Godverdomme, deze blog doet al dagen moeilijk met het inbrengen van berichtjes. Lettertype, ordening van mijn teksten in paragrafen: allemaal een chaos. Gelukkig kan ik thuis op mijn Mac wat rechttrekken (het ligt dus aan mijn debiele PC)
Hectisch, hectisch..... Verzopen in het werk, bovenop de 'probleempjes' ;-) Het was wel zalig om opnieuw zoals elke ochtend, wakker te worden naast mijn allerliefste. Soms denk ik van mezelf: 'kijk daar, de boeman'.
Hopelijk kunnen we een en ander uitklaren in het weekend want 's avonds ben ik meestal doodmoe.
Het blijft raar doen. De coming-out, bekennen dat je iemand anders bent, dat je in een verkeerd lichaam huist. Soms vraag ik me af of het wel allemaal waard is. Het zijn zoveel hindernissen. Emotionele breekijzers waarheen je door moet. Soms heb ik het gevoel dat ik een emotioneel slagveld zal achterlaten met verbijsterde en teleurgestelde mensen. De schade lijkt groter te zijn dan de baten.
De verleiding blijft om gewoon verder te kabbelen om de goede vrede te bewaren. Of het mij vooruit zal helpen, waarschijnlijk niet maar ik vermijd zo wel een aantal andere kopzorgen.
Ik moet het allemaal opnieuw op een rijtje zetten, nadenken en piekeren. Ik geloof nog steeds dat transitie uiteindelijk voor mij persoonlijk de beste oplossing is. Maar ik ben dus niet alleen. Maar als de offers te veel eisen, dan begin ik serieus te twijfelen of het allemaal wel waard is.
Het hele proces stopzetten lijkt me geen oplossing. Ik zal binnen de kortste keren even diep zitten zoals enkele maanden geleden, misschien deze keer met fatale gevolgen.
Het is prachtig buiten. Het zonnetje schijnt, geen ijskoude wind, het voelt goed. Ondertussen weet ik dat mijn vrouw in shock is na mijn coming-out. Prettig is het niet maar verder wil ze er niet over praten. Ze negeert me niet, hoor. Maar ze gaat gewoon over tot de orde van de dag alsof er niets gebeurd is.
Ik hoop dat dit deel uitmaakt van het beseffen wat is er exact gaande is. Ik blijf ook hopen dat ze me niet achterlaat. In elk geval wil ik er vanavond over praten. Leuk zal het niet worden omdat er natuurlijk nog andere varkentjes te wassen zijn zoals het werk waar ik tegenwoordig verzuip van de te afwerken opdrachten.
Was het misschien beter om alles uit te stellen? Ik geloof het niet. Het juiste moment bestaat niet. Het doet verdomd pijn, wetende dat mijn allerliefste schat in shock is. Door zoveel mogelijk mijn coming-out te negeren, verdedigt ze haarzelf en schermt ze haarzelf af. Waarschijnlijk zou ik in haar plaats identiek hetzelfde doen. Ik begrijp haar reactie tenvolle maar zij begrijpt mij niet of nog niet. Daarom moeten we meer praten.
Ondertussen geniet ik wat van de stralende zon en de heldere hemel, versiert met slingers van wolken door de vliegtuigen. Het doet me echt deugd. Er is toch nog iets waaraan ik me kan optrekken.
Mijn bestelling van een weekje geleden is mislukt. De bank had een nieuwe VISA-kaart klaarliggen en mijn huidige geannuleerd (allemaal achter mijn rug, bedankt bank). Maar ze hebben het in orde gemaakt, goed zo bank! Volgende week krijg ik een nieuwe, misschien een nieuwe poging, hopelijk zijn ze niet uitverkocht ;-)
Street's like a jungle So call the police Following the herd Down to Greece On holiday Love in the 90's Is paranoid On sunny beaches Take your chances looking for
[Chorus] GIRLS WHO ARE BOYS WHO LIKE BOYS TO BE GIRLS WHO DO BOYS LIKE THEY'RE GIRLS WHO DO GIRLS LIKE THEY'RE BOYS ALWAYS SHOULD BE SOMEONE YOU REALLY LOVE
Avoiding all work Because there's none available Like battery thinkers Count your thoughts on 1 2 3 4 5 fingers Nothing is wasted Only reproduced Get nasty blisters Du bist sehr schon But we haven't been introduced
Vraag ik van mezelf het onmogelijke? Het leven biedt te veel vragen en te weinig antwoorden. Heb ik het vanaf het begin aangepakt? Het optimisme van een transitie is verdwenen. Wat als....?
