Deze morgen om zeven uur gewekt door een lichtflits gevolgd door een vreselijke donderslag. Kort daarna een stortbui. Het kan hier serieus rommelen in de bergen. France Météo voorspelt een regendag. Dat ziet er niet goed uit. Bovendien is de temperatuur gehalveerd: gisteren nog 30° C, vandaag nog hoogstens 15°.

Aan de ontbijttafel zie ik Eddie weer, de Schot die ik eergisteren kort ontmoette. Hij stelt voor om samen te wandelen wat ik in dank aanvaard.

Eddie is vorige maand ontslagen als manager van een Schots filiaal van een Amerikaanse multinational. Om de negatieve gedachtenspiraal te doorbreken heeft hij hals over kop beslist om naar Santiago te lopen. Hij loopt op de GPS van zijn telefoon. Zelfs niet de moeite gedaan om een stapgids aan te schaffen. Na twee dagen staan zijn voeten al vol blaren.

Het eerste uur samen in de miezer gelopen. Na een korte pauze bij de gemeentelijke fontein van Buzy begint het! Het water gutst uit de hemel. We vinden een onderkomen onder de oude gemeentelijke wasplaats. Na 20 minuten krijgen we het gezelschap van Luciano uit Trieste en Sergio, een Fransman uit Nice. Zij hebben mekaar gisteren ontmoet. We hebben daar een gezellige conversatie gevoerd in een mengeling van Frans, Engels en Italiaans, vooral heel expressief met de handen.

Omdat het blijft gieten, besluiten we om toch maar op weg te gaan. Sergio en Luciano lopen trager en blijven achter. 5 volle uren hebben we in die aanhoudende stortregen gelopen! In het begin op een relatief brede grintweg, later op een smal met stenen bezaaide bospad. Links van ons - 10 m lager - de kolkende Gave de Pau. Naarmate we vorderden werd het pad een modderige glijbaan door het water dat vanop de heuvel rechts van ons in alle richtingen over het pad zijn weg zocht naar de rivier. Een uitschuiver (letterlijk) zou ons duur te staan komen... Wat was ik blij dat we met twee waren!

Geen dorp, geen hut, geen bank om even rust te nemen. Dus blijven we lopen met de rugzak die met de minuut zwaarder wordt. Onze schoenen (en voeten) zijn doorweekt. Op 3 km van Oloron Sainte Marie, onze eindbestemming, stopt het met regenen... Mijn Schotse vriend kan er nog mee lachen. 'I felt at home all day long', zegt hij.

Eddie zoekt zijn hotel op, ik mijn gîte communal 'Le Bastet'.  Twee dames vrijwilligers van 'Les amis du voie d'Arles' heten mij welkom. Eerste ritueel: schoenen uit bij het onthaal. Ze willen de gîte proper houden. Dan de gebruikelijke stempel in mijn boekje en afrekenen. Kostprijs voor een overnachting: 12,5 €. We slapen met vier op een kamer. Een uurtje later komen Sergio en Luciano binnen.

Later op de avond gaan we samen eten in een restaurantje in de buurt. Een Duitse vergezelt ons. Het is een gezellige bedoening. Ieder doet zijn verhaal aan tafel. Van waar hij komt, waar hij naartoe gaat, over ervaringen op de weg... André is bv. vanmorgen vanuit Spanje over de Somport-col gekomen. Hij toont foto's van de dichte sneeuwbuien waar hij ingezeten heeft. In korte broek bij een temperatuur nabij het vriespunt... Als doorwinterde wandelaar was zelfs dit voor hem een schrikwekkende ervaring.

Dit maakt de Camino zo speciaal. Die onverwachte ontmoetingen met mensen met allemaal hun eigen verhaal. Zoals deze namiddag in de gutsende regen. Een dame (van middelbare leeftijd! ) die ons tegemoet loopt. Met een grote foto vooraan op de borst. Van een jong uitgemergeld meisje  die een terminale hersentumor heeft. 'Zij loopt samen met mij de Camino' zegt de dame. 'Zij is bij mij' en dan pakt ze de foto vast. Ze wenst ons een 'Buen Camino' en vervolgt haar weg...

Of zoals de Fransman die bij mij op de kamer ligt. Letterlijk. Al drie dagen. Met een brees rond de knie. Geveld door tendinitis. Hij komt te voet van Le Pyu en Velay (700 km hier vandaan). Morgen probeert hij zijn reis naar Compostela verder te zetten. Gekkenwerk.

Als ik om tien uur op de kamer kom, na het schrijven van dit dagrapportje, zijn de lichten uit en liggen er enkelen al flink te ronken. Pelgrims gaan vroeg slapen!