Toen we deze morgen de stad verlieten, was het nog 17C. '17 degrees, this is for us a hot summer day', zegt Eddy. Bij zeventien graden gaan de Schotten naar het strand!

Brendan is een half uur voor ons vertrokken. Ik denk dat hij deze avond niet bij ons zal slapen. Jonathan heeft deze nacht weer enkele serieuze bomen doorgezaagd!

We gaan op stap zonder ontbijt. Fout! Bijna 9 km stappen voor het eerste dorp waar we iets kunnen eten. Geen van ons drieën voelt zich goed in zijn vel. Er wordt niks gezegd op de weg.

Na het ontbijt gaat het veel beter. Fysiek en mentaal. 

De omgeving verandert snel. We lopen nu op de Castiliaanse meseta, een hoogvlakte die varieert tussen de 800 tot 1000 m boven de zeespiegel. Rondom ons graanvelden, niks dan graanvelden die aan de horizon uitlopen op kale krijtachtige heuvels. We lopen op een breed lichtglooiend pad. Af en toe klimmen. Af en toe dalen. Het is niet de weg die het ons moeilijk maakt, wel de brandende zon - het is intussen 30 graden - zonder enige mogelijkheid om te schuilen onder een schaduwrijke boom. Er zijn hier gewoonweg geen bomen. Dus geen schaduw!

Dit is wat we komende 6 dagen voorgeschoteld krijgen. De onmetelijke meseta!

We ontmoeten op de weg weer wat nieuwe mensen. Zoals de siciliaanse Lauridiana, de Madrileen Raul, Annie uit Nieuw-Zeeland, de Texaan Roland en de Zuid-Afrikaanse Lindsey. 23 jaar en helemaal alleen naar hier gekomen om de Camino te lopen.

Rond 12 uur 30 bereiken we Hornillos. Genoeg gestapt. Het is echt te warm geworden. We boeken een kamer in een 'casa rural', eigenlijk een veredelde albergue. Een kleine kamer met twee stapelbedden. Later op de namiddag zal Brendan ons toch noch vervoegen.

Er is een 'lavadora', een wasmachine. We maken er graag gebruik van. Om de drie dagen. Want ondanks dagelijks spoelen van onze stapkleren, komt er inmiddels een nare zweetgeur uit de rugzakken. 

Ik schrijf dit verslag onder een afdak in de tuin van ons verblijf.  Rond de grote tafel mensen van 8 verschillende nationaliteiten. Eddy valt bijna van zijn stoel als ik met de Zuid-Afrikaanse Lindsey in het nederlands een gesprek begin.

Op de foto's: de fantastische kathedraal van Burgos, groepsfoto met de moedige Fausto (en met Jonathan en Eddy) en de'Duitse meisjes Ingrid en Karin.