Een dagboek over een (wellicht) onvergetelijke ervaring
29-05-2016
Dag 10 - Van Zubiri naar Pamplona - 20 km
Eddy is gisternamiddag iets te lang in een bar blijven zitten! Hij vond het absoluut nodig om tijdens het avondeten in kilt en met de Schotse (vlag die hij al enkele dagen op zijn rugzak draagt), Schotse vrijheidsliederen te moeten zingen! De Ieren een tafel verder lieten zich ook niet onbetuigd! Het is een erg luidruchtige bedoening geweest, dat avondmaal.
Vannacht opnieuw geslapen in een albergue de peregrinos. 8 stapelbedden, 4 snurkers!
Vandaag opnieuw een relatief korte etappe doorheen de bossen van Navarra. Om te eindigen in de ommuurde stad Pamplona.
We slapen in een wat speciale albergue. De stapelbedden zijn als het ware tegen een muur aangebouwd. De open zijde kan worden afgesloten met een gordijn. Meer privacy en hopelijk ook minder geluidslast...
Ik heb wat sightseeing gedaan in de stad. Heb ook een GSM gekocht. 18 ! Nu nog even mee leren werken! Hopelijk houdt hij het 4 weken vol!
Ik heb vannacht een kamer gedeeld in de hostal 'La Posada' met Eddie en Jonathan, een Canadees uit Ottawa, die we gistermorgen hebben ontmoet. Zalig om eens niet in een rumoerige dormitorio van een albergue te moeten slapen.
Alle pelgrims die vannacht verblijven in het prachtig gerenoveerde Monasterio van de 11de eeuw, eten in het restaurant van onze hostal. In twee shiften. 2 keer 150 mensen! Onvoorstelbaar hoeveel talen je hoort spreken als je langs de tafels loopt!
Vandaag was een relatief gemakkelijke etappe. 23 km door de schaduwrijke bossen van Navarra. Op enkele stevige kuitenbijters na, vrijwel steeds bergaf op goed begaanbare grint- en bospaden.
Ik heb een tijdje samen gelopen met drie Vlaamse meisjes. Sarah is zes weken geleden vertrokken in Aalst! Op haar eentje helemaal alleen door Frankrijk. Nu nog vijf weken tot Santiago. Respect! De twee anderen zijn vertrokken ergens in Zuid-Frankrijk en stappen tot Pamplona. Zij wonen in Hakendover. Wat kan de wereld soms klein zijn!
Heb ook een tijdje samen gelopen met Fanny, een jonge Belgisch Luxemburgse. Zij heeft enkele maanden geleden haar dochtertje verloren. Ik ben even aangeslagen. Ze is pas geopereerd aan de knie en loopt met een verband. De dokter heeft het haar verboden, maar toch doet ze het. De hele weg naar Santiago!
Heb ook even samen gelopen met een jong Iers koppel. Ze willen later dit jaar trouwen en zien deze tocht als een soort relatietest...
Er zijn vele redenen om deze bizarre tocht te ondernemen!
De camino maakt ook zijn eerste slachtoffers. Mensen komen al mankend het dorp binnen. Blaren, pijnlijke knieën... Het zal er de komende dagen niet op verbeteren!
Mijn telefoon doet het nog steeds niet. Al drie winkels gedaan, Maryse heeft al enkele keren gebeld met Mobistar. Het probleem geraakt niet opgelost! Morgen lopen we naar Pamplona. Ik blijf er maandag tot de winkels openen. Dan koop ik me een toestel met een Spaans nummer.
Dag 8 - vrijdag 26 mei - Naar Roncesvalles - 25 km
Vannacht met zeven andere mannen geslapen in een muffe dortoir van de 'Auberge du Pélerin'. Vanavond ga ik voor een hostal met wat meer privacy!
Vandaag de Pyreneeën over gestoken. Naar een hoogte van 1450 meter boven de zeespiegel. 'That 's a lot of mountain', zegt Eddie.
Een prachtige dag is het geweest , weersgewijze althans! Om half acht vertrokken in Saint-Jean, met nog enkele honderden andere pelgrims. De eerste twee uur in de mist. Dan trok boven ons de hemel open. En plots realiseren we ons dat we eigenlijk in de wolken hebben gelopen die we nu onder ons hebben gelaten. En effectief, in de vallei ver beneden ons een fantastisch wit wolkendek. Naarmate we hoger klimmen gaat de zon meer branden. De wolken blijven ver beneden ons. Wie kan er zeggen dat hij vandaag een broodje kaas heeft gegeten boven de wolken boven op de top van een berg in het gezelschap van een Schot, een Canadees en een Japanner!
