 |
|
|
| Het leven na 5 september 2008 |
|
|
| 09-01-2013 |
 Gelukkig nieuwjaar!! |
Hi Jannes,
het is alweer een tijdje geleden. We zijn alweer een nieuw jaar. Een jaar waarin je 17 zou worden. Het jaar waarin je naar je laatste jaar humaniora zou gaan, je "kleine" broer naar het eerste jaar. Dit is de grote uitdaging voor dit jaar: je broer die stap laten zetten, jouw laatste stap, de stap naar de humaniora. Hij stelt veel vragen: Hoe gaat het er aan toe? Word je daar opeens aan je lot overgelaten? Welke richting moet ik kiezen? Welke school wordt het? Vragen waar jij het beste een antwoord op zou moeten kunnen geven.
Het is moeilijk, Jannes, Cis zo te zien, wetend dat hij je zo mist. Ik geloof dat je er bent maar niet op de manier dat we je hier graag zouden hebben.
Maar ook dit jaar gaan we weer doorgaan, op onze tanden bijten, slikken, een traan laten, met een glimlach aan jou terug denken.
Ik hoop dat je leuke dagen gehad hebt. Veel verjaardagen gevierd. Niet onze topdagen hier he!!
Zal ik Cis zijn grote vraag nog stellen? Gaat het nog sneeuwen deze winter?? Hij wacht op jou!!
een dikke kus van ons allemaal, voor jullie allemaal!
|
|
|
|
|
| 05-09-2012 |
| 5 september... 4 jaar geleden |
5 september 2008, de laatste dag van je eerste week op het college. Cis was gewend geraakt aan het ritme en was vroeg opgestaan. Hij kwam naast jou staan aan tafel, legde zijn arm om je schouder en zei: "mijn broer". Je was klaar, ik ging even mee naar buiten en je vertrok... om nooit meer thuis te komen.
Het was fijn je zo gelukkig te zien, de verhalen die we hoorden achteraf, hoe je al je plekje had in de klas.
Het doet allemaal nog zoveel pijn. Die laatste week van augustus, als iedereen het begin van het schooljaar voelt komen, voelen wij die pijn weer opkomen. Sommige dingen lijken precies gisteren gebeurd, andere dingen zijn zo ver weg! Je geur, je stem, hoe je eruit zou zien, hoe je zou zijn, dat is gestopt, dat is verdwenen!
Volgend jaar, 5 jaar na jouw verlies, moet Cis ook vertrekken. Het maakt me nu al bang. Maar zoals we deze 4 jaar al doorgesparteld zijn, zullen we daar ook door komen! Met af en toe een teken van jou, dat je er bent, dat je voor je broer zorgt, zullen we er komen!
We missen je nog elke dag!!
|
|
|
|
|
| 03-07-2012 |
| vakantie |
hi Jannes,
het is weer vakantie! Cis is al op ponykamp. Zo vlug gaat de tijd. Ja, de tijd gaat zelfs voor mij al weer vlug! Hoewel examens nog altijd een moeilijke periode zijn. Waarom? Ik moet jou niet achter je veren zitten, Cis studeert wel goed vooraleer we thuis zijn. Ik hoef hem niets meer te helpen als ik thuis kom. En toch, heel onbewust, voel ik me rot in die periode. Of is het gewoon de aanloop naar vakantie? Het is toch altijd anders dan tijdens het schooljaar. Ik wil het voor Cis zo aangenaam mogelijk maken. Maar hij is zo dikwijls alleen, ook als wij thuis zijn, moet hij soms wel alleen bezig zijn. En dan mist hij je zo! Hij droomt er nog altijd van hoe jij met hem met de playmobil speelde, denk ik. Ik probeer hem duidelijk te maken dat jij niet meer zou spelen zoals vroeger. Maar iets in mij zegt dan dat jij het hem wel naar zijn zin zou maken! Ik kan me niet voorstellen dat je niets met hem meer zou doen. Ik kijk naar Cis, alleen, en ik zie jullie met 2 bezig... verdorie, dit blijft toch moeilijk! Ik kan hard werken, ik kan Cis meerdere keren op kamp laten gaan maar ik kan voor niemand dat wrange gevoel wegnemen. Ik kan je niet, al was het maar voor heel even, terug tussen ons zetten en samen lachen, je kleine broer zien opkijken naar jou en jij met een trotse blik naar je kleine broer kijken!
Wat ik zou doen moest je hier ooit terugstaan?? Ik zou je vastpakken, je knuffelen, je geur opsnuiven, je honderden keer zeggen dat ik je graag zie en je vragen me te vergeven voor al die keren dat ik stomweg boos was omdat ik moe was.
