychisch: Dit vind ik het moeilijkste om te beantwoorden. Ik weet namelijk niet hoe een vrouw in elkaar zou steken. Ik kan dit veronderstellen maar echt weet ik het niet. Ik ben wel heel emotioneel en huil gemakkelijk. Ik heb moedergevoelens als je ziet hoe ik met babytjes en kinderen omgaat. Ik hou van typische vrouwen series zoals Sex and the city, maar dit probeer ik te verdringen. Ik hou van vrouwenblaadjes omdat ze over mijn leefwereld gaan maar lees ze niet om geen verdacht gedrag te vertonen.
Anderzijds kijk ik soms graag naar voetbal en wielrennen, niet echt vrouwelijke bezigheden, maar dit is meer om aan de buitenwereld te tonen dat ik een man ben. Anderzijds kan ik goed met meiden om, doch niet als jongen maar als zielsverwante. Ik voel me echt een vrouw in bijzijn van biologische meisjes omdat ik dan mezelf kan zijn ipv om te gaan met mannen en hun stoer gezever.
Transgenderisme?
Wordt als een tussenfase beschreven. Soms voel je jezelf man, dan weer vrouw! Ben ik dan zon persoon? Mijn vrouwengevoelens zijn er echter altijd en overal: iedere seconde voel ik me vrouw. Maar ben ik soms toch geen man? Ik twijfel af en toe. Misschien als ik voetbal kijk (maar zoveel kijk ik ook niet), voel ik man? Ik voel onderhuids dat ik permanent een vrouw wil zijn. Zowel wakker worden, de dag doorbrengen, als gaan slapen wil ik het liefst als vrouw doen.
Ik wil het liefst als vrouw beschouwd worden, niet als een man, ook niet van twee walletjes. Mijn volledig week als vrouw in een grote Europese stad deden mij ogen open gaan. Het was prachtig: een weekje jezelf zijn. Het meisje in je toonde haarzelf aan de buitenwereld.
Daarom wil ik geen tussenoplossing, maar een definitieve, en die ligt in het 100% vrouw zijn. Het gevoel kan soms inderdaad cyclisch overkomen, maar dan is dat omdat ik het gewoon onderdruk, het meisje in mezelf opnieuw wegduw. Dus ben ik duidelijk geen transgenderist, ik ben een transseksueel.
Ik kom al dichter bij mijn diagnose maar we moeten de echte medische criteria onder de loep nemen. Daarom moeten we de juiste terminologie gebruiken. Volgens mij heb ik een Gender dysforie en valt onder de Engelse term Gender Identity Disorder of GID
Drie criteria zijn vereist om van GID te kunnen spreken:
1) de betrokkene moet verlangen te worden aanvaard als behorende tot de andere sekse, meestal begeleid door de wens zijn of haar lichaam zoveel mogelijk aan te passen aan de gewenste sekse door middel van hormonale behandeling en van chirurgie,
2) deze wens moet gedurende een langere periode aanwezig zijn,
3) de vraag mag geen symptoom zijn van een andere mentale kwaal of van een interseks-aandoening
Mijn antwoorden op de resp. criteria: 1) Ja, ik wil absoluut tot de andere sekse behoren. Het is zelfs geen wil: het meisje in me wil haarzelf tonen: dit ben ik. Daarom is het belangrijk om het meisje in me niet meer op te sluiten met alle psychische problemen van dien dat ik mijn lichaam overeenkomstig wordt aangepast: dwz verwijdering van mijn geslachtorganen, reconstructie van een vagina, borsten (met ev implantaten), heupen (met ev. implantaten), een haartransplantatie en aangezichtschirurgie. Ik heb al twee periodes gehad dat ik hormonen heb genomen. Het is dus duidelijk dat ik een vrouw ben en zo uiterlijk wil zijn.
2) Inderdaad. Deze wens sluimert al jaren, van kindsbeen. Concreet heb ik dit verlangen al 6-7tal jaren. Mijn weekje vrouw zijn in maart 2011 versterkte alleen maar mijn overtuiging. Soms probeer ik het te onderdrukken omwille van sociale redenen, maar echt weg is het nooit.
3) Een interseks-aandoening heb ik niet. De vraag blijft: heb ik geen andere psychische aandoening? Hierop verwacht ik een antwoord bij de genderkliniek. Misschien is het een vorm van zelfverminking? Ik denk het niet! Ik voel me vrouw en ik wil me zo uitdrukken naar de buitenwereld toe. Ja, ik heb regelmatig stemmingsstoornissen, ja ik ben regelmatig depressief, maar is dit niet eerder de gevolg van mijn GID dan een surrogaat.
Deze drie vragen heb ik positief beantwoord. Daarom is mijn mening duidelijk. Ik heb een belangrijke genderdysforie, het maakt me depressief en ongelukkig in de huidige situatie.Ik kan niet verder doen zoals ik nu ben, daarom moet er een verandering komen en dit gaan via een lichamelijk, hormonale en fysische transformatie tot wie ik innerlijk ben: een vrouw.
Flippers en spijtoptanten:
Behoor ik hiertoe? Wisselt mijn geslachtsgevoel regelmatig? Ik denk van niet, ik weet wat ik wil. Geen discussie mogelijk. Spijtoptant, ik weet het niet, misschien wel. Dit houdt me wel bezig. De vraag wat als ik alles onderga krijg ik dan misschien spijt: die angst leeft wel wat omdat ik soms onzeker van natuur ben. Maar onzeker over mijn GID ben ik niet. Dit is wat ik wil. Hopelijk begrijpen ze dit bij de Genderclinic ook.
Conclusie:
Ik ben wie ik ben: ik ben innerlijk en onderhuids een vrouw. Er woon een meisje in me in een mannenlichaam. Daarom wil ik de rest van mijn leven als vrouw leven omdat ik me een vrouw voel, omdat er een meisje in me woont. Mijn mannenlichaam en het wereldje er rond maakt me vreselijk ongelukkig en depressief. Daarom wil ik operatieve aanpassingen met hormonen. Welkom Laura in de wereld: eindelijk kunnen we je zien.
