Het heeft vannacht heel hard geregend. Als we deze morgen om kwart over zes opstaan, is het dorp nog in een dichte nevel gehuld. Maar geen regen meer. 

De bar van ons pension is al open, dus nemen we een ontbijt. En maar goed. Want de eerste 12 km (dat is ca 3 uur stappen!) geen dorp, geen huis tenzij een eenzame boerderij.

Het gaat direct steil omhoog. 5 km lang! Naar San Gil en vervolgens Alto de Riacabo. Eerst passeren we een familie uit Uruguae (maar al enige tijd wonend in Californië), die zoals Klara, vertrokken zijn in Ponferrada. Zij zijn onder de indruk van mijn vertrek in Lourdes.

Maar wat dan gezegd van Leo! Hij is begin april vertrokken in een dorpje boven Breda en heeft dus bijna 3 maanden onophoudelijk gestapt. De man wil per sè een paar verhalen kwijt. Na een uurtje laten we hem gaan.

Een beetje later passeren we Visilev (ik weet niet of dit correct geschreven is), afkomstig uit Ukraïne, maar woont al 25/jaar in Guam, een eiland in de Pacific, ergens 3000 km onder Japan! Hij is een sky-diving instructeur. Dat zijn mensen die op zeer grote hoogte uit een vliegtuig springen zonder de parachute open te doen en dan in vrije val allerlei kunsten uithalen. Ik vraag hem of hij regelmatig gaat stappen. 'Yes, I have seen a few places', zegt hij. 'Himalaya, Mount Everest, Machu pichu...' Ik zeg niks meer.

Intussen zijn we flink aan het dalen. Van 900 m naar 450 m. We lopen in een heuvelachtige groene streek. Langs heerlijke schaduwrijke holle veldwegen. Want intussen is de zon weer gaan schijnen. De landbouwdorpen die we passeren zijn uit ver vervlogen tijden. De huizen en schuren uit opeen gestapelde leien stenen zijn wellicht meer dan 500 jaar oud.

En overal ontspringen natuurlijke bronnetjes. Het water stroomt meermaals over het pad. Daar waar het water de vorm aanneemt van een beek, zijn bruggetjes voorzien om ons natte voeten te besparen. 

Op een binnenkoer van een boerderij staat een tafeltje. Met daarop allerlei versnaperingen, fruit en koffie. Voor een 'donativo' (vrijwillige gift) mag je nemen wat je wil. Een hippe jonge  vrouw (eigenlijk moet ik zeggen 'hippy' vrouw) zorgt voor bevoorrading. Een welgekomen rustmoment.

De laatste kilometers voor Sarria krijg ik het moeilijk. De benen willen niet meer. Ik zweet verschrikkelijk. Ik ben blij als we in de stad een rustpauze kunnen nemen en iets eten. 

Nadien gaat het weer wat beter. Maar de vermoeidheid komt snel terug. Na Sarria nog 4 km door een mooi bos omhoog (waarvan ik niet meer kan genieten!) en dan arriveren we in Barbadelo. 

We slapen in Casa Barbadelo. Een mix van albergue, hostal en pension. Met zwembad. Wat een luxe. Spijtig dat ik mijn zwembroek een aantal dagen geleden heb achtergelaten om mijn rugzak wat lichter te maken...

In de kamer krijg ik de zool van mijn rechterschoen in het oog. Die is serieus uitgesleten. De verkoper had me nochtans gezegd dat ik op gemakkelijk terrein gemakkelijk 3000 km zou kunnen lopen met die schoenen. Ik heb er intussen zo'n 900 km (+300 km thuis) mee gedaan. Zo gemakkelijk moet de Camino dan dus toch niet geweest zijn.

Vanavond zou het weer gaan onweren.

Klara is deze morgen heel vroeg opgestaan om naar de zonsopgang op deze berg te kijken. Ze heeft er een leuk filmpje aan overgehouden.

Om half acht gaan we - na het eten van een banaan - op stap.

Ik denk zo, na gisteren hebben we het wel gehad. Niet dus! Onmiddellijk steil omhoog door een bos, dan weer steil naar beneden. Na een uur klimmen en dalen nemen we een ontbijt in een onooglijk gehuchtje. Daar zitten ook de Nieuw-Zeelandse Annie en de altijd vrolijke Australische Barbara (met de gebroken neus).

Dan weer steil omhoog en weer steil omlaag.  We moeten achtereenvolgens op en over de 'Alto de San Roque' (waar een reuzegroot beeld van een pelgrim, optornend tegen de wind, staat), omhoog naar Hospital en tenslotte op en over de 'Alto do Poio' ( op 1335 m hoogte), waar we iets drinken. Dat 'iets' is voor mij een dikke pint, een 'jara de caña'.

Dan kunnen we eindelijk aan de lange afdaling naar Triacastela beginnen. Klara en ik geraken in een gesprek. Opeens hoor ik een tractor een honderdtal meter beneden ons in het veld  verwoed toeteren. Op die tractor een boer die druk aan het gesticuleren is. Hij probeert ons duidelijk te maken dat we verkeerd zijn. En effectief, we hebben een 500 meter terug een afslag gemist. Ik durf er niet aan denken mocht die boer ons niet verwittigd hebben. Helemaal die berg af in de verkeerde richting en vooral, nadien terug naar boven...

We dalen vlot en gemakkelijk op een brede grindweg. Het is weer enkele uren genieten van  prachtige vergezichten. Gewoon schilderachtig. Diepe valleien tussen hoge groene heuvels. Tussen de hoogste bergtoppen hangen nog wolken.

Na 14 km in Viduedo, eten we een rijkelijke 'ensalada mixta'. 4,5€! Thuis kost die minstens 12€! 

Nog 6 km dalen. We passeren enkele landbouwgehuchten. Onbeschrijflijk hoe oud die gebouwen zijn. Dan een schaduwrijke holle weg. We passeren een kastanjelaar die 800 jaar oud is, één van de oudste bomen in Galicia. Omtrek stam is 8 meter, doormeter 2,7 m! Tenminste, dat zegt het bordje dat ernaast staat.

Triacastela is een enclave volledig omgeven door hoge heuvels. Bij het binnenkomen van het dorp ligt links de gemeentelijke albergue, rechts het pension Garcià. Hier boeken we een kamer. De albergue beschikt over een wasmachine en droogkast, waarvan we gretig gebruik maken. Terwijl de machines hun werk doen, genieten we van een welverdiende 'vino tinto'. 1€ voor een goed gevuld glas! Daar zit ook Barbara. Ze mankt. Ik vraag wat er scheelt. Niks zegt ze, de 'camino dans'! Maar ze heeft in de loop van de dag tendinitis gekregen in beide benen. Haar stapgenoot zegt: ze heeft pijn. Maar Barbara geeft niet op. Nooit!'

Nadien verkennen we het dorpje. Er staat een romaans Santiago-kerkje. Dreigende onweerswolken doen ons beslissen om terug te keren. Net op tijd. Terwijl ik dit schrijf gutst het water uit de hemel, vergezeld van lichtflitsen en donder geroffel.

