De noodzaak van deze blog blijkt steeds minder van therapeutisch belang te zijn sinds mijn leven behoorlijk op de rails ligt. Dus zijn de tussentijdse verslagjes minder frequent, maar dat het echt wel de juiste richting uit gaat, stemt me zo gelukkig: een samenloop van prettige omstandigheden deed mijn hartje sneller kloppen van excitement and happiness!
Vooraleer ik het goede nieuws en de blijde boodschap wil verkondigen, wil ik eerst nog even in gaan op mijn dagdagelijkse vrouwen-bestaan. Ik leef dus ondertussen bijna 2 maanden voltijds als vrouw: ik eet, slaap, droom, shop en lach als iemand die ik altijd ben geweest. Natuurlijk voel ik me soms nog steeds bekeken, zeker op vergaderingen want voor de omstaanders blijft ik een transseksueel, een speciaal en wat apart figuur. Maar de geestelijk gesteldheid gaat er met rassenschreden op vooruit. M.a.w. ik voel me super! Ik draag oorbelletjes, laat mijn nageltjes doen en droeg zelfs rond de feestdagen wimperextensions (niet overdreven, hoor!). Mijn stem is wel wat stabieler maar toch heb ik de indruk dat ze nog steeds te laag is.
En de winterblues: die blijven lekker weg!!! Mirakel! Mirakel! Dit wil niet zeggen dat ik altijd als een euforische kip rondzweef. Prikkelbaarheid is sinds de inname van hormonen toch wel toegenomen: paniek om het kleinst euvel, soms echt freaky. Het overreageren op kleine probleempjes schept toch wel wat ontevredenheid. Als iets net loopt zoals ik dat wil, kan ik echt wel flippen: de controle-freak is nog versterkt door de hormonen. De balans blijft heel positief: ik voel me zo goed in mijn vel!
Het beste nieuws kwam van het vastgoedfront: YES! Eindelijk een koper voor onze bouwgrond die ut de hemel viel. Wat een opluchting en vooral bevrijding van die verdomde versmachtende hypotheek. Gezien de crisis en het ongunstig economisch klimaat kregen we er een bevredigend bedrag, maar ergens bleef het een teleurstelling dat we er niet meer uit gekregen hebben. Maar wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd. Dus zijn we op dat bod ingegaan. Joepie!
Maar er kwam nu wel geld vrij voor mijn volgende projectjes waar ik al zo lang van droomde: nl. mijn FFS (Facial Feminisation Surgery) en een borstvergroting. Uiteraard kon niet wachten om te boeken. Wel verlangde ik toch, om het aantal anesthesiemomenten te beperken, en dus aansluitend bij één van mijn FFS-operaties een borstvergroting te laten doen. Op 29 januari mag ik dus afzakken naar de plastische chirurg om alles te bespreken en om eventueel een cup-maatje te kiezen.
Voorlopig is de eerste datum voor mijn FFS op 11 maart gesteld: wat een verlossing!
Vandaag heb ik dan mijn zesde sessie baardlasering gehad. Vreselijk omdat ik 3 à 4 dagen in quarantaine moest om mijn baard te laten groeien. Vermits een vrouw met baard niet kan buitenkomen dus heb ik het hele weekend binnenskamers doorgebracht. Een gevangenis! Van het miezigere weer onttrokken, gebrek aan verse lucht. Mijn snor is trouwens flink gegroeid, de slapende haartjes blijken wakker te worden. Het is hen geraden om allemaal wakker te worden want die snorschaduw is toch meer afgrijzelijk en een bron van frustratie en ergernis. Tot over enkele weken gelden was ik trouwens van plan om vandaag met mijn baard toch als man over de straten te kuieren: maar dat ging echt niet meer.Psychologisch ben ik een drempel over die een eendagsterugkeer niet mogelijk maakt. Ik ben geen man en wil me dus zeker niet meer zo uiten zelfs al heb ik wat baardgroei. Overigens deed het veel zeer ondanks Emla en paracetamol, maar ik koester de hoop echt dat de vele pasgewekte slapende haartjes kapot zijn. Het is dus duimen. Uiteraard heb ik een nieuwe afspraak: baardlasering op maandag 4 maart, een weekje voor mijn FFS. Omdat de tijd drong, heb ik toch even een afspraakje voor mijn genitale lasering gemaakt: vrijdag 1 maart, om nadien zeswekelijks te gaan. Een borstvergroting is een mooie droom maar als er haar opstaat lijkt dit afgrijzelijk: dus een afspraak borstkas- en buiklasering op 4 maart. Zo worden het drukke lasertijden.
