15 augustus 2011 MIJN ULTIEME TRIATLON UITDAGING...
3800 meter ZWEMMEN, 188 km FIETSEN OVER O.A. DE COL D'IZOARD EN 42,195 km LOPEN IN EN OM EMBRUN
16-08-2011
Embrunman 2011 - foto's
Hotel Les Chaumettes, bij Johan, Carine en Niels Buysen, gelegen aan het Lac des Serres-Poncon, en onze uitvalsbasis voor de Embrunman.
Dit zou je kunnen noemen: a room with a view. Het meer op enkele honderden meters afstand, aan de overkant zicht op skistation Réallon
Leuk tuintje en terras aan het hotel
Zichtje vanop het eerste lusje van het fietsparcours, waar we vertrekken op 800 m hoogte, en hier ca. 1100 m hoogte hebben bereikt.
Het fietsparcours: hier passeren we de "gorges de Giel", kloof van enkele kilometers lengte, onderweg naar de Col d'Izoard
De transitzone: merk ook de speciale manier van wegplaatsen van de fietsen (verplicht met zadelpen over nadarhek, en stuur tegen nadarhek). Dit systeem werkte tot mijn verbazing perfect, maar ingeval van storm denk ik dat er heel wat vehikels op verplaatsing zullen gaan.
Tijdens de briefing daags vooraf
Onderweg op het fietsparcours, en al na mijn val. Hier heb ik het al warm, en geef mijn armstukken aan mijn vrouwtje Maria.
Het triest einde van een toch wel superervaring ... genekt door knie-en kuitproblemen als gevolg van mijn val gaat het echt niet meer .... Opgave na km 18 tijdens de marathon.
Embrunman is voorbij - blessure strooit roet in het eten
Wat een lang gekoesterde droom was, is op enkele seconden tijd in rook opgegaan. Na onze aankomst op woensdag in hotel les Chaumettes, zijn we door Johan, Carinne en Niels zeer goed ontvangen en opgevangen. Geen moeite is hen te veel (jammer genoeg zal ik dat op de wedstrijddag ook nog eens moeten ondervinden, daarover verder in dit relaas). Ideale laatste dagen, schitterend zomerweer, goei laatste trainingskes afgewerkt, allee, het ziet er goed uit. Op zaterdag nog een farcke met mijn fiets: Niels merkt op dat de remkabelbescherming van mijn achterrem doorgebroken is ter hoogte van de doorgang in mijn fietskader. Gezien veiligheid maar geen risico nemen: Trek-dealer opgezocht via internet, en zaterdagnamiddag doorgebracht in Gap tot dit euvel hersteld was. Op zondagnamiddag fietske weggedaan en naar een briefing op zijn Frans geweest. Hoewel het al de 28ste editie van de Embrunman is, is een duidelijk briefing-draaiboek toch nog niet aan de orde. Iedere verantwoordelijke van een bepaald onderdeel krijgt het woord, maar links en rechts worden wel eens door elkaar gehaald. Maar OK, we snappen het toch.
Op de wedstrijddag: wekker op 3u40. Samen met het feit dat er sowieso al niet veel van slapen in huis komt is dat echt wel beestig vroeg. De verwachte verkeerschaos zijn we nog juist voor, zodat de auto op de parking vlakbij de start kan gezet worden. De weersverwachting: mooi zomerweer. Nadat om 5u50 de vrouwen en mensen met een handicap al te water zijn gegaan, weerklinkt om 6 uur het startschot voor ons. Toch wel een bijzondere omkadering:de duistere bergen wiens kruinen omkaderd worden door een heldere zomernachthemel, en waarvan je voelt dat ochtendlicht daarachter al moeite doet om door te kunnen breken. In het donker de meute volgen, hier eens een klop op je hoofd, dan eens een trap van een voet, ge weet hoe dat gaat in triatlon. Na een kwartiertje is dit gespartel echter voorbij. Ik heb me een plaatsje gezocht aan de zijkant, waar ik heel ontspannen en met aandacht voor techniek een goed gevoel heb. Dit gevoel wordt bevestigd als we uit het water komen: 1 uur 6 minuten !! Zo snel heb ik nog geen enkele Ironman gezwommen. Alvast een opsteker. Uit het water direct een tasje warme thee gekregen (da is echt wel lekker op dat moment). Rustig omgekleed en ingepapt met zonnecreme, extra check of ik alles bij heb, en hop, weg zijn we voor 188 km Alpen-fietsfestijn. De eeste 10 km zijn constant bergop van Embrun tot Les Means op 1360 m hoogte. Ik wordt langs alle kanten voorbijgevlamd, maar hoor wel aan hun ademhaling dat dit geen goed tempo is. Heel op mijn gemakske tot Les Means, en daarna aanvang van korte afdalingen afgewisseld met enkele tussenstukken door gehuchtjes. Dit parcours ken ik, ik heb het vorig jaar enkele keren gefietst, ik heb het donderdag nog gefietst. En toch .... hier gaat het mis. In de laatste haakse bocht met passage over een bruggetje moet ik waarschijnlijk iets te laat geremd hebben. Achterwiel blokkeert tijdens draaimanoever, ik verlies de juiste lijn, moet nog eens remmen maar ik duik dan vol met fiets en al in een soort betonnen waterafvoerkanaal van ca. 50 cm diep, bezaaid met rotsblokken. Ik weet nog dat ik een boenk voel op mijn voorwiel en dat ik met mijn voorhoofd vol tegen de rotswand ga. Daarna moet ik over kop gegaan zijn waarbij ik gelukkig genoeg niet op een of ander rotsblok terecht gekomen zijn. Wonder boven wonder: mijn fiets ligt ergens midden op de rijweg, mijn gellekes en repen liggen over meters verspreid in deze goot, en ik, ik mankeer NIETS op enkele builen en schrammen na (knie en enkel liggen open, mijn kuit doet wat pijn, op mijn voorhoofd wat schrammen), maar ik kan alles normaal bewegen en ik ben nog helder van geest. Controle van mijn fiets: lekke voorband, voorwiel een iestie pietsie uit center (mijn rem wat verder open en ik kan wel verder), rechter shifter iets opzij en opzetstuur wat naar omhoog. Ondertussen is er al een moto van de organisatie gestopt en gecontroleerd of mijn toestand OK is. Zij hebben dan daarna moto van de assistentie langs gestuurd, die bij mij gebleven is tot ik terug kon vertrekken. Binnenband vervangen - merde - er zit een scheur in mijn buitenband ! Bandendruk relatief laag gehouden, en zoetjes aan de op momenten gevaarlijke afdaling naar het meer aangevat. Onderweg zie ik in de voorlaatste bocht nog een fiets tegen de rotsen liggen, maar hier staat wel een ziekenwagen bij. Ik weet dat enkele kilometer verder Carine of Johan van het hotel mij staan op te wachten. Hier gestopt en hen gevraagd of zij een andere buitenband voor mij hebben. Met die beschadigde kan ik echt niet verder (binnenband komt nu al beetje piepen, en ik moet nog 150 kilometer hooggebergte trotseren). Gelukkig is dit geen probleem en 10 minuten later ben ik met ander voorwiel opnieuw op pad. Mijn knie zwelt wel op, mijn kuit speelt wat op, maar nu opgeven is niet aan de orde. In Embrun Maria langs de kant. Hier geef ik mijn fietsmouwtjes af, het is echt al lekker warm (het is nu iets na negen). En avant, ik vermoed dat ik nog wel voor tijdslimiet van 13u10 boven op de Izoard zal geraken, want door alle commotie ben ik toch wel dik een half uur kwijtgespeeld. Het stuk tot de top van de Izoard ken ik. Hoewel het al een jaar geleden is, kan ik me deze passage nog heel goed voor de geest halen. Uiteindelijk bereik ik rond 12 uur 15 de top. Hier is het wel koud. Mijn zakje met persoonlijke bevoorrading wordt vlotjes aangereikt en ik sla nog heel wat eten en drinken naar binnen. Na nog even gestrecht te hebben, windstopperke aan, maar jammer genoeg zonder armstukken aan de duik naar Briancon aangevat. Mijn knie en kuit spelen nu echt al wel op, maar eens in beweging valt het wel mee. Maar hier is een heel ander weertype van tel: dreigende donkere wolken, maar gelukkig droog. Klappertanden en bibberend van de kou zijn het toch lange 20 minuten alvorens we weer een duizendtal meter lager in Briancon aankomen. Hierna een voor mij onbekend stuk parcours: wind tegen (gelukkig is er niet veel wind), en shit: dit is echt een rotstuk. Nog 80 kilometer te gaan, het wordt hier wel heel warm, we moeten op enkele plaatsen de vallei uit aan de zonnekant om enkele gehuchtjes met een bezoekje te vereren (inclusief steile klimmetjes en lastige afdalingen). Vooral voor de "Pallon" ben ik nog beducht: nadat ik in Briancon af te rekenen had met krampen in mijn linkerbeen (compensatie voor pijn aan rechterbeen ?), ben ik als zot beginnen drinken en eten: alle bevoorradingen 2 drinkbussen aanpakken, gellekes op juiste tijd, tussendoor energierepen, gedroogde abrikozen, rozijnen, peperkoek, TUC-koekses, gezouten gekookte patatjes, gezouten tomaatpartjes, enfin, alles wat beschikbaar is wordt opgeslagen. Maar van hun zelfgemaakte energiedrank blijf ik al snel af: een combinatie van appelsien, citroen, suiker, zouten, en nog wat: dit smaakt veel te zuur, en moet vroeg of laat maagproblemen meebrengen. En die Pallon kan toch ook wel tellen: een praktisch recht stuk weg (links typische gemetste ballustrade tegen de afgrond en rechts rotspartijen) van kleine 2 kilometer tegen 15% stijgingspercentage na 138 km. Toch slaag ik er hier in goed stand te houden: een mooi egaal tempo, regelmatige ademhaling (links trappen = inademen, rechts trappen = uitademen). Na de Izoard is dit de tweede klim waar verschillende collega's passeer die op hun kousevoeten, fiets aan de hand, te voet moeten gaan. Nu niet dat ik veel sneller fiets, maar als je moet afstappen is er toch een probleem. Nog 40 lastige en hete kilometers (ik ben nu ongeveer 7 uur 15 aan 't fietsen), rustig blijven, goed drinken, klein verzetje, zorgen dat beentjes niet opgeblazen worden (al is dit niet altijd mogelijk). Eindelijk komt Embrun terug in zicht, en daar wacht nog die klote "Chalvet": de organisatie vind het leuk om na 180 km iedereen nog eens "sightseeing"-klim van goei 5 kilometer te laten doen, gevolgd door gevaarlijke, lastige, klote-afdaling tot in de binnenstad. Opnieuw passeer ik meerdere "te voet gestelden". Maar wat me intussen meer zorgen begint te baren: mijn kuit begint precies op te zwellen.
