Een dagboek over een (wellicht) onvergetelijke ervaring
09-06-2016
Dag 21 - Van Hornillos naar Castrojeriz 21,5 km
Gisteravond na het avondmaal op het warme terras van de gezellige bar blijven hangen. We moesten van de uitbaatster een lokale likeur proeven: crema de arojo (als ik het goed heb begrepen). Proefde een beetje als baileys. Waarop Brendan zegt dat hij dat thuis in Ierland drinkt met een goeie whiskey! Dus hebben we crema de arojo met whiskey gedronken. Minstens èèn te veel.
Eddy werd er zowaar emotioneel van. En dat is niet zijn gewoonte. Hij heeft me een paar dagen geleden toevertrouwd dat Schotten moeilijk hun emoties kunnen tonen. Koel zoals het weer, zei hij. 'I love very much my wife but I will not very often say it to her', zegt hij. Ik denk dat ik wat Schots bloed in mij heb!
De Nieuw-Zeelandse Annie zit bij ons. Zij vertelt dat ze samen met drie vriendinnen deze reis gedurende meer dan een jaar voorbereid heeft. Na drie dagen stappen hebben haar vriendinnen het opgegeven. De Camino was niet wat ze er van verwachtten! Wat dachten die dames dan? Dat ze even een zondagnamiddags uitstapje gingen maken? Annie is erg teleurgesteld!
Deze morgen om half acht vertrokken. Het was redelijk fris met een koele wind. 10 km langs glooiende graanvelden tot in Hontanas. Daar hebben we op een inmiddels zonnig terras een uitgebreide rustpauze genomen, tientallen passerende peregrinos een 'buen Camino' toewensend. Laudiana blijft hier achter. Zijn wacht op haar Italiaanse vrienden die een dag achterop zijn.
Ik mis ten andere nogal wat stapvrienden van de eerste weken. De supervriendelijke Japanner Makoto, de Chinese Helena en Grace uit Hongkong, de romein Alessandro en zijn vriendin, maar vooral Luciano met wie we de eerste week van Lourdes naar Saint-Jean hebben gestapt. Allemaal achterop geraakt.
Ik vergeet bijna dat we vandaag drie weken onderweg zijn. 21 dagen ononderbroken stappen. Elke dag tussen de 20 en de 25 km. Nog maar 18 dagen te gaan! Hoewel ik mijn familie toch een beetje mis, zie ik op tegen de dag dat dit mooie verhaal zal eindigen.
De volgende tien kilometer zijn gewoon adembenemend mooi. Èèn aanhoudend groot wilde bloementapijt langs de berm en in de velden. De rode klaprozen zijn bij ons thuis praktisch verdwenen, maar hier staan ze met duizenden in de groene korenvelden. Daarnaast grote paarse distels, gele boterbloempjes en diverse anderen bloemen waarvan ik de naam niet ken.
Na een kilometer of acht passeren we de resten van wat ooit een machtig klooster is geweest, het 'Convent de San Anton'. Hier werden in de middeleeuwen mensen met 'Antoniusvuur'verzorgd, een soort wondroos die zoals lepra de ledematen aantaste.
In de verte ligt Castrojeriz, aan de voet van een heuvel met hoog op de top de resten van een Visigotische burcht. We hebben een gezellige hostal gevonden waar we twee dubbele kamers boeken. 18 per persoon.
Ik wil wat spullen uit mijn te zware rugzak, die ik tot heden niet heb gebruikt (GPS, camera, hondenafschrikker + opladers, wat overbodige kleren, een gids e.d.) vooruit naar Santiago sturen om ze daar later op te halen. Maar het lokale postkantoor is slechts open van 10u55 tot 11u15 (echt waar!) En dat is een moment dat wij aan het wandelen zijn. Ik ga dus nog enkele dagen met die spullen moeten blijven zeulen.
Dag 20 - Van Burgos naar Hornillos del Camino - 20,2 km
Toen we deze morgen de stad verlieten, was het nog 17C. '17 degrees, this is for us a hot summer day', zegt Eddy. Bij zeventien graden gaan de Schotten naar het strand!
Brendan is een half uur voor ons vertrokken. Ik denk dat hij deze avond niet bij ons zal slapen. Jonathan heeft deze nacht weer enkele serieuze bomen doorgezaagd!
We gaan op stap zonder ontbijt. Fout! Bijna 9 km stappen voor het eerste dorp waar we iets kunnen eten. Geen van ons drieën voelt zich goed in zijn vel. Er wordt niks gezegd op de weg.
Na het ontbijt gaat het veel beter. Fysiek en mentaal.
De omgeving verandert snel. We lopen nu op de Castiliaanse meseta, een hoogvlakte die varieert tussen de 800 tot 1000 m boven de zeespiegel. Rondom ons graanvelden, niks dan graanvelden die aan de horizon uitlopen op kale krijtachtige heuvels. We lopen op een breed lichtglooiend pad. Af en toe klimmen. Af en toe dalen. Het is niet de weg die het ons moeilijk maakt, wel de brandende zon - het is intussen 30 graden - zonder enige mogelijkheid om te schuilen onder een schaduwrijke boom. Er zijn hier gewoonweg geen bomen. Dus geen schaduw!
Dit is wat we komende 6 dagen voorgeschoteld krijgen. De onmetelijke meseta!
We ontmoeten op de weg weer wat nieuwe mensen. Zoals de siciliaanse Lauridiana, de Madrileen Raul, Annie uit Nieuw-Zeeland, de Texaan Roland en de Zuid-Afrikaanse Lindsey. 23 jaar en helemaal alleen naar hier gekomen om de Camino te lopen.
Rond 12 uur 30 bereiken we Hornillos. Genoeg gestapt. Het is echt te warm geworden. We boeken een kamer in een 'casa rural', eigenlijk een veredelde albergue. Een kleine kamer met twee stapelbedden. Later op de namiddag zal Brendan ons toch noch vervoegen.
Er is een 'lavadora', een wasmachine. We maken er graag gebruik van. Om de drie dagen. Want ondanks dagelijks spoelen van onze stapkleren, komt er inmiddels een nare zweetgeur uit de rugzakken.
Ik schrijf dit verslag onder een afdak in de tuin van ons verblijf. Rond de grote tafel mensen van 8 verschillende nationaliteiten. Eddy valt bijna van zijn stoel als ik met de Zuid-Afrikaanse Lindsey in het nederlands een gesprek begin.
Op de foto's: de fantastische kathedraal van Burgos, groepsfoto met de moedige Fausto (en met Jonathan en Eddy) en de'Duitse meisjes Ingrid en Karin.
Dag 19 - Van San Juan de Ortega naar Burgos - 29,5 km
Het eten was een beetje 'plat' gisteravond. Grootkeuken selfservice. Maar als je 24 km gezeuld hebt met een zware rugzak, dan zou ik van de honger zelfs aan mijn leren schoenen gaan zitten knabbelen!
Even voor het vertrek zien we Marco gaan. Hij is een 16 jarige jongeman die via een Duits 'tweede kans' programma de Camino loopt met een sociaal begeleider. Is in het verleden door slechte vrienden op het verkeerde spoor geraakt en heeft een tijdje in een jeugdinstelling doorgebracht. Een vriendelijke gast. Moeilijk in te beelden dat hij snel op de vuist gaat.
