|
Volgende stappen:
Vrijdag 17 augustus 2012
Psycho-killer:
Ondanks alle psycho-sociale hindernissen en emotionele obstakels, blijf ik me beter voelen dan voor mijn start bij het Genderteam van het UZ Gent. Misschien klinkt het heel paradoxaal maar fundamenteel heb ik wel het gevoel dat het snor zit. Dit is de richting (alsof ik natuurlijk een keuze heb!).
Het perspectief om langzaam uiterlijk te worden wie ik innerlijk ben, geeft een soort gemoedsrust: het innerlijke conflict is gestreden. De lastige vragen over das Sein zijn na een jarenlange queeste beantwoord.
Dit wil natuurlijk niet zeggen dat alles van de baan is, want het volgende clash woedt in alle hevigheid in mij en rondom mij, nl. het maatschappelijk conflict. Met andere woorden de strijd voor de maatschappelijke aanvaarding: ten eerste in intieme kring, ten tweede mijn werkomgeving en ten derde algemeen maatschappelijk.
De coming-out op mijn werk, de mogelijke gevolgen blijven zelfs heel zwaar op me wegen. Hoe gaan ze reageren? Word ik een paria? Zal ik mijn werk kwijt geraken? Zal ik nog vlot met mijn collegae kunnen werken? Zullen ze me niet pesten en treiteren? Gaan ze veel achter mijn rug roddelen? Gaan ze niet te veel staren en gapen?
Soms blijf ik het heel lastig hebben: negatieve en pessimistische stemmingsstoornissen overheersen mijn buikgevoelens: dan lijkt het einde van de wereld in zicht, dan vervloek ik mezelf omdat ik mijn omgeving zoveel leed bezorg. Kon ik er maar onder uit! Was er maar een gemakkelijke ontsnappingsroute!
Een transitie is toch een emotioneel zware stap: drukkende onzekerheden en prangende vragen zoals waarom juist ik, blijven door mijn zwaarmoedig hoofd spoken. De bijkomende problemen, het scherpe gevecht met je innerlijk zelf vreten je psychisch welbevinden dermate aan dat eruit stappen een betere optie lijkt dan de transitie: weg van het gezeik en gezeur, weg van moeilijke keuzes en zware dilemmas. De ultieme droom om gewoon geen transitie te moeten doorlopen en te ontsnappen uit mijn emotionele gevangenis, is een utopische hersenspinsel of eerder een schizofreen waanbeeld. Een keuze zou gewoonweg fantastisch zijn, maar die is er helemaal niet!
Mijn allerliefste blijft het ontzettend moeilijk hebben. Ze kan en wil het niet aanvaarden: ze wil haar man niet verliezen, ze wil geen vrouw in de plaats! Eigenlijk kan ze er niet mee om. Het doet daarom ontzettend veel pijn om haar te zien lijden voor iets dat niet haar fout is, noch haar schuld: mijn schat heeft dit absoluut niet verdiend. Maar verder ben ik wel ten einde raad: hoe kan ik haar helpen? Hoe kan ik haar ondersteunen? Hoe kan ik haar iets laten inzien? Ze wil er niets over lezen, ze wil geen nieuws, ze wil er niets van horen! Ze sluit haar zelf af van mijn probleem.
Maar ik wil haar niet kwijt. Samenzijn wringt vaak dusdanig: een stress die over me hangt zoals het zwaard van Damocles. Regelmatig bezorgt het me felle hoofdpijnen, braakneigingen en zure oprispingen. Opnieuw stelt zich de vraag: kan ik er aan ontkomen? Het liefste wil ik voor haar de transitie vermijden. Helaas, zal dit niet gaan: een verdere negatie van mezelf zou me gek maken. Zoals Kurt Cobain het verwoordde: I hate myself and I want to die. Ergens mezelf opsluiten, als kluizenaar in de natuur ronddwalen: voorlopig geen behoefte aan contact, e-mails wil ik niet meer beantwoorden.