Om 16u25 (is na 10u25 wedstrijd) kom ik in de wisselzone aan. Maria vraagt hoe het gaat, maar zo hoort mijn antwoord niet al te best. Even assistentie gevraagd van de dokter om mijn wondjes te laten verzorgen, gevolgd door een massage voor mijn kuit. Dokter ziet geen bezwaar in verdere deelname, temeer ik mijn compressiekousen aan kan doen.
Alzo zou het geschieden. Met niet al te frisse benen (er zijn Ironmans geweest waar ik na 180 km afstapte met het gevoel van "heb ik al gefietst ?"), nogmaals ingepapt tegen de priemende zon, op voor het laatste marathonneke uit mijn triatloncarriere. Eerst een toereke van 3 km in de vlakke zon rond het "zwemmeer", en dan baf, omhoog naar de binnenstad. Dit moet ik te voet doen. Eens boven, rustig joggend tussen een enthoesiast publiek door de binnenstad. Tijdens de daaropvolgende afdaling begint mijn knie en kuit weer op te spelen en moet ik even wandelen. Na 6 kilometer even gedacht: ga ik die 15 kilometer weg van en terug naar Embrun nog aanvangen, of niet ? Toch maar doen, wie weet betert het nog wel. En ja, tussen kilometer 6 en 15 kom ik echt wel in mijn normaal marathonritme en raap ik heel wat collega-sukkelaars op. Hier lopen toch al heel wat halve lijken rond. Het is echt heet op dit moment van de dag. Maar dan komt de koude douche: mijn kuit weigert dienst, ik kan niet meer lopen. Terug stappen, even terug aanzetten in jogpas. Gaat niet, ook stappen wordt stilaan probleem.
Ik heb altijd gezegd: als ge van de fiets kunt stappen, kunt ge de marathon ook uitdoen, al is het stappend. Ja, maar dan moet je wel kunnen stappen. Enfin, tegen een sukkelgangetje pikkel ik verder naar km 18 punt waar ik weet dan mijn supporters me staan op te wachten. Onderweg wordt ik constant aangemoedigd door velen: "allez courage", "c'est dans la tëte, ce sont pas les jambes", ...
Want aan aanmoedigen heeft het mij vandaag niet ontbroken: de familie Pluym, Lisa Stes en haar mama, de familie Buysen, den Arno, mijn vrouwtje, dank je wel, dank je wel !!!
Wat een gevoel: moeten stoppen - dit heb ik nog maar één keer eerder meegemaakt (ook door spierscheurtje toen in een kwartje).
Toch ben ik niet te zeer ontgoocheld: ik weet dat ik niet gestopt ben omdat het op was (de dag later voel ik me echt prima deluxe, op uitzondering van een rechterkuit die precies op ontploffen staat).
Natuurlijk had ik mijn afscheid van de lange afstand anders voorgesteld maar je moet je kunnen neerleggen bij bepaalde feiten.
Hier eindigt dan ook het Embrun-verhaal. Een triatlon die nog wel het triatlonlabel kan dragen maar waarvan de inspanningsgraad toch tegen de limiet aanleunt. Ter info: de eerste finishte in 9 uur 34, terwijl hij de marathon binnen de 3 uur afhaspelde. Als je dan weet dat de meeste Ironmans (met vergelijkbare marathontijden) een eindtijd opleveren van rond de 8 uur 10, is alles gezegd. In ons hotelletje zat ook Marco (Zwitser) en Hawaii finisher in 10 uur en minuten vorig jaar. Hij finishte hier in 12 uur 24, ofte 2 uur langzamer.
Zo, ik zal nog enkele foto's posten waarna dit verhaal wordt afgesloten. Bedankt voor jullie interesse en steun. Ben je geïnteresseerd in de Embrunman: doen, maar zie dat je echt goed geprepareerd bent !!
Als ik aan deze tekst begin is het toch wel met een goed en een gerust gevoel. (situatie op vrijdag 5 augustus) Is het de wetenschap dat ik er toch niets meer aan kan veranderen ? Is het het vooruitzicht dat de komende dagen de fysieke inspanningen naar beneden zullen gaan ? Is het omdat er - hopelijk - aangename rustperioden zullen volgen de komende week, zonder fysieke kopzorgen ? Wat ik zeker weet is dat ik al uitkijk naar ons vertrek naar Hotel Les Chaumettes in Savines-le-Lac. Even gecheckt naar de weersvoorspellingen voor Embrun de komende dagen: vanaf onze aankomstdag tot het weekend alvast mooi en zonnig zomerweer met 27°C. Het weekend zou dan buien kunnen opleveren, met temperaturen tot 30°C. Maar uit ervaring weet ik dat deze temperaturen mij wel liggen, alleen hoop ik dat we gespaard zullen blijven van regen of onweer.
Wat heeft deze week nog gebracht ? Zwemmen: volume is al iets gezakt, het gevoel blijft OK. Ik verwacht ongeveer 1 uur 15 min. nodig te hebben om comfortabel uit het water te komen op de wedstrijddag.
Fietsen: vermits het op dinsdag nog eens een schitterende zomerdag was: laatste "klim"training afgewerkt in Nederlands-Limburg. Nogmaals de "Mergelland"-fietsroute gereden, met als extra enkele hellingen dubbel afgewerkt, en toch wel tegen degelijk tempo. Deze route is m.i. een aanrader voor elke fietsliefhebber die ook eens wat bergop wil rijden en niet "amused" is van kasseien. Goede wegen, niet al te ver om te vertrekken, en (voor de liefhebber) talrijke terrasjes onderweg. Ik heb deze wel gezien maar niet benut: de inhoud van mijn drinkbussen en suikerwafels hielden me weer 5 uur 20 op de fiets.
Lopen: woensdag 3 x20 minuutjes gelopen met 1 minuutje wandelen tussendoor. Het laatste part met 2x4 min. interval. Resultaat: geen specifieke hinder van de knie. Vrijdag: Nuchtere ochtendloop van iets meer dan een uur non-stop. Wel extra op gelet om tempo laag te houden (met af en toe een extra versnelling van 1 minuutje). Resultaat: geen specifieke hinder van de knie. Is dit de reden dat ik nu met een goed gevoel kan zitten ? Zondag: rustig loopje met 2 stevige versnellingen, non stop gedurende 1u 05min. Na het douchen speelt nu weer mijn linker-liesstreek serieus op (had al langer een wat zeurend gevoel op deze plaats van tijd tot tijd). Enfin, naast ijsleggen op de knie nu ook ijsleggen in de lies... Ouder worden he - er zijn nog wel eens goede dagen, maar ze worden wel schaars !! Mijn goed gevoel van 5 augustus heeft toch een deukje gekregen, maar deukjes kunnen uitgeblutst worden he.
Ik heb intussen ook heel wat lectuur geraadpleegd over het befaamde "tapering off" - ofte de laatste voorbereidingsfase na de zware trainingen naar de wedstrijddag toe. Daar wordt ne mens ook nie veel wijzer van: de ene bron zegt zus, de andere bron zo. Laat ik het dan maar houden bij mijn vertrouwde manier: aantal trainingen behouden, volume afbouwen maar intensiteit niet te veel terugschroeven, en zorgen voor VEEL koolhydraten en drinken tijdens de laatste dagen. En vooral: rustig proberen te blijven.
Een overzichtje van afgelopen week: zwemmen fietsen lopen trainingsduur gewicht 3 x = 8800 m 3 x = 300 km 3 x = 35 km 17 u 27 min 62,4 kg
Nog even mijn totale trainingsarbeid weergeven vanaf 1 januari tot vandaag 7 augustus: zwemmen : 284,45 kilometer fietsen : 9301,8 kilometer lopen : 1234,8 kilometer Dat moet volstaan.
Misschien dat ik nog iets laat weten VOOR de wedstrijddag. Indien niet wil ik nogmaals een bedankje sturen voor de steun die ik van zovelen mocht ondervinden in mijn voorbereiding!! Ik zal aan jullie denken op de 15de !!!