Ik mis je, mijn vriend, met heel mijn hart!!
|
|
|
|
|
| 21-03-2012 |
| zoveel jonge mensen... |
hey Jannes,
wat een week! een verschrikkelijke week, voor zoveel mensen. Je bent weer in de gedachten van veel mensen geweest! Ook bij ons is er weer heel veel boven gekomen. Je schrikt ervan hoe vlug die gevoelens er terug zijn en hoe voelbaar ze weer zijn! Die angst, dat wachten, die onzekerheid. Dit hebben we ook gekend, wij waren dicht bij jou maar het was toch ook afwachten. Je weet dat het niet goed gaat maar je hoopt dat alles gewoon in orde komt. En je denkt en je weet weer dat dat niet kan! Dat dat niet realistisch is. Maar je duwt dat weer weg en je hoopt weer op... en zo ga je door. Tot je leeg bent, leeg, een machine waarvan de batterijtjes leeg zijn. Je wil nieuws krijgen maar je wil het ook niet want je weet....
Die mensen kunnen het samen dragen, ze zullen veel steun aan mekaar hebben. Daar zijn nu mensen die hetzelfde meegemaakt hebben maar toch is iedere situatie anders. Elke mens is anders en neemt dit anders op.
Je kan je dit toch niet voorstellen: over een maand is het communie. In Lommel staan nog 7 kinderen van die klas daar. Zonder die anderen! Die ouders zitten thuis... en die meester die hen had moeten voorbereiden, steunen in alles.... weg. Zoveel houvast, weg!
Ik weet nog altijd niet hoe het werkt daarboven. Maar misschien heb jij die kinderen wel gezien. Ik hoop dat ze er gelukkig worden, zoals ik hoop dat jij er gelukkig bent.
En ik hoop dat die mensen het teboven komen, zoals wij proberen boven te blijven maar zo vlug terug zakken!
Ik hoop dat je een beetje steun kan zijn, daar, hier maar ook voor andere mensen die slecht nieuws krijgen. Er zijn veel mensen die je nu nodig hebben!!
mis je,
mama
|
|
|
|
|
| 04-02-2012 |
| gelukkige verjaardag!! |
Gelukkige verjaardag, mijn jongen! Wat ligt alles er mooi bij! Het moet wel heel mooi zijn van daarboven!
Een flauw zonnetje zegt ons dat we er ons moeten doorslaan vandaag!
Ik wou dat ik je een dikke knuffel kon geven en stoofvlees voor je kon klaarmaken!
Bompa, pak jij hem eens goed vast voor mij?
Geniet van deze mooie dag, wij proberen er ook het beste van te maken!
Bedankt voor de mooie sneeuw!
dikke knuffel,
je mama
|
|
|
|
|
| 01-02-2012 |
| sneeuw!! je verjaardagscadeau? |
Maandag was het eerste wat we 's morgens deden, toen we wakker werden, vlug naar buiten kijken. Zou het gesneeuwd hebben? Zalig! Het had gesneeuwd! Een beetje, niet teveel! Maar genoeg om alles mooi wit te hebben! Voor de eerste keer keek ik naar de sneeuw zonder een eng gevoel in mijn maag, zonder opkomende tranen! Ik mis je toch nog naast me op zo'n moment! Cis vond het ook geweldig! Alhoewel het voor hem veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel meer mag zijn!! Zo kan hij nog niet met de honden voor de slee op pad he!
Wat je daar boven een hele dag doet, weet ik niet! Maar als je een job krijgt, dan weet ik zeker dat je iets met de sneeuw te maken hebt! Sinds jij er niet meer bent, sneeuwt het elk jaar! Dit kan toch geen toeval meer zijn he! Ik weet dat je er zal van genieten, als je zo naar beneden kan kijken! Is dit al je verjaardagscadeau?
Ik dacht dat het wel zou lukken, alles gaat doorgaans iets beter. Maar iets in mij begint te wringen, onbewust! Je zou 16 worden! Hoe zou je zijn? Wat zou je doen? Hoe zou je omgaan met Cis? Die vragen blijven maar hangen! 16 jaar geleden, tante Annelies ging 's avonds nog naar het ziekenhuis om de volgende dag Stijn te kunnen verwelkomen. 2 dagen later was je er ook! Je bedje moest nog in mekaar gezet worden thuis...
We gaan naar de pensenkermis op je verjaardag! Het zal weer even slikken worden! Die jongens van je leeftijd zien. Die zijn ondertussen ook aan het helpen! Alle ouders zien met hun kinderen...
Bedankt voor de sneeuw, een hele mooie verjaardag!
We missen je nog steeds,
je mama
|
|
|
|
|
| 21-12-2011 |
| bijna kerst |
Het is weer een tijdje geleden. De tussenperiodes dat ik je hier schrijf, worden langer. Dat betekent niet dat ik minder aan je denk. Je bent constant in mijn gedachten, nog altijd in mijn verhalen! We babbelen veel met elkaar, zonder dat het moet opgeschreven worden.
