|
Dinsdag 18 december 2012:
Een maandje als vrouw of de hemel op aarde!
Eerlijk gezegd. Soms weet ik niet echt meer wat neerpennen. Mijn leven als vrouw gaat zijn gangetje: het is eigenlijk heerlijk! Gewoonweg al een maandje verder! Een volledig twaalfde deel van een jaarstonde! Hoeraaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa.
Het wordt steeds meer een gewoonte, de onwennigheid verdwijnt, de stem steeds standvastiger (al twijfel ik soms aan dat laatste). Dus waarom geen overzichtje na een maandje real life experience (RLE).
Aanschaf van textiel:
Shoppen, winkelen, rondneuzen tussen kledij doe ik steeds met minder schroom en mét heel veel plezier. Eigenlijk kan ik het uren volhouden zonder het beu te worden. Kiezen is soms moeilijk, bij het vastnemen van een mooie rok, denk ik al wat er eventueel bij zou passen, schoenen, kousen of nylons, jas, bloes, enz
Soms moet je iets moois laten gaan omdat je er niets bij kan fantaseren, met een diepe zucht.
Ondertussen was ik zo goed als verliefd geworden op Sarah Pacini, een duurdere winkel met toch heel veel prachtige stukken. Helemaal verleid schafte ik me een supermooie lange rok aan, een speciaal vestje en een prachtig topje. En dan zag ik die schitterende poncho, iets wat ik al zo lang zocht maar nooit het geschikte model vond. Dus echt goed voor mijn bankrekening was het dus niet.
Maar de leuke was het feit dat ik er vol zelfvertrouwen kledingsstukken paste en paradeerde voor de spiegel, mét mijn stem die misschien nog wel idioot klonk maar oefening baart immers kunst.
Maar verslavend is het wel: nu zag ik weer schitterende jas bij Filippa K, een echte beauty. Het ding bleef dan in mijn hoofd spoken. ik moet deze jas hebben, ik moet deze jas hebben. Dit weekend kon me uiteindelijk niet inhouden.
De jas zal ik voor de koopjestijd bewaren, maar een mantelpakje en kokerrok gingen met veel enthousiasme over de toonbank. Duur was het wel, maar het gevoel van iets heel stijlvols gekocht te hebben zorgde voor een positieve input.
Dus ronddolen door de winkelstraten wordt zelfs een verslaving: altijd het gevoel van te weinig kleren. Overal zie ik dan hebbedingetjes: tandenknarsend moet ik dan leuke stukken laten liggen. Am I a Shopaholic?
Kijkglazen:
Mijn mannenbril was ter ziele gegaan: armpje afgebroken en dus vele maanden zonder
Een zware beproeving voor mijn tere oogjes die altijd contactlenzen moeten verdragen. Dus een prachtige vrouwenmontuur uitproberen ging alleen vanaf mijn RLE. Hét moment brak aan om op zoek te gaan en te gaan snuisteren bij verscheidene opticiens.
Een eerder-verwachte-moeilijke zoektocht bleek een makkie te zijn: een modieuze zwarte montuur van Ralph Lauren: niet te duur, gegoten voor mijn aangezicht. De prijs van de glazen dan: het moesten speciale zijn, nieuw slijpingsproces, sterke glazen (min 6.5 !) die dun moesten blijven, m.a.w. het werd een dure grap.
Glazen zijn belangrijk: ze kunnen je aangezicht vervormen en dus flink verlelijken. Met duurdere venstertjes wordt dit voorkomen. Hopelijk kan ik het ding wel jaren houden, want zon dure investering mag niet elk jaar voorvallen.
Badkamer-stuff:
De gelaatsverzorging loopt ook steeds gesmeerder: ik vind het zelf wel bijzonder aangenaam om met mijn gezichtshuid bezig te zijn en ze goed te verzorgen, iets wat ik als man zo verafschuwde (gekke wereld toch!). Maar het is tijdsconsumerend, d.w.z. elke dag vroeger opstaan en wat langer in de badkamer toeven voor het slapen gaan. Ergens is het relaxerend: doet me echt een vrouw voelen. Rimpels zijn plots een probleem geworden ;-) Om dan nog te zwijgen over het verlangen om mijn tanden te bleachen.