Nog 2 weken - het zwaarste werk is gedaan (behalve D-day)
Mijn planning was oorspronkelijk om nog tot volgende woensdag vollen bak door te gaan. Maar de afgelopen zware trainingsweek (waar het loopgedeelte dan nog maar ten dele uitgevoerd kon worden) hebben me wijselijk doen besluiten om vanaf nu stilletjesaan af te bouwen naar 15 augustus toe. Mijn lichaam vindt het eventjes welletjes denk ik. Nog wel blijven trainen, maar het volume wordt naar beneden gehaald en blijft zakken tot 0, zodat ik nog 2 (of misschien wel 3) ECHTE rustdagen zal hebben voor D-day.
Het zwemmen is deze week kwestie volume ietsje minder geweest (ik wou absoluut aanwezig zijn bij de terugkeer van schoonbroer Marcel en zijn maat Walter na hun wandeltocht vanuit Gooreind naar Santiago de Compostella). Daardoor heb ik op vrijdag maar 65 minuutjes gezwommen i.p.v. de geplande 90, maar de intensiteit lag deze week wel hoog. Het zwemmen boezemt me vertrouwen in - geen enkel fysiek ongemak, wat ik toch wel dank aan mijn voortdurende aandacht voor een juistere techniek (al is dat bij mij nog altijd rudimentair te noemen, vraag het anders maar eens aan onze trainster Patricia, met dank voor al haar inzet !).
Woensdag nog eens de Ardennen ingetrokken voor een voorlaatste "berg"training. Zot zijn doet niet zeer zeggen ze, en gelukkig maar. Wekker op kwart voor zes, 150 km autobollen, om 8u40 in de gietende regen vertrekken vanuit Tilff voor 6 uur 10 minuten fietslabeur. Gedurende 3 uur aanhoudende regen, daarna in de mist, onder dreigende grijze wolken, af en toe een korte regenbui - wauw, wat een Belgische zomer ! En toch heb ik er van genoten: afgepijlde (auto)route "La Buissonniere" gevolgd. Origineel 127 km (aangevuld met één keer verkeerd rijden en op het einde nog met enkele extra ingelaste lange hellingen aangevuld tot 145 km) langs godvergeten gehuchtjes, smalle weggeltjes, heel alleen op de wereld. Als ik (met uitzondering van de enkele kilometers waarop een grotere weg werd gevolgd) op heel deze route 20 rijdende auto's heb gezien en 20 mensen zal het veel zijn. Voor de rest: de absolute stilte, het roepen van een roofvogel, het loeien van een koe ergens in de wei, het kletteren van de regen op de helm en het spetsen van het water opgegooid door mijn wieltjes, het flapperen van mijn regenvestje in de afdalingen, een verzopen groep Vlaamse scouts op trektocht.... Joepie, wat ben ik blij dit op 55 jaar nog te kunnen doen... Zelfde gevoel op zaterdag: na 4 uur fietstraining werd ik in de polders voorbijgestoken door 4 jeugdige wielrenners uit Essen (ik schat ze 15 tot 17 jaar oud) - aanpikken en een half uurtje meerijden. Ze zeggen wel eens "de jeugd van tegenwoordig dit en dat ... " ja, dat zal soms wel waar zijn, maar hoedje af voor deze gasten, en bij uitbreiding ook voor onze youngsters in onze BRTC-club !!!
Het lopen aan de andere kant baart me toch nog wel zorgen. Deze week terug getracht looptrainingen wat te activeren. Op woensdag: 15 minuutjes joggen - 1 minuutje wandelen - 20 minuutjes joggen - 1 minuutje wandelen - 27 minuutjes joggen tot thuis. Oef, geen reactie gevoeld onderweg, maar het ritme is wel helemaal weg na 2 weken zonder lopen. Ik ben precies een "start to run" adept. Op vrijdag: 47 minuutjes gejogd - 1 minuutje wandelen - 25 minuutjes gejogd tot thuis. Op het laatst toch weer lichtjes last van rechterknie, terwijl ook andere knie wat opspeelt (compensatie ??). Allee, wel meer dan een uur gelopen, maar toch geen goed gevoel. Blijven ijs leggen, blijven soigneren, blijven hopen. Vandaag nog eens gelopen: 5 x 15 minuten redelijk tempo, elke keer onderbroken door 1 minuutje doorwandelen. Geen reactie in de knie. Dit zal dan ook de strategie zijn tot Embrun, om althans mentaal toch het idee te hebben nog looptrainingen te hebben afgewerkt.
Tot slot nog even het traditionele weekoverzichtje: zwemmen fietsen lopen trainingsduur gewicht 3 x = 8950 meter 3 x = 386 km 3 x = 39 km 21 u 34 min. 62,6 kg
Zo, tot de volgende week voor een laatste verslagje voor onze afreis naar hotel Les Chaumettes in Savines-le-Lac bij Johan, Carine en Niels Buysen !!
Wat een week .... ups en downs .... een lach en een traan .... of het echte leven .... Optimistisch blijven, dus goede nieuws eerst: vorige week was een rustige week ! Mijn planning was precies goed voorbereid , zo kon mijn knieke een beetje tot rust komen. Naar het einde van de week is er beterschap voelbaar, maar lopen doe ik pas ten vroegste morgen dinsdag 26 juli, en dan nog heel voorzichtig en zeker niet lang. Ook de geplande tuinwerken (aanleggen van tuintegels rond de aanbouw) is tot een goed einde gebracht, tot tevredenheid van Maria.
Op zondag nog goed nieuws gekregen van mijn zusje Myriam: hare vent Marcel is samen met zijn beste maat Walter behouden aangekomen in Santiago de Compostella. Daar doe ik nu mijn hoed eens voor af zie. Als prille zestigers vertrokken op 10 april, gepakt en gezakt, de meeste overnachtingen in hun tentje, zelf koken indien mogelijk, alle lichamelijke ongemakken overwonnen .... en dan 2500 wandelkilometers verder dat magische moment voor de katedraal in Compostella. Een ervaring van "Once in a Lifetime". Dikke chapeau !
De minder goede kanten van het leven .... Mijn schoonmoeder is weer opgenomen in het ziekenhuis wegens een nieuwe aanval van de "ziekte van Menière": een aandoening in het binnenoor waardoor evenwicht serieus wordt aangetast, met braakneigingen, hoofdpijn, oorsuizingen, enz. tot gevolg. Enkele jaren geleden was zij 4 weken gehospitaliseerd omdat het toen zeer lang duurde voor een juiste diagnose gesteld werd. Gelukkig zijn ze er nu wel op tijd bij zodat de opname hopelijk beperkt blijft tot enkele dagen. Dank zij de goede zorgen van de mensen van het servicehome, mijn vrouwtje en mijn schoonbroers, en extra opname in het dagverblijf van het RVT kan ook mijn schoonvader blijven waar hij is, wat toch een grote zorg wegneemt !
En dan natuurlijk HET slechte nieuws van de vorige week. Ik wens het niemand toe om al "triatlonnend" het leven te moeten laten zoals gisteren gebeurd is tijdens de halve Ironman in Antwerpen. Bij het ongeval van Wouter Wijlant stonden de gazetten vol, voor deze jongeman uit Antwerpen volstond een klein kadertje .... Niet te veel bij nadenken, dit moest het lot zijn zullen we maar denken....
Tot slot nog even overzichtje van mijn rustweek: zwemmen fietsen lopen trainingsduur gewicht 3 x = 10900 m 2 x = 125 km 0 (kwestsuur) 10 u 20 min 62,2 kg
Zo, de komende week als blikvanger nog een Ardennentraining (hopelijk laat het weer dit toe) en stillekes aan de laatse aankopen gaan doen: fietsbandjes en enegeriegels en extra voeding moeten zeker nog aangeschaft worden.
Oh ja, een tijdje geleden heb ik op culinair vlak iets uitgetest, met positief resultaat. Op basis hiervan ben ik vanaf vandaag dan ook begonnen met een 3-weken kuur van "rode bietensap". Elke ochtend, middag en avond een glas van dit "grondsmaak-drankje" tot de dag voor de wedstrijd. Ik heb tijdens mijn proefperiode een positief effect mogen ervaren, vooral dan tijdens de lange duurtrainingen !!
(nu niet allemaal naar de winkel lopen hé, dit sapje is een schaars artikel). Allez, tot de volgende,
Eerst en vooral zou ik hier toch even een bedankje willen achterlaten aan iedereen die met mij meeleeft naar Embrun toe: bedankt voor de reacties in het gastenboek, bedankt voor de aanmoedigingen onderweg of via telefoon. Je kunt je niet voorstellen hoeveel deugd me dit doet en als bijkomende motivatie werkt ... Hierdoor doe ik het niet alleen voor mezelf, maar ook een beetje voor jullie .... ik zal er tijdens de moeilijke wedstrijdmomenten ongetwijfeld kracht uit kunnen putten !!!
De afgelopen week toch met donkere doemscenario's in mijn hoofd rondgelopen. Die verdomde peesontsteking (ilio-tibiale band) in mijn rechterknie heeft opnieuw serieuzer de kop opgestoken. Resultaat: onmiddellijk gestopt met looptrainingen, Voltaren gel, 's nachts ontstekingswerende pleister op pees, ijs leggen, extra stretchen, en resultaat binnen 2 weken afwachten. Als het dan niet betert toch nog trachten via dr. De Clercq noodoplossing uit de hoed te kunnen toveren onder vorm van kinesio-tapes of inspuiting. Ik ben niet zinnens om 8 maanden intensieve voorbereiding op het laatste moment te moeten afzeggen. No way José !