We doen nog vele dingen samen: het is niet dat we niet meer met elkaar omgaan. Recent zijn we de magistrale laatste Batman gaan zien en daags nadien hebben we ontzettend genoten van het wondermooie Brave. Dus blijkt het eerder anders te zijn: ze wil zoveel mogelijk bij me zijn want binnenkort ben ik iemand anders en is haar man weg. Dus laat ze me geen dingen alleen doen, mag ik niet meer weg: ik moet zoveel mogelijk bij haar blijven. Nu vind ik dit niet erg: bij haar zijn is toch nog het liefste wat ik doe.
Dus de negatieve gevoelens drukken soms geweldig op mijn gemoed. Maar het keert dikwijls ook weer heel snel om: dan zie ik mezelf als een gelukkige vrouw, iemand die eindelijk zichzelf kan zijn. De balans van het hele pakket met negatieve en positieve gevoelens helt wel degelijk naar de positieve kant over. Het perspectief om ooit mezelf te zijn, schenkt me vreugde maar met een tollende gedachten!
Mijn verlangen is soms heel irrationeel, puur emotioneel: op de trein zitten met allemaal meisjes die naar de kust afreizen om op het strand te genieten, wekt een jaloers gevoel op. Er is geen seksuele aantrekkingskracht voor al die minirokjes en topjes maar wel het verlangen om er bij te horen zoals Hé, ik ben één van jullie. Ik zit gevangen in een mannenlichaam. Maar het mannelijke omhulsel houdt me tegen, ik kruip terug in mijn verwachte genderrol, het theatertje dat ik al zolang speel.
De richting die ik uitga, lijkt me dag na dag de juiste, maar ook de moeilijkste. Geen gevoel van twijfel, geen aarzeling, maar zekerheid omwille van mijn genderdysforie en transseksualiteit.
Troost:
Het zou een mooi woord moeten zijn maar wie zal me ze schenken? De nood en behoefte om met iemand te praten die heel dicht bij me staat en je beslissing ondersteunt, heb ik nog niet gevonden. Troost in muziek dan maar, troost in literatuur, troost in het hardlopen: helaas zijn deze consolerende middelen niet interactief.
Gelukkig blijf ik van de alcohol af: ik verdraag het immers niet. Vluchten in drank zou de grootste vorm van zelfdestructie zijn. Al moge ik me vaak slecht en depressief voelen, al moge ik soms afscheid van de aardbol willen nemen, ik hou van het leven, een fatsoenlijk en deftig leven, niet die van een alcoholverslaafde. De wil om te leven blijft overeind ondanks de zwarte gedachten!
6 maanden:
Bijna 6 maanden na mijn eerste visite bij het Genderteam heb ik al vele stappen gezet in mijn transitie: een klein overzichtje.
- Baard lasering: al drie zittingen achter de rug, zitting vier op 30 augustus, 60 % van mijn baardharen zijn al verdwenen.
- Logopedie: mijn stemevaluatie is reeds achter de rug: mijn stem is sowieso iets hoger dan een natuurlijke mannenstem. Vanaf vrijdag 3 augustus ben ik dus begonnen met mijn wekelijkse zitting van dertig minuten gedurende acht weken. De eerste zitting verliep heel goed. Nu moet ik veel oefenen!
- Spermabanking: eindelijk is de procedure achter de rug: de resultaten waren niet echt positief maar een ICSI zou toch moeten lukken (was toch een harde slag om dit negatief resultaat te horen).
- Hormonen: na de spermabanking terug aan da stuff since 2nd August
Spironolactone: 2 x 50 mg per dag, te verhogen tot 2 x 100 mg per dag, oraal (Anti-androgenen)
Ethinylestradiol: 2 x 50 microgram per dag, oraal (Oestrogenen)
Acetylsalicylzuur: 80 mg om de twee dagen, oraal (Antistolling).
- Afspraak voor Facial Feminisation Surgery (FFS) op 7 augustus bij dr Bart van de Ven: hoge kostprijs, maar ik ben wel superenthousiast!