We staan weer voor een vakantie. Je zal het weer druk gehad hebben, denk ik. Velen rekenen op jou, velen zijn ervan overtuigd dat je hen toch wel een tikkeltje kan helpen. Ik hoop het! Ik las juist een artikel over een vrouw die haar zoon gestorven was, in elkaar geslagen. De dokter had haar in het ziekenhuis verteld dat haar zoon dood was en vroeg onmiddellijk om zijn organen te doneren. Die jongen had andere mensen kunnen helpen. Ik hoop dat je het ook kan, al is het dan niet zo drastisch! Hoewel je cellen nog altijd gebruikt worden voor onderzoek. Een onderzoek waar ze af en toe weer iets nieuws door ontdekken. Hopelijk mag jij op die manier mensen redden!
Gelukkig is de examenperiode voor velen voorbij! Ook voor mij. Ik word er nog altijd ellendig van. ik zie de jongens vroeger thuis komen, dan denk ik dat jij ook had moeten thuiskomen! Wat zou je doen? Hoe zou je het doen? Hoe zou je zijn? Vragen die blijven komen en die moeilijk blijven.
Dit weekend gaan we weer kerstmis vieren en de verjaardag van Cis. Kerstmis was vroeger toch iets leuks. Het is nog altijd zo'n warm feest, de lichtjes overal, de kaarsjes. Maar ik kan je die warmte niet meer geven, ik kan met jou geen kerstboom meer versieren. Het heeft me dan ook 3 dagen gekost vooraleer hij aangekleed was. Je bent er niet meer naast mij. Cis wil me wel helpen! Maar hoe lief en bezorgd hij ook is, hij kan jou niet vervangen!
We hebben weer met velen de kaarsjes aangestoken begin december! Veel mensen laten me dan weten dat ze er nog aan denken. Jij weet als geen ander hoeveel ik nog aan jou denk. Ook Cis denkt nog veel aan jou! Hij probeert er door te komen, op zijn manier. Niet meer op die onbezonnen manier van vroeger! Hij mist je, die grote broer!
Ik hoop dat je daar ook een mooie kerst hebt! Het uitzicht zal wel anders zijn dan de vorige jaren! De sneeuw is er niet dit jaar! Eten jullie nu rijstpap met gouden lepeltjes? Of doe je dat elke dag?? 
We zullen je missen aan tafel!
je mama
|
|
|
|
|
| 07-09-2011 |
| begin van het schooljaar |
De vakantie is voorbij, het schooljaar is terug begonnen! Zijn we daar nu blij mee? De vakantie had lang genoeg geduurd maar terug vroeg opstaan, op tijd in bed... het is weer effen wennen.
Voor veel mensen heeft het begin van het schooljaar ook een ander gevoel sinds enkele jaren. Het is het moment dat we jou hier kwijt zijn geraakt! 3 jaar lang doen we het al zonder je knuffel, je lach, je aanwezigheid hier. Nog maar 3 jaar geleden lag je in het ziekenhuis en was je opeens weg zonder dat we hierop voorbereid waren, zonder afscheid, zonder al je verhalen van je nieuwe school die je nog moest vertellen.
Stilaan leer je er mee omgaan, leer je afblokken wat je niet zal aankunnen, leer je terug te leven. Wat ik nooit zal leren, is omgaan met de beelden die in mijn geheugen gebrand zijn, je zien liggen in het ziekenhuis, stilletjes, met 2 blauwe ogen, met een buisje in je mond.. en het verdriet van Cis. Wat heeft hij je gemist deze zomer. Hij wordt groot, hij komt in de harde wereld, hij stelt zich vragen. Hij begint eindelijk over zijn verdriet te spreken. Maar help: hoe moet ik dat opvangen?? Het doet me zelf zo'n pijn hem alleen op de achterbank in de auto te zien, hem alleen op de kamer te moeten laten slapen in Frankrijk, hem alleen thuis te laten als ik naar de winkel ga. Hoe kan ik zijn verdriet dan opvangen? Moet dat verdriet echt komen? Kan ik dat niet gewoon voor hem dragen, zonder dat hij het merkt??
Als het echt zo is dat je nog ergens bij ons bent en dat je ons kan helpen, dan ben ik ervan overtuigd dat jij ervoor gezorgd hebt dat Cis bij juf Hilde in de klas zit. Je kent de juf, je kon het heel goed met haar vinden. Je weet dat zij er zal zijn voor hem. Ik ben er ook van overtuigd!
