Deze avond liep ik rond in de Rue Neuve in Brussel. Schitterend. Al die vrouwen en meisjes opzoek naar de juiste outfit voor een feest of het werk. Rondlopen in winkelstraten doe ik vaak: dat kijk ik heel goed rond: wat zijn de trends, is er iets voor mij? hoe dragen ze dit, welke kleuren, welke combinaties.....dus ideetjes opdoen.
Ik ben jaloers op hen. Ik kan dat niet met mijn mannelijke fysionomie. Winkel in, winkel uit. Zalig! Ik hoop dit ook regelmatig te kunnen doen. In een kleren- of schoenenwinkel voel ik me echt vrouw, cliche, niet waar!
Op deze momenten voel ik me echt vrouw. Soms zou ik willen winkelen met mijn allerliefste vrouw, samen kiezen en passen. het is ideaalbeeld die niet verwezenlijkbaar lijkt.
Dus ging ik met lege handen naar huis, dromend om mezelf als vrouw ooit te kunnen presenteren.
Meer dan 10 jaar geleden kwam ik mijn engel tegen, later is ze mijn vrouw geworden. Ze is nog steeds mijn allerliefste engel maar tegenwoordig voel ik me eerder lucifer die zijn engel wil pijnigen want lucifer wil een vrouw worden.
Want wat zal ik zonder engel zijn? Wie zal me steunen in slechte tijden? Wie zal me warmte schenken? Naast wie kan ik zalig in slaap vallen wanneer we samen TV kijken?
Mijn engel verliezen zou ik niet overleven! Wat kan ik doen om mijn engel niet te verliezen? Zwijgen? Dat gaat niet want dat overleef ik ook niet.
Ik hou zoveel van mijn engel. Zij schenkt me vreugde en liefde en warmte en genegenheid en rust.
Ik heb al 80 p gelezen in Twilight. Het is echt een meisjesboek en ik geniet er dan ook enorm van. Ik voel me eigenlijk zoals Bella: ik begrijp haar gevoelens, ik herken me in haar. In de meeste boeken dat ik lees, heb ik een grotere affiniteit met de vrouwelijke personages: hun gevoelens, de twijfels en angsten deel ik dan. Zelfs in mijn mannenlichaam voel ik op en top vrouw wanneer ik Twilight lees. Dit gevoel heb ik ook wanneer ik Gossip Girl kijk of True Blood.
Hierin zie ik de bevestiging wat ik ben eigenlijk wel ben, een vrouw. Natuurlijk zoek ik in alles bevestiging, maar welke transseksueel doet dit niet.
Ik gebruik het liefst het woord "genderdysfoor" of "genderdysforie" in plaats van transseksualiteit. Dit laatste is een vreselijk woord en gericht op seks, wat we natuurlijk niet zijn. Een transseksueel is blijkbaar volgens de term iemand die van geslacht verandert omwille van de seksuele opwinding. Dit klopt niet met de realiteit, daarom de vuilnisbak in. GID is de Engelse term voor Gender identiteisstoornissen, waar ik ook onder val. Maar genderdysfoor is dus de beste term en niet transseksueel.
Travestie: het zijn mannen die zich af en toe in een vrouw verkleden. Sommigen, eigenlijkde meesten en diegenen met vooroordelen gooien me op die hoop alhoewel ik niet zo ben. Ik ben geen dragqueen en ook niet extreem seksueel opwindend gekleed. Ik beoog geen seksuele opwinding met cross-dressing. Wanneer ik me omkleed (let op nadruk op OMkleden, dus niet VERkleden), voel ik me veel beter als ik meer mezelf ben en ik thuis kom. Ik heb ook zin om altijd als vrouw gekleed rond te lopen.
Dus travestie is iets totaal anders dan genderdysforie. Ik ben dus geen Travestiet! Voor een travestiet is verkleden een carnavaleske bedoeling. Niet bij mij dus.
Wie zich wil verkleden als vrouw, mij niet gelaten, maar ik behoor dus tot een andere groep.
Ik haat het ook om travestiet genoemd te worden door een randebiel wanneer ik uitga. Maar de meesten denken dat de hele hoop dezelfde is. Soms worden ze handtastelijk, vreselijk. Een keer ben ik zelfs aangerand geweest door een ultrageile bok: kikte op shemales en travestieten.
Het is een trauma gebleven: sommigen hebben compleet geen respect: je bent voor hen een lustobject terwijl ik me gewoon als vrouw wil outen. En ze moeten van mijn lijf blijven!
Zwarte sneeuw, ik ben het beu. Hoe kan ik me outen? Hoe kan ik me bekend maken? Ik wil absoluut als vrouw rondlopen, werken, slapen, eten, lezen, kijken, rijden, vervelen, spelen, lopen, wandelen, drinken, huilen, poetsen, afwassen.