Ook de peelings zuiveren mijn huid dat jarenlang geen fatsoenlijke verzorging kreeg. Je merkt het verschil sinds ik tweemaal wekelijks de scrub toepas op mijn aangezichtsbedekking. Wat egaler, minder oneffenheden,
Ik probeer zeker niet met make-up te overdrijven, een fout die veel beginnende transen maken. Gelukkig krijg ik veel eerlijke feedback van mijn omgeving, soms minder leuk en prettig om horen maar ze helpen me wel om er beter uit te zien.
Ik kan dat toch iedereen aanraden om eerlijke terugkoppelijking van je omgeving te vragen, ook al zal je het niet gaarne horen maar het is dikwijls voor je goed.
Helaas zie ik op transgenderbijeenkomsten de politiek-correcte complimentjes rondvliegen ondanks het feit dat ze er echt vreselijk uitzien. Eerlijk-zijn dient niet om te kwetsen maar om te helpen.
Bovendien heb ik al tientallen foundations geprobeerd zonder succes. Daarom poging nummer honderd, deze keer bij M.A.C.: ik moet zeggen: heel professionele begeleiding, toch iets anders dan Ici Paris XL. Na een maandenlange zoektocht had eindelijk een primer gevonden. Iedereen die met make-up bezig is, praat over primers maar er één vinden??????????
De huid rond de oogjes mochten ook iets en dit vond ik bij IU, oogcrème van Caudalie. Opnieuw super fier!!!!!!
Scheren gebeurt nog steeds dagelijks, al zijn 80% van mijn zwarte haren verdwenen naar de eeuwigheid. Die hardnekkige overblijvende 20 % zijn vooral in de snorzone geconcentreerd.
Akelig feit want zelfs met een dekkende foundation, krijg ik die schaduw nooit helemaal weg: afgrijselijk maar ik probeer het me zo weinig aan te trekken. Op 7 januari 2013 volgt deel 6 van mijn pijnlijke laserepisode.
Dan die afschuwelijke lichte snorschaduw: echt een ware nachtmerrie en een bron van dagekijkse frustraties. Soms durf ik niet meer ik de speigel kijken omdat die enkele overblijvende haartjes alles verpesten.
Oorgaatjes:
We zijn enkele weekjes verder: 28 december is het D-day. Dan mag ik er echte in doen i.p.v. van mijn studs. Dus had ik nog een bijkomende zoektocht: oorbelletjes. Gelukkig heb ik er gevonden: pareltjes. Al jaren droom ik van pareltjes. Eenvoudig en supermooi., dus het moment suprême nadert. Spannend!
Juweeltjes uitzoeken is trouwens enig: een glinsterende halsketting, die catchy armbanden, die leuke oorhangertjes of een glimmende ring. Ook in deze branche begin ik steeds meer mijn weg te vinden. Opnieuw niet te opvallend maar de juiste accessoire op de juiste plaats voor het juiste beeld!
Mannenhanden:
Mijn handen zijn klein en fijn voor mijn lengte. Iets waar meerdere transvrouwen wel last van hebben. Dus het geluk bevindt zich aan mijn kant op dit vlak. Maar mijn nagels bleken af te breken met onregelmatig vormen tot gevolg: oer- en schreeuwlelijk dus! De oplossing laat zich raden: gelnagels op 7 december.
Sindsdien heb ik toch een beetje het gevoel dat mijn handen een beetje op iets trekken. Op 28 december mag ik dan teruggaan voor onderhoud. Eigenlijk ben ik best wel fier op mijn nageltjes ;-)
Noemen en heten:
Via de genderartsen is de procedure tot naamsverandering ingezet: totaal onverwacht, gezien de complicaties bij het boeken van een afspraak bij de endocrinoloog, maar ik sprong letterlijk een gat in de lucht van blijdschap. Mijn allerliefste kon er minder mee lachen en legt de dualiteit bij elke vreugdesprong bloot. Later zal ik een voorbeeldbrief op deze blog posten om een naamsverandering te bekomen in België (voor Nederland zal het iets anders lopen).