Maar zoals velen je om steun zullen gevraagd hebben tijdens de examens, moet ik je nu ook om steun vragen. Blijf dicht bij ons, help ons de tranen op te vangen en fladder nog een hele tijd rond in onze tuin, mooie, witte vlinder!
we missen je!
|
|
|
|
|
| 11-05-2011 |
| een tijdje geleden |
Hi jongen, het is een tijdje geleden dat ik je hier nog geschreven heb. Van jouw verjaardag. Vandaag is er iemand anders aan de beurt: onze broer. 11 jaar geleden moest je voor de tweede keer die kleine baby in mama's buik afgeven. Je vond het verschrikkelijk. Zoals Cis het nu ook verschrikkelijk vindt. Maar je zei niets, zoals Cis nu. Hebben jullie daar een feestje boven? Ik wou dat ik er bij was. Deze week werd er op het werk verteld over de show van Derek Ogilvie. Hij kon spreken met ongeboren baby's. Hij zag ze staan. Jullie zijn daar met 4 ondertussen. Gezellig boeltje! Wat mis ik toch al dat lawaai in huis. Mensen klagen over hun kinderen die ruzie maken. Konden jullie maar eens ruzie maken. Mama's vertellen over hun kinderen en de liefjes die er opeens bijkomen. "Hoe moet dat? Is het nog niet te vroeg? Wat kan, wat kan niet?" Ik luister en leef mee. Wat had ik dat toch allemaal graag zelf beleefd! Ik dacht dat die pijn wel voorbij zou gaan. Iedereen die een kind verliest, zegt altijd dat het moeilijk is vrienden te zien trouwen, kinderen te zien krijgen. Ik dacht dat het wel zou gaan tot we zover waren. Ik weet stilaan verdomd goed waar het over gaat. Ik probeer het niet aan mijn hart te laten komen. Maar af en toe is het toch wel eens te zwaar om het volledig weg te duwen.
Deze week is een wielrenner gestorven. Een jonge man, zou papa worden over enkele maanden. Weer een gezin dat hier doorheen moet, weer een moeder die op moederdag met tranen in de ogen rondloopt. Weer een mama die haar kind op een fiets moet laten rijden en ondertussen doodsangsten uitstaat. Het maakt weer zoveel los, die beelden zien. Die angst, die onzekerheid, het ongeloof.
Ik hoop echt dat het daar is zoals ze zeggen: een mooie plaats met rust en geluk. Dat is wat me een beetje helpt. Je zal gelukkig zijn, samen met je zus en broer. En dat kleine prutske? Is dat een zusje of een broertje? Je zal bompa wel al veel gesproken hebben, wat je zo graag had gedaan.
We gaan er hier het beste van maken. Ongemerkt zal ik iets drinken op de verjaardag van onze broer. We kijken dan eens naar boven en zien de zon schijnen! Het kon veel erger zijn....
mis je!
mama
|
|
|
|
|
| 04-02-2011 |
| gelukkige verjaardag! |
hey Jannes, een heel gelukkige verjaardag! 15 jaar! Mooie leeftijd. Wat heb ik altijd uitgekeken tot je deze leeftijd zou hebben. Je zou geen kind meer zijn, nog geen volwassene, misschien had je al een liefje. Zou je nog altijd rechercheur willen worden?
We hebben iets gedronken op je verjaardag! Ik hoop dat je ook hebt gevierd! Heb je dan eens naar beneden gekeken? Ik heb je foto dikwijls bekeken en gedacht: was je er maar bij..
dikke knuffel,
je mama
|
|
|
|
|
| 17-12-2010 |
| een nieuwe vriend voor jou |
Terwijl Tor al treurde toen jij gestorven was, heeft hij het toch nog meer dan 2 jaar gehouden.
Maar stilaan zag je het komen, hij werd ouder, grijzer, kon moeilijker stappen. Tot het echt wel beter werd dat hij stilletjes kon inslapen.
Hij is nu aan jouw kant. Ik hoop dat je met hem kan spelen, wandelen, genieten. Je hebt eindelijk een hond! Een schat van een hond!
Zorg voor hem als je wil! Dat zal je doen, met heel je hart!
Hij zal het goed hebben bij jou! Wij zullen hem missen.
je mama
|
|
|
|
|
| 08-12-2010 |
| 2de zondag van december: kaarsjes branden |
De sneeuw is er nog. Niet overal meer. De straten hebben hier en daar nog ijsplekken, sleeën is er dus niet meer bij. Het gras ziet nog vrij wit. De lucht ziet grijs. Misschien komt er nog een laag?
De Sint is geweest. Met een dubbel gevoel. Zoals er voortaan zoveel dingen zijn. Die leuke momenten maken het juist altijd zo moeilijk. Jij had er ook bij moeten zijn! Juist nu, dit jaar, nu ook de magie voor Cis verdwenen is. Jij had hem moeten kunnen vertellen hoe alles echt was.