Hopelijk is dit morgen vroeg voorbij getrokken!

Gisteravond samen gegeten met Gisola uit Amsterdam. Ze is lang juridisch secretaresse geweest voor het Nederlandse gerecht. Dus ontspint er zich een geanimeerd gesprek met Klara over rechtspraak in Vlaanderen en Nederland.

Deze morgen om kwart voor zes opgestaan. Om kwart voor zeven op pad. Vandaag moeten we 28 km klimmen naar O.Cebreiro, de laatste hoge berg vòòr Santiago.

De eerste twintig km gaat het vlotjes licht omhoog op een verhard voetpad langs een verlaten steenweg zonder verkeer. We kruisen regelmatig de autostrade die nu eens onder ons ligt, dan weer als een viaduct hoog boven ons. 

We hebben ontelbare keren de Río Valcarce overgestoken. Rechts van ons uitstekende rotsen, links van ons - enkele tientallen meters lager - de klaterende bergrivier, verdoken in het groen. Daarachter ergens de autostrade, die we niet zien maar wel af en toe horen. En daarachter groene beboste heuvels. Een beetje zoals onze Ardennen.

Op een bepaald ogenblik passeert een éénwieler, zo een circus fiets. Op het zadel boven het wiel een jongeman met zware rugzak. Die pedaleert naar Santiago. Ik kan mijn ogen niet geloven.  Hiermee bergaf fietsen moet heel gevaarlijk zijn. Even later passeren we een met rugzak gepakt paard op weg naar Compostela.

Omstreeks half twaalf -na 20 km- arriveren we in Herrerìas.  Het is het moment om iets te eten want kort erna gaat het steil omhoog langs een moeilijk begaanbaar rotspad. 8 km lang! Gelukkig meestal in een lommerrijke omgeving, want de zon brandt. 

Dit is afzien! Om de paar honderd meter even halt houden om op adem te komen. T-shirt kleddernat. Om de vier tellen valt er een zweetdruppel van mijn neus op de grond. Klara zegt: je moet zo niet wenen papa.

Op enkele km van de top staat een groot bord: welkom in Galicia! En enkele honderden meters verder: Santiago 160 km. Op een schaduwrijke plaats houden we even halt om te drinken. Daar staan twee oudere Vlamingen uit Brugge. Een beetje rare snuiters.

Gelukkig zijn de laatste 2 kilometers niet meer zo lastig. We lopen O Cebreiro binnen. Een klein bergdorpje boven op een berg van 1300 m hoog. Een Keltisch dorp met enkele half ingegraven huizen met ovale strooien daken als bescherming tegen het gure weer in de winter. 

De vergezichten onderweg en boven zijn weer fabelachtig mooi. Overal om ons heen bergen, gescheiden door diepe dalen. Klara krijgt er niet genoeg van.

Het is even zoeken naar een slaapplaats. De eerste drie hostals en casas zijn 'completo'. Bij de vierde hebben we prijs. We hebben een mooie ruime kamer bij een oudere vrouw thuis. Geen wifi evenwel. Misschien vinden we die wel in het enige hotel hiernaast. 

Douchen en dan de verdiende vino tinto. En dan bloggen. Terwijl ik dit schrijf is Klara onder het deken in slaap gevallen. Van vermoeidheid. Het is een zware dag geweest.

Deze morgen met enige moeite het juiste pad gevonden om de stad te verlaten. Na een half uurtje stappen, passeren we een bar bij het Musèo de Energìa, een heel rustgevend overdekt  terras met lounge-muziek, de ideale plek voor een camino-ontbijt. 

Klara gaat als een jong veulen van start. Ik heb moeite om haar bij te benen. Na een poosje passeren we een Madrileen met zijn jonge zoon. Wanneer ik zeg dat Klara mijn dochter is, zegt hij in gebroken Engels: 'we have marriage'. Ik denk bij mezelf: niet zo snel hè, man!

Ponferrada en zijn wijde omgeving zijn volledig omgeven door bergen. Daardoor is er een microklimaat waar ook de wijnstok goed gedijt. We zijn in 'El Bierzo', een streek waar sinds enige tijd heel goede rode en witte wijnen worden geproduceerd.

Rond de middag arriveren we in Cacabelos. Aan het begin van het dorp een restaurantje met een door wijnstokken overdekte patio. Een zalige plek waar Keltische muziek wordt gespeeld. We krijgen een gratis witte wijn van de streek aangeboden (+ uiteraard een tapas). Enige wederdienst: op de foto gaan voor hun Facebook pagina. We genieten er van een zalige eenvoudige lunch. Met Klara is de Camino een beetje meer vakantie!

Ik weet niet of het waar is maar over Cacabelos gaat er een verhaal. De inwoners van het dorp zouden vorig jaar een stille optocht hebben georganiseerd om te protesteren tegen het feit dat zoveel pelgrims hun natuurlijke behoefte doen in de velden rond hun dorp. Ik kan daar inkomen als je weet dat elk jaar ca 250 000 mensen daar passeren! Het grappige is dat Cacabelos wordt uitgesproken als 'kaka-bij-os'!

Na Cacabelos gaan we de wijngaarden in. Het gaat op en af en de  zon brandt intussen fel maar dat deert ons niet. Het is 9 km lang genieten van een wandeling tussen de heuvelige  wijngaarden met op de achtergrond de bergen (waar we morgen over moeten!).

Villafranca del Bierzo is een gezellig oud middeleeuws stadje in de vallei maar ook gelijk tegen een heuvel, zodat je trappen moet nemen om op de verschillende niveaus te komen. Bij het binnenkomen passeer je de romaanse Santiago kerk met de Portada del Perdòn (de poort van de vergiffenis). Middeleeuwse zieke of kreupele pelgrims die deze poort passeerden, kregen dezelfde aflaat als deze die in Santiago geraakten.

We slapen in de Albergue La Piedra. 20€ voor een kamer met een stapelbed. Douches in de gang. Na de verkwikkende douche gaan we op de Plaza Mayor wat drinken. Annie uit Nieuw-Zeeland passeert en komt ons groeten. Even later ook Jonathan en Lauridiana, met wie we samen iets drinken. 

Later op de avond gaan we er iets eten. Op tijd terug want om 10 gaat de deur van de albergue dicht en worden de lichten gedoofd.

Om 6u30 vanmorgen zonder ontbijt vertrokken. Het is nog ijzig koud op die berg maar de zonsopgang maakt alles goed. Wat een kleuren bij het verschijnen van de eerste zonnestralen.

Eerst nog 2 km steil omhoog langs een bospad. Maar dan, achter een bocht, op een berg stenen, het 'Cruz de Ferro', een relatief klein ijzeren kruis op een hoge paal. Hier gooien de pelgrims sinds eeuwen een steentje dat ze van thuis mee hebben. Alsof ze de ballast van het verleden van zich afgooien met het oog op een nieuwe toekomst. Er staan een tiental pelgrims bij het kruis. De sfeer is ingetogen. Elkeen heeft zijn eigen ballast, denk ik...

