Sometimes I have some English speaking visitors. Because everything is in Dutch, they don't have clue what I am writing. But at the other hand is very time-consuming to keep a blog up to date in two different languages, although I am an anglophile and I am reading more books in English than in Dutch, or French.
I hope I can write some essential chapters about my feelings and doubts at some stage in English. I promise I'll work on it. Anyway I do miss the English language as I spoke it day in day out while I was living in a large British city (no, it was not London). I still miss my British friends.
Gent. De stad van mijn verlossing. Je hebt er de Genderstichting en het Genderteam. Het zijn twee verschillende groepen. De eerste maakt deel uit van CAW en doet aan wat psycho-sociale ondersteuning. Het Genderteam of ook Genderkliniek genoemd zijn dokters die onderzoeken of je inderdaad transseksueel bent en je in aanmerking komt voor transitie. Met beiden heb ik een afspraak. Ik beschouw ze als mijn laatste redmiddel want het gaat niet meer met me: op is op, psychisch dood.
Ik heb nog eens een boek gekocht van de Nederlandse schrijfster Saskia Noort, met als titel Koorts. Nieuwe buren had ik al een paar jaar geleden gelezen en ik had er uitzettend veel van genoten. Het is geen grote literatuur, maar wel vlot en goed geschreven, een thriller die toch beter is dan bv. een Deflo of Piet Aspe. Toch oordeelde ik toen tegen mijn vrouw dat het een typische vrouwenboek was, nogal minachtend. Zo reageer ik al jaren: het is zielig; zelfs pathetisch. Waarom doe ik dit want ik hou er wel degelijk van. Waarom durf ik niet de waarheid zeggen in zon situatie?
Hetzelfde geldt met "Twilight" van Stephenie Meyer. Opnieuw was het een uitstekend boek, geen grote wereldliteratuur maar wel onderhoudend. Dit boek had iets magisch, ik vereenzelvigde me met Bella, niet met Edward. Erger nog, ik ging helemaal op in Bella, ik was haar. Haar gevoelens, haar pijn, haar verlangen kon ik in een bepaalde zin met haar delen. Mijn innerlijkheid als vrouw drong via dit boek door tot mezelf: er was een klein contact en een subtiele expressie tussen de buitenwereld en mezelf. Er was geen sprake van verliefdheid of lust; neen, het was dromen als een meisje van je prins.
Nu heb ik dit meer dat ik me vereenzelvig met een vrouwelijk personage in boeken en in films: het veroorzaakt een gevoel van verbondenheid van mijn spirituele ik naar een vorm van werkelijkheid.
Mijn reactie na het lezen was dezelfde als die met Saskia Noort: typische vrouwenboek, opnieuw minachtend, figuurlijk spuwend op wat ik innerlijk voel en uitwendig niet kan tonen. Waarom toch? Is het afzetten? Is het de angst om mijn diepe zelf bloot te geven? Of ben ik gewoon een stomkop of idioot?
Nog twee maanden! Dan volgt D-day te UZ Gent bij de psychiater. Hopelijk krijg ik dan de verlossing! Ja, Laura, je bent genderdysfoor, nee, je bent niet schizofreen, nee je hebt geen ander psychische ziekte!
Gisteravond had ik opnieuw een vreselijke bui. Neen, jij bent geen vrouw. Je bent een man, je hebt een lul, wees gelukkig als man! Doe normaal want het is een belachelijk idee! Aanvaard wie je bent, hoe je geboren bent. Jaag geen onnodige moeilijkheden na. Vermijd al die problemen. Het zijn abnormale debielen en gestoorden die van geslacht willen veranderen. Kijk naar die fotos van transseksuelen: hoe zien ze eruit, lelijk en belachelijk, een man met een kut en borsten. Het werkte voor een half tot een uur. Nadien kwam het gevoel terug. Ik wil een uiterlijk een vrouw zijn. Ik wil dagelijks als vrouw leven, wonen, werken, dingetjes doen, elke week naar de kapster en manicure gaan, een beauty centre bezoeken. Dat ik hieraan nog steeds twijfel?