Zondag is het weer de 2de zondag van december. Dan laten we om 19u weer een kaarsje branden voor alle kinderen die te vroeg van ons zijn weggegaan. Het wordt weer een feest voor jou. Ik zet heel veel kaarsjes! Ik hoop dat ik dan ook al een kerstboom heb. Alhoewel dat versieren weer een ramp wordt! Wie zal me nu weer helpen??
Ik hoop dat je kan genieten van al die lichtjes! Ik zal in ieder geval weer denken hoe graag jij kaarsjes aanstak, ik zal je stemmetje weer horen als ik een lucifer wil aansteken: "mag ik dat doen??" Hoewel het evengoed Cis zijn stem zou kunnen zijn. Hij houdt er evenveel van als jij! En als hij weet dat het voor jou is, zal hij het met ongelooflijk veel liefde doen! Je was echt zijn grote broer, de allerliefste van de hele wereld!
liefs,
je mama
|
|
|
|
|
| 01-12-2010 |
| sneeuw |
Het heeft al weer gesneeuwd!! Gek he! Dit is nu al de derde winter (herfst) op rij dat we zo vroeg sneeuw hebben. Heb jij daar enige invloed op? Of heb je iemand verteld hoe mooi het wel is?
Papa moest lachen zaterdag toen ik vlug het gordijn opendeed om te zien of het gesneeuwd had. "Dit is de mooiste ochtend van het jaar voor ons mama", zei hij. Het was in ieder geval jouw mooiste ochtend. Je was even enthousiast als ik bij jou het gordijn kwam openmaken en we dan met 2 konden genieten van het uitzicht! "en zie daar, en zie op die bomen, en..."
Cis houdt ook van de sneeuw. Hij ziet ernaar uit om weer onze honden voor de slee te spannen, hij heeft de slee al mee naar school. Hij heeft gisteren ook sneeuw geruimd. Maar hij kan niet, zoals jij, naast me komen staan aan het raam en gewoon genieten van het uitzicht.
mis je!
mama
|
|
|
|
|
| 18-11-2010 |
| de Sint |
De dagen worden korter, de Sint komt in het land. Spannend! De verhalen die er rond verteld worden.
Cis heeft allang getoond in de winkel wat hij precies wil vragen, veel te veel natuurlijk! Maar wat de Sint niet brengt, kan hij toch van ons krijgen voor zijn verjaardag? Gemakkelijk, zo is het niet lang een ontgoocheling als de Sint niet brengt wat hij graag heeft! Enkele weken later is er nog een groot feest waar hij nog veel cadeautjes krijgt.
Heel voorbeeldig gaat Cis langs bij de Sint, de dag dat hij aankomt met de boot. De Sint heeft hem alleen gezegd dat hij braaf moet zijn, belangrijk is ook de zak snoep die hij verzameld heeft. Slot Marsepein stein is ook heel interessant op tv! Tot opeens het verhaal komt.... hoe hij erachter komt, wanneer hij erachter gekomen is, dat mag ik niet vragen. Hij lacht met me omdat ik verwonderd ben over zijn vlotte reactie. En ik die dacht dat het een schok zou zijn.... ik zit gewoon perplex.
Vandaag heb ik nog eens gepolst vanwaar het verhaal komt en sinds wanneer hij het kent! Hij is wel wat verdrietig geweest. Meer krijg ik er niet uit. Ik zie aan zijn gezicht dat er iets wringt tot opeens: "ik mis onze Jannes!" Ik zou willen roepen, ik kan wel brullen, hoe moet ik dit toch door? Ik ben mijn ene zoon kwijt en de andere moet ik zien gebukt gaan onder een ellendige last!
Gisteren dacht ik dat ik mijn zoon niet kende: hij reageerde zo anders dan ik had verwacht. Vandaag weet ik dat ik hem ken, ik weet wat hij voelt, hoe hij het voelt. Alleen weet ik niet hoe diep het zit! En dat maakt me bang, zo verschrikkelijk bang!!
We missen je, Jannes, elke dag, elk uur, elke minuut, elke seconde! We kunnen je niet meer terug krijgen, al zou ik er alles voor over hebben. Maar als jij nog iets voor ons kan doen, dan is mijn vurigste wens dat je voor je kleine broer zorgt! Hij heeft je zo hard nodig! Hij doet zo zijn best maar af en toe wordt het eens te veel....
