Diverse uiteenlopende mijmeringen: zeuren en klagen
Woensdag 2 mei 2012
Zucht ... Een nieuw weekje schoot uit de startblokken met enkele deugddoende zonnestralen. Maar moeten we blij zijn? Of eerder treurig? Ook professioneel een drukke en belangrijke week met veel stress als leuk toemaatje.
Le Weekend Wat bracht het vervloekte weekend: heel veel frustraties! Leuk niet waar? Welke dan? Ik kan me niet uiten zoals ik dat wil. Alles lijkt geblokkeerd te zijn; de impasse is totaal: een vreselijk en afgrijselijk gevoel. Who saves me?
Soms wil ik dolgraag weglopen van al die pijnlijke confrontaties. Jawel: hatelijke confrontaties. De diep-in-mijn-hart-getroffen ontmoetingen met sublieme vrouwelijkheid en de hemeltergende jaloezie ermee gepaard gaat. Boos dat ik hierom ben! Chagrijnig als een oude feeks.
Een zoveelste TV-programma die me mijn mannelijke neus op de harde feiten drukt: je kan je niet uiten als vrouw. Ik wil wel natuurlijk maar ik ben al die vrouwen beu. Ik kan en wil ze niet meer zien want het laat me mijn eigen vervloekte beperkingen zien. IK STA NERGENS !
Gelukkig had ik schitterende afleiding met het gepassioneerd kijken naar het fantastische Game of Thrones, een prachtige en sublieme serie over de duistere kanten van het vreselijke mensendom.
Mensen blijken super-evil te zijn. Vertrouw niemand want altijd staat iemand klaar om je een mes in je rug te duwen. De serie is een correcte spiegel voor het moeilijk menselijk bestaan en die is niet vrolijk noch zaligmakend.
Zondagavond was er dan mijn lekkere homemade French 75 cocktail, een mix van Bombay Sapphire Gin, citroensap en Champagne. Dat alkohol een wegvluchtende troost kan zijn in duistere tijden van verdomde ongeluk wist ik al langer maar ergens speel ik een gevaarlijk en heel dom spel.
Alkohol is niet de ultiemeoplossing: ik heb het van dichtbij bij mijn ouders kunnen zien hoe deze substantie levens kan vernielen. Jawel, mister alcohol is evil and the master of destruction! But I can't miss him. Perhaps for a couple of days but not longer. Certainly not longer than a week or two.
Oh, domme IK. Soms veracht ik mijn individu tot de diepste spelonken van de Hades hel!
En dan die Engelse programmas op TV. Wat wil ik zo graag terug gaan. Ik verdraag de Vlaamse mentaliteit niet meer. Ik word hier gek van dat provincialistisch gezeik en al die enggeestige flauwekul. Als trans word je er sowieso beter geaccepteerd dan op dit nietig streepje aardbol waar xenofobie er diepgeworteld is. Laat me toch teruggaan ! Naar de beschaving!
En zeuren dat ik kan ...
Thank u 4 the music Wat ben ik dan ook blij dat ik Jack White en Norah Kones heb op vinyl. De mooie Lana Del Rey niet te vergeten, natuurlijk. Muziek blijft mijn grootste troost. Muziek is de verteller van mijn leven en mijn problemen. Met muziek voel ik me nooit alleen en is en uitlaatklep van jewelste. Muziek doet je moeilijkste problemen minimaliseren.
Dansen, bewegen, wiegen: de negatieve energie dat vrijkomt door muziek is zo bevrijdend. Muziek doet mijn leven in goede banen kanaliseren. Muziek is mijn bevrijding en mijn beschermengel. Zonder zou ik sterven!
Psi Nog 20 dagen wachten tot mijn tweede afspraak met de psychiater. Dus nog lang. Ondertussen wachten, zuchten, een nieuw shot alkohol na enkele dagen. En vervloeken, terug zuchten, blablablablablabla...
Dus een nieuwe werkweek: ik vervloek het. Ik wil het niet. Ik wil niet meer zijn! Alles staat me tegen, de mensen, mijn werk, mijn toekomst, mijn zijn, mijn alkohol ... Maandag was niet veel soeps.
En zeuren en klagen dat ik kan ...
Mezelf Ik geeft het toe: ik koop graag damesblaadjes: ze lezen geven me een klein gevoel van eigenwaarde. Maar wanneer kan ik ze ongegeneerd lezen? Overal voel ik de blikken van de conformistische mannen en hun afwijzende adem in mijn nek. "Wat leest die?" Opnieuw voel ik mijn zelfexpressie, als die er dan al is, gestremd. Opnieuw een kleine frustratie die ik moet opkroppen, ja, dit er nog bij!