Deze morgen vertrokken zoals we gisteren geëindigd zijn: door de bossen van Ortega. In het eerste dorp Ages een ontbijt genomen in een heel gezellig barretje. Dan stijl omhoog. Mijn boekje spreekt over een 'Alto', een heuvel zonder naam, over een moeilijk begaanbaar stenen pad. Maar eenmaal boven, wat een zicht weer! In een diepe en wijde groene vallei zien we heel in de verte Burgos liggen, schitterend in de zon. Maar de stad is nog 20 km stappen verwijderd van ons.
In de afdaling passeren we de Italiaanse vrienden Aldo, Fausto en Francesco. Fausto loopt nog steeds. Zonder rugzak evenwel. Die geeft hij mee aan een taxidienst. Hij wil kost wat kost de Camino uitlopen. Fausto spreekt geen Engels. Hij probeert me uit te leggen dat hij in België is geweest! In de jaren 80. In 'mékele'. Na een tijdje begrijp ik het.! Hij is supporter van Atalanta Bergamo en die hebben in die tijd de halve finale gespeeld in de Europabeker tegen KV Mechelen. Mechelen won en werd later ook Europees kampioen. Hij is er blijkbaar nog altijd niet goed van.
Ik denk dat de doktores mij straffe antibiotica heeft gegeven. Slechts drie pillen, om de 24 uur èèn te nemen. Dit is de tweede namiddag dat ik mij even moet terugtrekken in de bosjes wegens buikkrampen. Gelukkig zijn er veel bossen in de omgeving!
Ik weet niet of het aan mij ligt of de zon of de camino, maar terwijl we stappen maak ik me de bedenking dat ik tot op heden alleen maar 'mooie' mensen heb ontmoet. Mensen met een goeie inborst. Vriendelijke mensen, lieve mensen, opgewekte mensen. Ik vraag aan Eddy of hij ook dat gevoel heeft. Hij geeft me volmondig gelijk. 'It is a special type of people who are walking the camino', zegt hij diplomatisch. Het is alsof er geen slechteriken op deze wereld zijn.
10 km voor Burgos komen we op een lange, brede en drukke viervaksrijweg terecht. Deze moeten we volgen tot in het centrum. Zwaar vrachtverkeer. Langs industriezones, distributiecentra, sociale woning blokken... Een verschrikking na bijna drie weken in de wijdse natuur. Langs weiden, heuvels, korenvelden. Langs loslopende schapen, koeien en wilde paarden...
In het eerste pension dat we passeren in het oude centrum boeken we een kamer. Brendan, een Ier van rond de zeventig, die de hele dag met ons heeft meegestapt, deelt de kamer. Later op de avond blijkt dat Jonathan het vierde bed inneemt. Heel toevallig.
Dag 18 - Van Belorada naar San Juan de Ortega - 24,5 km
Deze morgen om 9. uur naar het 'Centro de Salud'. Ik heb een afspraak met de vrouwelijke dokter om 10 uur. In het Spaans. Zelfs de dokters spreken hier geen woord Engels of Frans. Maar ik denk dat ze me begrepen heeft...en ik haar. Kostprijs consultatie : 0 . Wordt rechtstreeks verrekend met het ziekenfonds. Ik moet naar de apotheek voor antibiotica. Eddy is met een voorwendsel, dat hij ook naar de apotheek moest, blijven wachten. Ik apprecieer dat. Ik hoef het hem niet te zeggen. Hij weet het.
De eerste twaalf km zijn zoals de voorgaande dagen. Stappen tussen glooiende groene korenvelden. Na Villafranca een bergpad omhoog. Ca 500 meter. En plots zijn de velden verdwenen en zitten we midden in de bossen. In de heuvels. Een totaal andere streek.
Het worden 12 lange eenzame kilometers omhoog. Dit zijn de momenten waarop je je begint af te vragen waarom ik hier ben, waarom ik dit per sé wilde doen. Geen antwoord op die vraag.
Halfweg de beklimming een stalletje met wat fruit en frisdranken. Een meer dan welgekomen rustmoment. In de hangmatten tussen de bomen liggen peregrinos uit te rusten. Onder meer het jonge Ierse koppel Rachel en Colin. Zij genieten volop van deze tocht.
We passeren een jong Braziliaans koppel. Ze zijn pas getrouwd. Deze pelgrimstocht is hun huwelijksreis!
San Juan de Ortega is een plaatsje op een berg midden in de bossen. Een Monasterio, een albergue en twee huizen. Eddy en ik besluiten om hier te overnachten. Het is een eenvoudige albergue. 4 kamers met telkens 10 stapelbedden. Wanneer we de slaapkamer om halfvijf binnenkomen, liggen er zeker 10 slapende mensen op hun bed. De vermoeidheid begint zijn tol te eisen!
We gaan naar de gebedsdienst in het Monasterio. Nadien worden de pelgrims gezegend. We krijgen allen een kruisje omgehangen, dat een duplicaat is van het kruis dat gebeiteld is in de 12 eeuwse graftombe van San Juan, een rijke priester die tijdens zijn leven zijn hele fortuin heeft gespendeerd aan de aanleg van wegen door deze woeste streek, die onveilig werd gemaakt door rovers. Een mooi moment.
Tijdens het avondmaal stel ik vast dat mijn 40 belkrediet op mijn nieuwe Spaanse telefoon is opgebruikt. Blijkt dat Vodafone mij continue te betalen berichtjes stuurt met beursinformatie. Wie is er nu verdorie geïnteresseerd in spaanse beursinfo als hij een berg probeert omhoog te klauteren?
Intussen vernemen we dat Jonathan in Ages is, zowat 4 km verderop. Morgen zien we mekaar wellicht weer in Burgos, de volgende grote stad die we aandoen.
Dag 17 - Van Santo Domingo de La Calzada naar Belorada - 22 km
Gisteravond zijn we naar de gebedsdienst geweest in de kathedraal. Al de kerken zijn in barok rococo, fabelachtig mooi. Na de mis een concert van 'Tubala Uxoa de Tafalla' één van de bekendste koren in Navarra met een internationale faam. Hebben zelfs ook al in België opgetreden. Heel indrukwekkend. Spijtig dat ik geen videofilmpjes op mijn blog kan zetten.
Na het avondeten nog een glaasje wijn gedronken met Ingrid en Karin. Ingrid heeft nieuwe wandelschoenen gekocht. Haar twee kleine tenen staan vol bloedblaren. Zij stoppen donderdag met wandelen en vliegen zaterdag terug naar huis. Volgend jaar komen ze het resterende traject tot in Santiago wandelen. Hun mannen zullen ook volgend jaar de was en de plas moeten doen.
Vandaag heb ik het erg lastig gehad. Deze nacht praktisch niet geslapen wegens een zich ontwikkelende ontsteking van de luchtwegen. Heel veel moeten hoesten. Nu was het mijn beurt om de kamergenoten wakker te houden.
Bij het eerste dorpje ligt Fausto languit op een bank. Zijn enkel is serieus gezwollen. Hij heeft pijn. Ik vrees dat hij (een tijdje) zal moeten stoppen. Ik denk dat het weten dat hij z'n vrienden zal moeten laten gaan, veel meer pijn doet dan de enkelblessure op zich. Zijn stapmaat Roberto, die geen Engels spreekt, probeert het ons op een nogal oneerbiedige en plastische wijze duidelijk te maken: Fausto tilt! Game over! Niemand kan er mee lachen.