Genderteam UZ Gent: iemand met ervaring gezocht, liefst een lotgenoot!
Gender Team in Gent:
Ik zou gaarne willen weten hoe de ervaring is bij het Genderteam van het UZ Gent. Ik vind vooral getuigenissen over de VU in Amsterdam op het internet. In februari ga ik bij dr H.
Zouden er mensen te vinden zijn die hun ervaring met me kunnen delen? Ik ben uiteraard bang en ik weet niet wat op me af zal komen. Je leest veel over allerlei testjes die je moet doen. Je moet je levensverhaal op schrijven (heb ik al gedaan). Je moet over je seksuele ontwikkeling praten wat me zenuwachtig maakt want het is niet iets dat ik met een onbekende zomaar wil delen.
Maar wat kan je verwachten? Wat wordt er van je vereist? Zijn ze streng? Begrijpend? Het onbekende maakt me angstig! Misschien kan ik er met zelfvertrouwen er naar toe gaan, maar ik weet het helemaal niet.
Ik heb me natuurlijk al goed gedocumenteerd. Maar toch een persoonlijk ervaring mis ik. Hoe kan je zo iemand vinden? Er zijn natuurlijk allerlei hulpgroepen maar voorlopig hou ik me eruit. Wie wil haar ervaringen met me delen? Ik zou haar zo dankbaar zijn op mijn beide knietjes.
Zou er iemand me kunnen helpen? Alle reacties en suggesties zijn welkom! Ik zal je heel dankbaar zijn voor je hulp.
Ik zoek al een tijdje een mooie handtas. Tijdens de vakantie viel mijn oog op mijn droom tas, maar omdat mijn vrouw erbij was kon ik ze uiteraard niet kopen. Jammer. In België vind je blijkbaar deze heerlijke handtas van Abro niet. Dus ging ik gisteren op koopjesjacht.
De meeste handtassen zijn toch echt niet mooi. Van Lupo hadden ze enkele prachtige modellen maar natuurlijk te duur. Bij Karen Millen zag ik ook een mooie handtas en betaalbaar. Toch heb ik het laten liggen. Echt stom. Ik kon er niet van slapen: stel eens voor dat iemand anders er mee wegloopt. Daarom ga ik deze mooie handtas deze middag halen tijdens de lunchpauze (ik eet dan toch niet). Ik denk toch een beetje te sterven als ze deze handtas niet meer hebben. De kans is groot want er zijn zoveel koopjes-jaagsters.
Een mirakel ! Echt waar! Er lag nog één handtas die ik zo gaarne wilde. Super! Een echt Karen Millenhandtas. Ik ben zo fier en vooral blij. Bovendien kreeg ik 30 % korting. I love sales ;-) Nu is het zoeken wanneer ik als Laura op stap kan gaan met mijn prachtige handtas. Liefst zo snel mogelijk onder de vorm van een dagje shoppen, misschien Antwerpen. Heerlijke vooruitzichten.
Blijkbaar heb ik een echte handtasfetisj (naast een schoenenobsessie, uiteraard). Hoe dit komt weet ik niet, maar een mooie handtas maakt je outfit af: de finishing touch! Eén van de vele essentiële accessoires ;-) Een vreselijke handtas kan je look breken, ook al ben je leuk opgekleed.
Waarom ben ik toch zo actief op mijn blog. Het lijkt wel of ik elke minuut iets post, bij wijze van spreken. Ik doe dit om verscheidene redenen:
1. Opgesloten: Ik zit opgesloten in mijn burgerlijk leventje. De gekende façade. Hier is geen plaats voor het meisje in mezelf. Via deze blog wil ik die façade voor een klein beetje doorbreken.
2. Mijn ei: die ik niet kwijt kan. Ik voel me een vrouw opgesloten in een mannenlichaam. Ondanks de vele mogelijkheden is het niet eenvoudig om de sprong te wagen door onder andere de gekende façade. Enerzijds wil ik af van het stiekeme, maar wil ik mijn omgeving niet teleurstellen (wat ik sowieso zal moeten doen met mijn coming out). Via deze blog kan ik dus mijn ei kwijt.
3. Contacten: een actieve blog trekt bezoekers. Nu wil ik niet de populairste zijn, maar de bedoeling is wel om mijn gevoelens bekend te maken zodat mensen begrijpen wat er in mij om gaat. Hopelijk herkennen sommigen zich hierin en kan ik contact leggen met lotgenoten. Hopelijk gaan er meer mensen transseksualiteit begrijpen want het lijkt allemaal krankzinnig. Toch heb ik een succesvolle normale baan. Ik ben dus geen idioot of rare kwast.
4. Mijn gevoelens: die wil ik in mijn blog zo getrouw mogelijk weergeven. Het is het enige moment dat ik eerlijk ben tegen mezelf en deze vervloekte buitenwereld. Hier kan ik de hokjesmentaliteit overstijgen.
5. Mijn gevoelens deel 2: Het stormt in mezelf. Laura wil als Laura leven. Het meisje wil zich tonen. Maar het is een orkaan in mijn brein. Het gaat een scharniermoment in mijn leven. De keuzes zijn vreselijk. Er valt veel te verliezen. Daarom is de afweging zo essentieel: ondanks alles wil ik worden wat in me leeft: het meisje Laura.
6. Vrouw en meisje zijn: met deze blog kan ik een meisje zijn met woorden. Het is de eerste stap in de vrijmaking van Laura en het loslaten van het meisje in me.
Al een aantal jaren weet ik wat er met me aan de hand is: ik ben een meisje in een jongenslichaam. De rest is façade en verpakking. Maar dat weet de omgeving niet. Dat ik me niet goed in mijn vel voel, is voor de naasten heel duidelijk. Mijn vrouw weet dat er met me iets loos is. Ik slaap meestal slecht maar durf dit niet toe te geven. Ik pieker me dikwijls suf.
Ze heeft al eens ontdekt dat ik kunstoogwimpers had gekocht, ze heeft al bandjes van mijn schoenen gevonden en bovendien een bonnetje met make-up producten. Een keer vroeg ze via SMS of ik een vrouw wilde zijn: maar in plaats van het toe te geven, zei ik duidelijk nee. Ik ben niet zo. We hebben over die vondsten nooit goed gepraat, eerder vermeden. Nadien zette ik alles in het werk om normaal te zijn, inclusief plannen voor het bouwen van een huis.