Zeven uur hebben we geklommen. Op bepaalde ogenblikken meer dan 20%. Vreselijk! Maar het was de moeite. De vergezichten zijn onbeschrijfelijk.
En dan het gezelschap! Tijdens die 20 km klimmen heb ik mensen ontmoet en gesproken uit minstens 20 verschillende landen. Ik vraag me constant af hoe het komt dat je op deze camino mensen ontmoet van alle continenten van deze wereld! Australië, Zuid-Amerika, Azië, de VS...
s' Avonds gaan we samen in het monasterio naar de mis en de pelgrimszegening. Daar ontmoeten we Luciano. Hij heeft het duidelijk moeilijk. Zijn stapmaat Sergio van de voorbije week is vertrokken. Ongelooflijk wat een week samen stappen kan teweegbrengen bij een mens. Ook dat is de camino!
Dag 7 - Saint Juste Ibarre - Saint Jean Pied de Port - 24 km
Gisteravond samen genoten van een heerlijke maaltijd. Een salade-mixte als voorgerecht, een half bord vol entrecôte met frietjes en kaas van het dorp als nagerecht. Met een halve liter wijn. Voor 16 ! ZESTIEN! Eddie vraagt zich hardop af: 'Does she make any profit out of it?'
Vandaag is het echt zwaar geweest. Na enkele kilometers bij een boerderij recht omhoog de heuvel op. Op handen en voeten op een bijna onbegaanbaar pad. Voorover gebogen om het zwaartepunt zo kort mogelijk bij de grond te houden. Eèn misstap en onherroepelijk val je enkele tientallen meters dieper. Na enkele honderden meters klimmen komen we op een karrenspoor dat steil omhoog naar de top van de heuvel leidt. Maar hoe hoger we klimmen, hoe verder die top komt te liggen. Geen bomen meer. Alleen nog graasweiden. De vogels zijn zelfs gestopt met zingen. We passeren op ons pad verschillenden kudden (is dit het goeie woord?) loslopende koeien, wilde paarden en honderden schapen. Op deze hoogte geen omheiningen meer.
Na meer dan twee uur klimmen bereiken we de top. Beneden ons trekken de wolken samen. De vallei achter ons verdwijnt in de wolken. De zichtbaarheid vermindert. Minder dan 50 meter. Ik realiseer me dat we in de wolken stappen.
We blijven lang op die grote hoogte. Van de ene heuvel naar de andere. En dan trekt plots de hemel open. Een diepe vallei - verschillende honderden meters lager- strekt zich voor ons uit.
Hier en daar een geïsoleerde boerderij. En heel in de verte iets wat op een dorp lijkt. We vragen ons af of dit Saint-Jean Pied-de-Port zou kunnen zijn.
Ja dus. Maar het blijkt nog 2 uur stappen en mijn energie is compleet opgebruikt. Het is 2 uur in de namiddag en we hebben nog niks gegeten. Tot mijn grote opluchting passeren we een gehucht met een bar. De uitbaatster is zo vriendelijk om een sandwich te maken. Gelukkig. Ik had het anders niet gehaald.
Omstreeks 4 uur bereiken we Saint-Jean. Het is er zoals te verwachten erg druk. Tientallen 'rugzakkers' zoeken een slaapplaats.
Eddie is een echte Schot. Elke avond bij aankomst na de verfrissende douche draagt hij zijn kilt. Voor wie het zich afvraagt: er wordt geen ondergoed onder gedragen. 'It is simply not done!' zegt hij. Er komen mijn inziens weinig Schotten de camino wandelen, in acht genomen de aandacht die Eddie krijgt van de locals... Ik vind het geweldig om naar de expressies op al die gezichten te zien wanneer wij voorbij wandelen...
Na een lekker avondmaal wandelen Eddie en ik nog even naar de gîte waar Sergio en Luciano verblijven. Sergio verlaat ons morgen. Hij rijdt terug naar Lourdes en gaat vervolgens nog twee tweeken wandelen op de 'Voie d'Arles'. Het wordt even emotioneel. Wat vijf dagen samen stappen op de Camino kan teweeg brengen!
Morgen wacht het echt serieuze werk. 24 km omhoog de Ibañeta-pas over. Bij leven en welzijn schrijf ik morgen een dagrapportje vanuit Spanje.
Deze nacht bijna geen oog dicht gedaan. Ik vraag me af of er iemand van het gezelschap niet gesnurkt heeft! Verschrikkelijk!
