Gisteravond het verkeerde restaurant genomen. Het eten was gewoon niet te eten. Ik had het kunnen weten. Geen locals aanwezig! 

Nadien nog een lekker glaasje wijn gedronken met enkele jonge Franse pelgrims. Omstreeks tien uur breekt er een hels onweer los. We zijn net op tijd op onze kamer voor het gaat stortregenen. Eddy zit een half uur voor het raam naar de bliksems te staren. In Schotland regent het veel maar onweert het zelden. Hij is onder de indruk.

Vanmorgen na het traditionele ontbijt (3 € voor vers geperst sinaasappelsap, een koffie en twee tostadas met boter en confituur!) om halfacht op weg.

Een gemakkelijke etappe van slechts 20 km door de glooiende Rioja heuvels. Langzaam maken de wijngaarden plaats voor onmetelijke graanvelden. Ongelooflijke vergezichten weer.  En dan die kleurschakeringen! Wel 50 tinten groen! ( geen grijs)

Langs de weg ontmoeten we weer vele nieuwe gezichten. De twee Italiaanse stapvriendinnen Bruna en Graziella. Fausto, Aldo en Roberto uit Bergamo en Milaan. Alberto met zijn lieve echtgenote Luciella. Na de Spanjaarden zijn de Italianen de grootste groep op deze weg. Het mooie is dat je met iedereen zo gemakkelijk aan de praat geraakt. Allemaal mensen met het zelfde doel: in Santiago geraken!

Na de middag lopen we uit mekaar. Eddy een 50tal meter voor mij. Hij heeft zijn gebedsboekje en paternoster in de hand. Jonathan een 50 meter achter mij. Hij is al een tijdje luid en fel gesticulerend aan het zingen. Zet die man op dit gegeven moment op bv de Grote Markt in Sint-Truiden en wellicht denken de meeste terrasjesmensen dat hij mogelijk is ontsnapt uit een instelling zoals Zikkeren of zo.  Maar hier op de camino is dit doodnormaal.

Vanavond slapen we in een hospitum van de Cysteriëncen zusters. Een zuster uit India verwelkomt ons en stempelt ons pelgrims boekje. We betalen met z'n drie 80 € voor een nette kamer met een private badkamer. Wat een luxe!

Wat later in de namiddag bezoeken we de stad, Santo Domingo de la Calzada. Één van de bekendste plaatsjes op de Camino, genoemd naar zijn weldoener Domingo. De man leefde in de 11de eeuw, werd door twee verschillende kloosterordes geweigerd om toe te treden en heeft dan maar zijn hele leven  gewijd aan de verzorging van pelgrims. Bouwde bruggen, wegen en hospitalen. Hij zou 93 jaar geworden zijn.

In de kathedraal zitten in een kooi een kip en een Haan. Een eeuwenoud gebruik. De legende zegt dat een Duitse vader en moeder met volwassen zoon in een herberg in het stadje zouden overnacht hebben. Omdat de zoon niet wilde ingaan op de avances van de herbergiersdochter, beschuldigde deze de zoon valselijk van diefstal. De zoon werd veroordeeld tot de dood door ophanging. De ouders vervolgden diepbedroefd hun weg naar Compostella. Toen ze terug kwamen merkten ze dat hun zoon aan de galg nog leefde. Domingo dad de hele tijd de voeten van de zoon ondersteund. De ouders gingen naar de rechter om te melden dat hun zoon nog leefde. Deze zei: jullie zoon is zo dood als deze kip op mijn bord. En raad wat er gebeurde: de kip kwam tot leven.  De zoon werd bevrijd en mocht met zijn ouders mee. Vandaar de kooi in de kathedraal.