De dynamiek is veranderd sinds de 2 Amerikaanse collegas zijn aangekomen.
Daarvoor waren Zitouni en ik op elkaar aangewezen, we voelden instinctief aan hoe de andere zich voelde en nu is het toch meer aftasten, een deel van de spontaniteit is weg.
Ik ben meer op mijn hoede, sommige dingen kan en wil je toch niet delen met (bijna) onbekenden, sommige onderwerpen kan je beter vermijden.
De taal, hoe goed mijn Engels toch is (alle dagen ontvang ik complimenten over mijn Angelsaksische taal, maar het kan dus zijn dat ze me bekakt vinden), blijft een drempel als het niet alleen gezever is.
Speelt ook mee: de vertaler kan nu alles verstaan en wij verdenken hem ervan een klikspaantje te zijn en we passen een beetje op. Kortom, we zoeken al eens makkelijker de eenzaamheid op. Ik pas al eens als er een stapje in de wereld wordt gezet. Dus ja, er heerst een andere dynamiek in onze gelederen. En de volgende mensen zijn onderweg om het team te versterken, dus Zitouni kan niet al zijn aandacht aan mij spenderen, ik ga me nog verwaarloosd vinden.
Maar vandaag zijn we nog eens samen op stap geweest, het was geweldig, maar daar vertel ik u een andere keer over.
Och ja, ik moest ook nog eens iets schrijven over Beijing zeker, later dan maar, nu eerst solden gaan doen.
Vooruitgang, of beter, het gebrek aan vooruitgang.
Het mag een soap worden genoemd.
Voorbeeld nummer 1; werken in sjina. Nu meer dan drie maand na onze aankomst is er weinig vooruitgang te merken. En als er dan toch iets klaar raakt wordt het de dag erna geheid terug doorgebrand, afgeslepen of ergens anders aan gelast. De hoofdcontractor, doet zijn zin, de subcontractor staakt, de buitenlandse firma's worden genegeerd in het beste geval, naar huis gestuurd in het slechtse geval.
En wij, wij wachten op versterking, de rest van het team. Geen tickets beschikbaar, veranderende regels voor het bekomen van een visum en nu worden ook op dagelijkse basis de regels voor corona gewijzigd, lees strenger gemaakt. Na 2 testen in Belgie (bloed en neusuitstrijkje) in te brengen via een APP en goedgekeurd (dus geen smartphone, geen toegang tot sjina) nu ook 2 testen in Nederland (we vliegen vanuit Schiphol) in te brengen via een APP en goedgekeurd en dat alles binnen de 48 uur.
Het kan dus al eens mislopen.
En wij maar verder werken met het ons ter beschikking gestelde zijnde gereedschap.
Er werd me toegefluisterd dat ik op mijn blog , nogal vaak en snel op een enigszins negatieve manier over mijn ervaringen spreek en schrijf.
Welnu dit stukje gaat over elegantie.
Dit gaat over positieve ervaringen en berichtgeving.
Op vrijdag was het hoofdstukje "werken" in Beijing afgesloten en heb ik ervan geprofiteerd om een extra dag in te lassen en toch een stukje van de stad te kunnen zien. ( geheel terzijde, maar als duiding bij de zaak, ik was hier om het veiligheidssysteem te testen voor een komend sjinees project, dus ja, 5 dagen hard werken)
Dankzij de bereidwillige steun en medewerking (zie je wel dat ik positief kan zijn) van de mensen waarmee ik samenwerkte hadden we een ticket kunnen bemachtigen voor de verboden vrucht, heu stad. Maar daarover later meer, we hebben het over elegantie dus.
Wat me reeds aan de ingang opviel was dat verschillende mensen zeer mooi opgekleed waren in "historische" klederdracht, kompleet met haardracht, juwelen en schoeisel. Wel schoeisel niet altijd, maar we blijven positief. Ze schrijden dan door de verboden stad, nemen kokette poses aan, worden veelvuldig gefotografeerd door vriendje, man of zoals ikzelf, toevallige passanten. Het is koud in de verboden stad en toch wachten ze geduldig tot de fotograaf de juiste lichtinval vindt, luisteren braaf naar de instructies van manlief en laten hun make-up corrigeren wanneer nodig.
Ja, de dames stralen een onwaarschijnlijke elegantie uit.
En dan zie je deze dames s'avonds in het hotel hun mondmasker wegnemen, aan hun maaltijd beginnen en je waant je in de riolen van de stad Antwerpen, slurpen, smekken, hun kommetje noedels tot onder hun kin, met hun stokken de brij in hun mond schuiven de meest ergerlijke geluiden producerend die je voor mogelijk houdt. Beentjes van het gevogelte uitspuwend tussen de rest van het voedsel, dessert, soep, rijst en wat er niet benoemd kan worden. En die geluiden, koude rillingen krijg ik ervan. Waar hadden we het over? Juist elegantie, bon.
Neen, reizen is niet plezant. Toch niet onder deze omstandigheden. Ik zit nu in Beijing en hier worden de regels toch strenger opgevolgd dan in de andere delen van Sjina. Maar voor alle duidelijkheid, wat de regels zijn kan niemand je uitleggen. Dus nog meer gezever aan het vliegveld, nog meer gemekker aan het hotel, het begint me de keel uit te hangen. Dus JAAAAA, we hebben Wechat, JAAAAA we hebben Alipay en NEEEEEEEEEEEEE die stomme APPekes werken niet op onze telefoons. En NEEEEEEEEEEEEE ook niet op onze sjinese telefoon wegens een Europees paspoort. Maar wat dan nog, wat doet die APP, niks, nadda, noppes. Eender wat ge doet of waar ge zijt of waar ge komt, het resultaat is niets, niks, zero. Maar soms, als er volhoudende sjinese medemens een halfuur aan het knoeien slaat met de GSM, dan komt er soms, heel soms een resultaat, meestal een QR code om te zeggen dat de code in dit deel van Sjina niet geldig is. Jawel , u verstaat het goed, een app voor Fujian, een app voor Shanghai, een app voor sjina een app voor Xi'an, een app voor Beijijng en het resultaat blijft onveranderd, niet geldig voor lawaai. En dan raak je na veel vijven en zessen en zevenen en wachten toch binnen in het hotel en je raad het al, 30 km van het centrum van de stad, niks in de nabije omgeving, uitgezonderd kantoorgebouwen van vliegtuigmaatschappijen, autostrades en parkeerterreinen. En wat doet een mens dan s'avonds na de dagtaak, juist, zielig in zijn eentje naar de bar, drinken, en aargh op de GSM naar VRT nu swipen. Neen, ik vind reizen niet leuk.
ps1, lawaai is sjinees voor buitenlander, vreemdeling ps2, het blijft wel boeiend, ongemeen boeiendReizen is niet plezant.