we missen je,
je mama
|
|
|
|
|
| 06-10-2010 |
| Garfield is terug! |
Ik kan precies een stukje van vorig jaar herhalen! Na bijna drie maanden stond "onze Gar" daar terug, vorige week woensdag. Cis vertrok naar school, hij riep opeens: "Garfield!!!!" Ik snapte eerst niet wat er gebeurde maar toen zag ik zijn staartje voorbij het raam komen. De rakker!!! Ik was zo blij hem terug te zien, jouw poes! Het duiveltje in mij riep weer: "kon dit maar ook met Jannes, kon hij hier ook maar eens staan!!" Zo'n weerzien is altijd moeilijk. Je snapt het toch niet he! Waar blijft hij toch? Waarom komt hij dan opeens terug naar huis? Om dan weer te doen zoals altijd! Alhoewel hij iets meer veranderd is dan vorig jaar. Nu en dan betrap ik hem op een verandering. Misschien heeft ons Mimi er ook mee te maken. Ik durfde vorige week nog niet juichen, Annelies! Ik durfde nog niets op de blog schrijven! Stel dat hij het toch niet zag zitten met ons Miem. Zelfs vrijdag was ik nog bang dat we een "welcome back" feestje zouden geven zonder Garfield. Maar het lukt! Ze zijn nog niet de beste vrienden maar ze blazen al niet meer naar mekaar. Mimi gaat het liefste naar buiten als Garfield ook meegaat! Maar Garfield is 3 maanden gaan spelen en komt hier weer uitrusten, denk ik. Hij houdt het rustig, slaapt veel, is zelfs de eerste dagen niet buitengekomen!
Je vriend wordt weer goed verzorgd! Cis zorgt ervoor dat hij het goed heeft alhoewel hij zich ook moet gedragen! Niet boos zijn op Miem! Verdraagzaam zijn!!! Nou moe! Maar Gar luistert! en Miem ook! Misschien luisteren ze naar Cis of misschien fluister jij hen ook in het oor dat het tijd is om samen te leven, om ons dat plezier te gunnen.
Ik heb je zo dikwijls gevraagd om voor Garfield te zorgen, waar hij ook was! Toen Cis weende omdat hij hem zo miste, heb ik je gevraagd hem terug naar huis te sturen. Hij is er terug! Gezond en wel! Misschien ben je er niet meer en is mijn vraag in het ijle verloren gegaan maar dit geeft me toch altijd het gevoel dat je er bent, dat je me hoort en dat houdt me recht! Ik zie je niet meer, ik hoor je niet meer, ik ruik je niet meer, ik voel je niet meer maar diep in mijn hart voel ik dat je naast me staat, dat je voor ons zorgt.
Als Garfield straks zijn dutje gedaan heeft, neem ik hem nog eens vast en fluister in zijn oor dat hij jouw vriend was!
dikke kus!
je mama
|
|
|
|
|
| 08-09-2010 |
| 2 jaar geleden |
2 jaar is het ondertussen geleden. Net zoals 2 jaar geleden werd ik deze morgen om 5u30 wakker. Toen had ik een gevoel: het klopt niet met Jannes, er is iets fouts! Deze morgen wist: ik zie hem nooit meer terug! Het zat verdomd goed fout met hem.
Die dagen, ik dacht dat ze ver weg zaten. Nu weet ik weer elke minuut wat er 2 jaar geleden gebeurde. Op dit moment waren we bij jou, ons laatste moment samen. Cis wou toen voor het eerst naar jou toe komen. Ik heb hem nog naar school laten gaan. Ik dacht dat hij 's middags wel op bezoek kon komen. Hij is die lange, enge gang in gegaan maar hij is nooit bij jou gekomen. Ik zie hem nog in dat wachtkamertje binnenkomen: mama, ik wil naar huis!!! Het ventje snapte toen veel beter dan we dachten wat er gebeurde.
Dat kleine ventje is op korte tijd groot geworden, veel te jong is hij om dit al te moeten dragen. Hij mist zijn broer zo hard. Hij zegt het niet, hij houdt zich goed maar diep in zijn hartje doet het pijn, veel pijn.
2 jaar. Het is zo lang geleden dat ik je gezien, gehoord, gevoeld heb. Ik ben bang je te verliezen. Hoe je er nu zou uitzien ben ik al lang kwijt. Ik heb geen idee meer. Misschien moet ik dat ook maar niet meer proberen. Je zou een knappe jongen zijn in mijn ogen. De ideale zoon. Dit mag toch he, je gewoon een beetje idealiseren, het is het enigste wat ik nog kan. Ik moet de pijn al dragen van je niet meer bij mij te hebben, dan hoef ik mezelf toch niet nog meer pijn te doen met de gedachte dat het ook wel eens verkeerd had kunnen gaan.
Die beelden van die laatste dagen, die blijven komen, elke nacht als ik wakker word, zie ik je terug liggen. "Had ik maar...."
Die pijn, het onwezenlijke gevoel dat het gedaan was, dat "nooit meer" soms schrik ik nog van de gedachte: dit kan toch niet! Nooit meer is zo definitief. Als ik je op een foto zie lachen, zie ik je precies voor mij en maakt mijn hartje een sprongetje: Jannes is hier!!!