Tijdens fiets- en zwemtrainingen heb ik hier gelukkig geen noemenswaardige last van (ook niet tijdens klimmen waar ik schrik voor had). Deze week als extraatje de Mergellandroute in Nederlands Limburg afgefietst. De "best-bewegwijzerde fietsroute van Limburg" vermeldt de website ! Na 2 kilometer was ik het parcours al kwijt ! Deze route wordt aangeduid door ANWB borden voor auto's, en waar een extra lus voor fietsers voorzien is wordt extra fietsbordje geplaatst. Eerste bordje voor fietsers gevolgd: 1 kilometer verder T-kruispunt: NERGENS bewegwijzering te zien. Daarna aan Maastricht: opgebroken weg, geen extra vermelding. Later: 3 bordjes van andere routes keurig onder elkaar duidelijk zichtbaar schuin links voor U rechtdoor. Volgen dus. Merde, dit klopt niet: terugdraaien tot dit punt en jawel: aan de rechterkant, driekwart verscholen tussen ligusterhaag, slechts 30 cm boven de grond: Mergellandroute rechtsaf. Enfin: 140 km gefietst ipv 128 als voorzien, met praktisch alle heuveltjes van de Amstel Gold Race .... best pittig, constant op en af, draaien en keren ....weinig recuperatieruimte ! Maar deze omgeving is wel een toeristische aanrader. Gisteren zaterdag als afwisseling nog eens de mountainbike van stal gehaald, kwestie van kracht/duurtraining .... Ik moet dat beestje toch iets misdaan hebben want ik heb weer een frisse duik gemaakt in het militair domein. Wegens de vele plassen bochtje gemaakt door hoge gras. Jammer genoeg met verborgen hindernisje. Gevolg: overkop en perfecte duikrol midden door de plas (ca 30 cm diep), nat van mijn schedel (ik zou zeggen van mijn haar haha) tot mijn voetzolen. Truitje uitgedaan, slijk afgeklopt, uitgewrongen, en daarna nog bijna 2 uur verder geknoeft. Zou nog iets voor You Tube geweest zijn....
Het zwemmen loopt goed (wat een woordspeling) mocht ik nog eens ondervinden tijdens de laatste uithoudingstraining van de club: 1 uur snelle reekskes met korte recuptijd: ik ben geen goede zwemmer maar voor mijn doen ging het heel goed: kop getrokken in mijn baan, rest van de collega-baanzwemmers hingen zeker op de langere reeksen aan de rekker.
Volgende week een rustige week (waarin ik zinnens ben om rond onze nieuwe aanbouw natuursteentegels terug te kunnen plaatsen), en daarna nog 10 dagen stevig doortrekken. Daarna start de zogenaamde "taperen" periode (= afbouwen van zware trainingen, wel nog kortere trainingen waarin extra snelheidsprikkels worden ingebouwd), en de laatste dagen dan "carboloaden" ofte eten, eten, eten, drinken (geen alcohol he), drinken, drinken ....
Nog even het weekoverzicht: zwemmen fietsen lopen trainingsduur gewicht 4 x = 11900 meter 3 x = 310,4 km 1 x = 16,5 km 19 u 22 min 62,3 kg
Zover zijn we dan weer, tot volgende week, geniet van je vakantie, van je werk, van je hobby, van elkaar, enfin, vul het zelf maar in ....
Over de sportactiviteiten kan ik kort zijn: het geplande trainingsvolume is deze week weer verwerkt zodat ik met een gerust gemoed naar de Tour en zijn capriolen heb gekeken deze namiddag. Die afdalingen op halfnat/halfdroog wegdek boezemen me toch altijd angst in. Ik ben niet zinnens ook maar het minste risico te nemen tijdens de afdalingen in Embrun, het zal op 5 minuutjes niet aankomen zeker ? Dan nog liever in het donker aankomen, dan niet te kunnen slapen (of erger) wegens een valpartij.
Sinds deze week ben ik intussen ook al weer een jaar thuis. Ik wil dan ook even mijn vrouwtje extra in de bloemetjes zetten. Naast de oppas over onze 3 kleindochters gedurende 3 weekdagen (best hectisch met momenten !) heeft zij ook nog eens de nodige besognes met een vent die meer weg dan thuis is. En als hij dan thuis is gebeurt het wel eens dat hij niet erg actief is wegens een zware training achter de rug. Daar bovenop ook nog eens het soms onregelmatig kook/eetpatroon (lange fietstraining = later eten, zwemtraining = soms vroeger eten, Ardennentraining = weg van 's ochtends tot bijna 's avonds). Kortom: waar ik een fysieke bijdrage lever in het uitvoeren van mijn "Embrun-missie", wil ik ook haar bijdrage hierin extra onderstrepen. Ik kan hiervoor niet dankbaar genoeg zijn, al laat ik haar dat veel te weinig blijken vrees ik !
Ook nog vandaag kreeg ik weer een berichtje binnen van een ex-collega met de melding dat opnieuw een oud-medewerker van onze GM-afdeling overleden is door kanker. 2011 is echt een "annus horibiles" op dit gebied: ik schat dat er sinds begin januari al circa 15 ex-collega's overleden zijn. En jammer genoeg NIET van ouderdom, maar meestal door ziekte op relatief jonge leeftijd (ik mag toch zeggen dat 60 jaar niet echt oud is hé).
Om af te sluiten nog even mijn trainingsoverzicht van afgelopen week: zwemmen fietsen lopen trainingsduur gewicht 3 x = 10750 m. 3 x = 395,8 km 3 x = 62 km 23 uur 41 min. 62,2 kg
Vorig weekend vond de tweede Ironmanwedstrijd in Europa plaats in Nice. Onze clubleden Tycho Van Gerwen (3de volledige triatlon op zijn 23ste) en Anna Bertona (haar eerste volledige triatlon ooit) klaarden de klus meer dan behoorlijk ! Andere bekenden (Bart Schrooyen en zijn vader Jan) hebben echter de strijd gestaakt tijdens de afsluitende marathon. Niet dat zij geen ervaring hebben (Bart is echt wel een topper, getuige zijn overwinning in zijn age-group in de IM van Frankfurt, zijn aansluitende superprestatie in Hawaii 2009, en een topprestatie in Florida 2010). Als ik dan bedenk dat ook Kevin Vervoort eerder dit jaar de strijd staakte in Lanzarote, ondanks zijn ervaring, kan je toch wel concluderen dat elke wedstrijd anders is, hoeveel ervaring je ook al mag hebben.
Met nog 6 weken te gaan voor Embrun begin ik toch ook wel wat nerveus te worden. Het is precies of de bergen worden elke dag ietskes hoger, zowel in het fiets- als in het loopparcours. Niet dat ik er tot nu toe te weinig voor gedaan zou hebben: in vergelijking met vorige Ironmans heb ik toch bijna een kwart meer trainingsarbeid verzet. Daar zal het niet aan liggen. Maar mijn 55 levensjaren kan ik toch zomaar niet blijven wegcijferen: het heeft lang geduurd, maar zeker mijn pure loopsnelheid en loopsouplesse beginnen blijkbaar aan een neerwaartse curve. Het fietsen vlot nog behoorlijk en bij het zwemmen heb ik er op dit tijdstip echt wel een goed gevoel bij.
(mijn vrouwke zegt in de laatste weken voor een Ironman dikwijls: hij begint weer te klagen over van alles en nog wat, da's een goei teken !)
Dat goed gevoel had ik vorige maandag absoluut niet: extreme climatologische weersomstandigheden (heel warm, vochtig, weinig zuurstof, veel ozon) bezorgden me tijdens de lange fietstraining zelfs krampen in mijn benen ! (ik weet het - te weinig gedronken - maar ja, mijn drinkvoorraad stond op rantsoen om uiteindelijk nog harkend terug thuis te kunnen geraken). Alweer een lesje - nogmaals hetzelfde - geleerd: VEEEL drinken, VEEEL eten onderweg !! "Als ik dit tegenkom in Embrun binnen 7 weken, dan kan ik het fietsparcours nog niet volledig afleggen" - deze gedachte spookte wel 100 keer door mijn kop in mijn calvarietocht terug naar huis. Maar daar tegenover staan dan weer de resterende dagen van deze week: waarschijnlijk door het aangenamere weer, maar toch, ik krijg voor de eerste keer dit jaar een licht gevoel dat mijn betere vorm in aantocht is. Vingers kruisen dat er nu geen vervelende blessure meer optreed.
Nog even een overzicht van deze toch wel zware trainingsweek:
zwemmen fietsen lopen trainingsduur gewicht 3 x = 10000 m 3 x = 423,7 km 3 x = 59,5 km 24 uur 7 min. 62,8 kg
(ik ben kwestie voeding een beetje aan 't bufferen, ik vond mijn gewicht een beetje te licht, en een kilooke meer brengt me meer bij is de indruk).
Zonet ook nog vernomen dat "den Bink" ofte Marino Vanhoenacker een wereldbesttijd op de lange afstand heeft verbeterd tot 7u45'58". Bij mijn tweede deelname in Klagenfurt begon ik juist aan mijn marathon als de winnaar Peter Reid al binnenkwam !!! Wat een verschil is er toch tussen een prof en een amateurke zoals de meesten onder ons toch wel zijn. Maar dat is juist een sympatieke aan onze sport: aan de start en onderweg wordt iedereen gelijk behandeld en bejegend.