Ook Kerstmis en Oudjaar waren fantastisch. Ik had me nog snel twee outfits in Filippa K aangeschaft: een glitterjurk en eentje met een open rug, te dragen met een glitterlegging (tja, ik hou van glitter!), gecombineerd met de juiste hakjes. Oudjaar hebben we (ik en mijn allerliefste vrouw, aangevuld met mijn dierbare zus en een vriendin van haar) in Café dAnvers, aan het Antwerpse Falconplein, gevierd. Leuke techno: eindelijk moest ik niet op Nieuwjaar werken en kon me dus laten gaan. Toch zalig om in een mooi jurkje te kunnen rondhuppelen op een feestje of speciale gelegenheid. Ook dat vind ik aan het vrouwenzijn zo prettig. Minder waren natuurlijk de lange wachtrijen bij de vrouwentoiletten wat minder: een probleempje dat je als toch minder vaak tegenkomt. Maar ja, het hoorde er bij. Uitgelaten en onze oude knoken grondig uitgetest zijn we wel om 2:45 doorgegaan: voetjes begonnen de veel pijn te doen. Toen we iedereen gelukwensten en dus uitgebreid gezoend werd, dacht ik echt: oh, nee! Kussen!. Eerlijk gezegd ben ik nooit een liefhebster van smakkerds geweest maar als vrouw moet dit weldegelijk veel meer doen en dus ook mannen zoenen.
Mijn ballingsschap bij mijn zus zal nu ook tot een einde komen, nu ik met mij allerliefste een flatje zoeken.
Ondanks de stress van de betalingen van de operaties, het regelen van de verkoop van de grond, de snorschaduw, het geklungel om mijn oorbellen in mijn gaatjes te krijgen, de potentiële verkleuring van mijn gelnagels, het organiseren van een borstvergroting tijdens dezelfde anaesthesie van mijn tweede FFS, het in orde krijgen van mijn ziekteverzekering (jawel, nieuwe kink, om hopeloos van te worden, zucht!) zie ik het goed zitten.
De eerst volgende grote stap wordt 29 januari voor de bespreking van mijn borstvergroting. Hiervoor heb ik al uitgebreide research gedaan over type prothese, welke plaatsing, incisie, vorm, textuur. Tussendoor mijn eerste endocrinobezoek op 22 januari, gecombineerd door een zitting logopedie. Ondertussen loopt mijn naamswijziging en staat mijn agenda vol lasersessies.
Het belangrijkste: aftellen tot 11 maart voor mijn FFS! Nog 63 dagen....
Voorbeeldbrief aanvraag voornaamswijziging in België
Zondag 27 januari 2013: (nog 43 dagen tot 1ste FFS, 129 dagen tot 2de FFS)
Voorbeeldbrief voor een voornaamswijziging in België. Het origineel kan je op de website van de Genderstichting vinden. Het is echt belngrijk om alle papieren en documenten door te sturen. Je krijgt trouwens bericht van de dienst als alles ontvangen hebben.
Tussen haakjes: een kleine week geleden kreeg ik het bericht dat mijn verzoek op de bureau ligt van de minister van Justitie ter ondertekening.
Aan het FOD Justitie Dienst Voornaamswijziging Waterloolaan 115 1000 Brussel
'plaats', datum
Geachte,
Betreft: Verzoekschrift aan de Regering tot wijziging van mijn voornaam.
Ik, ondergetekende, naam, wonende te adres, geboren te plaats, op datum, burgerlijke stand gehuwd/ongehuwd, wens mijn huidige voornamen namen te wijzigen in naam/namen.
De redenen hiertoe zijn: genderdysforie/transseksualiteit.
Ik ben voor de problematiek van transseksualiteit in begeleiding en wens uiteindelijk een geslachtsaanpassende operatie te ondergaan. Een diagnosestelling is reeds gebeurd bij (Prof.) Dr. naam te plaats. Momenteel zit ik in de fase van de Real-life experience en volg ik een hormonale behandeling bij Dr. naam, endocrinoloog te plaats. In sociaal opzicht leef ik reeds als vrouw en ben ik ook reeds gekend onder mijn nieuwe voornaam "naam".
Gelieve in bijlage de volgende documenten te willen treffen -een afschrift van mijn geboorteakte -een bewijs van inschrijving in het bevolkingsregister van mijn gemeente -een bewijs van nationaliteit -een bewijs van goed zedelijk gedrag -een attest van diagnosestelling en hormonale behandeling, mij afgeleverd door mijn artsen -de verklaringen van mijn familieleden aangaande het gebruik van mijn verlangde voornaam. -een aantal bewijsstukken aangaande het feitelijk gebruik van mijn vrouwelijke voornaam.
Ik verklaar mij uitdrukkelijk akkoord het registratierecht van 49,00 euro verbonden aan dit verzoek, te willen betalen.