We doen ons best, Jannes, om verder te leven, er het beste van te maken. Het is niet altijd gemakkelijk. Het is niet omdat je lacht dat je hart niet bloedt. Wat ik eruit geleerd heb, is het besef wat geluk is. Ik zal nooit meer 100% gelukkig zijn, altijd is er dat gevoel "was Jannes er nog maar bij geweest" maar ik weet ondertussen wat geluk inhoudt.
We missen je, vriend, elke dag, elke minuut. We denken nog aan jou, als we Amy McDonalds horen, als we het witte vlindertje in de tuin zien en al die andere momenten...
dikke knuffel,
je mama
|
|
|
|
|
| 02-08-2010 |
| enkele maanden voorbij |
We zijn weer enkele maanden verder.
Op enkele maanden kan er toch veel gebeuren! Schoolfeest bij Cis, examenperiode, proclamatie, vakantie, trouwfeest, ponykamp, chirokamp...
Die examenperiode blijft toch altijd moeilijk! Waarom? Ik heb er geen verklaring voor. Eigenlijk zou ik het een beetje leuk moeten vinden, ik moet niet boos zijn op jou dan, wat ik anders wel eens had moeten doen, denk ik. En toch mis ik het met jou. Ik zie die jongeren rondrijden. Jij had daar ook moeten rijden, op welke uren van de dag ook. En weer komen die vragen: hoe zou je zijn, hoe groot zou je ondertussen geworden zijn, welke kledij zou je dragen, wat zou je op school doen? Vragen die blijven komen, waarschijnlijk voor de rest van mijn leven. Soms moet ik eens lachen in mijn binnenste, soms ween ik heel hard in mijn auto, alleen. Waarom toch, vriend??
Na een toch wel zware examenperiode mochten we het rapport van Cis gaan halen. De school en de juffen waren klaar voor de proclamatie van het 6de leerjaar, van Lan. Afschuwelijk! Ik zag alleen jou staan, herinneringen aan jouw proclamatie! Ik zie je er nog rondlopen, als een grote jongen. Ik vergeet nooit wat je juf toen over je zei. Door haar weet ik dat ik fier op jou mag zijn.
De eerste morgen van de vakantie werd Cis wakker en zei: "ik verveel me!" Wat hij voelde, was: ik mis mijn grote broer! Ik had het kunnen uitschreeuwen! Wat heb ik je toen gemist! Je zou voor je kleine broer kunnen zorgen. Lekker lang uitslapen!
Cis is op ponykamp geweest! Leuk, hij heeft er wel iets geleerd! Als hij op mijn rug zit, word ik ongeveer geplet! Benenwerk...
"Juthje van tante Jita" heeft dan ook de grote stap gewaagd! Het was een leuk feest, beetje warm...maar leuk. Maar juist die momenten, de leuke momenten wil ik met je delen! Jij was er weer niet! zo'n dag is een tweestrijd: vreugde en verdriet! Het ligt zo dicht bij mekaar!
De jongens zijn ondertussen ook op kamp geweest. Dat vertrek...Cis moeten missen! Die ook nog! De schrik dat hij eens niet terug zou komen. Het is allemaal zo anders. Hij was zenuwachtig. Ik haat dat! Als hij niet lacht als anders, word ik bang, ongerust.
Hij heeft het overleefd! 10 dagen chiro! geweldig! Je vrienden waren er ook, ze worden groot! ik kijk naar Stijn en denk: zou je ook zo groot zijn als hem? Hij blijft mijn referentie, mijn steun! Ik schrijf maar op zijn been tijdens de bezoekdag, hij laat het me doen! Zo kom ik bij de groep waar jij had moeten bijzijn. Ik zie de jongens kijken naar mij en ik denk: ja, mannen, jullie denken er waarschijnlijk ook nog wel eens aan!
Cis is weer thuis! Zijn stemmetje is nog niet helemaal paraat! Nog effekes en we kunnen samen op vakantie. Ik hoop dat je erbij bent! Zomer, zwembad, het is net iets moeilijker dan andere periodes! Maar we komen er door! met vallen en opstaan, met steunen op mekaar en mekaar ondersteunen. En dicht bij ons blijf jij ons steunen.
groetjes,
je mama
|
|
|
|
|
| 12-05-2010 |
| een tijdje geleden |
Het is weer een tijdje geleden. Buiten het feit dat de zon maar niet wil schijnen, gaat het leven gewoon door.
Lan heeft zijn plechtige communie gedaan, met jouw kettinkje aan! Ik ben niet naar de kerk geweest. Ik kon het niet! Hoe dichter die datum kwam, hoe meer ik jou in die kerk zag! Ik stond terug achter jou, mijn hand op je schouder, papa aan de andere kant! 2 fiere gieters, of 3 misschien. Je werd groot, je had eindelijk je identiteitskaart, met je handtekening erop! Je zou naar de middelbare school gaan.
