15 augustus 2011 MIJN ULTIEME TRIATLON UITDAGING...
3800 meter ZWEMMEN, 188 km FIETSEN OVER O.A. DE COL D'IZOARD EN 42,195 km LOPEN IN EN OM EMBRUN
16-08-2011
Embrunman 2011 - foto's
Hotel Les Chaumettes, bij Johan, Carine en Niels Buysen, gelegen aan het Lac des Serres-Poncon, en onze uitvalsbasis voor de Embrunman.
Dit zou je kunnen noemen: a room with a view. Het meer op enkele honderden meters afstand, aan de overkant zicht op skistation Réallon
Leuk tuintje en terras aan het hotel
Zichtje vanop het eerste lusje van het fietsparcours, waar we vertrekken op 800 m hoogte, en hier ca. 1100 m hoogte hebben bereikt.
Het fietsparcours: hier passeren we de "gorges de Giel", kloof van enkele kilometers lengte, onderweg naar de Col d'Izoard
De transitzone: merk ook de speciale manier van wegplaatsen van de fietsen (verplicht met zadelpen over nadarhek, en stuur tegen nadarhek). Dit systeem werkte tot mijn verbazing perfect, maar ingeval van storm denk ik dat er heel wat vehikels op verplaatsing zullen gaan.
Tijdens de briefing daags vooraf
Onderweg op het fietsparcours, en al na mijn val. Hier heb ik het al warm, en geef mijn armstukken aan mijn vrouwtje Maria.
Het triest einde van een toch wel superervaring ... genekt door knie-en kuitproblemen als gevolg van mijn val gaat het echt niet meer .... Opgave na km 18 tijdens de marathon.
Embrunman is voorbij - blessure strooit roet in het eten
Wat een lang gekoesterde droom was, is op enkele seconden tijd in rook opgegaan. Na onze aankomst op woensdag in hotel les Chaumettes, zijn we door Johan, Carinne en Niels zeer goed ontvangen en opgevangen. Geen moeite is hen te veel (jammer genoeg zal ik dat op de wedstrijddag ook nog eens moeten ondervinden, daarover verder in dit relaas). Ideale laatste dagen, schitterend zomerweer, goei laatste trainingskes afgewerkt, allee, het ziet er goed uit. Op zaterdag nog een farcke met mijn fiets: Niels merkt op dat de remkabelbescherming van mijn achterrem doorgebroken is ter hoogte van de doorgang in mijn fietskader. Gezien veiligheid maar geen risico nemen: Trek-dealer opgezocht via internet, en zaterdagnamiddag doorgebracht in Gap tot dit euvel hersteld was. Op zondagnamiddag fietske weggedaan en naar een briefing op zijn Frans geweest. Hoewel het al de 28ste editie van de Embrunman is, is een duidelijk briefing-draaiboek toch nog niet aan de orde. Iedere verantwoordelijke van een bepaald onderdeel krijgt het woord, maar links en rechts worden wel eens door elkaar gehaald. Maar OK, we snappen het toch.
Op de wedstrijddag: wekker op 3u40. Samen met het feit dat er sowieso al niet veel van slapen in huis komt is dat echt wel beestig vroeg. De verwachte verkeerschaos zijn we nog juist voor, zodat de auto op de parking vlakbij de start kan gezet worden. De weersverwachting: mooi zomerweer. Nadat om 5u50 de vrouwen en mensen met een handicap al te water zijn gegaan, weerklinkt om 6 uur het startschot voor ons. Toch wel een bijzondere omkadering:de duistere bergen wiens kruinen omkaderd worden door een heldere zomernachthemel, en waarvan je voelt dat ochtendlicht daarachter al moeite doet om door te kunnen breken. In het donker de meute volgen, hier eens een klop op je hoofd, dan eens een trap van een voet, ge weet hoe dat gaat in triatlon. Na een kwartiertje is dit gespartel echter voorbij. Ik heb me een plaatsje gezocht aan de zijkant, waar ik heel ontspannen en met aandacht voor techniek een goed gevoel heb. Dit gevoel wordt bevestigd als we uit het water komen: 1 uur 6 minuten !! Zo snel heb ik nog geen enkele Ironman gezwommen. Alvast een opsteker. Uit het water direct een tasje warme thee gekregen (da is echt wel lekker op dat moment). Rustig omgekleed en ingepapt met zonnecreme, extra check of ik alles bij heb, en hop, weg zijn we voor 188 km Alpen-fietsfestijn. De eeste 10 km zijn constant bergop van Embrun tot Les Means op 1360 m hoogte. Ik wordt langs alle kanten voorbijgevlamd, maar hoor wel aan hun ademhaling dat dit geen goed tempo is. Heel op mijn gemakske tot Les Means, en daarna aanvang van korte afdalingen afgewisseld met enkele tussenstukken door gehuchtjes. Dit parcours ken ik, ik heb het vorig jaar enkele keren gefietst, ik heb het donderdag nog gefietst. En toch .... hier gaat het mis. In de laatste haakse bocht met passage over een bruggetje moet ik waarschijnlijk iets te laat geremd hebben. Achterwiel blokkeert tijdens draaimanoever, ik verlies de juiste lijn, moet nog eens remmen maar ik duik dan vol met fiets en al in een soort betonnen waterafvoerkanaal van ca. 50 cm diep, bezaaid met rotsblokken. Ik weet nog dat ik een boenk voel op mijn voorwiel en dat ik met mijn voorhoofd vol tegen de rotswand ga. Daarna moet ik over kop gegaan zijn waarbij ik gelukkig genoeg niet op een of ander