Ik weet niet wat ik wil. Het enige wat ik wel weet, is dat verder doen zoals nu, geen zin heeft. Soms ben ik gewoon te laf om de problemen aan te pakken. Het vermijdgedrag, vluchten in plaats van ze op te lossen. Wat professioneel zo goed lukt, is een ramp op persoonlijk vlak. Waar moet ik heen gaan? Kan er iemand mij de weg wijzen?
Een mens wordt stilletjes aan depressief van al die regen en hagel. Het is zolang geleden dat ik eens buiten kon wandelen zonder nat te worden of zonder als ijsman terug thuis te komen. Bovendien was het te gevaarlijk om naar de bijeenkomst in St Joris Winge te gaan, regen met vriestemperaturen, ultraglad wegdek. Ik ben dit kutweer echt wel kotsbeu!
Gelukkig worden de dagen wat langer, maar ik snak echt wel naar een zalig voorjaarszonnetje. Gisteren had ik weer een dipje en begon ik weer te twijfelen aan mijn hele transitie die in het verschiet ligt. Natuurlijk was er hoop zelfmedelijden, wat natuurlijk bijzonder zielig was van mijn kant. Blijkbaar moet ik alles eens theatraal opvatten, overdrijven alsof het einde van de wereld nader is. Soms zie ik de werkelijkheid als een soap-serie. Iedereen-op-aarde-is-tegen-mij gevoel overheerst dan, plus nog eens allerlei verwensingen aan een Godheid waarin ik toch niet geloof (dit is echt wel triestig en pathetisch, he), alsof ik iets met de Schepper te maken heb terwijl ik al jaren een ongelovige ben. Waarom verwens ik Iemand waarin ik niet geloof (omdat ik natuurlijk van die theatraliteit hou?). Waarom ben ik zo? Omdat ik helaas een gestoorde moeder had, die altijd zo reageerde. Ik ben zo opgevoed. Ben ik dan altijd zo? Natuurlijk niet, maar ik heb zeldzame buien zoasl gisteren. Eigenlijk wilde ik gisteren niets, noch transitie, noch een status quo. Twijfels en geen twijfels.
Gelukkig ben ik vandaag iets stabieler. Het doel is weer voor ogen, maar prettig was het gisteren alleszins niet. En hopelijk wordt dit weer echt wel beter zodat ik eindelijk eens naar een bijeenkomst kan gaan.
Wat ben ik vandaag lastig. Geen zin om iets te doen. De coming-out lijkt echt niet gelukt. Ik haat soms de wereld terwijl het alleen mijn dikke schuld is. Dit zorgt natuurlijk voor vele verwijten aan mij adres: ik voel me een loser, soms grote mond, maar een piepklein hartje.
Hoe moet dit verder? Waarom ben ik zo zielig? Soms wil gaan lopen naar een bestemming waar niemand me kent, waar ik rustig Laura kan zijn zonder vooroordelen, zonder staren en gapen, zonder gelach achter mijn rug, zonder de mogelijkheid dat mijn vrienden me laten vallen: gewoon ver weg, alle shit achterlatende..................
Het was opnieuw een heftig weekje. Natuurlijk blijf ik wie ik ben en wie ik uiterlijk wil worden. Gewoon de kleine dingetjes en irritaties. En dan nog mijn coming out dat blijkbaar niet goed bij mijn schatje doordringt. Ik vrees dat ik een versnelling hoger zo spelen. Beter van open kaart te spelen dan stil te blijven staan want dat helpt niemand meer op dit moment. Dus weet ik niet wat me te wachten staat dit weekend, maar het zou best wel eens heel pijnlijk kunnen worden als het echt doordringt. Een weg terug is er ook niet meer want ik hét laten vallen.