We stappen voorbij een groot bord met de camino doorheen Castillia y Leon. We verlaten Rioja. Een foto moment.
Onderweg passeer ik drie dames uit Brazilië. Ze zijn samen al stappend een rozenkrans aan het bidden in het Portugees. Er zijn echt heel veel devote mensen op de Camino.
Bij het tweede dorpje van de dag slaag ik erin om telefonisch in het Spaans een kamer voor drie te reserveren in een pension in Belorada. Dank je wel, Gitte! ( Gitte is onze lerares spaans in het kcst avondonderwijs in Sint-Truiden).
Ik ben blij als ik Belorado binnen wandel. Het waren 20 lastige kilometers onder een brandende zon. Eddy en Jonathan zijn intussen het stadje verkennen. Ik probeer wat te rusten op de kamer.
Morgen zoek ik een dokter op als het niet beter is.
Het wordt een lange klimetappe van bijna 28 km naar 'Alto de La Predaja' op 1150 m boven de zeespiegel!
Dag 16 - Van Nájera naar Santa Domingo de La Calzada - 20 km
Gisteravond het verkeerde restaurant genomen. Het eten was gewoon niet te eten. Ik had het kunnen weten. Geen locals aanwezig!
Nadien nog een lekker glaasje wijn gedronken met enkele jonge Franse pelgrims. Omstreeks tien uur breekt er een hels onweer los. We zijn net op tijd op onze kamer voor het gaat stortregenen. Eddy zit een half uur voor het raam naar de bliksems te staren. In Schotland regent het veel maar onweert het zelden. Hij is onder de indruk.
Vanmorgen na het traditionele ontbijt (3 voor vers geperst sinaasappelsap, een koffie en twee tostadas met boter en confituur!) om halfacht op weg.
Een gemakkelijke etappe van slechts 20 km door de glooiende Rioja heuvels. Langzaam maken de wijngaarden plaats voor onmetelijke graanvelden. Ongelooflijke vergezichten weer. En dan die kleurschakeringen! Wel 50 tinten groen! ( geen grijs)
Langs de weg ontmoeten we weer vele nieuwe gezichten. De twee Italiaanse stapvriendinnen Bruna en Graziella. Fausto, Aldo en Roberto uit Bergamo en Milaan. Alberto met zijn lieve echtgenote Luciella. Na de Spanjaarden zijn de Italianen de grootste groep op deze weg. Het mooie is dat je met iedereen zo gemakkelijk aan de praat geraakt. Allemaal mensen met het zelfde doel: in Santiago geraken!
Na de middag lopen we uit mekaar. Eddy een 50tal meter voor mij. Hij heeft zijn gebedsboekje en paternoster in de hand. Jonathan een 50 meter achter mij. Hij is al een tijdje luid en fel gesticulerend aan het zingen. Zet die man op dit gegeven moment op bv de Grote Markt in Sint-Truiden en wellicht denken de meeste terrasjesmensen dat hij mogelijk is ontsnapt uit een instelling zoals Zikkeren of zo. Maar hier op de camino is dit doodnormaal.
Vanavond slapen we in een hospitum van de Cysteriëncen zusters. Een zuster uit India verwelkomt ons en stempelt ons pelgrims boekje. We betalen met z'n drie 80 voor een nette kamer met een private badkamer. Wat een luxe!
Wat later in de namiddag bezoeken we de stad, Santo Domingo de la Calzada. Één van de bekendste plaatsjes op de Camino, genoemd naar zijn weldoener Domingo. De man leefde in de 11de eeuw, werd door twee verschillende kloosterordes geweigerd om toe te treden en heeft dan maar zijn hele leven gewijd aan de verzorging van pelgrims. Bouwde bruggen, wegen en hospitalen. Hij zou 93 jaar geworden zijn.
In de kathedraal zitten in een kooi een kip en een Haan. Een eeuwenoud gebruik. De legende zegt dat een Duitse vader en moeder met volwassen zoon in een herberg in het stadje zouden overnacht hebben. Omdat de zoon niet wilde ingaan op de avances van de herbergiersdochter, beschuldigde deze de zoon valselijk van diefstal. De zoon werd veroordeeld tot de dood door ophanging. De ouders vervolgden diepbedroefd hun weg naar Compostella. Toen ze terug kwamen merkten ze dat hun zoon aan de galg nog leefde. Domingo dad de hele tijd de voeten van de zoon ondersteund. De ouders gingen naar de rechter om te melden dat hun zoon nog leefde. Deze zei: jullie zoon is zo dood als deze kip op mijn bord. En raad wat er gebeurde: de kip kwam tot leven. De zoon werd bevrijd en mocht met zijn ouders mee. Vandaar de kooi in de kathedraal.
Gisteravond hebben we samen gegeten met de Duitse Ingrid en Karin. Omwille van een extra fles lekkere Rioja-wijn is het wat later geworden dan gewoonlijk. Om 23 uur (licht) beschonken in bed.
Deze morgen, na een ontbijt in een bar in de stad, om half acht op weg gegaan. Bij het verlaten van de stad zien we Alesandro, een beer van een vent, die wellicht 5 dagen per week in de fitness zit. Hij heeft pijn. Hij heeft beide voeten van teen tot hiel doorboord met naald en draad. Overal steken gele draadjes uit zijn voeten. Niet mooi om te zien. Hopelijk gaat dit niet ontsteken. Maar hij wil verder...
Vandaag lopen we op een vrij gemakkelijk glooiend pad praktisch de hele dag door de wijngaarden van Rioja. Zover we kunnen zien links en rechts van ons (oude) wijnstokken. Hier en daar een bodega (=wijnhuis).
We lopen een tijd langs de autostrade. Een 'bekaert' omheining scheidt ons van de drukke weg. In het metaalgaas zijn honderden houten kruisjes gestoken. Pelgrims zoeken een stokje, breken het en steken het in de draad. Heel indrukwekkend.
Na 13 km het eerste dorpje Navarrete. Gezellige terrasjes. We beslissen om hier iets te eten. Tijdens de lunch gaan de schoenen uit. Om de verhitte voeten wat koeling te geven. We bezoeken de parochiale kerk. Het interieur dateert van de 16de eeuw, barok en rococo. Ongelooflijk mooi. Hier zie je dat Spanje ooit een machtige en rijke natie is geweest.
Weer op weg. Opnieuw kilometers langs eindeloze wijngaarden. Ergens in de schaduw van een olijfboom spelen twee veldmuzikanten (= twee straatmuzikanten in het veld) op een gitaar. Een aangenaam en welgekomen rustmoment.
Onderweg komen we Makoto tegen. Een sympathieke Japanner van rond de dertig in kimono en met een plat strooien lampekaphoedje op (ik weet echt niet hoe hoe ik dit anders kan beschrijven). Een ongelooflijk vriendelijke jongen.
Stilaan verliezen we vrienden van de eerste dagen. Ze nemen een rustdag of stappen een kortere etappe. Gelijk zien we nieuwe gezichten. Mensen die één en twee dagen voor ons in Saint-Jean zijn vertrokken en die we nu inhalen.