Uiteraard is er zo vrouwelijk mogelijk eruit zien, het ultieme doel. Maar ik ken mijn beperkingen. Nooit zal ik zijn zoals Scarlett Johansson. Maar ik wil later zeker facial feminization surgery (FFS) want mijn neus en oogleden vind ik vreselijk lelijk. Ook het financieel plaatje is heel belangrijk. Soms lijkt alles onhaalbaar. Zowel financieel, sociaal en maatschappelijk. Maar het drukt op me, mijn werk begint er meer en meer onder te lijden. Tot nu toe kan ik het verbergen, maar binnen enkele maanden misschien niet meer. Een oplossing lijkt evident maar dat is het niet
Eindelijk heb ik een e-mailtje gehad van de Genderstichting want wachten tot februari om te praten is heel moeilijk. Daarom ga ik proberen om een afspraak te maken voor volgende week. Ik heb het echt nodig maar ben al zenuwachtig voordat ik gebeld heb. Vreselijk, maar het moet gebeuren. Meestal ben ik een trage vooraleer ik me iets realiseer: het moet tijd krijgen om goed door te dringen. Ook bellen naar de Genderstichting heeft tijd nodig.
Ik sta op punt te bellen, ik gier van zenuwachtigheid. Maar twijfel, twijfel......
Na 2 uren ijsberen heb ik dan toch gebeld. Een sluiting tegen 17:00 deed me dan toch nog als over kop bellen; ik kreeg Patrice aan de lijn en met trillende stem maakte ik nog een afspraak voor volgende week dinsdagavond bij Barbara. Het voelde vreemd aan, zeker toen ze me vroeg hoe ik het beste wordt aangesproken. Ik zei maar met mijn eigen naam maar weet hier echt geen houding aan te geven. Hoe reageert een mens in dergelijke situaties? Ik vraag me nu af of als vrouw gekleed moet gaan of niet. Ik zou niet durven publiek te gaan. We zullen zien. Misschien ga ik toch als Laura gekleed.
Bloggen of het afschrijven van mijn frustraties: het is thans mijn therapie. Een uitlaatklep. Bloggen doet me al iets beter voelen. Voorlopig nog niet veel lezers, of contacten met lotgenoten. Waar zitten ze toch?
De weg uit: zo beschouw ik mijn blog. Eindelijk kan ik aan de buitenwereld mezelf laten zien!
Op Google kom je altijd uit bij pornosites of datinggedoe. Altijd seks! Ik heb al goed info gevonden maat het blijft moeilijk!
Opnieuw een onrustig weekend achter de rug gehad. De vragen en frustraties blijven dezelfde. Ik kijk wel uit naar het gesprek met de genderstichting morgenavond. Tegenwoordig ben ik er zo veel mee bezig dat ik mijn dagelijks doen uit balans dreigt te gaan.
Ik ben dan toch niet in Gent geraakt voor mijn oh zo belangrijk gesprek. Iemand van het werk viel uit, dus kon ik op het laatste moment opdraven. Bovendien kon ik geen nieuwe afspreek krijgen binnnen 14 dagen. Vreselijk!
Gelukkig kon ik nog snel de Zara binnenspringen voor die mooi mantel. Hopelijk kan ik het uittesten in het weekend Dit maakt mijn dag toch een klein beetje beter.
Mijn vrouw houdt veel van Kerst. Ik niet. Ik haat het, het is te commercieel, te christelijk. Het zijn donkere dagen, dus ik vind het niet vrolijk. Ik wordt er depri van. Maar mijn vrouw fleurt op, lichtjes, bomen, kerstmuziek, het is haar ding.
Ondanks het vreselijk gevoel dat Kerst in mijn binnenste oproept, doet mijn schatje wonderen. Door haar gelatenheid en opgewektheid rondom Kerst, maakt ze voor me dragelijk, meer nog door haar wordt vrolijk, ga ik lachen, voel me al veel beter. Zij blijft mijn wonderdokter, mijn ubertovenares. Ze doet dingen met me waar niemand in slaagt. Ze doet me goed voelen.