Na een redelijk zware 3-weken trainingsblok werd de voorbije week ingepland als "relatieve rustweek".
"Gelukkig" viel dit - voor mij en voor de talloze studenten - samen met een echte weerdip met veel regen en te lage temperaturen. Tegelijkertijd heeft onze aannemer Kris Van Looveren uit Wuustwezel deze week de verdere ruwbouw afgewerkt, en werd ook het dak grotendeels geplaatst (jammer genoeg moeten onderbreken wegens onophoudelijke regenvlagen).
Ook mocht ik getuige zijn van onze fiere oudste kleindochter Elise. Getooid met een hoofddeksel zoals de afgestudeerde USA-studenten, kwam zij vrijdag met een smile tot achter haar oren vol trots haar diploma van de kleuterschool tonen. Dat zijn van die momenten welke bij mij veel losmaken: een warm gevoel van geluk om zoveel jeugdige onschuldige en gemeende blijheid / fierheid.
Op sportief vlak echt het principe gehanteerd: niets moet, als er goesting is om iets te trainen, OK, maar op 't gemakske. Vandaar slechts 2 x 1 uurtje op de rollen gereden, en als het al eens goed weer was 2 uurtjes buiten op een heel klein verzetje, en tegen toeristentempo. Bij het lopen: 1 x 1 uurtje echt gejogd en op zaterdag toch gekozen voor een lange duurtraining (in de regen): kaap van 2 uur gerond, waarbij 24 kilometer werden verteerd. Ook slechts 2 keer gezwommen, maar wel tijdens de clubtrainingen zodat het hier toch niet echt kalmaan was.
Ten slotte op zondag met enkele burenkoppels een fietstochtje gedaan aan en rond het Donkmeer. Tempo: 6 km fietsen - terrasje - 14 km fietsen - etentje - 15 km fietsen - terrasje - 6 km fietsen - restaurantbezoek.
Deze recuperatieweek moet de inleiding geven tot de komende, en nog zwaardere, 3 weken trainingsblok. Tegen het einde van deze periode zal er echt wel een gevoel van diepe vermoeidheid optreden, hetwelk dan weer moet gecompenseerd worden door een relatieve rustperiode .... Wait and see ....
Overzichtje van deze rustweek op trainingsgebied: zwemmen fietsen lopen trainingsduur gewicht 2 x = 6050 meter 3 x = 102,6 km 2 x = 34 km 9 uur 33 min 61,9 kg
Laat ons het deze week eens over het weer hebben ! Van begin 2011 tot/met 31 mei hebben we in totaal 17 dagen met neerslag gekend. Ideaal dus om te trainen in goede omstandigheden, en te meer nog meestal onder goede tot warme temperaturen. Van 1 juni tot vandaag 20 juni hebben we al 9 regendagen gehad, terwijl ook de temperatuur een serieuze duik genomen heeft. Vermits ik een echte "goed weer" mens ben, is dit voor mij geen goede evolutie. Ter illustratie: deze voormiddag lange duurlooptraining van 2 uur afgewerkt waarvan 1 uur 50 in de regen. En plezant dat dat is !
Maar niet zagen, door de slechtere weersomstandigheden heb ik enkele alternatieve fietstrainingen ingelast: deze week o.a. fietstraining op de Taxx: 2 uur gas geven, en gisteren 2 uur en half volle damp op de mountainbike. Deze trainingen kruipen zeker zo hard in de kleren als mijn woensdag fietstraining van meer dan 5 uur in goed weer.
Voor de rest een gewone trainingsweek gehad, einde van deze 3-weken trainingsblok. Nu volgt een weekje relatieve rust, waarna we weer kunnen opladen voor onze voorlaatste trainingsblok. Hierin moet ik zeker nog enkele Ardennentrainingen inlassen, terwijl ook de kaap van de 200 kilometer fietsen en de kaap van 2 uur 30 lopen nog moeten gerond worden. Hopelijk houdt de carrosserie en de onderdelen het, want nu nog in panne vallen is het laatste wat er mag gebeuren (vandaar inlassen van de relatieve rust-week)
Nog een overzichtje van deze week: zwemmen fietsen lopen trainingsduur gewicht 3 x = 10700 m 3 x = 248,1 km 3 x = 56,4 km 18 u 40 min. 62,6 kg
(PS: hoe dichter de wedstrijddag nadert, hoe hoger de Alpen-cols en hoe langer de marathon lijken te worden)
Opnieuw kunnen kennis maken met een goede trainingsweek, zowel qua volume als kwaliteit. Zwemmen ging goed: zwemkeerpunten heb ik wel onder de knie nu. Fietsen was, ondanks het "mindere" weer deze week ook dik OK. Lopen: hier had ik nog beetje twijfel bij vanwege eerdere letseltjes (linkerkuit, rechterknie). Ik ben dan ook overstag gegaan en loop nu met compressiekousen aan. Dit is toch wel een verschil tijdens langere duurtrainingen !! Als kers op de taart heb ik vandaag de "middelafstand" van Tilff-Bastogne-Tilff gefietst, samen met misschien wel 8000 andere cyclo-sportieven. 147 km onder de wielen, 8 hellingen (cote de Chambralles met stukjes van 20% !, Ancienne Barriere, Cote de Saint Jacques, Cote de Wanne, Cote d'Amermont met stukjes tot 21%, Cote du Rosier, Cote des Forges, Cote de Boncelles) , goed voor 26 km klimmen. Ik heb me bewust nergens gespaard, en bij aankomst voelden mijn benen nog super aan ! Dik in orde op dit moment.
Of zou het liggen aan mijn "dieet" dat ik deze week heb uitgeprobeerd ? In tegenstelling tot anderen die hun heil zoeken in allerlei supplementen tracht ik op biologische wijze mijn uithouding en weerstand op te krikken, bij wijze van test. Afgaande op mijn gevoel en de trainingsresultaten ben ik dan ook zinnens om dit "dieet" de laatste 3 weken voor de Embrunman consequent toe te passen. Benieuwd wat het is ? Sommigen zullen het al wel weten, voor de anderen .... wait and see. (omdat het zo schaars te verkrijgen is in de winkel verklap ik het nog niet)
Nog even mijn weekoverzicht: zwemmen fietsen lopen trainingstijd gewicht 3 x = 10000 m 4 x = 421,9 km 3 x = 44,2 km 23 u 44 min 61,9 kg
(mijn gewicht zakt nog een beetje, zoals ik verwacht had. Voordeel: minder gewicht mee te sleuren bij bergop fietsen en tijdens het lopen. Nadeel: ik heb het dikwijls wat frisjes)
Het meest in het oog springende item op sportief gebied deze week: Rutger Beke stopt zijn triatlon-carriere met onmiddellijke ingang. Jammer dat zo een wereldtopper op de lange afstand een echte "burn-out" oploopt. Een gewone jongen, die dankzij hard werken en doorbijten toch een palmares kan voorleggen me dunkt. Of kan er nog iemand 2 Belgen opnoemen die 4 maal in de top-5 zijn geëindigd in Hawaii ? Maar je ziet, als de motivatie tekort schiet kan zelfs de professionele omkadering welke hij dit jaar gevonden had bij het Uplace-team geen uitkomst meer bieden.
Iedere sport-minded persoon kan zich zijn Epo-historie van enkele jaren nog voor de geest halen. Hier wil ik zeker niet naief zijn. Waarom zou er in triatlon geen sprake zijn van doping ? Als er ergens baat gevonden kan worden in zich doperen dan is een duursport als triatlon toch wel de uitgelezen omgeving. Maar klaar en duidelijk: niet met mij ! (ik neem al met tegenzin een Dafalganneke als ik me eens wat ziekskes voel).
En toch zal ik Rutger altijd het voordeel van de twijfel blijven gunnen. En blijft hij in mijn herinnering de minzame, bescheiden persoon die samen met ons om 4 uur 's morgens samen met zijn vrouwtje Sofie op de bus stond te wachten welke ons naar de start van de Ironman-wedstrijd van Frankfurt zou brengen. Geen vedetten-allures, geen opzichtige kledij (laat staan Vuitton-tasje of afzichtelijke koptelefoon zoals onze topvoetballers plegen te dragen), nee, gewoon sportliefhebber tussen andere sportliefhebbers, even zenuwachtig en onzeker over wat de dag brengen zou.
Op persoonlijk vlak: voor het eerst sinds meer dan 2 weken voel ik me fysiek terug beter worden. De trainingen voelen eindelijk beter aan, de blessure van de kuit lijkt zo goed als voorbij, kortom, duimen maar .... Terug een volledig trainingsvolume afgewerkt deze week. Enkel het loopgedeelte bewust wat beperkt gehouden, kwestie van mijn kuit langzaam aan de te leveren arbeid te laten acclimatiseren ! Heel content omdat: 1. lange zwemtraining van vrijdag volledig afgewerkt met "echte" zwemkeerpunten (= zoals de echte zwemmers, tot deze week had ik altijd last na enkele keerpunten 2. lange fietstraining van zaterdag: 161 km afgemaald zonder pauzemoment (eten en drinken tijdens fietsen): goed fris gevoel na aankomst, toch gemiddelde van 28,2/u zonder echte snelheidsinspanning onderweg te moeten leveren.