We lopen nog een hele tijd op die bergkam tot bij een mast van een militair domein. Daar staat een kleine caravan waar ik een koffie en een chocoladekoek eet

Dan begint een moeizame steile afdaling van 12 km naar Molinaseca. Over een ruw rotspad dat bezaaid is met keien, stenen en rotsblokken. Maar wat een panorama weer! Ik kijk op bergen, gescheiden door diepe dalen. Sommige toppen nog besneeuwd door de koude en de regen van de laatste dagen.

Ik passeer Manjarìn, een gehucht met de meest besproken albergue van de Camino. Enkele matrassen op de grond in een barak waarvan de helft van de pannen verdwenen zijn, geen stromend water, en latrines buiten ipv wc's. Zo moet het een beetje in de middeleeuwen geweest zijn. Tomàs, de hospitalero, heeft er nochtans een kleurrijke plaats van gemaakt.

Vervolgens passeer ik de gezellige dorpjes El Acebo en Riego de Ambròs, nog niet zolang geleden spookdorpen, maar nu deels al opgefleurd en opgefrist omwille van de passerende pelgrims.

Ik loop een tijdje samen met een oudere man (vanuit mijn perspectief) uit Los Angeles. Eugene is zijn naam. Hij is midden april vertrokken in Le Puy, zoals Red gisteren, 1300 km hier vandaan. Sukkelt ook serieus met zijn knie. Ik denk dat ik alleen maar mensen ontmoet met fysieke problemen. Ik dank onze Lieve Heer dat ik tot op vandaag gespaard ben gebleven van blessures.

Eindelijk in Molinaseca. Een gezellig stadje met veel terrasjes langs de rivier de Meruelo. Voorlopig geen terrasje voor mij want Klara wacht op me in Ponferrada.

Nog 7 lastige kilometers langs een steenweg tot die stad. Klara zit bij de Tempeliersburcht waar ik moet passeren. Het is een hartelijk weerzien. We gaan iets drinken om bij te praten.

Na een verkwikkende douche opnieuw de stad in voor een lunch en een bezoek aan de burcht.

Deze morgen om 7u30 vertrokken. Het is zonnig maar nog steeds fris.

Vandaag lopen we de eerste 20 km steeds licht stijgend omhoog. 

Bij het buitenkomen van het stadje kruis ik Red (ik mag hem Red noemen omdat ik zijn volledige voornaam niet kan uitspreken!) uit Montreal, Canada. We spreken Frans, maar hij heeft een nogal eigenaardig accent waardoor ik hem moeilijk begrijp. Hij is begin april vertrokken in Le Puy en Vèlay in Frankrijk en heeft al zowat 1300 km afgelegd. Te voet! Is ergens onderweg gevallen, knie ontwricht en heeft een dag in het hospitaal doorgebracht. Is na een week opnieuw vertrokken!

Na twee uur stappen, in het volgende dorp, na een 'cafè con leche' in een bar met een prachtige patio, ga ik alleen verder. Een beetje later haal ik Lou in. Een Duitser uit Rothemburg, gekend als mooi stadje in de 'romantische strasse'. Lou heeft vorige week enkele dagen te lang en te snel gestapt. Gevolg: tendinitis. Hij heeft het moeilijk vandaag. Stapt traag en mankt. Maar hij zet door! Elke avond zie ik hem toekomen, vrij laat in de namiddag maar gelukkig dat hij het opnieuw gehaald heeft. Het is een harde. Zijn grootvader heeft vele jaren in een Russisch gevangenkamp door gebracht.

Vanaf hier staan er regelmatig houten kruisen langs het pad. Als wegwijzers! Intussen stappen we weer in de volle natuur. Langs een bergpad. Rondom ons groene varens, violette wilde heide, grote gele verwilderde bremstruiken en tal van andere kleurrijke bloemen, afgewisseld met dennenbosjes. In de verte zie ik besneeuwde bergtoppen.

Na circa 18 km, 2 km voor Rabanal del Camino een afspanning. In de draad wel duizenden kruisjes geweven, het ene al inventiever dan het andere. Heel indrukwekkend!  Rabanal del Camino is een bergdorpje, eigenlijk èèn lange klimmende straat breed. Hier is de tijd blijven stilstaan. Het telt slechts 60 inwoners die wellicht bijna allen een dienst aanbieden aan de passerende pelgrims. Enkele hostals, enkele albergues en enkele bars en restaurantjes. Dat is het. Wel èèn van de gezelligste dorpen van de Camino. Hier heb ik in 2014 geslapen. Het roept herinneringen op!

Nu ga ik door. Nog 6 km bergop. Maar nu wordt het echt steil langs een smal rotspad, bezaaid met grote stenen en keien. Soms is het pad over bijna zijn volledige breedte weggespoeld. Het is uitkijken om niet je voeten te verzwikken. De vallei naast me wordt steeds dieper. Wat een prachtig panorama weer!

En dan bereik ik Foncebadòn. Dit dorpje was voor de heropleving van de camino in de jaren tachtig volledig verlaten. Je ziet het er ook aan! Alle huizen, uitgenomen een hostel en twee albergues, zijn veranderd in ruines. De hoofdstaat - de enige straat!- is een half weggespoelde aardeweg. Maar dankzij de Camino is er terug leven in het dorp. 

Foncebadòn ligt op 2 km van het 'Cruz de Ferro', het hoogste punt van de Camino, op 1500 m boven de zeespiegel. Van daaruit is het nog 27 km naar Ponferrada waar ik Klara zie. Vanaf overmorgen stappen we de laatste 200 km van de Camino samen!

Deze morgen om 8 uur vertrokken. Ik ben èèn van de laatsten die de albergue verlaat. Het is minder koud dan gisteren maar zonder jas is het te fris. 

We starten zoals we gisteren geëindigd zijn, op een grindpad langs de drukke N120. Na 7 km, iets voor Hospital de Orbigo, eindelijk weg van die weg. Hier lopen we over de beroemdste brug van de Camino. Van oorsprong Romeins maar in de latere eeuwen steeds verbreed en verstevigd. Ze telt 14 bogen. Ze is vooral beroemd omwille van een historisch toernooi dat in 1435 door  ridder Don Suero de Quinones werd georganiseerd en 30 dagen duurde. Elke ridder die in die periode de brug over wilde, werd uitgedaagd om in een steekspel 3 lansen te breken. Er werden 180 lansen gebroken. Eén ridder stierf. De beroemde Spaanse schrijver Servantes vond in deze middeleeuwse gebeurtenis zijn inspiratie om zijn boek Don Quichote te schrijven.

Nu verandert het landschap snel. Het wordt ruiger. De heuvels en de bossen zijn terug. Op de achtergrond de bergen, de Montes Leones, waar we morgen en overmorgen over moeten.

Regelmatig passeren mountainbikers. Zij rijden de camino. Niet gemakkelijk omwille van de soms erg moeilijk begaanbare - laat staan berijdbare- paden. 