Haar verliezen wil nooit, zeker rond Kerst heb ik haar nodig. She's my beloved, my angel, my star, my light !
Vandaag ben ik gaan shoppen. Heerlijk, al die klerenwinkels, Zara, H&M, New Look, . Stikjaloers werd ik toen al die meisjes en vrouwen zag, jurkjes passen, topjes proberen, paraderen voor de spiegel, rond draaien. Dus baal ik op dit ogenblik want ik voel weer opnieuw beperkt. Wanneer kan ik zijn zoals ik wil zijn?
Maar daarom heb ik me aangemeld bij het genderteam van het UZ Gent. Hiervan verwacht ik superveel en mijn diagnose uiteraard. De kans dat ze kunnen afwijzen maakt me wel wat zenuwachtig.
Ik zie overal zwarte gaten! Ik zit diep. Het zuigt mijn energie weg, mijn licht en hoop. De strijd om mezelf woedt hevig. Kon ik het maar uitleggen aan mijn vrouw? Alleen zij kan me tot rust brengen.
Ben ik een vrouw of is het een idiote gedachte? Wat zal mijn engel ervan vinden ? Is het sowieso niet belachelijk dat je geen vrede kan nemen met je lichaam? Ik wil hulp, advies, raad en een schouderklopje. Iemand die me bijstaat, iemand die me zegt dat alles goed komt, dat mijn engel eeuwig bij me zal blijven, dat ik mezelf kan zijn als vrouw.
Het is me opnieuw een weekendje geweest. Zaterdag was ik dan toch uitgegaan in Gent als Laura. Het was spannend want ik zocht een smoes om weg te kunnen gaan: iets wat ik trouwens helemaal niet graag doe omdat je dan moet liegen. Maar met doorzettingvermogen, was ik weg. In de auto op een verlaten parking kleedde ik me om in de vrieskou. De make-up aanbrengen was toch moeilijk voor zon klein spiegeltje in de wagen, bovendien had ik weinig licht. Maar na flink wat moeite, in mijn kort rokje en mooie mantel uit de Zara, vond ik mezelf er niet slecht uitzien. Het was niet vulgair, gewoon stijlvol. Mijn bolero vond ik enig.
De trein naar Gent: ontzettend zenuwachtig was ik. Al daverend, spioneerde ik vanuit mijn ooghoeken de naar me gapende en lachende mensen. Maar ik voelde me ergens wel goed, want ik was Laura. Voorts staarde ik naar voren en deed alsof het me niet schelen kon. Gelukkig was de trein niet al te vol; installeerde ik me in een hoekje en bracht mijn haar wat meer in orde (eindelijk wat meer licht. Nadien kon ik rustig en relaxed Feeling en Confessions of a Shopaholic lezen. In de verdere treinrit kwamen allerlei mensen door de gang, keken me raar aan maar ik liet het deze keer niet aan mijn hart komen. Sommigen konden echter hun lach niet inhouden. Het uitstappen en door het station wandelen veroorzaakte wat aandacht. Eerst stierf ik natuurlijk van diepe schaamte maar ik zette toch door.
Ik bezocht wat clubs en fuiven al zwervend door de straten. Altijd had ik wat aandacht, soms hele goeie, soms negatieve. De goeie was wel leuk, velen kwamen tegen me zeggen dat ik er goed uitzag, sommigen vroegen waar ik deze rok of mijn topje had gekocht. Anderen complimenteerde me over mijn mantel. Ik kwam zelfs in een kort gesprek met een andere transgender die zijn transformatie niet helemaal had doorgezet. Zij/hij vertelde me dat ik een goed gelukte verschijning was: ik was wel fier op mezelf en had een gelaten gevoel van trots. Ik vertelde haar mijn frustratie over wat ik voelde. Naar haar mening vervulde ik de criteria voor een transformatie naar vrouw. Leuk om te horen. Cool. Super!