Hopende dat aan dit verzoek gunstig gevolg zal verleend worden, teken ik Met de meeste hoogachting,
Woensdag 30 januari 2013 (nog 40 dagen tot 1ste FFS, 126 dagen tot 2de FFS en borstvergroting)
Mentale knak
Donderdag 24 januari na een ontmoedigende telefoon knakte mijn-zelf. Totaal mentaal verweesd, maar vooral uitgeput door de anderhalf jaar durende strijd van overwinnen van obstakels, hebben me leeggezogen. Het vat is af! Geen energie meer.
De zware emotionele pieken van de noodzakelijke coming-out, de hele meticuleuze voorbereiding met de nodige opslorpende energie bij elke coming-out, het afgrijselijke gedoe rondom mijn ziekteverzekering, de tergende vertragingsmanoeuvers van mijn broodnodige voornaamswijziging, de permanente angst om niet passabel genoeg te zijn, het 'sympathiek' buitengegooid worden door mijn schoonouders, de pragnende onzekerheid van de stabiliteit van mijn nieuwe stem, de vreselijke wachttijden om bij de endocrinoloog te geraken, de drukkende stress om medicatie te kopen, de verlossende zoektocht naar een eigen stekje, de niet-vlottende verkoop van de bouwgrond en dus begeleidende financiering van mijn operaties, de vreselijke angst om een transfobische reactie, de afschrikwekkende vrees om als een freak te worden afgeschilderd en de lastige organisatie om een FFS en een borstvergroting tijdens eenzelfde anaesthesie te laten plaatsgrijpen vergden dus gigantsch veel mentale energie.
Werken ging niet meer, slapen werd een hel. Te veel aan mijn hoofd, het gebrek aan een eigen stekje, maar vooral het gemis van een rustpunt tussen de emotioneel geladen hindernissen, zorgden voor een totale mentale leegheid: de prille geboorte van een burn-out.
Depressief ben ik niet (ik eet en kleed me nog goed, was me nog elke dag, poets mijn tanden tweemaal daags). Hetzelfde gevoel dat anderhalf jaar geleden aanwezig was, blijft onbestaand: dit bleek om een depressief gemoedstoestand te gaan. Het gaat hem dus om pure leegheid, een platte band, geen lucht meer in mijn psychè. Opboksen tegen allerlei onheil en veranderingen wegen gewoon door. Ergens hoopte ik rust te vinden in de vakantie om de batterijtjes op te laden, maar dat is pas eind juni. Dus vandaar de crash op donderdag: het gevoel mentaal aan de grond te zitten.
Heb ik spijt? Nee, hoegenaamd niet! De transitie was de beste beslissing in mijn leven. Als vrouw ben ik gewoon gelukkiger, daarom ben ik ook niet depressief maar de moeite om dit walhalla te bereiken heeft dus zoveel energie gekost dat ik dus een weekje time-out nodig heb. Eigenlijk heb ik vreselijk veel spijty dat de stap nooit eerder en dus vroeger gezet werd. Zoveel tijdsverlies want als vrouw voel ik me gewoon veel beter.
Volgens de huisarts moet ik leuke dingen doen. Nou ja, het weer laat dit niet echt toe. Het enige wat we dat laatste maanden gezien hebben is regen, regen, neerslag, regen, . Straaltje zonnenschijn: een uitzondering. Sinds het bezit van mijn Mini in oktober vorig jaar, heb ik alleen van snertweer kunnen genieten.
Dus beperk ik me tot het lezen, zoals Knausgård s Liefde, een briljante en eerlijke analyse van zijn gezin, de moeilijkheden met zijn manisch-depressieve vrouw, maar het gaat vooral om de strijd zijn liefdevol gezin te behouden van de kleine, maar soms heel significante onhebbelijkheden van het leven en van elkaar. Het is een roman over leren samen-leven met een partner. Het is een aartsmoeilijk gevecht, dat uiteindelijk loont.
Het andere boek is Joseph Anton van Salman Rushdie, een memoire over zijn soms psychisch frustrerende omgaan met de fatwa, over hoe gedurende 10 jaren weggestoken op deze aardbol leefde. Zoals gewoonlijk briljant geschreven. De auteur van Shalimar The Clown en The Satanic Verses blijft voor me de topper in de Engelstalige literatuur.
Uiteraard is er plaats voor ontspannende lectuur zoals Flair, Feeling, Elle, Vogue en Cosmopolitan.
Daarnaast kan ik experimenteren met kokerellen: zo was mijn poging om een eigen 'stir' klaar te maken redelijk gelukt. Geheel eigenzinnig samengesteld! De zurkelsoep daarentegen was een ramp: smaakte niet naar zurkel (of ook zuring genoemd).
Dus de batterijtjes worden opgeladen, een complete burn-out vermeden: hopelijk kan ik volgende week weer aan het werk met een iets frissere mentale toestand, op weg naar de laatste hindernissen: de afhandeling van de verkoop van onze grond, mijn operaties, het officialiseren van mijn nieuwe voornaam.