Ik voel me slecht omdat ik niet eerlijk tegen haar ben. Maar ik ben bang om ze te verliezen, want in verscheidene moeilijke momenten heeft ze me geholpen (mijn gescheiden ouders deden dit nooit). Ze heeft me genegenheid gegeven dat ik amper kende tijdens mijn jeugd. Maar ik ben die ik ben: een meisje in een jongenslichaam. Hoe zal ik dit haar ooit kunnen vertellen?
Ik voel me dus slecht omdat ik alles stiekem moet doen: ik ben niet eerlijk tegenover haar, ik speel een toneelstukje, ik draag constant een masker. Liegen tegen mijn schatje vind ik vreselijk en heel tormenterend. De geheimzinnigheid kwelt me zodanig. Ik wil haar dit niet aandoen.
Maar ze is ook heel conservatief opgebied van seksualiteit en alles wat er rond hangt. Ze is bijzonder preuts: daarom durf ik haar niet de waarheid te bekennen.
Uiteindelijk is dit het grootste probleem, niet de aanvaarding dat transseksueel ben, maar HET vertellen. Mijn psychische problemen voor een mogelijke coming-out heeft mijn proces al jaren vertraagd zodat ik thans er emotioneel slecht aan toe ben.
Uiterlijk ben ik dus een man. In onze maatschappij ben niet alleen door uiterlijk maar ook door gedrag een man. Sommige gedragingen zijn volgens onze maatschappijstandaard typisch mannelijk. Omdat mijn uiterlijk hiermee overeenkomt, heb ik dus typische mannelijke gedragingen ondanks het meisje in me. Zo kan bij momenten echt genieten van sport kijken op televisie: bv. voetbal, soms wielrennen, soms andere sporten. Het gebeurt dat ik er zelfs fanatiek in opgaat.
De vraag is: ben ik dan een man? Ik ken ook vrouwen die van sport houden, dus zo typisch mannelijk is mijn gedrag niet altijd. Maar goed, het blijft een minderheid.
Persoonlijk beschouw ik mezelf 95 % vrouw 5 % man. Het meisje in me weeg dus zwaarder door. Vergeet niet dat heel veel van mijn typische mannelijke gedragingen geprogrammeerd zijn vanuit mijn kindertijd door de opvoeding en omgang met leeftijdsgenoten omdat mijn verpakking er mannelijk uitzag.
Maar soms rijst de vraag: duw ik misschien mijn mannelijke kant weg, zoals ik jarenlang het meisje wegdrong? Hierop kan ik moeilijk een antwoord op formuleren. Waarom maak ik mezelf nu niets wijs als ik dat al de rest van mijn leven deed door me als jongen te gedragen? Misschien maak ik me altijd iets wijs en is dat eigen aan mezelf. Misschien is zelfbedrog mijn psychiatrische aandoening?
Hoe langer ik hierover nadenk, hoe absurder alles soms begint te worden. Maar als ik alles netjes op een rij probeer te zetten kom ik tot deze voor mij heldere conclusie:
1) Uiterlijk ben ik een man en ik conformeer mijn gedrag naar mijn façade
2) Sinds mijn kleutertijd ben ik meestal ongelukkig: ik kan niet zijn wat ik innerlijk ben
3) Dat innerlijke is een meisje, dat soms kwam piepen onder de vorm van met poppen spelen, zich verkleden met moeders kledij, dromen dat ik een meisje was, hopen dat mijn ding eraf zou vallen, in moedertje-vadertje spelen altijd moedertje willen zijn (ik wilde nooit de vader spelen)
4) Ik voel me meer mezelf als ik me in de hoedanigheid van vrouw vertoon in het openbaar ondanks mijn mannelijk fenotype. Ik schiet ook beter op met vrouwen als vriendinnen zonder seksuele bijbedoelingen.
Ik mag dus met recht en reden zeggen zonder enige twijfel dat ik zwaar genderdysfoor ben en dat voor mijn psychische gezondheid ik het beste de transitie aanvat.
Ik heb opnieuw een afspraak voor 20 januari gemaakt bij de Genderstichting voor een praatje. Deze keer heb ik vakantie genomen dus kan er niets tussenbeiden komen.
Ik kijk er echt naar uit. Ik vraag me wel af hoe ik gekleed zou moeten lopen. Maar zoveel keuze heb ik natuurlijk niet wegens een te kleine garderobe ;-)
Wat een vreselijke dag. Tijdens het vervangen van mijn ruitenwissers, bleek ik de verkeerde gekocht te hebben, maar ook dat er een barst in mijn voorruit is. Dit een afspraak mijn Carglass gemaakt.
Verder werkt mijn internetconnectie veel te traag vandaag, zodat thuiswerk vandaag een echte hel is.
Ik begin wat meer feedback te krijgen, waarvoor ik jullie hartelijk dank. Maar uit de meeste reacties blijkt mijn obsessie. Dit is juist: ik ben geobsedeerd door dit ene idee: volledig vrouw worden. Maar al jaren worstel ik met deze obsessie. Zoveel keren heb ik geprobeerd het onder controle te houden, weg te duwen, af te zetten. Ik was constant met mezelf aan het onderhandelen. Maar uiteindelijk is dit alles vruchteloos: het is een doodlopend straatje waar ik uit wil.
Mijn realiteit is dat ik een meisje ben in een mannenlichaam: er tegen vechten heeft geen zin want anders was ik er ooit al ingeslaagd. Niet dus. Soms voelt het inderdaad aan als een nederlaag: "neen, het is je niet gelukt, je bent een loser". Maar ergens is er wel een uitweg naar het geluk en dat is het pad van de transitie. Daarom doe ik het. Omdat het een fundamentele existentiele verandering is, wordt het een obsessie. Je doet dit niet als een hobby.
Ik hoop nog steeds veel feedback te krijgen. Het is voor mij heel belangrijk om andere meningen te krijgen ondanks mijn obsessie. Deze feedback is de manier om mezelf kritisch te bekijken want ik probeer rekening te houden met deze terugkoppeling.