Op een rustplaats zit een jong koppel bikers. Hij is Engels, zij Noord-Ierse. Ze zijn in Saint-Jean te voet gestart. In Burgos voor 10 dagen een mountainbike gehuurd. Ze rijden tot hun 10 dagen opgebruikt zijn. Dan doen ze het resterende traject verder te voet. Na de Camino gaan ze naar huis, om afscheid te nemen van hun ouders. Ze emigreren naar Australië. De papieren zijn al in orde gebracht. Naar Australië! Ze zeggen het alsof ze de hond even gaan uitlaten.

In Santibáñez de Valdeiglesias (!!!) eet ik een 'bocadillo con jamon de serrano', een broodje met Serrano ham. Dan is het nog 11,5 km tot Astorga. Een monumentaal deels nog ommuurd  stadje. Onderweg passeer ik op een hoogte nog het kruisbeeld van Santo Toribio. Van hieruit kan je in de vallei Astorga zien liggen. 

In de stad is het even zoeken naar een hostal. Die liggen blijkbaar allemaal buiten het oude centrum. 35€ voor een kamer. Dat is duidelijk meer dan mijn daggemiddelde tot op heden. 

Na een deugddoende douche ga ik het stadje verkennen. Vooral de kathedraal en het voormalig bisschoppelijk paleis, ontworpen door Gaudí, zijn fenomenaal. De bouw van de kathedraal nam meer dan 300 jaar in beslag.

Gisternamiddag eindelijk een postkantoor gevonden dat open was. Heb bijna 2,5 kg aan spullen, die ik nog niet gebruikt heb, naar huis gestuurd. Had ik al veel eerder moeten doen!

Het is een beetje een trieste dag geweest vandaag. 

Deze morgen afscheid genomen van Eddy. Schotten tonen zelden emoties, zegt hij, maar deze morgen had hij het toch even moeilijk. We hebben dan ook 25 dagen samen gestapt, samen gegeten, pinten gedronken en veelal zelfs de zelfde slaapkamer gedeeld.

Als ik om kwart over acht vertrek is het 7 graden in de stad. Effenaf koud. Eenmaal in de open ruimte komt daar nog een gure wind bij. En steeds dreigende regenwolken boven ons hoofd. Heb de ganse dag koud gehad, ondanks fleece en windjas.

En dan 20 km wandelen langs de zeer drukke N120 met veel zwaar vrachtvervoer. Niet aangenaam.

Ik stop even in Villadangos del Pàramo (wat een klinkende namen die dorpen toch hebben!) om iets te eten. In de bar zit de 80jarige Roger met zijn dochter. Hij is verkleumd. Ik ga hem even groeten en mijn respect betonen. Hij geniet er zichtbaar van.

In San Martìn del Camino stop ik en zoek ik een albergue op. Ze hebben private kamers. 20 € voor een kamer met douche. 9,5 € voor het avondeten. Veel goedkoper kan je niet leven, denk ik.

De albergue loopt langzaam vol. Ik zie weer wat bekende gezichten: de Italiaanse Kitsey, Lauridiana en Jonathan, de Australische Annie. We drinken samen iets.

We zitten met 10 aan een grote tafel om te eten. Èèn van de dames is Australisch. Ze is vorige week gevallen en heeft daarbij haar neus gebroken. Ze heeft een halve dag in het ziekenhuis doorgebracht en is dan weer gaan stappen. De gevolgen zijn nog duidelijk zichtbaar: blauwzwart om de ogen, een wat scheef staande en nog gezwollen neus. Een dame met karakter!

Terwijl ik dit schrijf is het beginnen onweren en valt het water met bakken uit de hemel.

De laatste dag op de meseta, op de tierra de Campos. Een grijze donkere regenachtige dag. Al snel moeten we de ponchos bovenhalen. We lopen een uurtje in de regen. Omstreeks  1 uur 30 lopen we Leon binnen. Een prachtige.stad. Een enorme kathedraal. In een bar zien we weer wat bekende gezichten. Om afscheid te nemen. Sommigen stoppen hier. Anderen nemen een rustdag. 

Ik ga iets eten samen met Brandon en Eddy. Het is een beetje ons laatste avondmaal. Want morgen ga ik verder en blijven zij achter. Het is moeilijk om niet emotioneel te worden!

Gisteren namiddag enkele oude vrienden terug gezien in een bar. Blijven plakken. Dus vandaag het dagrapportje van gisteren.

Niet te geloven. Eergisteren avond in Bercianos een reuzegroot TV-scherm in de bar van onze hostal. 187 kanalen maar geen enkele waarop de voetbal wordt uitgezonden! Nu, ik heb blijkbaar niets gemist, de Belgen hebben verloren. 

Kort voor vertrek krijg ik een SMSje van Aldo en Fausto uit Bergamo: 'Sorry Jos!'. 

Gister ochtend al om kwart over zeven op pad. Na 2 uur stappen nemen we een ontbijt. Zit daar in een hoek van de bar een jonge vrouw in de telefoon te schelden dat het niet mooi is. Als we gelijk vertrekken stelt ze zich voor: Cash, 34 jaar uit Alaska. Uit Alaska! Ze heeft in de bar net telefonisch gebroken met haar vriend. Ze zouden zich na de zomer verloven. De Camino zou een relatietest worden. Zij wandelen, hij thuis. Blijkbaar is de test faliekant afgelopen. 'I am ready to settle as a wife and a mother', zegt ze. 'I am going to look for a more mature man'. Eddy en ik bekijken mekaar even scheef...

Een half uurtje later halen we twee jonge vriendinnen in. Uit Puerto Rico. Dat ligt ergens in Centraal Amerika.

Later op de dag zien we Barbara terug, een knappe Braziliaanse met twee reuze wandelstokken. Ze wandelt met een meisje uit Suriname. Ik weet niet meer waar dat ligt. Eddy heeft zelfs nooit van Suriname gehoord. Even later zegt hij: 'Suriname, I thougt that was her name. I was going to say: hi Suriname, may I call you Suri?' Eddy kan soms grappig uit de hoek komen.

Het is een wat grijze wandeldag geworden. Koud zelfs met een gure wind op kop. Maar we houden het droog tot in Mansilla. 'S Avonds gaat het hard regenen. Maar dan zitten we al veilig binnen in een bar. Met de Duitser Stephan en de Zuid-Afrikaanse Lindey. Later komen ook Norberto en zijn dochter Ann uit Florida bij ons zitten. Norberto is als 10jarige jongen met zijn moeder en zuster in de jaren zestig uit Cuba gevlucht. Hij is geneesheer. Heeft de Camino al 4 keer gelopen. Telkens met één van zijn kinderen. Nu is de 22jarige Ann bij hem. Eerst wilde ze niet meegaan, vond de eerste dagen wandelen en slapen in albergues afschuwelijk, maar nu is ze dolgelukkig dat ze is meegekomen. De Camino is een belangrijke levensles voor jonge mensen, zegt Norberto. Het afzien, het volharden, het eenvoudige leven... 