- Coming out bij mijn allerliefste vrouw en naaste familieleden.
Veel moeite getroosten en regelmatig naar Gent hollen, bellen en organiseren. Meestal probeer ik dan vakantie te nemen, maar soms lukt dit echt niet. Dan wordt het opnieuw hollen tijdens de werkuren om het verlies te beperken, resulterend in soms hele lange werkdagen ter compensatie.
Ik moet er dus veel voor over hebben: het blijft bij wijlen een helse opoffering: het gegeeuw van de slechte nachten, het getob en gepieker zijn de stille getuigen.
Brusjes:
Twee weken geleden heb ik hèt gezegd tegen mijn broer en zus. Doodzenuwachtig en bijna hyperventilerend zat ik daar te wachten met mijn goed voorbereide mapjes info bij me. Toen kwam eindelijk de verlossing: gemakkelijk om de woorden transseksualiteit over mijn lippen te krijgen, was niet gemakkelijk. Tegelijkertijd viel wel een hele grote last van me af nadat ik de woorden sprak.
Mijn zus nam het ietsje vlotter op dan mijn broer die er wat stilletjes bij zat: maar globaal leek het okay! Natuurlijk begon toen het nadenken en overpeinzen van allerlei zaken want hun leven zal ook veranderen. Verhoudingen zullen wijzigen: een broertje wordt een zusje, een oom een tante. Het klinkt eigenlijk zo absurd maar het is wel de consequentie van mijn coming out.
Gelukkig verstoten ze me niet: dit lijkt wel het allerbelangrijkste en beschouw ik als een pak van mijn hart. Natuurlijk was mijn allerliefste vrouw niet gelukkig dat zij er beter mee om kunnen dan zijzelf: opnieuw ging die venijnige steek door mijn hart wanneer ik haar lijden zag.
Cavaria:
Nog iets? Ja, ik ben boos geweest op het holebicentrisme van çavaria. Cavaria is in Vlaanderen een overkoepelende vereniging voor holebis en transgenders, die als drukkingsgroep op politiek en maatschappelijk niveau actief is. Maw zij zorgen voor ons en komen voor ons transgenders op bij de beleidsmakers. Maar het gevoel leeft dat we niet echt meetellen tussen de holebis.
Constant hebben ze het over homofobie, gaybashing, etc. Dus ik een vlammende brief richting de opperchef van çavaria: het antwoord kreeg ik van een transmedewerkster: het was een uitstekend gedocumenteerde repliek, met zinnige argumenten op mijn vragen en problemen. Natuurlijk was ik niet met alles tevreden: maar dit is het leven. Al bij al was ik behoorlijk tevreden: uiteindelijk is het einddoel het belangrijkste, niet de mensen noch de egos, noch de vereniging.
Facial Feminisation Surgery (FFS):
Dinsdag 7 augustus 2012 was het dan zover: na wekenlang in het ongewisse te hebben verbleven, zag ik eindelijk de plastisch chirurg (dr Bart van de Ven) om het getob in mijn hoofd wat te kalmeren. Vooraf had ik een aantal vraagjes gereed gemaakt (je moet je altijd goed voorbereiden):
- Welke ingrepen zijn nodig? Wat moet er aan mijn aangezicht veranderen om er vrouwelijker uit te zien?
- Hoeveel kost alles?
- Wat is de duur van de operatie? Is het mogelijk om alles in één dag te doen?
- Wanneer zal ik terug aan het werk kunnen?
- Quid haartransplantatie? Voor of na FFS: wat is de beste optie?
- Het kleine litteken aan mijn wenkbrauw: is deze verwijderbaar?
- Wat mijn een mogelijke parese/paralyse van n VII (n. facialis)?
- Hoe wordt het traanzakje gespaard?
Het was hypernerveus hollen naar Gent want er moest nog gewerkt worden: het tijdverlies beperken was dus de opdracht. Een bemoedigend smsje van mijn schoonzus deed de zenuwen wat kalmeren. Uiteindelijk werd ik heel hartelijk ontvangen: er was een klein misverstand omdat ik als man ging (tijd om me om te kleden was er niet en bovendien wilde ik niets maskeren met make-up en een pruik).
