Het was weer een schoon tafereel deze ochtend. Zoals ik gisteren schreef dat het beste in elkaar naar boven halen toch wel heel belangrijk is, zo heb ik deze ochtend kunnen aanschouwen dat we daar in het verkeer nog niet aan toe zijn blijkbaar.

De stad is opgebroken en dan heb ik het hoogstwaarschijnlijk niet over Antwerpen alleen. Oktober komt eraan en het lijkt een terugkerende belofte dat we het verkiezingsjaar beginnen met het openleggen van elke straat, elk fietspad en elke voetpad. Op die manier zijn ze zeker dat ze iedereen bereiken, van voetganger tot automobilist. Democratie is uiteraard van en voor iedereen. En wees maar zeker dat men in dit opzet slaagt. De juiste middelen inzetten om iedereen te bereiken is dan ook van cruciaal belang.

Nu ja, voila, het is nu zo. En geloof me dat ik ook niet altijd rustig in de wagen zit, neuriënd op een muziekje en glimlachend naar elke fietser die zich onder mijn wielen probeert te begeven en elke voetganger die het nodig vind zijn hand op mijn motorkap te plaatsen. Erg he, ik kan daar niet tegen, blijf gewoon van die motorkap af en hou je staande op je twee voeten.

Anyway, deze ochtend was ik dus wél aan het mee neuriën en me compleet niet aan het doodergeren aan die ene straat die gisteren nog vrij te berijden viel en ook vandaag bestrooit was met allerlei verkeersborden - één was volgens mijn bescheiden mening ruim voldoende geweest- om ons duidelijk te maken dat de fun van gisteren voorbij was. Andere weg dan maar. Die keuze werd in mijn hoofd sneller gemaakt dan in de praktijk blijkbaar. Ik werd links al toeterend voorbij geraasd door een vingeropstekende kerel die het daarbij nodig vond ook nog even bijna een fietser van de baan te maaien. Het heeft hem dan toch 10 seconden minder gekost om even verder gewoon, net als ik - maar dan 10 seconden eerder - in de file te belanden die ons beiden zou leiden naar het volgende licht. Voorrangsregels werden éénzijdig afgeschaft en zebrapaden waren om je wagen op te laten stilstaan. Ik voelde zijn hartslag tot in mijn wagen, waarop ik prompt de muziek een beetje luider zette. Een stevige beat, waarbij het scenario van opstekende middelvingers en uitpuilende halsslagader, dat zich voor mij afspeelde, niet misstond.

Ik ben benieuwd welk theaterstuk ik morgen mag aanschouwen. Mercie!