Het volgende dorp Ventosa op 8 km. Daar ontmoet ik Alex, een 23 jarige Franstalige Brusselaar die 124 dagen geleden thuis is vertrokken met rugzak, tent en een paar zware rollerblades. Zonder 1 euro op zak! Ik vraag hem hoe hij overleeft. Wild kamperen zegt hij, water vind je overal en voor eten ga ik winkels binnen en vraag naar voedsel waarvan de bewaardatum is overschreden. Hij is van plan om na Santiago de hele weg terug te voet af te leggen.
Nog 10 lastige kilometers in de brandende zon voor we Nájera bereiken.
Vannacht slapen we in een hostel. Op de vierde verdieping. Een kamer met 9 bedden. Een frisse badhanddoek op elk bed. Ongelooflijk hoe je kleine dingen als een badhanddoek gaat appreciëren!
Het leven op de Camino wordt steeds goedkoper. Gisteren 6 betaald voor een bed en 11 voor een eenvoudige maar lekkere driegangen maaltijd, inclusief een halve liter wijn.
Gisteravond is het vierde bed op onze kamer nog ingenomen door een (zeer) zwaarlijvige Amerikaan. Hij heeft slaapapneu en slaapt met een toestel op het gezicht dat hem constant zuurstof geeft om zijn ademhaling te regelen. 'Be assured', zegt Jonathan, ''this man will not snor (=snurken). En effectief, hij snurkt niet. Maar Jonathan daarentegen... Om het op zijn Luciano's te zeggen: ' WAAUUW....'
Een heel korte nachtrust dus. Om half vijf ben ik wakker. Om half zes uit het bed en om half zeven op stap. We vertrekken zoals we gisteren aangekomen zijn: een lang recht pad dwars door groene korenvelden met links en rechts aan de horizon een massief gebergte. Na ca 8 km, in Torres del Río, nemen we een ontbijt. We bezoeken ook het 12 de eeuwse achthoekige romaanse kerkje, één van de meest authentieke kerkjes op de Camino. Gebouwd in opdracht van de Orde van de Tempeliers, maar uitgevoerde door Moorse vakwerklui. Nu is het een museum.
Vanaf Torres del Río volgen 10 lange aartsmoeilijke kilometers. Een paternoster van steile hellingen.Op en af gaat het. Op en af. Naar boven in slowmotion, de paslengte gehalveerd, het volledige plat van de voet op de grond voor maximale grip op de weg. Naar beneden zigzaggend over het pad om de steilheid wat te breken. Bij elke pas schuiven de tenen tegen het front van de schoen. Ik heb er een blauwe (eerder zwarte) teennagel aan overgehouden.
In Viana eten we enkele 'bocadillos', broodjes met heerlijk beleg. Ik heb zin in een pintje. Ze hebben alleen maar Heineken. Wat de Camino met een mens kan doen! Na enkele uren afzien begin ik zelfs Heineken een lekker bier te vinden!
Nog 10 moeilijke kilometers tot in Logroño, de hoofdstad van Rioja. De zon brandt en werpt harde schaduwen die ons vooruitlopen. We lopen nu tussen de wijngaarden. Sommigen stokken zijn zeer oud te zien aan hun omtrek. Juist voor de stad passeren we de grens tussen Navarra en Rioja.
Vanavond slapen we in een pension. Waar ik in september 2014 heb geslapen. 25 voor een dubbele kamer.
Ik ben vandaag 14 dagen aan het stappen. Ze zijn voorbij gevlogen. Het was soms moeilijk maar o zo mooi. Eddy zegt : 'we should thank our wifes that they let us go for such a long time!' Hij heeft gelijk. Bij deze publiek op deze blog: merciekes Maryske dat je me hebt laten gaan om deze fantastische reis te maken. Echt merci!
En aan de lezers van mijn blog: dank je wel voor de reacties. Ik kan wegens tijdsgebrek niet iedereen persoonlijk een antwoord sturen. Maar weet dat ik ze lees en dat ze veel deugd doen!
Deze morgen onmiddellijk een 'panadería' binnen gestapt voor een broodje met een 'café con leche'. Gelijk een stokbrood gekocht met wat kaas voor onze lunch.
Bij het buitenstappen zien we Kate en Patrick, een jong 'stap'koppel uit Ierland, die mekaar op de Camino hebben ontmoet. Patrick woont nu in de VS. Zijn ouders zijn recent geëmigreerd. Kate mankt. Ze heeft een enkelblessure. Ze heeft gisteren een dokter bezocht. Die raadde haar aan om te stoppen. Maar ze gaat door. De tranen staan in haar ogen. Ze wil niet stoppen. Later op de dag zie ik haar terug. Ze heeft doorgebeten. Het gaat veel beter zegt ze. Maar ze zit onder de pijnstillers.
Nog geen kwartier later kruisen we het Duitse meisje waarmee ik enkele dagen geleden van bed ben gewisseld omdat ze niet op het bovenste bed geraakte. Nog een beetje aangedaan zegt ze dat ze haar stap vriendin gisteren naar de kliniek heeft moeten brengen. Daar blijkt acute blindedarmontsteking. Ze wordt vandaag geopereerd.
De Camino maakt vele slachtoffers. Ik zie steeds meer mensen met voet en knie problemen.
Het is een mooie wandeldag vandaag. Blauwe lucht, 26 C, een beetje wind.
Bij het verlaten van het stadje onmiddellijk omhoog. Een klein uur. En dan krijgen we weer een onbeschrijfelijk mooi panorama voorgeschoteld. Een diepe groene vallei met daarachter een ruw massief hooggebergte.
En dan plots het Monasterio de Irache, één van de oudste kloosters van Navarra. In de tiende eeuw was hier al een hospitum voor pelgrims. Achter het Monasterio een Bodega (wijnhuis). Met een fontein. Een speciale fontein. Eentje die rode wijn geeft in plaats van water.
In het volgende dorp Azqueta zit op het marktpleintje een oude grijze man op een bank. Het is Pablito, één van de bekendste mensen op de Camino. Pablito heeft heel zijn leven, op momenten dat hij niet werkte, een houten stok gegeven aan passerende pelgrims die nog geen wandelstok hadden. Nu kan hij niet meer. Te oud. Hij neemt ons mee naar zijn huis en stempelt onze credencial en geeft ons zijn zegen. Een moment om te onthouden.
Even voorbij het dorp een Moorse waterput uit de twaalfde eeuw. Daar gaan we samen op de foto met vrienden van de laatste dagen. Naast Eddy en Jonathan, Bruno de Siciliaan, Alberto uit Rome en Kony en Suzy, een sympathiek jong Zuid-Koreaans koppel.
En dan volgen 14 lange kilometers door ferm glooiende korenvelden. De zon brandt. Geen schaduw. Het is stil. Een fluisterende wind door het nog groene graan, een eenzaam fluitende vogel en onze voetstappen op het gruis van het pad.
Omstreeks half drie bereiken we Los Arcos. We slapen vannacht in de albergue Isaac Santiago. De hospitaleros zijn Vlamingen. Een Vlaams koppel uit Genk ontvangt ons hartelijk. Hun nichtje woont in de gerestaureerde molen in Attenhoven, op nog geen 300 meter van thuis. Wat kan de wereld toch klein zijn!
