Geduld...

Het wordt bij wijze van spreken met de paplepel meegegeven. Overal is het aanwezig. Het licht staat op rood, te lang…je hoort jezelf tegen het licht praten, mijn medepassagier ook blijkbaar, waarop steevast hét woordje volgt.

Wachten aan de kassa, nog zoiets, 3 kassa’s van de 85 open, zo lijkt het toch. Een spiegelrij van kassa's, die niet bemand worden, maar er wel zijn, enkel en alleen maar om onze ergernis te voeden. Enkel maar om onze bloeddruk te doen stijgen. Volgens mij zit de farmaceutische maffia hierachter. Die bloeddrukpilletjes zijn big business he!

Maar goed, dat geduldstemmetje raast weer door mijn hoofd, met een zodanige snelheid dat iedereen geraakt kan worden door dit wonder van geduld.

Verrassingen, another issue. Ik hou ervan, echt waar, ook om ze zelf uit te delen. Maar! Zeg me aub geen 6 weken op voorhand dat ik een verrassing ga krijgen, zelfs geen dag op voorhand. Ik besterf het, ik wil het eruit wringen. Ik sla dat geduldstemmetje KO.

Ik heb ook totaal geen idee waarom ik in godsnaam geduld moet hebben. Gaat het leven dan beter? Gaat het leven dan trager, want geduld lijkt me een zeer traag iets. En traagheid wil ik niet opgelegd krijgen. Ik wil de keuze hebben om al dan niet traag of vliegensvlug door het leven te razen.
Ik wil me kunnen ergeren wanneer van de 85 kassa’s er maar 3 open zijn en mensen, waaronder ik, een uur van hun leven kwijt zijn aan een kassa. Reken dat maar uit wanneer je dit wekelijks moet doen. Dat zijn gemiddeld 3120 uur van je leven dat je doorbrengt aan een kassa! Daarom dat ik tegenwoordig online bestel. Als ik me niet had geërgerd, had ik waarschijnlijk tegen mijn 80^ste effectief dat aantal uur van mijn leven verspeeld aan de lopende band.

Ongeduld is een zo schoon iets. Het is een gulzigheid op een mooi ritme. Het is een beestje dat niet de kop ingedrukt mag worden bij het begin van onze opvoeding.

En geduldig wacht ik af tot iedereen opnieuw gepakt wordt door het beestje der ongeduld, het oerinstinct