Maar het kan nog beter. Een dame uit Californië schuift aan tafel. Zij begeleidt haar vader. Die is 80 jaar oud (TACHTIG!) en heeft de Camino sinds zijn 68ste elk jaar gelopen. 12 keer dus. Hij heeft vorig jaar een lichte hartaanval gehad en daarom durfde ze hem niet meer alleen te laten gaan.

Na de bar gaan we in een aanbevolen restaurantje een 'menu del peregrino' eten. Heerlijk.

Mansilla de Las Mulas is een mooi omwald middeleeuws dorp. Heel kleurrijk ook. Spijtig dat je als peregrino zo weinig tijd hebt om het stadje wat beter te leren kennen . 

Met een speciale 'tractor-foto' voor kleinzoon Jules.

Eddy is 'pissed-off' (ik weet niet of dit correct geschreven is) deze morgen. Heeft geen oog dicht gedaan deze nacht door het gesnurk van Jonathan. Ik gelukkig wel, omdat ik al in een diepe slaap was toen de anderen naar bed kwamen. Om half zes evenwel wakker en dan geraak je niet meer in slaap, zelfs niet met de oordopjes.

Eddy gaat wellicht in Leon en dag rust nemen. Zijn vrouw heeft 5 dagen geboekt in Malaga vanaf 7 juli. Aan ons tempo zijn we op 27 juni in Santiago. Hij gaat dus wat 'temporiseren' en wellicht verder naar Finisterra. Dat is na Compostela nog 3 à 4 dagen stappen tot aan de Atlantische Oceaan. De 'Finis-terrae' was voor de middeleeuwse pelgrim effectief het einde van de wereld. Daar werden de kleren afgegooid en verbrand als symbool voor het achter zich laten van het verleden.

Om kwart na acht gaan we op stap. Hemelsblauwe lucht met hier en daar wat stapelwolken, die snel oplossen. Er steekt een stevige koele wind op die de temperatuur tempert tot maximum een 25 graden.

Onderweg op het pad een versleten schoen met wat bloemen in. Het is alsof de vroegere eigenaar de schoen wil eren voor de geleverde diensten.

Het wandelen begint zwaar door te wegen. Vooral in de namiddag. Het wordt elke dag wat lastiger. De afstand tussen de dorpen. De monotone vlakte met overal tot aan de horizon rijpende granen. De relatief drukke steenweg langs de kant. De zon. De wind. Het is alsof er geen eind aan komt.

Eigenlijk wandel ik een beetje op automatische piloot. Zonder nadenken. Men zegt dat de Camino je hoofd leeg maakt. Ik probeer in mezelf gekeerd 10 namen op te noemen van spelers van ons nationaal elftal. Het lukt me niet. Ik vind er geen tien. Een lichte paniek maakt zich van mij meester. Zou het kunnen dat de Camino je hoofd echt zó leeg maakt, of moet ik mij beginnen ongerust te maken?

Omstreeks 15 uur bereiken we Bercianos. Ik ben opgelucht. Eddy ook. In het enige hostal van het dorp boeken we een dubbele kamer. In de bar is een groot TV scherm. Deze avond kan ik België-Italië zien. De Italiaanse stapvriendinnen van intussen al twee weken geleden,  Graziëlla en Bruna zijn ook in het dorp. We gaan samen supporteren.

Zij stoppen woensdag in Leon. In september komen ze al terug om het resterende traject tot Santiago te lopen. Ze kunnen niet wachten tot volgend jaar. Ze hebben hun mannen al ingelicht.

Jonathan heeft intussen laten weten dat hij is doorgelopen tot in het volgende dorp. Wellicht zien we hem morgen of overmorgen in Leon.

Gisteren in de late namiddag zien we Brendan terug. Hij is toch nog vertrokken! Maar zijn schoenzool is intussen gebarsten. Hij moet noodgedwongen op zoek naar nieuwe schoenen. 

Om 19 uur speelt er een gitarist in de kerk Spaanse melodieën. Een moment van bezinning.

Als we later op de avond op een terras op onze paella zitten te wachten, komt Veronica binnenstappen en vraagt of we het al weten van de diefstal. Nee dus. Eergisteren ochtend stelde een pelgrim in de albergue waar zij verbleef vast dat zijn geld uit zijn portefeuille verdwenen was. Meer dan 200 €. Raul, een vriendelijke jongen, met wie ik enkele dagen geleden even heb samen gewandeld, mist zijn tablet. Terwijl de meerderheid van de pelgrims de herberg verlaat en op stap gaat, wordt de politie erbij gehaald. Die vraagt naar recent genomen foto's door verschillende pelgrims. Binnen enkele minuten wordt er iemand uitgehaald. Het is Raul. Hij is bij de politie gekend als een professionele dief. Hij loopt elk jaar de camino, wint het vertrouwen van een pelgrim en besteelt hem dan. Gister ochtend hebben ze hem in een albergue opgepakt! Er zijn dus toch slechteriken op de Camino!

We kijken naar de match Engeland-Rusland. In de bar schenken ze Blonde Leffe. 2,5 € inclusief een lekkerre tapas. Voor Brendan en Jonathan was de wedstrijd just op tijd gedaan.

Vandaag was een zware wandeldag. Vooral mentaal. 23 km doorheen een monotone vlakke zee van graanvelden. Af en toe onderbroken door enkele hagen of bosjes.

Het is nochtans uitstekend wandelweer. Een gesluierde zon, 23 graden, een koele bries.

Jonathan zingt weer. Ik weet niet wat het is maar het lijkt precies op èèn of ander Indiaans klaaglied. Hij woont in Ottawa in Canada!

Onderweg ontmoet ik Hans, een Noord-Nederlander. Er lopen niet zoveel Nederlanders de Camino. Holland is een gereformeerd land. Maar Hans is een echte. Helemaal in het oranje. Wanneer hij hoort dat ik Vlaming ben, begroet hij me op die typisch Hollandse nederige ingetogenheid... Ik kan het niet laten. Ik vraag hem wanneer Oranje zijn eerste wedstrijd speelt. Hij glimlacht zuur...

Op onze tweede rustplaats zeggen we geen woord tegen elkaar. We hebben het alle drie moeilijk. Zelfs Eddy zit letterlijk met de handen in het haar, het hoofd naar beneden gebogen.

Nog 7 km te gaan. Bij de eerste albergue in Ledigos gaan we binnen. Ze hebben een kamer met drie bedden. Geen stapelbedden maar ook geen handdoeken en slechts 1 douche annex wc in de gang voor 40 mensen. Maar we zijn content met wat we krijgen.

Beneden in de bar speelt een TV. We vragen of we de match Turkije-Kroatië mogen zien. De barman valt uit de lucht. Europees Kampioenschap! Weet niet wat dat is. En nog erger, vindt de zender niet waar de match wordt uitgezonden!