En zeuren en klagen en zeuren dat ik kan ...
Duale strijd De innerlijke duale strijd gaat onverminderd voort: blijkbaar zoek ik steeds het medische luik van mijn genderdysforie op want dit kan ik pakken en begrijpen. Het is immers een goede bekende en oude getrouwe: je kan het rationalizeren. Het psychische luik van mijn GID is minder vatbaar voor rede en verstand. Ik beschouw het niet als iets irrationeel want dit zou het tegenovergestelde zijn van rationaliteit en dus iets dom en onnozel, vrij van regels en redenering.
Het psychische is eerder a-rationaal. Het is noch het tegengestelde noch verwant met rationaliteit. Het ligt op een ander niveau, niet onderhevig aan de ratio, noch aan wanorde en chaos. Maar het psychische luik kan ik niet vatten en ik ben er niet vertrouwd mee. Deze klungelachtige onwennigheid bezorgt me felle hoofdpijn en zorgwekkende kopbrekens. Met het psychische weet ik geen weg: daarom maakt het mij horendol, daarom vlucht ik steeds weg naar overbekend terrein, nl. in het medische waar ik me thuis voel. Het medische luik is beschreven en bekend. Je hebt er controle over; de psychische kant is niet te controleren met studies, guidelines en protocollen: hoe gaan ze reageren, hoe kan ik mezelf zijn. Rationaliseren werkt hoegenaamd niet, zelfs een poging komt als een mokerslag terug in mijn gezicht.
Daar sta ik dan met mijn ratio: slim en intelligent, maar onbehulpzaam en onwetend als een klein miserabel kind.
En zeuren en klagen en zeuren en klagen dat ik kan ...
Geblokkeerd leven zonder toekomstperspectief Mijn leven staat geparkeerd: noch voor- of achterwaarts, noch links of rechts, gewoon stil, zonder beweging, zonder aanstalten tot verplaatsing. Vastgezet door mijn levensloop en mijn stommeteiten. En dan heb ik het niet over mijn genderdysforie, maar mijn leven in het algemeen.
Mijn leven op zich toont geen ambities, geen verandering, geen privéleven, geen leuke dingen. Thuis zitten, eten, TV kijken en slapen, zoals mijn laatste weekend, zoals alle weekenden ervoor, zoals alle dagen in de week. Geen belevenissen, geen feesten, geen spanning, geen afwisseling. Dit allemaal in ons fijn dorpje waar er zoveel te beleven valt. Stel eens voor om langer dan een uurtje of twee in een toffe stad te vertoeven: verboden! Want de slavernij roept me naar huis. Mijn eigen leven: vergeet het. Een eigen planning van mij leven: vergeet het. Mijn eigen keuze om bepaalde hoeveelheden voedsel tot mij te nemen: vergeet het. Slavernij is er niets tegen. Mentaal ben ik zo dood als een pier: een rondzwalpende Zombie, de eeuwige straf in hel.
Ik wil zo graag uitbreken, leven en doen. Maar het enige wat ik doe, is wortel schieten. In mijn omgeving heeft niemand nog zin in iets te doen. Afhankelijk van anderen kan ik me niet verplaatsen, mijn auto blijft kapot, herstel kost me op dit ogenblik te veel. En mezelf zijn: vergeet het!
Er is geen greintje hoop op een toekomstperspectief. Na mijn mentale dood wacht mijn fysieke dood. De wachttijden lopen op. Ondertussen kan ik nog wat Zombie wezen.
En zeuren en klagen en zeuren en klagen en zeuren dat ik kan ...
GID Ik heb mijn diagnose, ze is zelfs bevestigd door de psychiater. Twijfels heb ik zelfs niet meer. Alles lijkt in zijn plooi te vallen. Welke plooi? Zucht...
En zeuren en klagen en zeuren en klagen en zeuren en klagen dat ik kan ...
Licht
Ooit hoop ik het Licht terug te zien. Dat mijn donker bestaan ergens eindigt, een eindstop maakt, het eindsignaal zoals bij een voetbalwedstrijd. Dat het Licht op me schijnt en me doet stralen zoals ik dat occassioneel wel eens doe: de animus wordt anima. Als vrouw, als fiere vrouw met alles erop en eraan, trots in de wereld in deze toch valse wereld.