Vanavond hebben we afgesproken op de Plaza Mayor om samen iets te eten. Bruno, de ongelooflijk sympathieke Alberto en zijn vrouw Luciana, de Duitse meisjes Ingrid en ... (Ik ben haar naam vergeten), Graciella en haar vriendin...Het wordt een gezellige avond samen, na weer een vermoeiende stapdag.
Morgen wacht ons een lange wandeldag van 28 km naar Logroño!
Gisteravond genoten van een heerlijke buffet maaltijd. 13 ! Daarna lange tijd samen gezeten in het gezelschap van twee Duitse dames uit de buurt van Frankfurt. Zij zijn op stap (letterlijk) zonder de mannen. Die passen thuis op de kinderen. Ze spreken weinig engels, dus haal ik mijn beste (=belabberd) duits boven en vertaal ik voor Eddie. 'Is there any language that you don't speak' zegt hij verbaasd.
De méteo voorspelt droog weer. Dus loopt Eddie in zijn kilt. Alle caminogangers binnen een dag wandelafstand kennen intussen Eddie (en dus ook mij!). 'The fast Scot and Belgian', omdat we iets sneller lopen dan de gemiddelde pelgrim en dus mensen meermaals voorbij steken in functie van onze rustpauzes. Iedereen wil op de foto met Eddie. Ik ben dan fotograaf van dienst. Ik zeg hem dat op het einde van de Camino wellicht ik de enige pelgrim ben die niet met hem op de foto ben gegaan. Hij lacht hartelijk.
Het wordt langzamerhand een hele klus om de voornamen te blijven onthouden van alle mensen die we ontmoeten. Het zijn er zoveel uit zoveel verschillende landen. Soms is het piekeren: waar hebben we die nog gezien? Van welk land is hij? Hoe noemt hij weer?
Vandaag weer enkele keren serieus moeten klimmen. Voldoende steil om om de 50 m te moeten stoppen om hart- en ademhalingsritme terug op een normaal peil te brengen. Voldoende lang om in een drijfnatte T-shirt boven te komen.
We lopen door het dorpje Cirauqui. Heel mooi boven op een heuvel gelegen, omringd door wijngaarden. Het zijn de eerste wijnranken die we op onze tocht tegen komen.
We passeren onderweg een vrouw afkomstig van 'Island of Man', een belastingparadijs tussen Schotland en Ierland. Zij loopt met haar hondje de Camino! Ik beklaag dat diertje! Ergens in een dorp onder een brug zit Luciano met zijn voeten in het koude water van een rivier. 'Bellissimo' roept hij enthousiast.
We kruisen een jonge Duitser. Hij is vanuit Hannover naar Compostela gelopen en is nu op terugweg naar Saint Jean. Van daaruit wil hij de Jeruzalem route gaan lopen. 'That guy is really crazy', zegt Eddie. Ik vraag me af hoe hij dit financiert. Hij is al zes maanden onderweg en daar komt wellicht nog een jaar bij.
Het is goed wandelweer. Bewolkt en niet meer dan 15 °C. Tegen de middag gaat het regenen en worden de ponchos boven gehaald.
Rond drie uur bereiken we Estella. We slapen vannacht in 'Hostal Christina'. 45 voor een dubbele kamer. Dat is per persoon 7 meer dan voor een albergue. Eddie is gelukkig dat we niet in een dortoir slapen. Om eerlijk te zijn, ik ook!
Wanneer we de stad verkennen, lopen we Jonathan tegen het lijf. Hij is gisternamiddag toch nog uit Pamplona vertrokken en heeft ons ingehaald. Morgen wandelen we weer samen.
Later op de avond Skype ik nog even met Maryse. Om half tien gaat het licht uit. Letterlijk en figuurlijk!
Dag 11 - Van Pamplona naar Puenta de La Reina - 25 km
Vannacht weer geen oog dicht gedaan. Luciano, die beneden mij lag, heeft gesnurkt als een ... (zelf in te vullen). Een Amerikaan uit de Midwest was tot laat in de nacht samen met zijn zoon de voortgebrachte geluiden van Luciano aan het becommentariëren. Ik hoor op een gegeven moment de zoon zeggen: 'if I wasn't at the camino, I would kill him!' Ik ga er van uit dat hij een grapje maakte!
Jonathan, de Canadees, gaat vandaag niet met ons mee. Hij neemt een rustdag in Pamplona. De laatste dagen te weinig geslapen, zegt hij. Daar zit een waarheid in. Maar...volgens mij heeft hij ook een kapitale fout gemaakt om de avond voordien een Schot te willen volgen, die zich per sé wilde bezatten. Niemand kan drinken zoals een Schot!
Zelfs Eddie zag er gisteren niet fris uit. Maar vandaag opnieuw de oude.
Gisteravond met hem nog de oude stad bezocht. In kilt, zoals alle avonden. Straten vol met 'Pamplonezen' (of hoe noem je de inwoners van Pamplona?). Je moest die gezichten kunnen zien. Verwonderd, lachend, ongeloof, zelfs afkeurend en misprijzend in de kathedraal. Die mensen zien immers geen Schot, maar een inmiddels stevig bebaarde man met een 'rok'. Zeg nooit tegen een Schot dat hij een 'skirt' (rok) draagt. Dan affronteer je hem. Eddie zegt: 'women wear skirts, man wear kilts!'
Vergeefs naar een restaurant gezocht dat open was! Restaurants openen tenvroegste om half tien. Dat is zo ongeveer het uur dat pelgrims gaan slapen... Daarom onze honger gestild in een goede tapasbar. Daar zie ik nog even de meisjes uit Hakendover. Zij stoppen hier en keren morgen met spijt in het hart terug naar België.
Vandaag opnieuw moeten klimmen naar een hoogte van 780 meter, naar de 'Alto de Perdón'. Bijna drie uur omhoog! Maar het is (zoals steeds) de moeite. Een fantastisch vergezicht over Pamplona en de vallei. Aan de andere kant idem. Vier gescheiden dorpen in een uitgestrekte vlakte. Op de top van de berg een monument: in plaatstaal uitgesneden silhouetten van pelgrims op weg naar Santiago. En 40 grote windmolens...
Onderweg weer heel wat mensen gesproken: een Pools koppel, een Hongaars koppel, drie jonge Amerikaanse vriendinnen, een Australische, Bruno uit Sicilië, een jonge Ierse, een man uit Capetown uit Zuid -Afrika, die zich op de dorpel van een huis na drie dagen nog steeds zat af te vragen waarom hij naar hier is gekomen!
Tijdens de afdaling passeren we een gedenkteken van een Vlaming, die daar ter plaatse is overleden. Het is al het achtste gedenkteken van overleden mensen op de Camino sinds we Saint-Jean hebben verlaten. De Camino eist zijn tol...
Eddie en ik beslissen om een kamer te nemen in 'Hotel Jakue'. Het doet ongelooflijk deugd om nog eens te kunnen slapen zonder een snurker in de buurt.
Eddy is gisternamiddag iets te lang in een bar blijven zitten! Hij vond het absoluut nodig om tijdens het avondeten in kilt en met de Schotse (vlag die hij al enkele dagen op zijn rugzak draagt), Schotse vrijheidsliederen te moeten zingen! De Ieren een tafel verder lieten zich ook niet onbetuigd! Het is een erg luidruchtige bedoening geweest, dat avondmaal.