Uiteraard moet ik een aantal documenten verzamelen: gelukkig kunnen we in digitale tijden heel wat achter het scherm aanvragen. Vroeger moest ik voor mijn geboorte-akte naar mijn geboorteplaats, nu kan je dat via het e-loket doen.
Aanvragen is één zaak, voordat de administratie deze uitvoert is een ander paar mouwen, zeker omdat het ministerie van Justitie gekend is voor zijn snelle en efficiënte dienstverlening ;-).
Dus mijn geduld zal wel ernstig op de proef worden gesteld. Voorlopig zal noemen en heten nog steeds verschillend zijn.
Centjes:
Dan blijft het wachten op een koper voor onze bouwgrond. Het is echt niet het ideale moment om tijdens een crisis vastgoed te verkopen. Toch hoop ik op een snel-geïnteresseerde, zodat mijn financiering van mijn FFS (Facial Feminisation Surgery)toch nog kan doorgaan.
De meesten in mijn omgeving vinden me wel passabel maar toch zie ik elke dag voor de spiegel die man die ik vroeger was maar dan met een vrouwelijke pruik.
Werk en kleine symbooltjes:
Op het werk gaat het relatief goed: iedereen aanvaardt me. Sommigen hebben vele vragen. De ICT-mannen weten dikwijls niet hoe reageren maar dat weten ze eigenlijk nooit wanneer ze mensen zien. Het liefste zouden ze zich met hun PC willen opsluiten. Van vrouwen krijg ik positieve commentaren, wel heel prettig, ze behandelen me als vrouw, natuurlijk blijft het een overgang maar het gaat gewoon vlotter dan een paar weken terug.
Blij als een kind ben ik dat me is toegelaten om de vrouwen-WCs te gebruiken. Rechtstaand plassen was voor mij altijd een hel. De mannelijke zit-WCs onverzorgd door een vieze voorganger (zo zijn mannen). Nu ik altijd naar de WC kan gaan waar ik me het beste voel, zittend je ding doen, een schone bril in de juiste positie.
Ook op restaurants en cafés zijn die kleine dingen zoals een toilet van groot symbolisch belang. Dat mannengedoe van eerst te spugen in de pisbak, de straal die tegen de wand naar alle kanten uiteenspat en de actieraduis van 60 cm besprenkelt met urine en dit naast een mannelijke medestander die met enige fierheid zijn lid op één of ander manier moet exhibitioneren of masserende bewegingen probeert uit te voeren, doet mijn getormenteerde maag keren met de weerzinwekkend ongemak van deze walgelijke mannelijke maniertjes.
We zullen maar zwijgen over de vieze kraantjes en pompbakken die er smerig bij liggen. Een grote boodschap kan je het helemaal vertikken bij de mannensectie: WC-bril staat meestal omhoog, de randjes vol gele substantie, ontlasting van de vorige passant die vrolijk ronddrijft want trekken die ja als man alleen aan je ding en niet aan een hendeltje.
M.a.w. zeiken zoals een vent is niets voor mij, wateren naast een man ervaar ik als afschuwelijk, staand plassen als een gast voelt totaal onnatuurlijk aan.
Dovè il winter-blues?
Het dagdagelijkse gangetje als vrouw zit me als supernatuurlijk gegoten. Daadwerkelijk leef het gevoel in me helemaal op. Alles wordt anders: het perspectief opent ogen en verandert mijn blikken: tegenslag overwinnen gaat me beter af. De winterblues daagt niet op, wat je als een mirakel mg beschouwen ;-)
Freetime:
Avondje cultureel uitje: het publiek in het voorjaar vervoegen voor Youp van t Hek en Lana Del Rey. Het wordt trouwens een prachtig 2013 want Nick Cave brengt nieuw werk met zijn Bad Seeds.
Ondertussen geniet ik van Alicia Keys, Jessie Ware en Taylor Swift. Ook op gebied van muziek heb ik mijn vrouwelijke kant ontdekt.
Blog:
Deze blog begon iets meer dan een jaar geleden op 5 december 2011. De berichtjes voor deze datum kwamen uit mijn dagboek die ik reeds in september was opgestart.
Dat ik het een jaar zou uithouden, is zelf wel een wonder. Dat er nog eens 26000 page-views zouden volgen met 6500 unieke bezoekers is meegenomen. Bedankt iedereen!