De 'pomes' ('Prisoners Of Mother England' - zo noemen de Engelsen Australiërs, zegt Eddy) zijn het eerste wakker. Om half zeven!
Om zeven uur zet Luciano zich recht in zijn bed voor zijn dagelijks 'ritueel'. Hij luistert eerst naar wat gregoriaanse muziek en zegt dan in stilte enkele gebeden terwijl hij een wierook kaarsje aansteekt. Luciano geniet van elke minuut die het leven hem biedt. Hij verwondert zich over alle kleine dingen die in de loop van de dag over hem heenkomen. De 'Oohs' en de 'Aahs' en de 'Wauws' zijn niet uit de lucht.
Om 8 uur gaan Eddie en ik op pad. Bij het verlaten van het dorp krijgen we het gezelschap van een hond. Een zwerver. Hij zal ons de ganse dag volgen. De volledige 25 km. Over twee heuvels heen. Bij aankomst is het beest uitgeput. Hij waakt bij onze schoenen aan de voordeur van onze slaapplaats. Onze hospitalière belt naar de eigenares die hem wat later komt ophalen. Ik heb het gevoel dat dit niet de eerste keer is...
De tocht vandaag was lastig. Vooral de beklimming in de namiddag. Erg steil over moeilijk begaanbare rotspaden. In een brandende zon. En met te weinig water vertrokken. Onderweg slechts èèn dorpje gepasseerd. Odiarp. Heel pitoresk weliswaar. De laatste 15 km geen huis meer tegen gekomen. Wel uitgebroken koeien en een paard dat dwars over de weg stond zonder een levende ziel in de buurt... Constant op smalle bergpaden gelopen, soms langs steile diepe ravijnen. Ik voel dat mijn lichaam -vooral mijn benen en voeten- zich beginnen af te vragen waarmee ik bezig ben...
Bij het binnenkomen van Saint-Juste Ibarre staat onze gastvrouw ons op te wachten. Een deel van haar woning is omgebouwd tot gastenverblijf: drie slaapkamers met keuken en badkamer. Eddie en ik delen een kamer. Het is weer wat anders dan een dortoir met 8 bedden! Een uur na ons komen Sergio en Luciano toe. Terwijl ik dit schrijf in de keuken staat Luciano voor mij al zingend zijn stapkleren van de dag te wassen.
Recht tegenover ons verblijf een auberge die in principe altijd gesloten is, tenzij pelgrims bellen. Dan komt de uitbaatster een maaltijd bereiden. Soms toch vrij eigenaardige toestanden op de camino.
Dag 5 - Hôpital Sainte Blaise - Maulèon - 17,5 km
Gisteravond voor het slapen gaan, verwittigde Sergio ons: hij snurkt! Misschien zou hij beter in de keuken slapen, om ons niet te storen. Wij (dat is: mezelf, Eddie de Schot en Luciano de Italiaan) in koor : niet nodig, we hebben oordopjes, we zullen die gebruiken.
Ja wadde, de oordopjes, de slaapzak over het hoofd getrokken en zelfs beide wijsvingers in de oren konden niet helpen. Zijn gesnurk overstemde alles. s'Morgens de doodleuke vraag of hij ons wakker gehouden had...
Vandaag slechts 17,5 km. Maar wat voor kilometers! Na 200 m al direct zigzag een steile heuvel op. Erg glibberig nog omwille van de regen. Dan afwisselend langs grintpaden, hoog in zaad staand gras, doorheen koeënweides, dan weer langs smalle rotspaden, steeds steil omhoog. Na twee uur stonden we op de top. De beloning was groot! Wat een vergezicht! Een zacht glooiende diepe vallei met aan de overkant groene weides, hier en daar opgevuld met bomen en daar achter de besneeuwde toppen van de Pyreneeën cols. We hebben ze drie dagen niet gezien, de bergen, nu zijn ze terug. Dan langzaam naar beneden, de vallei in.
s' Namiddags het zelfde verhaal. Berg op, berg af! Tot we in de verte Mauléon zien verschijnen. Opgelucht, want onze energie was op.