Wel grappig om als man in een half volle wachtzaal de tijd doden voor een plastisch chirurg: je voelde gewoon de priemende en afvragende blikken van het overwegend vrouwelijk publiek ;-)
Wat met je haar? vroeg hij dadelijk nadat ik een kleine introductie over mezelf ten berde bracht en mijn plannen kenbaar had gemaakt. Tja, ik weet het eigenlijk niet? Een haartransplantatie voor of na de FFS? Misschien beter na een FFS? Zodat een stukje huid van mijn kaal voorhoofd verwijderen? en dan mijn haarlijn wat meer naar voren trekken, gaf ik aan. Hierop begon hij over expanders om mijn hoofdhuid in oppervlakte te vermeerderen en om via een frontal bossing mijn haarlijn naar voren te brengen zodat ik niet meer kaal ben. Maw een haartransplantatie wordt overbodig en zal me toch de nodige centjes besparen.
Nadien ging het over het ander timmerwerk. Een heel leuk gesprek. Wat ik net nodig heb, staat hier opgelijst (in English).
Proposed procedures:
First surgery: duration 5 hours
- Placement of expander for expander assisted hairline lowering
- Rhinoplasty
- Lip lift
- Cheek augmentation with Medpore implants
- Jaw angle reduction and chin recontouring with titanium screws and plates
- Lipofilling limited upper lip, cheeks, nasolabial folds, under the eyes
Second surgery after 2 months: duration 2.5 hours
-Forehead recontouring, hairline lowering with browlift with Endotines and titanium screws
De totale kostprijs voor beide operaties inclusief overnachting in het ziekenhuis EMC2, implantaatkosten en anaesthesiekosten: vele duizenden euros. Niet goedkoop dus en jammer dat het in twee operaties moet gebeuren. De werkonbekwaamheid zal voor de eerste operatie 3 weken duren, en voor de tweede 2 weken, dus in totaal 5 weken.
Vragen omtrent complicaties, meer bepaald over een n. facialisparese en traanzakbeschadiging, zei hij dat het eerst kan voorkomen maar meestal verdwijnt. Aan het traanzakje komt hij helemaal niet aan: goed dus! Mijn vraag over de mogelijke verwijdering van mijn klein littekentje aan mijn linkerwenkbrauw, was hij kort. Beter niets aandoen, wanneer het echt blijft storen dan kan ik het beter laten tatoeëren.
Hij had ook nog eens een blik geworpen naar mijn kleine Adams appel: persoonlijk wil ik hier niets aandoen en de chirurg was het met me eens. Je ziet het bijna niet.
Wel was ik verbaasd die hij het had over mijn neus die lichtjes scheef zou staan. Goed dat hij zoiets opmerkte: het vergrootte mijn vertrouwen in hem. Verder wilde hij weten of ik genoeg vet heb om in te spuiten: nu is mijn BMI net 20,
veel vetophoopjes heb ik dus niet.
Conclusie:
Al bij al was ik heel tevreden: de onzekerheid is in elk geval weg. De volgende stap is de financiering. Het blijft een pak geld dat ik niet zomaar klaar liggen heb, maar het is geen onoverkomelijk probleem. Het eindgevoel is dat ik er klaar voor ben en dat het me lukken zal. Nu nog mijn job behouden en mijn nieuwe verschijning zal een feit zijn.
Programma:
Wat staat er nog op het programma?
Mijn moeder informeren. Zal zondag as. gebeuren. Verder zullen er nog vele tranen rollen, mezelf suf zuchten en treuren. Mijn mentale weerbaarheid staat op het spel! De coming-out vreet nogal veel energie.
Groetjes,
Laura,xxx
17-08-2012 om 00:00
geschreven door Laura 
Tags:transitie, coming out, FFS, cavaria, complicaties, genderdysforie, passabiliteit
|
