|
Gisteren een mijmerend moment gehad. Niet dat ik die niet meer heb, maar meestal komen uit die mijmeringen ergens wel oplossingen, staartjes, nieuwe mijmeringen. Toch zat ik gisteren vast, ik had geen antwoord, wat ik best wel frustrerend vond. Dus deze ochtend ben ik er terug mee opgestaan, na een onrustige, zweterige nacht. Ik wist niet goed o ik nu opstond als een einzelgänger, of een sociaal beestje, nood aan mensen om me heen of nood aan de eenzaamheid van mijn eiland. Hoogstwaarschijnlijk zal het als zovele dingen wel een mooie mengeling zijn. Mijn mijmeringen sudderden nog door mijn aderen en ik weet even niet hoe ik onder woorden moet brengen wat ik nu exact wil zeggen. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ok, poging dan maar. Vrienden, wat is een vriend voor mij? Ik vraag me af of ik ze echt zo hard nodig heb als de maatschappij voorkauwt dat je vrienden nodig hebt? Ik denk het wel, alleen merk ik dat het echt niet altijd even simpel is. Ik wil vrienden, ik voel heel hard dat ik ze nodig heb, maar niet altijd, niet altijd even intens en soms heel intens.
Ik bots vaak op onbegrip voor dit wispelturige gedrag. Het moet ook niet evident zijn, maar dan vraag ik me wel af hoe anderen dat doen. Je hebt toch ook niet elke zin in hetzelfde eten. Niet elke dag is tooghangen een even aangename bezigheid. Soms heb ik zin in een triller, soms in een komedie
Zo gaat dat toch ook met onze relatie ten opzicht van vrienden, niet? Niet elke dag wil ik ze heel dichtbij, met hun adem in mijn nek en het vizier gefocust op mezelf. Niet elke dag wil ik er zijn voor anderen en gewoon omdat ik dat niet altijd kan. Ik heb niet steeds die energie om te luisteren, te adviseren, te lachen en te huilen. Soms zijn er dagen waarop ik gewoon heel neutraal op mijn eiland wil kruipen het water laten stijgen en de brug oplaten. Alleen staat dat in schril contrast met hoe bereikbaar we moeten zijn voor onze vrienden. Dag en nacht. Wanneer het ene medium niet werkt, probeer het andere dan maar. Soms zonder schaamte, want schaamte bestaat niet meer tussen vrienden. We moeten er altijd en overal zijn voor elkaar.
.Ik kan me niet voorstellen dat anderen dat niet hebben, of ben ik nu de enige waar die energie soms ontbreekt, ben ik de enige die het gewoon niet altijd kan opbrengen?
Zijn we dan soms zo hard tegen onze eigen natuur en wil bezig in het leven. Water bij de wijn doen is één ding, door het vuur gaan voor mensen die je graag ziet is twee, maar niet meer kunnen zijn wie je echt wil zijn, bij je vrienden
dat is voor mij geen vriendschap. Dus ja, vergeef me mijn af en toe egoïstische gedrag, ik heb het nodig, maar wees niet beschaamd je dit gedrag af en toe eigen te maken
|