Valentijn de Hingh: een uitzending die je moet gezien hebben
Vrijdagavond was de uitzettend leuke uitzending op Nederland 3 24 uur met... Valentijn de Hingh gezien (met dank aan de lieve persoon die me dit programma aanbeveelde ;-). Ik kende haar helemaal niet. Bleek er ook een documentaire over haar te bestaan van Hettie Nietsch waar ze als kind gevolgd wordt in haar belevenissen van haar genderdysforie tot ze 17 jaar werd. Deze docu kan je op Youtube vinden en ik heb alvast de linkjes onderaan toegevoegd (de laatste 4 linkjes). Het geniale van deze mooie reportage is dat ik en vele andere er zich heel goed in herkennen. Verder kan je haar doorzettingsvermogen als kind alleen maar bewonderen. Dit had ik absoluut niet op die leeftijd met als resultaat dat ik me volledig conformeerde aan het mannelijk bestaan met de grote tijdsverspilling als resultaat.
Terug naar de uitzending van vrijdag. Het was soms zo herkenbaar en ook wel grappig. Het is wel knap wat ze doet. het zou een stimulans moeten zijn om dezelfde weg als haar te bewandelen. Als je op het eerste linkje klikt dan vind je deze uitzending 24 uur met ... terug. Een echte aanrader!
Het is allemaal heel mooi in beeld gebracht, en vat goed samen wat er door ons heen gaat, dus daarom MOET iedereen gezien hebben.
Veel kijkplezier en groetjes,
Laura
PS. ik heb een linkje over haar optreden in De Wereld Draait Door toegevoegd. http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/media/84786
Een nieuw weekje, maar niets nieuws onder de zon. Na een deugddoende trip naar de Middellandse Zee, de batterijtjes wat opgeladen en het avondlijke genot van een heerlijk temperatuurtje met een uiterst gezonde en copieuze maaltijd op basis van olijfolie extra vergine, tomaat en sla, doorgespoeld met een lokaal wit wijntje om me nadien te nestelen in een zachte zetel met een zicht over de wondermooie baai, gekoeld door een verfrissend zeebriesje, ben ik dus terug in ons frietlandje. Mèt veel tegenzin.
Wanneer je de lokale 46,XX-gemeenschap ziet rondflaneren in prachtige jurkjes en hoge hakken, met mooi gelakte nagels in pastel kleuren en weelderige kapsel, word je toch omworsteld door jaloezie en woede omdat je er niet bij hoort.
Maar het leven blijkt toch ook wel wat meer te zijn dan genderdysforie. Het slorpt je volledig op tot in het absurde terwijl het natuurlijk een aspect van je leven is en niet alles.
Nog 8 dagen slapen en dan mag ik op visite bij de psychiater. Olé! Mijn werk houdt me steeds bezig. Ik zie zoveel mensen en ik vergader echt meerdere malen per week met externen dat ik het steeds moeilijker vind om me eventueel te outen. Bij elke meeting denk ik: Stel eens voor wanneer ik hier als in-transitie-verkerende transvrouw zou zitten. Al die elleboogstootjes die je moet aan zien in de zin van: kijk een transseksueel. Maar wie ik ben wil ik niet wegsteken; de coming-out is onvermijdelijk en ik hoe me aan mijn schema.
De brochure over transfoob geweld is klaar. Het is een mooi werkstukje en dus de moeite om te lezen. Uniek in zijn soort ! ... en legt alles heel helder en duidelijk uit, zeker op gebied van je rechten die je hebt.
Hier zijn we weder op deze zonnige maar frisse werkdag. Inderdaad, geen vrije dag voor mij.
Joggen:
Het prachtige weer van gisteren en de zachte sensuele streling van de warme zonnestraling op mijn tedere huid noopte me tot een intens looptochtje van 6 kilometer. Heerlijk: het ging echt heel goed en bij aankomst was ik niet eens uitgeput, noch moe. Dus mijn gestage conditie-opbouw vordert wonderwel vlotjes, ware het niet dat mijn goede knie nu toch alweer opspeelde. Verdorie toch! Gevloekt dat ik heb! "Moet het mij opnieuw overkomen" Het was wel wat gek om pas last te krijgen ergens in de avond, dus een 5tal uren na de inspanning. Hoe is het toch mogelijk! Jammer want de stuwende adrenaline bij het joggen doen mijn hele lichaam zo goed voelen en extatisch sidderen, een soort hoogtepunt vol heerlijke endorfines.