Op het internet vind je veel informatie over oestrogenen, één van de hormonen die je nodig hebt om te vervrouwelijken. Maar, er is een grote maar! Vele websites geven echter verkeerde informatie. Zo worden fyto-oestrogenen fel aangeraden omdat ze plantaardig zijn, en dus (volgens deze websites) meer natuurlijk en dus minder neveneffecten. Dit is NIET waar.
Wetenschappelijk gezien werken fyto-oestrogenen niet of nauwelijks. Ze zijn duur, dus je betaalt voor iets dat niet werkt. Het is pure oplichting ondanks dat deze websites er zo fantastisch uitzien. Daarom wordt zelfmedicatie afgeraden omdat je dan de kans hebt om verkeerde producten nemen. Met de neveneffecten moet je ook rekening houden.
Zelf neem ik al 6-dagen hormonen: ethinylestradiol, ofwel gewoon de pil. Sommigen wetenschappelijk websites stellen ze voor als mogelijk behandeling maar dan een hogere dosis tot 100 microgram per dag in twee giften. De pil wordt afgeraden omdat via een orale inname het risico op thromboses en embolieën groter zijn, anderzijds zijn ze gemakkelijk te verkrijgen en goedkoop.
De meeste centra werken met oestrogeenzalfjes of patches zodat oestrogeen via de huid wordt opgenomen. Bij een orale inname passeren de oestrogenen via de darmopname eerste de lever en kunnen dus de lever extra belasten.
Natuurlijk kan je zeggen dat ik ook aan zelfmedicatie doe, maar ik ken er wel iets van. Mijn plan is eenvoudig. Eerste ethinyloestradiol, binnen twee weken een dagelijkse dosis aspirine om het thomboserisco te verminderen. Binnen 4 weken neem ik een anti-androgeen: spironolactone, ook gekend als een plaspil of diureticum. Spironolactone kan kaliumproblemen veroorzaken dus een regelmatige bloedname is nodig. Ik denk dat ik het onder controle heb.
Het vervelende is dat ik het natuurlijk zonder endocrinoloog doe en zonder het groene licht van de psychiater. Na alles wikken en wegen lijkt mijn diagnose zeker. Bovendien wil ik geen tijd meer verliezen. In het verleden ben ik al tweemaal een hormonenkuur opgestart, maar gestopt omdat het onkies was.
Ik zoek thans meer informatie over een haartransplantatie en een reconstructieve vaginoplastie. Hierover wil ik alles weten. Helaas is het netwerk vandaag traag.
Ook op een rustige zondag ben ik innerlijk onrustig
De innerlijk strijd gaat verder op deze vredige zondag. Het lijkt mijn lot te zijn. Weten wat je bent, maar toch nog twijfelen. Ik ben bang dat ik in Gent geen groen licht zou krijgen maar één of ander beangstigende psychiatrische aandoening.
Daarom wil ik alles weten over mogelijk diagnoses zoals schizofrenie (ben ik duidelijk niet), BDD (Body Dysmorphic Disorder, gezien de criteria beantwoord ik hier absoluut niet aan), hallucinaties en wanen (ik hoor geen stemmetjes, geen fantasierijke beelden), OCD (Obsessief Compulsief Disorder, obsessief ben ik ermee bezig, maar opnieuw beantwoord ik niet aan de criteria zoals gesteld in de DSM-lijsten), PTSD (Post-Traumatisch Stress Disorder, getraumatiseerd door mijn opvoeding ben ik wel; getraumatiseerd omdat ik nooit mezelf kon zijn, ben ik ook; maar verder beantwoord ik ook hier niet aan de criteria).
Aan wat beantwoord ik dan wel? Heel duidelijk: ik ben transseksueel en beantwoord aan alle criteria volgens de DSM-lijsten. Om het nogmaals te herhalen: dit zijn de criteria van genderdysforie.
Gender Identity Disorder (GID): De 3 criteria van Gender Identity Disorder (GID)
Drie criteria zijn vereist om van GID te kunnen spreken:
1) de betrokkene moet verlangen te worden aanvaard als behorende tot de andere sekse, meestal begeleid door de wens zijn of haar lichaam zoveel mogelijk aan te passen aan de gewenste sekse door middel van hormonale behandeling en van chirurgie,
2) deze wens moet gedurende een langere periode aanwezig zijn,
3) de vraag mag geen symptoom zijn van een andere mentale kwaal of van een interseks-aandoening
Mijn antwoorden op de resp. criteria:
1) Ja, ik wil absoluut tot de andere sekse behoren. Het is zelfs geen wil: het meisje in me wil haarzelf tonen: dit ben ik. Daarom is het belangrijk om het meisje in me niet meer op te sluiten met alle psychische problemen van dien dat ik mijn lichaam overeenkomstig wordt aangepast: dwz verwijdering van mijn geslachtorganen, reconstructie van een vagina, borsten (met ev implantaten), heupen (met ev. implantaten), een haartransplantatie en aangezichtschirurgie. Ik heb al twee periodes gehad dat ik hormonen heb genomen en nu mijn derde net begonnen. Het is dus duidelijk dat ik een vrouw ben en mijn uiterlijk met mijn innerlijke in overeenstemming wil brengen.
2) Inderdaad. Deze wens sluimert al jaren, van kindsbeen. Concreet heb ik dit verlangen al 6-7tal jaren. Mijn weekje vrouw zijn in maart 2011 versterkte alleen maar mijn overtuiging. Soms probeer ik het te onderdrukken omwille van sociale redenen, maar echt weg is het nooit. Sinds 2007 ben ik overtuigd dat ik transseksueel ben, dit is bijna 5 jaar.
3) Een interseks-aandoening heb ik niet. De vraag blijft: heb ik geen andere psychische aandoening? Zie ook boven voor het antwoord hierop maar ik denk van niet na een kritische analyse.