Vannacht opnieuw geslapen in een albergue de peregrinos. 8 stapelbedden, 4 snurkers!
Vandaag opnieuw een relatief korte etappe doorheen de bossen van Navarra. Om te eindigen in de ommuurde stad Pamplona.
We slapen in een wat speciale albergue. De stapelbedden zijn als het ware tegen een muur aangebouwd. De open zijde kan worden afgesloten met een gordijn. Meer privacy en hopelijk ook minder geluidslast...
Ik heb wat sightseeing gedaan in de stad. Heb ook een GSM gekocht. 18 ! Nu nog even mee leren werken! Hopelijk houdt hij het 4 weken vol!
Ik heb vannacht een kamer gedeeld in de hostal 'La Posada' met Eddie en Jonathan, een Canadees uit Ottawa, die we gistermorgen hebben ontmoet. Zalig om eens niet in een rumoerige dormitorio van een albergue te moeten slapen.
Alle pelgrims die vannacht verblijven in het prachtig gerenoveerde Monasterio van de 11de eeuw, eten in het restaurant van onze hostal. In twee shiften. 2 keer 150 mensen! Onvoorstelbaar hoeveel talen je hoort spreken als je langs de tafels loopt!
Vandaag was een relatief gemakkelijke etappe. 23 km door de schaduwrijke bossen van Navarra. Op enkele stevige kuitenbijters na, vrijwel steeds bergaf op goed begaanbare grint- en bospaden.
Ik heb een tijdje samen gelopen met drie Vlaamse meisjes. Sarah is zes weken geleden vertrokken in Aalst! Op haar eentje helemaal alleen door Frankrijk. Nu nog vijf weken tot Santiago. Respect! De twee anderen zijn vertrokken ergens in Zuid-Frankrijk en stappen tot Pamplona. Zij wonen in Hakendover. Wat kan de wereld soms klein zijn!
Heb ook een tijdje samen gelopen met Fanny, een jonge Belgisch Luxemburgse. Zij heeft enkele maanden geleden haar dochtertje verloren. Ik ben even aangeslagen. Ze is pas geopereerd aan de knie en loopt met een verband. De dokter heeft het haar verboden, maar toch doet ze het. De hele weg naar Santiago!
Heb ook even samen gelopen met een jong Iers koppel. Ze willen later dit jaar trouwen en zien deze tocht als een soort relatietest...
Er zijn vele redenen om deze bizarre tocht te ondernemen!
De camino maakt ook zijn eerste slachtoffers. Mensen komen al mankend het dorp binnen. Blaren, pijnlijke knieën... Het zal er de komende dagen niet op verbeteren!
Mijn telefoon doet het nog steeds niet. Al drie winkels gedaan, Maryse heeft al enkele keren gebeld met Mobistar. Het probleem geraakt niet opgelost! Morgen lopen we naar Pamplona. Ik blijf er maandag tot de winkels openen. Dan koop ik me een toestel met een Spaans nummer.
Dag 8 - vrijdag 26 mei - Naar Roncesvalles - 25 km
Vannacht met zeven andere mannen geslapen in een muffe dortoir van de 'Auberge du Pélerin'. Vanavond ga ik voor een hostal met wat meer privacy!
Vandaag de Pyreneeën over gestoken. Naar een hoogte van 1450 meter boven de zeespiegel. 'That 's a lot of mountain', zegt Eddie.
Een prachtige dag is het geweest , weersgewijze althans! Om half acht vertrokken in Saint-Jean, met nog enkele honderden andere pelgrims. De eerste twee uur in de mist. Dan trok boven ons de hemel open. En plots realiseren we ons dat we eigenlijk in de wolken hebben gelopen die we nu onder ons hebben gelaten. En effectief, in de vallei ver beneden ons een fantastisch wit wolkendek. Naarmate we hoger klimmen gaat de zon meer branden. De wolken blijven ver beneden ons. Wie kan er zeggen dat hij vandaag een broodje kaas heeft gegeten boven de wolken boven op de top van een berg in het gezelschap van een Schot, een Canadees en een Japanner!
Zeven uur hebben we geklommen. Op bepaalde ogenblikken meer dan 20%. Vreselijk! Maar het was de moeite. De vergezichten zijn onbeschrijfelijk.
En dan het gezelschap! Tijdens die 20 km klimmen heb ik mensen ontmoet en gesproken uit minstens 20 verschillende landen. Ik vraag me constant af hoe het komt dat je op deze camino mensen ontmoet van alle continenten van deze wereld! Australië, Zuid-Amerika, Azië, de VS...
s' Avonds gaan we samen in het monasterio naar de mis en de pelgrimszegening. Daar ontmoeten we Luciano. Hij heeft het duidelijk moeilijk. Zijn stapmaat Sergio van de voorbije week is vertrokken. Ongelooflijk wat een week samen stappen kan teweegbrengen bij een mens. Ook dat is de camino!
Dag 7 - Saint Juste Ibarre - Saint Jean Pied de Port - 24 km
Gisteravond samen genoten van een heerlijke maaltijd. Een salade-mixte als voorgerecht, een half bord vol entrecôte met frietjes en kaas van het dorp als nagerecht. Met een halve liter wijn. Voor 16 ! ZESTIEN! Eddie vraagt zich hardop af: 'Does she make any profit out of it?'
Vandaag is het echt zwaar geweest. Na enkele kilometers bij een boerderij recht omhoog de heuvel op. Op handen en voeten op een bijna onbegaanbaar pad. Voorover gebogen om het zwaartepunt zo kort mogelijk bij de grond te houden. Eèn misstap en onherroepelijk val je enkele tientallen meters dieper. Na enkele honderden meters klimmen komen we op een karrenspoor dat steil omhoog naar de top van de heuvel leidt. Maar hoe hoger we klimmen, hoe verder die top komt te liggen. Geen bomen meer. Alleen nog graasweiden. De vogels zijn zelfs gestopt met zingen. We passeren op ons pad verschillenden kudden (is dit het goeie woord?) loslopende koeien, wilde paarden en honderden schapen. Op deze hoogte geen omheiningen meer.
Na meer dan twee uur klimmen bereiken we de top. Beneden ons trekken de wolken samen. De vallei achter ons verdwijnt in de wolken. De zichtbaarheid vermindert. Minder dan 50 meter. Ik realiseer me dat we in de wolken stappen.
We blijven lang op die grote hoogte. Van de ene heuvel naar de andere. En dan trekt plots de hemel open. Een diepe vallei - verschillende honderden meters lager- strekt zich voor ons uit.
Hier en daar een geïsoleerde boerderij. En heel in de verte iets wat op een dorp lijkt. We vragen ons af of dit Saint-Jean Pied-de-Port zou kunnen zijn.
Ja dus. Maar het blijkt nog 2 uur stappen en mijn energie is compleet opgebruikt. Het is 2 uur in de namiddag en we hebben nog niks gegeten. Tot mijn grote opluchting passeren we een gehucht met een bar. De uitbaatster is zo vriendelijk om een sandwich te maken. Gelukkig. Ik had het anders niet gehaald.
Omstreeks 4 uur bereiken we Saint-Jean. Het is er zoals te verwachten erg druk. Tientallen 'rugzakkers' zoeken een slaapplaats.