Gewicht:
De regelmatige inspanningen zijn ook goed voor mijn gevreesd gewicht dat opnieuw aan het klimmen is geslagen. (Ja, een ramp!). Mijn eertijds plat buikje groeit uiteraard mee, een nieuwe ramp . dus buikspieroefeningen onder de vorm van sit-ups moeten hun werk gaan doen Hopelijk toch
Bovendien moet ik gewoon minder eten. Vlees eet ik praktisch nooit meer, maar mijn niet-aflatende verslaving aan chocolade en Duyvis-nootjes zijn een pure miserie.
Epileren:
Te veel verleid door de reklamefilmpjes (Shame on Me!) heb ik me een Silk Epil 7 van Braun aangeschaft om eindelijk eens iets te doen dan die vreselijke harige benen en armen van me. De Wet & Dry versie leek me een uitstekende epilator. Dus gisteren na het badje heb ik dat in-mijn-ogen wonderding eens uitgeprobeerd. Eerst mijn beenvacht met een tondeuse wat kort gewiekt, nadien de spiksplinternieuwe epilator uitvoerig uitgetest.
Mijn teergeliefde vrouw had me gewaarschuwd: dit zal pijn doen! En inderdaad het deed pijn, allemaal korte elektrische schokjes die door je benen flitsen. Auw! Uiteindelijk ben ik stopt omdat vele haartjes nog te lang waren en uit ondervinding bleken die lange sliertjes nog het meeste zeer te doen. Bovendien had ik geen tijd om me een uur te epileren. Maar het resultaat was er echt wel: mooie gladde benen.
Dus ben ik heel tevreden van mijn aankoop, maar de expressie dat vrouwen moeten lijden om mooi te zijn, dringt nu nog wat beter door ;-)
Baardje:
Woensdag 23 mei is het zover. Dat heb ik een intakegesprek in een beautycentrum om mijn baard weg te laten laseren. Wat ben ik in de zevende hemel! Eindelijk nog eens een kleine vooruitgang in mijun gezappige leven. Eindelijk nog eens een concreet feit in mijn weg naar het vrouwenschap. Benieuwd hoe dit verlopen zal!
Shrink:
Dinsdag 22 mei zie ik mijn psychiater van het Gentse Genderteam voor de tweede maal. Het heeft lang genoeg geduurd en ik zit nog met hopen vragen. Niet over mijn genderdysforie want dat staat vast en ik twijfel er ook niet meer aan. Case Closed! Andere beslommeringen dus wel zoals het bewaren van mijn zaadjes, logopedie, chirurgie en dergelijke. Dus stel ik een lijstje op.
Fifty Shades Trilogy:
De hype in de Engelstalige literatuur over een erotische trilogie, met een duidelijk analogie naar Twilight, vanuit vrouwelijk perspectief; de Amerikaanse, Britse en Australische 46,XX-gemeenschap smult ze als smoutenbollen. De Nederlandse vertaling verschijnt eind mei. Dus ik ben de hype in de Lage Landen voor. . Dank je wel .. Neen, geen pluimen voor mij ;D
Thans ben ik bezig met deel 2 Fifty Shades Darker. Het is natuurlijk geen wereldliteratuur maar een erotische scene vanuit vrouwelijk perspectief kan toch heel stomend en sensueel zijn. Dit lees ik dan toch liever dan een pornoverhaal geschreven door een man. Daarom is het een goed boek!
Het transgenderleven:
Dus mijn leven kabbelt ondertussen heel rustig verder in de juiste richting. Eindelijk! Een kleine glimlach!
Bij andere transgenders die ik ken, zit het leven hopeloos vast. De transitie die zich als een logge megatanker voortstuwt, heeft een venijnige zandbank bereikt met de haven in zicht. Frustratie, woede, depressie, gehuld in een sardonische grijs zijn de cynische resultaten wanneer de rijzige tanker zich niet loswrikt maar door het veelvuldig bewegen zich nog eerder vaster groeft op het zanderige euvel.
Het doet vreselijke veel pijn om ze te zien afglijden: je staat er bij en je kijkt er naar, je voelt je hulpeloos en machteloos omdat je niet kan helpen buiten wat goedkope aanmoedigingen en motiverende slagzinnen die je duur probeert te verkopen. Het is ook nogmaals het bewijs dat transgenderisme een vergiftigd geschenk is en dat ondanks alle steun en tegenkantingen van je omgeving, je het zelf moet doen.