Maandag dus, nieuwe werkdag, identiek dezelfde zorgen, emotionele toestand is stabiel. Nog steeds geen feedback van mogelijke lotgenoten. ***Zucht*** Geen antwoord van de Vlaamse Gender Kring terwijl ik echt wel wat meer informatie wil over het Genderteam van het UZ GENT. Op het internet zijn er ook niet zoveel levensverhalen te lezen, maar die enkele zijn wel goed herkenbaar. Dus is het wachten: over 11 dagen ga ik naar de Genderstichting, over 29 dagen naar het Genderteam (Genderclinic).
Wat verwacht ik ervan?
1. Bevestiging van de diagnose van Gender Dysforie Stoornis
2. Coaching in de coming out in de familie, vriendenkring en werk (voor mij echt wel de allermoeilijkste stap)
Als ik als Laura op stap ga, dan krijg ik gegarandeerd in de latere uurtjes allerlei vreselijke voorstellen om te neuken, pijpen, rimmen, ed. Blijkbaar hebben een aantal bronstige personen de concrete verwachting van transseksuelen dat ze uit zijn op gratis en goedkope seks, eender welke plek (park, straat, tunnel). Waarschijnlijk de shemales op het internet indachtig, ben ik voor hen een gratis prostitué die de straten afdweilt. Zij beelden zich ook in dat ik heel meegaand zou zijn. Helaas voor hen, maar nee.
Sommigen klampen echt wel aan, zitten mijn hun handen onder mijn rok, verkopen schunnige praat, knijpen in mijn borsten. Eerst vragen ze of ik een travestiet ben. Wanneer ik hen vertel dat ik eerder een transseksueel ben, dan schiet hun bronstigheid naar 9 op de schaal van Richter. Nu loop ik er echt niet bij zoals een dragqueen of in goedkope, vulgaire kledij. Ik ben een slet. Toch blijkt het hen niet te deren. Anderen verstaan het woord NEE niet meer, zelfs al herhaal ik het 10 keren. Een NEE is een NEE.
Zo word je toch af en toe met onaangename dingen geconfronteerd. Helaas.
Vandaag opnieuw een emotioneel stabiele dag. Maar hoe zit het eigenlijk met het mogelijk verband tussen de emotionele instabiliteit en genderdysforie? Soms is er wel degelijk een relatie: het slechte gevoel kan bij sommigen genderdysfore gevoelens opwekken.
Het probleem is het volgende: er zijn mensen met een bepaald psychisch probleem, bv. het emotioneel niet meer aankunnen om schulden te betalen of teveel ruzie met hun partner. Zij kunnen vervolgens enderdysforische gevoelens ontwikkelen om hun problemen te ontvluchten of proberen te ontwijken. Ze denken door zich als vrouw voor te doen of zich als vrouw te voelen dat ze hun sociaal-persoonlijke problemen kunnen vermijden. Hun genderdysforische gevoelens zijn dus erger wanneer het met hen psychisch slechter gaat. Dit is uiteraard geen echte genderdysforie maar een uitdrukking van vluchtgedrag.
Hoe zit het met dan met mij? Ben ik zon iemand? Ontvlucht ik ook mijn persoonlijke problemen via genderdysforie? Ook hier pas ik niet in het plaatje. Alhoewel ik me dikwijls slechts voel (dikwijls door mijn genderdysforie), voel ik meer de drang om me als Laura te gelden wanneer ik me beter voel. Hoe beter in mijn vel, hoe meer Laura ik me voel. Nogmaals het echte bewijs van mijn echte transseksuele gevoelens.
Blijkbaar is het voor mij niet mogelijk om lid te worden van de Vlaamse Gender Kring (VKG). Op vrijdag had ik al twee e-mails verstuurd zonder reactie en het is al woensdag. Nochtans voldoe ik toch aan de criteria. Misschien is de verantwoordelijk ziek of op reis; maar toch. Het is blijkbaar vreselijk moeilijk om informatie te vergaren over het Gentse Genderteam. Ik zou toch nog een paar getuigenissen te pakken willen krijgen voor ik over 27 dagen bij hen op consultatie kom.
Want de hamvraag blijft: wat als we me afwijzen voor de transitie? Nochtans ben ik van mezelf overtuigd dat ik transseksueel ben. Ik ben het meeste bang voor de psychologische vragenlijstjes.
Wat altijd terugkomt bij gelijk welke instelling waar je voor je genderdysforie heen gaat (of het nu Gent, Amsterdam of Groningen is), ze vragen je altijd een levensbeschrijving op te maken met als kernthemas: je genderdysforische gevoelens (hoe, waar, wanneer, welke), je seksuele ontwikkeling, je seksuele interesses, je relationele verleden, drugs- en alkoholverleden.
Nu kan elke levensbeschrijving wel subjectief zijn. Je kijkt met een andere bril naar je leven wanneer je dertig of veertig bent. Wie overtuigd is van zijn transseksualiteit, zal zijn levensbeschrijving zo transseksueel mogelijk invullen met het gevaar je levensverhaal te herschrijven in functie van je therapie.
Wie weet trouwens nog hoe je als peuter was? Je kan het je moeder vragen maar ook zij kan een door-de-jaren-heen vertekend beeld krijgen. Bij mezelf bijvoorbeeld kan ik me een peutertijd herinneren vol met poppen, kinderwagens, melkflesjes en de insteekplatenspeler. Er is geen ander speelgoed in mijn hersenen over deze periode blijven hangen. Maar is dit echt wel zo? Misschien onderdruk ik onbewust mijn herinneringen aan bijvoorbeeld miniatuurautootjes om zo mezelf te overtuigen van mijn vrouwelijkheid en zo min mogelijk de hoedanigheid van mijn mannelijke zijde ten toon te spreiden. Deze mogelijk onderdrukking kan ook positief zijn en is misschien het symptoom van mijn brein om vooral de goede (lees:vrouwelijke) herinneringen levendig te houden.
Zo kan je bezig blijven uiteraard. Maar mijn levensbeschrijving is dus bijna af, bijna 18 paginas lang, maar er zitten nog hiaten en ik herschrijf vele stukken (ach, mijn prozakunsten zijn zo vreselijk slecht). Natuurlijk verzwijg ik grote stukken uit mijn leven waarvan de relevantie me onbekend is voor mijn toekomstige therapeut. Het probleem blijft dat ik niet goed weet wat ze van je levensverhaal verwachten.