De looptraining op zondag afgewerkt met compressiekousen (voor de eerste keer in mijn leven). Deze kousen (eigenlijk geen echte kousen, want er is geen voet aan) zijn gebaseerd op de medische steunkousen en geven toch wel extra ondersteuning tijdens inspanning. Ook mijn kuit gaf geen krimp terwijl dit vorige woensdag nog wel het geval was.
Volgende week zal ik ook op voedingsvlak eens iets uitproberen, maar ik verklap nu nog niet wat (het is verkrijgbaar in enkele winkels maar in beperkte mate, en het is zeker niks chemisch of ongeoorloofd). Ik hou jullie over het effect nog wel op de hoogte !
Nog even een trainingsoverzicht van afgelopen week: week 23 zwemmen fietsen lopen tijdsduur gewicht 3 x = 10500 m 3 x = 395,5 km 3 x = 33,8 km 21u43min 62,1 kg
week 22 - van 23 tot 29 mei - week van vragen en ziekskes zijn
Wat scheelt er me toch de laatste dagen ? Mijn kuitletsel blijft de eerste dagen van de week nog opspelen, maar naar het einde van de week is het gevoel toch al een pak beter (volgende week hopelijk terug lopen, joepie !). Ik heb deze dagen ook het gevoel dat mijn knoken en gewrichten precies niet goed meewillen. Dit gevoel komt op op dinsdag (tijdens zwemtraining meegedaan in baan 1 = trage baan, beetje relaxed en hersteld), en vooral op woensdag. Na de lange fietstraining die dag (nochtans in goed weer) was ik serieus van de kaart. Die ganse avond in de zetel gehangen/gelegen, terwijl ik massa's gedronken heb (ook al niet mijn gewoonte) en ik geen poot kon verzetten. Toen ik 's nachts ook nog serieus last kreeg van verstopte neus en andere aanverwante toestanden, en deze situatie (ondanks neusspray, dampen, Sinutab) 's anderendaags niet echt beterde (toch nog gaan zwemmen - 3000 meter rustig aan), wist ik genoeg. Er zit iets griepachtigs onder mijn vel. Op vrijdag naar de huisarts: zoals wel meerdere mensen deze week slachtoffer geworden van virale infectie bovenste luchtwegen. Allez, dan maar enkele dagen rust inlassen (hopelijk volgende week mijn laatste deel in de voorbereiding naar D-day van 15 augustus terug oppakken)
Ik moet het in de winter al geweten hebben: voor de 2de keer op 17 jaar heb ik me niet ingeschreven voor de triatlon van Brasschaat. (Ik zou er ook niks kunnen gaan doen met dergelijke mindere conditie) Dan gaan we maar supporteren voor de talrijke kennissen, vrienden en clubleden die wel meedoen. Ik was 's avonds begot zo moe als had ik zelf meegedaan: waarschijnlijk ook van de talloze klapkes die dag met oude bekenden: Kurt Van Riel, Louis De Vos, Tuur Ost, Johan Geerts, Luc Kerkhofs, Seppe Verhaert (allen (ex) triatlonners/clubleden), ex-collega's van GM (Danny VD Broeck, Alex,...), de ouders van de Kevin Vervoort, Fanny en Frank, enz. enz. Mijn vrouwke zal ook gedacht hebben: "wat een viswijven"....
Triatlon is een individuele sport maar ik gun iedereen altijd dat hij/zij zijn prestatie constant kan blijven verbeteren. Vooral bij onze jeugdige leden is dit spectaculair: waar ik er enkele jaren geleden nog in slaagde Wouter Van Der Mast voorbij te lopen tijdens de triatlon van Lommel, is hij intussen een echte subtopper geworden op Belgisch niveau, en is zijn progressie nog zeker niet gestopt, hou maar in 't oog. Ook tijdens de zwemtrainingen: als we met het door mij zo gehate "plankje" beenoefeningen moeten doen komen de jongsten langs alle kanten vrolijk voorbij terwijl ze rustig nog een babbeltje met elkaar doen. Ik heb verdomme al moeite om enige vaart te kunnen ontwikkelen, laat staan om ondertussen nog een klapke te doen ..
Toch nog een overzichtje van deze verstoorde week: week 22: zwemmen fietsen lopen tijd gewicht 2 x = 4600 m 2 x = 232,1 km 0 (blessure) 10 u 16 min 62,6 kg
Hopelijk kan ik volgende week met beter trainingsnieuws afkomen (al is dit te relativeren, wat is tenslotte een "griepeke" in een mensenleven ?)
Miljaarde, die duurloop van vorige zondag is me niet bevallen. Geëindigd met lichte pijn in de omgeving van mijn linker-achillespees. Later op de dag bleek pijn serieus uit te stralen naar mijn kuit. Ik ken dit gevoel uit het verleden, dit moet ik laten rusten, en zeker niet lopen deze week.
Voor het eerst dit jaar heb ik een echt rotgevoel: als deze pijn 3 weken blijft aanhouden, heb ik nadien nog maar 9 weken om de looptrainingen nog een beetje te kunnen opbouwen naar Embrun toe. De twijfel slaat toe .... ik hoop dat dit tijdig goed komt.
Heb dan maar beslist om deze week als rustweek in te bouwen: maandag en woensdag gewoon niet getraind, dinsdag 50 minuutjes meegezwommen op de clubtraining, op vrijdag ook 1 uurtje clubzwemtraining meegepikt en zondag 70 minuten zwemmetje i.p.v. looptraining.
Op zaterdag serieuze fietstraining gepleegd: in Tongeren organiseert men elk jaar een "cyclosportieve" voor wielerliefhebbers. De 155 km-versie telt 17 officiële hellingen (oa La Redoute, Cote des Forges). Wekker op iets voor half 6 gezet, eten, auto in naar Tongeren, inschrijven en om iets na 8 uur de weg op. Het was goei weer, het parcours was langs de kleine Ardeense wegen (ik heb met eigen ogen kunnen vaststellen dat de Waalse regering haar geld zeker niet uitgeeft aan onderhoud van dit soort wegen, wat een ellende !) Door het goede weer was er naar schatting toch een kleine 1500 man op de baan. Da's best aangenaam: je ziet altijd wel iemand voor je rijden, je kan al eens samenrijden met iemand anders - of in een groepje. Met mijn uithouding zit het wel snor: hoe verder in afstand, hoe beter ik rijd in vergelijking met vele anderen.... Maar ik heb ook meerdere keren een valling opgescharreld als er een groepje overkwam.... die snelheid kan ik bijlange niet aanhouden ! Tijdens het fietsen heb ik geen last van die kuit, 's avonds is ze er toch weer terug. Compressiekousen aan voor de rest van de avond en hopen dat er vlug beterschap optreedt.
Deze week hebben ze ook mijn nieuwe fietskader + vork gemonteerd (alles in garantie overgebouwd !). - (zie foto bovenaan) Ziet er goed uit, ben er meer content mee dan vorige kader die ik toch iets te veel voor vrouwen vond "(pimped out, chromed out you know")
Nog deze week is de aannemer begonnen aan de werken voor onze nieuwe achterbouw. Veranda afbreken, beton vloerplaat uitbreken, fundering graven en beton gieten. Allemaal gedaan in 2 dagen (niet door mij hé, ik heb tenslotte mijn rustweek weettewel).
Nog een overzichtje van de activiteiten deze week: week 21: zwemmen fietsen lopen tijd gewicht 4 x = 9200 m 2 x = 177,1 km 0 10u41 62,4
Toch even een berichtje wat ik in het verleden ben vergeten te melden.
Ik ben nogal een pietje precies wat betreft mijn materiaal. Hieronder valt o.a. het onderhoud van mijn fietsen. Met een vuile fiets rondrijden kan ik moeilijk verdragen. Ook een piepende ketting of andere storende geluidjes zijn uit den boze. Tijdens één van mijn poetsbeurten van mijn carbon Trek-fiets merkte ik een drietal weken geleden een barstje in mijn lak, ergens ter hoogte van de overgang horizontale buis - zadelpen. Als dergelijke onregelmatig voorkomt, neem ik wat "Symonis" ofte autopolish. Tot nu toe was het altijd aangekoekt/opgedroogd vuil wat niet direct af te kuisen was op de gewone manier. Maar nu bleek het wel degelijk om een barstje te gaan (ca. 1,5 cm en niet breder dan een haardikte). Gebeld met fietsenwinkel Oostvogels Wuustwezel: de dag daarna naar winkel. Daar werden digitale foto's genomen welke werden doorgestuurd naar Trek USA voor advies. Ondertussen bleef ik wel verderrijden op deze fiets, er wel op lettend dat barstje niet groter werd. Eigenlijk had ik verwacht dat TREK zou adviseren om fiets voor verder onderzoek naar soort "labo" te laten gaan. Groot was dan ook mijn verrassing toen Dirk Oostvogels mij vorige week opbelde: "Jef, wanneer kunt ge eens langs komen met uw fiets, uwe nieuwe kader is aangekomen, 't is wel een "upgrade" versie maar da's dan maar meegenomen". TREK belooft levenslange garantie op zijn kaders aan de eerste eigenaar. Maar dat het zo vlot zou gaan had ik toch ook niet verwacht. Enfin: vandaag fietske binnengedaan, morgenavond mag ik mijn nieuwe al gaan oppikken.
Tot zover het goede nieuws.