Ledigos is een verlaten gat. Enkele lemen huizen - specifiek voor deze streek- en twee albergues. Dat is het. We gaan deze avond vroeg slapen, denk ik. En eigenlijk is dat goed. Want ik voel dat mijn lichaam rust nodig heeft.

We eten in de albergue. 9€ voor een noedelsoep, een bord met twee dikke koteletten met frietjes en verse salade, een ijsje als dessert, inclusief een fles wijn en een fles water! Het leven is hier spotgoedkoop!

Brandon is gisteravond nog een apotheker gaan opzoeken. Die heeft meer dan een halfuur zijn voeten verzorgd. Met een wonderzalf, zegt hij. Het wonder moet mijn inziens nog gebeuren want Brandon beslist deze morgen om een dag rust te nemen. Zijn voeten zijn te gehavend door de blaren.

Om half negen gaan Eddy en ik op stap. Even buiten het stadje halen we Daniel in. Hij is gisteravond na 9 uur toegekomen. De albergue was volzet maar een pelgrim heeft zijn bed afgestaan en heeft zelf op de grond geslapen. Een andere heeft nog een maaltijd bereid voor Daniel. Deze jonge man moet mentaal ongelooflijk sterk zijn om met een zware rugzak en half verlamde benen heel alleen deze tocht te maken! Dit illustreert nog maar eens hoe belangrijk deze Camino kan zijn voor bepaalde mensen!

Een tijdje later passeren we Daisy uit Denver, Colorado. Zij loopt met haar grootvader de Camino. Voor hem gaat een nieuwe wereld open, zegt ze. Daisy heeft juist haar University Degree gehaald. Nu gaat ze proberen haar ''grade' te halen, de master van bij ons.  Een jaar universiteit kost gemiddeld tussen de 30 000 en 40 000 €. Wat leven wij toch in een gezegend land! Eddy zegt terloops dat universitaire studies in Schotland gratis zijn voor studenten afkomstig uit alle Europese landen, uitgezonderd Engeland! Engelse studenten moeten tot 8000 € per jaar betalen! Schotland heeft echt een probleem met Engeland, veel groter dan wij ons kunnen voorstellen.

Het is ongelooflijk hoeveel Amerikanen en Canadezen de Camino lopen. Na de Spanjaarden, de Italianen en de Ieren, de vierde groep. Reden hiervoor is de film 'The Way' waarin Martin Sheen als vader zijn vermiste zoon gaat zoeken en zo kennis maakt met de Camino. De film is wel enigszins geïdealiseerd zodat vele stappers uit de VS zich verslikken in de moeilijkheidsgraad.

De tocht vandaag beleef ik met een dubbel gevoel. Enerzijds gemakkelijk omdat het vlak is als een biljarttafel. Anderzijds wat onaangenaam omdat we de ganse dag op een grindweg hebben gelopen, parallel met de provinciale weg. Maar steeds omgeven door tot aan de oneindige horizon reikende graanvelden, de 'tierra de campos'!

Na 10 km onze eerste rustpauze. De lommerrijke tuin van een gezellige albergue in Villarmentero de Campos. Alle dorpen eindigen hier op 'de Campos'...Tussen de tuinmeubelen op het gazon lopen kippen, eenden, ganzen, enkele honden en...twee ezels! Zij worden gevoed door de rustende peregrinos. Zij komen rustig uit de uitgestoken handen eten.

In Villalcazar de Sirga bezoeken we de laatromaanse kerk Santa Maria La Blanca. Een mastodont van een kerk die van ver boven het dorp uitsteekt. Een moment om ook een stempel in onze credencial te laten zetten.

Onderweg passeren we een verkeersbord dat zegt: Santiago 463 km. Nog maar 463 km te gaan en we zijn er!

Na nog 6 km stappen langs de monotone weg bereiken we Carrion de Los Condes. Een gezellig stadje dat in de middeleeuwen erg belangrijk was voor pelgrims met niet minder dan 12 kerken en evenveel hospitums.

Na de gebruikelijke verfrissende douche en het wassen van onze stapkleren gaan we het stadje verkennen.

Op de tweede foto nog enkele sfeerbeelden van dagen geleden die Eddy heeft genomen: een jong hondje ergens op de weg tussen Lourdes en Saint-Jean die mij als speelmaatje ziet, even proeven van de wijn bij het Monasterio de Irache, even uitrusten in een hangmat in de bossen nabij Ortega...

Gisteravond gegeten voor 10 €. Een frisse pastasalade met alles erop en eraan, brood à volontè,  stoofvlees met frietjes en als dessert een roomijs, inclusief een fles water en twee flessen Rioja (voor vier personen!) Ik blijf me afvragen hoe ze dit doen.

Brendan murmelt Iers. Hij doet geen moeite om een verstaanbaar Engels te spreken. Omdat ik het moe ben om hem telkens te vragen te herhalen en om te doen alsof ik hem begrepen heb, en gewoon ook omdat ik moe ben, ga ik slapen.

Ik val als een blok in slaap. Om half vier gewekt door het gesnurk van Eddy. Omdat het blijft duren zoek ik mijn oordopjes. Dit zijn de meest nuttige en meest gebruikte hulpjes op mijn Camino! Wanneer we om zeven uur wakker worden, vraag ik hem hoe hij geslapen heeft. 'I slept like baby', zegt hij.  'No snorrers' (snurkers). Ik weet even niet welke kant op te kijken.

Bij het verlaten van het stadje doemt er aan de overkant van de vallei een heuvel op. Een muur! Op die muur een slingerend pad omhoog. En op dat pad kleine gekleurde stipjes. Het zijn stappers die proberen de top te bereiken. Snel is het aan ons. Het is weer naar adem happen. Na een halfuur is mijn T-shirtje drijfnat. Maar wat een panorama als we achterom kijken. Een diepe brede groene vallei. Het stadje Castrojeriz dat we een uur geleden verlaten hebben (en waarvan de hoofdstraat toch 1,5 km lang is) is verschrompeld tot een minuscule nederzetting!

Over de top aan de andere kant hetzelfde schouwspel. Een brede diepe vallei, gekleurd door de rijpende graanvelden. Dit is de laatste heuvel voor de komende dagen. Het landschap verandert snel. De heuvels worden afgevlakt, een beetje zoals de Hespense berg thuis.

Na 10 km bereiken we onze eerste rustplaats, een aangenaam terras van een albergue in het dorpje Itero de La Vega. Daar zitten ook de Zuid-Afrikaanse Lindsey, de Duitser Stephan en de Texaan Roland. Roland is een reus van een vent. Meer dan twee meter groot. Schoenmaat 54. Hij heeft in Saint-Jean een hele dag rondgelopen, op zoek naar sandalen, zegt hij. Uiteindelijk heeft iemand hem in contact gebracht met een basketbalspeler. Die heeft hem verder geholpen.

Terug 9 km lopen. De heuvels zijn verdwenen. Alleen nog graanvelden die tot aan de horizon reiken.

