Toen deze ochtend het nieuws over Ford langzaam binnensijpelde, kon ik het niet laten om aan de radio gekluisterd te gaan zitten. Ik wil dan alles horen. Ik wil alle commentaren, elke traan, elk stukje woede en verdriet dan in mij kunnen opnemen.

En dan hoor je het verhaal, een déjà entendu, van een ex Renault werknemer. Ik krijg het dan ijskoud, want dat verhaal was even verschrikkelijk en ik was het eigenlijk al ‘vergeten’. Een gevoel van een zekere schaamte bekroop me. Het Sabena verhaal volgt een paar minuten later. Mijn schaamte wordt nog net iets groter. Ik ken het verhaal, besef dat ik toen even hard onder de indruk was en toch vervaagt het zo snel. Een sluiting waarbij 100 mensen op straat komen te staan doet me bijvoorbeeld niets meer. Ik vind het frappant en een beetje walgelijk van mezelf, maar het is wel zo. Het raakt me minder. Wat zijn 100 jobs tegenover 5000 jobs? Peanuts? Misschien wel, maar Het zijn uiteraard wel 100 gezinnen die een inkomen verliezen, 100 gezinnen die met de handen in het haar zitten op zoek naar een stukje zekerheid in een bijzonder onzekere toekomst. Ik besef dat zulke gebeurtenissen me altijd van mijn melk brengen. Ik besef dat ik op dat gebied een onwaarschijnlijke idealist ben en onmiddellijk in mijn wagen wil stappen, ook al van een vergaan gloriemerk hier in Antwerpen, om die mensen een hart onder de riem te steken.

Maar ik besef nog net iets meer wat een geweldige hypocriete egoïst ik ben op zulke momenten, wetende dat ik binnen een maand niets meer van dat gevoel zal overhouden en mijn eigen leventje verder zet of er niets gebeurd is.

Is het menselijk, of just me?