In HUMO kan je een mooi en evenwichtig interview lezen over Laura Sciacca, een transgender meisje van 17 jaar. In elk geval is het knap wat ze doet en de reportage kan een openbaring zijn voor iedereen die met genderdysfore gevoelens kampt.
Voor alle duidelijkheid: ik ben ze niet alhoewel we dezelfde voornaam hebben. ;-) Het meisje van het interview heeft blijkbaar ook een blog die slechts recent is opgestart, maar iets op in de gaten te houden.
Nog 24 uren wachten tot mijn tweede (en langverwachte) afspraak bij de psychiater van het UZ Gent. Mijn lijstje met vragen wordt steeds langer: die man zal afzien ;-).
Het belangrijkste is dat ik een hele dag als Laura kan rondlopen. Eindelijk: niet gehaast, niet gehinderd, rustig mijn ding doen.
Woensdag as. heb ik dan weer een intakegesprek om mijn baard te laten weglaseren. Opnieuw een belangrijke stap: hiervoor ben ik knap zenuwachtig.
Dus ik maak kleine stapjes vooruit: het gaat niet snel genoeg voor me maar het zal niet anders gaan.
Ondertussen pieker ik me elke nacht suf: massas vragen en vraagtekens. Vooral de passabiliteit weegt zwaar door: onlangs nog op een terras in een grote stad twee afschuwelijke transen gezien. Ze leken op monstertjes. Op die manier wil ik absoluut geen vrouw zijn. Dus wordt de FFS wel en prangende eis en dwanggedachte. Maar hoe betaal je zoiets? Wanneer laat je dit het beste doen?
Gelijke Kansen in Vlaanderen wil werkgevers motiveren om zich meer open te stellen voor transgenders en gendervariante personen. Daartoe bereidt ze momenteel een brochure voor met tips en advies. En om het allemaal nog aantrekkelijker te maken, wil ze die brochure ook doorspekken met goede voorbeelden, quotes en inspirerende getuigenissen. Liefst ook uit de KMO-sector.
Ben jij of ken jij iemand die zon positieve ervaring kan delen?Was je werkgever heel begrijpend wanneer je je verhaal deed of moest doen bij een sollicitatie? Werd je gewenste naam en aanspreekvorm geaccepteerd en in de administratie aangepast? Was kledij geen probleem, en kreeg je zelfs een gepast uniform aangemeten? Maakten ze geen probleem van het toiletgebruik, of voorzagen ze een derdegendertoilet? Kreeg je de kans om in een zijkamertje te dilateren na een operatie? Werd je privacy gerespecteerd op een nieuwe werkvloer?- Laat het ons weten!
Het maakt niet uit of het over een studentenjob, interimwerk, deeltijds of een voltijdse managerfunctie ging: zet je ervaringen op mail. Je hoeft je naam niet bekend te maken, maar als de vermelding van je naam en dat van het bedrijf je geen zorgen baart, dan horen we dat graag. We zoeken ook werkgevers die zelf willen getuigen! Stuur je verhaal, quote al dan niet met naam of foto voor 5 juni 2012 door naar Joz Motmans: joz.motmans@ua.ac.be. Hij zal je laten weten of je verhaal in aanmerking komt voor de brochure.
Let wel: het is voor ons helaas niet mogelijk om op mogelijke klachten of problemen in te gaan. Hiervoor neem je best contact op met een discriminatiemeldpunt op: 02/212 30 00, 0800/12 800 of via www.meld-it.be Alvast heel erg bedankt om mee te werken aan een transvriendelijke werkvloer!
PS. Deze tekst is me doorgestuurd: ze is geschreven door de eminente Joz Motmans, iemand die zich op academisch en universitair niveau bezighoudt met de transgenderproblematiek.
De laatste daagjes was het snikheet met talloze zweetpareltjes ... dus lekker genieten van de zon. Dacht ik! Want in de zon mag ik niet meer komen ;-). Globaal gezoen voel ik me beter want ik maak progressie!
Psychiater:
Het leven ziet er al iets rooskleuriger uit (OEF!) want er zijn opnieuw enkele kleine stapjes gezet in de juiste richting. YES! Mijn op-de-proef-gestelde geduld werd dinsdag 22 mei eindelijk beloond! Wauw!