We lopen weer samen apart. Op de kop Eddy met zijn gebedsboekje en paternoster. Daarna de waggelende Brendan. Zijn voeten staan vol blaren en hij kan met moeite lopen. Daarachter Jonathan en Lauridiana. Laura is intussen zo een beetje 'gecrasht' voor Jonathan. Er groeit iets moois tussen die twee. Een camino-romance! Meer mag ik niet zeggen. Ook de Camino geeft sommige geheimen niet prijs!

We passeren Daniel uit London. 27 jaar. De jongeman loopt op krukken, die aan zijn onderarmen zijn vastgemaakt. Hij trekt als het ware zijn hele onderlichaam met zijn twee slepende benen achter zich aan. Hij kan maximaal 10 km per dag doen, zegt hij, zolang de pijn draaglijk blijft. Ik moet onwillekeurig aan Marieke Vervoort denken! 

In het volgende dorp Boadilla del Camino nemen we een lunchpauze. 

Nog 6 km te lopen! Langs het kanaal van Castilla. 

Wanneer we in Fromista toekomen, lopen we Alberto en zijn vrouw tegen het lijf waarmee we een week geleden (het lijkt een eeuwigheid) hebben samen gewandeld. Zij stoppen vandaag. Morgen naar huis. We gaan later op de avond samen iets eten en nemen afscheid. Altijd een klein beetje emotioneel op de Camino!

Gisteravond na het avondmaal op het warme terras van de gezellige bar blijven hangen. We moesten van de uitbaatster een lokale likeur proeven: crema de arojo (als ik het goed heb begrepen). Proefde een beetje als baileys. Waarop Brendan zegt dat hij dat thuis in Ierland drinkt met een goeie whiskey! Dus hebben we crema de arojo met whiskey gedronken. Minstens èèn te veel.

Eddy werd er zowaar emotioneel van. En dat is niet zijn gewoonte. Hij heeft me een paar dagen geleden toevertrouwd dat Schotten moeilijk hun emoties kunnen tonen. Koel zoals het weer, zei hij. 'I love very much my wife but I will not very often say it to her', zegt hij. Ik denk dat ik wat Schots bloed in mij heb!

De Nieuw-Zeelandse Annie zit bij ons. Zij vertelt dat ze samen met drie vriendinnen deze reis gedurende meer dan een jaar voorbereid heeft. Na drie dagen stappen hebben haar vriendinnen het opgegeven. De Camino was niet wat ze er van verwachtten! Wat dachten die dames dan? Dat ze even een zondagnamiddags uitstapje gingen maken? Annie is erg teleurgesteld!

Deze morgen om half acht vertrokken. Het was redelijk fris met een koele wind. 10 km langs glooiende graanvelden tot in Hontanas. Daar hebben we op een inmiddels zonnig terras een uitgebreide rustpauze genomen, tientallen passerende peregrinos een 'buen Camino' toewensend. Laudiana blijft hier achter. Zijn wacht op haar Italiaanse vrienden die een dag achterop zijn.

Ik mis ten andere nogal wat stapvrienden van de eerste weken. De supervriendelijke Japanner Makoto, de Chinese Helena en Grace uit Hongkong, de romein Alessandro en zijn vriendin, maar vooral Luciano met wie we de eerste week van Lourdes naar Saint-Jean hebben gestapt. Allemaal achterop geraakt.

Ik vergeet bijna dat we vandaag drie weken onderweg zijn. 21 dagen ononderbroken stappen. Elke dag tussen de 20 en de 25 km. Nog maar 18 dagen te gaan! Hoewel ik mijn familie toch een beetje mis, zie ik op tegen de dag dat dit mooie verhaal zal eindigen.

De volgende tien kilometer zijn gewoon adembenemend mooi. Èèn aanhoudend groot wilde bloementapijt langs de berm en in de velden. De rode klaprozen zijn bij ons thuis praktisch verdwenen, maar hier staan ze met duizenden in de groene korenvelden. Daarnaast grote paarse distels, gele boterbloempjes en diverse anderen bloemen waarvan ik de naam niet ken. 

Na een kilometer of acht passeren we de resten van wat ooit een machtig  klooster is geweest, het 'Convent de San Anton'. Hier werden in de middeleeuwen mensen met  'Antoniusvuur'verzorgd, een soort wondroos die zoals lepra de ledematen aantaste.

In de verte ligt Castrojeriz, aan de voet van een heuvel met hoog op de top de resten van een Visigotische burcht. We hebben een gezellige hostal gevonden waar we twee dubbele kamers boeken. 18 € per persoon.

Ik wil wat spullen uit mijn te zware rugzak, die ik tot heden niet heb gebruikt (GPS, camera, hondenafschrikker + opladers, wat overbodige kleren, een gids e.d.) vooruit naar Santiago sturen om ze daar later op te halen. Maar het lokale postkantoor is slechts open van 10u55 tot 11u15 (echt waar!) En dat is een moment dat wij aan het wandelen zijn. Ik ga dus nog enkele dagen met die spullen moeten blijven zeulen.

Op de foto: Lauridiana, Annie en Brendan

Toen we deze morgen de stad verlieten, was het nog 17C. '17 degrees, this is for us a hot summer day', zegt Eddy. Bij zeventien graden gaan de Schotten naar het strand!

Brendan is een half uur voor ons vertrokken. Ik denk dat hij deze avond niet bij ons zal slapen. Jonathan heeft deze nacht weer enkele serieuze bomen doorgezaagd!

We gaan op stap zonder ontbijt. Fout! Bijna 9 km stappen voor het eerste dorp waar we iets kunnen eten. Geen van ons drieën voelt zich goed in zijn vel. Er wordt niks gezegd op de weg.

Na het ontbijt gaat het veel beter. Fysiek en mentaal. 

De omgeving verandert snel. We lopen nu op de Castiliaanse meseta, een hoogvlakte die varieert tussen de 800 tot 1000 m boven de zeespiegel. Rondom ons graanvelden, niks dan graanvelden die aan de horizon uitlopen op kale krijtachtige heuvels. We lopen op een breed lichtglooiend pad. Af en toe klimmen. Af en toe dalen. Het is niet de weg die het ons moeilijk maakt, wel de brandende zon - het is intussen 30 graden - zonder enige mogelijkheid om te schuilen onder een schaduwrijke boom. Er zijn hier gewoonweg geen bomen. Dus geen schaduw!

Dit is wat we komende 6 dagen voorgeschoteld krijgen. De onmetelijke meseta!

We ontmoeten op de weg weer wat nieuwe mensen. Zoals de siciliaanse Lauridiana, de Madrileen Raul, Annie uit Nieuw-Zeeland, de Texaan Roland en de Zuid-Afrikaanse Lindsey. 23 jaar en helemaal alleen naar hier gekomen om de Camino te lopen.

Rond 12 uur 30 bereiken we Hornillos. Genoeg gestapt. Het is echt te warm geworden. We boeken een kamer in een 'casa rural', eigenlijk een veredelde albergue. Een kleine kamer met twee stapelbedden. Later op de namiddag zal Brendan ons toch noch vervoegen.

