Het eten was een beetje 'plat' gisteravond. Grootkeuken selfservice. Maar als je 24 km gezeuld hebt met een zware rugzak, dan zou ik van de honger zelfs aan mijn leren schoenen gaan zitten knabbelen!

Even voor het vertrek zien we Marco gaan. Hij is een 16 jarige jongeman die via een Duits 'tweede kans' programma de Camino loopt met een sociaal begeleider. Is in het verleden door slechte vrienden op het verkeerde spoor geraakt en heeft een tijdje in een jeugdinstelling doorgebracht. Een vriendelijke gast. Moeilijk in te beelden dat hij snel op de vuist gaat.

Deze morgen vertrokken zoals we gisteren geëindigd zijn: door de bossen van Ortega. In het eerste dorp Ages een ontbijt genomen in een heel gezellig barretje. Dan stijl omhoog. Mijn boekje spreekt over een 'Alto', een heuvel zonder naam, over een moeilijk begaanbaar stenen pad. Maar eenmaal boven, wat een zicht weer! In een diepe en wijde groene vallei zien we heel in de verte Burgos liggen, schitterend in de zon. Maar de stad is nog 20 km stappen verwijderd van ons.

In de afdaling passeren we de Italiaanse vrienden Aldo, Fausto en Francesco. Fausto loopt nog steeds. Zonder rugzak evenwel. Die geeft hij mee aan een taxidienst. Hij wil kost wat kost de Camino uitlopen. Fausto spreekt geen Engels. Hij probeert me uit te leggen dat hij in België is geweest! In de jaren 80. In 'mékele'. Na een tijdje begrijp ik het.! Hij is supporter van Atalanta Bergamo en die hebben in die tijd de halve finale gespeeld in de Europabeker tegen KV Mechelen. Mechelen won en werd later ook Europees kampioen. Hij is er blijkbaar nog altijd niet goed van.

Ik denk dat de doktores mij straffe antibiotica heeft gegeven. Slechts drie pillen, om de 24 uur èèn te nemen. Dit is de tweede namiddag dat ik mij even moet terugtrekken in de bosjes wegens buikkrampen. Gelukkig zijn er veel bossen in de omgeving!

Ik weet niet of het aan mij ligt of de zon of de camino, maar terwijl we stappen maak ik me de bedenking dat ik tot op heden alleen maar 'mooie' mensen heb ontmoet. Mensen met een goeie inborst. Vriendelijke mensen, lieve mensen, opgewekte mensen. Ik vraag aan Eddy of hij ook dat gevoel heeft. Hij geeft me volmondig gelijk. 'It is a special type of people who are walking the camino', zegt hij diplomatisch. Het is alsof er geen slechteriken op deze wereld zijn.

10 km voor Burgos komen we op een lange, brede en drukke viervaksrijweg terecht. Deze moeten we volgen tot in het centrum. Zwaar vrachtverkeer. Langs industriezones, distributiecentra, sociale woning blokken... Een verschrikking na bijna drie weken in de wijdse natuur. Langs weiden, heuvels, korenvelden. Langs loslopende schapen, koeien en wilde paarden...

In het eerste pension dat we passeren in het oude centrum boeken we een kamer. Brendan, een Ier van rond de zeventig, die de hele dag met ons heeft meegestapt, deelt de kamer. Later op de avond blijkt dat Jonathan het vierde bed inneemt. Heel toevallig.