Terug beginnen lopen.

Het was lang geleden. De echte wekelijkse trainingen, zo een dikke 15 jaar, de sporadische aanvallen van ‘ik moet energie kwijt’ nog niet zo lang.
Ik was een einzelgänger in het trainen. Toch in de dagen dat ik nog karakter had om mijn fiets op te springen, tot het uiterste te gaan, om daarna al zwalpend terug naar huis te fietsen.
Het is toch iets bijzonders, je lijf moe laten worden. Zo moe dat je mentaal ook helemaal leeg bent. Het fysieke en mentale op één lijn. Het was een kick die ik snel begon nodig te hebben om me goed in mijn vel te voelen, 15 jaar geleden dus.

Maar ergens blijft dat specifieke gevoel je achtervolgen. Het blijft een tweede lijf dat je meedraagt voor de rest van je leven. Een lichaam dat die vermoeidheid nodig heeft om helemaal vol energie te zitten. Een contradictie? Misschien wel als je het leest, maar niet wanneer je weet waarover ik het heb.

Maar goed, ik ben er dus opnieuw aan begonnen. Het lijf had niet veel nodig om dat hoogtepunt van vermoeidheid te bereiken. Zo gaat dat dan, 15 jaar later, de fysiek is niet meer wat het geweest is. Maar de goesting is er wel helemaal terug. Met een fantastisch lief dat me meezuigt, aanmoedigt en mijn grillen on the road ondergaat, ga ik deze week voor 10 min extra. Ik loop niet in kilometers, maar wel in tijd…

De verstijfde spieren zullen af en toe laten weten of ze al dan niet slagen in de vooropgestelde missie….een uurtje rollen, kijkend op de kuiten van mijn lief.