Gisteravond samen genoten van een heerlijke maaltijd. Een salade-mixte als voorgerecht, een half bord vol entrecôte met frietjes en kaas van het dorp als nagerecht. Met een halve liter wijn. Voor 16 €! ZESTIEN! Eddie vraagt zich hardop af: 'Does she make any profit out of it?'

Vandaag is het echt zwaar geweest. Na enkele kilometers bij een boerderij recht omhoog de heuvel op. Op handen en voeten op een bijna onbegaanbaar pad. Voorover gebogen om het zwaartepunt zo kort mogelijk bij de grond te houden. Eèn misstap en onherroepelijk val je enkele tientallen meters dieper. Na enkele honderden meters klimmen komen we op een karrenspoor dat steil omhoog naar de top van de heuvel leidt. Maar hoe hoger we klimmen, hoe verder die top komt te liggen. Geen bomen meer. Alleen nog graasweiden. De vogels zijn zelfs gestopt met zingen.  We passeren op ons pad verschillenden kudden (is dit het goeie woord?) loslopende koeien, wilde paarden en honderden schapen. Op deze hoogte geen omheiningen meer.

Na meer dan twee uur klimmen bereiken we de top. Beneden ons trekken de wolken samen. De vallei achter ons verdwijnt in de wolken. De zichtbaarheid  vermindert. Minder dan 50 meter. Ik realiseer me dat we in de wolken stappen. 

We blijven lang op die grote hoogte. Van de ene heuvel naar de andere. En dan trekt plots de hemel open. Een diepe vallei - verschillende honderden meters lager- strekt zich voor ons uit. 

Hier en daar een geïsoleerde boerderij. En heel in de verte iets wat op een dorp lijkt. We vragen ons af of dit Saint-Jean Pied-de-Port zou kunnen zijn. 

Ja dus. Maar het blijkt nog 2 uur stappen en mijn energie is compleet opgebruikt. Het is 2 uur in de namiddag en we hebben nog niks gegeten. Tot mijn grote opluchting passeren we een gehucht met een bar. De uitbaatster is zo vriendelijk om een sandwich te maken. Gelukkig. Ik had het anders niet gehaald.

Omstreeks 4 uur bereiken we Saint-Jean. Het is er zoals te verwachten erg druk. Tientallen 'rugzakkers' zoeken een slaapplaats. 

Eddie is een echte Schot. Elke avond bij aankomst na de verfrissende douche draagt hij zijn kilt. Voor wie het zich afvraagt: er wordt geen ondergoed onder gedragen. 'It is simply not done!' zegt hij. Er komen mijn inziens weinig Schotten de camino wandelen, in acht genomen de aandacht die Eddie krijgt van de locals... Ik vind het geweldig om naar de expressies op al die gezichten te zien wanneer wij voorbij wandelen...

Na een lekker avondmaal wandelen Eddie en ik nog even naar de gîte waar Sergio en Luciano verblijven. Sergio verlaat ons morgen. Hij rijdt terug naar Lourdes en gaat vervolgens nog twee tweeken wandelen op de 'Voie d'Arles'. Het wordt even emotioneel. Wat vijf dagen samen stappen op de Camino kan teweeg brengen!

Morgen wacht het echt serieuze werk. 24 km omhoog de Ibañeta-pas over. Bij leven en welzijn schrijf ik morgen een dagrapportje vanuit Spanje.