Maar de onaangename ervaringen had je jammer genoeg ook : ze waren grosso modo dezelfde: (onaantrekkelijke) mannen benaderden me zonder boe of bah om seks te hebben. Ze probeerde me niet te verleiden (wat ik eerder verkies om het respect toont), neen, gewoon recht voor de raap, of ik hem wilde pijpen of neuken. Dit herhaalde zich enkele keren. Wat vervelend! Hoe ontzet was ik! Wat denken die mensen toch, wat gaat er in hun hoofd om als me zien, .dat ik een goedkope sloerie ben. Maar zo loop ik er niet rond, hoor. Zo ben ik niet! Er zijn escortes voor shemales en dergelijke, maar neen, dat kan niet. Ik wil als vrouw gerespecteerd en gewaardeerd worden. Eentje werd zelfs handtastelijk en begon over mijn achterwerk te wrijven, onder mijn rokje. Sommiegen zijn hopeloos, zelfs als je heel duidelijk maakte. Waarom wil je niet, vroeg hij dan. Moet ik mij nog verantwoorden? Waarom zou ik me moeten verantwoorden? Neen is neen. Respect as a lady!
De terug reis ging voorspoedig. Niets aantrekkende van alles, deed ik wat ik ben: Laura zijn. Het kon me niet meer veel schelen wat mensen van me dachten. Maar het liep uiteindelijk wel mis: in slaap gevallen in de trein en wakker geworden in een station te ver. Schitterend.
Natuurlijk moest ik me weer verkleden. Mijn vrouw was furieus dat ik zo lang was weggebleven en ik kon haar geen ongelijk geven. Ook het schuldgevoel dat ik alweeer iets achter haar rug deed, deed me opnieuwe slecht voelen: maar hoe kan ik alles aan haar bekennen? Zal ze me niet neersabbelen?
Zondag voelde ik me slecht. Niet over het feit dat ik een nachtje mezelf kon zijn, maar dat ik alles achter de rug moet doen. In een emotionele discussie wilde ik het zeggen maar hield mijn mond. Ik wil eerst afwachten wat de genderclinic zou zeggen en dat is nog lang wachten (nog 6weken). Maar het wachten duurt lang.
Enige momenten dacht ik om alles af te blazen zoals ik vroeger veel heb gedaan: maar ik kan het niet. Die nacht ben ik mezelf geweest: dit is wat ik ben, nl. Laura. Nu ben ik er nog meer van overtuigd. Laat me zijn wat ik ben!
PS ik kijk uit naar de volgende gelegenheid. Hopelijk woensdag, dan wil ik eens Laura zijn overdag. Ik wil shoppen als Laura. Natuurlijk zal het weer wat worden, aangegaapt, uitgelachen, maar ik wil Laura zijn en die koopt kledij. Ik kan niet meer wachten tot woensdag.
PPS Opnieuw in het geheim: ik voel me zo achterbaks. Kan er iemand me helpen ? Hoe kan ik dit mijn engel uitleggen zonder ze me de bons geeft?
Zit het tegen? Nog meer pech? Het weer blijft slecht, smeltende sneeuw, koude wind, moeilijke omstandigheden om als Laura te genieten bij een dagje shoppen. Het zou droog moeten zijn, liefst zonder wind, liefst met een zonnetje.
Dan heb je nog een treinstaking, opnieuw een opdoffer. De wereld houdt blijkbaar niet van Laura . De wereld werkt haar tegen. grrrrrrrrr
ik ben echt wel in mijn nopjes. Heerlijk shoppen vandaag. Ik heb leuke zwarte pumps gekocht bij New Look. Een koopje. Best wel grappig om schoene te passen. Ik kon wel de hele winkel passen. Echt op zijn vrouwtjes. Verder nog nagellak en haarspelden aangeschaft. Ook nog een ontzettend mooi maar goedkoop tasje bij C&A (normaal vind ik nooit iets in die winkel). Het was werkelijk de eerste dag dat ik als Laura ging winkelen. Ik was serieus bang voor de reacties op straat want ik was eigenlijk nooit als Laura overdag gaan shoppen. Vandaag dus wel. De eerste gezichten waren spannend, ik meed eerst de drukste winkelstraten, later niet meer. De meesten hadden pas op het laatste iets door. Eentje zei achter mijn rug: is dat een man? Werkelijk ?