Die zonnige dag zag ik nog eens mijn behandelend psychiater in Gent. Tweede keer! Pretty Cool, isn't it! Uiteraard ging ik als mezelf, als Laura ... opnieuw. Heerlijk! Een heel vlot gesprek was de vrucht van mijn felverlangde visite. Inhoudelijk ging vooral over het verdere en moeizame verloop in de komende maanden van mijn aarzelende coming-out en de verstoorde relatie met mijn teerbeminde vrouw die het nog steeds niet verkroppen kan (wat ik natuurlijk heel erg begrijp). En ... het is me alweer wat duidelijker geworden en blijkbaar ben ik ook nog eens goed bezig. Pluimpje voor mezelf! Een last dat van mijn schouders gevallen is.
Nu moet ik toch zeggen dat de psychiater van het Genderteam echt wel goed is, toegankelijk, vriendelijk en lief. Hij geeft veel uitleg en doorziet meteen de essentiele knelpunten, die een oplossing behoeven. Hij kent echt zijn vak en is heel deskundig. Voor mij zijn de gesprekken met hem een grote steun en geven me meer zelfvertrouwen.
Op dinsdag 19 juni zie ik hem terug. Hopelijk kan hem tegen dan nog wat vorderingetjes mededelen.
Het was sowieso een leuke dag omdat ik de hele dag Laura kon zijn zonder gestoord te worden. Natuurlijk heb ik de Zara opnieuw geplunderd. ;-) Yes, indeed, I am a shopaholic! Sorry!
Vervolg:
Dus afspraakjes zijn hangende bij de plastisch chirurg (FFS) en endocrino-androloog (hormoontjes en cryopreservatie). Eindelijk! Wat ben ik blij! Vooooooooooruitgang!
Baardlasering:
Tevens ben ik woensdag 23 mei naar een "beauty centre" geweest voor een mogelijke baardlaserepilatie. Natuurlijk maakte zenuwachtigheid me meester maar het intakegesprek met een hele lief meisje verliep dermate vlot dat ik zo laaiend enthousiast werd van hun aanpak. Ze waren ook eerlijk en temperden mijn verwachtingspatronen, wat ik enorm waardeer. Het zegt veel over hun eerlijkheid en het zijn duidelijk geen geldkloppers. Dus ... heb ik mijn eerste afspraak volgende week woensdag op 30 mei. Jippie! Moet even uit de zon blijven en zonnenprotectie op mezelf smeren. Mijn huid mag niet bruin worden anders lukt de lasering niet zo goed. Simpelweg: de laserstraal wordt opgenomen door pigment. Mijn baardharen zijn zwart, dus bevatten veel pigment. Een donkere huid door het zonnen zou mijn huid kunnen verbranden omdat ze pigment bevatten. Het zal ook pijn doen, dus misschien Emla proberen.
NKO-afspraak:
In het UZ Gent heb ik ook al mijn afspraakje beet voor een logopedisch bilan van mijn stem. Opnieuw kijk ik er naar uit want ik mag al volgende week vrijdag gaan.
Joggen:
Doe ik nog steeds. Gisteren heb ik het 9 km uitgezongen. Fantastico! De piekende adrenaline klaart mijn geest van allerlei negatieve gedachten: dus dit lopen heb ik echt wel nodig: mens sana in sano corpore.
De werf:
Dus het vlot een beetje bij beetje, maar ik ben er natuurlijk nog niet: de weg is nog lang en de aankomst nog ver. Er is nog steeds veel werk op relationeel vlak: het is een grote werf en een bouwcoordinator wordt gezocht ter ondersteuning. De psychiater stelde me voor om eens samen naar hem te gaan, wat ik een uitstekend idee vond want mijn vrouw kan hem wel lynchen en levend villen. Zij ziet hem als Lord Voldemort, het Kwade die haar man van haar heeft weggenomen. Bovendien stelde hij ook nog eens voor om samen in relatietherapie te gaan bij iemand die iets van genderproblematiek afweet in een relatieverband. Opnieuw een briljante suggestie!
Dus gaat het met me in de juiste richting: concreet: - Baardlaserepilatie op 30 mei - NKO-bilan van mijn stem op 1 juni - Psychiater Genderteam op 19 juni en 28 augustus - Plastisch chirurg: afspraak hangende - Endocrino-androloog voor cryopreservatie: afspraak hangende
Hopelijk kan ik doorgaan met mijn weg en mijn relatie met mijn vrouw verderzetten want ik hou nog steeds zo veel van haar ondanks de verwijten die ik dikwijls krijg.