Toch voel ik me ongemakkelijk: ik kan het niet langer verzwijgen. Ik moet het haar volledig vertellen zodat ze snapt wat er exact gaande is. Wat mijn 'probleem' inhoudt, wat de gevolgen zijn.
Hoe kom ik eigenlijk aan mijn naam Laura? Mijn mannelijke naam heeft geen vrouwelijk equivalent, dus moest ik op zoek. Het is niet evident om jezelf een nieuwe naam te vinden. Dus zocht ik ergens inspiratie en die vond ik in Italie dus een Italiaanse naam lag voor de hand.
Hoe ga je zoeken? Ik heb een passie voor literatuur, dus hier vond ik twee toepasselijke namen, zeker in hun context. Laura was de femme fatale van Francesco Petrarca en Beatrice de femme fatale van Dante Alighieri. Beatrice dreigt in het Nederlands verkeerd te worden uitgesproken, dan klinkt het afschuwelijk. Dus werd het Laura.
De Laura van Petrarca heeft echt bestaan en was afkomstig van Avignon, toen de pauselijk hoofdstad en waar Petrarca regelmatig verbleef. Hij zag haar voor het eerst in de kerk op Goede Vrijdag op 6 april 1327. De liefde blijf voornamelijk hoofs zoals dit paste voor de tijd. Haar volledige naam was trouwens Laure des Noves. De Canzoniere zijn opgedragen aan Laura, een verzameling prachtige sonnetten en andere gedichten, ter ere van zijn Laura (in de gedichten wordt dikwijls gerefereerd naar L'aura).
De Canzoniere worden als het begin van de Rinascente beschouwd en zijn een hoogtepunt in de wereldliteratuur. Alleen al de Italiaanse teksten luidoplezen doet deze gedichten leven als gezangen van engelen en godinnen. Laura stierf uiteindelijk door pest in 1348, die in die tijd de Europese bevolking decimeerde.
Ne letà sua piú bella et piú fiorita, quando aver suol Amor in noi piú forza, lasciando in terra la terrena scorza, è laura mia vital da me partita,
et viva et bella et nuda al ciel salita: indi mi signoreggia, indi mi sforza. Deh perché me del mio mortal non scorza lultimo dí, chè primo a laltra vita?
Ché, come i miei pensier dietro a lei vanno, cosí leve, expedita et lieta lalma la segua, et io sia fuor di tanto affanno.
Ciò che sindugia è proprio per mio damno, per far me stesso a me piú grave salma. O che bel morir era, oggi è terzo anno!
Alea iacta est. Ik heb mijn Rubico overgestoken. Een weg terug is er niet.
Wat weet mijn vrouw nu: dat ik geen travestiet ben (dacht ze soms, door verdachte spullen te vinden), maar dat ik een GID heb. De ernstige vorm, dan nog. Dat ik naar Gent ben geweest, naar het Genderteam bij dr H. En nog steeds wil ze vanavond pizza met me gaan eten en ze houdt nog steeds van mij.
Tot zo ver de coming-out. De komende dagen zal ik nog wat meer loslaten, zoals een heel waarschijnlijke transitie. Nu wil ik mijn allerliefste wennen aan het idee. Veel stress is van me afgevallen, maar ik ben er nog niet, binnenkort familie, vrienden en werk (dit laatste wordt heel moeilijk).
Ik heb de laatste echt veel emails gekregen en ik wil iedereen minstens een miljoen keer bedanken voor alle steun en kritische opmerkingen. Er lopen daadwerkelijk nog vele fantastische mensen rond.