Tijdens het shoppen lette ik vooral op mijn houding dat ik niet als een lompe man ging rondstappen. Verder heb ik ook wat jurkjes, topjes en rokjes gepast maar niet gekocht. Als een echte dame zocht ik kledij uit en ging ze dus passen. Heel fijn! Gewoon Super ! Ronddraaien, met de armen in de rug zwieren. Het was een perfecte dag.
Nu voel ik me schuldig omdat het alweer achter de rug van mijn teerbeminde vrouw gebeurt. Ik ben achterbaks maar ben ook bang om haar te verliezen. Ze is een echte schat en mijn soulmate. Maar mijn besluit is genomen. Ik ga alles bekennen na Nieuwjaar. Gedaan met liegen. Hopelijk zal ze me begrijpen en vergeven! Ik ben een vrouw en wil zo dagelijks door het leven gaan.
Ik sta nog altijd versteld wat ik gisteren heb uitgespookt en het voelt verdomme zo goed. Vandaag loop ik terug als man rond: een vreselijk gevoel met veel (psychosomatische) hoofdpijn. Het is als wakker worden in een nachtmerrie: ja, je bent een man voor de buitenwereld. Verder tob ik hoe ik het aan mijn vrouw zal vertellen. Ik wil de kerstsfeer niet bederven maar in de eerste week van januari wil ik het toch vertellen.
De obsessie wordt groter en ze groeit al vele jaren. Dat een persoon zo kan evolueren, zo met gewrongen gevoelens kan worstelen, had ik nooit gedacht. In het menselijk brein huizen vele gedrochten in de spelonken van de hersenwindselen. Ondertussen probeer je de schijn naar de buitenwereld hoog te houden, een glimlach, een vraag over het slechte weer of over de zinloze staking maken deel uit van operatie "facade'.
Daarom ben ik zo fier dat ik voor mezelf die verpakking even kon laten, door als Laura te shoppen. Mocht ik nu toch eens voor altijd als Laura door het leven kon gaan, met alle (lichamelijk veranderingen) erbij. Soms wil ik dolgraag opnieuw hormonen starten zoals ik al tweemaal gedaan heb (maar na twee weken was ik gestopt), maar ik zal wachten tot ik een endocrinoloog me kan begeleiden
Laatste werkdag zit er bijna op. Ik ben moe en uitgeput, vooral mentaal. Het zijn zware maanden geweest. Volgende week vakantie: of het een leuke wordt, weet ik niet. Ik weet een ding, het zal niet als Laura zijn. Het zal leeg aanvoelen.
Meestal brengt mijn vrouw wat vrolijkheid. Ze houdt van de Kerstsfeer. Haar genieten maakt me wat gelukkiger. Een opluchting dat zij er is. Wat zou ik zonder mijn engel toch doen?
In elk geval geniet ik nu van muziek van Duffy: haar stem bezingt zo mooi de pijnen van de wereld, het onbegrip, het verraad,
Na een dagje kerst vieren, ging ik en mijn vrouw een jurkje voor haar halen. Stikjaloers was ik toen ik uiteraard ze niet zelf kon passen. Morgen vertrekken we voor een korte city-trip, maar ik denk al aan volgende week om me weer uit te leven als Laura. Ondertussen blijf ik diep zuchten hoe het allemaal verder moet. Eigenlijk zou ik eens een goed gesprek willen met een lotgenote of iemand die deze dilemmas heeft meegemaakt. Daarom mag iedereen me e-mailen als je iemand kent of jezelf zo iemand bent. Elke hulp is welkom. Want zoals het nu gaat, kan het niet verder.
Verder wens ik iedereen een gezond en succesvol 2012.
Ziezo, de verplichte familiale nummertjes zijn achter de rug. Gelukkig heb ik me suf gepiekerd en was ik zo depressief dat ik er niets van gemerkt heb van de interessante praatjes van mijn moeder.
Dit echt wel een mooi mantel, zeker als dit draagt met een kort rokje en zwarte leggings met laarsjes
. De wereld werkt haar tegen. grrrrrrrrr