Eddie is een echte Schot. Elke avond bij aankomst na de verfrissende douche draagt hij zijn kilt. Voor wie het zich afvraagt: er wordt geen ondergoed onder gedragen. 'It is simply not done!' zegt hij. Er komen mijn inziens weinig Schotten de camino wandelen, in acht genomen de aandacht die Eddie krijgt van de locals... Ik vind het geweldig om naar de expressies op al die gezichten te zien wanneer wij voorbij wandelen...
Na een lekker avondmaal wandelen Eddie en ik nog even naar de gîte waar Sergio en Luciano verblijven. Sergio verlaat ons morgen. Hij rijdt terug naar Lourdes en gaat vervolgens nog twee tweeken wandelen op de 'Voie d'Arles'. Het wordt even emotioneel. Wat vijf dagen samen stappen op de Camino kan teweeg brengen!
Morgen wacht het echt serieuze werk. 24 km omhoog de Ibañeta-pas over. Bij leven en welzijn schrijf ik morgen een dagrapportje vanuit Spanje.
Deze nacht bijna geen oog dicht gedaan. Ik vraag me af of er iemand van het gezelschap niet gesnurkt heeft! Verschrikkelijk!
De 'pomes' ('Prisoners Of Mother England' - zo noemen de Engelsen Australiërs, zegt Eddy) zijn het eerste wakker. Om half zeven!
Om zeven uur zet Luciano zich recht in zijn bed voor zijn dagelijks 'ritueel'. Hij luistert eerst naar wat gregoriaanse muziek en zegt dan in stilte enkele gebeden terwijl hij een wierook kaarsje aansteekt. Luciano geniet van elke minuut die het leven hem biedt. Hij verwondert zich over alle kleine dingen die in de loop van de dag over hem heenkomen. De 'Oohs' en de 'Aahs' en de 'Wauws' zijn niet uit de lucht.
Om 8 uur gaan Eddie en ik op pad. Bij het verlaten van het dorp krijgen we het gezelschap van een hond. Een zwerver. Hij zal ons de ganse dag volgen. De volledige 25 km. Over twee heuvels heen. Bij aankomst is het beest uitgeput. Hij waakt bij onze schoenen aan de voordeur van onze slaapplaats. Onze hospitalière belt naar de eigenares die hem wat later komt ophalen. Ik heb het gevoel dat dit niet de eerste keer is...
De tocht vandaag was lastig. Vooral de beklimming in de namiddag. Erg steil over moeilijk begaanbare rotspaden. In een brandende zon. En met te weinig water vertrokken. Onderweg slechts èèn dorpje gepasseerd. Odiarp. Heel pitoresk weliswaar. De laatste 15 km geen huis meer tegen gekomen. Wel uitgebroken koeien en een paard dat dwars over de weg stond zonder een levende ziel in de buurt... Constant op smalle bergpaden gelopen, soms langs steile diepe ravijnen. Ik voel dat mijn lichaam -vooral mijn benen en voeten- zich beginnen af te vragen waarmee ik bezig ben...
Bij het binnenkomen van Saint-Juste Ibarre staat onze gastvrouw ons op te wachten. Een deel van haar woning is omgebouwd tot gastenverblijf: drie slaapkamers met keuken en badkamer. Eddie en ik delen een kamer. Het is weer wat anders dan een dortoir met 8 bedden! Een uur na ons komen Sergio en Luciano toe. Terwijl ik dit schrijf in de keuken staat Luciano voor mij al zingend zijn stapkleren van de dag te wassen.
Recht tegenover ons verblijf een auberge die in principe altijd gesloten is, tenzij pelgrims bellen. Dan komt de uitbaatster een maaltijd bereiden. Soms toch vrij eigenaardige toestanden op de camino.
Dag 5 - Hôpital Sainte Blaise - Maulèon - 17,5 km
Gisteravond voor het slapen gaan, verwittigde Sergio ons: hij snurkt! Misschien zou hij beter in de keuken slapen, om ons niet te storen. Wij (dat is: mezelf, Eddie de Schot en Luciano de Italiaan) in koor : niet nodig, we hebben oordopjes, we zullen die gebruiken.
Ja wadde, de oordopjes, de slaapzak over het hoofd getrokken en zelfs beide wijsvingers in de oren konden niet helpen. Zijn gesnurk overstemde alles. s'Morgens de doodleuke vraag of hij ons wakker gehouden had...
Vandaag slechts 17,5 km. Maar wat voor kilometers! Na 200 m al direct zigzag een steile heuvel op. Erg glibberig nog omwille van de regen. Dan afwisselend langs grintpaden, hoog in zaad staand gras, doorheen koeënweides, dan weer langs smalle rotspaden, steeds steil omhoog. Na twee uur stonden we op de top. De beloning was groot! Wat een vergezicht! Een zacht glooiende diepe vallei met aan de overkant groene weides, hier en daar opgevuld met bomen en daar achter de besneeuwde toppen van de Pyreneeën cols. We hebben ze drie dagen niet gezien, de bergen, nu zijn ze terug. Dan langzaam naar beneden, de vallei in.
s' Namiddags het zelfde verhaal. Berg op, berg af! Tot we in de verte Mauléon zien verschijnen. Opgelucht, want onze energie was op.
Bij het binnenkomen van het dorp zetten we ons neer op het eerste terras dat we tegen komen. Ik wil even naar het toilet en de uitbater verwijst me naar een urinoir in een steeg recht tegenover het café. Eddie vraagt waar de dames moeten gaan. Ik zeg 'ik vrees nergens'. Eddie windt zich op. 'This is the reason why the UK probably willu leave the EU!' Omdat ik niet onmiddellijk het verband zie tussen het urinoir en het vertrek van de UK uit de EU, vraag ik 'waarom'? Omdat de UK de stortvloed aan Europese regelgeving beu is, maar ook omdat de UK het enige land is dat de Europese richtlijnen en reglementen nauwgezet uitvoert. Volgens de europese voorschriften in de UK geen licentie voor een bar of cafè indien er geen heren en damestoilet is. De meeste Europese landen vegen gewoon hun voeten aan de Europese reglementering! Misschien heeft hij wel een punt!
We gaan de sleutel van onze gîte ophalen in het gemeentehuis. Blijkt dat inmiddels het Australisch koppel dat ik op dag 2 ben gepasseerd, ook in de gîte slaapt. Voor Monique en Richard is het hun eerste ervaring met een gîte. Vooral Monique heeft het moeilijk met het feit dat ze met 5 mannen in een zelfde kamer moet slapen...
Later op de avond gaan we samen iets drinken en eten. Ik laat hun kennis maken met Blonde Leffe. Na drie Leffes is elk vooroordeel en gêne verdwenen!
Zes mensen die op de zelfde dag in Lourdes zijn vertrokken. En na 5 dagen treffen ze mekaar op de zelfde plaats. Ook dat is de camino!
Dag 4 - Oloron Sainte Marie - Hôpital Saint Blaise - 25 km
Om half zes deze morgen begint de eerste kamergenoot zijn spullen bijeen te ritselen en zijn rugzak te pakken. Een half uur later de volgende. Er zijn vroege vogels tussen de peregrino's!
Ik kan de slaap niet meer vatten, dus sta ik ook maar op rond half zeven. Even verfrissen, rugzak maken en naar de keuken beneden. Naar de bakker om de hoek voor een croissant en een chocoladekoek die ik samen met de collega's stappers in de keuken soldaat maak.
