De meesten onder ons willen wel ergens vooruit in het leven. Zo achteruit stappen is ten eerste bijzonder moeilijk om vol te houden en ten tweede lijkt het me saai telkens opnieuw dezelfde beelden te zien, vergezeld van een misschien iets andere intonatie, maar geen nieuwe woorden. De repeat knop is versleten na een tijd, blijft haperen tot je effectief stilstaat.

Je hoort ook vaak zeggen dat vooruitgaan in het leven helemaal toe te schrijven is aan je eigen inbreng, je eigen inzet en durf. Ik ben het daarmee eens. Ergens wou ik dat het verhaal hier zou stoppen, ik zou een tevreden mens zijn. Zoveel mogelijkheden voor iedereen die ze grijpen wil. We leven toch in een graaicultuur, laat ons dan op zijn minst het goede en juiste graaien, het schone en (h)eerlijke.

Maar zoals steeds heeft elk verhaal een keerzijde. Het mes snijdt langs twee kanten en die andere kant kan bijzonder scherp zijn.

De gulzigheid stroomt door je lijf, de goesting druipt van je gezicht…je ogen zijn gefocust. Je voelt je goed en gedreven. Je voelt de adrenaline stromen waardoor je gedachten sneller lijken te gaan, je benen die volgen in het alsmaar sneller gaande ritme…

En daar is de andere kant. Het mes wordt boven gehaald en het touw waaraan iedereen lijkt vast te hangen wordt per stap korter gemaakt. Je stappen vooruit blijven even groot, maar de afstand die je aflegt wordt kleiner en kleiner. De gretigheid wordt de kop ingedrukt, de gulzigheid krijgt geen adem meer en je stappen worden kleiner.

Ergens hoop je dat het mes zijn werk doet en je lossnijdt van elke hypocriete regel en achterbakse lach….die je dan effectief achter je kan laten