rotsblok terecht gekomen zijn. Wonder boven wonder: mijn fiets ligt ergens midden op de rijweg, mijn gellekes en repen liggen over meters verspreid in deze goot, en ik, ik mankeer NIETS op enkele builen en schrammen na (knie en enkel liggen open, mijn kuit doet wat pijn, op mijn voorhoofd wat schrammen), maar ik kan alles normaal bewegen en ik ben nog helder van geest. Controle van mijn fiets: lekke voorband, voorwiel een iestie pietsie uit center (mijn rem wat verder open en ik kan wel verder), rechter shifter iets opzij en opzetstuur wat naar omhoog. Ondertussen is er al een moto van de organisatie gestopt en gecontroleerd of mijn toestand OK is. Zij hebben dan daarna moto van de assistentie langs gestuurd, die bij mij gebleven is tot ik terug kon vertrekken. Binnenband vervangen - merde - er zit een scheur in mijn buitenband ! Bandendruk relatief laag gehouden, en zoetjes aan de op momenten gevaarlijke afdaling naar het meer aangevat. Onderweg zie ik in de voorlaatste bocht nog een fiets tegen de rotsen liggen, maar hier staat wel een ziekenwagen bij. Ik weet dat enkele kilometer verder Carine of Johan van het hotel mij staan op te wachten. Hier gestopt en hen gevraagd of zij een andere buitenband voor mij hebben. Met die beschadigde kan ik echt niet verder (binnenband komt nu al beetje piepen, en ik moet nog 150 kilometer hooggebergte trotseren). Gelukkig is dit geen probleem en 10 minuten later ben ik met ander voorwiel opnieuw op pad. Mijn knie zwelt wel op, mijn kuit speelt wat op, maar nu opgeven is niet aan de orde. In Embrun Maria langs de kant. Hier geef ik mijn fietsmouwtjes af, het is echt al lekker warm (het is nu iets na negen). En avant, ik vermoed dat ik nog wel voor tijdslimiet van 13u10 boven op de Izoard zal geraken, want door alle commotie ben ik toch wel dik een half uur kwijtgespeeld. Het stuk tot de top van de Izoard ken ik. Hoewel het al een jaar geleden is, kan ik me deze passage nog heel goed voor de geest halen. Uiteindelijk bereik ik rond 12 uur 15 de top. Hier is het wel koud. Mijn zakje met persoonlijke bevoorrading wordt vlotjes aangereikt en ik sla nog heel wat eten en drinken naar binnen. Na nog even gestrecht te hebben, windstopperke aan, maar jammer genoeg zonder armstukken aan de duik naar Briancon aangevat. Mijn knie en kuit spelen nu echt al wel op, maar eens in beweging valt het wel mee. Maar hier is een heel ander weertype van tel: dreigende donkere wolken, maar gelukkig droog. Klappertanden en bibberend van de kou zijn het toch lange 20 minuten alvorens we weer een duizendtal meter lager in Briancon aankomen. Hierna een voor mij onbekend stuk parcours: wind tegen (gelukkig is er niet veel wind), en shit: dit is echt een rotstuk. Nog 80 kilometer te gaan, het wordt hier wel heel warm, we moeten op enkele plaatsen de vallei uit aan de zonnekant om enkele gehuchtjes met een bezoekje te vereren (inclusief steile klimmetjes en lastige afdalingen). Vooral voor de "Pallon" ben ik nog beducht: nadat ik in Briancon af te rekenen had met krampen in mijn linkerbeen (compensatie voor pijn aan rechterbeen ?), ben ik als zot beginnen drinken en eten: alle bevoorradingen 2 drinkbussen aanpakken, gellekes op juiste tijd, tussendoor energierepen, gedroogde abrikozen, rozijnen, peperkoek, TUC-koekses, gezouten gekookte patatjes, gezouten tomaatpartjes, enfin, alles wat beschikbaar is wordt opgeslagen. Maar van hun zelfgemaakte energiedrank blijf ik al snel af: een combinatie van appelsien, citroen, suiker, zouten, en nog wat: dit smaakt veel te zuur, en moet vroeg of laat maagproblemen meebrengen. En die Pallon kan toch ook wel tellen: een praktisch recht stuk weg (links typische gemetste ballustrade tegen de afgrond en rechts rotspartijen) van kleine 2 kilometer tegen 15% stijgingspercentage na 138 km. Toch slaag ik er hier in goed stand te houden: een mooi egaal tempo, regelmatige ademhaling (links trappen = inademen, rechts trappen = uitademen). Na de Izoard is dit de tweede klim waar verschillende collega's passeer die op hun kousevoeten, fiets aan de hand, te voet moeten gaan. Nu niet dat ik veel sneller fiets, maar als je moet afstappen is er toch een probleem. Nog 40 lastige en hete kilometers (ik ben nu ongeveer 7 uur 15 aan 't fietsen), rustig blijven, goed drinken, klein verzetje, zorgen dat beentjes niet opgeblazen worden (al is dit niet altijd mogelijk). Eindelijk komt Embrun terug in zicht, en daar wacht nog die klote "Chalvet": de organisatie vind het leuk om na 180 km iedereen nog eens "sightseeing"-klim van goei 5 kilometer te laten doen, gevolgd door gevaarlijke, lastige, klote-afdaling tot in de binnenstad. Opnieuw passeer ik meerdere "te voet gestelden". Maar wat me intussen meer zorgen begint te baren: mijn kuit begint precies op te zwellen.