Het slechtere nieuws is dat ik deze week een hopelijk niet al te vervelende of te lang durende blessure heb opgelopen. Na op zaterdag "Dwars door de Kempen" te hebben gefietst met aansluitend nog een extra uurtje, kreeg ik tijdens mijn lange duurlooptraining afgelopen zondag in de laatste kilometers wat zeurende pijn in mijn linker achillespees / linkerkuit. Natuurlijk herken ik dit: om de zoveel tijd speelt deze oude blessure terug op. Niet lopen is dan boodschap nr. 1.
Da's dan ook mijn voornemen deze week: voor de eerste keer dit jaar eens een deftige relatieve rust inbouwen: maandag niet trainen, en voor de rest van de week enkel wat zwemmen en op zaterdag deelnemen aan een Ardennentocht van 155 km (deze stond al langer op het programma en fietsen heeft normaal ook geen invloed op mijn achillespees).
Toevallig komt dit goed uit: vanaf dinsdag begint een aannemer met de afbraak van onze oude veranda om deze te vervangen door een volwaardige uitbouw van onze living.
Overzicht trainingsactiviteiten week 20:
zwemmen fietsen lopen totale tijd gewicht 3 x = 10150 m 3 x = 390,3 km 3 x = 55,6 km 22 u 53 min 62,4 kg
Eerst wat meer info over mijn zwemtrainingen deze week. Zoals altijd werk ik ook deze week 3 zwemtrainingen af. Op dinsdagavond clubtraining (meestal techniektraining) van 21 u tot 22 u. Dit is wel een laat aanvangsuur maar vermits ik op dinsdag ook nog duurlooptraining afwerk in de voormiddag heb ik tussendoor wel enkele uurtjes extra recup. Deze week stonden 2200 meter op het programma, maar vermits ik nooit met zwemvinnen oefen kom ik uiteindelijk slechts aan 2050 meter dit uur. Op donderdag werk ik een eigen zwemtraining af van circa 1 uur 30. Tijdens deze training werk ik in diverse blokken, telkens onderverdeeld in wisselende afstanden. Deze week heb ik 1 uur 40 gezwommen, goed voor 4250 meter. Dat is niet echt snel, maar ik moet vooral de tijd en de afstand goed aankunnen. Op vrijdag eveneens een club-zwemtraining. Hier kies ik voor de 1 uur 30 training. Deze week was het wel wat druk in de zwembaan, maar iedereen is collegiaal, de trageren (waaronder ik) laten vrij baan aan de snelsten die ook wel opletten voor accidentjes of aanvaringen. Ik klok af op 3800 meter. Door de intensievere looptraining van deze ochtend is 3800 m. dan ook wel voldoende. Zo kom ik toch weer boven de 10000 meter op weekbasis, wat toch altijd mijn doelstelling is.
De fietstrainingen kennen de laatste weken meestal dezelfde vertrekrichting. Door het aanhoudende goede weer, zitten we al weken onder een Oost tot Noord Oost wind. Ik vertrek praktisch altijd windop, zodat ik in geval van een dipje toch nog met windaf kan aankomen. Op maandag en woensdag is dit dan ook het geval. Waar het op maandag nog goed ging, kende ik op woensdag een "slecht" fietsgevoel. Blijkbaar slecht verteerde looptraining van de dag daarvoor. Toch moet ik aan mijn kilometers komen, zodat mijn tellerke op maandag afklokte op 120 km, en op woensdag op 121 km. Door de zeer stevige wind van maandag blijf ik steken op juist geen 28 km/u, op woensdag kom ik toch aan 28,3 km/u. Dit zijn geen straffe snelheden, maar ik raak toch stilletjesaan gewend aan afstand en tijdsduur. Op zaterdag werk ik normaal een lange fietstraining af. Vandaag plan ik een trip van 150 km richting Zeeland. Vroeg opstaan en om iets na half acht op de fiets richting Hoogerheide, Rilland, Krabbendijke, Wemeldinge, Oosterschelde, Wilhelminadorp, Goes, Kapelle, Biezelinge, Kruiningen en zo langs Westerscheldedijk terug. Tellertje wijst 152 km, en 5 uur 24 min. gefietst tegen 28,1/u. Om 12.45 u ben ik terug thuis, zodat ik 's namiddags nog met het vrouwtje op bezoek kan naar de schoonouders.
De looptrainingen van deze week: dinsdag en vrijdagvoormiddag staan telkens 1u30 op het programma. Om dit rond te krijgen heb ik een parcours langs Guyotdreef, Sionkloosterlaan, Uitlegger, Heidestraat Zuid, Bosweg langs manege Van Paessen, door Hoogboom, langs Mishagen tot aan antitankkanaal, naast dit kanaal tot in domein Inslag, en zo langs Pauwelslei terug naar huis. Afstand: 17,3 km. Op dinsdag gaat me dit niet goed af - ik heb nog "dikke" benen van het "windstoempen" op de fiets van gisteren. Maar: "no pain, no gain", soms moet het al eens. Mijn derde looptraining is altijd een lange duurtraining. Na de ook al lange fietstraining op zaterdag vormt dit een mooi blokje elk weekend. Zonder noemenswaardige problemen, er wel op lettend dat ik voldoende drink onderweg, loop ik na 1 uur en 55 minuten terug binnen met iets meer dan 22 kilometers onder de sloefen. Hiermee zit de week erop wat trainingen betreft. Weer content dat het goed weer was en ik aan de geplande afstanden en uren ben geraakt. Opnieuw een week extra basisconditie opgebouwd zonder blessures.
Overzicht week 19: zwemmen fietsen lopen tijdsduur gewicht 3 x = 10100 m 3 x = 393,5 km 3 x = 57 km 23 uur 6 min. 62,3 kg
Mijn actuele wedstrijdfiets: TREK Madone 5.2 carbon, met Shimano Ultegra SL groep. Leuk fietske, ook om tijdens de normale fietstrainingen te gebruiken (mag alleen buiten als 't nie regent, voor regenweer heb ik mijn ouwe trouwe Ridley Compact)
Halve triathlon Eupen 2006
Ironman 70.3 Antwerpen 2007
Ironman 70.3 Antwerp 2008
Halve triatlon Brasschaat 2009
Ironman Lanzarote 2009 - aankomst na de fietsproef met goede benen
Halve triathlon Bütchenbach 2010 - half juni - dagtemperatuur: 10°C !! - koud, regen, maar fantastisch parcours, een echte aanrader
Neem nu mijn schoonvader. Altijd een boom van een vent geweest. Dank zij een carriere in het leger vroeg op pensioen kunnen gaan, waarna hij nog meer dan 20 jaar kon wroeten en genieten in zijn uitgestrekte moestuin. Af en toe onderbroken om er met de caravan op uit te trekken, genietend van elk moment aan zee, in de Ardennen, of elders. In de talloze discussies voerde hij vaak het hoogste woord, altijd rechttoe rechtaan uitkomende voor zijn gedacht.
Moet je hem enkele jaren later zien zitten, volledig ondermijnd door het monster van Alzheimer. Zijn uitgemergelde lichaam ineengeschrompeld in zijn rolstoel, stilletjesaan wegkwijnend in deze wereld die al lang de zijne niet meer is. Dankzij de goede zorgen van zijn naasten moeten we blij zijn dat hij nog onder ons kan vertoeven. Maar hoop op beterschap kunnen we jammer genoeg niet meer hebben.
Aan de andere kant een jonge man nog op zoek naar zijn plaats in onze maatschappij. 26 jaar, hoopvol uitziend naar september. Dan zou hij vader worden van zijn eerste kindje. In afwachting zijn plaats afdwingend in zijn nieuwe wielerploeg wat geen probleem kon zijn. Iemand met zijn levensvreugde, inzet en collegialiteit is meer dan welkom in welke omgeving ook. Dat juist zo iemand op een verdomde maandagmiddag in het verre Italië het noodlot moet tegenkomen ? Duizend vragen kunnen gesteld worden, duizend en één antwoorden gegeven, maar altijd zal die ene vraag blijven: waarom ?
Mag ik hopen dat zijn familie, vriendin en vriendenkring dit onmetelijke verdriet toch ergens een plaatsje kunnen geven. Tijd heelt vele wonden, maar soms zal het toch verdomd lang duren ....
Het ga je goed Wouter Weylandt, en bedankt voor alle mooie momenten ...
Met dit overzichtje komen we dicht bij de actuele toestand.
In de maand maart heb ik op maandag 7 maart mijn eerste echte rustdag van 2011 genomen. Die dag vertrokken we - samen met dochter, schoonzoon en 3 kleindochtertjes - voor een midweekje naar Zandvoort aan zee. Geen fiets mee, enkel zwemgerief en loopsloefen staken als sportspullen in onze koffers. Al direct enkele aangename uurtjes mogen beleven: heerlijk genieten in het gezelschap van Jolientje. Wat is er als "vake" leuker dan met je kleinkindje op het strand te spelen, op de schuifaf te gaan, schelpjes te zoeken, enz. Zo enthousiast, zo opmerkzaam, zo leergierig, zo guitig. Hoe is het mogelijk dat er mensen rondlopen die zo'n onschuldige wezentjes kwaad willen doen, of nog erger ? Echt ziekelijk. Waar het de eerste dagen best aangenaam weer was, stak er de laatste 2 dagen zo'n wind op dat het op het strand serieus beuken was tegen de wind. Na een - zelfs naar Belgische normen - meer dan heerlijk buffet op de laatste avond keerden we dan ook opgeladen terug naar Brasschaat.