De week is vliegensvlug voorbij gegaan en ik ben nog altijd supertevreden na mijn passage bij het Genderteam. Deze afspraak was uiteindelijk essentieel om genoeg moed bij elkaar te schrapen voor de coming out. Ik wil dit op mijn eigen manier doen: geleidelijk. Mijn coming out is sinds gisteren begonnen. Tot nu gaat het goed. Maar langzaam aan laat ik informatie doorsijpelen, als ze om meer vraagt dan zal ze die krijgen maar ik wil me niet vergalopperen. Uiteindelijk is mijn droom om de transitie met haar te doen. De bedoeling is wel van open kaart te spelen als het moment rijp is: geen geheimpjes.
Maar een week na D-day zijn mijn gedachten niet veranderd, bijna geen twijfels (soms zijn ze er nog, hoor, maar ik ben ook een eeuwige twijfelaar). De overtuiging is alleen maar gegroeid. Nog steeds probeer ik me kritisch tegenover mezelf op te stellen, terug alles in vraag stellen. Wil je dit echt? Ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ik wil dit echt. Nog beter: dit ben ik echt!
Dit weekend lagen samen op bed naar het plafond te staren, elkaars handje vasthoudende, zalig genietende van dit eenvoudig maar intiem stukje tijd. Op die momenten beleef je toch het opperste geluk, het eenvoudig samen zijn en de vlindertjes in je buik. Dit zijn ook tijdsstonden die eigenlijk eeuwig zouden mogen blijven duren. Je weet natuurlijk dat na enkele minuten de orde van dag weer tevoorschijn komt. Maar toch. Een paar minuutjes het aartsparadijs voelen......
Dit ideale en idyllisch moment deed me toch nadenken over mijn hele transseksualiteit. Waarom verandering nastreven als je met een soort status quo je toch heel gelukkig kan voelen?
Moet ik echt deze opperste staat van geluk doorbreken, ja zelfs mogelijks vernietigen door mijn allerliefste te zeggen dat ik eigenlijk een meisje ben? Waarom zou ik niet verkiezen om verder te kabbelen zoals vroeger om zo geen onrust in onze relatie te veroorzaken? Gewoon verder doen, business as usual, samen genieten van de kleine dingen des levens met mijn vrouw. Eenvoudig toch?
Het klinkt verdomd aanlokkelijk: vergeet alles: vrouwenkledij, de hormonen, SRS, het genderteam. Kies voor het geluk met je liefste! Mijn vrouw is echt mijn allerliefste schat, elke dag dat we langer te samen zijn, hou ik nog meer van haar. Ze is mijn muze en rots wanneer ik het moeilijk heb. Ze staat altijd klaar en laat altijd alles vallen wanneer ik hulp nodig heb. Waarom zou ik dit mogelijks kapot willen maken? Waarom zou ik het fatum tarten als het fortuin voor me klaar staat?
Het klinkt dus aanlokkelijk. Het wordt opnieuw onderhandelen! Maar is dit echt wel zo aanlokkelijk? Mijn liefde voor mijn vrouw is echt daar, geen twijfel mogeliujk. Ik zou bijna sterven van verdriet als ze me zou laten zitten. Haar kwijt spelen zou het einde van de wereld zijn. Maarrrrrrr
Een grote maarrrrrrrrrrrr. Ondanks mijn fantastische vrouw, de steun, de tranen, de pijn die samen hebben overwonnen, voel ik me metafysisch en existentieel slecht in mijn vel. Ja, ik voel me gelukkig bij haar, maar er knaagt echt iets aan mij dat me slecht doet voelen. Ze is een drugs die me opkikkert maar mij fundamenteel niet verandert. Het ligt dus absoluut niet aan haar maar aan mezelf, louter mezelf, mijn eigen persoon, mijn eigen ziel, mijn ego en ik. Het verder kabbelen heeft dus geen zin. Dit heb ik al honderden keren geprobeerd. Er moet iets veranderen of ik ga ten onder. Niet door haar, maar door mezelf omdat ik een meisje ben in een mannenlichaam. De status quo zal me vernietigen, daarom wil de transitie om echt mezelf te voelen, maar mijn vrouw verliezen zou dus een ramp zijn.