Om 16u25 (is na 10u25 wedstrijd) kom ik in de wisselzone aan. Maria vraagt hoe het gaat, maar zo hoort mijn antwoord niet al te best. Even assistentie gevraagd van de dokter om mijn wondjes te laten verzorgen, gevolgd door een massage voor mijn kuit. Dokter ziet geen bezwaar in verdere deelname, temeer ik mijn compressiekousen aan kan doen.
Alzo zou het geschieden. Met niet al te frisse benen (er zijn Ironmans geweest waar ik na 180 km afstapte met het gevoel van "heb ik al gefietst ?"), nogmaals ingepapt tegen de priemende zon, op voor het laatste marathonneke uit mijn triatloncarriere. Eerst een toereke van 3 km in de vlakke zon rond het "zwemmeer", en dan baf, omhoog naar de binnenstad. Dit moet ik te voet doen. Eens boven, rustig joggend tussen een enthoesiast publiek door de binnenstad. Tijdens de daaropvolgende afdaling begint mijn knie en kuit weer op te spelen en moet ik even wandelen. Na 6 kilometer even gedacht: ga ik die 15 kilometer weg van en terug naar Embrun nog aanvangen, of niet ? Toch maar doen, wie weet betert het nog wel. En ja, tussen kilometer 6 en 15 kom ik echt wel in mijn normaal marathonritme en raap ik heel wat collega-sukkelaars op. Hier lopen toch al heel wat halve lijken rond. Het is echt heet op dit moment van de dag. Maar dan komt de koude douche: mijn kuit weigert dienst, ik kan niet meer lopen. Terug stappen, even terug aanzetten in jogpas. Gaat niet, ook stappen wordt stilaan probleem.
Ik heb altijd gezegd: als ge van de fiets kunt stappen, kunt ge de marathon ook uitdoen, al is het stappend. Ja, maar dan moet je wel kunnen stappen. Enfin, tegen een sukkelgangetje pikkel ik verder naar km 18 punt waar ik weet dan mijn supporters me staan op te wachten. Onderweg wordt ik constant aangemoedigd door velen: "allez courage", "c'est dans la tëte, ce sont pas les jambes", ...
Want aan aanmoedigen heeft het mij vandaag niet ontbroken: de familie Pluym, Lisa Stes en haar mama, de familie Buysen, den Arno, mijn vrouwtje, dank je wel, dank je wel !!!
Wat een gevoel: moeten stoppen - dit heb ik nog maar één keer eerder meegemaakt (ook door spierscheurtje toen in een kwartje).
Toch ben ik niet te zeer ontgoocheld: ik weet dat ik niet gestopt ben omdat het op was (de dag later voel ik me echt prima deluxe, op uitzondering van een rechterkuit die precies op ontploffen staat).
Natuurlijk had ik mijn afscheid van de lange afstand anders voorgesteld maar je moet je kunnen neerleggen bij bepaalde feiten.
Hier eindigt dan ook het Embrun-verhaal. Een triatlon die nog wel het triatlonlabel kan dragen maar waarvan de inspanningsgraad toch tegen de limiet aanleunt. Ter info: de eerste finishte in 9 uur 34, terwijl hij de marathon binnen de 3 uur afhaspelde. Als je dan weet dat de meeste Ironmans (met vergelijkbare marathontijden) een eindtijd opleveren van rond de 8 uur 10, is alles gezegd. In ons hotelletje zat ook Marco (Zwitser) en Hawaii finisher in 10 uur en minuten vorig jaar. Hij finishte hier in 12 uur 24, ofte 2 uur langzamer.
Zo, ik zal nog enkele foto's posten waarna dit verhaal wordt afgesloten. Bedankt voor jullie interesse en steun. Ben je geïnteresseerd in de Embrunman: doen, maar zie dat je echt goed geprepareerd bent !!