Surfen dat ik doe, altijd op zoek naar de juiste informatie. Opnieuw en opnieuw. Nu weer over de diagnose, dan weer over hormonen, om terug te eindigen bij make-up. Maar zojuist had ik www.bloggen.be/genderdysforie gevonden. Het is het boeiende relaas van een vrouw die man wil worden en daadwerkelijk de stap zet.
Soms herken ik mezelf heel goed in het gevoel om in een verkeerd lichaam te wonen dat hij zo goed beschrijft. De blog is zelfs uitgebreid en beslaat 2008 tot 2011. Helaas zijn er geen berichtjes meer van een recente makelij.
Wat me aantrekt, is de beschrijving van de gevoelens die je hebt met genderdysforie, de eeuwige twijfel of je keuze wel de juiste was, reacties van je omgeving, onbegrip van derden, de waardering van vierden.
Hier zijn ze weer, altijd maar gevoelens: de storm in mijn brein, de orkaan door mijn aderen, de tsunami van schuldgevoelens. Maar in tegenstelling tot de voorbije weken zijn ze al vier dagen stabiel. Wauw! Geen zelfmoordgedachten, Cool ! Geen donkere bedenkingen, Super ! Geen zwarte dromen, Even better! Want hét komt dichterbij. Over een week mag ik met de Genderstichting een gesprekje aanknopen over het meisje in me. Nog 25 dagen te gaan maar dan vindt mijn levensbepalende intakegesprek met het Genderteam van het UZ Gent plaats. Eerlijk gezegd, dit is nog veel te lang wachten, bloednerveus. Maar eerst dus de Genderstichting: die dag heb ik vrij dus wil ik gaarne als Laura gaan. Optutten, mijn mooie kleren aantrekken, mijn Karen Millen-handtas uitproberen. Uiteraard niet vulgair, altijd stijlvol. Hier kijk ik echt naar uit. Een dagje mezelf zijn. Nadien misschien shoppen in Gent. Spannend hoor!
Soms vraag ik me af waarom ik me beter voel? Komt het door de hormonen (jawel, vandaag dag 11!)? of het feit dat er uitzicht is op een oplossing van mijn probleem? Ik weet het niet mar het laatste lijkt me het meest plausibel.
Gedachte bij een verkeerde keuze is bij me verdwenen, zelden zo zeker bij een beslissing van me geweest.
Het Genderteam van de University of Wisconsin (zie ook www.stumptuous.com/transhealth_site/brown_hrt_for_tg_2005.ppt) kan Hormone Replacement Therapy of HRT diagnostisch zijn. Wie HRT opstart en er depressief van wordt, is geen echte transseksueel. Diegenen die rustig worden van HRT is een echte transseksueel. Deze week ben ik rustiger. Gedachten om uit het leven te stappen zijn verdwijnen en die had ik tot voor kort meerdere keren op een dag: zo diep zat ik. Dus dit is nogmaals een bewijs wat ik ben en wat me kan helpen.
Bovenvermelde website is een schitterende presentatie over HRT, heel duidelijk, overzichtelijk en wetenschappelijk (zie referenties voor de wetenschappers onder jullie http://www.stumptuous.com/transhealth_site/brown_hrt_for_tg_2005_references.pdf . Ik kan deze voor iedereen aanraden die hormonen nemen of er meer informatie over willen weten.
Hormonen zijn fundamenteel in de transitie voor transseksuelen. Ze kunnen schadelijk zijn bij onoordeelkundig gebruik. Daarom is een juiste informatie nodig wil ik een bestand opstellen die goede en correcte websites vermelden. Want helaas staat het internet vol onzin en je moet al een specialist zijn om de goede te onderscheiden. Ik zal deze lijst regelmatig proberen te updaten
Ik hoop dat iedereen een fijn weekend heeft gehad. De mijne was alleszins goed. Emotioneel stabiel sinds het nemen van hormonen (al dag 14!). Het voelt eigenlijk heerlijk om hormonen te nemen. Onechte genderdysfore personen worden juist depressiever. Ik niet. Mijn zelfmoordgedachten zijn compleet weg. Dus het diagnostisch experiment lijkt te lukken.
Vrijdag heb ik dan mijn gesprek met de Genderstichting. Ik kijk er zo naar uit.
Ondanks het optimisme blijf ik heel angstig om het mogelijkheid van mijn engel te verliezen. Vandaag was ze weer TOP! Zoals zij alleen dat kan zijn, tja de kleine dingetjes maken het af! Laat me dus haar niet verliezen!
Ik was het nog bijna vergeten maar over 3 dagen mag ik een gesprek met de Genderstichting voeren. De verwachtingen zijn wel hooggespannen maar ik ben bang voor een teleurstelling. Over exact 3 weken heb ik dan weer mijn gesprek met het Genderteam van het UZ Gent. Wat dit zal worden, blijft een vraagteken.
De gedachte om eindelijk verbaal mijn gender dysforie aan te kaarten, maakt me wat zenuwachtig. Hoe ga ik beginnen, met welk onderdeel of probleem. Het is een belangrijke stap, en waarschijnlijk levensbepalend. Verder wil ik vrijdag als Laura gaan en ik ben bang voor de reacties van de mensen die ik zal tegenkomen op straat. Ik zie ze al kijken: een verklede man.
Soms twijfel ik, de weg terug bestaat nog steeds. Het afwegen spookt steeds door mijn hoofd. Maar het besluit is altijd hetzelfde: ik ben een meisje in een mannenlichaam. Een status quo zou me ongelukkig maken en mijn zelfmoordneigingen terugbrengen.
Gisterenavond was ik aan het denken om ooit als een oud vrouwtje te leven wanneer ik ooit 70 of 80 jaar ben. Dit beeld schrikt me vreselijk af. De zin om een vrouw te zijn werd beduidend minder. Wat is er toch met me gaande? Ben ik nu toch niet transseksueel ? Oud worden als vrouw gruwelt me zelfs. Dit kan toch nooit de reactie zijn van een echte transseksueel. Ben ik dan inderdaad alleen geinteresseerd om als modieuze vrouw rond te lopen? Is er dan toch een vlucht uit de realiteit? Ben ik dan toch tot op zekere hoogte een autogynaefiel?