Ik heb ter hoogte van de kathedraal opnieuw met mijn Schotse vriend Eddie afgesproken. Ik noem hem intussen Eddie 'Bravehart', omdat hij een hekel heeft aan alles wat Engels is... Een heel sympathieke kerel. Roept naar iedere passant 'Bonjour!'. Dit is dan ook het enige Franse woord dat hij kent.
We zijn na een uur stappen het eerste dorp gepasseerd wanneer we even een korte break nemen. Ik neem er mijn gids bij en stel vast dat we de komende 20 km geen winkel meer tegenkomen. Zelfs op onze dagbestemming is er geen restaurantje, alleen een 'distributeur de nouriture', wat dat ook moge betekenen, vragen wij ons af...
Wij terug naar het dorp, een baguette gekocht bij de lokale bakker en dan naar de epicerie op het marktpleintje voor wat charcuterie. De uitbaatster is duidelijk heel gelovig. In de vitrine van de winkel geen producten uitgestald, maar foto's van heiligen en allerlei attributen (sorry voor het woordgebruik) die wijzen op haar diepgelovigheid. Zelfs een foto van haar plechtige communie. Wanneer ze hoort dat we op weg zijn naar Compostela, biedt ze ons spontaan een koffie aan, die we in dank aanvaarden. Ook dat is de camino!
De nog resterende 20 km lopen we op een drafje af. Het is relatief fris weer en af en toe krijgen we een nog frissere bui over ons heen. Weinig bezienswaardigheden, ook volgens mijn gids.
Om drie uur bereiken we Hôpital Saint Blaise. Een gehucht met 3 huizen, een kerkje en een 'refuge de pélerins'. 8 slaapplaatsen met basic voorzieningen. De voedseldistributeur stelt niks voor. Gelukkig hebben we inkopen gedaan.
We zijn de eersten. Sergio en Luciano komen 2 uur later toe. Het zijn trage stappers. Eddie wordt wat zenuwachtig van het niks doen. Er is dan ook niks te doen of te zoeken in dit gat. We kunnen zelfs geen pintje gaan drinken!
We vernemen op het laatste moment van de hospitalière dat we via de telefoon een 'plat de pélerin' kunnen bestellen in het restaurant naast de kerk (dat 4 dagen op de week is gesloten!!!). Zo gezegd zo gedaan. We krijgen voor 10 per man meloen met hesp, een stoofschotel, een stuk kaas, broodpudding en een peer als dessert. Voor 10 !!! Wat krijg je daarvoor bij ons? Twee flessen wijn van 8 per stuk maken het feest compleet.
Ook hier geen wifi. Hopelijk kan ik morgen aan mijn BLOG.
Deze morgen om zeven uur gewekt door een lichtflits gevolgd door een vreselijke donderslag. Kort daarna een stortbui. Het kan hier serieus rommelen in de bergen. France Météo voorspelt een regendag. Dat ziet er niet goed uit. Bovendien is de temperatuur gehalveerd: gisteren nog 30° C, vandaag nog hoogstens 15°.
Aan de ontbijttafel zie ik Eddie weer, de Schot die ik eergisteren kort ontmoette. Hij stelt voor om samen te wandelen wat ik in dank aanvaard.
Eddie is vorige maand ontslagen als manager van een Schots filiaal van een Amerikaanse multinational. Om de negatieve gedachtenspiraal te doorbreken heeft hij hals over kop beslist om naar Santiago te lopen. Hij loopt op de GPS van zijn telefoon. Zelfs niet de moeite gedaan om een stapgids aan te schaffen. Na twee dagen staan zijn voeten al vol blaren.
Het eerste uur samen in de miezer gelopen. Na een korte pauze bij de gemeentelijke fontein van Buzy begint het! Het water gutst uit de hemel. We vinden een onderkomen onder de oude gemeentelijke wasplaats. Na 20 minuten krijgen we het gezelschap van Luciano uit Trieste en Sergio, een Fransman uit Nice. Zij hebben mekaar gisteren ontmoet. We hebben daar een gezellige conversatie gevoerd in een mengeling van Frans, Engels en Italiaans, vooral heel expressief met de handen.
Omdat het blijft gieten, besluiten we om toch maar op weg te gaan. Sergio en Luciano lopen trager en blijven achter. 5 volle uren hebben we in die aanhoudende stortregen gelopen! In het begin op een relatief brede grintweg, later op een smal met stenen bezaaide bospad. Links van ons - 10 m lager - de kolkende Gave de Pau. Naarmate we vorderden werd het pad een modderige glijbaan door het water dat vanop de heuvel rechts van ons in alle richtingen over het pad zijn weg zocht naar de rivier. Een uitschuiver (letterlijk) zou ons duur te staan komen... Wat was ik blij dat we met twee waren!
Geen dorp, geen hut, geen bank om even rust te nemen. Dus blijven we lopen met de rugzak die met de minuut zwaarder wordt. Onze schoenen (en voeten) zijn doorweekt. Op 3 km van Oloron Sainte Marie, onze eindbestemming, stopt het met regenen... Mijn Schotse vriend kan er nog mee lachen. 'I felt at home all day long', zegt hij.
Eddie zoekt zijn hotel op, ik mijn gîte communal 'Le Bastet'. Twee dames vrijwilligers van 'Les amis du voie d'Arles' heten mij welkom. Eerste ritueel: schoenen uit bij het onthaal. Ze willen de gîte proper houden. Dan de gebruikelijke stempel in mijn boekje en afrekenen. Kostprijs voor een overnachting: 12,5 . We slapen met vier op een kamer. Een uurtje later komen Sergio en Luciano binnen.
Later op de avond gaan we samen eten in een restaurantje in de buurt. Een Duitse vergezelt ons. Het is een gezellige bedoening. Ieder doet zijn verhaal aan tafel. Van waar hij komt, waar hij naartoe gaat, over ervaringen op de weg... André is bv. vanmorgen vanuit Spanje over de Somport-col gekomen. Hij toont foto's van de dichte sneeuwbuien waar hij ingezeten heeft. In korte broek bij een temperatuur nabij het vriespunt... Als doorwinterde wandelaar was zelfs dit voor hem een schrikwekkende ervaring.
Dit maakt de Camino zo speciaal. Die onverwachte ontmoetingen met mensen met allemaal hun eigen verhaal. Zoals deze namiddag in de gutsende regen. Een dame (van middelbare leeftijd! ) die ons tegemoet loopt. Met een grote foto vooraan op de borst. Van een jong uitgemergeld meisje die een terminale hersentumor heeft. 'Zij loopt samen met mij de Camino' zegt de dame. 'Zij is bij mij' en dan pakt ze de foto vast. Ze wenst ons een 'Buen Camino' en vervolgt haar weg...
Of zoals de Fransman die bij mij op de kamer ligt. Letterlijk. Al drie dagen. Met een brees rond de knie. Geveld door tendinitis. Hij komt te voet van Le Pyu en Velay (700 km hier vandaan). Morgen probeert hij zijn reis naar Compostela verder te zetten. Gekkenwerk.
Als ik om tien uur op de kamer kom, na het schrijven van dit dagrapportje, zijn de lichten uit en liggen er enkelen al flink te ronken. Pelgrims gaan vroeg slapen!