Een ding kan ik niet met haar bespreken: mijn gender dysforie. Waarom toch? Ik weet het zelf niet. Maar mijn besluit staat nog steeds vast: de coming out kan ik niet langer uitstellen. De geheimdoenerij moet stoppen, open kaart spelen, weliswaar geleidelijk aan......omdat ik zoveel van haar hou, omdat ik haar juist gaarne zie.
Ik had de laatste dagen vele e-mailtjes gekregen maar wegens mijn ziekte was het onmogelijke om ze snel te beantwoorden. Ik zal vandaag mijn achterstand wegwerken.
Ik heb tijdens mijn 'verblijf' in mijn ziektebed een plan uitgedokterd voor mijn coming-out. Ik zal ik dit ook later uit de doeken doen op mijn blog. De coming-out is iets dat ik echt wel moet gaan doen. De schaamte van het verzwijgen wordt te groot en mijn borstjes beginnen nu heel lichtjes te groeien, zodat er twee opties zijn: 1. blijven verzwijgen en stoppen met hormonen 2. vertellen en mijn hormonen continueren.
Verder wil ik kiezen voor de geleidelijke aanpak. Wanneer wil ik dan springen? Dinsdag of Woensdag! Er is vanaf nu geen weg terug. Moge Dame Fortuna me bijstaan!
Gaandeweg gisteren kreeg ik meer keelpijn en voelde ik me zieker, zeker om naar de bijeenkomst van Hasselt te gaan. Nu blijf ik bed uitzieken, slikken doet vreselijk pijn (zeker mijn medicatie).
Ik heb een deel van mijn uitslagen gekregen: eindelijke want het begon te duren en ik kon niet wachten om ze te zien. Dus mijn testosteroneniveau is superlaag, op het niveau dat je zou verwachten wanneer je anti-androgenen neemt. Joepie!!!!!!!!!!!!!
Mijn SHBG (Sex Hormone Binding Globulin) is super hoog. Ole!!!!!!!! Dit laatste betekent dat mijn oestrogenen hoog zijn en mijn testosterone laag (wat we al wisten).
Oestradiol, een soort oestrogeen, is lichtjes hoger. Dit zou nog hoger moeten zijn, ware het niet dat oestradiol gemaakt wordt van testosterone. Dit laatste heb ik niet meer, daarom moet het van 'buiten' komen wat ik doe met mijn ethinyloestradiol pilletjes.
Het is er biochemische allemaal goed uit en dit, na slechts een maand hormonen. Ondertussen heb ik nauwelijks bijwerkingen buiten het iets frequenter plassen en dit ik me duidelijk beter voel. Oh ja, mijn tepels zijn echt supergevoelig: het schuren van mijn scheren doet regelmatig pijn. Zelfs een lichte aanraking verdaag ik niet. Er bevinden zich ook al twee miniknopjes onder mijn tepels, het begin van echte borstgroei, maar ik maak me geen illusies: een C-cup zal ik niet vewachten, maar ik hoop op een B.
Er zijn nu al 3 dagen voorbijgegaan sinds mijn bezoek aan deze schitterende en een heel sympathieke psychiater van het Genderteam. Waren alle therapeuten zoals hem. Nog steeds voel ik me echt goed bij de diagnosestelling. Super zelfs. De twijfels zijn juist sterk verminderd wat de coming out hopelijk wat gemakkelijker zou maken.
Als ik nu naar meisjes kijk, denk nu dikwijls: "hey, ik lijk nog niet zo, maar ik ben wel degelijk een van jullie".
Vanavond is er een bijeenkomst in Hasselt. Ik wil er dolgraag heengaan maar..... Ik vind maar geen uitvlucht om vanavond alleen op stap te gaan. Meestal haal ik een optreden of fuif aan, maar vanavond is er in heel het land geen kneit te doen. Bovendien is het berekoud en in een auto met niet-werkende verwarming, waar ik me meestal omkleed, is dat niet echt comfortabel. Ik zal mijn best doen, tenzij iemand een schitterend uitvlucht heeft ;-)
Het voelt dus goed, ondanks de vele extra genderdysforische perikelen die me meestal van slag houden. Het duidt wel degelijk dat mijn onderliggend lijden in essentie mijn GID is.
