Hoe scheiden lijden of hoe lijden scheiden kan.

Ik ben zelf een achttal jaar geleden gescheiden na een huwelijk van amper twee jaar.

Niet omdat ik hem niet meer kon luchten, niet omdat ik een hekel aan hem had, maar wel om dat alles te voorkomen denk ik. Hij is tenslotte de vader van mijn kind. Ooit heb ik de keuze gemaakt hem graag te zien, hoewel het geen keuze was, het overkwam me gewoon. Waren we juist voor elkaar, waarschijnlijk niet. En wat is dat dan juist voor elkaar? Ik denk dat we niet echt het beste in elkaar naar boven konden halen en dat is wat wij als koppel nét heel hard nodig hadden. Ik ga niet onnozel doen, ik denk dat iedereen dat gewoon nodig heeft.

Wanneer ik rond me kijk, ben ik best wel trots op hoe goed wij het doen als gescheiden ouders van een bloem van een dochter. Ideaal is het zeker niet, maar we slagen er nu wel in, om beiden op onze eigen manier het beste uit ons kind te halen. We zouden ons misschien doodergeren aan elkaar moesten we het echt samen doen, maar nu voeden we naar onze eigen bestwil onze dochter op.
Het leuke en tegenwoordig straffe eraan is, dat ik me -niet meer- erger in de gelijkenissen tussen hem en haar. Het is even anders geweest, maar onze ergernissen zijn net op tijd afgewend tot een scheiding, waardoor de haat voorkomen werd en ik onze bloem helemaal graag kan zien mét de gelijkenissen en verschillen. En ja, dan ben ik soms papa of moeke en transformeert hij zich van tijd tot tijd ongewild in mama, maar so what.

Ik heb ooit geschreven dat we moeten leren aan een relatie te werken en daar sta ik nog steeds achter. We geven inderdaad veel te snel op en het gras lijkt alleen maar groener aan de overkant – en ja, soms is dat effectief zo. Maar blijf niet samen tot je elkaar niet meer kan luchten, want daardoor worden jullie kinderen echt de dupe. Blijf niet samen enkel en alleen maar voor de kinderen, want de liefde van twee ouders die gelukkig in het leven staan, is zoveel intenser te ontvangen voor een kind. Je kunt ze volgens mij beter een beetje schizofreen opvoeden dan onder te dompelen in de koude van een ‘hecht’ gezin. En dagelijks sta ik verbaasd van welke keuzes mensen maken…het lijkt of het taboe rond sadomasochisme soms echt verdwenen is.