Ik hou mijn afspraken maar nieuwe inzichten hebben twijfels gezaaid!
Vandaag naar de Genderstichting geweest. Wat een opluchting want het gesprek liep echt heel goed. Het was ontzettend fijn om eens met iemand over mijn genderdysforie te kunnen praten. Bijna alles kwam aan bod. Ik ging ook als Laura, volledig mezelf zijnde. Echt een zalig gevoel.
Natuurlijk is het vreemd om met iemand anders al deze informatie te delen. Soms voelde het gek aan, zeker in het begin: hoe start je zo'n gesprek op. Hoe deel je aan iemand zulken gevoelens mee.
Maar uiteindelijk is dit gesprek een bevrijding geweest. Het delen van mijn gevoelens die ik met niemand anders kan delen, was opnieuw een eye-opener. Het was een grote oef! Hopelijk kan ik dit nog doen. Vooral kritische feedback blijft altijd nuttig.
Nadien ben ik nog gaan shoppen. Ondanks het gegaap heb ik toch wat leuke bloesjes gepast en gekocht. Heerlijk was het. In de winkel hielpen ze me zelfs. Het overtrof mijn verwachtingen. Jammer van het superslechte weer.
En dan nu weekend in. Voorlopig blijf ik me goed voelen. Geen zelfmoordgdachten want ik ben een stapje dichter bij mijn doel.
Een nieuwe werkweek, nog steeds dezelfde verzuurde en triestige gezichten op de trein. Blijkbaar is iedereen zijn leven beu. Deze ochtend ben ik de enige met functionerende lachspieren, nochtans heb ik reden genoeg om niet vrolijk te zijn, ... toch voel ik een soort gelatenheid, een vorm van rust. Lachen helpt gewoon: een goede morgen, een glimlach, beter dan een pruilmondje opzetten.
Ik voel me goed en slecht. Goed: omdat er een einde zal komen aan de comedie van mjn mannelijkheid. Slecht: omdat ik nog steeds bezig ben hoe ik mijn coming out zou organiseren zonder mensen te kwetsen.
Reeds 3 weken hormonen, nog geen verandering, wel wat minder erecties, maar daar treur ik niet om. Tepels zijn iets gevoeliger maar soms lijkt dit laatste meer een wishful thinking.
De coming-out, het uit-de-kast-komen, het zichzelf-prijs-geven-aan-de-buitenwereld, het meisje-in-me-laten-leven. Hoe meer ik hierover denk, hoe groter de gruwel. Donkere wolken stapelen zich op. Het onweer guurt. De rillingen gaan door merg en been. Alles voelt ijskoud.
Soms wil ik de hele operatie gewoon staken. Weg van de miserie van de coming-out, terug naar mijn mannenleventje, de pijn gewoon uitzitten, de schijn hooghouden, de façade opboenen, glimlachen en mijn kop houden. That's it. Case closed.
Ach, was het maar zo eenvoudig! Was ik maar als meisje geboren! Helaas niet. Geen genade. Doe ik dit mezelf aan, of mijn omgeving, of is het iets anders?
De coming-out: hierover zou ik zo graag hulp willen. Dit kan ik niet alleen. Maar terug naar mijn klassiek leventje? Het wordt mijn dood, ik zal de schijn niet meer kunnen hooghouden.
De coming-out: gaat iedereen me verstoten? Ik heb het gevoel dat ik me belachelijk zou maken, aanstellen, de aandachtszoeker spelen. Ik zou niet weten hoe ik me tegenover hen moet gedragen. Zij zullen me ook niet als Laura zien.
De coming-out: waarom heb ik hiermee net zoveel problemen? Is het de schaamte? De kans om een spijtoptant te zijn? Wat houdt me tegen? Wat bezielt er mij om niet uit de kast te komen?
Wat is zich vrouw voelen? Kan je dit wel definiëren? Op het forum van travestie.org ontspon zich hierover een interessante discussie. Uiteindelijk is dit een heel moeilijke vraag om zomaar te beantwoorden. Hoe kan een man trouwens weten hoe een vrouw zichzelf "vrouw" voelt? En andersom? Je gaat vrij gemakkelijk ook altijd in clichés beginnen denken. Maar is dit niet onvermijdbaar? Maar anderzijds voel je jezelf man of vrouw omdat je juist voldoet aan een aantal conformistische uitingen die de maatschappij van je verwacht. Mensen beschouwen je als vrouw omdat je bepaalde dingen doet die het label typisch vrouw opgeplakt krijgen. Deze labels kunnen over de loop der geschiedenis wijzingen en zijn ook cultureel bepaald. Typische vrouwelijke gedragingen kunnen bijvoorbeeld winkelen zijn, bepaalde weekbladen lezen zoals Flair, gevoeliger zijn, voetbal haten, enz. Maar het is niet zwart-wit. Ik ken vrouwen die helemaal niet graag winkelen, die wel van voetbal houden.
Is "vrouw zijn" dan alleen een uiterlijke zaak: je bent vrouw omdat ...... je lang haar hebt, je een rok draagt, omdat je borsten hebt, geen penis maar een vagina, omdat je een kind kan baren, enz.... Maaaaaaaaar.........Vele vrouwen hebben kort haar, dragen een broek, spelen voetbal. Wat is het eigenlijk? Wat maakt iemand een vrouw? Wat maakt, dat iemand zich vrouw voelt?
Wat maakt mij dat ik me vrouw voel? Een moeilijke vraag! Ik zou kunnen antwoorden: het is mijn innerlijk gevoel, moeilijk te beschrijven: het is gewoon zo, het is een toestand van "zijn". Wel een weinig concreet antwoord, heel vaag, misschien zelfs oppervlakkig, en heel zweverig. Valt niets mee te doen! Dit kan ik toch niet aan de psychiater vertellen! Wat zal die lachen met mijn esoterisch gezwets.