Mooi, dag der doden deel 2. De katholiekjes hebben het mooi geflikt. Voor lijken alle dagen dagen der doden. Emotioneel diep en gebroken. Allemaal zelfmedelijden.
Genderdysfoor ben ik. Maar ik kan er niet mee om. Ik zoek hulp maar er is een wachtlijst. Misschien uithuilen bij mijn engel? Durf ik niet! Wat een lafaard ben ik toch, een schrikschijter, een zeikerd.
Zou ze begrip opbrengen? Zal ze nog van me houden? Zal ze nog bij me willen blijven? Ik kan niet zonder haar. Vandaag was ze weer bloedmooi, een godin! Ik hou toch zoveel van haar.
Ik zit al enkele dagen te tobben. Ben ik nu een vrouw of niet? Soms denk ik en hoop ik dat het gewoon een bevlieging is. Dat over zal gaan. Dit zou het makkelijkste zijn voor iedereen.
Maar ik vrees dat het geen bevlieging is, dat verder kabbelen zoals nu, me een einde aan mijn leven zal maken.
Wat met mijn allerliefste, mijn muze? Ik word hopeloos van de situatie, tussen twee vuren, tussen Scylla en Charybdis. Als haar maar niet kwijt geraak! Alles verliezen, ja, maar haar niet! nooit, jamais, never, mai!
Niemand weet van mijn blog. Ik ben anoniem. Ook mijn vrouw niet. Ze weet er niet van en ik voel me een leugenaar en slechterik. Ik, die een beetje zijn diepste gevoelens rondstrooit op het net, aan Jef en Jos, aan Mieke en Marieke. Maar dus niet aan mijn vrouw.
Mijn hartedief en engel weet dus van niets, ze heeft zelfs geen weet van mijn onderliggend probleem. Ze weet eigenlijk niets van wat ik in het geheim doe. Ben ik slecht? Ben ik een onmens? Of doe ik eerder niet zielig met mijn zelfmedelijden, zelfbeklag en zelfbeween?
Hypocriet! dat ben ik. Een dikke, grote hypocriet! Grienen dat het niet meer mooi is.... vrouw in mannenlichaam..... delen met de buitenwereld.....verzwijgen voor diegenen die je zo dierbaar is......Hypocriet!
Ja, ik ben een hypocriet, een leugenaar, een egoist!
Zal ze me ooit vergeven? Zal me ze me ooit verdragen wanneer ze achter de waarheid komt? Zal ik nog naast haar wakker worden na mijn coming-out ? Zal ze me nog willen knuffelen?
Ondanks de hypocrisie en de leugens, hou ik zielsveel van mijn schattebout en alleen dit al maakt me een slecht mens.
Het gaat niet. De twijfels, de angsten, ik slaap haast niet meer. Vreselijk slecht gevoel bij het opstaan. Kon iemand me maar hieruit halen? Me een meisje laten zijn. Waarom? Ik haat de maatschappij, ik haat mijn leven: vervloekt zij allen!
Just locked up in a male body. Please, help me. Find me and Release me! No time to waste.
Wat een vreemde dag: ik heb duidelijk minder transgender gevoelens, eigenlijk de laatste 2 dagen zelfs. Ik weet niet hoe het komt. Ik besefte ook nog eens hoeveel ik van mijn vrouw hou. Ik zou mijn geluk op het spel zetten en zeker die van anderen.
Maar het blijft lichtjes knagen. Maar mijn opperste geluk prioriseren zou heel egoistisch zijn. Ik laat de afspraak in Gent staan maar eigenlijk stond ik op het punt die af te zeggen. Hopelijk kunnen zij me toch wat meer over mijn psyche zeggen.
Een vrije dag: heerlijk. Na enkele dagen wat minder genderdysfore gevoelens gehad te hebben, is alles inmiddels terug. Het blijft toch vreemd wat er gebeurde omdat ik het absoluut niet onderdrukt heb. Een mens zit toch gek in elkaar. Soms vraag ik me af of ik geen kandidaat spijtoptant zou kunnen zijn? Ik weet het niet, maar alles in beschouwing gelaten, voel ik me vandaag Laura en niemand anders, dezelfde die opgesloten zit in een mannenlichaam, dezelfde die een eind wil maken als alles bij het oude blijft.
Laat het daarom niet bij het oude. Ik wil veranderen, het moet anders. Ik wil terug gelukkig zijn, mezelf zijn, geen façade, geen verpakking, geen zielenverraad. Ik voel me een meisje, al sinds mijn peutertijd: Its time for change!