Ook buiten het sportieve blijf ik actief: met het vooruitzicht dat een derde pagadder deze zomer onze tuin al onveilig zal komen maken besluiten we om onze tuinvijver dicht te gooien. Even wat kruiwagens zand halen bij de dochter, en klaar is kees. Toch een kleine misrekening: een kleine 50 kruiwagens over en weer kruien van De Vis naar Braam, maar de klus raake dan toch geklaard. Nog een kar compost opladen in het containerpark, graszaad erover, en wachten op ne groene pelouse. Het dierenbestand in onze omgeving is wel wat ontregeld: meesjes, merels, eenden, katten, ze komen allemaal uit gewoonte water zoeken, maar er is niets meer te vinden....
Sportief dan: op de laatste zaterdag van maart staat de Ludo Peeters Classic op het programma: 145 km fietsen. Nadat fietscompagnon Kris op het laatste moment heeft afgemeld wegens blessure dan maar solo van start gegaan. Onderweg aanpikken bij een groepje: dit gaat fantastisch, maar ik vrees dat 145 km tegen dit tempo te snel is voor mij (tellertje gaat niet onder de 36 km/u). Als zij dan ook nogal roekeloos gevaarlijke kruispunten dwarsen en verkeerslichten negeren, besluit ik om af te haken. Niet veel verder kan ik naar een betere groep toerijden: een mix van ervaren fietsers en aantal triatlonners die er een stevig tempo opleggen. Tot de laatste bevoorrading in Nijlen blijf ik in dit gezelschap rijden. Als training express achteraan gaan rijden zodat ik na elke bocht (en op dit parcours zijn deze bijna ontelbaar) stevig moet optrekken. In de "heuvelzone" van Aarschot en omstreken moet ik er enkele keren af: deze bultjes moeten op de macht genomen worden en daarvoor zijn mijn spillebeentjes te licht. Toch kan ik elke keer na een weliswaar serieuze inspanning terug aansluiten. Na Nijlen alleen naar huis gesjeesd, de groep bleef te lang hangen naar mijn gevoel. Een meer dan geslaagde (interval)training die mij een goed gevoel geeft. Ook de lange loopduurtraining 's anderendaags verteer ik goed.
In de maand april staan weer een aantal langere fietstochtjes op het programma (met langere bedoel ik meer dan 110 km: elke fietstraining leg ik nu minstens deze afstand af):
Eerst met enkele clubleden het Waasland doorkruist (amaai, die Anna rijdt goed, 't is te zien dat zij volop in voorbereiding is op de Ironman van Nice).
Twee weken later staat de Scheldeprijs op het menu: zonder problemen en tegen een gemiddelde van 28,5/u rijd ik die zaterdag in totaal 170 km. Achteraf werd mijn recuperatie wel goed verzorgd tijdens het verjaardagsfeestje van Jolientje: lekker in het zonnetje een aantal frisse Krieken achterover geslagen, lekker kriekses met ballekes en lekkere taart gegeten, prima herstenamiddag ! Het goed gevoel blijft duren, geen enkel fysiek probleem, ook niet 's anderendaags bij de lange duurloop training. Mijn knie-perikelen tijdens het lopen blijven eerder beperkt: zolang ik mijn tempo niet te hoog leg heb ik er geen last van.
De zaterdag daarop om half 6 mijn beddeke uit, auto in naar Ans en starten in Luik-Bastenaken-Luik (weliswaar voor de 155 km-versie). Dit is wat ik nu echt leuk vind aan fietsen: goed weer, goede bewegwijzering, goede bevoorrading onderweg, fantastisch parcours met volgende hellingen: Cote de Rosier, Maquisard, Mont Theux, Cote de la Redoute, La Roche aux Faucons en Saint Nicolas. Vooral die laatste 3 zijn toch best wel stevig te noemen: mijn tellertje wijst bij momenten slechts scherp 10 km/u aan. Maar ook die laatste kilometers naar de eindmeet zijn nog venijnig bergop, hoewel deze niet geregistreerd staan als bergop. Dit was heel leerrijk: met een kleinste versnelling van 39x27 was boven geraken niet echt een probleem. Maar met de Embrunman in het achterhoofd zal ik toch nog een meer aangepaste aandrijving steken tegen dan zodat ik - indien het nodig moest zijn (en het zal nodig zijn na 180 Alpenkilometers) - nog enkele tandjes kleiner kan schakelen. Kwestie van hopelijk nog genoeg in de tank te hebben om de afsluitende marathon te kunnen aanvatten.
Oh ja: op tweede Paasdag hebben mijn vrouwtje Maria en ik een leuk knooppunten-fietstochtje afgewerkt. Vertrekkend vanaf het Veerse Meer richting Zeelandbrug, zo de oever van de Oosterschelde gevolgd tot aan de waterkering en de Zeeuwse kust, en terug naar het vertrekpunt. Als we ooit de Lotto winnen (maar dan moeten we wel eens mee gaan doen) zou een leuk buitenverblijf aan het Veerse Meer zeker als prioriteit op ons verlangslijstje staan.... Dromen mag, nee moet !
Tot slot nog traditioneel het trainingsoverzicht van de maanden maart en april:
zwemmen fietsen lopen trainingstijd gewicht week 9 3 x = 10250 m 3 x = 303,5 km 3 x = 44,4 km 18 u 55 min 65,3 kg week 10 3 x = 10250 m 3 x = 353,9 km 3 x = 46,0 km 20 u 48 min 64,8 kg week 11 3 x = 7100 m 1 x = 106,3 km 3 x = 45,4 km 10 u 20 min 65,9 kg (midweekvakantie) week 12 3 x = 9700 m 3 x = 332,5 km 3 x = 47;9 km 20 u 09 min 64,8 kg week 13 3 x = 10000 m 3 x = 370,5 km 3 x = 48,3 km 21 u 28 min 64,2 kg week 14 3 x = 10000 m 3 x = 351,4 km 3 x = 49,3 km 21 u 32 min 64,4 kg week 15 3 x = 10600 m 3 x = 370,2 km 3 x = 53,0 km 22 u 03 min 63,2 kg week 16 3 x = 10600 m 3 x = 404,1 km 3 x = 53,0 km 23 u 06 min 63,3 kg week 17 3 x = 10500 m 3 x = 381,3 km 3 x = 46,3 km 22 u 16 min 62,8 kg week 18 3 x = 10200 m 3 x = 316,2 km 3 x = 56,8 km 20 u 34 min 62,6 kg
Zo, hiermee staan we terug bij tot de 1ste mei. Tot volgende keer en .... train ze .....
een bedenking bij de huidige triathlon-en andere sporthypes
Ik kreeg deze week ongevraagd een mailtje binnen van Ironman Antwerpen. Daarin werd ik gevraagd of ik alsnog wilde inschrijven, want dat er nog "maar" 200 vrije plaatsen zijn.
Hoe zou het toch komen dat deze wedstrijd nog niet volzet is, terwijl dit in het verleden rond deze tijd al lang gebeurd was ? Toen deze wedstrijd enkele jaren geleden voor de eerste keer georganiseerd werd was het inschrijvingsgeld vastgelegd op 80 of 90 Euro (ik weet het niet precies, alleszins in die orde van grootte, maar zeker niet meer). Vorig jaar kostte het al 135 Euro om deel te nemen, terwijl het dit jaar de luttele som van 190 Euro kost. Ik zou willen dat onze pree in deze periode ook een dergelijke inflatie meegemaakt mocht hebben....
Dezelfde evolutie is te merken in het Ironman-circuit, maar dan over de echte Ironman-afstand: De firma Ironman smeedt wel degelijk het ijzer terwijl het heet is: inschrijvingsgelden lopen intussen op tot 480 Euro !!!, terwijl er voor bepaalde wedstrijden al meer dan 1 jaar vooraf een "code" nodig is (welke enkel kan bekomen worden door deel te nemen aan een andere Ironman 70.3 wedstrijd). Alleen zo is men nog zeker dat men bij de opening van de inschrijfperiode bevoorrecht kandidaat is om binnen 15 maanden aan die wedstrijd mee te kunnen doen !
Waar zijn ze mee bezig ? Of wil Ironman een soort "elite"circuit creëeren waaraan alleen de financieel sterkeren nog kunnen deelnemen ? Ik mag niet huichelachtig zijn, ik heb tenslotte ook aan 9 "volledige" Ironmanwedstrijden en 3 "halve" Ironmanwedstrijden meegedaan, maar de laatste jaren kreeg ik toch altijd meer mijn bedenkingen bij deze evolutie.
Nu weiger ik nog langer mee te doen in dit circuit. Er worden tenslotte nog massa's andere wedstrijden georganiseerd die meer dan de moeite waard zijn (en waar het inschrijvingsgeld toch nog meer democratisch genoemd mag worden, denk maar aan een klassieker als Almere o.a.)
De triathlonsport is veel te mooi om hierover dergelijke bedenkingen te moeten maken. Ik zal me dan ook meer focussen op de talloze fijne mensen die ik via onze sport intussen heb mogen leren kennen, en op de immer sportieve sfeer die er rond de triathlonwedstrijden hangt.
(had al langer een wat zeurend gevoel op deze plaats van tijd tot tijd). Enfin, naast ijsleggen op de knie nu ook ijsleggen in de lies...