Er is een 'lavadora', een wasmachine. We maken er graag gebruik van. Om de drie dagen. Want ondanks dagelijks spoelen van onze stapkleren, komt er inmiddels een nare zweetgeur uit de rugzakken. 

Ik schrijf dit verslag onder een afdak in de tuin van ons verblijf.  Rond de grote tafel mensen van 8 verschillende nationaliteiten. Eddy valt bijna van zijn stoel als ik met de Zuid-Afrikaanse Lindsey in het nederlands een gesprek begin.

Op de foto's: de fantastische kathedraal van Burgos, groepsfoto met de moedige Fausto (en met Jonathan en Eddy) en de'Duitse meisjes Ingrid en Karin.

Het eten was een beetje 'plat' gisteravond. Grootkeuken selfservice. Maar als je 24 km gezeuld hebt met een zware rugzak, dan zou ik van de honger zelfs aan mijn leren schoenen gaan zitten knabbelen!

Even voor het vertrek zien we Marco gaan. Hij is een 16 jarige jongeman die via een Duits 'tweede kans' programma de Camino loopt met een sociaal begeleider. Is in het verleden door slechte vrienden op het verkeerde spoor geraakt en heeft een tijdje in een jeugdinstelling doorgebracht. Een vriendelijke gast. Moeilijk in te beelden dat hij snel op de vuist gaat.

Deze morgen vertrokken zoals we gisteren geëindigd zijn: door de bossen van Ortega. In het eerste dorp Ages een ontbijt genomen in een heel gezellig barretje. Dan stijl omhoog. Mijn boekje spreekt over een 'Alto', een heuvel zonder naam, over een moeilijk begaanbaar stenen pad. Maar eenmaal boven, wat een zicht weer! In een diepe en wijde groene vallei zien we heel in de verte Burgos liggen, schitterend in de zon. Maar de stad is nog 20 km stappen verwijderd van ons.

In de afdaling passeren we de Italiaanse vrienden Aldo, Fausto en Francesco. Fausto loopt nog steeds. Zonder rugzak evenwel. Die geeft hij mee aan een taxidienst. Hij wil kost wat kost de Camino uitlopen. Fausto spreekt geen Engels. Hij probeert me uit te leggen dat hij in België is geweest! In de jaren 80. In 'mékele'. Na een tijdje begrijp ik het.! Hij is supporter van Atalanta Bergamo en die hebben in die tijd de halve finale gespeeld in de Europabeker tegen KV Mechelen. Mechelen won en werd later ook Europees kampioen. Hij is er blijkbaar nog altijd niet goed van.

Ik denk dat de doktores mij straffe antibiotica heeft gegeven. Slechts drie pillen, om de 24 uur èèn te nemen. Dit is de tweede namiddag dat ik mij even moet terugtrekken in de bosjes wegens buikkrampen. Gelukkig zijn er veel bossen in de omgeving!

Ik weet niet of het aan mij ligt of de zon of de camino, maar terwijl we stappen maak ik me de bedenking dat ik tot op heden alleen maar 'mooie' mensen heb ontmoet. Mensen met een goeie inborst. Vriendelijke mensen, lieve mensen, opgewekte mensen. Ik vraag aan Eddy of hij ook dat gevoel heeft. Hij geeft me volmondig gelijk. 'It is a special type of people who are walking the camino', zegt hij diplomatisch. Het is alsof er geen slechteriken op deze wereld zijn.

10 km voor Burgos komen we op een lange, brede en drukke viervaksrijweg terecht. Deze moeten we volgen tot in het centrum. Zwaar vrachtverkeer. Langs industriezones, distributiecentra, sociale woning blokken... Een verschrikking na bijna drie weken in de wijdse natuur. Langs weiden, heuvels, korenvelden. Langs loslopende schapen, koeien en wilde paarden...

In het eerste pension dat we passeren in het oude centrum boeken we een kamer. Brendan, een Ier van rond de zeventig, die de hele dag met ons heeft meegestapt, deelt de kamer. Later op de avond blijkt dat Jonathan het vierde bed inneemt. Heel toevallig.

Deze morgen om 9. uur naar het 'Centro de Salud'. Ik heb een afspraak met de vrouwelijke dokter om 10 uur. In het Spaans. Zelfs de dokters spreken hier geen woord Engels of Frans. Maar ik denk dat ze me begrepen heeft...en ik haar. Kostprijs consultatie : 0 €. Wordt rechtstreeks verrekend met het ziekenfonds. Ik moet naar de apotheek voor antibiotica. Eddy is met een voorwendsel, dat hij ook naar de apotheek moest, blijven wachten. Ik apprecieer dat. Ik hoef het hem niet te zeggen. Hij weet het.

De eerste twaalf km zijn zoals de voorgaande dagen. Stappen tussen glooiende groene korenvelden. Na Villafranca een bergpad omhoog. Ca 500 meter. En plots zijn de velden verdwenen en zitten we midden in de bossen. In de heuvels. Een totaal andere streek. 

Het worden 12 lange eenzame kilometers omhoog. Dit zijn de momenten waarop je je begint af te vragen waarom ik hier ben, waarom ik dit per sé wilde doen. Geen antwoord op die vraag.  

Halfweg de beklimming een stalletje met wat fruit en frisdranken. Een meer dan welgekomen rustmoment. In de hangmatten tussen de bomen liggen peregrinos uit te rusten. Onder meer het jonge Ierse koppel Rachel en Colin. Zij genieten volop van deze tocht.

We passeren een jong Braziliaans koppel. Ze zijn pas getrouwd. Deze pelgrimstocht is hun huwelijksreis!

San Juan de Ortega is een plaatsje op een berg midden in de bossen. Een Monasterio, een albergue en twee huizen. Eddy en ik besluiten om hier te overnachten. Het is een eenvoudige albergue. 4 kamers met telkens 10 stapelbedden. Wanneer we de slaapkamer om halfvijf binnenkomen, liggen er zeker 10 slapende mensen op hun bed. De vermoeidheid begint zijn tol te eisen!

We gaan naar de gebedsdienst in het Monasterio. Nadien worden de pelgrims gezegend. We krijgen allen een kruisje omgehangen, dat een duplicaat is van het kruis dat gebeiteld is in de 12 eeuwse graftombe van San Juan, een rijke priester die tijdens zijn leven zijn hele fortuin heeft gespendeerd aan de aanleg van wegen door deze woeste streek, die onveilig werd gemaakt door rovers. Een mooi moment.

Tijdens het avondmaal stel ik vast dat mijn 40 € belkrediet op mijn nieuwe Spaanse telefoon is opgebruikt. Blijkt dat Vodafone mij continue te betalen berichtjes stuurt met beursinformatie. Wie is er nu verdorie geïnteresseerd in spaanse beursinfo als hij een berg probeert omhoog te klauteren? 

Intussen vernemen we dat Jonathan in Ages is, zowat 4 km verderop. Morgen zien we mekaar wellicht weer in Burgos, de volgende grote stad die we aandoen.

Daarvoor moeten we wel nog 30 km lopen.