Klanken:
Mijn mannenstem gebruik nooit meer. Weg en foetsie! Maar stabiel is mijn nieuwe stem nog niet, soms klink idioot hoog, tegen de avond eerder lager door de vermoeidheid. Het juiste timbre vinden zal nog wel maandjes duren, maar het voel minder onnatuurlijk aan: de stembanden met zijn spiertjes worden het steeds meer gewoon: ik moet me minder forceren, minder inspannen om de hogere frekwenties aan te houden.
Natuurlijk weet ik niet hoe hoog ik klink: Ik haal vlotjes 160-165 Hz zonder onnatuurlijk te klinken. Velen willen nog hoger maar dan komt het idioot en dragqueen-achtig over.
Toch blijft mijn stem een grote bron van ergernis want het gaat moeizaam. Soms weet ik niet meer of ik wel hoog genoeg praat. Ook bij het lang zwijgen wordt een plots antwoord via een hese stem gegeven: niet iets wat ik echt wil! Er is dus nog veel werk aan de winkel!
Vrouwendomein:
Vorige week was ik met een mannelijke collega gaan lunchen in een brasserie om de hoek. De wijnkaart werd door de ober aan mijn collega getoond. Als vrouw had ik hoegenaamd geen inspraak. Wel grappig, maar ergens toch geslaagd omdat ik als vrouw blijkbaar overtuigde. Anderzijds kan je het als seksistisch beschouwen dat alleen mannen een wijn mogen uitkiezen. Maar toch: eerder een goed gevoel omdat mijn vrouwelijkheid werd bevestigd.
Maar het vrouwenleven gaat me perfect af: rondhuppelen van winkel naar winkel, met mijn lichaamsverzorging omgaan, make-up testen in Paris Ici XL of M.A.C., me onder de mensen als vrouw begeven, als mevrouw aangesproken worden.
Het blijft moeilijk te beschrijven wat vrouw zijn betekent maar het feit dat ik me zoveel beter voel, lijkt een aanwijzing.
Terug gaan zou een beetje sterven zijn: mijn mannenleven mis ik geen enkele seconde ondanks het gemakkelijkere leven van een man. Het diepste aanvoelen van deze nieuwe fase ervaar ik als een belangrijke bevrijding met een grote dosis verlichting.
Heel het plaatje klopt als een bus: de heldere openbaring van mezelf zijn en het geluk in je binnenste te koesteren voelt als zachte fluwelen lakens in een perfect bed na een uiterst vermoeiende en stresserende dag.
Dag na dag bekruipt me de diepe spijt waarom ik er nooit vroeger aan begonnen ben, waarom ik het niet sneller doorhad. De verloren tijd zal ik niet meer kunnen inhalen. Jammer!
Soms dacht ik voor mijn RLE dat misschien mijn idee toch zou veranderen, dat ik er spijt van zou kunnen hebben. Die mogelijkheid liet ik altijd open: maar ze is definitief gesloten. Teruggaan: nooit! Dit is mijn leven!
Het heerlijke gevoel van de laatste weken bevestigen de schrikdiagnose die zo plots al enkele jaren duidelijk was maar waar ik niet aan durfde toegeven, namelijk genderdysforie. Ik beklaag me mijn stappen absoluut niet: de reis leek ooit een trip met onoverkomelijke hindernissen, maar na ze stelselmatig te omzeilen of te overwinnen, kwam de eindstreep steeds dichterbij.
Elke wegtikkende seconde is een flinke stap voorwaarts: mijn beperkt aantal hersenen proeven het rustgevende genot van zaligheid en innerlijke evenwicht. Een kopje koffie en kommetje yoghurt, een pak frietjes: het vrouw zijn ligt in die kleine dingetjes.
Buiten de kleine frustraties van mijn eeuwige snorschaduw en het gevecht om mijn stem constant te houden, ben ik dus een supertevreden vrouw!!!!!!!!!!!!!
Een vrouw ben ik en zal het altijd zijn!
Groetjes,
Laura
18-12-2012 om 00:00
geschreven door Laura 
Tags:RLE, genderdysforie, shopping, FFS, logopedie, genderdysforie
|