Waarom voel ik me vrouw? Waarom voel ik me geen man ondanks mijn duidelijke uiterlijk kenmerken en soms typische mannelijke houdingen en gedragingen? Beeld ik het me in? Fantaseer ik misschien? Heb ik waanbeelden? Is het een vlucht uit de realiteit? Moeilijke aanvaarding van mezelf?
Waarom voel ik me dus vrouw? Op die vraag moet ik toch een helder antwoord kunnen formuleren. Hier komt het dan: omdat ik dikwijls meer affiniteiten heb met vrouwen en wat ze clichématig doen. Zo hou ik ontzettend veel van winkelen en kledij passen (nochtans haat ik deze activiteit als man). Ik hou van me opmaken als vrouw, ik lees gaarne over make-up en typische vrouwen zaken, zoals relaties, mode, beauty, enz . Wanneer ik een schattig kind zie, voel ik me haast moeder ipv een vader. Ik kan ook genieten van typische vrouwenprogrammas, zoals Gossip Girl of Greys Anatomy. Wanneer ik een clichématige vrouwenfilm zie, vereenzelvig ik me met de vrouwelijke hoofdpersonages, ik heb dit eigenlijk met elke film. Ik droom als een vrouw. Ik haat boertig mannengedrag en verkies typische vrouwenautootjes zoals een Mini Cooper of een Fiat 500. Met vriendinnen praat ik liefst over mode, vriendinnen, beauty en relaties/kinderen. Als vrouw rondlopen doet me gewoon lekkerder in mijn vel voelen, natuurlijker. Dan voel ik wat en wie ik ben.
Maakt dit me een vrouw? Of eerder een man met vrouwelijke kantjes? Een verwijfde man ? Iemand met veel fantasie en weinig zin voor realiteit? Wie zal me zeggen wat het is? Autogynaefilie?
Of is het toch allemaal subjectief? Misschien is het gewoon belangrijk wat ik voel, al is het vaag, weinig concreet en subjectief. Het gaat om mij en mezelf.
Maar zal ik me als vrouw altijd goed voelen? Is het geen oprisping? Geen opwelling van zinsverbijstering?
Ik probeer kritisch tegenover mezelf te blijven, alle opties open te houden. Maar uiteindelijk beland ik altijd op hetzelfde punt: nl. dat ik ongelukkig ben als man en me meer vrouw voel. Als ik blijf verder kabbelen zoals ik nu bezig ben, dan loopt het verkeerd af. Er moet dus iets gebeuren. Na grondige analyse en het doornemen van talrijke literatuur, meen ik de kunnen concluderen dat een transitieproces mijn beste heil is. Het lichamelijk worden wat innerlijk in me heerst.
Ik ben er vandaag vroeg bij wegens een professionele trip naar het buitenland. Waarschijnlijk zal ik geen nieuwe updates kunnen geven in de volgende dagen.
Ondertussen blijf ik me verrassemd goed voelen. Misschien omdat ik hormonen neem? In elke geval binnen 13 dagen heb ik mjn grote dag: mijn eerste afspraak bij het Genderteam van het UZ Gent bij een psychiater. Best spannend!
Eindelijk terug van een congres. Veel oude collagas gezien, opnieuw aanbieden gekregen voor fantastische jobs. Even was de verleiding er wel: professioneel succes maar ....... dit zou ook betekenen om Laura op te bergen. Maar dit gaat echt niet meer. Een nieuwe job betekent een status quo: ik zou me opnieuw ongelukkig voelen om Laura weg te steken, de ontkenning van mezelf. De zelfmoordgedachten zullen er dan dadelijk terugstaan.
Ik ben en voel me Laura: wil ik gelukkig zijn, dan is de enige keuze duidelijk: het meisje in mij.
Ik realiseerde het zopas maar binnen 9 dagen heb ik mijn intakegesprek met het Genderteam van het UZ Gent. Een grote dag dus. Ik kijk er echt naar uit. Eigenlijk zou ik als Laura willen gaan zoals naar de Genderstichting, maar ik weet het niet goed. Je moet een deel van het UZ door vanaf de inschrijving tot de visiteruimten. Die dag moet ik ook werken en weet dus niet wanneer er zich een gelegenheid zou voordoen om me om te kleden. Anderzijds toen ik als Laura naar de Genderstichting ging, voelde dit zoveel beter. Ik denk ook dat ik mijn gevoelens beter zal kunnen uiten als ik naar de psychiater ga als Laura.
In elk geval, de grote stap komt nader en dit lucht al zoveel op!
Een spijtoptant is een persoon die initieel kiest voor transitie maar er spijt van krijgt en terug naar het oorspronkelijke geslacht wil gaan. Dit is natuurlijk best pijnlijk als je bijvoorbeeld een vaginoplastie hebt ondergaan. Daarom moet je een Real Life Experience (RLE) door maken van ettelijke maanden tot een jaar. Zo wordt de kans op spijtoptantisme verkleind.
Zou ik geen kandidaat spijtoptant kunnen zijn? 100% zal ik hierop nooit kunnen antwoorden maar door kritisch met mezelf om te gaan en altijd alles opnieuw in vraag te stellen hoop ik toch die kans te verkleinen tot een minimum. Ik voel me een meisje sinds mijn peutertijd, wat de kans op spijtoptantisme ook verkleind.
Voor mezelf is het een uitgemaakte zaak. Ik ben een meisje, het enige wat me tot nu toe tegenhield was mijn omgeving en mijn dierbaren, ten koste van mijn eigen geluk.
Nog 8 keren slapen, en dan mag ik naar het UZ Gent. De nervositeit stijgt.
Dan neem ik een vroegere trein om wat eerder op mijn werk te zijn omdat ik nog zoveel moet doen. Kwam ik meer dan 20 minuten te laat aan, grrrrrrrrr.
Nog 7 keren slapen en dan mag ik naar het Genderteam van het UZ Gent. Joepie! Ondertussen heb ik gevoelige tepels, lastig om op je buik te slapen, beginnen de hormonen toch hun effect te tonen. Wie weet? In elk geval is mijn huid heel droog geowrden, zodat ik een uitvlucht heb om een gezichtcrème te smeren.