Cis was op weekend met de chiro. Ik kon hem in de namiddag halen om even mee te laten feesten. Kwam dus goed uit! 's Avonds mocht hij terug, al doodmoe van de eerste nacht. Maar piraten klagen niet! chiromannen ook niet! Hij is dapper teruggegaan, goed opgevangen door zijn leider!! merci he, mannen!! Het feest bij Lan ging nog een beetje door, zonder kids van ons. Je hoeft niet om te kijken, je hoeft niet vroeger door te gaan maar dat is mijn gewone doen niet. Vreemd! Nog altijd wennen!
We hebben je de laatste tijd nogal om hulp gevraagd: Goele heeft haar rijbewijs, iedereen die bij de dokter moet langsgaan, krijgt toch een vrij gunstig resultaat. Je luistert!!! Ik wou dat ik je een dikke knuffel kon geven!!!
Is ons Trich al bij jou langsgekomen daarboven? Of komt ze nu bij jou constant wenen? Het is merkelijk stiller, zonder haar! Garfield mist zijn zus ook wel. Hij eet niet goed, weet niet goed of hij nu eigenlijk buiten wil gaan. Maar ja, dat geldt voor iedereen, denk ik! Iedereen wil buiten maar wat een weer is dit nu??
We zijn ondertussen ook naar Lander gaan kijken, in de Sound of Music! Geweldig was het!! Ik wou dat je erbij was! Je moet me toch eens helpen met Cis, denk ik! Die cd staat constant op in de auto als hij erbij is!!!!! En die liedjes blijven dan nog een paar uren in je hoofd hangen he! Met fijne herinneringen eraan!!!
Heb je gisteren een feestje gehad voor broer? Het is ook alweer 10 jaar geleden dat ik dat ventje in mijn armen heb gehad! Ons klein hummelke maar met alles erop en eraan. Met jouw neusje en mondje! Lijkt hij nu ook op jou??
Doe ze allemaal de groeten van ons en geef ze allemaal een heel dikke knuffel van mij, zeker vandaag!
Ik mis jullie!!
liefs, mama
|
|
|
|
|
| 25-03-2010 |
| Lente |
Cis ziet de buren buiten, op de trampoline. "mama, ik ga vragen of ik mee mag spelen. Mag dat?"
Als de zon begon te schijnen, kwamen Jannes en Toon terug buiten en konden ze mekaar weer vinden. Labo spelen in het bos, putten graven in het kamp, dammetjes bouwen in de Nete.
Ik zie hem vertrekken, springen tot bijna boven de haag, zitten kletsen....zoals Jannes deed.
Het gevoel is dubbel. Ik geniet dat Cis terug "zijn draai" vindt, sterk genoeg is om alleen naar de buren toe te stappen. Ik hoor Jannes terug roepen: "ah nee, mama, mag ik nu eens nooit alleen naar Toon gaan, moet hij nu altijd mee willen???" Cis roept niet. Cis gaat alleen, Cis zal het nooit vervelend moeten vinden dat zijn broer meegaat...
Bedankt Toon, Lore, Kato, Cis heeft ervan genoten! Hij vond het best leuk! Misschien moet hij dat maar meer doen.
|
|
|
|
|
| 24-03-2010 |
| examens |
Hey vriend, we zitten in zo'n periode waarin ik het gevoel heb dat we het nu een beetje beter hebben dan dat we het zouden gehad hebben als je nog bij ons was. Waarschijnlijk was het weer spannend geweest: "Jannes, ga nu eens studeren, jongen!!!" "Ik ken het al, mama!!" Van die discussies zijn we nu gespaard. Maar ik zie al die jonge mensen om me heen. Ik zie Toon meer op zijn kamer zitten dan anders. Stijn zit met zijn neus in een boek...jonge mensen rijden overdag opeens naar huis. Voor ons is het enkel mooi weer aan het worden en bijna paasvakantie. Cis vertelt 's avonds dat hij een toets gehad heeft. Minder stresserend natuurlijk!
Ik denk dat er weer veel bij jou zullen langskomen. Ik hoop dat je hen ook helpt. Geef ze de inspiratie die ze nodig hebben. Geef ze de moed om nog wat verder te studeren.
Ik wens alle jonge mensen heel veel succes en veel moed om nog effekes door te gaan.
Eigenlijk wou ik dat we, net als jullie, die periode door konden gaan, mét alle stress, mét alle discussies. Dan kon ik mijn jongen tenminste nog eens vasthouden...
Just remember in the winter
far beneath the bitter snow
lies the seed
that with the sun's love
in the spring
becomes the rose
(The rose, Bette Midler)
dikke kus, je mama
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
 "Wink"){kind=icon}