Bij het binnenkomen van het dorp zetten we ons neer op het eerste terras dat we tegen komen. Ik wil even naar het toilet en de uitbater verwijst me naar een urinoir in een steeg recht tegenover het café. Eddie vraagt waar de dames moeten gaan. Ik zeg 'ik vrees nergens'. Eddie windt zich op. 'This is the reason why the UK probably willu leave the EU!' Omdat ik niet onmiddellijk het verband zie tussen het urinoir en het vertrek van de UK uit de EU, vraag ik 'waarom'? Omdat de UK de stortvloed aan Europese regelgeving beu is, maar ook omdat de UK het enige land is dat de Europese richtlijnen en reglementen nauwgezet uitvoert. Volgens de europese voorschriften in de UK geen licentie voor een bar of cafè indien er geen heren en damestoilet is. De meeste Europese landen vegen gewoon hun voeten aan de Europese reglementering! Misschien heeft hij wel een punt!
We gaan de sleutel van onze gîte ophalen in het gemeentehuis. Blijkt dat inmiddels het Australisch koppel dat ik op dag 2 ben gepasseerd, ook in de gîte slaapt. Voor Monique en Richard is het hun eerste ervaring met een gîte. Vooral Monique heeft het moeilijk met het feit dat ze met 5 mannen in een zelfde kamer moet slapen...
Later op de avond gaan we samen iets drinken en eten. Ik laat hun kennis maken met Blonde Leffe. Na drie Leffes is elk vooroordeel en gêne verdwenen!
Zes mensen die op de zelfde dag in Lourdes zijn vertrokken. En na 5 dagen treffen ze mekaar op de zelfde plaats. Ook dat is de camino!
Dag 4 - Oloron Sainte Marie - Hôpital Saint Blaise - 25 km
Om half zes deze morgen begint de eerste kamergenoot zijn spullen bijeen te ritselen en zijn rugzak te pakken. Een half uur later de volgende. Er zijn vroege vogels tussen de peregrino's!
Ik kan de slaap niet meer vatten, dus sta ik ook maar op rond half zeven. Even verfrissen, rugzak maken en naar de keuken beneden. Naar de bakker om de hoek voor een croissant en een chocoladekoek die ik samen met de collega's stappers in de keuken soldaat maak.
Ik heb ter hoogte van de kathedraal opnieuw met mijn Schotse vriend Eddie afgesproken. Ik noem hem intussen Eddie 'Bravehart', omdat hij een hekel heeft aan alles wat Engels is... Een heel sympathieke kerel. Roept naar iedere passant 'Bonjour!'. Dit is dan ook het enige Franse woord dat hij kent.
We zijn na een uur stappen het eerste dorp gepasseerd wanneer we even een korte break nemen. Ik neem er mijn gids bij en stel vast dat we de komende 20 km geen winkel meer tegenkomen. Zelfs op onze dagbestemming is er geen restaurantje, alleen een 'distributeur de nouriture', wat dat ook moge betekenen, vragen wij ons af...
Wij terug naar het dorp, een baguette gekocht bij de lokale bakker en dan naar de epicerie op het marktpleintje voor wat charcuterie. De uitbaatster is duidelijk heel gelovig. In de vitrine van de winkel geen producten uitgestald, maar foto's van heiligen en allerlei attributen (sorry voor het woordgebruik) die wijzen op haar diepgelovigheid. Zelfs een foto van haar plechtige communie. Wanneer ze hoort dat we op weg zijn naar Compostela, biedt ze ons spontaan een koffie aan, die we in dank aanvaarden. Ook dat is de camino!
De nog resterende 20 km lopen we op een drafje af. Het is relatief fris weer en af en toe krijgen we een nog frissere bui over ons heen. Weinig bezienswaardigheden, ook volgens mijn gids.
Om drie uur bereiken we Hôpital Saint Blaise. Een gehucht met 3 huizen, een kerkje en een 'refuge de pélerins'. 8 slaapplaatsen met basic voorzieningen. De voedseldistributeur stelt niks voor. Gelukkig hebben we inkopen gedaan.
We zijn de eersten. Sergio en Luciano komen 2 uur later toe. Het zijn trage stappers. Eddie wordt wat zenuwachtig van het niks doen. Er is dan ook niks te doen of te zoeken in dit gat. We kunnen zelfs geen pintje gaan drinken!
We vernemen op het laatste moment van de hospitalière dat we via de telefoon een 'plat de pélerin' kunnen bestellen in het restaurant naast de kerk (dat 4 dagen op de week is gesloten!!!). Zo gezegd zo gedaan. We krijgen voor 10 per man meloen met hesp, een stoofschotel, een stuk kaas, broodpudding en een peer als dessert. Voor 10 !!! Wat krijg je daarvoor bij ons? Twee flessen wijn van 8 per stuk maken het feest compleet.
Ook hier geen wifi. Hopelijk kan ik morgen aan mijn BLOG.
